Χλιδάτοι στην Αντίιπαρο...

Το τζακούζι με τις ομορφιές του!!!

Φωτογραφία-video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ,  Σωτήρης Μαρινάτος

Το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος μας βρήκε να πλέουμε στα καταγάλανα νερά του Αιγαίου με προορισμό το όμορφο νησί της Αντιπάρου.  Φτάσαμε αργά το βράδυ και οι φίλοι μας Σωτήρης και Άννα μας περίμεναν γεμάτοι ανυπομονησία. Μετά τις αναγκαίες αγκαλιές και φιλιά πήγαμε για ύπνο. 

Την επομένη θέσαμε τα πλάνα για το τι θα γίνει. Η ομήγυρης ήθελε ψάρι και έτσι ανέλαβα το καθήκον να το βρω. Είχα όμως και σκάφος στην διάθεσή μου!!! Ο Γιάννης (ξάδελφος των φίλων μας) μου έκανε την τιμή να με πάρει, σε μέρη που δεν μπορώ να φτάσω κολυμπώντας. Με πήγε σε εκπληκτικούς ψαρότοπους. Όπου και να πήγαμε, ότι και να έκανα, δεν βρήκαμε τίποτα. Οι ελάχιστοι σκάροι και σαργοί ήταν πολύ φοβισμένοι. Μια καλή στήρα είδα και ακόμη πρέπει να τρέχει. Το αποκορύφωμα ήταν όταν ο Γιάννης με πήγε σε κάτι ξεκομμένα κεφάλια μεσοπέλαγα. Τρις κορυφές μεσοπέλαγες να φτάνουν στα 10 με 15 μέτρα ενώ τριγύρω το βάθος...βάθος!!! Μπλε νερά, σκούρα νερά λόγω του βάθους. Τα σάλια μου έτρεχαν με το που είδα το μέρος. "Δεν μπορεί, εδώ θα έχει μαγιάτικα και συναγρίδες" σκέφτηκα. Βούτηξα με ανυπομονησία μπορώ να πω. Είχε απίστευτα  μεγάλα  κοπάδια από μικρόψαρα (καλόγριες, γόπες, μελανούρια...). Ένας εκπληκτικός βυθός απλωνόταν μπροστά μου. Η ομορφιά του υποβρύχιου τοπίου απερίγραπτη. Είναι από τους πιο όμορφους βυθούς που έχω δει. Έκανα καρτέρια, τίποτα. Έκανα πλαναρίσματα, τίποτα. Βάθυνα κι άλλο, τίποτα. Ένα ψάρι της προκοπής δεν είδα.  "Μοιάζει με χειμωνιάτικο βυθό. Τα καλοκαιρινά ψάρια δεν έχουν ανέβει ακόμη..." είπα στον Γιάννη και πήραμε τον δρόμο του γυρισμού άπρακτοι και απογοητευμένοι, αργά το απόγευμα. Στο σπίτι τα παιδιά είχαν ετοιμάσει ένα Λουκούλειο δείπνο. Και τι δεν είχαν ετοιμάσει. Ντοματοκεφτέδες, τυροπιτάκια, καλαμάρια & μύδια στα κάρβουνα, σαλάτα, μανιτάρια και η απαραίτητη αστακομακαρονάδα.

Καλή μας όρεξη...

Μαζευτήκαμε καμιά δεκαριά άτομα και ξεσκιστήκαμε στο φαΐ. Μετά ήρθαν και τα γλυκά και τα παγωτά (χειροποίητα και αυτά) και καταλαβαίνετε τι έγινε. Με πολύ δυσκολία κατάφερα να φτάσω στο κρεβάτι μου!!!

Το πρωί με βρήκε να κάνω πλάνα για το που να βουτήξω. Την ώρα που σχεδίαζα το πλάνο της βουτιάς, είχα μια απρόσκλητη επίσκεψη. Ένας ασπρόμαυρος γατούλης με θυμήθηκε και ήρθε να μου πει ένα γεια. Αγκαλιές, φιλία.... Είναι ο ίδιος που πριν από τέσσερα χρόνια ερχόταν και καθόταν πάνω μου.

Όταν οι φιλίες δεν ξεχνιούνται!!!

Ο καιρός ήταν καύσωνας με νοτιά. Αποφάσισα να πάω για βουτιά το απόγευμα, σε σημείο που το χτυπάει ο νοτιάς. Πήγαμε με την Σταυρούλα στο μέρος που ήθελα και βούτηξα για καμιά ωρίτσα. Τα νερά ήταν πάνθολα όπως τα περίμενα. Ξεκίνησα με καρτερία, αλλά στην πρώτη μισή ώρα δεν είδα τίποτα. Μετά από λίγο είδα μια σκιά και έριξα. Έπιασα έναν κέφαλο περίπου 700 γρ. "Πάλι καλά.."  σκέφτηκα και συνέχισα τα καρτέρια. Σε ένα από αυτά διέκρινα μια άσπρη ανεμώνη βυθού να μου κάνει παρέα μέσα στην θολή μοναξιά μου. Οι κεραίες της παρασύρονταν από τον κυματισμό, λες και ήταν κάτι εξωπραγματικό. Παρατήρησα αυτήν την μορφή ζωής, που δεν ζητάει τίποτα και όμως η ομορφιά της είναι απαράμιλλη μέσα στην απλότητα της. Ο Ποιητής Των Ουρανών πάντα με εκστασιάζει με τα "Καμώματά Του".

Όταν ο Ποιητής Των Ουρανών...

Στο στρίψιμο του κάβου η ορατότητα κάπως καλυτέρεψε. Τώρα έβλεπα μέχρι ενάμισι μέτρο. Σε ένα καρτέρι, εκεί που περιμένω, κοιτάζω αριστερά μου και βλέπω ένα ωραίο λαβράκι. Γυρίζω σιγά-σιγά, όσο πιο ήρεμα μπορώ. Το ψάρι κάνει πως φεύγει, για να γυρίσει πάλι να με δει. Αυτό ήταν και το λάθος του. Ήμουν έτοιμος, σημάδεψα και έριξα. Η βέργα πήγε εκεί που ήθελα. Ο μεγάλος κυνηγός απλά βούλιαξε.

Ο κυνηγός έπεσε...

Ο λύκος πιάστηκε...

Τον πήρα αγκαλιά, τον φίλησα ζητώντας του συγνώμη και βγήκα. Κοιτώντας το video αργότερα είδα ότι το ψάρι πέρασε από μπροστά μου. Εγώ όμως κοιτούσα αλλού και δεν το είδα. Το πήρα χαμπάρι όταν πια ήταν στα αριστερά μου....Κολυμπήσαμε με την Σταυρούλα αρκετή ώρα. Εννοείται ότι εγώ φορούσα την στολή μου. Από τα πολλά χρόνια που ψαρεύω, δεν μπορώ να κολυμπώ  στην θάλασσα για πολύ ώρα γιατί κρυώνω. Μπορεί να σας ακούγεται περίεργο, αλλά χωρίς στολή δεν αντέχω ούτε ένα τέταρτο κι ας βουτάω τον χειμώνα που κάνει ψόφο. Αυτό είναι και το "παράπονο" της Σταυρούλας. Τέλος πάντων. Λίγο πριν βγούμε είδα έναν βράχο καλυμμένο με άσπρα πιατάκια.

Τα άσπρα πιατάκια της Άνοιξης..

Είναι ένα είδος θαλάσσιου φυτού που εμφανίζεται την Άνοιξη. Άλλη μια απόδειξη ότι μπορεί ημερολογιακά το καλοκαίρι να έχει καταφθάσει, αλλά για την θάλασσα χρειάζεται να περιμένουμε λίγο ακόμη.

Τα δύο μαζί..

Βγήκαμε και καθάρισα τα ψάρια. Το λαβράκι ήταν 1,820 γρ. Αρκετά μεγάλο για την παρέα. Σε κάτι θάμνους είδα μερικές εκπληκτικές αράχνες. Οι ιστοί τους δεν ήταν σαν αυτούς που συνήθως βλέπουμε. Είχαν φτιάξει μια σπηλιά από ιστό, που μου θύμισε την ταινία Χόμπιτ.

Παραμονεύοντας...

και η επίθεση..

Μάλιστα μια από αυτές είχε πιάσει ένα έντομο και το μετέφερε μέσα στην "σπηλιά" της. Πήγα στην διπλανή φωλιά και με ένα ξυλαράκι κούνησα έναν από τους πιο μακρινούς ιστούς. Πετάχτηκε έξω με μεγάλη ταχύτητα η αράχνη, που με τρόμαξε μπορώ να πω. Χαμογέλασα με την ετοιμότητά της και ετοιμάστηκαμε να φύγουμε.

Θα καούν τα κάρβουνα κι όχι μόνο...

Φτάσαμε σπίτι και αφού τακτοποίησα τα ψαρικά μου, ανάψαμε τα κάρβουνα. Βάλαμε πάνω το ψάρι, δύο σκάρους και ξεκίνησε το γλέντι σιγά-σιγά. Το τραπέζι στρώθηκε απλό, αλλά πολύ πλούσιο, λόγω της αγάπης που έρεε στην ατμόσφαιρα.

Χωρίς λόγια...

Το μεγάλο αφεντικό επί τω έργω...

Ήρθε και ο αδελφός της Άννας, ο Δαμιανός, που όλο έλεγε: "Τι βρωμόψαρο είναι αυτό..." αλλά όλο και μπουκωνόταν με το λαβράκι. Οι σαλάτες, πατάτες, ξινομυζήθρες και τα μανιτάρια συμπλήρωσαν το θεσπέσιο δείπνο.

Μμμμμμ.....

Εννοείται ότι είχε έρθει όλη η γατοπαρέα που περίμενε υπομονετικά. Στο τέλος όμως ανταμείφθηκε η υπομονή της με ένα γερό τσιμπούσι από ψαροκόκκαλα και όλα καλά....  Ήταν μια υπέροχη, ζεστή νύχτα που η ηρεμία του τοπίου με το ολόγεμο φεγγάρι την έκανε τόσο μαγική, που δύσκολα περιγράφετε με λέξεις.
Η τελευταία μέρα μας έκρυβε μια έκπληξη. Η Άννα και ο Σωτήρης έχουν φτιάξει σε ένα από τα ενοικιαζόμενα σπίτια τους ένα τζακούζι. Έτσι αποφασίσαμε να το δοκιμάσουμε. Μπήκαμε μέσα και δεν θέλαμε να βγούμε. Πέρα από το φανταστικό μασάζ του νερού, έχει και φοβερή θέα. Τα παιδιά έχουν κάνει καταπληκτική δουλειά στο σωστό σημείο. Το στενό μεταξύ Πάρου-Αντιπάρου είναι μαγευτικό. Απολαύσαμε το τζακούζι, ήπιαμε τα ποτά μας (πορτοκαλάδες), αλλά είχε έρθει η ώρα να ετοιμαστούμε, γιατί αλλιώς θα χάναμε το καράβι της επιστροφής. Όχι πως θα μας χάλαγε να καθόμασταν καμιά μερούλα ακόμη, αλλά...  

Γυναίκες, ποτά, τζακούζι, ήλιος, θέα...