Νοτιάδες- Βροχές..... Ζήτωωωωω!!!!!!

Φωτογραφία-video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ.

Όλη την προηγούμενη εβδομάδα ο χειμωνιάτικος καιρός ήταν φανταστικός. Ήλιος, ζέστη μέσα στο καταχείμωνο!! Ελλάδα και πάλι Ελλάδα. Όμως το σαββατοκύριακο ο καιρός άλλαξε. Από την παρασκευή το απόγευμα πυκνά σύννεφα φάνηκαν στον ορίζοντα προμηνύοντας βροχές και καταιγίδες. Το βράδυ έριχνε καρεκλοπόδαρα και εγώ έχοντας ανοίξει λίγο την μπαλκονόπορτα, για να ακούω την βροχή, τράβηξα κάτι ύπνους που δεν άκουσα το ξυπνητήρι να χτυπάει τα χαράματα. Έτσι ξύπνησα κατά τις 10:30 πμ. Πετάχτηκα από το κρεβάτι όταν κατάλαβα τι είχε συμβεί. Μέσα σε ένα τέταρτο είχα μαζέψει τα πάντα, τα φόρτωσα στο αμάξι και όπου φύγει-φύγει για Σαρωνικό. Το μενού περιελάμβανε ρηχά καρτέρια μέσα στην θολούρα και στα κύματα του νοτιά μήπως πιάσω κανένα λαβράκι. Πήρα το κορίτσι μου τηλέφωνο μήπως και ήθελε να έρθει μαζί μου, μιας και το πλάνο μου είχε αλλάξει και με χαρά δέχτηκε την απρόσμενη πρόσκλησή μου.

                                      Η αγόγγυστος σύντροφός μου!!!

Κατά τις 12:20 βουτούσα πάνοπλος στην αγαπημένη μου, αλλά θολή θάλασσα. Αφού ανοίχτηκα και έφτασα σε κάτι γνωστές πλάκες πλακώθηκα στα καρτέρια. Μάταια όμως γιατί δεν κυκλοφορούσε τίποτα. Μετά από περίπου μια ώρα φάνηκαν οι πρώτοι κέφαλοι. Ήταν μεσαία ψάρια και είπα να μην τα πειράξω. Πάλι τίποτα, ερημιά. Κάτι καλόγριες με γύλους μου έκαναν παρέα και κανένας μικρός σαργός που και που. Κάποια στιγμή μέσα στην «μοναξιά» και στην βαρεμάρα μου είδα κάτι κεφάλους να κινούνται οριακά μέσα στην θολούρα. Σημάδεψα τον πιο μεγάλο και έπιασα ένα ψάρι των 730 γρ.



«Πάλι καλά» είπα και αφού έκανα το γνωστό τελετουργικό συνέχισα τα καρτέρια μου. Σε μια στιγμή πέρασε από πάνω μου ένα κιλίσιο λαβράκι χωρίς να μου δώσει την παραμικρή ευκαιρία για βολή. Το όλο συμβάν μου αναπτέρωσε το ηθικό και πλακώθηκα στα καρτέρια με πάθος. Πάλι όμως τίποτα....
Είχα φτάσει σε έναν κάβο, που δεν μου αρέσει ιδιαίτερα, αλλά δεν θυμάμαι το γιατί. Στο πρώτο καρτέρι πιάνω άλλον ένα κέφαλο 1400 γρ. Τα κύματα τώρα είχαν μεγαλύτερη δύναμη, με συνέπεια να έχει ελαττωθεί η ορατότητα. Μετά από μερικά καρτέρια μου φάνηκε ότι η μάσκα μου έχει κάπως θολώσει. Έχω βουτήξει και νομίζω ότι υπάρχει μια θολούρα πάνω στο γυαλί της μάσκας. Γυρίζω το βλέμμα μου προς το γάντι μου για να δω αν όντως συμβαίνει αυτό. Η θολούρα όμως οφειλόταν στο διαφορετικό περιβάλλον και όχι από την μάσκα μου. Γυρίζω το κεφάλι μου μπροστά και σχεδόν στην μύτη του ψαροτούφεκου είναι ένα λαβράκι λίγο μικρότερο από δύο κιλά. Το ψάρι είχε έρθει να με δει, όταν εγώ ασχολούμουν με την «θολούρα μου». Με το που συναντήθηκαν τα μάτια μας, το υπέροχο αυτό πλάσμα εξαφανίστηκε μέσα στον αφρό των κυμάτων. Δεν πρόλαβα ούτε να σκεφτώ τι να κάνω….. Πλακώθηκα στα καρτέρια και λίγο πριν γυρίσω πίσω είπα να κάνω ένα τελευταίο καρτέρι. Ούτως ή άλλως ο τόπος τελείωνε. Βουτάω και ενώ προσπαθώ να κρατηθώ από μια πέτρα για να μην με κουνάει το κύμα, μέσα από την θολούρα και δεξιά μου, εμφανίζεται ένα άλλο, αλλά πιο μικρό λαβράκι. Ήρθε καλυμμένο από τις πέτρες για να με δει. Με δυσκολία, λόγω των κυμάτων, γυρίζω το ψαροτούφεκο και πιάνω ένα κιλίσιο λαβράκι (1200 γρ.).


«Κοίτα αυτό το μέρος που δεν σου άρεσε, σου έδωσε τα ψάρια της ημέρας. Να μάθεις να μην προδικάζεις οτιδήποτε…» σκέφτηκα. Του δίνω ένα γρήγορο τέλος με το μαχαίρι μου, το φιλάω και βγαίνω. Πάω στο αμάξι για να αλλάξω τόπο. Εξιστορώ εν ολίγοις τα συμβάντα στην κοπέλα μου, η οποία αγόγγυστα με άκουγε. Πήγαμε μερικά χιλιόμετρα παρακάτω και βούτηξα. Το ίδιο μοτίβο πάλι. Μόνο αυτή την φορά μου ήρθαν από πίσω μεγάλοι κέφαλοι. Τα ψάρια με προσπέρασαν και εγώ σίγουρος για την βολή, έριξα και φυσικά αστόχησα. «Συγκεντρώσουουου....» είπα. Συνέχισα τα καρτέρια, αλλά πάλι τίποτε. Είχα αποφασίσει να ψαρέψω άλλη μια ώρα και να βγω, αν και είχα αρκετή ώρα στην διάθεσή μου, ήταν και η κοπέλα μου στο αμάξι.... Όχι πως θα παραπονιόταν, αλλά εγώ δεν ήθελα να το παρατραβήξω. Απορώ πως ανέχεται την τρέλα μου ώρες-ώρες. Είναι μάλλον η πολύ μεγάλη αγάπη που νοιώθει για έμενα. Αυτό είναι αμοιβαίο, γιατί και εγώ της συμπαραστέκομαι στα δικά της ενδιαφέροντα.... Τελικά είναι πολύ σπουδαίο πράγμα να είσαι με κάποιον ο οποίος σε αγαπάει και δεν σε ανταγωνίζεται ή σε μειώνει για οτιδήποτε κάνεις στην ζωή σου. Άντε τώρα να πήγαινα ψάρεμα μετά από μουρμούρα. Που να ηρεμήσεις, να συγκεντρωθείς και να απολαύσεις το ψάρεμα... 
Με αυτές τις σκέψεις χώνομαι μέσα σε μια σχισμή του βυθού. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα γυρίζω το κεφάλι μου δεξιά βλέπω ένα μεγάλο λαβράκι. Το ψάρι έχει έρθει κυριολεκτικά γλείφοντας το βυθό για να δει τι είναι αυτό το περίεργο πράγμα που δεν πολυφαινόταν. Εγώ δεν το είχα πάρει χαμπάρι καθώς ερχόταν. Τα μάτια του, μου φάνηκαν τόσο γουρλωμένα, που λίγο έλειψε να βάλω τα γέλια. 
«Αν το ψάρι στρίψει το έχω χάσει. Δεν θα το προλάβω και αυτό…» είπα στο εαυτό μου. Χαμήλωσα την ματιά μου και αυτό σιγά-σιγά προχώρησε μπροστά.

                                               Ο γουρλομάτης!!!

Με το που μπήκε στην ευθεία του όπλου έριξα, χωρίς να με πολυενδιαφέρει που θα το χτυπήσω. Η βέργα του καρφώθηκε στα μάγουλα, βγήκε από την άλλη μεριά και το υπέροχο ψάρι τινάχτηκε για να φύγει. Όμως η βολή μου ήταν καλή και έτσι τράβηξα το 1,800 γρ. λαβράκι στην αγκαλιά μου.



Το αποτελείωσα με γρήγορες κινήσεις και ζητώντας του συγνώμη το ευχαρίστησα που θα γίνει κομμάτι του εαυτού μου. Μόλις είχε τελειώσει υπέροχα, ένα υπέροχο ψάρεμα. Έκανα μερικά καρτέρια καθώς πήγαινα προς το αμάξι μου, περισσότερο για να χαζέψω παρά για να ψαρέψω. Βγήκα σαν τον κλέφτη, αλλά είχα έναν σύμμαχο. Το ψιλόβροχο που έπεφτε είχε διώξει τους περαστικούς. Για παν ενδεχόμενο χώθηκα πίσω από το αμάξι και τράβηξε η κοπέλα μου τις φωτογραφίες που ήθελα.




Καθάρισα στην παραλία το μεγάλο λαβράκι και πήραμε τον δρόμο του γυρισμού συζητώντας πως, πότε και με ποιους θα το φάμε. Η μονότονη βροχή μας συντρόφευε καθώς γυρνούσαμε πίσω....
Ήταν όλα τόσο γαλήνια….