Παρόλο που έχω ψαρέψει σε πολλά μέρη και εξακολουθώ να ψαρεύω, μόνο όταν πλησιάζει η ώρα που θα φτάσω στην Κάρπαθο με πιάνει μια μεγάλη ανυπομονησία, που δεν την έχω νοιώσει σε άλλο μέρος. Ίσως να έχει να κάνει με το ότι ήταν το πρώτο μέρος που ήμουν ξέγνοιαστος από τότε που ήρθαμε πρόσφυγες από την Αιθιοπία. Ο ξεριζωμός, η οικονομική, η ψυχολογική και όχι μόνο πίεση, με έκανε να βρω καταφύγιο στην ιδιαίτερη πατρίδα του πατέρα μου και ενίοτε δικής μου, την Κάρπαθο. Τα ξένοιαστα καλοκαίρια, τα πρώτα ψαρέματα, δύο με τρις μήνες διακοπές......
Όμως το φετινό Πάσχα μου επιφύλασσε και κάτι άλλο, κάτι πολύ ιδιαίτερο για εμένα. Μετά από 44 χρόνια βρεθήκαμε ξανά με μια συμμαθήτριά μου από την Αιθιοπία, την Μαίρη Κοκολιού. Με την Μαίρη ήμασταν και παραμένουμε φίλοι αν και είχαμε χαθεί για πολλά χρόνια. Κανέναν άλλο συμμαθητή μου από την Αιθιοπία δεν έχω βρει. Όμως το face-book έκανε το θαύμα του και με βρήκε η Μαίρη. Ένώ δούλευε σε διάφορα αεροδρόμια του κόσμου, βρέθηκε εδώ και τρις περίπου μήνες να εργάζεται στο αεροδρόμιο της Καρπάθου!!! Αν είναι δυνατόν!!! Με τόσα αεροδρόμια που υπάρχουν η Μαίρη βρέθηκε να δουλεύει σε αυτό το αεροδρόμιο!!! Το Σύμπαν έχει πολύ χιούμορ. Ο Ποιητής των Ουρανών Ξέρεις να Κάνει πλάκες. Το χιούμορ Του είναι απέραντο!!!
Ο καιρός κι εκείνος ακολουθώντας το χιούμορ Του, με κορόιδευε. Με το που έφτασα είχε ένα 5-6 ΒΒΔ, ενώ δύο μέρες πριν έρθω ήταν κόλα η θάλασσα. Αγκαλιές φιλιά με τους γονείς και φυσικά με την Μαίρη. Το ραντεβού κλείστηκε εκτός δουλειάς, άλλη μέρα.
Αφού τακτοποίησα τα πράγματά μου πήγα για μια βουτιά. Στα βαθιά η θάλασσα ήταν παγωμένη ενώ στην επιφάνεια δεν έβραζε από την υψηλή θερμοκρασία. 15-16 C. Έτσι η βουτιά τελείωσε νωρίς με μερικά άσπρα ψάρια. Μιας και ο καιρός κρατούσε αποφάσισα για αγροτοδοουλειές. Ο κήπος του farmer John μας περίμενε. Το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να μαζέψουμε τις παπάγιες και ήταν και πολλές. Καμιά πενηνταριά που έκαναν τον farmer John να ψηλώσει μερικούς πόντους. Μαζέψαμε τις ώριμες και μετά τις τοποθετήσαμε σε ένα σκιερό μέρος για να ωριμάσουν περισσότερο.
Παπάγιες...
Κατόπιν ήρθε η σειρά των παντζαριών. Αυτή την φορά είχαν γίνει καταπληκτικά. Ήταν μεγάλα, με πλούσια φύλλα και βγάλαμε τόσα ώστε να αραιώσουμε τα υπόλοιπα. Εννοείται οτιδήποτε κι αν έκανα ήταν υπό την εποπτεία του farmer John. Τα πλύναμε και μετά τα ανέλαβε η μητέρα μου.
Πατζάρια..
"Και τώρα πότισμα...." μου είπε ο farmer John. Μας πήρε αρκετή ώρα για να τελειώσουμε, αλλά για σήμερα τελειώσαμε. Το καλό είναι ότι ο καιρός έπεσε. Το πρωινό της Μεγάλης Τρίτης η θάλασσα είχε κολλήσει. Ξύπνησα χαράματα και πήγα ίσως στον πιο ρηχό κι αγαπημένο μου Καρπάθικο ψαρότοπο. Πρώτα όμως σκέφτηκα να πάω στο κοφτό του κομμάτι να δω τι γίνεται. Φτάνω στον μικρό κάβο που γίνεται απότομα βαθύς κι εκεί ήταν ένας μεγάλος αυλόστομος. Έκανα ένα πλανάρισμα και κοίταξα στα βαθιά. Νέκρα!!! Γύρισα στον αυλόστομο κι άρχισα να τον ακολουθώ, κλείνοντας τον δρόμο προς τα βαθιά. Κάποια στιγμή κοντοστάθηκε και μου έδωσε την ευκαιρία για βολή και τον έπιασα.
Ο μεγάλος αυλόστομος...
Είναι ο πιο μεγάλος που έχω πιάσει. Έκανα μερικές βουτιές ακόμη και τράβηξα για τα ρηχά. Όμως κρύωνα, πήγα στο αμάξι, φόρεσα ένα πιο χοντρό σακάκι και βαρίδι πλάτης. Τώρα ήμουν πανέτοιμο για τα ρηχά. Στα πρώτα καρτέρια μου ήρθαν σκάροι. Κάποια από τα ψάρια ήταν μεγάλα. Έψαξα για κάτι καλύτερο, αλλά δεν φάνηκε τίποτα.
Μια κόκκινη ομορφιά...
Έτσι έπιασα τους πρώτους τρις σκάρους. Τα ψάρια ήταν κοντά στο κιλό. Υπήρχαν και πιο μεγάλοι, αλλά αυτοί ήταν γνώστες και δεν πλησίαζαν καθόλου. Μια μουρμούρα ήρθε όλο περιέργεια σε ένα από καρτέρια μου και προστέθηκε στα τρόπαιά μου. Σε μια γνωστή μου τρύπα έπιασα τον πρώτο μεγάλο κιλίσιο σαργό.
Από την γνωστή σαργότρυπα...
Προχώρησα πιο κάτω και έφτασα εκεί που είχα πιάσει πέρσι το μεγάλο λαβράκι. Πλησιάζω κριμένος αλλά δεν βλέπω τίποτα. Καρτερεύω τίποτα. Προχωρώ να φτάσω στον επόμενο βράχο, όταν μπροστά αλλά μακριά μου, εμφανίζονται δύο γοφάρια. Είναι η πρώτη φορά που βλέπω στην Κάρπαθο γοφάρια. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Τα ψάρια ήταν περίπου δίκιλα. Όπως είχαν έρθει αναπάντεχα, έτσι έφυγαν και δεν τα ξαναείδα. Μετά από λίγο εμφανίστηκε ένα μικρό λαβράκι που δεν το πείραξα. Έπιασα και τρις σάρπες και τέσσερις σκάρους ακόμη. Μάλιστα σε έναν από αυτούς την ώρα που πατάω την σκανδάλη ένας γερμανός κάνει το λάθος να βρεθεί στην χειρότερη θέση που θα μπορούσε κανείς να διαλέξει. Κι ενώ εγώ σημαδεύω και ρίχνω στον μεγάλο σκάρο, πιάνω ταυτόχρονα κι έναν γερμανό!!!
Η ντουμπλέτα!!!
Σε ένα από τα τελευταία μου καρτέρια πριν πάω για τις φυκιάδες, βλέπω μια χελώνα στην επιφάνεια. Παρατάω το ψάρεμα και παίζω με την χελώνα. Όμως παρατηρώ ότι από το στόμα της κρεμιέται μια πετονιά περίπου πέντε με έξι μέτρα.
Η μπλεγμένη χελώνα...
Η πετονιά είναι μπερδεμένη πάνω στο καβούκι της. Την ξεμπλέκω όσο πιο απαλά μπορώ, γιατί φαίνεται να πονάει. Προσπαθώ να της κόψω την πετονιά όσο πιο κοντά μπορώ. Καταλαβαίνω ότι όταν πιάνω την πετονιά κι εκείνη τρέχει, υποφέρει. Κάνω λοιπόν όσο πιο γρήγορα μπορώ και κόβω την πετονιά στους πενήντα πόντους περίπου από το στόμα της. 'Ετσι δεν θα κινδυνεύει να μπλεχτεί πουθενά και να πνιγεί. Θα προτιμούσα να της είχα βγάλει το αγκίστρι του παραγαδιού, αλλά ποιος να βάλει τα δάχτυλά του κοντά στο στόμα της με το τόσο κοφτερό της ράμφος:
Ένα χαδάκι ποτέ δεν βλάπτει...
Την αφήνω στην ησυχία της καθώς ξεμακρένει και παίρνει τον δρόμο για τα βαθιά. Ξανοίγομαι και πάω στις φυκιάδες. Παίρνω στο κατόπι έναν μεγάλο σαργό που τρυπώνει σε μια σχισμή που δεν την ήξερα. Στην δεύτερη προσπάθειά μου πιάνω ένα ψάρι κοντά στο κιλό.
Ο μεγάλος της φυκιάδας...
Μετά ψάχνοντας φτάνω στο σημείο που είχα πιάσει τον ροφό και τον σαργό το καλοκαίρι. Όντως έχει μέσα έναν σκάρο και έναν σαργό. Κάνω ένα καρτεράκι στην είσοδο της φυκιάδας. Έρχεται στη αρχή ο σκάρος και τον αγνοώ. Μετά από λίγο να ο σαργός που έκανε το τελευταίο του λάθος. Τότε αποφάσισα να βγω. Είχα κάνει 113 βουτιές σε πέντε ώρες κολυμπητού ψαρέματος. Βγήκα τακτοποίησα τα πράγματα και πήγα σπίτι. Αφού έγινε ο χαμός από την χαρά την μάνας μου και του πατέρα μου, βγάλαμε τις φωτογραφίες και ο farmer John ανέλαβε την αγγαρεία να καθαρίσει τα ψάρια.
Όλα μαζί....
Έτσι έλεγε να κλείσει μια ακόμη ωραία μέρα στην Κάρπαθο. Αλλά λογάριαζα χωρίς Τον Ξενοδόχο! Ο ουρανός είχε αραιά σύννεφα και η δύση του ήλιου έδινε ένα εκπληκτικό πορτοκαλο-κόκκινο χρώμα. Πετάχτηκα και πήγα στον γιαλό για να βγάλω μερικές φωτογραφίες από αυτήν την χρωματική πανδαισία. Μαζί με την ηρεμία του όλου τοπίου, απόλαυσα το τέλος μιας ακόμη μέρας. Το μόνο που έλειπε από αυτό το τέλειο κλείσιμο, ήταν η παρουσία της Σταυρούλας, που λόγω δουλειάς δεν μπορούσε να έρθει μαζί μου στο νησί.....
Μόνο η καλή μου έλειπε για να ολοκληρωθεί η Τελειότητα...
Την επομένη ο καιρός είναι περίπου ο ίδιος, αλλά η μέρα είναι μουντή. Έχει 2-3 ΒΒΔ μποφόρ με πολύ συννεφιά και ψιλοβρέχει. Τα σύννεφα έχουν στρογγυλό-καθίσει πάνω στα βουνά της Καρπάθου. Το ελαφρύ βοριαδάκι τους αλλάζει σιγά-σιγά το σχήμα τους. Καράβια, δράκοι, δελφίνια και διάφορα άλλα σχήματα περνούν από πάνω μας. Παντού ησυχία. Μια απόλυτη ηρεμία απλώνεται στο νησί. Μόνο μερικά σπουργίτια ακούγονται να τιτιβίζουν. Η τέλια απόλαυση. Το Πνεύμα σου ηρεμεί και ταξιδεύει χωρίς να χρειάζεται να το επαναφέρεις. Το απέραντο γαλάζιο ενώνεται με τον ουρανό και γίνονται ένα μπροστά στα μάτια μου. Το μόνο που τα ξεχωρίζει είναι το χρώμα. Η θάλασσα είναι έχει πιο σκούρο μπλε. Όσο περνά η ώρα ο καιρός ενισχύεται. Αποφασίζω να πάω σε έναν βαθύ τόπο, γιατί δεν θα μπορέσω αν ο καιρός συνεχίσει έτσι. Τα φορτώνω και φεύγω όσο γίνεται πιο γρήγορα. Με το που φτάνω, χοντρές ψιχάλες αρχίζουν να πέφτουν. Το βρεγμένο χώμα μυρίζει υπέροχα. Μου έρχεται στα ρουθούνια μου μια υπέροχη μυρωδιά από θυμάρι. Παίρνω βαθιές ανάσες και τραβώ για τον μικρό γκρεμό που χρειάζεται να κατέβω. Φτάνω και ντύνομαι γρήγορα, γιατί ο καιρός φορτώνει. Βουτάω και ανοίγομαι. Φτάνω εκεί που θέλω, αλλά τα πάντα είναι θολά. Με το ζόρι βλέπω τον βυθό. Αρχίζω τις βουτιές. Δεν κυκλοφορεί τίποτα. Οι πλάκες είναι άδειες ή γεμάτες με νεκρά φύκια, σημάδι ότι τα μαύρα ψάρια λείπουν. Νομίζω ότι η αιτία είναι το έντονο θερμοκλινές. Μετά τα -13μ. παγωνιά. Έτσι αποφασίζω να βγω. Έξω-έξω στα -5 μ βάθος ένας τριάρης ροφός χώνεται σε μια τρύπα. Βρίσκω το ψάρι, αλλά βλέπω μόνο την ουρά και την κοιλιά του. Τον αποχαιρετώ και φεύγω, όταν η ματιά μου πιάνει κάτι. Ένα χταπόδι έκανε το λάθος να φανερωθεί. Ένα πλοκάμι του λείπει, αλλά έχει αρχίσει να επουλώνεται. Σημειωτέον ότι το χταπόδι μπορεί να αναπαραγάγει τα κομμένα πόδια του. Το έπιασα και βγήκα έξω. Ντύθηκα και τρώγοντας ότι είχα φέρει μαζί μου απολάμβανα το τοπίο που γινόταν όλο και πιο τρικυμιώδης. Κάποια στιγμή γυρίζω προς το χταπόδι για να το τακτοποιήσω κι αυτό. Βλέπω μια μικρή σμέρνα, περίπου 50 με 60 εκατοστά, να φεύγει από το χταπόδι. Τρίβω το χταπόδι δύο φορές μήπως και έρθει ξανά για να πάρω κάποιο πλάνο. Μάταια περιμένω. Μόνο ένας μικρό πετροκάβουρας εμφανίζεται. Στην Κάρπαθο τους λένε μαλιοκάουρες, γιατί έχουν κάτι τρίχες στις δαγκάνες τους. Μαζεύω το χταπόδι και παρατηρώ ότι του λείπει κι άλλο πόδι και είναι φρέσκο το κόψιμο.
Το επουλωμένο & τα φρεσκο-φαγωμένο πλοκάμι...
"Η μαντάμ σμέρνα πήρε τον μεζέ της, ας κάνει κι αυτή Πάσχα..." σκέφτηκα γελώντας.
Την επομένη έχω ρεπό. Ο καιρός έχει δυναμώσει,, έχει γίνει ο γνωστός Καρπάθικος καιρός. Έτσι λέω να πάω μια βόλτα να βγάλω μερικές φωτό. Το νησί είναι καταπράσινο και με αμέτρητα λουλούδια. Ανέβηκα στο Παλιόκαστρο και πήρα κάποια ωραία πλάνα. Όμως το δεξί αυτί μου με ενοχλεί. "Μάλλον την πάτησα..." σκέφτηκα κι έτσι έγινε. Με έπιασε μια ωτίτιδα και το πασχαλιάτικο ψάρεμα τελείωσε. Τι να κάνουμε, θα απολαύσω αλλιώς την Κάρπαθο.
Είχα πάρα πολλά χρόνια να την δω τόσο λουλουδιασμένη...
Το βράδυ συναντήθηκα με την Μαίρη. Για ώρες μιλάγαμε για το παρελθόν. Θυμηθήκαμε καταστάσεις, ξεσπάσαμε στα γέλια ..... Ιστορίες του παλιού καλού καιρού. Έμαθα πολλά για την Αιθιοπία, μιας και ήταν στο αεροδρόμιο της Αδδίς Αμπέμπα για εννέα μήνες. Πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος. Τόσες ιστορίες, τόσα γεγονότα που αναφερθήκαμε.... λες και ήταν χτες. Το μόνο που δεν άλλαξε ήταν η φιλία μας. Μπορεί να έμεινε αδρανής στο χρονοντούλαπο, αλλά μόλις βρεθήκαμε ήταν παρούσα. Δόθηκε κι ένα ραντεβού ψαροφαγίας το καλοκαίρι, αν δουλεύει ακόμη στο αεροδρόμιο.
44 χρόνια πριν!!!
44 χρόνια μετά!!!!
Οι υπόλοιπες μέρες κύλισαν ήρεμα. Το αυτί το βιολί του κι εγώ βλέπω το Καρπάθιο πέλαγος και μου τρέχουν τα σάλια. Ήρθε και το κατσικάκι και ξεκίνησε τις ετοιμασίες η μάνα μου.
Η προετοιμασία...
Θα σιγο-ψηθεί και την Κυριακή του Πάσχα θα γίνει ο χαμός. (όπως πάντα!!!). Η Ανάσταση μας βρήκε σε ένα απόμερο εκκλησάκι. Είναι χτισμένο σε μια σπηλιά που μοιάζει με σπασμένο αυγό. Δυστυχώς λόγω του ότι είχε πάρα πολύ κόσμο δεν μπόρεσα να βγάλω τις φωτό που ήθελα. Στο μέλλον όμως....
Χριστός Ανέστη...
Τις τελευταίες τρις μέρες η θάλασσα είχε κολλήσει. Ειδικά την ημέρα που έφευγα. Κάποιος από εκεί ψιλά με πείραζε. Αποχαιρέτησα χαμογελώντας την Κάρπαθο σκεπτόμενος: "Everything happpens for a reason..." Θα τα πούμε το καλοκαίρι....
Η υπέροχη θέα του κάμπου από το σπίτι του Γιάννη & της Φωτεινής...
Φωτογραφία-video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ.
Βρέθηκα "θύμα συνωμοσίας" μεταξύ Σταυρούλας, Σωτήρη και Άννας και αναγκάστηκα να περάσω τα κούλουμα στην
μαγευτική Αντίπαρο. Καταλαβαίνεται πόσο πολύ υπέφερα για να συναινέσω
στο "έγκλημα"(τραβάτε με κι ας κλαίω )!!!. Έτσι βρεθήκαμε να πλέουμε για το πολυπόθητο νησί. Ο καιρός φανταστικός,
καθόλου μποφόρια και με το καλοκαίρι προ των πυλών.
Βρεθήκαμε με τους φίλους
μας, όπου μας είχαν ετοιμάσει ένα από τα υπέροχα σπιτάκια τους. Μετά τις
αγκαλιές και τα φιλιά τακτοποιηθήκαμε και άρχισαν τα τσιμπούσια. Δεν ξέρω αν φταίει η προσμονή της σαρακοστής, αλλά
σε αυτό το τριήμερο τα πιρούνια μαζί με τα στομάχια μας αναστέναξαν!!!! Το
πρώτο τσιμπούσι στρώθηκε στης Άννας.Πλάκωσε και η παρέα και έγινε το έλα να δεις. Ήρθαν ο Γιάννης με την
Φωτεινή, ο Τάσος με την Μαρία και ο Δημήτρης με την Μαρίνα. Αν προσθέσουμε
και τα παιδιά όλων, καταλαβαίνεται τι έγινε. Φάγαμε πολύ!!! αλλά ελαφριά!!! Φάγαμε
τον αγλέουρα!!! Η Αντιπαριώτικη φιλιξενία σε όλο της το μεγαλείο!!! Αφού τελείωσε το δείπνο, ο Τάσος με προτροπή του Σωτήρη, ρώτησε
την Άννα: "Πότε θα έρθει το κυρίως πιάτο;" Η Άννα έμεινε εμβρόντητη, ενώ η παρέα ξέσπασε στα γέλια. Έτσι πέρασε και το
βράδυ, ευχάριστα με γέλια και πειράγματα. Η ομήγυρις όμως ζητούσε ψάρι. Οι
παραγγελίες έπεφταν βροχή. Κολοχτύπες, κάποιο αστακό, ροφό ή στείρα για σούπα. Το ζητούμενο όλων ήταν η ψαρόσουπαααα κτλ.
Την επόμενη το πρωί, το
πλάνο περιελάμβανε και βουτιά. Ξύπνησα πρωί-πρωί και τράβηξα για έναν ψαρότοπο
που μου είχε υποδείξει ο Τάσος. Ο καιρός είχε μποναστάρει εντελώς και είχε σαν
αποτέλεσμα μια καταπληκτική ορατότητα, πράγμα που δεν μου άρεσε καθόλου.
Υπολόγιζα στον ΝΝΔ, αλλά ο καιρός είχε γυρίσει σε νοτιά, με αποτέλεσμα η
θάλασσα να είχε μετατραπεί σε γιαούρτη. Ερχόμενος και από μια γρίπη με
αντιβίωση και με μια μικρή ωτίτιδα δέκα μέρες τώρα, δεν ήξερα αν μπορούσα να βουτήξω. Τελικά το
αριστερό αυτί μου ήταν μια χαρά, αλλά τα πνευμόνια μου δεν ακολουθούσαν τηνζέση που είχα για ψάρεμα. Το τι φλέματα
έβγαλα δεν λέγεται. Αν με έβλεπε κάποια περιβαλλοντική ομάδα, σίγουρα θα μου έκανε
μήνυση για μόλυνση της θάλασσας. Έτσι δεν μπορούσα να βουτήξω λίγο πιο βαθιά,
αλλά και οι βουτιές μου δεν ξεπερνούσαν τα 50΄΄!!!. Τράβηξα λοιπόν για τα πολύ
ρηχά. Φοβερός λαβρακότοπος με πολλά ξενέρια. Δυστυχώς όμως η Αντίπαρος δεν έχει
λαβράκια. Κάποια ελάχιστα εμφανίζονται αργότερα. Είδα κάποιους καλούς
σαργούς, που ακόμη τρέχουν λόγω της παρουσίας μου.
Οι σαργοί πήραν δρόμο..
Τους αγνόησα καθώς απομακρυνόταν σε κάτι
πλάκες, που λόγω της κατάστασής μου, δεν υπήρχε περίπτωση να βουτήξω στο
απύθμενο βάθος των 10 μέτρων!!! Αρκέστηκα να τους παρακολουθώ και συνέχισα το
υποτυπώδες ψάρεμα μου. Όπου έβηχα τα ψάρια εξαφανίζονταν. Σε μια στιγμή, σε
κάποια ξενέρια, είδα κεφάλους να βόσκουν. Προχώρησα όσο πιο ήσυχα μπορούσα,
προσπαθώντας να μην βήξω καθόλου. Οι κέφαλοι μου ήρθαν ανάμεσα στα ξενέρια, αλλά εγώ δεν μπορούσα να να ρίξω. Τα ψάρια έστριψαν και ξεμάκρυναν. Τότε βγήκαν στα ανοιχτά και πέρασαν δίπλα μου. Σημάδεψα και έριξα στον πιο μεγάλο.
Επιτέλους μετά από μια ώρα ψάρεμα έπιασα τον πρώτο μου κέφαλο που ήταν 890 γρ.
Όλος χαρά αφού τον τακτοποίησα συνέχισα. Μετά από λίγο, άλλο ένα κοπάδι από
κέφαλους φάνηκε. Κρύφτηκα πίσω από τα ξενέρια και περίμενα. Το κοπάδι βούτηξε κι
άρχισε να τσιμπολογεί τους διάφορους βράχους. Ήταν μπροστά μου, αλλά τους έκρυβε μια
πέτρινη πτυχή του βυθού. Βρήκα την
ευκαιρία και βούτηξα. Οι κέφαλοι άφαντοι και η αναπνοή μου στο κόκκινο. Την ώρα
που ετοιμάζομαι να αναδιφώ, ολόκληρο το κοπάδι με προσπερνά. Ήταν πίσω μου! Σημαδεύω έναν από τους πιο μεγάλους και πιάνω ένα ψάρι 1,170 γρ.
Συνεχίζουμε.... Λίγο πιο κάτω μια μπλε πετροχειλού κάνει την ψόφια σε μια
σχισμή. Βουτώ και την ώρα που πιέζω την σκανδάλη το ψάρι πετάγεται για να χωθεί
στην διπλανή σχισμή. Την ακολουθώ υποβρυχίως, ενώ τα πνευμόνια μου αρχίζουν να
παραπονιούνται. Σημαδεύω και πιάνω μια χειλού 600 γρ.
Μια μπλε ομορφιά...
"Ότι πρέπει για την σούπα".... σκέφτηκα. Λίγο
πιο κάτω, μια καλή σκιά χάνεται μέσα στην μηδαμινή αφρίλα. "Λαβράκι;" αναρωτήθηκα.
Προχώρησα προσπαθώντας να εγκλωβίσω το ψάρι, αλλά και να δω που πήγε. Ήταν ένας
μεγάλος κέφαλος που είχε κρυφτεί ανάμεσα σε κάτι πέτρες και φύκια στον πάτο, κουνώντας τα πλαϊνά του
πτερύγια και φαίνεται ελάχιστα.. Βούτηξα όσο πιο ήσυχα μπορούσα και σημάδεψα το ψάρι. Πάτησα την
σκανδάλη και η βέργα τον βρήκε στο σβέρκο. Πετάγεται έξω για να βουλιάξει λίγο πιο κάτω. Είχα πιάσει έναν ακόμη κέφαλο. Αυτός
ήταν και ο πιο μεγάλος 1,4 κιλά. "
Ο πιο μεγάλος....
Κοίτα να δεις που θα πιάσω ωραία ψάρια
σήμερα"..... σκέφτηκα. Είχα όμως φτάσει πολύ μακριά κι αποφάσισα να περάσω
διαγώνια και απλά να κοιτώ τον τόπο. Έκανε αρκετά μονόπετρα, φρύδια στα 10-20μ.
Είδα και έναν ροφάκο που απλώς τον χαιρέτησα.
Η μία από τις πιτσιλωτές...
Βγαίνοντας έπιασα ακόμη δύο
πιτσιλωτές χειλούδες και μια 400αρα σουπιά. Όλος χαρά βγήκα και καθάρισα τα
ψάρια. Συνολικά και αναπάντεχα είχα πιάσει 5 κιλά και ας μην μπορούσα να
βουτήξω!!! Στην επιστροφή τα πνευμόνια μου ήταν σε καλύτερη κατάσταση και
έφτασα στα -8.8 μέτρα!
Πήγα και βρήκα την παρέα, αλλά λόγω κωλύματος δεν
μπορέσαμε να φτιάξουμε την ψαρόσουπα. Δώσαμε όμως ραντεβού για το σπίτι του
Γιάννη και της Φωτεινής.
Όλα μαζί...
Το επόμενο πρωινό με
βρήκε να βουτώ με τον Ανάργυρο και έχοντας τον Τάσο βαρκάρη, για πίνες.
Πιάσαμε αρκετές και σε δύο περιπτώσεις κατάφερα κι έπιασα και δύο καλούς
σαργούς. Πήγαμε στο σπίτι των φίλων μας, μόνο που στην παρέα είχε προστεθεί ο
Γιάννης με την Άννα και ο Γιώργος με την Ειρήνη. Τις πίνες τις ανέλαβε ο
καπετάν Σωτήρης.
Ο καπετάν Σώτος επί τω έργω...
Τις ετοίμασε για την αυριανή ημέρα. Το τραπέζι στρώθηκε και η
Αντιπαριώτικη φιλοξενία έλαμψε και πάλι σε όλο της το μεγαλείο. Τα χοντρά μακαρόνια με το
κοκκινιστό, χορτόπιτα, σαλάτες, χόρτα άγρια, παστίτσιο κ.α. μας καθήλωσαν στο
τραπέζι. Τα πειράγματα έδιναν κι έπαιρναν μέχρι που ήρθαν τα γλυκά. Η Μαρία είχε
φτιάξει φανταστικά cinnamon roles, που τα τιμήσαμε δεόντως.
Ήταν πενταμόστιμα. Μετά η Άννα έφερε το περίφημο quturum!!! Ένα γλυκό από τα βάθη της ανατολής, μιας και το επώνυμο της Άννας είναι
Παλαιολόγου. Εξαίρετο γλυκό που το έκανε ακόμη πιο ωραίο το παγωτό καϊμάκι....
πρέπει να το δοκιμάσετε. Οι γυναίκες της παρέας, άνοιξαν φίλο και έφτιαξαν,
μεταξύ των άλλων, και χειροποίητα ραβιόλια και φιογκάκια. Γλύφαμε τα δάχτυλά μας.
Σε τρία από αυτά, αντί για την γέμιση, η παράδοση λέει ότι πρέπει να μπει
βαμβάκι. Καταλαβαίνεται τι έγινε σε όποιους τα πέτυχαν. Τα πειράγματα πήγαν
σύννεφο...
Καλή μας όρεξη!!!
Η Καθαρή Δευτέρα μας
βρήκε στο ίδιο σπίτι. (Γιάννη και Φωτεινής). Τα παιδιά φούρνισαν λαγάνες στον
ξυλόφουρνό τους. Ο Σωτήρης είχε αναλάβει το καθάρισμα των μυδιών. Αφού
τελείωσε, τα πήρε ο σπιτονοικοκύρης και τα μαγείρεψε με μια απίστευτη σάλτσα
που γλύφαμε τα δάχτυλά μας. Ο Δημήτρης έφτιαξε τα καβούρια και τα χταπόδια στην
σκάρα. Ο έτερος Γιάννης έφτιαξε τις γαρίδες και τις σουπιές. Η Ειρήνη έφερε το
ριζότο με το χταπόδι. Η Σταυρούλα έφτιαξε χταπόδι σε κοφτό μακαρονάκι. Έβρασαν και τους κοχλιούς που είχαν μαζέψει από το προηγούμενο βράδυ. Μόνο να δοκίμαζες
μία μπουκιά από όλα τα εδέσματα, έφτανε να χορτάσεις. Μα δεν σταματήσαμε εκεί.
Η Μαρία είχε φτιάξει χειροποίητο χαλβά με αμύγδαλα. Μετά άνοιξε φίλο και
ετοίμασε και μια μηλόπιτα στο πι και φι. Υπήρχε και χαλβάς σιμιγδαλένιος και το
τιραμισού της Φωτεινής. Εύκολα γίνεσαι 800κιλά στη στιγμή!!! Εννοείται ότι η άψογη σπιτονοικοκυρά, δεν άφησε κανέναν να φύγει έστω και με το παραμικρό παράπονο!!! Αυτά βλέπουν και οι Ευρωπαίοι εταίροι μας και σκυλιάζουν γιατί εμείς ξέρουμε να ζούμε και δεν είμαστε μονόχνοτοι όπως αυτοί. Λίγο να προσέχαμε και την χώρα μας και δεν θα είχαμε κανέναν τους ανάγκη.... Φυσικά δεν εννοείται Καθαρά Δευτέρα χωρίς πέταγμα χαρταετού. Προς τέρψιν των μικρών μας φίλων (που ήταν και πολλοί), ανέλαβαν αυτό το ιερό καθήκον ο έτερος Γιάννης με τον Τάσο. Μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια, ο χαρταετός απογειώθηκε. Το ελαφρύ βοριαδάκι τον κράταγε ψιλά κι έτσι τον έδεσαν σε μια προεξοχή και πετούσε μόνος του μέχρι αργά το απόγευμα, όπερ και τον κατέβασαν. Δυστυχώς όμως είχε έρθει η ώρα για να φύγουμε. Αφού αποχαιρετίσαμε και ευχαριστήσαμε τους φίλους μας πήραμε τον δρόμο του γυρισμού.
Υ.Γ. Πάνω από όλα αυτό που θα
μας μείνει και από αυτό το ταξίδι στην Αντίπαρο, είναι η ζεστασιά και η
καλοσύνη των ανθρώπων. Αν και η παρέα μας μεγάλωσε κατά πολύ, σε σχέση με τις
άλλες επισκέψεις μας στο νησί, η φιλοξενία που κατοικεί στην ψυχή ορισμένων
Ελλήνων είναι απερίγραπτη.
Μπορεί να μένουμε στην Αθήνα και η καταγωγή μας να είναι από άλλα μέρη της Ελλαδάρας μας, αλλά οι φίλοι μας μας
έκαναν να νοιώσουμε ότι είμαστε φίλοι, αδελφοί και πάνω όλα
Αντιπαριώτες !!!
Η Αλκυόνη ζήτησε από τον Δία να έχει λίγη καλοκαιρία στην καρδιά του χειμώνα για να μπορέσει να γεννήσει τα αυγά της. Έτσι εισακούσθηκε και φέτος και ήρθαν οι αλκυονίδες μέρες.
Από την προηγούμενη μύριζε Β. Ευβοϊκό για ψάρεμα. Είχα παραλάβει και δύο καινούργιες, δίπτερες βέργες και έτσι πήγα σε έναν φίλο να μου τις τελειοποιήσει. Συνάντησα τον Ανδρέα Κωστανάσιο στο κατάστημα καταδυτικών με το οποίο συνεργάζεται. Οι γνώσεις που έχει αποκτήσει όλα αυτά τα χρόνια, αυτός ο εραστής του ψαροτούφεκου είναι απίστευτες. Μου έδεσε τα λάστιχα με έναν εκπληκτικό τρόπο, τελειοποίησε τα φτεράκια και τους πύρους των βεργών σε τέτοιο σημείο, που σίγουρα ο κατασκευαστής θα ζήλευε. Έκανε το τέλειο φινίρισμα. Ευχαρίστησα τον φίλο μου Ανδρέα και χαρούμενος κατάστρωσα τα πλάνα μου.
Ξύπνησα από τα άγρια χαράματα. Τα πάντα είχαν φορτωθεί από βραδύς κι έτσι το πρωί πήρα δρόμο. Μετά από περίπου δύο ώρες οδήγησης έφτασα εκεί που ήθελα. Η μέρα ήταν τέλεια. Δεν φυσούσε καθόλου, ο ουρανός ήταν καθαρός κι εγώ ανυπόμονος να βουτήξω. Όπερ κι εγένετο. Όμως με περίμεναν δύο εκπλήξεις. Η πρώτη ήταν η παγωμένη θάλασσα, 11C!!! Η δεύτερη η απίστευτη ορατότητα. Σπάνια τον έχω δει έτσι. 'Εβλεπα μέχρι τα 10 μέτρα περίπου. Αυτό όμως δεν ήταν καλό, γιατί με έβλεπαν από μακριά και τα ψάρια. Πλακώθηκα στα καρτέρια και έφτασα στα πιο βαθιά μου μέρη (-13.μ) χωρίς να δω λέπι. Μόνο μικρά ψάρια είχε και αυτά ήταν ελάχιστα. Μέσα σε αυτήν την απέραντη και παγωμένη μοναξιά μου, υπήρχε και μια εκπληκτική ηρεμία στο όλο τοπίο. Δεν ακουγόταν ο παραμικρός θόρυβος. Μπορεί να βουτούσα συνέχεια, αλλά όλη μου η ύπαρξη ήταν απίστευτα ήρεμη. Το μυαλό μου είχε σταματήσει να σκέφτεται και απολάμβανα αυτό που έκανα.
Δεν είναι σύννεφο αλλά μαλούπα!!!
Παντού όμως ήταν παγωμένα με την μαλούπα να είναι πανταχού παρούσα. Η μαλούπα είναι ένα φυτοπλαγκτόν που απλώνεται πάνω στα φύκια και στα βράχια του βυθού, σηματοδοτώντας τον ερχομό του χειμώνα. Είχε απλωθεί σαν ένα απαλό σύννεφο βυθού. Σου έδινε την εντύπωση ότι μπορούσες να ξαπλώσεις πάνω της, απολαμβάνοντας την συντροφιά της. Έφτασα και σε κάποια σημεία που έχει υπόγειες πηγές. Το νερό είναι πάντα πιο κρύο εκεί, αλλά σήμερα μπορούσα να πάρω και πλάνα, λόγω της καλής ορατότητας. Η υπόγεια πηγή είχε ανοίγει μια μεγάλη τρύπα στην λάσπη, καθώς το γλυκό νερό τρέχει συνέχεια.
Εδώ κάνει περισσότερο κρύο!!!
"Αν τώρα έχει τόση χαμηλή θερμοκρασία η θάλασσα, τον Μάρτη- Απρίλη που θα λιώσουν τα χιόνια που θα πάει; Υπό το μηδέν;" Αναρωτήθηκα. Βουτιά στην βουτιά πέρασε η ώρα και μετά από τέσσερις ώρες, βγήκα άπραγος. Όχι μόνο αυτό, αλλά δεν είχα δει τίποτε. Μπήκα στο αυτοκίνητο και πήγα παρακάτω. Και εδώ τα ίδια. Κατάψυξη παντού και τα ψάρια άφαντα. Ούτε τα μικρόψαρα δεν υπήρχαν. Κάποια στιγμή άκουσα τον θόρυβο μιας βάρκας. Έβγαλα το κεφάλι μου έξω από το νερό για να δω που ήταν. Η ψαρόβαρκα περνούσε αρκετά μακριά. Γυρίζω το κεφάλι προς τα ρηχά και παρατηρώ κεφάλους να πηδάνε έξω από το νερό στα πολύ ρηχά. Δεν είχα να χάσω τίποτα και τράβηξα κατά εκεί. Δεν υπήρχε καθόλου μαλούπα κι έτσι ο βυθός διατηρούσε τα απίστευτα χρώματά του. Το βάθος δεν ήταν ούτε μισό μέτρο. Υπήρχαν σημεία του το στήθος μου ακουμπούσε κάτω. Δεν κολυμπούσα αλλά προχωρούσα έρποντας. Η θάλασσα ήταν καθρέφτης. Όχι μόνο γιατί ήταν ακίνητη, αλλά έβλεπα την αντανάκλαση του εαυτού μου και του βυθού από πάνω μου. Ήταν ένα εκπληκτικό και ταυτόχρονα απόκοσμο θέαμα. Νόμιζα ότι κολυμπούσα ανάποδα, ότι είχαν έρθει τα πάνω κάτω!!! Ανάμεσα στα φύκια είδα τον πρώτο μου κέφαλο. Αρκετά καλός, αλλά με πήρε χαμπάρι. Την ώρα που πάει να φύγει του ρίχνω. Το ψάρι χτυπιέται και μέχρι να το φτάσω, είχε ξεψαρίσει. "Συνεχίζουμεεεε..." είπα στον εαυτό μου. Κάποια στιγμή είδα κάτι να γυαλίζει ανάμεσα στα ψιλά τα φύκια. Παρατήρησα μοα αρκετά μεγάλη και διχαλωτή ουρά ανάμεσα στα φύκια. Πλησίασα σαν την γάτα αθόρυβα και έριξα από πίσω στο ψάρι. Η βέργα το πήρε λίγο ψιλά, τον έκανε σουβλάκι σκοτώνοντάς τον ακαριαία, μιας και του βγήκε από το το μέτωπο. Έπιασα έναν κέφαλο 1,4 κιλά.
Ο πιο μεγάλος...
Είχε αρκετά ψάρια, άλλα μικρά άλλα μεσαία. Πήρα άλλους δύο κιλίσιους κεφάλους και αποφάσισα να βγω. Αναρωτήθηκα γιατί τα ψάρια ήταν εδώ. Κοιτάζοντας το υποβρύχιο ρολόι μου η θερμοκρασία έδειχνε 14C. Τα ρηχά νερά κάτω από τον έντονο ήλιο, είχαν σαν αποτέλεσμα η θερμοκρασία να ανέβει αισθητά. Έτσι τα ψάρια βγήκαν να ζεσταθούν, τσιμπολογώντας την θαλάσσια βλάστηση. Πήγα στο αμάξι και έβαλα τους κεφάλους στο ψυγείο του πάγου. Όμως είχα ξεχάσει να βουτήξω το καβάκι, όπως ήταν το πλάνο μου από την αρχή, καμιά πενηνταριά μέτρα μακριά μου. Ξανά μέσα στην θάλασσα για το πέτρινο καβάκι. Εκεί πάντα έχει πολλά μικρόψαρα τα οποία μπορούν ανά πάσα στιγμή να κρυφτούν ανάμεσα στις πέτρες. Έτσι προσελκύουν και κυνηγούς. Ελπίζοντας για ένα θαύμα, πλησίασα πολύ ήσυχα. Η μια πλευρά νεκρή. Κατάκαβα είχε τα γνωστά ψαράκια, αλλά μόλις στρίβω, βλέπω μια τεράστια ράχη πίσω από έναν βράχο. Δεν έχω βολή, γιατί αν ρίξω το μεγάλο ψάρι από τα τινάγματά του θα σκιστεί σίγουρα. Πηγαίνω προς την κατεύθυνση όπου καλύπτομαι από τα βράχια. Προσπαθώ να κρατήσω την ηρεμία μου για να μην με προσδώσουν οι χτύποι της καρδιάς μου. Δεν κουνάω τα πέδιλα. Αν μπορούσα να μην αναπνέω θα το έκανα. Πλησιάζω με την απίστευτη ταχύτητα του ενός μέτρου το λεπτό!!! Αρχίζει να φαίνεται το κεφάλι. Βλέπω λίγο από το μέτωπο και τα χείλη της. Πρόκειται για μεγάλη βασίλισσα του χειμώνα. Είναι μια μεγάλη τσιπούρα. Σημαδεύω το κεφάλι της και την ώρα που πιέζω την σκανδάλη, πάνω στον πανηκό μου, νομίζω η βασίλισσα με έχει αντιληφθεί και κάνει λίγο μπροστά να δει τι είναι αυτό που την έχει πλησιάσει. Η βέργα φεύγει με ιλιγγιώδη ταχύτητα για να καρφωθεί στο μάτι της. Πετάω το ψαροτούφεκο πίσω μου και ορμάω πάνω στο πολύτιμό μου θαλάσσιο στολίδι.... και κοκαλώνω. Το ψάρι είναι ακουμπισμένο ακίνητο πάνω στην άμμο, ανάμεσα στα βράχια. Φέρνω κοντά την υποβρύχια κάμερά μου για να πάρω το υπόλοιπο πλάνο, αλλά διαπιστώνω ότι είναι απενεργοποιημένη. Πάνω στον ήρεμο πανικό μου βλέποντας την ράχη της, ξέχασα να την ανοίξω κι έχασα το πλάνο. Δεν πειράζει όμως, δεν με πειράζει ΚΑΘΟΛΟΥ!!!! Πλησίασα την βασίλισσα και την πήρα αγκαλιά γεμίζοντας την με φιλιά. Ύστερα ευχαρίστησα τα Ουράνια για το εκπληκτικό τους δώρο.
Αγκαλιά με την πληγωμένη βασίλισσα...
Κοιτώντας την τσιπούρα, παρατήρησα ότι της έλειπε ένα κομμάτι από την ουρά της. Επίσης είχε μικρές τομές, σαν από νύχια στο σώμα της. "Αυτό μόνο φώκια μπορεί να το έχει κάνει..." σκέφτηκα. Θυμήθηκα κάποτε στην Φολέγανδρο, είχα πιάσει έναν ροφό πέντε κιλά και του έλειπε σχεδόν όλη η ουρά. Το σώμα του είχε και από τις δύο πλευρές του χαρακιές που είχαν επουλωθεί. Τον είχε αρπάξει η φώκια και προσπάθησε να τον κρατήσει με τα νύχια των πτερυγίων της, αλλά ο ροφός της γλίστρησε και έμεινε σημαδεμένος. Μάλλον το ίδιο είχε συμβεί κι εδώ. Μόνο που η τσιπούρα είχε έρθει για να λουφάξει στα πολύ ρηχά, αλλά την βρήκα εγώ, όπου και να ξεψύχησε. Τα μάτια της μου έλεγαν ότι ήταν ήδη νεκρή όταν την βρήκα εγώ!!! Δεν μύριζε κι έτσι την κράτησα. Την καθάρισα αμέσως για να μην βρομήσει. Δεν μπορώ να πω ότι δεν χάρηκα με την υπέροχη βασίλισσα του χειμώνα, αλλά δεν ευχαριστήθηκα το πιάσιμό της, γιατί ήταν ήδη νεκρή όταν πάτησα την σκανδάλη. Δεν είχε την ευκαιρία να μου διαφύγει, λόγω της κατάστασή της, και αυτό με θλίβει όσο νά΄ναι. Βγήκα έξω για να τελειώσει εκεί το ψάρεμά μου, αλλά τα Ουράνια είχαν άλλα πλάνα. Με παίρνει τηλέφωνο ο φίλος μου ο Παναγιώτης που είναι πιο κάτω, μερικά χιλιόμετρα και ψαρεύει. Φεύγω και τον συναντώ. Τα λέμε, του δείχνω τα ψάρια και χάρηκε, "Δεν βουτάς κι εδώ, μήπως πιάσεις κανένα λαβράκι όπως την άλλη φορά;..." μου λέει. Άλλο που δεν ήθελα και βούτηξα. Η κατάψυξη παρούσα και πάλι, αλλά η μαλούπα ελάχιστη. Δεν κυκλοφορούσε τίποτα. Άρχισα να κάνω βουτιές ζικ-ζακ. Μια στα ρηχά, μια στα πιο βαθιά, μέχρι να εντοπίσω που είναι τα ψάρια. Σε ένα από τα ρηχά καρτέρια, πέρασαν από αριστερά και μετά από μπροστά μου 5-6 κέφαλοι του μισού κιλού περίπου. Τους αγνόησα και καθώς κοιτάζω από είχαν έρθει, παρατηρώ ότι κάτι μεγαλύτερα και πιο χαμηλά να τους ακολουθεί. "Γοφάρι..." σκέφτηκα, αλλά καθώς πλησίαζε είδα ότι ήταν λαβράκι, καλό λαβράκι. Τα νερά πολύ καθαρά, κι εγώ είμαι πίσω από μια πίνα. Δεν έχω άλλη κάλυψη. Το λαβράκι μόλις με αντιλήφθηκε, άλλαξε πορεία κι ήρθε καταπάνω μου. Κοντοστάθηκε λίγο μακριά μου και μόλις έστριψε του έριξα λίγο πίσω από τον σβέρκο. Σίγουρος για το αποτέλεσμα πήγα προς του ψάρι που χτυπιόταν. Λίγο πριν το πιάσω, φεύγει πάνω από την βέργα. Συναγερμός!!!!!!!! Το ψάρι είναι ελεύθερο κι εγώ δεν έχω τίποτα να το σταματήσω. Όμως με το που παίρνει δρόμο, κάνει έναν κύκλο και καρφώνεται στον βυθό. Μόλις το πλησιάζω τα ίδια. Η βολή μάλλον του έχει σπάσει την σπονδυλική του στήλη και όποτε με βλέπει προσπαθεί να διαφύγει. Κρατάω το ψαροτούφεκο και το κυνηγώ έξω-έξω. Θέλω να έχω και το πλάνο, αλλά η δίπτερη βέργα έχει σκαλώσει. Πανικός!!! Προσπαθώ να μαζέψω την βέργα τραβώντας το σκοινί, ενώ ταυτόχρονα κοιτάζω να μην χάσω από τα μάτια μου το λαβράκι. Τελικά τα καταφέρνω και το πλησιάζω. Σε ένα από τα "καρφώματα" το προλαβαίνω και ο πιάνω από το σβέρκο. Του δίνω ένα γρήγορο τέλος και το πλακώνω στα φιλιά κλπ.
ΟΥΦ!!!! τελικά το έπιασα...
Ήθελα καμιά 100 μέτρα για να φτάσω στο αυτοκίνητο και το έκανα ψαρεύοντας. Σε ένα από τα τελευταία καρτέρια, ένας κέφαλος με φέρνει βόλτα. Την τρίτη φορά του έριξα κι έπιασα ένα ακόμη ψάρι του κιλού και βγήκα.
Το τελευταίο για σήμερα...
Με βλέπει ο Παναγιώτης και μου λέει; "Καλά τα πήγες σήμερα. Εκεί έξω-έξω, στα ρηχά κυνηγούσες τους κεφάλους πάλι;" και του εξήγησα τι είχε συμβεί. Βγάλαμε τις φωτογραφίες και αποχαιρετηστήκαμε. Αφού άλλαξα αναλογίστηκα τι είχε συμβεί σήμερα. Τα Ουράνια μου έκαναν ακόμη μια φορά υπέροχα δώρα (όπως συμβαίνει με όλους μας, αλλά τις περισσότερες φορές μπλεγμένοι στα γρανάζια της καθημερινότητας δεν παίρνουμε χαμπάρι).
Τα λόγια είναι περιττά!!!
Ήμουν στο παγωμένο νερό για 6 ώρες (8 συνολικά στην θάλασσα) και μόνο προς το τέλος άρχισα να ψιλο-κρυώνω. Αν δεν φορούσα την στολή που μου είχε ράψει η εκπληκτική Φωφώ, δεν νομίζω ότι θα τα κατάφερνα. Επίσης μπορεί να μην είχα πιάσει το λαβράκι, αν ο φίλος Ανδρέας δεν είχε κάνει το μαγικό του φινίρισμα στις βέργες μου. Θα ήταν πιο ογκώδεις και στην μακρινή βολή στο λαβράκι, μπορεί να μην του είχε κάνει την ζημία που έγινε. Ευχαριστώντας τους όλους καθάρισα τα ψάρια. Το μόνο πλάνο μου ήταν να φύγω. Αλλά ακόμη και τώρα τα Ουράνια γελούσαν με τα πλάνα μου. Τότε χτύπησε το κινητό και έμαθα ότι η Σταυρούλα είχε πάρει το ΚΤΕΛ κι ερχόταν στην Χαλκίδα. Όλος χαρά τα μάζεψα και τράβηξα για τον σταθμό των υπεραστικών λεωφορείων. Μετά από λίγο ήρθε η καλή μου και μετά από μια σύντομη βόλτα καταλήξαμε στην γνωστή μας ταβέρνα, όπου τα πιρούνι μου έλιωσε από την τριβή που προκάλεσε η πείνα μου στα διάφορα εδέσματα που φάγαμε (εγώ τα καταβρόχθισα μπορώ να πω.) Αφού περπατήσαμε κι απολαύσαμε την ηρεμία της υπέροχης βραδιάς, της ήσυχης θάλασσας, πήραμε τον δρόμο για τον γυρισμού, που με μεγάλη μου χαρά, άφησα την αγάπη μου να μας οδηγήσει πίσω με ασφάλεια. Εγώ ήμουν κομμάτια....
Υ.Γ. Η τσιπούρα ήταν 4,2 κιλά, το λαβράκι 2,35 κιλά και οι κέφαλοι από 0,7 έως 1,4 κιλά...
Η ωραία παρέα δεν ήταν πλήρης...
2ο Υ.Γ. Η τσιπούρα μαζί με άλλους μεζέδες, την απολαύσαμε με τον Σωτήρη και την Άννα και με τον τυχερό Βασίλη, που ήρθε την κατάλληλη στιγμή από την Κρήτη για δουλειές. Δυστυχώς Ο Δημήτρης μα την Αγλαΐα δεν μπόρεσαν να παρευρεθούν λόγω του ξενοδοχείου, αλλά θα ρίξουμε ένα τσιμπούσι κάποια στιγμή στο εγγύς μέλλον...
Δόντια... και τι δόντια!!!
3ο Υ.Γ. Η οδοντοστοιχία της τσιπούρας δεν αστειεύεται. Μπορεί εύκολα να λυγίσει ένα αγκίστρι. Οι δε τραπεζίτες της, σπάνε εύκολα τις σκληροτράχηλες πορφύρες (κοχύλια).
Σε μια ανάπαυλα του σχολείου, βρήκαμε την ευκαιρία και με την καλή μου να πεταχτούμε για λίγες ήμερες στην αγαπημένη μας Πάλερο. Ο καιρός λόγω του χειμώνα έκανε αρκετό κρύο, αλλά ποιος νοιαζόταν. Φτάσαμε χωρίς κανένα πρόβλημα και μας υποδέχτηκαν εγκάρδια και με το τζάκι αναμμένο. Μετά τις αγκαλιές και φιλία με Δημήτρη, Αγλαΐα, Ντίνο και παιδιά, αράξαμε στο τζάκι για ένα ζεστό ρόφημα. Με το ζόρι σηκωθήκαμε για να τακτοποιήθουμε στο εκπληκτικό δωμάτιο του Thalassa Hotel & Spa, με την απίστευτη θέα του. Αφού τακτοποιηθήκαμε και ξεκουαστήκαμε, πήγαμε ξανά στο τζάκι. Εκεί ο Δημήτρης είχε ετοιμάσει όλα τα καλά και ένα θεσπέσιο δείπνο ετοιμάστηκε. Τα πιρούνια πήραν φωτιά και το βράδυ μας βρήκε να χουχουλιάζουμε μπροστά στο τζάκι.....
Ξύπνησα χαράματα. Ένα ελαφρό βοριαδάκι ριτίδιαζε την επιφάνεια της θάλασσας. Όταν έφτασα στο μέρος που θα βουτούσα, η θάλασσα άχνιζε. Νόμιζα ότι θα βουτούσα μέσα σε ένα τεράστιο καζάνι με βραστή θάλασσα. Η εξωτερική θερμοκρασία ήταν κάτω από το μηδέν, ενώ η θάλασσα είχε 14C! Βούτηξα με ανυπομονησία μπορώ να πω και φυσικά ήταν εδώ η αγαπημένη μου θολούρα.
Η αγαπημένη μου ήταν παρούσα....
Έψαξα και βρήκα τα μέρη μου και πλακώθηκα στα καρτέρια. Πουθενά δεν βρήκα τίποτα. Μόνο μικρά ψάρια υπήρχαν. Ανοίχτηκα, πήγα στα πιο μακρινά κομμάτια μου, αλλά κι εκεί μόνο μικρά ψάρια υπήρχαν. Όπου και να πήγα τα ίδια. Βγήκα και πήγα στο αμάξι. Οδήγησα και βούτηξα σε άλλα μέρη, αλλά τίποτα το διαφορετικό. Έτσι μετά από τέσσερις ώρες ψάρεμα γύρισα άπραγος. Το καλό είναι ότι βάζω και βγάζω την στολή στο μπάνιο!!! Η υπόλοιπη μέρα πέρασε με βόλτες και φυσικά καταλήξαμε στο υπέροχο τζάκι. Ο Δημήτρης είχε ετοιμάσει σουβλάκια που ψήθηκαν στο τζάκι και τα περιδριομιάσαμε με σαλάτα και πατάτες ψημένες στην χόβολη του τζακιού.
Η επόμενη μέρα είχε μια εκδρομή στην Λευκάδα. Κάποιοι φίλοι μου είχαν πει διάφορα μέρη. Έτσι δεν θα βουτούσα στα τυφλά. Φτάσαμε σε ένα από τα μέρη που είχα υπ' όψη μου. Με το που κατέβηκα από το αμάξι, άρχιζε να βρέχει. Φυσούσε και ένας Δ.ΝΔ. και χάρηκα με που τον είδα. Τις επόμενες δύο ώρες δεν είδα τίποτε. Ένας εκπληκτικός τόπος απλωνόταν μπροστά μου. Είχε πλάκες, φύκια με εναλλαγές. Όμως ήταν έρημος. Μόνο μια παλαμίδα πέρασε από πάνω μου, με όλη της την ταχύτητα. Εγώ πρόλαβα να δω την σκιά της καθώς χανόταν μέσα στην θολούρα. Βγήκα και πήγαμε σε άλλο μέρος. Μια από τα ίδια. Φύγαμε και πήγαμε κάπου που δεν έπιανε ο καιρός. Με το που βούτηξα, να την πάλι η βροχή. Ο καιρός άλλαξε σε Α.ΝΑ. και η βροχή με είχε πάρει στο κατόπι. Αισθάνθηκα σαν τον Ντόναλντ Ντακ που τον κυνηγούσε το σύννεφο και έβρεχε μόνο από πάνω του, όπου και να πήγαινε! Βούτηξα σε τέσσερα μέρη και δεν είδα τίποτε μεγάλο, μετά από συνολικά πέντε ώρες ψάρεμα. Καταλήξαμε σε μια ταβέρνα της Λευκάδας, όπου απολαύσαμε ντόπιους μεζέδες. Αργά το βράδυ γυρίσαμε στην βάση μας και την πέσαμε για ύπνο.
Χαράματα τράβηξα για μια ακόμη βουτιά. Ο βοριάς ξύριζε, καθώς η θερμοκρασία ήταν κάτω από το μηδέν. Βούτηξα και πήγα στις πλάκες που ήξερα. Η ορατότητα καλύτερη απ΄ότι χτες, αλλά κι εδώ δεν κυκλοφορούσε τίποτε. Βέβαια όταν λέμε τίποτα, εννοούμε κάτι για να πιαστεί. Σε ένα από τα πολλά καρτέρια μου, έπεσα πάνω σε μια πέτρα που είχε δύο υπέροχους σπυρογράφους. Δεν μπορείς να μην πάρεις κάποιο πλάνο από αυτήν την ομορφιά!
Επίσης παρατήρησα ότι πάρα πολλοί χοντροί γυμνοσάλιαγκες είχαν χωθεί μέσα στην άμμο κοντά σε βράχια. Τόσους πολλούς και χοντρούς, πρώτη φορά είδα στην ζωή μου. Είχαν πάρει ένα σταχτογκρί με τις γνωστές μοβ κηλίδες τους και νομίζω ετοιμάζονταν να γεννήσουν.
Ο χοντρούλης;.. ή μάλλον η χοντρούλα...
Καρτέρι στο καρτέρι είχα φτάσει σε κάτι καλές πλάκες, που στο παρελθόν είχα πάρει κάποια ψάρια. Είχαν περάσει δύο ώρες και δεν είχα δει τίποτε. Άρχισα να απογοητεύομαι ότι πάλι δεν θα πιάσω τίποτε και η παρέα περίμενε να φάμε ψάρια το βράδυ. Σε ένα σημείο που έχουν σπάσει οι πλάκες, αποφάσισα να καρτερέψω. Προσγειώθηκα στον βυθό και κρύφτηκα όσο καλύτερα μπορούσα. Δεν έχει περάσει ούτε μισό λεπτό και η ματιά μου πιάνει μια φεβγαλέα κήνηση. Στα δεξιά μου υπάρχει ένα λαβράκι λίγο νευρικό. Προσπαθώ να μείνω όσο πιο ήρεμος μπορώ, για να μην τρομάξω το ψάρι. Γυρίζω σιγά-σιγά προς τα δεξιά και διαπιστώνω ότι τα ψάρια είναι καμιά δεκαριά, αλλά νευρικά. Το κοπάδι απομακρύνεται για λίγο, αλλά επειδή παραμένω ακίνητος, στρίβει για να περάσει όλο από μπροστά μου. Σημαδεύω το πιο μεγάλο, που είναι και το τελευταίο. Η βολή γίνεται στον σβέρκο του ψαριού και το κιλίσιο (940γρ.) λαβράκι έρχεται στην αγκαλιά μου.
Επιτέλους...
Το υπόλοιπο κοπάδι δεν το ξαναείδα ποτέ. Έπιασα και έναν μεσαίο σαργό και αποφάσισα να πάρω τον δρόμο του γυρισμού. Έχω διανύσει αρκετή απόσταση όταν παρατηρώ διάφορα κομμάτια μιας βάρκας, που έχει διαλυθεί και διασκορπιστεί στον βυθό. Εκεί σε ένα κομμάτι υπάρχει ένα καλό χταπόδι. Δεν μπορώ να καταλάβω πόσο μεγάλο είναι, αλλά φαίνεται καλό. Σημαδεύω και πιάνω μετά από λίγο ένα δίκιλο χταπόδι.
Ο μεζές πιάστηκε....
Όλος χαρά το παίρνω και βγαίνω. Δεν υπάρχει λόγος να ψαρέψω κι άλλο, γιατί έπιασα πολύ περισσότερα από ότι περίμενα. Τα υπόλοιπα τα ανέλαβε ο Δημήτρης. Το χταπόδι μαζί με τα ψάρια μου και άλλα δύο που είχε ο Δημήτρης μπήκαν στην σκάρα. Την σαλάτα την έφερε η Αγλαΐα, τις πατάτες ο Ντίνος και έγινε το έλα να δεις....
Ο σεφ Δημήτρης...... τα λόγια είναι περιττά....
Καθίσαμε όλοι μαζί μέχρι αργά, μιας και την επομένη θα φεύγαμε. Είχαμε και την συντροφιά από τα σκυλάκια των παιδιών, που είναι χαδιάρικα κι αξιολάτρευτα. Ο καιρός είχε αρχίζει να βαραίνει. Το πρωί όλα ήταν κάτασπρα. Δεν είχε ρίξει πολύ χιόνι, αλλά το είχε παγώσει. Για να μην έχουμε περιπέτειες, (εδώ γελάμε) αποφασίσαμε να φύγουμε κατά τις 12:00 το μεσημέρι. Ο δρόμος μέχρι το Αντίρριο μια χαρά. Ψιλοχιόνιζε, αλλά όχι σπουδαία πράγματα. Περάσαμε απέναντι στην Πελοπόννησο και εκεί μας βρήκε ο χιονιάς. Λίγο μετά το Αίγιο σταματήσαμε πίσω από μια ουρά αυτοκινήτων, αρκετών χιλιομέτρων. "Το σύννεφό σου μας ακολουθεί κι εδώ!!!" είπε χαριτολογώντας η Σταυρούλα και λυθήκαμε στα γέλια. Είχε έρθει η τροχαία και η πυροσβεστική. Ρωτήσαμε, αλλά κανείς δεν μπορούσε να μας κατατοπίσει. Καθώς περνούσαν οι ώρες, ήρθαν και αρκετά εκχιονιστικά που καθάριζαν τους δρόμους. Κοιτώντας την όλη κατάσταση είπα η Σταυρούλα: "Κοίταξε να δεις, με όλη την τεχνολογία που διαθέτουμε και την υπεροψία μας απέναντι στην Φύση.... ήρθε ένας χιονιάς να μας αποδείξει πόσο μικροί είμαστε και δεν ελέγχμε τίποτα"..... Ο δρόμος όμως δεν άνοιγε. Ο Δημήτρης που έφυγε μερικές ώρες αργότερα δεν τον άφησαν να πάει προς Αίγιο. Πήγε Πάτρα, Πύργο, Κυπαρισσία, Τρίπολη, Κόρινθο και έφτασε χωρίς προβλήματα στην Αθήνα.
Ο δρόμος έκλεισε...
Αφού έβγαλαν μια διπλή νταλίκα που είχε διπλώσει, έγινε ένα άλλο τροχαίο με δύο αυτοκίνητα και ξανάκλεισε ο δρόμος. Ρώτησα έναν πυροσβέστη και μου είπε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να περάσει κανένα αμάξι, λόγω του χιονιού. Μας προέτρεψε να πάμε πίσω, παρά να μείνουμε το βράδυ στον δρόμο.
Είχε λίγο χιόνι....
Μετά από ένα μίνι συμβούλιο με την Σταυρούλα, αποφασίσαμε να πάμε προς Πάτρα. Όσο για την παλιά Εθνική οδό, ούτε που να το σκεπτόμαστε μας είχε πει ο Πυροσβέστης. Έτσι ακολουθήσαμε τον δρόμο που υπέδειξε ο Δημήτρης. Όντως οι δρόμοι ήταν καθαροί, μιας και δεν είχε ρίξει πολύ χιόνι και αργά το βράδυ φτάσαμε στην Αθήνα.
Ας υποθέσουμε ότι...
Υ.Γ το Thalassa Hotel & Spa μέσα από την ματιά του Δημήτρη!!!
