Σε μια ανάπαυλα του σχολείου, βρήκαμε την ευκαιρία και με την καλή μου να πεταχτούμε για λίγες ήμερες στην αγαπημένη μας Πάλερο. Ο καιρός λόγω του χειμώνα έκανε αρκετό κρύο, αλλά ποιος νοιαζόταν. Φτάσαμε χωρίς κανένα πρόβλημα και μας υποδέχτηκαν εγκάρδια και με το τζάκι αναμμένο. Μετά τις αγκαλιές και φιλία με Δημήτρη, Αγλαΐα, Ντίνο και παιδιά, αράξαμε στο τζάκι για ένα ζεστό ρόφημα. Με το ζόρι σηκωθήκαμε για να τακτοποιήθουμε στο εκπληκτικό δωμάτιο του Thalassa Hotel & Spa, με την απίστευτη θέα του. Αφού τακτοποιηθήκαμε και ξεκουαστήκαμε, πήγαμε ξανά στο τζάκι. Εκεί ο Δημήτρης είχε ετοιμάσει όλα τα καλά και ένα θεσπέσιο δείπνο ετοιμάστηκε. Τα πιρούνια πήραν φωτιά και το βράδυ μας βρήκε να χουχουλιάζουμε μπροστά στο τζάκι.....
Ξύπνησα χαράματα. Ένα ελαφρό βοριαδάκι ριτίδιαζε την επιφάνεια της θάλασσας. Όταν έφτασα στο μέρος που θα βουτούσα, η θάλασσα άχνιζε. Νόμιζα ότι θα βουτούσα μέσα σε ένα τεράστιο καζάνι με βραστή θάλασσα. Η εξωτερική θερμοκρασία ήταν κάτω από το μηδέν, ενώ η θάλασσα είχε 14C! Βούτηξα με ανυπομονησία μπορώ να πω και φυσικά ήταν εδώ η αγαπημένη μου θολούρα.
Η αγαπημένη μου ήταν παρούσα....
Έψαξα και βρήκα τα μέρη μου και πλακώθηκα στα καρτέρια. Πουθενά δεν βρήκα τίποτα. Μόνο μικρά ψάρια υπήρχαν. Ανοίχτηκα, πήγα στα πιο μακρινά κομμάτια μου, αλλά κι εκεί μόνο μικρά ψάρια υπήρχαν. Όπου και να πήγα τα ίδια. Βγήκα και πήγα στο αμάξι. Οδήγησα και βούτηξα σε άλλα μέρη, αλλά τίποτα το διαφορετικό. Έτσι μετά από τέσσερις ώρες ψάρεμα γύρισα άπραγος. Το καλό είναι ότι βάζω και βγάζω την στολή στο μπάνιο!!! Η υπόλοιπη μέρα πέρασε με βόλτες και φυσικά καταλήξαμε στο υπέροχο τζάκι. Ο Δημήτρης είχε ετοιμάσει σουβλάκια που ψήθηκαν στο τζάκι και τα περιδριομιάσαμε με σαλάτα και πατάτες ψημένες στην χόβολη του τζακιού.
Η επόμενη μέρα είχε μια εκδρομή στην Λευκάδα. Κάποιοι φίλοι μου είχαν πει διάφορα μέρη. Έτσι δεν θα βουτούσα στα τυφλά. Φτάσαμε σε ένα από τα μέρη που είχα υπ' όψη μου. Με το που κατέβηκα από το αμάξι, άρχιζε να βρέχει. Φυσούσε και ένας Δ.ΝΔ. και χάρηκα με που τον είδα. Τις επόμενες δύο ώρες δεν είδα τίποτε. Ένας εκπληκτικός τόπος απλωνόταν μπροστά μου. Είχε πλάκες, φύκια με εναλλαγές. Όμως ήταν έρημος. Μόνο μια παλαμίδα πέρασε από πάνω μου, με όλη της την ταχύτητα. Εγώ πρόλαβα να δω την σκιά της καθώς χανόταν μέσα στην θολούρα. Βγήκα και πήγαμε σε άλλο μέρος. Μια από τα ίδια. Φύγαμε και πήγαμε κάπου που δεν έπιανε ο καιρός. Με το που βούτηξα, να την πάλι η βροχή. Ο καιρός άλλαξε σε Α.ΝΑ. και η βροχή με είχε πάρει στο κατόπι. Αισθάνθηκα σαν τον Ντόναλντ Ντακ που τον κυνηγούσε το σύννεφο και έβρεχε μόνο από πάνω του, όπου και να πήγαινε! Βούτηξα σε τέσσερα μέρη και δεν είδα τίποτε μεγάλο, μετά από συνολικά πέντε ώρες ψάρεμα. Καταλήξαμε σε μια ταβέρνα της Λευκάδας, όπου απολαύσαμε ντόπιους μεζέδες. Αργά το βράδυ γυρίσαμε στην βάση μας και την πέσαμε για ύπνο.
Χαράματα τράβηξα για μια ακόμη βουτιά. Ο βοριάς ξύριζε, καθώς η θερμοκρασία ήταν κάτω από το μηδέν. Βούτηξα και πήγα στις πλάκες που ήξερα. Η ορατότητα καλύτερη απ΄ότι χτες, αλλά κι εδώ δεν κυκλοφορούσε τίποτε. Βέβαια όταν λέμε τίποτα, εννοούμε κάτι για να πιαστεί. Σε ένα από τα πολλά καρτέρια μου, έπεσα πάνω σε μια πέτρα που είχε δύο υπέροχους σπυρογράφους. Δεν μπορείς να μην πάρεις κάποιο πλάνο από αυτήν την ομορφιά!
Επίσης παρατήρησα ότι πάρα πολλοί χοντροί γυμνοσάλιαγκες είχαν χωθεί μέσα στην άμμο κοντά σε βράχια. Τόσους πολλούς και χοντρούς, πρώτη φορά είδα στην ζωή μου. Είχαν πάρει ένα σταχτογκρί με τις γνωστές μοβ κηλίδες τους και νομίζω ετοιμάζονταν να γεννήσουν.
Ο χοντρούλης;.. ή μάλλον η χοντρούλα...
Καρτέρι στο καρτέρι είχα φτάσει σε κάτι καλές πλάκες, που στο παρελθόν είχα πάρει κάποια ψάρια. Είχαν περάσει δύο ώρες και δεν είχα δει τίποτε. Άρχισα να απογοητεύομαι ότι πάλι δεν θα πιάσω τίποτε και η παρέα περίμενε να φάμε ψάρια το βράδυ. Σε ένα σημείο που έχουν σπάσει οι πλάκες, αποφάσισα να καρτερέψω. Προσγειώθηκα στον βυθό και κρύφτηκα όσο καλύτερα μπορούσα. Δεν έχει περάσει ούτε μισό λεπτό και η ματιά μου πιάνει μια φεβγαλέα κήνηση. Στα δεξιά μου υπάρχει ένα λαβράκι λίγο νευρικό. Προσπαθώ να μείνω όσο πιο ήρεμος μπορώ, για να μην τρομάξω το ψάρι. Γυρίζω σιγά-σιγά προς τα δεξιά και διαπιστώνω ότι τα ψάρια είναι καμιά δεκαριά, αλλά νευρικά. Το κοπάδι απομακρύνεται για λίγο, αλλά επειδή παραμένω ακίνητος, στρίβει για να περάσει όλο από μπροστά μου. Σημαδεύω το πιο μεγάλο, που είναι και το τελευταίο. Η βολή γίνεται στον σβέρκο του ψαριού και το κιλίσιο (940γρ.) λαβράκι έρχεται στην αγκαλιά μου.
Επιτέλους...
Το υπόλοιπο κοπάδι δεν το ξαναείδα ποτέ. Έπιασα και έναν μεσαίο σαργό και αποφάσισα να πάρω τον δρόμο του γυρισμού. Έχω διανύσει αρκετή απόσταση όταν παρατηρώ διάφορα κομμάτια μιας βάρκας, που έχει διαλυθεί και διασκορπιστεί στον βυθό. Εκεί σε ένα κομμάτι υπάρχει ένα καλό χταπόδι. Δεν μπορώ να καταλάβω πόσο μεγάλο είναι, αλλά φαίνεται καλό. Σημαδεύω και πιάνω μετά από λίγο ένα δίκιλο χταπόδι.
Ο μεζές πιάστηκε....
Όλος χαρά το παίρνω και βγαίνω. Δεν υπάρχει λόγος να ψαρέψω κι άλλο, γιατί έπιασα πολύ περισσότερα από ότι περίμενα. Τα υπόλοιπα τα ανέλαβε ο Δημήτρης. Το χταπόδι μαζί με τα ψάρια μου και άλλα δύο που είχε ο Δημήτρης μπήκαν στην σκάρα. Την σαλάτα την έφερε η Αγλαΐα, τις πατάτες ο Ντίνος και έγινε το έλα να δεις....
Ο σεφ Δημήτρης...... τα λόγια είναι περιττά....
Καθίσαμε όλοι μαζί μέχρι αργά, μιας και την επομένη θα φεύγαμε. Είχαμε και την συντροφιά από τα σκυλάκια των παιδιών, που είναι χαδιάρικα κι αξιολάτρευτα. Ο καιρός είχε αρχίζει να βαραίνει. Το πρωί όλα ήταν κάτασπρα. Δεν είχε ρίξει πολύ χιόνι, αλλά το είχε παγώσει. Για να μην έχουμε περιπέτειες, (εδώ γελάμε) αποφασίσαμε να φύγουμε κατά τις 12:00 το μεσημέρι. Ο δρόμος μέχρι το Αντίρριο μια χαρά. Ψιλοχιόνιζε, αλλά όχι σπουδαία πράγματα. Περάσαμε απέναντι στην Πελοπόννησο και εκεί μας βρήκε ο χιονιάς. Λίγο μετά το Αίγιο σταματήσαμε πίσω από μια ουρά αυτοκινήτων, αρκετών χιλιομέτρων. "Το σύννεφό σου μας ακολουθεί κι εδώ!!!" είπε χαριτολογώντας η Σταυρούλα και λυθήκαμε στα γέλια. Είχε έρθει η τροχαία και η πυροσβεστική. Ρωτήσαμε, αλλά κανείς δεν μπορούσε να μας κατατοπίσει. Καθώς περνούσαν οι ώρες, ήρθαν και αρκετά εκχιονιστικά που καθάριζαν τους δρόμους. Κοιτώντας την όλη κατάσταση είπα η Σταυρούλα: "Κοίταξε να δεις, με όλη την τεχνολογία που διαθέτουμε και την υπεροψία μας απέναντι στην Φύση.... ήρθε ένας χιονιάς να μας αποδείξει πόσο μικροί είμαστε και δεν ελέγχμε τίποτα"..... Ο δρόμος όμως δεν άνοιγε. Ο Δημήτρης που έφυγε μερικές ώρες αργότερα δεν τον άφησαν να πάει προς Αίγιο. Πήγε Πάτρα, Πύργο, Κυπαρισσία, Τρίπολη, Κόρινθο και έφτασε χωρίς προβλήματα στην Αθήνα.
Ο δρόμος έκλεισε...
Αφού έβγαλαν μια διπλή νταλίκα που είχε διπλώσει, έγινε ένα άλλο τροχαίο με δύο αυτοκίνητα και ξανάκλεισε ο δρόμος. Ρώτησα έναν πυροσβέστη και μου είπε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να περάσει κανένα αμάξι, λόγω του χιονιού. Μας προέτρεψε να πάμε πίσω, παρά να μείνουμε το βράδυ στον δρόμο.
Είχε λίγο χιόνι....
Μετά από ένα μίνι συμβούλιο με την Σταυρούλα, αποφασίσαμε να πάμε προς Πάτρα. Όσο για την παλιά Εθνική οδό, ούτε που να το σκεπτόμαστε μας είχε πει ο Πυροσβέστης. Έτσι ακολουθήσαμε τον δρόμο που υπέδειξε ο Δημήτρης. Όντως οι δρόμοι ήταν καθαροί, μιας και δεν είχε ρίξει πολύ χιόνι και αργά το βράδυ φτάσαμε στην Αθήνα.
Ας υποθέσουμε ότι...
Υ.Γ το Thalassa Hotel & Spa μέσα από την ματιά του Δημήτρη!!!
Όλος χαρά το παίρνω και βγαίνω. Δεν υπάρχει λόγος να ψαρέψω κι άλλο, γιατί έπιασα πολύ περισσότερα από ότι περίμενα. Τα υπόλοιπα τα ανέλαβε ο Δημήτρης. Το χταπόδι μαζί με τα ψάρια μου και άλλα δύο που είχε ο Δημήτρης μπήκαν στην σκάρα. Την σαλάτα την έφερε η Αγλαΐα, τις πατάτες ο Ντίνος και έγινε το έλα να δεις....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου