Καλοκαίρι στα Κύθηρα... Μέρος 1ο

Φωτογραφία-video: Βρεττός Παχούλης & Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ

Είναι η τέταρτη φορά νομίζω, που πηγαίνω στα Κύθηρα καλεσμένος της οικογένειας Παχούλη και ειδικά του Βρεττού. Με τον Βρεττό ήμαστε από το ίδιο χωριό της Καρπάθου και κάνουμε παρέα από παλιά. Μαζί πρωτοψαρέψαμε και του έδειξα κάποια πράγματα στην αρχή, επειδή είμαι πιο μεγάλος στην ηλικία. Του «ρίχνω» 10 χρόνια. Τελευταία όμως κάνουμε πολύ περισσότερη παρέα και ταιριάζουμε πολύ στο ψάρεμα.
Έτσι λοιπόν φέτος κατέβηκα στα Κύθηρα για 8 μέρες. Η φιλοξενία του μεγάλου αφεντικού, της κ. Μαρίας (μητέρα του Βρεττού) ήταν άψογη. Ο κ Μανώλης (πατέρας του) πέραν ότι ήταν ο φύλακας-βαρκάρης μας, είναι φοβερός στο να καθαρίζει και να βγάζει τα φιλέτα των ψαριών. Η Δέσποινα (γυναίκα του), δεν έχω λόγια να περιγράψω την περιποίηση και την φιλοξενία της. Όσο για τον ίδιο το Βρεττό, τα λόγια είναι περιττά… Σε όλη την οικογένεια Παχούλη δεν έχω λόγια να εκφράσω τις ευχαριστίες μου!!!!

Η κ. Μαρία

Ο κ. Μανώλης επί το έργω.....

Έφτασα με το καράβι νωρίς το πρωί. Τα Κύθηρα με καλωσόριζαν με ένα απαλό και γλυκό αεράκι. Πήγα στο γνωστό δωμάτιο και τακτοποίησα τα πράγματά μου και ίσως να κοιμήθηκα το πολύ καμιά ωρίτσα από την ανυπομονησία να δω τον φίλο μου. Κατά τις 10 συναντηθήκαμε και φυσικά από τις απαραίτητες χαιρετούρες, καταστρώσαμε τα σχέδια μας για εξόρμηση. Το μέρος θα το διάλεγε ο Βρεττός μιας και ξέρει τα μέρη πολύ καλά. Φορτώσαμε τον εξοπλισμό μας στο φουσκωτό του και τραβήξαμε για καινούργιες περιπέτειες. Η θάλασσα για να με καλωσορίσει στο νησί ήταν κολλημένη. Που και που είχε μικρές ρυτίδες στην επιφάνειά της. Απόλαυσα το ήρεμο ταξίδι μας, χαζεύοντας το απέραντο γαλάζιο.

Φτάσαμε και ντύθηκα με ανυπομονησία. Στην αρχή θα ψαρεύαμε ρηχά μέχρι να «ανοίξουν τα πνευμόνια μας» και μετά θα πηγαίναμε στον κάβο. Είδα κάτι μελανούρια και πήρα μια κοφτή ανάσα μιας και ήταν ρηχά. Υπολόγισα ότι το βάθος ήταν το πολύ μέχρι τα -10μ. Έφτασα με δυσκολία έριξα μια γρήγορη ματιά και ανέβηκα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Απόρησα με την αντοχή μου και κοίταξα το ρολόι μου. Έδειχνε -19μ. Η διαύγεια των νερών ήταν τόσο καλή που έβλεπες μέχρι τα -30μ. και εγώ ξεγελάστηκα. Συνεχίσαμε χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο και φτάσαμε στον κάβο. Εκεί σε μια στιγμή τρυπώνει μια στήρα. Βουτάω και πιάνω ένα ψάρι 1,5 κιλά. Πλακωθήκαμε στα βαθιά καρτέρια αλλά τα ψάρια μας κορόιδευαν. Είχε μεγάλες στήρες και καλούς ροφούς, αλλά πάντα πήγαιναν πιο βαθιά ή τρύπωναν σε δύσκολες πλάκες. Τα καρτέρια μας φτάσανε τα -28μ. χωρίς κάποια επιτυχία. Καθώς αλλάζαμε τόπο ο Βρεττός είδε κάτι σικιούς. Βουτάω και πιάνω έναν κοντά στο κιλό. Ο Βρεττός έπιασε έναν σαργό του κιλού. Ψάχνοντας για τους σικιούς, πιάσαμε και έναν ροφό 2,5 κιλών. Λίγο πιο κάτω έχει ένα κοφτό αλλά έχει πολύ ρέμα. Μέσα στις εκατοντάδες πέτρες πάνω στο κοφτό, ο Βρεττός πηγαίνει σε μια συγκεκριμένη, που αν δεν μου την έδειχνε, δεν θα την έψαχνα καθόλου. Είχε 2 μικρά στηράκια και ένα ροφάκο περίπου 1,5 κιλών που δεν τα πειράξαμε. Όμως στο βάθος της πλάκας πήραμε δύο μεγάλες κολοχτύπες. Ενώ βάζω τις κολοχτύπες στην σημαδούρα, βλέπω τον Βρεττό να βουτάει. Μέχρι να τον φτάσω, έχοντας κόντρα το ρέμα, έχει αναδυθεί κρατώντας όλος χαρά μια τριαμισάρα πήγκα!!!
«Το ψάρι είχε ανέβει από τα βαθιά και κυνηγούσε τα μικρόψαρα στον τοίχο. Μόλις με είδε, έφυγε για τα βαθιά. Την ακολούθησα και προσγειώθηκα στα -17μ. πάνω σε ένα πρεβάζι του γκρεμού, χωρίς να έχω κάποια πέτρα να κρυφτώ. Με το που άγγιξα τον βυθό, το ψάρι γύρισε και ήρθε καταπάνω μου, λες και ήθελε να με φάει και εγώ την έπιασα.» μου είπε.
Κουρασμένοι από τις πολλές βουτιές πήραμε τον δρόμο για τον γυρισμό. Όταν πλησιάσαμε στο ναυάγιο, αποφασίσαμε να κάνουμε μερικά καρτέρια, μήπως και περάσει τίποτα.

Το επιβλητικό ναυάγιο...

Όντως είδαμε μερικά τονάκια και έτσι πλακωθήκαμε στα καρτέρια, πιο ρηχά αυτή την φορά. Μια βουτούσε ο ένας, μια ο άλλος. Δεν είδαμε τίποτα και ο Βρεττός αποφασίζει να πάει από την άλλη μεριά του καραβιού. Εγώ αν και έχω τραβηχτεί για να μην του χαλάσω το καρτέρι, τον παρακολουθώ μήπως χρειαστεί τίποτα, όπως κάνουμε πάντα και οι δύο. Βλέπω λοιπόν τον Βρεττό, να κοιτάζει το το απέραντο γαλάζιο, μετά να στρίβει το ψαροτούφεκο μέσα στις λαμαρίνες του καραβιού και να ρίχνει. Συναγερμός!!! Βέβαια το βάθος είναι μικρό (-16μ.), αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί. Ανοίγει το μουλινέ και φτάνει στην επιφάνεια.



Δένει το σκοινί σε ένα σίδερο και μου λέει: «Εκεί που κοιτούσα προς το πέλαγος για κανένα τονάκι, διακρίνω κάτι να κινείται μέσα στο ναυάγιο. Βλέπω ότι ο ροφός είναι αρκετά μεγάλος και τον χτύπησα». Αφού κάνουμε ένα μικρό συμβούλιο, αποφασίζουμε να βουτήξω από την άλλη μεριά και αν τον δω να του ρίξω. Βουτάω και πλησιάζω με προσοχή. Παντού σίδερα σκόρπια. Μέσα σε αυτό το ανατριχιαστικό για εμάς τοπίο, υπάρχει πολύ ζωή. Ένα σορό ψάρια έχουν βρει καταφύγιο στο κουφάρι του πλοίου. Από την μια ο θάνατος του καραβιού και από την άλλη το ξεφάντωμα της υποβρύχιας ζωής μέσα σε αυτό!!! Είναι απίστευτο το μεγαλείο της φύσης που μπορεί μια ανθρώπινη τραγωδία να την μετατρέψει σε παράδεισό της.!! 

Πέρασα με προσοχή ανάμεσα από διάφορα μέταλλα και είδα τελικά το ψάρι. Είχε περάσει στο σκοινί του ψαροτούφεκου, η βέργα ήταν πεσμένη και τον κρατούσε για να μην τρυπώσει κι άλλο, το τεντωμένο σκοινί. Το κεφάλι του δεν φαινόταν και αφού σημάδεψα το δευτέρωσα και ανέβηκα με προσοχή. 

Είπα στον Βρεττό πως έχει η κατάσταση. «Για να βγει το ψάρι, χρειάζεται να του ρίξεις από την μεριά της πρώτης βολής. Από εκεί που του έριξα δεν μπορεί να βγει, γιατί είναι υπό γωνία» του είπα. Έτσι βουτήξαμε μαζί και του έριξε ενώ εγώ ταυτοχρόνως έκοψα το σκοινί του όπλου μου. Στην συνέχεια τον τράβηξε κι άλλο έξω ο Βρεττός. Έκανα μια τελευταία βουτιά και αφού ξεμπέρδεψα τα σκοινιά, τράβηξα το υπέροχο αυτό πλάσμα των έξι κιλών στην αγκαλιά μου και το έφερα στην επιφάνεια.

Το φίλησα και αυτό ζητώντας του συγνώμη και όλο χαρά βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες παίρνοντας τον δρόμο για τον γυρισμό.

Τα λόγια είναι περιττά!!!!

Ο ήλιος είχε αρχίσει να χάνεται στον ορίζοντα, δίνοντας ένα υπέροχο δειλινό που με τόση λαχτάρα απολάμβαναν τα κουρασμένα από την προσπάθεια κορμιά μας. Ένα υπέροχο ψάρεμα μόλις είχε λάβει τέλος…… 

    

                  

Ο μικρός πρίγκιπας..

Ξημερώνει......

Φωτογραφία - Video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ, Βρεττός Παχούλης. 

Μετά από πολύ καιρό καταφέραμε με τον φίλο μου τον Βρεττό να πάμε ένα ακόμη ψάρεμα μαζί. Οι ισχυροί ΒΒΔ άνεμοι δεν μας επέτρεψαν να πάρουμε το σκάφος του και έτσι αποφασίσαμε για να μην χάσουμε την βουτιά να πάμε ένα κολυμπιτό ψάρεμα. Ξυπνήσαμε νωρίς τα πρωί, συναντηθήκαμε και τραβήξαμε για το μέρος που είχαμε διαλέξει. Είναι ένας μεγάλος και βαθύς κάβος που θα έκοβε τον καιρό. Εμείς θα ψαρεύαμε βασικά με καρτέρια και έχει ο Θεός. Φτάσαμε μόλις είχε χαράξει. Βγήκα από το αμάξι για να «χαζέψω» την ανατολή αλλά το τσουχτερό κρύο με έκανε να αλλάξω γρήγορα γνώμη. Ντυθήκαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε, βουτήξαμε και τραβήξαμε για τον κάβο. Η θάλασσα ήταν αρκετά ήρεμη με καλή ορατότητα. Βλέπαμε μέχρι τα 20μ. και η θερμοκρασία της θάλασσας στους 22° C. Μια χαρά, όλα ήταν μια χαρά. Ποντίσαμε την σημαδούρα και αρχίσαμε τα καρτέρια. Είχε αρκετό ρέμα και αυτό μας χαροποίησε γιατί μάλλον θα είχε ψάρια. Είχε αμέτρητα μικρόψαρα όλων των μεγεθών και χρωμάτων. Η ψιλή σαρδέλα ήταν σε απίστευτους αριθμούς δημιουργώντας μια ασημένια κουρτίνα, που ώρες-ώρες με δυσκολία διέκρινες τι υπήρχε από πίσω της. Αν προσθέσουμε και τις καλόγριες, τις γόπες, τα μελανούρια, τις σάρπες, τους κεφάλους και τους σαργούς, ο θαλάσσιος πίνακας του Δημιουργού ήταν απαράμιλλης ομορφιάς. Ένας πολύχρωμος αλλά γεμάτος περιέργεια γύλος ήρθε κοντά μου για να με περιεργαστεί. 

Εκστασιασμένος παρακολουθούσα την χορό των μικρόψαρων που αν και μονότονος ποτέ δεν είναι ο ίδιος! Δεν ξέρω πόση ώρα τα χάζευα, όταν έντρομα τα ψαράκια όρμισαν καταπάνω μου. Σοκαρισμένος από την «επίθεσή» τους βγήκα από τον λήθαργο για να διαπιστώσω μια ομάδα από 4κιλα τονάκια τους είχαν κάνει ντου. Δυστυχώς τα τονάκια δεν πλησίασαν και χάθηκαν στο βαθύ μπλε με την ίδια ταχύτητα που είχαν έρθει! Το ένα καρτέρι διαδεχόταν το άλλο με τα ίδια αποτελέσματα. Πότε βλέπαμε τα τονάκια να περνάνε αφηνιασμένα, πότε δεν φαινόντουσαν καθόλου αλλά τα μικρόψαρα ήταν πανικόβλητα. Εννοείται ότι ο ένας πρόσεχε τον άλλον και ανταλλάζαμε πληροφορίες μετά από κάθε καρτέρι. Άλλα καρτέρια ήταν ρηχά και άλλα βαθιά. Πάντα όμως αυτός που δεν είχε βουτήξει πρόσεχε τον άλλο άσχετα με το βάθος. Κάποια φορά ήταν η σειρά του Βρεττού. Ετοιμάζεται, βουτάει και εγώ είμαι κριμένος πίσω από μια πέτρα και τον παρατηρώ. Έχουν περάσει δύο λεπτά, τον βλέπω να στρίβει προς τα αριστερά του και μετά προς τα δεξιά του στρίβοντας το ψαροτούφεκό του ταυτόχρονα. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα πατάει την σκανδάλη και αρχίζει να αναδύεται. Συναγερμός! Πετάγομαι προς το μέρος του για να τον βοηθήσω. Ίσως χρειάζεται να δευτερώσω και εγώ το ψάρι αν δεν είναι κέραια χτυπημένο ή να το ανεβάσω… όταν βλέπω ότι έχει χτυπήσει ένα τετράκιλο μαγιάτικο. Κάνω την βουτιά για να δω την βολή του. Είχε χτυπήσει το ψάρι κάτω από το μάτι και το έχει ξεπεράσει η βέργα.

Αναδύθηκα χαμογελώντας και σκέφτηκα: «Άσε να το απολαύσει μόνος του, χωρίς την δική μου παρέμβαση.....» και τραβηχτικά λίγο μακριά τους. Το μαγιάτικο είχε περάσει στο σκοινί και έτρεχε σαν τρελό. Στην προσπάθειά του να ξεφύγει, μπερδεύτηκε πάνω στον Βρεττό. Γίνανε μαλλιά κουβάρια μέχρι που του έδωσε ένα γρήγορο τέλος με το μαχαίρι του. Μετά από λίγο το μαγιάτικο ήταν κρεμασμένο στην σημαδούρα μας.

«Ενώ έχω κάτσει στο πόστο που διάλεξα για καρτέρι, μετά από λίγο ήρθαν τα μικρόψαρα πανικόβλητα από τα αριστερά μου. Στρίβω προς τα εκεί αλλά δεν είδα τίποτα. Περιμένω λίγο, γυρίζω το κεφάλι μου προς τα δεξιά και βλέπω όλο το ψιλό να έρχεται καταπάνω μου. Διακρίνω μια σκιά να πλησιάζει από το βαθύ μπλε με αρκετή ταχύτητα προς εμένα. Στρίβω το ψαροτούφεκο και περιμένω. Το ψάρι ήρθε πολύ κοντά και με την φόρα που είχε πάρει θα μπορούσε να είχε καρφωθεί μόνο του πάνω στην βέργα μου. Δεν περίμενα να στρίψει μπας και αν το κάνει ταχύτατα θα το έχανα σίγουρα. Σημάδεψα το μάτι του και πάτησα την σκανδάλη. Παρ όλη την μικρή απόσταση, τα μαγιάτικο πρόλαβε να στρίψει για να αποφύγει την βολή αλλά την «έφαγε» κάτω από το μάτι. Τα υπόλοιπα τα ξέρεις....» μου είπε ο Βρεττός χαμογελώντας.  
  

Συνεχίσαμε τα καρτέρια χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο μέχρι που ο Βρεττός μου λέει: «Πάει να σπάσει το κεφάλι μου από τον πονοκέφαλο. Εσύ συνέχισε εγώ θα βγω.»

Παρόλο που ήθελα να ψαρέψω και άλλο και είχαμε αρκετή ώρα στην δίαθεσή μας, μάζεψα την σημαδούρα και ακολούθησα τον Βρεττό προς την παραλία. Γι αυτό άλλωστε λέγεται και συντροφικό ψάρεμα. Αν είναι να κάνει ο καθένας το δικό του…. τότε θα είχα πάει μόνος μου. Βγήκαμε στην παραλία όπου αφού βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες, υπό την αυστηρή επιτήρηση του Αδόλφου, (έτσι τον έχουν ονομάσει οι ντόπιοι), πήραμε τον δρόμο για τον γυρισμό, χορτασμένοι από φύση και εμπειρίες. Το μαγιάτικο ζύγιζε 4,1 κιλά.    

           

Ο Αδόλφος

Το καλοκαίρι αργεί ακόμη....

Φωτογραφία: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ

Γνωρίζουμε ότι η θάλασσα κάνει καλό στην υγεία μας, αλλά ξέρετε ότι μπορεί να σας κάνει και δωρεάν πλαστική επέμβαση; Αν όχι, διαβάστε το άρθρο και θα καταλάβετε τι εννοώ.....

Επιτέλους ο Μάιος μας άφησε και έτσι επιτρέπεται να ξαναπάω για ψάρεμα....

Ξύπνησα από τα άγρια χαράματα, φόρτωσα τον εξοπλισμό μου και όπου φύγει-φύγει. Σκοπός να ψαρέψω τον Β. Ευβοϊκό. Μετά από δύο ώρες οδήγηση και ενώ πλησιάζω τον τόπο που ήθελα να ψαρέψω, ξεσπάει μια καταιγίδα. Ρίχνει νερό με το τουλούμι και εγώ το χαίρομαι, γιατί θυμήθηκα την άλλη μια φορά που είχε συμβεί το ίδιο στο συγκεκριμένο σημείο, είχε πολλά ψάρια. Μόνο που τότε δεν φυσούσε καθόλου. Μέχρι να φτάσω στην παραλία η βροχή είχε σταματήσει. Τα πάντα ήταν βρεγμένα, αλλά η φύση είχε την υπέροχη μυρωδιά του βρεγμένου. Βγήκα έξω να δω το τοπίο, πήρα αρκετές βαθιές εισπνοές και ξεκίνησα να καταστρώνω το πλάνο της εξόρμησης. Όμως φυσούσε ένας δυνατός ΒΒΔ. Το συγκεκριμένο σημείο δεν το πιάνει ο κυματισμός, αλλά είχε κάνει την θάλασσα καφέ! Δεν είχα άλλη επιλογή και έτσι ντύθηκα με βαριά καρδιά. Βούτηξα και ανοίχτηκα όσο γινόταν για να αποφύγω την τρομερή θολούρα. Περίπου στα 100 μ. μακριά, κάπως τα πράγματα έφτιαξαν. Τώρα έβλεπα περίπου ένα μέτρο και πλακώθηκα στα καρτέρια. Κάποιες σκιές φάνηκαν σε ένα από αυτά, αλλά προσπαθώντας να διακρίνω τι ήταν, έχασα τα ψάρια. Σιγά-σιγά συνήθισα την θολούρα και κάπως η κατάσταση καλυτέρεψε. Έριξα σε δύο σκιές και έπιασα δύο κεφάλους. Ο δεύτερος ήταν ένα καταπληκτικό ψάρι κοντά στα δύο κιλά. (1,9 κιλά). 

Ο ένας από τους τρις μεγάλους.

Ο ουρανός ήταν πολύ συννεφιασμένος και πότε-πότε έριχνε και μια ψιχάλα. Βαρύς, μολυβένιος που και που έβλεπες το μεγαλείο του φωτός, καθώς από κάποιες τρύπες στα σύννεφα, ακτίνες φωτός έπεφταν στην γύρω περιοχή, δημιουργώντας εικόνες απερίγραπτης ομορφιάς. Χάζεψα αρκετά το όλο θέαμα και αποφάσισα να ανοιχτώ και άλλο. Τότε ένα τσούξιμο στα χείλη μου με επανέφερε πίσω στην πραγματικότητα. Προσπάθησα να δω τι ήταν αλλά μάταια. Όποτε πήγαινα κόντρα στον καιρό το ίδιο γεγονός ξανασυνέβαινε. Μετά από λίγο το ένοιωσα και στο μέτωπό μου. Μεταξύ της μάσκας και της κουκούλας υπήρχε ένα ακάλυπτο σημείο και με έτσουζε. Τράβηξα την κουκούλα πιο χαμηλά για να καλύψω το κενό. Με πολύ δυσκολία κατάφερα να δω τους ενόχους. Εκατοντάδες μικροσκοπικά μεδουσοειδή, διάφανα, λεπτά σαν τρίχες, τα έφερνε ο καιρός. Έβαλα το χέρι μου μπροστά από τα χείλη μου και συνέχισα. Όταν βουτούσα δεν είχα πρόβλημα. Ευτυχώς αυτά κολυμπούσαν κοντά στην επιφάνεια. Όταν τα έβλεπα ότι ήταν πολλά μαζί, έβγαζα το κεφάλι μου έξω από το νερό, κολυμπούσα μερικά μέτρα και συνέχιζα το ψάρεμά μου. 
Εννοείται ότι αστόχησα πολλές φορές. Μην με ρωτήσετε σε τι, δεν ξέρω, σε σκιές έριχνα. Έπιασα όμως και τρις κεφάλους, οι δύο ήταν δίκιλοι. Το τράβηγμα αυτών των υπερήφανων (για μένα ) ψαριών είναι εκπληκτικό. Ειδικά ο πιο μεγάλος (2,2 κ) με παίδεψε αρκετά μέχρι να τον πάρω «αγκαλιά». Σε ένα άλλο καρτέρι μου ήρθαν πολύ κοντά μου ένα κοπάδι από αμέτρητα μικρά κοκκάλια. Χάζεψα την αθωότητά τους, τις όμορφες κίτρινες ουρές τους, καθώς με κοιτούσαν με τα μεγάλα γουρλωτά μάτια τους. Ξαφνικά, ενώ εγώ δεν είχα κάνει καμία κίνηση, το κοπάδι σκόρπισε τρομαγμένο. Μέσα από την θολούρα φάνηκε ένας κυνηγός. Χωρίς να το πολύ-σκεφτώ, σημάδεψα το κεφάλι του γοφαριού και πάτησα την σκανδάλη. Αυτός ο εκπληκτικός κυνηγός έκανε μια απότομη στροφή για να αποφύγει την βολή, αλλά η βέργα το πέτυχε λίγο πριν την ουρά και χάθηκε μέσα στην θολούρα. Μετά από λίγο πήρα το υπέροχο θήραμα των 1,500 γρ. στην αγκαλιά μου. Το φίλησα όπως όλα τα θηράματά μου και ζητώντας του συγνώμη το κρέμασα στην ψαροβελόνα μου. Ήταν καιρός να βγω, μιας και είχε περάσει ο χρόνος και έπρεπε να πάω στο σχολείο. Έκανα μερικά καρτέρια πριν μπω στην απίστευτη θολούρα και σε ένα από αυτά έπιασα ένα κιλίσιο λαβράκι (1,2 κ). 

Όταν μπήκα στην θολούρα, έβγαλα το κεφάλι μου εκτός νερού για να βλέπω που πηγαίνω και βγήκα κυριολεκτικά σερνάμενος στην παραλία. Άρχιζε να ψιχαλίζει και έβγαλα μια βιαστική φωτογραφία τα ψάρια. 

Συνολικά η ψαριά....

Άλλαξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα και τότε είδα τα αποτελέσματα του ψαρέματος μου. Πάνω από τα φρύδια μου είχα αποκτήσει αμέτρητα κόκκινα μικροσκοπικά σπυράκια, λες και είχα βγάλει ερυθρά. Τα δε χείλη μου ήταν σαν της Angelina’s Jolie ή μάλλον θα ήθελα να της μοιάζουν…. Είχαν πρηστεί και έμοιαζαν λες και ήμουν από την Αφρική. Έβαλα τα γέλια γιατί όντος έχω γεννηθεί στην Αφρική, στην Αιθιοπία συγκεκριμένα.
«Και μετά σου λένε ότι η θάλασσα δεν κάνει θαύματα. Να που στα γεράματα θα μοιάζεις σαν Αφρικανός. Μόνο στο χρώμα διαφέρεις!!!» σκέφτηκα και ξεράθηκα στα γέλια. Ευτυχώς δεν υπήρχε ψυχή τριγύρω να με έβλεπε. Έβαλα λίγη αμμωνία που έχω πάντα μαζί μου και τράβηξα για την δουλειά. Κανείς δεν μου είπε τίποτα….                   

      

Φαγωμένα ψάρια...

Ο μεγάλος Λύκος

Φωτογραφία- video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ.

Όσοι ασχολούνται με αυτό το υπέροχο χόμπι που λέγεται ψαροτούφεκο αργά ή γρήγορα θα έρθουν "αντιμέτωποι" με ψάρια που έχουν πάνω τους σημάδια, τα οποία δεν οφείλονται στον ανθρώπινο παράγοντα! Θυμάμαι παλιά είχα πιάσει μια μισόκιλη τσιπούρα που της έλειπε σχεδόν ολόκληρος ο σβέρκος από δαγκωματιά. Τελευταία έπιασα δύο καλά μελανούρια (σε διαφορετικά ψαρέματα) που τους έλειπε το δέρμα από την μέση και πίσω και είχαν πάνω τους σημάδια από δόντια. Σε ένα από τα τελευταία ψαρέματά μου (εννοείται πριν τον Μάιο) είδα μια καλή σκιά σαργού κάτω από μια πλάκα. Σημάδεψα και έπιασα ένα 400 γρ. σαργό που του έλειπε η ουρά και μάλιστα το κακόμοιρο ψάρι είχε αρχίσει να σαπίζει…. 

Έτσι αποφάσισα να γράψω την παρακάτω μεν αλλά παλιά ιστορία δε….

Ξύπνησα πρωί μιας και είχα μάθημα στις 2:00 μμ και ξεκίνησα για τον Β. Ευβοϊκό. Παρόλο το πρωινό κρύο, ημέρα φαινόταν ότι θα είναι πολύ ωραία. Όσο ξημέρωνε και ξεπρόβαλε αχνά-αχνά ο ήλιος, τόσο η ομορφιά του τοπίου απλωνόταν τριγύρω. Ντύθηκα γρήγορα και βούτηξα και φυσικά συνάντησα την παλιά και γνωστή μου φίλη, την θολούρα. Λες και με περίμενε στην γωνία να εμφανιστώ. Η ορατότητα με το ζόρι ξεπερνούσε τα δύο-τρία μέτρα αλλά εγώ απτόητος. Έκανα καρτέρια μέχρι που έφτασα στον κάβο χωρίς να έχω δει τίποτα το σπουδαίο. Μικρά ψαράκια όπως κέφαλοι, σάρπες και κανένα μικρό λαβράκι… Ανοίχτηκα και η ορατότητα έγινε χειρότερη. Τώρα έβλεπα μόνο το πολύ δύο μέτρα. Εγώ τον χαβά μου! Καρτέρι στο καρτέρι μου ήρθε ένα μεγάλο κοπάδι από κέφαλους και έπιασα δύο. Ο ένας ήταν δύο κιλά, ο άλλος λίγο πιο μικρός.

"Πάλι καλά" σκέφτηκα και συνέχισα. Πέρασε αρκετή ώρα χωρίς να δω τίποτα το ιδιαίτερο. Μετά ξανά μου ήρθαν κέφαλοι, έπιασα άλλο ένα ψάρι του ενάμιση κιλού και συνέχισα να καρτερεύω. Με παραξένεψε η κίνηση ενός κέφαλου που δεν κολυμπούσε καλά και προσπαθούσε να κρυφτεί πίσω από μια πετρούλα που δεν το χωρούσε καλά-καλά. Η κίνησή του ήταν περίεργη και μου έδινε την αίσθηση ότι πονούσε. Σημάδεψα και έπιασα άλλον ένα κέφαλο σαν τους άλλους, αλλά σε αυτόν έλειπε ένα μεγάλο κομμάτι, λίγο πιο πίσω από την μέση. Κοιτώντας τον προσεχτικά παρατήρησα ότι το κομμάτι που έλειπε ήταν από δαγκωματιά και μάλιστα πολύ φρέσκια.

"Λες;"αναρωτήθηκα και πλακώθηκα πάλι στα καρτέρια. Μου ήρθαν πάλι κέφαλοι αλλά εγώ τους αγνόησα. Αυτό έγινε τρις-τέσσερις φορές όταν στην τελευταία το κοπάδι σκόρπισε φοβισμένο. Έχοντας τις αισθήσεις μου στο μάξιμουμ συνέχισα το καρτέρι ψάχνοντας να βρω τον διώκτη των κεφάλων. Μέσα στην θολούρα και λίγο αριστερά μου είδα μια χοντρή σιλουέτα να με πλησιάζει πολύ γρήγορα. Χωρίς να σκεφτώ πολλά-πολλά και φοβούμενος μην χαθεί μέσα στην θολούρα, πάτησα την σκανδάλη και η βέργα βρήκε το μεγάλο γοφάρι στο αριστερό μάγουλο λίγο κάτω από το μάτι. Το ψάρι τινάχτηκε και χάθηκε μέσα στην θολούρα ενώ το μουλινέ σφύριζε σαν τρελό. Δεν ήξερα αν η βέργα το είχε ξεπεράσει και έτσι δεν κόντραρα το γοφάρι πολύ. Κρατώντας το σκοινί τεντωμένο μάζευα τα μπόσικα. Όταν όμως το ψάρι έτρεχε το άφηνα και πάλι τα ίδια μέχρι να κουραστεί. Μετά από περίπου 20΄ το μεγάλο γοφάρι ήρθε στα χέρια μου. Η βέργα το είχε ξετρυπήσει λίγο μετά το πλαϊνό πτερύγιο της ίδιας πλευράς κάνοντας το σκίσιμο αρκετά μεγάλο και επικίνδυνο να ξεψαρίσει. Το πήρα αγκαλιά, του έδωσα ένα γρήγορο τέλος, το φίλησα και ζητώντας του συγνώμη το κρέμασα στην ψαροβελόνα μου μαζί με τους κέφαλους. Το ψάρεμα είχε τελειώσει με τον καλύτερο τρόπο. Έτσι τουλάχιστον πίστευα και πήρα τον δρόμο για να βγω. Είχα αποφασίσει να μην ψαρέψω άλλο όταν από κάτω μου πέρασε ένα κοπάδι με μεγάλους κέφαλους. Δεν τους έδωσα σημασία και χάζευα ακίνητος στην επιφάνεια τα ψάρια που με προσπερνούσαν, όταν διαπίστωσα ότι κάποια ψάρια δεν έμοιαζαν με κέφαλους. Έκανα ένα γρήγορο καρτέρι και το κοπάδι ήρθε, πέρασε ολόκληρο από μπροστά μου και παρατηρώντας είδα ότι υπήρχαν αρκετά γοφάρια του ίδιου μεγέθους ανάμεσα στους κέφαλους. Σημάδεψα ένα και το πέτυχα διαγώνια στην μέση. Αυτό τινάχτηκε σαν πύραυλος και χάθηκε μέσα στην θολούρα μαζί με το υπόλοιπο κοπάδι. Τώρα όμως ήμουν σίγουρος για την βολή μου και το μάζεψα αρκετά γρήγορα. Η βέργα είχε περάσει ξυστά από την σπονδυλική του στήλη, κάνοντάς το αδύνατο να ξεψαρίσει.

Του έδωσα ένα γρήγορο τέλος και φιλώντας το, το κρέμασα και αυτό. Έβγαλα το κεφάλι μου έξω από το νερό για να μην μπω στον πειρασμό να ψαρέψω και κολυμπώντας θαύμασα την υπέροχα ηλιόλουστη χειμωνιάτικη μέρα. Βγήκα στην παραλία αλλά δεν είχα πάρει μαζί μου την φωτογραφική μου μηχανή. Έτσι άλλαξα, πήγα στο σχολείο και το βράδυ έβγαλα τις φωτογραφίες στο διαμέρισμα χωρίς το υπέροχο φόντο του Β. Ευβοϊκού αλλά μέσα στην ζέστη του καλοριφέρ. Το μεγάλο γοφάρι ήταν 4,560γρ. και το μικρότερο 2,300γρ.

Η δαγκωματιά που πρόδωσε τον λύκο....

                           

Λίγο πριν την απαγόρευση...

Το περασμένο σαββατοκύριακο είχα διάφορες οικογενειακές υποχρεώσεις. Έτσι, η Σταυρούλα και εγώ συναντηθήκαμε αναγκαστικά με διάφορους από το σόι μου. Οι αγκαλιές και φιλιά έπεσαν βροχή, μπορώ να πω, όπως συνηθίζεται στην προκειμένη περίπτωση, αλλά αυτό που με χάλασε ήταν η διπλοπροσωπία ορισμένων συγγενών. Και ενώ έχουν γίνει το μύρια όσα στο παρελθόν, κάθονται και σου χαμογελούν και σου λένε πόσο πολύ σε αγαπάνε, ενώ είναι φως φανάρι ότι δεν θέλουν ούτε να σε βλέπουν. Αν ξέραμε την πραγματική έννοια και το μεγαλείο της αγάπης, σίγουρα θα άλλαζε την ζωή και τον τρόπο σκέψης μας. Αυτό το κενό, το προσποιητό σ’αγαπώ έχει γίνει τσιχλόφουσκα…. 

Αφού τελείωσε λοιπόν ο Γολγοθάς, με το κεφάλι καζάνι, με βαριά καρδιά από τα τεκταινόμενα και με την αηδία μου στα ύψη αποφάσισα να πάω για ένα τελευταίο ψάρεμα στον αγαπημένο μου Β. Ευβοϊκό, πριν την απαγόρευση που ισχύει τον μήνα Μάιο. Μια απαγόρευση που κατά την γνώμη μου είναι σωστή, αλλά δυστυχώς εφαρμόζεται μονομερώς για τους ερασιτέχνες ψαράδες. Γιατί ο νόμος πολύ σωστά απαγορεύει την ερασιτεχνική αλιεία τον μήνα που γεννάνε τα ψάρια, με την προϋπόθεση όμως ότι οι επαγγελματίες θα ψαρεύουν ενάμισι μίλι ανοιχτά από την ακτή. Αυτό δυστυχώς δεν ισχύει, γιατί πολλοί "επαγγελματίες" ψαρεύουν με τα εργαλεία τους πάρα πολύ κοντά τις παραλίες, υπό την ανοχή των εκάστοτε αρχών. Αλλά και αυτό το λιμενικό σώμα τι να πρωτοκάνει; Από την μια έχουμε τα χιλιάδες νησιά που είναι αδύνατον να τα περιπολεί κανείς όλα και από την άλλη η συνειδιτότητα των διαφόρων που είναι ότι καταφέρουμε να αρπάξουμε και δεν πάει να καεί ο τόπος. Και έτσι φτάσαμε την Ελλαδάρα μας σε αυτό το χάλι…

Ξύπνησα άγρια χαράματα και έφυγα για τον τόπο που είχα διαλέξει. Μετά από περίπου δύο ώρες οδήγησης, έφτασα στον μέρος που ήθελα να βουτήξω την ώρα που άρχιζε να χαράζει. Ντύθηκα όσο πιο γρήγορα μπορούσα γιατί το ελαφρύ αεράκι κυριολεκτικά ξύριζε. Προς μεγάλη μου έκπληξη είχε πολύ καλή ορατότητα. Έτσι μονομιάς τράβηξα για τα βαθιά του τόπου. Έκανα δυο με τρις βουτιές για να ανοίξω και ήμουν έτοιμος…. Το βάθος περίπου στα 15μ. αλλά το τελευταίο μέτρο πριν το βυθό επικρατούσε μαύρο σκοτάδι από την θολούρα και το κρύο. Έτσι έκανα τις βουτιές μου πάνω σε πέτρες, βράχια που τα έβλεπα από την επιφάνεια και προ εξείχαν από την θολούρα. Στο πρώτο καρτέρι βλέπω μια σκιά να "τρυπώνει" μέσα στην θολούρα. Χωρίς δεύτερη σκέψη πάτησα την σκανδάλη κεραυνοβολώντας στον σβέρκο ένα λαβράκι 1,4 κιλών, που κατέληξε αμαχητί στην αγκαλιά μου. Παρ όλες τις σκοτούρες μου, το πήρα αγκαλιά το φίλησα και ζητώντας του συγνώμη το κρέμασα στην ζώνη μου. 

Το "μικρό" λαβράκι....

Στα επόμενα καρτέρια μου ήρθε ένα τεράστιο κοπάδι από σάρπες. Μπορεί να ήταν και χίλια ψάρια. Το θέαμα μοναδικό. Καθώς πλησίαζαν διστακτικά, οι χρυσές τους ραβδώσεις άστραφταν με το φως του ήλιου, δίνοντας ένα καταπληκτικό χρώμα και ζεστασιά στα κρύα νερά του Β. Ευβοϊκού. Με κάθε κίνηση των ψαριών το όλο τοπίο άλλαζε χρώμα, λες και ένα μαγικό χέρι με ένα παλμό ηρεμίας, έντυνε την θάλασσα στα χρυσά. Παρ όλο που υπήρχαν αρκετά μεγάλες σάρπες, δεν τόλμησα να ρίξω για να μην χαλάσω την απίστευτη ηρεμία του τοπίου. Στην τρίτη βουτιά, μέσα σε αυτό το απερίγραπτης ομορφιάς φόντο, ότι σκοτούρα είχα κουβαλήσει μαζί μου είχε εξαφανιστεί. Ξαλαφρωμένος και ήρεμος πια, άρχισα σιγά-σιγά να απολαμβάνω αυτό το μαγικό τοπίο, άσχετα αν θα έπιανα κάποια ψάρια. Τότε ήρθαν πίσω από τις σάρπες και κέφαλοι. Άλλο ένα τεράστιο κοπάδι. Είχε διαφορετικά σε μέγεθος ψάρια, κάποια από τα οποία μπορεί να ήταν 3-4 κιλά. Αυτά όμως καθόντουσαν μακριά και με παρατηρούσαν. Αφού έκανα αρκετά καρτέρια και δεν φάνηκε τίποτα πιο αξιόλογο έπιασα 2 μεγάλους κεφάλους (1,6 & 1,9 κιλών). Μπορούσα να πιάσω και άλλους αλλά αυτοί μου αρκούσαν. Σε ένα καρτέρι, άλλο ένα λαβράκι έτρεξε και πριν μπει στην θολούρα του έριξα. Η βολή και αυτή ήταν κάθετη και το 1,6 κιλών λαβράκι ήρθε στην αγκαλιά μου εύκολα. Το φίλησα και αυτό ζητώντας του συγνώμη, όπως και με τους κεφάλους, και συνέχισα. 

Το μεγάλο λαβράκι.....

Σε ένα άλλο καρτέρι μια σκιά δεν μου έδινε περιθώρια βολής. Λίγο πριν σκάσω από την προσπάθεια, οριακά φάνηκε μια ωραία τσιπούρα. Μην έχοντας άλλη επιλογή της έριξα, αλλά αφού σπαρτάρισε δυνατά, ξεψάρισε και χάθηκε μέσα στην θολούρα, έχοντας στην πλάτη της ένα καινούριο τατουάζ από την βέργα μου. Στεναχωρήθηκα που δεν την έπιασα, αλλά χάρηκα γιατί σίγουρα θα ζούσε από την επιπόλαιη πληγή. Είχε αρχίσει να βάζει τον νοτιά. Τα νερά άρχισαν να θολώνουν, το ψιλόβροχο ξεκίνησε, οπότε αποφάσισα να πάω προς τα ρηχά και να βγω. Καθώς κάνω ένα τελευταίο καρτέρι στα "βαθιά", παρατηρώ από πάνω μου ότι έχουν έρθει οι σάρπες πάλι. Όμως σε αυτό το κοπάδι υπάρχουν και κάποιες που είναι πολύ μεγάλες. Καρτερεύω όσο μπορώ καλύτερα, σημαδεύοντας μέσα στην θολούρα, ένα από τα πιο μεγάλα ψάρια. Πατάω την σκανδάλη και γίνεται ο χαμός. Το ψάρι εξαφανίζεται με απίστευτη ταχύτητα μέσα στην θολούρα και εγώ μένω αποσβολωμένος από την όλη αντίδραση του ψαριού. Περνούν κάποια δευτερόλεπτα μέχρι να συνέλθω και η σάρπα έχει ξετυλίξει αρκετό σκοινί από το μουλινέ μου. Το μαζεύω σιγά-σιγά, αλλά το ψάρι τρέχει δεξιά-αριστερά σαν δαιμονισμένο! "Μάλλον έπιασα σάρπα τούρμπο…" σκέφτηκα. Μετά από λίγη προσπάθεια, ήρθε στην αγκαλιά μου ένα μικρό μαγιάτικο (μανάλι) του κιλού. "Τώρα εξηγείται η αντίδρασή του..." σκέφτηκα. Στεναχωρήθηκα για το μικρό μαγιάτικο, αλλά ήταν τέτοια η βολή που δεν θα ζούσε αν το άφηνα. Το κρέμασα μαζί με τα άλλα και αποφάσισα να βγω. "Μάλλον θα φάμε το μεγάλο λαβράκι…" σκέφτηκα. Όμως από εκεί ψιλά Κάποιος Είχε άλλα πλάνα. Λίγο πριν βγω είδα στην άμμο πολλά σκαψίματα. Από το μέγεθος των λακκούβων κατάλαβα ότι ήταν κάποια καλή μουρμούρα. Κάνω το 1ο καρτέρι και πιάνω μια καλή μουρμούρα. Το 2ο μια ακόμη. Για να μην μακρηγορώ στα έξι καρτέρια έπιασα συνολικά τέσσερις ωραίες μουρμούρες. Στο επόμενο μου ήρθαν πολύ μικρά ψάρια. "Αρκετά για σήμερα…" είπα στον εαυτό μου και τράβηξα για την παραλία. 

Οι δύο από τις τέσσερις...

Στις τελευταίες πέτρες τις παραλίας, σε βάθος μόλις ένα μέτρο περίπου, βλέπω κάτι αρκετά μεγάλο να έρπει ανάμεσα στις πέτρες. "Κοκωβιός τέρας!!!" σκέφτηκα. Πλησιάζω κουνώντας ανεπέστιτα τα πέδιλά μου και πιάνω μια κόκκινη σκορπίνα των 420 γρ. και βγήκα. 

Ο Β. Ευβοϊκός ήταν ανοιχτοχέρης ..... 

Σαν αποχαιρετιστήρια τελετή, ένα υπέροχο ουράνιο τόξο με χαιρετούσε στην άκρη του ορίζοντα, δίνοντάς μου ραντεβού σε ένα μήνα! Ένα ραντεβού που δεν σκοπεύω να το χάσω! Το χάζεψα αρκετά, μέχρι που άρχισαν να ξαναπέφτουν ψιχάλες. Έβγαλα τις φωτογραφίες που ήθελα, καθάρισα τις μουρμούρες και την σκορπίνα και έφυγα για την Αθήνα. Το βράδυ τα τιμήσαμε δεόντως με την Σταυρούλα και την αδελφή της την Σια. Φάγαμε βασιλικά μπορώ να πω....

Ένα πασχαλινό οδοιπορικό στην Κάρπαθο.

Το χωριό μου η Αρκάσα στο βάθος το Φοινίκι!!!

Επιτέλους  ήρθε το φετινό Πάσχα για να πάω στην αγαπημένη μου Κάρπαθο. Η μακρινή της απόσταση από την Αθήνα είναι η ευχή  αλλά συνάμα και η κατάρα της. Κατάρα, γιατί είναι πολύ μακριά και δεν βολεύει για να πάει κάποιος για ένα σαββατοκύριακο. Το καράβι κάνει πάρα πολλές ώρες να φτάσει και το αεροπλάνο κοστίζει αρκετά. Ευχή, γιατί είναι μακριά και πολλά μέρη της είναι ακόμη παρθένα. Έτσι περιμένω τις μεγάλες αργίες ή τις διακοπές για να πεταχτώ κοντά της.

Η Αρκάσα και στο βάθος το Παλιόκαστρο...

Σαν νησί έχει, μεταξύ άλλων, και την περίφημη Όλυμπο. (Στην ντόπια διάλεκτο λέγεται Έλυμπος.) Όποιος την επισκεφθεί θα ακούσει κομμάτια της Δωρικής διαλέκτου! Ναι καλά διαβάσατε. Θα ακούσετε τα γαρ, τα τις και άλλα πολλά. Έχει εκπληκτικές νοστιμιές, όπως και όλο το νησί βέβαια. Αυτό όμως που με τρελαίνει στην Κάρπαθο (πέραν των ψαριών της), είναι οι αμέτρητες εκπληκτικές παραλίες της. Έχει παραλίες για όλα τα γούστα. Θέλετε οργανωμένες με ομπρέλες και καντίνες. Θέλετε να είστε ολομόναχος/η σε μικρές παραλίες, μεγάλες…. Ότι θέλετε, όλες έχουν ένα κοινό παρανομαστή. Πρασινογάλαζα νερά!!! 

Μπορεί να ακούγομαι προκατειλημμένος επειδή την αγαπάω πολύ, αλλά ρωτήστε κάποιους που την έχουν επισκεφθεί. Θα δείτε ότι δεν υπερβάλω. Αν όμως την επισκεφθείτε αφιερώστε της τουλάχιστον μια εβδομάδα και δεν θα το μετανιώσετε.   

Έφτασα αργά το Σάββατο. Έτσι δεν υπήρχε περίπτωση έστω για μια σύντομη βουτιά. Την Κυριακή των Βαΐων όμως δεν υπήρχε περίπτωση να μην βουτήξω. Το ξυπνητήρι χτύπησε στις 6 το πρωί, αλλά εγώ σηκώθηκα με τα χίλια βάσανα στις 7:30. Ήταν όλα τόσο ήσυχα που δεν σου έκανε καρδιά να ξυπνήσεις. Στις 8:30 βουτούσα. Είχε έναν υπέροχο νοτιά και έτσι πήγα για ρηχά καρτέρια σε έναν από τους αγαπημένους μου τόπους. Έψαξα κάτι γνώστες πλάκες για κανένα ροφό αλλά δεν βρήκα τίποτα. 

Πλακώθηκα στα καρτέρια και έπιασα 5 μεγάλους σαργούς, 2 σάρπες και τρεις σκάρους. ‘Όλα μαζί ήταν περίπου 8 κιλά. Η πρώτη μέρα είχε πάει υπέροχα. Φάγαμε το μεσημέρι και εγώ πήγα για να ξαπλώσω καμιά ωρίτσα. Τελικά κοιμήθηκα τρεις ώρες!!! Όταν ξύπνησα ο πατέρας μου καθάριζε τα ψάρια. "Γιατί τόση βιασύνη; Ούτε φωτογραφία δεν τα βγάλαμε…" τον ρώτησα. "Θα φέρεις άλλα αύριο!!!" μου απάντησε.

Ο μπαμπάς εν δράσει.. 

"Μπράβο σιγουριά!!" σκέφτηκα. Το βράδυ πέρασε ήσυχα και πήγαμε για ύπνο.

Ξημέρωσε η Μεγάλη Δευτέρα και εγώ σχεδίαζα να πάω ψάρεμα το μεσημέρι σε έναν βαθύ τόπο. Καθώς πήγαινα για το πρωινό άκουσα την μοναξιά της κουζίνας!! Η μητέρα μου είχε βάλει στο CD player όλο της το ρεπερτόριο…. Από τον "Κυρ Αντώνη" του Χατζηδάκη μέχρι το "λίγο κρασί, λίγη θάλασσα και το αγόρι μου" με την Μαρινέλλα. Και όλα αυτά την ώρα που ετοίμαζε τους νηστίσιμους λαχανοντολμάδες. Πότε-πότε συνόδευε και τον εκάστοτε τραγουδιστή/στρια. Πολλά από αυτά τα τραγούδια τα ακούγαμε και όταν ήμασταν στην Αιθιοπία. Έτσι έχουν μια ιδιαίτερη αξία για εμάς. Εμένα μου φέρνουν πολλές μνήμες από τα παιδικά μου χρόνια, τα οποία νοσταλγώ. Όταν ήρθε η ώρα φόρτωσα τον εξοπλισμό μου και πήγα στην παραλία. Όμως το σκούτερ αρνιόταν πρισματικά να πάρει μπρος και έτσι τα μάζεψα και οδήγησα μέχρι τον κάβο. Εκεί ανακάλυψα ότι είχα ξεχάσει να πάρω την υποβρύχια κάμερά μου. Αφού ετοιμάστηκα βούτηξα. Έκανα μερικές βουτιές για να "ανοίξω" και βλέπω έναν ροφό 2-3 κιλά να χώνεται σε μια τρύπα. Βουτάω και βλέπω το ψάρι. Σημαδεύω εγκέφαλο και πατάω την σκανδάλη. Τραβάω την βέργα και έρχεται άδεια. Πως έχασα το ψάρι δεν ξέρω. Ξεκινώ για τα βαθιά και ενώ έχω φτάσει στον τόπο, αισθάνομαι ότι είμαι πολύ ελαφρύς. Γυρίζω να δω την σημαδούρα μου, αλλά έχει κοπεί η πετονιά και η σημαδούρα είναι καμιά εκατοστή μέτρα μακριά και την παίρνει ο ελαφρύς νοτιάς. "Να δω τι άλλο θα μου συμβεί σήμερα…" σκέφτηκα και άρχισα να κολυμπάω γρήγορα για να την προφτάσω. Την έπιασα και την έδεσα στο βαρίδι της. Κολυμπάω πίσω φτάνω στον τόπο και αρχίζω τις βαθιές βουτιές. Έλα όμως που τα πνευμόνια μου αντιδρούν. Εδώ και δύο εβδομάδες είμαι λίγο κρυωμένος και δεν λέει να φύγει η γρίπη. Κάποιοι φίλοι μου είπαν ότι είναι η γρίπη των πτηνών. Δεν ξέρω αν είναι η γρίπη των πτηνών ή των χοίρων ή της αντιλόπης και του ελέφαντα μαζί.... Το καλό είναι ότι δεν είχα καθόλου πυρετό και έχει υποχωρήσει αρκετά μετά από τόσο καιρό. Με το ζόρι έφτασα στα -23,7 μ. Δεν είναι ότι το βάθος είναι μικρό τέτοια εποχή, είναι ότι εγώ δεν αισθανόμουν καλά. Από ψάρια δεν είδα και τίποτε σπουδαίο. Ένας δίκιλος που πήγε στα πολύ βαθιά και ένας 3-4 κιλά ροφός που λόγω της θολούρας δεν μπόρεσα να βρω που τρύπωσε. Αυτός ήταν η αιτία που βούτηξα σε αυτά τα μέτρα. "Αφού είναι έτσι τα πράγματα πάμε για προπόνηση" είπα στον εαυτό μου. Πλακώθηκα στις βουτιές, στο γρήγορο κολύμπι και τράβηξα για να βγω. Λίγο πριν βγω, η ματιά μου κάτι έπιασε. Σε ένα δεμάτι από φύκια, καθόταν μέσα ένας σικυός. Πλησίασα όσο πιο ήρεμα μπορούσα και έπιασα ένα μισόκιλο ψάρι. Η Κάρπαθος έχει πολλούς σικυούς μέσα στις φυκιάδες. Όμως ποτέ δεν μπόρεσα να δω έναν. Ειδικά τα καλοκαίρια τους ακούω όταν κάνω καρτέρια, αλλά ποτέ δεν έχω δει κανένα. Έχω πάει και σε διαφορετικές ώρες. Έχω ψάξει μήπως και τους βρω. Τίποτα!!! Τελικά την πλήρωσε ο σικυός. Βγήκα έφαγα κάτι κρεατοπιττάκια της μητέρας μου και πήρα δρόμο για το σπίτι. Μονό που σκεφτόμουν τους λαχανοντολμάδες, μου έτρεχαν τα σάλια. Όταν τελικά κάθισα στο τραπέζι, το πιρούνι έβγαλε φωτιές και οι λαχανοντολμάδες υπέστησαν μεγάλες απώλειες!!!

Μεγάλη Τρίτη έχει ψώνια το πρωί στην πρωτεύουσα του νησιού. Έτσι όταν επιστρέψαμε ετοιμάστηκα για μια σχετικά μικρή βουτιά. Θα πήγαινα σε ένα μέρος όπου το βαθύτερο σημείο είναι στα 20 μ. Έχει κάτι ωραίες πλάκες που κατά καιρούς μου έχουν δώσει πολύ μεγάλους ροφούς! Βούτηξα και έψαξα όλες τις πλάκες. Τα πνευμόνια μου ήταν κάπως καλύτερα, αλλά οι ροφοί έλειπαν. Με εξαίρεση δυο μικρά ψάρια, που δεν τα πείραξα, δεν υπήρχε τίποτα. Μέσα σε μιάμιση ώρα το ψάρεμα είχε τελειώσει. Πήγα σπίτι και επιτέθηκα μετά μανίας στα μαγειρεμένα σαλιγκάρια της μητέρας μου…..

Μεγάλη Τετάρτη ήταν ημέρα ξεκούρασης. Βοήθησα τον πατέρα μου στις διάφορες δουλειές στον μπαξέ του.

ο Farmer John επί τω έργω...

Κατόπιν έπαιξα με τις γάτες μας, τις χάιδεψα και χάζεψα τα τέσσερα καινούργια μας γατάκια. Το απόγευμα πήγα για να αναπληρώσω το κενό που είχα προκαλέσει στην κατσαρόλα με τα σαλιγκάρια. Ξέροντας που να ψάξω, μάζεψα σε μια ώρα μια σακούλα. Αυτά μάλλον θα τα απολαύσουμε το καλοκαίρι….

Η καινούργια μαμά...

Μεγάλη Πέμπτη εννοείται ότι θα βουτούσα. Ξύπνησα χαράματα και πήγα με το αυτοκίνητο σε έναν δύσκολο και πολυψαρεμένο τόπο που εκτιμώ ιδιαίτερα. Τα ψάρια του είναι τρομαγμένα, αλλά αν σου τα Δώσει είναι ένα κι ένα. Ξεκίνησα με καρτέρια και άρχισα να πιάνω το ένα πίσω από το άλλο. Έπεισα 6 σαργούς, 8 σκάρους και τέσσερις σάρπες. Στο τελευταίο καρτέρι στα ρηχά είδα ένα θέαμα που έχω χρόνια να το δω. Μεγάλα κοπάδια από διάφορα ψάρια (σκάροι, σαργοί, σάρπες, γερμανοί και πολλοί κέφαλοι) να περνούν από μπροστά μου. Είχα την ευκαιρία να πιάσω μερικά, αλλά για να μην χαλάσω την απερίγραπτη ομορφιά του όλου σκηνικού, είπα να το απολαύσω και να μην πατήσω την σκανδάλη!!!! Αυτός ο καταπληκτικός, ζωντανός θαλάσσιος πίνακας πηγαινοερχόταν μπροστά μου απλώνοντας όλο του το μεγαλείο. Ξεκόλλησα από τον βυθό και πήρα μια ανάσα γρήγορη και κώλυσα πάλι στον πάτο μερικά μέτρα πιο μπροστά. Το ίδιο συνέβει άλλες δύο φορές. Όταν όμως ξαναπήρα ανάσα τα κοπάδια τράπηκαν σε φυγή. 

Τότε αποφάσισα να πάω να ψάξω κάποιες πλάκες που στο παρελθόν μου είχαν δώσει μεσαίους και μεγάλους ροφούς. Στην πρώτη πλάκα είδα από μακριά να τρυπώνει βιαστικά ένας μεγάλος σαργός. Βούτηξα χωρίς να κάνω καλή εξίσωση, για να μην τρομάξει το ήδη τρομαγμένο ψάρι από την φασαρία της εξίσωσης, και έπιασα ένα σαργό του κιλού. Στις διάφορες πλάκες έπιασα άλλους τέσσερις σαργούς, τρεις από τους οποίους ήταν περίπου κιλό ο καθένας. Σε μια βολή μέσα σε μια πλάκα, ενώ σημάδευα έναν σαργό, έπιασα κατατύχη και μια μεγάλη σάρπα μαζί με τον σαργό! Έπιασα και δύο κεφάλους που κρυβόντουσαν ανάμεσα στις πέτρες και λίγο πριν βγω το σουξέ τελείωσε με δύο μεγάλες σουπιές. Κοίταξα το καταδυτικό μου ρολόι και έδειχνε 186 βουτιές μέσα σε τεσσερισήμισι ώρες! Μπορεί η Κάρπαθος να μην μου έδωσε τον ροφό που έψαχνα, αλλά στα άσπρα ψάρια της ήταν κάτι παραπάνω από γενναιόδωρη.  

Μεγάλη Παρασκευή είναι μέρα ξεκούρασης, αλλά με πονάει το αφτί μου. Εκείνη η μισή εξίσωση μου είχε κάνει την ζημιά της. Ελπίζω να μην κρατήσει πολύ. Το απόγευμα επιτάφιος όπως αρμόζει στην παράδοσή μας. Η μέρα κύλισε πολύ ήρεμα.

Ξύπνησα νωρίς το Μεγάλο Σάββατο με έναν βαρύ ουρανό γεμάτο σύννεφα. Μετά από λίγο έβρεχε. Τότε μας έφεραν και το κατσικάκι για το αυριανό τραπέζι. 

Η μαμά επί τω έργω...

Στην Κάρπαθο το έθιμο είναι να το κάνουν γεμιστό στο φούρνο. Όσοι είναι τυχεροί και μερακλήδες το αργοψήνουν σε φούρνο με κλιματόβεργες και γίνεται πεντανόστιμο! Όχι πως της μάνας μου υστερεί σε τίποτα. Ίσα-ίσα… Αφού το έκοψε ο πατέρας μου κατά παραγγελία της σεφ μας, εγώ βγήκα έξω να απολαύσω την βροχή. Το βρεγμένο χορτάρι μύριζε τόσο υπέροχα. Κάθισα και απόλαυσα αυτό το υπέροχο τοπίο. Μόνο κατά την άνοιξη μπορεί κανείς να δει την Κάρπαθο τόσο πράσινη. 

Με εξαίρεση την βόρια Κάρπαθο που έχει ένα μεγάλο πευκοδάσος και κάτι κέδρους στα νότια της, η υπόλοιπη είναι κατάξερη. Το αφτί μου με ενοχλούσε και έτσι δεν θα πήγαινα για βουτιά. Μετά από λίγο σταμάτησε η βροχή και αποφάσισα να πάω να μαζέψω πάλι σαλιγκάρια. Αυτή την φορά ήταν πιο εύκολα τα πράγματα, γιατί τα σαλιγκάρια είχα βγει λόγω της βροχής. Καθώς τα μάζευα αναρωτήθηκα γιατί μου αρέσει αυτό που κάνω; Τότε μου ήρθε μια φλασιά. Δεν είναι το μάζεμα των σαλιγκαριών που με ευχαριστεί, αλλά η όλη διαδικασία που είμαι μέσα στην φύση! Μύριζα τα βρεγμένα χόρτα, ακουμπούσα το χώμα με τα χέρια μου, άκουγα τα κύματα της θάλασσας… Υπήρχε μια απίστευτη ηρεμία στο όλο τοπίο, μια απόλυτη θα έλεγα ησυχία, που σου ηρεμεί το μυαλό, το πνεύμα, τον νου. Δεν ξέρω πόση ώρα είχα μείνει σε αυτή την έκσταση, μέχρι που άκουσα την μητέρα μου να με φωνάζει. Ήταν η ώρα να ταΐσω τις γάτες μας. Φυσικά θα έπεφτε και το ανάλογο χάιδεμα που τόσο μου αρέσει και όπερ και εγένετο…. 

Όλο το ασκέρι μαζεμένο...

Το βράδυ στην ανάσταση έγινε το έλα να δεις από τα βαρελότα και τις κροτίδες. Όμως θα πρέπει να ομολογήσω ότι ήταν πολύ λιγότερα από άλλες χρονιές και τα βεγγαλικά ήταν πολύ περισσότερα.

Η Κυριακή του Πάσχα μας υποδέχτηκε συννεφιασμένη. Που και που έβγαινε ο ήλιος. Το αφτί ήταν αρκετά καλά αλλά όχι τελείως καλά. Είπα να του δώσω λίγο χρόνο παραπάνω και να πάω το απόγευμα. Έφερα και την θεία Σοφία (την μεγαλύτερη αδελφή του πατέρα μου) και φάγαμε του σκασμού οικογενειακώς. 

Τα δύο αδελφάκια.....

Ρημάξαμε το κατσικάκι, την γέμιση, τις πατάτες και την σαλάτα. Μετά κατέφθασε και το παγωτό και έκλεισε το όλο θέμα με έναν βαθύ μεσημεριάτικο ύπνο. Φυσικά δεν υπήρχε περίπτωση για βουτιά. Όταν ξύπνησα έκανα έναν περίπατο για να την αποχαιρετίσω. Τις έδωσα ραντεβού για το καλοκαίρι και γύρισα σπίτι για να μαζέψω τα πράγματά μου.   
    

Ένα ακόμη υπέροχο Πάσχα είχε λάβει τέλος. Την επομένη θα έφευγα για την Αθήνα....  

Η Πάλαιρος μου το χρώσταγε...

Το δειλινό στην Πάλαιρο !!!

Το τριήμερο της καθαράς Δευτέρας, είχαμε κανονίσει με την Σταυρούλα να πάμε στους φίλους μας στην Πάλαιρο. Όμως ένας κολικός του νεφρού με έστειλε να κάνω "διακοπές" στο Γενικό Κρατικό Νικαίας. Όταν λοιπόν ήρθε το τετραήμερο της Εθνικής μας Επετείου σιγά μην καθόμασταν στην Αθήνα.

Μέρα 1η: Εγώ σχεδίαζα να φύγουμε νωρίς, για να κάνω και καμία βουτιά καθ οδόν. Όμως τα διάφορα τρεχάματα μας καθυστέρησαν και έτσι φύγαμε αργά. Φυσικά δεν υπήρχε περίπτωση να βουτήξω. Δεν προλάβαινα κι έτσι απολαύσαμε την διαδρομή και φτάσαμε στους φίλους μας το βραδάκι. Εννοείτε ότι έπεσαν σωρηδόν οι αγγελίες και τα φιλιά όπως αρμόζει στην Ελληνική παράδοση. Αφού ταχτοποιηθήκαμε στο δωμάτιό μας κατεβήκαμε να συναντήσουμε τους φίλους μας. Ο Δημήτρης είχε ανάψει το τζάκι και έφτιαχνε δύο κοντοσούβλια, λουκάνικα κλπ. Τα βάλαμε πάνω στα κάρβουνα και αρχίσαμε την συζήτηση. 

Ο Δημήτρης και οι λιχουδιές του...

Μετά από λίγο απολαμβάναμε για μια ακόμη φορά την εκλεκτή μαγειρική του Δημήτρη και της Αγλαΐας. Η θαλπωρή του τζακιού και παρέα μας ήταν άψογη, αλλά η κούραση της διαδρομής άρχιζε να κάνει την εμφάνισή της. Άλλωστε σχεδίαζα να βουτήξω χαράματα. Σε αυτό είχε βάλει και το δαχτυλάκι του ο καπετάν Γιώτης. Μου είχε πει έναν καινούργιο ψαρότοπο που είχε πολύ μεγάλα λαβράκια. Τα μεγαλύτερα ψάρια ίσως και να ήταν 6-7 κιλά. Μόνο τα σάλια δεν μου έτρεξαν όταν το άκουσα. Έτσι καληνυχτίσαμε και πήγαμε για ύπνο.

Ο γνώστης των τόπων, ο καπετάν Γιώτης!

Μέρα 2η: Χαράματα ντύθηκα και πήγα στο αυτοκίνητο για να φύγω. Όμως είχε έρθει να με επισκεφτεί μια παλιά φίλη. Μία από τις τρις αλεπούδες. Αφού την χαιρέτισα, έφυγα ολοταχώς για τον τόπο. Έφτασα, ετοιμάστηκα και βούτηξα. Η θάλασσα δεν κουνιόταν καθόλου και από ότι φαινόταν θα ήταν μια πολύ ωραία ανοιξιάτικη μέρα. Βούτηξα και ανοίχτηκα, ψάχνοντας τα σημάδια του καπετάν Γιώτη. Η θάλασσα ήταν πολύ θολή λόγω του ισχυρού νοτιά των προηγουμένων ημερών. Μου θύμισε τον αγαπημένο μου Β. Ευβοϊκό. Δεν κυκλοφορούσε τίποτα. Βουτιά στην βουτιά έφτασα στο σωστό σημείο. Πήρα μια βαθιά ανάσα και βούτηξα. Πιάστηκα από μια πέτρα και περίμενα. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα μια χοντρή σιλουέτα ήρθε με απίστευτη ταχύτητα. Στρέφω το όπλο μου, αλλά το λαβράκι φεύγει για να γυρίσει να με κοιτάξει άλλη μια φορά. Δεν περίμενα άλλη ευκαιρία και πάτησα την σκανδάλη. Το τετράκιλο ψάρι (3,91 κιλά) πετάχτηκε αλλά η καλή βολή δεν του άφησε και πολλά περιθώρια. Το πήρα αγκαλιά και φιλώντας του, του ζήτησα συγνώμη.

Το μεγάλο λαβράκι (3,91 κ)

Ευχαρίστησα τον σύμπαν αλλά και τον καπετάν Γιώτη για το μοναδικό αυτό δώρο. Αφού ετοιμάστηκα προχώρησα λίγο πιο κάτω και έκανα ένα ακόμη καρτέρι. Τα νερά ήταν τόσο θολά που έβλεπα μόνο σκιές. Μια μεγάλη σκιά έκανε να με προσπεράσει. Σημάδεψα και έριξα. Το τρίκιλο λαβράκι απλά έπεσε στην άμμο. Το πήρα αγκαλιά και αφού έκανα το τελετουργικό το κρέμασα μαζί με το άλλο στην ζώνη μου.

Το "μικρό" ψάρι ! (3 κ)

Βασικά είχε τελειώσει το ψάρεμά μου μέσα σε μιάμιση ώρα. Έκανα μερικά καρτέρια ακόμη βγαίνοντας, αλλά μόνο μικρά λαβράκια και κέφαλοι μου ήρθαν. Γύρισα στο ξενοδοχείο οπού έγινε της κακομοίρας από τις φωνές. 

Βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες και ετοιμαστήκαμε για πρωινό.Μιας και ο καιρός ήταν υπέροχος, καθίσαμε στην βεράντα του Thalassa Spa Hotel και το απολαύσαμε. 

Η απαράμιλλη θέα του Thalassa Spa Hotel

Μετά, κάναμε μια ποδαράτη βόλτα με την Σταυρούλα στο υπέροχο ανοιξιάτικο τοπίο. Όλα ήταν άψογα, λες και ένα Χέρι τα είχε βάλει με απόλυτη τάξη μέσα σε αυτό χάος του οργασμού της Φύσης. Τα λουλούδια, τα έντομα, τα πουλιά, τα σύννεφα, όλα εκεί που έπρεπε. Οι ευωδιές της φύσης παντού!! Κοίταξα στο βουνό που είναι πίσω από το ξενοδοχείο. Ήταν λες και έπαιζε με τα σύννεφα. Και εκείνα το είχαν πάρει αγκαλιά τόσο στοργικά…. "Μπορεί το καλοκαίρι να είναι η αγαπημένη μου εποχή, αλλά η άνοιξη είναι μακράν η ομορφότερη", σκέφτηκα!!!

Το απόγευμα ο Δημήτρης μου είπε ότι θα ρίχναμε το σκάφος του. Χαρά εγώ!!! Αφού το συγυρίσαμε, το πλύναμε, το ρίξαμε στην θάλασσα. Όλα ήταν έτοιμα για την αυριανή εξόρμηση.

Ο Δημήτρης κυριολεκτικά το"έγλυψε"

Επιτέλους το ρίξαμε...

Το βραδάκι ανάψαμε το τζάκι και ψήσαμε τα ψάρια. Φάγαμε βασιλικά μπορώ να πω και αρχίσαμε τις διάφορες ιστορίες. Καταστρώσαμε σχεδία για την αυριανή εξόρμηση. Το μέρος το ήξερε ένας φίλος, ο Βασίλης, που πρότεινε λόγω του νοτιά, να πάμε στο Μακρονήσι.

Μέρα 3η: Λόγω της παρέλασης των παιδιών (Στέλλας και Δήμητρας) φύγαμε το μεσημέρι. Ο καιρός ελαφρύς νοτιάς με έναν υπέροχο ζεστό ήλιο. Ο Βασίλης υπέδειξε τον τόπο και αφού ετοιμαστήκαμε, κοκαλώσαμε από το θέαμα. Ο Δημήτρης έβγαλε κάτι περιποιημένους μεζέδες και πλακώθηκαν στα ούζα με την Αγλαΐα και την Σταυρούλα. Με κοιτάζει ο Βασίλης και μου λέει: "Μήπως κάνουμε λάθος:…" "Σίγουρα, αλλά βούτα!!!" του απάντησα.

Το δίλημμα....

Επί δυόμιση ώρες βουτούσαμε χωρίς να δούμε κάτι το αξιόλογο. Έκανε πολύ ωραίο τόπο που και που με βαθιές αποχές, αλλά δεν κυκλοφορούσε τίποτε. Κάτι μικρά στηράκια εμφανίστηκαν σε κάποιες βουτιές αλλά δεν έδωσα σημασία. 

Παρ όλη την προσπάθεια δεν βρήκαμε κάτι αξιόλογο... 

Στο τέλος βγήκαμε κουρασμένοι από την προσπάθεια, αλλά γεμάτοι από τις εικόνες του βυθού. Πήγαμε στο λιμάνι του νησιού και τσιμπήσαμε κάτι ντόπιες ψαρονοστιμιές. Καθώς πέρναγε η ώρα ο καιρός σκοτείνιαζε και άρχισαν να πέφτουν ψιχάλες. Το όλο τοπίο ήταν τόσο ήρεμο, γαλήνιο, που μονομιάς "γέμισαν οι μπαταρίες μου" παρ όλη την κούρασή μου. Κάθισα στην βροχή και απόλαυσα έστω και για λίγο αυτό το μαγικό τοπίο. Καθώς απομακρυνόμασταν από το λιμάνι, μας πρόλαβε η καταιγίδα. Δεν είχε ιδιαίτερα μεγάλα κύματα, αλλά η βροχή έπεφτε με το τουλούμι. Τα πάντα είχαν σκοτεινιάσει καθώς μας προσπερνούσε η καταιγίδα. Εμείς κυριλέ μέσα στο σκάφος και ο καθένας απολάμβανε ότι του άρεσε. Μου ήρθαν σκέψεις στο μυαλό… Πόσες φορές με τους Σπύρους ή τον Βρεττό έχουμε γίνει μούσκεμα μέσα στο φουσκωτό. Να φοράμε τις στολές και τις μάσκες για να βλέπουμε και να έχουμε γίνει κυριολεκτικά παπί. Ενώ εδώ τώρα όλα μια χαρά. Να είναι καλά ο Δημήτρης και το σκάφος του που έχει καμπίνα. Όταν πια φτάσαμε στο λιμάνι της Παλαίρου, η καταιγίδα είχε μείνει πίσω μας. Πήγαμε στο ξενοδοχείο και ανάψαμε το τζάκι. Που και που στον ορίζοντα έβγαινε για λίγο ο ήλιος για να χαθεί μετά από λίγο. Και πάλι τα ίδια. Αυτή η χώρα είναι τόσο ευλογημένη και όμορφη…

Τα Ουράνια ανοίγουν!!!

Το βράδυ ψήσαμε πουγκιά!!! Ο Δημήτρης ήταν ο σεφ και τα ετοίμασε όλα τέλεια.

Ο ΣΕΦ με όλη την σημασία της λέξης!!!

Μαζεύτηκαν και κάποιοι φίλοι των παιδιών και έγινε το έλα να δεις. Έξω η βροχή συνέχιζε να πέφτει μονότονη. Αφού φάγαμε, σηκώθηκα και πήγα έξω. Το μουσκεμένο γρασίδι γέμιζε την πλάση με μια απίστευτη μυρωδιά. Μια μυρωδιά που οι άνθρωποι των μεγαλουπόλεων τείνουμε να ξεχάσουμε. Άνοιξα τα ρουθούνια μου και πήρα και εγώ δεν ξέρω πόσες βαθιές ανάσες, προσπαθώντας να κρατήσω όσο πιο πολύ μπορούσα αυτή την υπέροχη μυρωδιά. Δεν ξέρω πόση ώρα έλειπα, αλλά καθώς γύρισα είδα την Σταυρούλα πίσω μου. Η γκριμάτσες που έκανα από την πολύ προσπάθεια πρέπει να ήταν πολύ αστείες, γιατί την είδα να ξεκαρδίζεται στα γέλια…. Την πήρα αγκαλιά και γυρίσαμε στο τζάκι. Η κουβέντα είχε ανάψει και κάτσαμε αρκετές ώρες στην θαλπωρή του τζακιού και της ωραίας παρέας. Αργά το βράδυ πήγαμε για ύπνο. Η βροχή συνέχιζε να πέφτει μονότονη, καλύπτοντας τα πάντα με μια απίστευτη υγρή γαλήνη.

Μέρα 4η: Ξυπνήσαμε αργούτσικα μπορώ να πω, ενώ ένας υπέροχος ήλιος μας καλωσόρισε. Μαζέψαμε τα πράγματά μας και αφού φάγαμε πρωινό, αποχαιρετίσαμε τους αγαπημένους μας φίλους και με βαριά καρδιά πήραμε τον δρόμο για της επιστροφής. Στον δρόμο πριν τον Μύτικα, μια πασχαλιά έσπαγε την μονοτονία του πράσινου τοπίου. Σταμάτησα το αυτοκίνητο και αποθανάτισα αυτή την μοβ ομορφιά. Όλα τελείωσαν τόσο τέλεια!!!   

Ένα υπέροχο τέλος...