Λίγο πριν την απαγόρευση...

Το περασμένο σαββατοκύριακο είχα διάφορες οικογενειακές υποχρεώσεις. Έτσι, η Σταυρούλα και εγώ συναντηθήκαμε αναγκαστικά με διάφορους από το σόι μου. Οι αγκαλιές και φιλιά έπεσαν βροχή, μπορώ να πω, όπως συνηθίζεται στην προκειμένη περίπτωση, αλλά αυτό που με χάλασε ήταν η διπλοπροσωπία ορισμένων συγγενών. Και ενώ έχουν γίνει το μύρια όσα στο παρελθόν, κάθονται και σου χαμογελούν και σου λένε πόσο πολύ σε αγαπάνε, ενώ είναι φως φανάρι ότι δεν θέλουν ούτε να σε βλέπουν. Αν ξέραμε την πραγματική έννοια και το μεγαλείο της αγάπης, σίγουρα θα άλλαζε την ζωή και τον τρόπο σκέψης μας. Αυτό το κενό, το προσποιητό σ’αγαπώ έχει γίνει τσιχλόφουσκα…. 

Αφού τελείωσε λοιπόν ο Γολγοθάς, με το κεφάλι καζάνι, με βαριά καρδιά από τα τεκταινόμενα και με την αηδία μου στα ύψη αποφάσισα να πάω για ένα τελευταίο ψάρεμα στον αγαπημένο μου Β. Ευβοϊκό, πριν την απαγόρευση που ισχύει τον μήνα Μάιο. Μια απαγόρευση που κατά την γνώμη μου είναι σωστή, αλλά δυστυχώς εφαρμόζεται μονομερώς για τους ερασιτέχνες ψαράδες. Γιατί ο νόμος πολύ σωστά απαγορεύει την ερασιτεχνική αλιεία τον μήνα που γεννάνε τα ψάρια, με την προϋπόθεση όμως ότι οι επαγγελματίες θα ψαρεύουν ενάμισι μίλι ανοιχτά από την ακτή. Αυτό δυστυχώς δεν ισχύει, γιατί πολλοί "επαγγελματίες" ψαρεύουν με τα εργαλεία τους πάρα πολύ κοντά τις παραλίες, υπό την ανοχή των εκάστοτε αρχών. Αλλά και αυτό το λιμενικό σώμα τι να πρωτοκάνει; Από την μια έχουμε τα χιλιάδες νησιά που είναι αδύνατον να τα περιπολεί κανείς όλα και από την άλλη η συνειδιτότητα των διαφόρων που είναι ότι καταφέρουμε να αρπάξουμε και δεν πάει να καεί ο τόπος. Και έτσι φτάσαμε την Ελλαδάρα μας σε αυτό το χάλι…

Ξύπνησα άγρια χαράματα και έφυγα για τον τόπο που είχα διαλέξει. Μετά από περίπου δύο ώρες οδήγησης, έφτασα στον μέρος που ήθελα να βουτήξω την ώρα που άρχιζε να χαράζει. Ντύθηκα όσο πιο γρήγορα μπορούσα γιατί το ελαφρύ αεράκι κυριολεκτικά ξύριζε. Προς μεγάλη μου έκπληξη είχε πολύ καλή ορατότητα. Έτσι μονομιάς τράβηξα για τα βαθιά του τόπου. Έκανα δυο με τρις βουτιές για να ανοίξω και ήμουν έτοιμος…. Το βάθος περίπου στα 15μ. αλλά το τελευταίο μέτρο πριν το βυθό επικρατούσε μαύρο σκοτάδι από την θολούρα και το κρύο. Έτσι έκανα τις βουτιές μου πάνω σε πέτρες, βράχια που τα έβλεπα από την επιφάνεια και προ εξείχαν από την θολούρα. Στο πρώτο καρτέρι βλέπω μια σκιά να "τρυπώνει" μέσα στην θολούρα. Χωρίς δεύτερη σκέψη πάτησα την σκανδάλη κεραυνοβολώντας στον σβέρκο ένα λαβράκι 1,4 κιλών, που κατέληξε αμαχητί στην αγκαλιά μου. Παρ όλες τις σκοτούρες μου, το πήρα αγκαλιά το φίλησα και ζητώντας του συγνώμη το κρέμασα στην ζώνη μου. 

Το "μικρό" λαβράκι....

Στα επόμενα καρτέρια μου ήρθε ένα τεράστιο κοπάδι από σάρπες. Μπορεί να ήταν και χίλια ψάρια. Το θέαμα μοναδικό. Καθώς πλησίαζαν διστακτικά, οι χρυσές τους ραβδώσεις άστραφταν με το φως του ήλιου, δίνοντας ένα καταπληκτικό χρώμα και ζεστασιά στα κρύα νερά του Β. Ευβοϊκού. Με κάθε κίνηση των ψαριών το όλο τοπίο άλλαζε χρώμα, λες και ένα μαγικό χέρι με ένα παλμό ηρεμίας, έντυνε την θάλασσα στα χρυσά. Παρ όλο που υπήρχαν αρκετά μεγάλες σάρπες, δεν τόλμησα να ρίξω για να μην χαλάσω την απίστευτη ηρεμία του τοπίου. Στην τρίτη βουτιά, μέσα σε αυτό το απερίγραπτης ομορφιάς φόντο, ότι σκοτούρα είχα κουβαλήσει μαζί μου είχε εξαφανιστεί. Ξαλαφρωμένος και ήρεμος πια, άρχισα σιγά-σιγά να απολαμβάνω αυτό το μαγικό τοπίο, άσχετα αν θα έπιανα κάποια ψάρια. Τότε ήρθαν πίσω από τις σάρπες και κέφαλοι. Άλλο ένα τεράστιο κοπάδι. Είχε διαφορετικά σε μέγεθος ψάρια, κάποια από τα οποία μπορεί να ήταν 3-4 κιλά. Αυτά όμως καθόντουσαν μακριά και με παρατηρούσαν. Αφού έκανα αρκετά καρτέρια και δεν φάνηκε τίποτα πιο αξιόλογο έπιασα 2 μεγάλους κεφάλους (1,6 & 1,9 κιλών). Μπορούσα να πιάσω και άλλους αλλά αυτοί μου αρκούσαν. Σε ένα καρτέρι, άλλο ένα λαβράκι έτρεξε και πριν μπει στην θολούρα του έριξα. Η βολή και αυτή ήταν κάθετη και το 1,6 κιλών λαβράκι ήρθε στην αγκαλιά μου εύκολα. Το φίλησα και αυτό ζητώντας του συγνώμη, όπως και με τους κεφάλους, και συνέχισα. 

Το μεγάλο λαβράκι.....

Σε ένα άλλο καρτέρι μια σκιά δεν μου έδινε περιθώρια βολής. Λίγο πριν σκάσω από την προσπάθεια, οριακά φάνηκε μια ωραία τσιπούρα. Μην έχοντας άλλη επιλογή της έριξα, αλλά αφού σπαρτάρισε δυνατά, ξεψάρισε και χάθηκε μέσα στην θολούρα, έχοντας στην πλάτη της ένα καινούριο τατουάζ από την βέργα μου. Στεναχωρήθηκα που δεν την έπιασα, αλλά χάρηκα γιατί σίγουρα θα ζούσε από την επιπόλαιη πληγή. Είχε αρχίσει να βάζει τον νοτιά. Τα νερά άρχισαν να θολώνουν, το ψιλόβροχο ξεκίνησε, οπότε αποφάσισα να πάω προς τα ρηχά και να βγω. Καθώς κάνω ένα τελευταίο καρτέρι στα "βαθιά", παρατηρώ από πάνω μου ότι έχουν έρθει οι σάρπες πάλι. Όμως σε αυτό το κοπάδι υπάρχουν και κάποιες που είναι πολύ μεγάλες. Καρτερεύω όσο μπορώ καλύτερα, σημαδεύοντας μέσα στην θολούρα, ένα από τα πιο μεγάλα ψάρια. Πατάω την σκανδάλη και γίνεται ο χαμός. Το ψάρι εξαφανίζεται με απίστευτη ταχύτητα μέσα στην θολούρα και εγώ μένω αποσβολωμένος από την όλη αντίδραση του ψαριού. Περνούν κάποια δευτερόλεπτα μέχρι να συνέλθω και η σάρπα έχει ξετυλίξει αρκετό σκοινί από το μουλινέ μου. Το μαζεύω σιγά-σιγά, αλλά το ψάρι τρέχει δεξιά-αριστερά σαν δαιμονισμένο! "Μάλλον έπιασα σάρπα τούρμπο…" σκέφτηκα. Μετά από λίγη προσπάθεια, ήρθε στην αγκαλιά μου ένα μικρό μαγιάτικο (μανάλι) του κιλού. "Τώρα εξηγείται η αντίδρασή του..." σκέφτηκα. Στεναχωρήθηκα για το μικρό μαγιάτικο, αλλά ήταν τέτοια η βολή που δεν θα ζούσε αν το άφηνα. Το κρέμασα μαζί με τα άλλα και αποφάσισα να βγω. "Μάλλον θα φάμε το μεγάλο λαβράκι…" σκέφτηκα. Όμως από εκεί ψιλά Κάποιος Είχε άλλα πλάνα. Λίγο πριν βγω είδα στην άμμο πολλά σκαψίματα. Από το μέγεθος των λακκούβων κατάλαβα ότι ήταν κάποια καλή μουρμούρα. Κάνω το 1ο καρτέρι και πιάνω μια καλή μουρμούρα. Το 2ο μια ακόμη. Για να μην μακρηγορώ στα έξι καρτέρια έπιασα συνολικά τέσσερις ωραίες μουρμούρες. Στο επόμενο μου ήρθαν πολύ μικρά ψάρια. "Αρκετά για σήμερα…" είπα στον εαυτό μου και τράβηξα για την παραλία. 

Οι δύο από τις τέσσερις...

Στις τελευταίες πέτρες τις παραλίας, σε βάθος μόλις ένα μέτρο περίπου, βλέπω κάτι αρκετά μεγάλο να έρπει ανάμεσα στις πέτρες. "Κοκωβιός τέρας!!!" σκέφτηκα. Πλησιάζω κουνώντας ανεπέστιτα τα πέδιλά μου και πιάνω μια κόκκινη σκορπίνα των 420 γρ. και βγήκα. 

Ο Β. Ευβοϊκός ήταν ανοιχτοχέρης ..... 

Σαν αποχαιρετιστήρια τελετή, ένα υπέροχο ουράνιο τόξο με χαιρετούσε στην άκρη του ορίζοντα, δίνοντάς μου ραντεβού σε ένα μήνα! Ένα ραντεβού που δεν σκοπεύω να το χάσω! Το χάζεψα αρκετά, μέχρι που άρχισαν να ξαναπέφτουν ψιχάλες. Έβγαλα τις φωτογραφίες που ήθελα, καθάρισα τις μουρμούρες και την σκορπίνα και έφυγα για την Αθήνα. Το βράδυ τα τιμήσαμε δεόντως με την Σταυρούλα και την αδελφή της την Σια. Φάγαμε βασιλικά μπορώ να πω....