Ξύπνησα άλλη μια φορά χαράματα και τράβηξα σε έναν γνωστό ψαρότοπο......
Ο καιρός ήταν πολύ βαρύς. Με το που ντύθηκα, ξέσπασε η μπόρα. Κράτησε μόνο δέκα λεπτά, αρκετά όμως να θολώσουν τα πάντα στην επιφάνεια της θάλασσας. Κολύμπησα και έφτασα στον κάβο. Πήρα μια βαθιά ανάσα και βούτηξα. Κάτω από την επιφάνεια επικρατούσε μια απίστευτη ηρεμία. Το σκούρο χρώμα του ουρανού αντανακλούσε στην θάλασσα δίνοντας της ένα σκούρο μπλε-γρι χρώμα. Τα πάντα ήταν ήρεμα και μελαγχολικά. Βέβαια η φύση δεν είναι μελαγχολική. Είναι τα δικά μας συναισθήματα που της προσδίδουν αυτά το χαρακτηριστικό.
Βούτηξα και καρτέρεψα. Τίποτε που ήθελα δεν εμφανιζόταν. Τότε άκουσα ένα περίεργο βουητό. Προσπάθησα να καταλάβω τι ήταν και από που ερχόταν. Δεν μπόρεσα να καταλάβω τίποτε, γιατί δεν έμοιαζε με κανένα γνωστό θόρυβο. Αποφάσισα να σταματήσω το καρτέρι και να αναδυθώ. Όσο πλησίαζα την επιφάνεια ο θόρυβος μεγάλωνε. Κοίταξα προς τα επάνω και τότε κατάλαβα τι συνέβαινε. Χοντρές σταγόνες έπεφταν πάνω στην επιφάνεια της θάλασσας. Όταν βγήκα, αισθάνθηκα στις σταγόνες που με χτυπούσαν με μανία. Ο άνεμος είχε δυναμώσει και αυτός. Τα πάντα είχαν γίνει σκοτεινά, λες και ερχόταν η νύχτα, ενώ η ώρα ήταν μόλις 10:20 πμ.
Η καταιγίδα....
Μέσα σε αυτόν τον χαλασμό, αφού ηρέμησα, πήρα μια ανάσα και βούτηξα. Ως δια μαγείας ο χαλασμός εξαφανίστηκε. Το μόνο που έμεινε ήταν εκείνο το βουητό της βροχής. Πότε-πότε άστραφτε, με τα μπουμπουνητά να ακολουθούν κατά πόδας τις λάμψεις. Το βαθύ μπλε άστραφτε από τους κεραυνούς, δίνοντας ένα εξωπραγματικό χρώμα στο μουντό μπλε-γκρι της θάλασσας. Είχαν περάσει περίπου τρις ώρες χωρίς να δω τίποτα το ιδιαίτερο. Η καταιγίδα όλο και με πλησίαζε. Εγώ απτόητος συνέχιζα να καρτερεύω. Σε μια στιγμή και ενώ είμαι στο βυθό τα πάντα άστραψαν, όλα έγιναν φωτεινά για κάποια εκατοστά του δευτερολέπτου. "Ωχ!!! Ετοιμάσου για κάτι μεγάλο..." πρόλαβα και σκέφτηκα πριν ο εκκωφαντικός ήχος του κεραυνού ξεσπάσει και τρέψει τα πάντα σε φυγή. Ούτε οι καλόγριες δεν είχαν μείνει. Όλο το ψιλό είχε εξαφανιστεί!!!
Αποφάσισα να φύγω και να πάω αλλού, για ένα διαφορετικό ψάρεμα. Τακτοποίησα τα ψαρικά μου στο αμάξι (χωρίς να βγάλω την στολή), οδήγησα για περίπου μια ώρα. Έφτασα εκεί που ήθελα και ετοιμάστηκα να βουτήξω. Φοτρώθηκα πολλά βαρίδια, πήρα το κοντό μου όπλο και ξεκίνησα για τα ρηχά καρτέρια. Η θάλασσα κι εδώ ήταν θολή, αλλά τουλάχιστον δεν έβρεχε.
Καλώς την, την αγάπη μου... (την θολούρα)
Δεν με πολύ-ενδιέφερε η θολούρα και πλακώθηκα στις βουτιές. Υπήρχαν απίστευτα μεγάλα κοπάδια από γαύρους, τα όποια σε κάθε καρτέρι λικνίζονταν από πάνω μου.
"Δεν μπορεί κάτι θα έρθει να τους κυνηγήσει...." σκέφτηκα. Μάταια περίμενα να δω κάποιον κυνηγό. Μου έρχονταν μεσαίες μουρμούρες, κέφαλοι, μικρά λαβράκια... αλλά εγώ απτόητος. Είχαν περάσει δύο ακόμη ώρες χωρίς να ρίξω. Αποφάσισα να αλλάξω τακτική. Έτσι όταν έβλεπα κάποια σκιά που μου άρεσε, έριχνα. Η τακτική αυτή μου απέφερε 4 κεφάλους και ένα 600αρι λαβράκι. Μάλιστα τους δύο μεγάλους Ήθελε να μου τους δώσει. Τον πρώτο τον έπιασα στην ουρά, ενώ τον δεύτερο από την πλαϊνή του πέτσα.
Τα δύο....
Στεναχωρήθηκα για το μικρό λαβράκι και είπα να μην ρίχνω σε ότι μου φαίνεται καλό. Στο επόμενο καρτέρι ολιγώρησα σε μια σκιά, μέχρι να βεβαιωθώ για πόσο μεγάλο ψάρι επρόκειτο..... έχασα μια κιλίσια τσιπούρα. Μετά από μερικές βουτιές είδα άλλη μια σκιά τσιπούρας. Την ώρα που έφευγε το ψάρι έριξα και έπιασα μια 400αρα τσιπούρα.
Είχα βαθύνει πιο πολύ (-12μ.) από ότι
.....τυχερά....
συνήθως όταν ψαρεύω στα ρηχά, μήπως και δω κάτι καλό. Βρίσκω μια από τις γνωστές πλάκες μου και σέρνομαι πάνω της. Συνήθως στο τέλος της κάνει τα ψάρια. Όντος έτσι κι έγινε. Με το που ξάπλωσα στο τελείωμά της, μου ήρθε ένα τεράστιο κοπάδι από κιλίσιους κεφάλους περίπου μπορεί και 500 ψάρια. Το οπτικό μου πεδίο γέμισε με κεφάλους. Ένα φανταστικό θέαμα που πολύ δύσκολα περιγράφεται. Κάποια από τα ψάρια σχεδόν ακουμπούν πάνω στην βέργα μου. Όσες βουτιές και να έκανα το ίδιο θέαμα αντίκριζα. Μετά από τις πρώτες βουτιές, τα ψάρια είχαν ηρεμήσει τόσο πολύ, που κάποια τρίβονταν πάνω μου!!! Ποίος να ρίξει; Ούτε που μου πέρασε από το μυαλό μου αυτή η σκέψη. Ήθελα να μείνω όσο μπορούσα, εκστασιασμένος από το υπέροχο δώρο της Φύσης. Είναι κάτι τέτοιες στιγμές που πραγματικά χαίρομαι να είμαι ψαροτουφεκάς!!! Το μόνο που με διέκοπτε, ήταν η ανάγκη για αέρα. Έκανα πάνω από δέκα βουτιές, χαζεύοντας τους κεφάλους.
....τα λόγια είναι περιττά...
Βαθιά μέσα μου παρατήρησα ότι περίμενα μήπως φανεί κάποιο γοφάρι ή μεγάλο λαβράκι για να κυνηγήσει τους κεφάλους. Δεν ήρθε τίποτα και αποφάσισα να βγω. Λίγο πριν βγω μια χειλού στα χρώματα του Παναθηναϊκού ήρθε να με δει. Πήρα το πλάνο που ήθελα και βγήκα.
Η βαζελο-χειλού!!!
Πήρα τηλέφωνο τον φίλο μου τον Πέτρο και μου είπε ότι ήταν εκεί κοντά. Μπήκα στο αμάξι και πήγα να τον βρω. Με το που έφτασα καθάριζε ένα υπέροχο λαβράκι περίπου 2,5 κιλά. Πιάσαμε την κουβέντα και μου έδειξε που το είχε πιάσει με πετονιά.
"Έχει πολλά ψάρια, βούτα!!!" μου λέει.
"Μα ψαρεύεις εσύ......" απάντησα.
"Εγώ έπιασα αυτό που ήθελα. Εξάλλου θα πάω για τονάκια...." μου είπε και πήγε καμιά 50αρια μέτρα πιο κάτω, με το καλάμι του. Ξέχασα την κούρασή μου και βούτηξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Προχώρησα λίγο και έκανα την πρώτη βουτιά. Η θάλασσα πολύ θολή αλλά ποιος νοιαζόταν. Δεν έχει περάσει ένα λεπτό και νάσου 3-4 λαβράκια. Σημαδεύω το πρώτο και πιάνω ένα 1,3 κιλών..
Το 1ο γρήγορο...
Δεν πιστεύω στα μάτια μου. Όλος χαρά ετοιμάζομαι και βουτάω λίγα μέτρα πιο κάτω. Ένα κοπάδι μουρμούρες, αρκετά καλές μου ήρθαν.
"Δεν έχουμε έρθει για αυτά τα ψάρια.." μου είπα. Περίμενα μέσα στην θολούρα και από τα πλάγια μου πέρασε να με δει γρήγορα ένα μεγάλο γοφάρι. Περίμενα να περάσει από μπροστά μου, σημάδεψα κέντρο και χτύπησα τον ωραίο κυνηγό. Το ψάρι τινάχτηκε και άρχισε μια απίστευτη μάχη. Καθώς παλεύω να το πιάσω παρατηρώ ότι το ένα φτεράκι της βέργας έχει κλείσει. Αν το ψάρι συνεχίσει να χτυπιέται μπορεί να σκιστεί πιο πολύ και να μου φύγει. Βουτάω πάνω του και το πιάνω από την ουρά. Ο μεγάλος κυνηγός χτυπάει με δύναμη την ουρά του και μου φεύγει από το χέρι!!! Πανικός. Παίρνω μια κοφτή ανάσα και βουτάω πάνω του. Αυτή την φορά πιάνω την βέργα και από τις δύο μεριές και αναδύομαι. Βάζω το χέρι μου μέσα στα βράχια του και παίρνω στην αγκαλιά μου έναν λύκο της θάλασσας 3,1 κιλών (προσέχοντας τα δόντια του τα οποία δεν αστειεύονται όταν κλείσουν).
Το 2ο και μεγαλύτερο...
Από την χαρά μου, που στην πρώτη βουτιά έπιασα το λαβράκι, είχα ξεχάσει να ανοίξω την υποβρύχια κάμερά μου. Έτσι έχασα ένα πολύ ωραίο πλάνο. Αφού το τακτοποίησα βούτηξα για τρίτη φορά, λίγο πιο κάτω. Μετά από λίγο πιάνω άλλο ένα λαβράκι, λίγο πιο μικρό από το προηγούμενο. Δεν πίστευα αυτό που συνέβαινε. Τρις βουτιές και τρία υπέροχα ψάρια. Νάναι καλά ο φίλος μου ο Πέτρος. Καθώς έπεφτε ο ήλιος, η ορατότητα όλο και περιοριζόταν, έκανα μια τέταρτη και τελευταία βουτιά. Μετά βίας έβλεπα την μύτη της βέργας μου. Έριξα σε μια σκιά και έπιασα ένα ωραίο λαβράκι 1,4 κιλών και αποφάσισα να βγω έξω. Τέσσερα στα τέσσερα, σε λιγότερο από μισή ώρα!!!!!!!
Το τελευταίο μεγάλο... λίγο πριν την νύχτα!!!
Συνολικά...
Το ψάρεμα είχε πάει πολύ καλύτερα από ότι περίμενα. Ψάρευα όλη την ημέρα.... και στις τέσσερις τελευταίες βουτιές μου Έδωσε τα δώρα της ημέρας!!!
Ήρθε ο Πέτρος και βγάλαμε φωτογραφίες στα κρυφά για να μην μας δουν κάποιοι ψαράδες που ήταν λίγο πιο κάτω. Ο Πέτρος είχε πιάσει καμιά δεκαριά μικρά τονάκια με ψεύτικο δόλωμα. Τον ευχαρίστησα για ακόμη μια φορά και αφού τακτοποίησα τα πράγματά μου, πήρα τον δρόμο του γυρισμού, πανευτυχής από την όλη εμπειρία. Το βράδυ έπεσα στην αγκαλιά της Σταυρούλας, αλλά την είχε προλάβει ο Μορφέας. Για το πόσο γρήγορα με πήρε ο ύπνος....
Άλλο ένα πρωινό με βρήκε στον δρόμο για τον Β. Ευβοϊκό. Έφτασα στο μέρος που ήθελα, αλλά ο καιρός δεν μου επέτρεπε να βουτήξω. Είχε πολύ κυματισμό και όλα είχαν γίνει καφέ. Όμως το μεγαλείο της Φύσης ήθελε να με χαιρετήσει, παρόλο που δεν μου επέτρεψε να βουτήξω. Έχοντας κάνει ανθοδοχείο έναν σκουριασμένο σωλήνα, επέτρεψε σε ένα στάχυ να φυτρώσει, στολίζοντάς τον ταυτόχρονο. Την όλη πανδαισία ομόρφυναν με την παρουσία τους δύο σαλιγκάρια.....
Αποφάσισα να πάω αλλού. Πήγα σε δύο-τρία μέρη, αλλά δεν κυκλοφορούσε τίποτα. Κολύμπησα για δύο ώρες χωρίς να δω κάτι καλό. Τότε μου ήρθε μια "τρελή" ιδέα. Γιατί να μην βουτήξω στο ποτάμι; Βέβαια όταν λέμε ποτάμι μην νομίζετε για κάτι μεγάλο. Είναι βασικά ένας ξεροπόταμος που κυλάει λίγο νερό. Η θάλασσα μπαίνει αρκετά βαθιά στην στεριά και σώζει την ξεραΐλα. Τον χειμώνα με τις βροχές έχω δει να κυλάει αρκετό νερό. Άλλαξα πορεία και τράβηξα για το ποτάμι. Κατά το παρελθόν, έχω έρθει αρκετές φορές σε αυτό το σημείο, αλλά πάντα ήταν πολύ θολό. Έφτασα και βούτηξα με ανυπομονησία. Όμως αυτή την φορά το ποτάμι μου έκανε την χάρη.
Στο ποτάμι έξω-έξω...
Μην νομίζετε ότι είχε και μεγάλη ορατότητα. Με το ζόρι έβλεπα στα 2 μ περίπου. Όμως αυτό μου αρκούσε. Πήγα στα καλάμια που ήταν στα ρηχά μήπως και υπήρχε τίποτα. Πολλά μικρά λαβράκια και κεφαλόπουλα. με τα οποία δεν ασχολήθηκα. Προχώρησα προς το βάθος του ποταμού, αλλά η θολούρα με απέτρεψε από την πορεία μου. Αποφάσισα να τραβήξω για την εκβολή του στην θάλασσα. Μετά από λίγο βλέπω ένα μπλε καβούρι να τρυπώνει μέσα σε κάτι πλατιά φύκια. Εύκολος στόχος. Το να τα χτυπήσει κανείς είναι πολύ εύκολο, αρκεί να μπορείς να τα δεις. Τα προβλήματα ξεκινάνε όταν τα καρφώσει κανείς γιατί έχουν μεγάλες και πολύ δυνατές δαγκάνες. Τις κουνάνε με απίστευτη ταχύτητα και επειδή είναι πολύ μακρές, φτάνουν σχεδόν από όπου και να το πιάσεις... Έπιασα το καβούρι και το μυαλό μου το είχε μαγειρέψει κιόλας με μακαρόνια. Αφού κατάφερα να το τακτοποιήσω, δεν έχω κολυμπήσει πέντε μέτρα και νάσου άλλο ένα. Το πιάνω κι αυτό και η μακαρονάδα όλο και πλησιάζει!!!
Η μακαρονάδα ετοιμάζεται....
Χαρούμενος προχώρησα λίγο πιο κάτω. Τότε η θολούρα έκανε την εμφάνισή της πιο πυκνή. Στο πρώτο καρτέρι έπιασα μια καλή μουρμούρα.
Η μουρμούρα...
Όμως είχαν αρχίσει να εμφανίζονται κλαδιά και ξύλα που είχαν παρασυρθεί όταν το ποτάμι ήταν φουσκωμένο από τις βροχές. Προσέχοντας, γιατί δεν ήξερα τι θα βρω μπροστά μου, βούτηξα. Καθώς πλησίαζα τον βυθό, να σου ένα δένδρο!!! Ένα πλατάνι υπάρχει στον βυθό, μαζί με καμιά δεκαριά καλάμια!!! Πλησίασα με προσοχή και καρτέρεψα μέσα στην θολούρα. Έριξα και μια γρήγορη ματιά, μήπως υπήρχε κανένα κλαδί ή πετονιά, για να μην μπλέξω και κινδυνέψω. Όταν είδα ότι όλα ήταν καλά, χαλάρωσα και καρτέρεψα. Μετά από λίγο φάνηκε μια μικρή τσιπούρα. Χάζεψα το όμορφο ψάρι και το παρατήρησα να χάνεται στα βαθιά.
"Δεν μπορεί, κάτι καλό θα έρθει. Το δένδρο πρέπει να κρατάει ψάρια σε αυτή την ερημιά..." σκέφτηκα και ξαναβούτηξα. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα, με πλησίασε ένα κοπάδι από λαβράκια. Τα προπορευόμενα ψάρια ήταν μικρά, το τελευταίο όμως ήταν το πιο μεγάλο. Κούνησα το ψαροτούφεκο για να το σημαδέψω και το κοπάδι τράπηκε σε φυγή.
"Θα ξανάρθει..." σκέφτηκα και περίμενα. Όντως μετά από μερικά δευτερόλεπτα φάνηκε το πιο μεγάλο ψάρι. Δεν ξέρω αν ήταν το ίδιο, αλλά ήταν του ιδίου μεγέθους. Σημάδεψα και έριξα στο κιλίσιο λαβράκι. Το ψάρι τινάχτηκε και μπερδεύτηκε στα κλαδιά του δένδρου. Έκλεισα την υποβρύχια κάμερά μου και σιγά-σιγά προσπάθησα να ξεμπλέξω τον υπέροχο κυνηγό. Οι κινήσεις μου έπρεπε να είναι απαλές, γιατί η λάσπη από τον βυθό σε κάθε κίνησή μου σηκωνόταν και δεν έβλεπα την μύτη μου. Κατάφερα να το ξεμπλέξω και το πήρα αγκαλιά φιλώντας το.
Το "ποταμίσιο"λαβράκι...
Έκανα άλλες δύο βουτιές στο δένδρο, αλλά δεν ήρθε τίποτα. Λίγο πιο κάτω σε ένα καρτέρι έπιασα άλλη μια καλή μουρμούρα. Οι βουτιές συνεχίζονταν η μια μετά την άλλη, όταν είδα μια σκιά. Από την κίνηση του ψαριού κατάλαβα ότι ήταν λαβράκι. Σημάδεψα μέσα στην θολούρα, όσο καλύτερα μπορούσα και πάτησα την σκανδάλη. Το λαβράκι τινάχτηκε αλλά η βολή μου ήταν καλή. Μετά από λίγο έπιασα άλλο ένα κιλίσιο λαβράκι. Λίγο πιο κάτω ενώ προσγειώνομαι στον βυθό, μπροστά υπάρχουν μια μαύρη και μια άσπρη ανεμώνη του βυθού δίπλα-δίπλα. Ξέχασα το ψάρεμα και χάζεψα το υπέροχο θέαμα όσο μπορούσα.
Στην Φύση δεν υπάρχει η έννοια του ρατσισμού!!!
"Στην Φύση δεν χωράει ο ρατσισμός!!! Το άσπρο και το μαύρο συνυπάρχουν σε απόλυτη αρμονία!!!" σκέφτηκα. Αφού πήρα το πλάνο που ήθελα, αποφάσισα να βγω. Πλησιάζοντας προς την παραλία, με υποδέχεται μια μεγάλη φυκιάδα σπαρμένη από πολλές πίνες. Καθώς κολυμπώ βλέπω το μουστάκι του Ποσειδώνα.
Το μουστάκι του Ποσειδώνα...
Μέσα σε μια νεκρή πίννα έχει κάνει την φωλιά της μια ανεμώνη. Ο κυματισμός κουνάει τα πλοκάμια της, εκείνη προσπαθεί μήπως και πιάσει κάτι που περνάει για να τραφεί. Λίγο πιο κάτω μια πρασινοκίτρινη σαλιάρα (ψάρι) έχει κάνει και αυτή την φωλιά της σε άλλη μια νεκρή πίννα.
Η σαλιάρα και το σπίτι της...
"Παρατήρησε πως η Πανσοφία της Φύσης χρησιμοποιεί τον θάνατο ενός οργανισμού, για να δώσει ζωή σε κάποιον άλλον οργανισμό!!!" είπα στον εαυτό μου.
Οι ζοχοί.....
Εκεί τελείωσε και το ψάρεμά μου. Βγαίνοντας βρήκα ζοχούς!!! Μάζεψα μια σακούλα. Είναι γλυκά χόρτα και θα συνοδέψουν το λαβράκι μια χαρά. Από ψαρευτικής άποψης μπορεί να πει κανείς ότι δεν ήταν και πολύ πετυχημένο. Αλλά από εμπειρίες ήταν πολύ πλούσιο.
Πανευτυχής μεν, κουρασμένος δε πήρα τον δρόμο του γυρισμού...
ΥΓ. Σήμερα κατάφερα να πάω στον Β. Ευβοϊκό γιατί δεν υπήρχαν πια τα μπλόκα των αγροτών. Φυσικά για κάποια θέματα έχουν δίκιο να διαμαρτύρονται. Αλλά το να διεκδικείς το δίκιο σου χωρίς να υπολογίζεις κανέναν άλλον, αυτό είναι ένα τελείως διαφορετικό θέμα. Αυτό είναι που μας έχει πάει τόσο πίσω. Ο καθένας για την πάρτη του. Ας κάνω εγώ το δικό μου και δεν πάνε να καούν όλοι οι άλλοι!!! Στην συλλογική συνειδητότητα σαν λαός παίρνουμε μηδέν. Μας έχουν φανατίσει και δεν βλέπουμε ούτε την μύτη μας. Μας έχουν χωρίσει σε διάφορα στρατόπεδα (πολιτικά, αθλητικά κλπ) και είμαστε τόσο φανατισμένοι που δεν μπορούμε να διακρίνουμε το σωστό. Και όταν έρχονται οι δυσκολίες, φταίνε όλοι οι άλλοι, εκτός από εμάς τους ίδιους. Πρέπει να φτάσουμε στον πάτο για να βάλουμε μυαλό;;;;; Όμως στις δυστυχίες άλλων λαών είμαστε μπροστάρηδες. Εκεί βλέπουμε το μεγαλείο του να είσαι Έλληνας. Παρ όλη την πολυετή οικονομική κρίση, μέσα από το υστέρημά μας, είμαστε η μόνη χώρα που εθελοντικά βοηθάει τόσο πολύ τους πρόσφυγες του πολέμου ή τους μετανάστες. Αν αυτό το μεγαλείο της Ελληνικής Ψυχής το δείχνανε και για την χώρα μας, τότε τίποτε και κανένας δεν θα μας έφτανε. Γιατί στο εξωτερικό να διαπρέπουν οι επιστήμονές μας και όχι και στην Ελλάδα μας; Ζούμε στην ομορφότερη χώρα του πλανήτη. Μήπως έχει έρθει η ώρα να σκεφτούμε την Ελλαδάρα μας, τον 'πλησίον' μας και όχι τον μικροσκοπικό εαυτούλη μας μόνο;;;;... Και επειδή οι καιροί είναι πονηροί και ο χρόνος έχει συμπιεστεί και περνάει πολύ πιο γρήγορα, είναι καιρός ο καθένας μας να αναλάβει τις ευθύνες του.....
Ο χειμώνας δειλά-δειλά κάνει αισθητή την παρουσία του. Αν και οι προβλέψεις των ειδικών κατά την διάρκεια του μηνός Οκτωβρίου ήταν δυσοίωνες, μιλώντας για πολύ κρύο, μέχρι στιγμής (Φεβρουάριος) αυτό δεν έχει συμβεί. Έτσι λοιπόν ένα Σάββατο πρωί τράβηξα για τα αγαπημένα λαβρακο-σημεία στον Σαρωνικό. Ο καιρός λίγο μουντός, συννεφιασμένος με αραιή ηλιοφάνεια που και που. Ο ελαφρύς νοτιάς με έκανε να μου τρέχουν τα σάλια μπορώ να πω. Η ημέρα μύριζε λαβράκια. Αφού ετοιμάστηκα τράβηξα για εκεί που ήθελα και όταν ετοιμάστηκα βούτηξα. Τα νερά φυσικά λόγω του νοτιά ήταν θολά. Η θερμοκρασία των νερών 14C. Αυτή ήταν μια ευχάριστη έκπληξη, γιατί τα περίμενα πολύ πιο κρύα, όχι και πως είναι ζεστά!!! Έκανα τα πρώτα καρτέρια χωρίς να δω τίποτα. Ανοίχτηκα και τράβηξα για τις πλάκες που γνωρίζω. Σε μια βουτιά μου ήρθε ένα 700αρι λαβράκι. Παρέμεινα ακίνητος και το ψάρι στάθηκε, σχεδόν ακούμπησε την βέργα. Για να γυρίσει απότομα και να εξαφανιστεί από το οπτικό μου πεδίο. Είχε και ένα γδάρσιμο στον σβέρκο του, μάλλον από κάποια βολή από ψαροτούφεκο. Καλό είναι βέβαια να μην χτυπάμε τα μικρά ψάρια. Έτσι το άφησα να φύγει χαμογελώντας για την αφέλειά του, παρόλο που δεν είχα πιάσει τίποτα μέχρι τότε. Λίγο πιο κάτω πήρα μια βαθιά ανάσα και βούτηξα. Το μέρος το ξέρω καλά και ξέρω προς τα που να καρτερεύω. Δεν έχουν περάσει 40" και μου έρχονται τέσσερα λαβράκια από την αντίθετη πλευρά που κοιτάω!!! Στρίβω όσο πιο απαλά το ψαροτούφεκο και προλαβαίνω να ρίξω στο πιο μεγάλο που ερχόταν τελευταίο. Το λαβράκι πετάχτηκε προσπαθώντας να αποφύγει την βολή, αλλά ήταν πολύ αργά. Η βέργα το βρήκε λίγο μετά την μέση και σε μερικά δευτερόλεπτα είχαν όλα τελειώσει. Είχα πιάσει ένα λαβράκι πάνω από κιλό (1,3κ).
Το πρώτο των 1,3 κιλών.
Παρόλο που ήξερα ότι θα έχει λαβράκια, δεν περίμενα τόσο γρήγορα ότι θα έπιανα το πρώτο μου. Στην πρώτη σοβαρή βουτιά είχα και την επιτυχία που τόσο ήθελα. Γεμάτος χαρά προχώρησα λίγο πιο κάτω και καρτέρεψα, χωρίς επιτυχία. Και ποιος νοιάζεται; Έφτασα σε ένα σημείο όπου οι πλάκες έχουν σπάσει και έχει δημιουργηθεί μια τρύπα σε ένα επίπεδο τοπίο. Μου αρέσουν ιδιαίτερα τέτοια σημεία, γιατί μένω αθέατος από όλες τις πλευρές. Σε τέτοια σημεία μαζεύονται και πολλά μικρόψαρα, διότι μπορούν να κρυφτούν από τους εχθρούς τους ανάμεσα στα διάφορα χαράκια. Η ορατότητα ήταν κπως καλύτερη επειδή έχει περισσότερες πέτρες αυτό το σημείο. Αφού ηρέμησα αρκετά πήρα μια βαθιά ανάσα και βούτηξα. Σκοπός μου ήταν να κάνω ένα όσο πιο μεγάλο καρτέρι μπορούσα. Υπολόγιζα όμως χωρίς τον ξενοδόχο, που λέει και ο λαός μας. Σε 35" και από τα πολύ πλάγια εμφανίστηκε ένα κιλίσιο λαβράκι. Χώθηκα όσο πιο πολύ μπορούσα μέσα στην τρύπα. Το ψάρι ήξερε ότι κάτι ήταν εκεί, αλλά δεν μπορούσε να δει τι. Παρέμεινα ακίνητος και αυτό κέντρισε ακόμη περισσότερο την περιέργεια του ψαριού. Έστριψε και ήρθε σχεδόν καταπάνω μου. Δεν περίμενα τίποτε περισσότερο και τράβηξα την σκανδάλη. Το λαβράκι χτυπήθηκε κοντά στον σβέρκο. Τινάχτηκε και προσπάθησε να τρυπώσει σε μια πέτρα. Όταν δεν τα κατάφερε, χώθηκε σε μια τρύπα αλλά και αυτή η προσπάθειά του ήταν μάταιη. Το φίλησα και αυτό όπως και το πρώτο και ζητώντας του συγνώμη το κρέμασα στην ψαροβελώνα μου.
Συνέχισα το ψάρεμά μου και σε κάποια βουτιά μου εμφανίστηκαν κιλίσιοι κέφαλοι. Μετά από λίγο μου ήρθε ένα πολύ μεγάλο κοπάδι από καλές σάρπες. Η αντίδρασή μου ήταν η ίδια. Τις αγνόησα και αυτές. Το ψάρεμα συνεχίστηκε χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο μέχρι που έφτασα στον κάβο, όπου θα τελείωνε και η βουτιά σε αυτό το μέρος. Ο κάβος κάνει ένα πολύ ρηχό πλάτωμα, όπου εκεί τρέφονται συνήθως οι κυνηγοί που ψάχνω. Το βάθος δεν ξεπερνά το 1 με 1,5 μέτρα. Λίγο πιο ανοιχτά, υπάρχει ένας παππούς σε μια βαρκούλα και ψαρεύει χταπόδια. Μάλιστα εκείνη την στιγμή έπιασε ένα. Πήρα μια ανάσα και βούτηξα. Περίμενα υπομονετικά και καθώς κοιτούσα δεξιά-αριστερά, παρατήρησα τρία λαβράκια να μου έρχονται από πίσω, από τα βαθιά. Μπορεί να τα είχε επηρεάσει το πιάσιμο του χταποδιού που εγώ δεν του είχα δώσει την απαραίτητη σημασία. Τα δύο πρώτα, με το που με είδαν εξαφανίστηκαν. Το τρίτο και μικρότερο με πλησίασε κι άλλο από τα πλάγια. Έστριψα ολόκληρος και την ώρα που σημάδευα, ένα κύμα με έσπρωξε. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να γλιστρήσει το χέρι μου και να χάσω το πιάσιμό μου στα βράχια. Μην έχοντας άλλη επιλογή, την ώρα που έφευγε το ψάρι έκανα μια βολή απελπισίας. Φυσικά αστόχησα. Έβαλα τα γέλια με την όλη φάση. "Μακάρι να υπήρχε κάποιος και να είχε τραβήξει σε video την όλη φάση... Τι γέλια θα είχα κάνει από την κωμικοτραγική μου στάση..." σκέφτηκα και συνέχισα να γελάω. Αφού συνήλθα, ετοιμάστηκα και βούτηξα για άλλη μια φορά. Χώθηκα ανάμεσα σε κάτι πέτρες. Καθώς ψάχνω, συνειδητοποιώ ότι δίπλα μου σε μισό μέτρο, από την άλλη πλευρά της πέτρας, υπάρχει μια μεγάλη τσιπούρα. Βλέπω την ράχη της. Στρίβω σιγά-σιγά το όπλο μου, αλλά ένα κύμα με κουνάει πάλι. Το αποτέλεσμα ήταν το όπλο να χτυπήσει στην πέτρα και η τσιπούρα με με πάρει χαμπάρι. Πετάγεται στα ανοιχτά και κάθεται εκτός βολής και με παρατηρεί. Είναι ένα εκπληκτικά όμορφο ψάρι (όπως όλες οι τσιπούρες). Το ασημένιο της κορμί, το κόκκινο πίσω από τα μάγουλά της, το σκούρο φρύδι της και πολλά άλλα.... Της χαμογέλασα καθώς χανόταν από το οπτικό μου πεδίο. Θα προτιμούσα να την έχω πιάσει, αλλά και μόνο που την είδα από τόσο κοντά μου φτάνει.... Λίγο πριν βγω, έκανα μια τελευταία βουτιά. Είδα ένα μεγάλο κοπάδι από μικρούς κεφάλους και περίμενα να δω μήπως τους ακολουθεί κάτι. Μετά από λίγο εμφανίστηκε ένας κυνηγός. Αυτή την φορά μου είχε έρθει από εκεί που τον περίμενα. Όταν μπήκε στο πεδίο βολής του έριξα και το πέτυχα στην μέση.
Το 3ο των 1,6 κιλών...
Το λαβράκι προσπάθησε να μπλέξει το σκοινί στις πέτρες, μήπως και τα καταφέρει να ξεφύγει. Μάταια όμως. Το παίρνω αγκαλιά και αποφασίζω να βγω. Αντί όμως να γυρίσω από το ίδιο μέρος είπα να ανοιχτώ λόγο για να συντομεύσω και την έξοδό μου. Την ώρα που είμαι πάνω από την αμμουδιά και δεν περιμένω να δω κάτι καλό, κάτι που δεν ταιριάζει στην άμμο τραβάει το βλέμμα μου.
Δεν λέγεται τυχαία ο χαμαιλέων του βυθού...
Βουτάω και βλέπω ένα χταποδάκι. Έχει γίνει ένα με το περιβάλλον. Όχι μόνο στα χρώματα αλλά και στην υφή. Το έσπρωξα με την υποβρύχια κάμερα, αλλά αυτό απτόητο. Το χαϊδεύω, το σηκώνω λίγο από τον βυθό, αυτό χαμπάρι. Παίζω μαζί του μέχρι που αποφασίζει να μου αντισταθεί. Εκνευρισμένο φουσκώνει και δεν κάνει πίσω. Εγώ συνεχίζω να το χαϊδεύω. Έχει μαζέψει τις άκρες των πλοκαμιών του σε σπειροειδές σχήμα, αλλά δεν κάνει πίσω. Τα μαζεύει έτσι για να μην του τα αρπάζουν τα διάφορα μικρόψαρα όπως οι πέρκες και οι χάνοι. Εγώ συνεχίζω και εκείνο αποφασίζει να φύγει. Το παίρνω στο κατόπι μέχρι που γίνεται ένα πάλι με το περιβάλλον. Αυτή την φορά έχει κολλήσει σε μια πέτρα. Το γαργαλώ για να αλλάξει χρώμα και να φανεί στην κάμερα. Μόλις τα καταφέρνω το αφήνω στην ησυχία του και φεύγω. Εκεί τελείωσε και η βουτιά σε εκείνο το μέρος. Βγήκα, τακτοποίησα τα ψάρια και πήγα λίγο πιο κάτω.
Δυστυχώς ο καιρός έπεσε εντελώς και η θάλασσα είχε γίνει γιαούρτη. Τα σύννεφα είχαν δώσει την θέση τους σε έναν καταγάλανο ουρανό. Βουτάω και συνειδητοποιώ ότι υπάρχει και άλλος ψαριτουφεκάς. Τον πλησιάζω να δω τι κάνει. Τον χαιρετώ και διαπιστώνω ότι ψαρεύει χταπόδια. Κρατάει ένα καμάκι και ψάχνει για τα χταπόδια. Φοράει μόνο ένα σακάκι κατάδυσης. Από κάτω έχει μόνο το μαγιό του!!! Συνεχίζω και πάω πιο κάτω. Παρ όλες τις προσπάθειές μου δεν βλέπω κάτι καλό. Έχει μόνο μικρά ψάρια. Σε ένα όμως καρτέρι ένα καλό λαβράκι μου ήρθε στην πλάτη. Γυρίζω ολόκληρος και ρίχνω λίγο πριν εξαφανιστεί μέσα στην θολούρα. Δεν ξέρω το αποτέλεσμα, αλλά από το τράβηγμα του σκοινιού κατάλαβα ότι το είχα πετύχει. Μην ξέροντας τι βολή είχα κάνει, άφησα το ψαροτούφεκο να πλέει και όρμηξα πάνω στο λάφυρό μου. Και ευτυχώς το έκανα γιατί είχε πιαστεί ίσα-ίσα από μια πετσούλα λίγο πριν την ουράς του.
Ήθελε να μου το Δώσει...(1,7κ)
Αποφασίζω να τελειώσω την βουτιά μου κάνοντας έναν κύκλο για να αποφύγω τον φίλο χταποδά. Καθώς κολυμπώ βλέπω ένα καπόνι. Είναι ένα περίεργο πλάσμα που διαθέτει και φτερά όπως και το χελιδονόψαρο. Ναι καλά διαβάσατε. Τα δύο πλαϊνά του πτερύγια είναι πολύ μεγάλα και σε περιπτώσεις μεταναστεύσεως ή κινδύνου το βοηθούν να κάνει πολύ μεγάλα άλματα έξω από το νερό που μοιάζει σαν να πετάει. Τα άλματα μπορεί να φτάσουν πάνω από 50 μέτρα! Τα δε φτερά του είναι στρογγυλά και στολισμένα στις άκρες τους με ένα υπέροχο μπλε χρώμα. Λες και ο Ποιητής των Ουρανών Ανέλαβε χρέη μανικιουρίστας και του Έκανε γαλλικό μανικιούρ!!! Μάλιστα το περίεργο αυτό πλάσμα έχει και έξι πόδια (τρία από κάθε πλευρά), μπροστά από τα πλαϊνά πτερύγιά του, που του επιτρέπουν να περπατά στον βυθό καθώς ψάχνει για τροφή. Βούτηξα πάνω στο μικρό καπόνι, πήρα το πλάνο που ήθελα και αφού το ευχαρίστησα τράβηξα για την ακτή.
Ο πρωταθλητής των πτήσεων!!!
Βγαίνω έξω και εκείνη τη στιγμή ακούω.
"Λαβρακας!!!" Γυρίζω και βλέπω τον χταποδά να βγαίνει.
"Είσαι ήρωας,.... δεν κρυώνεις;" τον ρώτησα.
"Έχω δύο παντελόνια στο αμάξι, αλλά είδα ότι η ημέρα είναι ωραία και είπα να μην το φορέσω. Όντος είναι μια ωραία μέρα και δεν κρύωσα καθόλου. Δεν βρήκα τίποτε σπουδαίο σήμερα. Μόνο δύο χταποδάκια για τον μεζέ έπιασα." μου απάντησε.
Βγαίνει έξω, βγάζει την στολή του και βλέπω έναν παππού +80 χρονών!!! Μένω κόκκαλο. Αφού ντυθήκαμε του έπιασα την κουβέντα. Τον έλεγαν Δημήτρη Ζ.... Ήταν τόσο ήρεμος. Μιλήσαμε βασικά για την θάλασσα και το ψάρεμα. Ψαρεύει τουλάχιστον 2-3 φορές την εβδομάδα. Έχει με κάποιους φίλους και μια βαρκούλα και πάνε στα νησάκια της Βούλας-Γλυφάδας για ψάρεμα, όταν το επιτρέψει ο καιρός.
"Καθετή, κανένα διχτάκι ή παραγάδι;" ρώτησα.
Με κοίταξε απορημένος και μου απάντησε: "Όχι βέβαια, μόνο ψαροτούφεκο..." και έμεινα κάγκελο για δεύτερη φορά. Χαιρετηθήκαμε και πήγα λίγο πιο κάτω για να βγάλω μια γρήγορη φωτογραφία τα ψάρια, πριν τα δει κανείς.
Όταν τελείωσαν όλα, μια σκέψη τρύπωσε στο μυαλό μου.:"Λες να είμαι κι εγώ έτσι όταν πατήσω τα ογδόντα;;;... αν ζω μέχρι τότε;;;" αναρωτήθηκα...
"Λες να συνάντησα το μελλοντικό μου alter ego????"!!!!
Το πρωτότυπο Χριστουγεννιάτικο δένδρο έκλεβε την παράσταση στην είσοδο του Thalassa Spa Hotel. Η μονοτονία της μαύρης καμινάδας έσπαγε από τις πολύχρωμες μπάλες. Η καμινάδα του τζακιού είχε μετατραπεί σε ένα ιδιαίτερο Χριστουγεννιάτικο δένδρο. Από μακριά νόμιζες ότι οι μπάλες απλώς αιωρούνται πάνω στην καμινάδα, μιας και το σύρμα από όπου ήταν κρεμασμένες δεν φαινόταν. Οι φλόγες ήταν ο κορμός και τα στοιχισμένα ξύλα η βάση του όμορφου θεάματος. Τα Χριστούγεννα μας βρήκαν για άλλη μια φορά στην αγαπημένη μας Πάλερο. Φτάσαμε με την Σταυρούλα την ημέρα των Χριστουγέννων αλλά δυστυχώς δεν υπήρχε χρόνος για βουτιά!!! Ο Δημήτρης και η Αγλαΐα τα είχαν ετοιμάσει όλα. Μετά τις αγκαλιές και τα φιλιά, πήγαμε να βάλουμε κι εμείς ένα χεράκι, αλλά ήταν ήδη πολύ αργά. Τα πάντα ήταν έτοιμα. Ο κάθε ένας κάθισε σε συγκεκριμένη θέση που μας υπέδειξε η Δήμητρα (η κόρη των φίλων μας), γύρω από το τζάκι. Το δείπνο σερβιρίστηκε και οι δεκαπέντε καλεσμένοι ρημάξαμε την πανδαισία του καταπληκτικού δείπνου που είχε ετοιμάσει η κα Δήμητρα (η μητέρα του Δημήτρη). Όταν τελειώσαν όλα, αργά το βράδυ, άφησα μια κουβέντα να αιωρείται στο υπερπέραν, για την επόμενη μέρα. Φαντάζεστε πιο ήταν το θέμα!!!
"Αγάπη, λέω αύριο να πάω για μια πολύωρη βουτιά. Θέλεις να έρθεις; Δεν θα φύγουμε χαράματα, αλλά θα βουτήξω σε διάφορα μέρη που μου έχουν πει...." είπα...
Η Σταυρούλα με κοίταξε μειδιάζοντας πονηρά και μου απάντησε: "Αφού δεν θα φύγουμε χαράματα, έρχομαι...."
Την επομένη κατά τις δέκα το πρωί ξεκίνησε η καινούργια περιπέτεια στον Αμβρακικό. Η μέρα ήταν καταπληκτική. Κάθε άλλο παρά Χριστούγεννα θύμιζε. Ήλιος, ζέστη και άπνοια. Περισσότερο ανοιξιάτικος έμοιαζε ο καιρός παρά χειμωνιάτικος. Στην διαδρομή τα πλατάνια έκλεβαν την παράσταση. Είχαν φορέσει το χειμωνιάτικό τους look. Τα φίλα τους που ήταν έτοιμα να πέσουν, είχαν πάρει ένα εκπληκτικό χρυσο-κίτρινο χρώμα απαράμιλλης ομορφιάς. Έδιναν στο καταπράσινο τοπίο του Αμβρακικού, μια μελαγχολικά ξωτική ομορφιά. Έτσι έσπαγε το υπερβολικά καταπράσινο τοπίο, με αυτή την διαφορετικότητα των πλατανιών. Μετά από μισή ώρα οδήγησης φτάσαμε εκεί που ήθελα. Στο βάθος υπήρχε μια ιχθυοκαλλιέργεια. Δυστυχώς όμως δεν επιτρεπόταν να πλησιάσω τα κλουβιά. Ντύθηκα και κατέστρωσα το πλάνο της βουτιάς. Το νερό θολό και οι 12C ήταν ένα σοκαριστηκό γεγονός. Είχα κολυμπήσει αρκετά αλλά δεν είχα δει τίποτα. Ανοίχτηκα και ετοιμάστηκα να βουτήξω. Προσγειώθηκα στα -13μ. Ο βυθός είχε ένα ζαχαρί χρώμα, λες και ήμουν σε μια έρημο. Είχα ορατότητα το πολύ μέχρι 2μ και μετά όπου και να κοιτούσα με περιέβαλε ένα μαύρο δαχτυλίδι θολούρας. "Τώρα θα μου έρθει ο Λεβιάθαν μέσα από την θολούρα...." σκέφτηκα. Έκανα αρκετές βουτιές αλλά δεν μου ήρθε τίποτε. Πήρα τον δρόμο του γυρισμού και λίγο πριν βγω έπιασα ένα λαβράκι του κιλού.
"Πάλι καλά..." σκέφτηκα. Καθώς πλησιάζω στις χερσαίες εγκαταστάσεις της ιχθυοκαλλιέργειας, νασου και ένα μεγάλο κοπάδι από κεφάλους. Βουτάω γρήγορα και κρεμιέμαι από ένα σκοινί που βρήκα. Το κοπάδι με φέρνει βόλτα. Βλέποντας ότι τίποτα δεν το ακολουθεί, σημαδεύω έναν από τους πιο μεγάλους και πιάνω ένα ψάρι κοντά στα δύο κιλά. Πλησιάζω την προβλήτα, βλέπω ένα άλλο κοπάδι με κεφάλους να περνάει. Βουτάω γρήγορα και καρτερεύω από κάτι αλυσίδες. Έχω αποφασίσει να μην πιάσω άλλον κέφαλο. Η επιλογή μου είναι σωστή γιατί ανάμεσα στα ψάρια υπάρχει και ένα καλό λαβράκι. Αφήνω το ψάρι να πλησιάσει, σημαδεύω και ρίχνω.
2,3 κιλά....
Το λαβράκι τινάχτηκε και μπερδεύτηκε λίγο πιο βαθιά σε ένα σκοινί. Βουτάω, σιγουρεύω και ξεμπλέκω το υπέροχο τρόπαιό μου. Είναι ένας δίκιλος (2,3κ) λύκος της θάλασσας. Αποφασίζω να κάνω μερικές βουτιές ακόμη πριν βγω. Καμιά πενηνταριά μέτρα παρακάτω, βρίσκω μια μεγάλη άγκυρα. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και ξαπλώνω δίπλα της, αφού την πάρω αγκαλιά. Περιμένω να δω μήπως και εμφανιστεί τίποτα. Δεν έχει περάσει ένα λεπτό και βλέπω ένα ωραίο λαβράκι να έρχεται του σκοτωμού καταπάνω μου. Ευθυγραμμίζω το ψαροτούφεκο και ρίχνω πριν "την κάνει". Η βολή βρίσκει το ψάρι στον σβέρκο, το οποίο εκτινάσσεται με μεγάλη ταχύτητα.
1,9 κιλά...
Μετά από λίγο φέρνω στην αγκαλιά μου ένα ακόμη δίκιλο (1,9κ) λάφυρο. Έκανα μερικά καρτέρια και αποφάσισα να βγω μιας και ψάρευα 3,5 ώρες. Λίγο πριν βγω, έξω-έξω, σε βάθος μισού μέτρου να ένας υπέροχος κατάμαυρος ιππόκαμπος. Είναι από τους πιο μεγάλους που έχω δει στα διάφορα ψαρέματά μου. Το παίζει αδιάφορος κοιτώντας αλλού, εντελώς ακίνητος. Είναι ένα υπέροχο ον, αν και περίεργο πλάσμα του βυθού. Παίρνω το πλάνο που θέλω και βγαίνω.
Ένα υπέροχο θαλάσσιο άλογο!!!
Έρχεται και η Σταυρούλα όλο χαρά να με βοηθήσει, τα βάζουμε στο ψυγείο του πάγου και πάμε για αλλού.
Φτάσαμε στον επόμενο τόπο και βούτηξα αμέσως. Ανοίχτηκα λίγο και βούτηξα. Προσγειώνομαι στον βυθό και περικυκλώνομαι από τους ιπτάμενους δίσκους. Είναι διαφανής δίσκοι και κολυμπάνε προς όλες τις κατευθύνσεις. Είναι τα γνωστά γυαλιά τα οποία είναι ακίνδυνα. Το σώμα τους από την μέσα μεριά έχει τέσσερις κύκλους που σχηματίζουν έναν όμορφο σταυρό. Στις άκρες τους έχουν και διαφανή κρόσσια, τα οποία αν τα ακουμπήσει κανείς αισθάνεται ένα κάψιμο, σαν της τσούχτρας, αλλά πιο ανώδυνο. Έκανα αρκετές βουτιές χαζεύοντας το μεγαλείο των "ιπτάμενων δίσκων" που με είχαν κυριολεκτικά περικυκλώσει. Σε κάποιο σημείο στην επιφάνεια αρκετά γυαλιά είχαν "προσγειωθεί ανάποδα". Ήταν ένα αλλόκοτο θέαμα που σε έκανε να νομίζεις ότι ο κόσμος είχε γυρίσει τούμπα!!!
Ιπτάμενοι δίσκοι!!!
Δεν ξέρω αν κάποιο ψάρι είχε έρθει στα καρτέρια μου, αλλά ούτε που με ένοιαζε. Όταν πια άρχισα να κρυώνω, αποφάσισα να ψαρέψω τον υπόλοιπο κόλπο και να βγω. Εξάλλου είχα πιάσει αρκετά ψάρια. Έριξα σε μια σκιά και έπιασα ένα λαβράκι λίγο πάνω από κιλό. Το κρέμασα στην σημαδούρα μου και συνέχισα το ψάρεμά μου. Μου ήρθαν κέφαλοι αρκετοί. Δεν έδωσα σημασία. Μικρές τσιπούρες με επισκέπτονταν σχεδόν σε όλα τα καρτέρια. Έψαχνα να δω μήπως είχε έρθει η μαμά τους ή η γιαγιά τους ή τέλος πάντων κάποιος πιο μεγάλος από το σόι τους αλλά....
Στο κέντρο του κόλπου ετοιμάστηκα για ένα μεγάλο καρτέρι. Προσγειώθηκα στα -6μ, ανάμεσα σε κάτι πετρούλες και περίμενα. Με το που πέρασε το πρώτο λεπτό στον βυθό, είδα μια μεγάλη σκιά να με πλησιάζει. Η σκιά, είχε έρθει από τα ρηχά για να δει το περίεργο ον που είχε έρθει στην περιοχή του. Σημάδεψα όσο πιο καλά μπορούσα και πάτησα την σκανδάλη. Όπως είχα υπολογίσει η βέργα χτύπησε το μεγάλο λαβράκι στον σβέρκο, ακινητοποιώντας τον ευμεγέθη κυνηγό. Τον τράβηξα κοντά μου και είχα πιάσει ένα τρίκιλο λαβράκι (3,3κ).
Το μεγάλο 3,3 κιλά...
Τότε αποφάσισα να βγω. Ούτως ή άλλως είχα αρχίσει να κρυώνω. Λίγο πριν βγω, κάτι περίεργο μου τράβηξε το βλέμμα. Πλησίασα και σε βάθος λίγων εκατοστών, είδα ένα διαφορετικό πλασματάκι. Ήταν ένας ροζ-μοβ γυμνοσάλιαγκας, με μέγεθος το πολύ δύο εκατοστά. Χάζεψα την ομορφιά του και πήρα το πλάνο μου. Βέβαια τα έντονα χρώματά του είναι σαν να λέει: "Μπορείτε να με φάτε, αλλά η ευθύνη είναι δική σας!!!". Βλέπεται είναι πολύ τοξικό. Οι τοξίνες που περιέχει το σώμα του είναι θανατηφόρες για ότι τολμήσει έστω να τσιμπήσει κάτι τις. Η παραμικρή κίνηση της θάλασσας κουνούσε βίαια αυτό το εύθραυστο πλασματάκι. Πότε πήγαινε δεξιά, πότε αριστερά, αναλόγως από που έρχονταν τα ανεπαίσθητα κύματα. Τραβήχτηκα όσο πιο ήρεμα μπορούσα για να μην ενοχλήσω την λιλιπούτεια ομορφιά.
Για σου μικρούλι...
Καθώς έβγαινα κάτι άλλο μου τράβηξε το βλέμμα πάλι. Μόνο που αυτή την φορά ήταν μεγάλο, τεράστιο θα έλεγα. Μια πολύ μεγάλη σκιά κείτονταν μπροστά μου. Μην μπορώντας να καταλάβω τι ήταν λόγω της θολούρας, πλησίασα αργά-αργά. Ένα μεγάλο πλατάνι που είχε πέσει μέσα στην θάλασσα αρκετά χρόνια θα έλεγα. Ήταν στολισμένο με ανεμώνες, στρείδια, αχινούς, κοραλάκια αλλά και από άσπρους-διαφανείς σπόγγους απαράμιλλης ομορφιάς. Λες και ήταν μικρά μπουκέτακια διάφανων υποθαλάσσιων λουλουδιών. Έμεινα να τους παρατηρώ εκστασιασμένος για πολύ ώρα. Είχαν απλωθεί όπου μπορούσαν, δίνοντας στην θολούρα μια διαφορετική νότα ομορφιάς που έλειπε από τα προηγούμενα μέρη που είχα βουτήξει. Η βάση του δένδρου ήταν σπασμένη και αυτή ήταν η αιτία της πτώσης του στην θάλασσα. Παρατήρησα αυτό το διαφορετικό Χριστουγεννιάτικο δένδρο.
Το μεγαλείο της Φύσης!!!
"Κοίταξε που κάτι νεκρό για εμάς τους στενόμυαλους και στενόκαρδους, το παίρνει η Φύση με Όλη την Σοφία Της και δίνει ζωή σε μυριάδες-μυριάδων οργανισμούς!!! Σε αυτά τα Χριστούγεννα έχω δει τα ομορφότερα Χριστουγεννιάτικα δένδρα ever!!!" σκέφτηκα και βγήκα. Η Σταυρούλα ήρθε όλο χαρά να με βοηθήσει να αλλάξω. Βγάλαμε τις φωτογραφίες και εγώ καθάρισα τα ψάρια. Το μεγαλύτερο λαβράκι μου κρατούσε ακόμη μια έκπληξη. Καθώς το καθαρίζω καταλαβαίνω ότι το στομάχι του είναι γεμάτο. Πάντα κοιτάω τι έχουν φάει τα ψάρια, για να κατανοώ τις διατροφικές τους συνήθειες. Αυτό με βοηθάει όταν τα ψαρεύω. Ο μεγάλος κυνηγός είχα φάει 4-5 μεγάλες γαρίδες. Είναι πρώτη φορά που βλέπω κάτι τέτοιο.
Είχε μεγάλη όρεξη!!!
Συνολικά...
"Αυτές πρέπει να είναι οι περίφημες γαρίδες του Αμβρακικού. Την επόμενη φορά που θα έρθουμε θα ψάξω να τις βρω..." είπα στην Σταυρούλα.
Μετά από ένα ακόμη καταπληκτικό δείπνο με τους φίλους μας, το βράδυ μας βρήκε αγκαλιά να κοιμόμαστε....
Η επομένη μέρα μας έκρυβε μια ακόμη ευχάριστη έκπληξη. Ο Δημήτρης και η Αγλαΐα είχαν ετοιμάσει τα πάντα για μια βόλτα με το ιστιοπλοϊκό τους. Ο Καιρός ήταν φανταστικός πάλι. Φορτώσαμε τα απαραίτητα και ξεκινήσαμε για την βόλτα. Αναγκαστικά βάλαμε μπρος τις μηχανές, λόγω της άπνοιας. Ρίξαμε και συρτή, μπας και πιάσουμε τίποτα. Ανοιχτήκαμε και ο Δημήτρης έσβησε τις μηχανές. Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΗΡΕΜΙΑ. Δεν άκουγες τον παραμικρό θόρυβο. Βγήκαν και τα εδέσματα των παιδιών και πήραν φωτιά τα πιρούνια. Καθώς περνούσε η ώρα, ο καιρός άλλαξε. Ο άνεμος δυνάμωσε και σύννεφα κάλυψαν τον μέχρι τότε καταγάλανο ουρανό. Βάλαμε τα μπουφάν μας και ο καπετάν Δημήτρης με την καπετάνισσα Αγλαΐα άνοιξαν τα πανιά. Το ιστιοπλοϊκό άρχιζε να αυξάνει την ταχύτητά του και εγώ βρήκα την ευκαιρία και άρπαξα το πηδάλιο για να το παίξω καπετάνιος. Μάταιες οι προσπάθειές μου. Προσπαθούσα να κρατήσω τα πανιά φουσκωμένα, αλλά δεν τα κατάφερνα, παρ όλες τις υποδείξεις του Δημήτρη. Ειδικά όταν ήταν να στρίψουμε για να γυρίσουμε πίσω, ο καπετάν Ζαχαριάς, γύρισε στον ρόλο του μούτσου πάλι!!! Το πηδάλιο το ανέλαβε η Αγλαΐα και εγώ μάζεψα την συρτή που δεν είχε καμιά επιτυχία. Έτσι πλεύσαμε στο λιμανάκι της Παλέρου, όπου και τελείωσε αυτή η ήσυχη αλλά απολαυστική θαλασσινή μας βόλτα....
Στις λίμνες της Αιθιοπίας οι βουτιές γίνονταν μόνο στα βαθιά...
Φωτογραφία: Ιωάννης & Ευθυμία Σκευοφύλαξ, επεξεργασία: Αθανασία Παναγέα
Γεννήθηκα στην Αιθιοπία και φυσικά εκεί δεν γινόταν να ψαρεύω με ψαροτούφεκο. Αφενός η θάλασσα ήταν πάρα πολύ μακριά και αφετέρου στα ποτάμια και σε αρκετές λίμνες υπάρχουν άφθονοι και ευμεγέθης κροκόδειλοι. Όμως τα περισσότερα σαββατοκύριακα τα περνούσαμε στο κτήμα του πατέρα μου, πότε ψαρεύοντας με το καλάμι ή κυνηγώντας ότι οτιδήποτε με το αεροβόλο....
Πάσχα 1970
Διάφορες ταρζανιές...
Ψαρεύοντας στο φράγμα της Κόκας (1971)
Το 1973 ήρθαμε στην Ελλάδα πρόσφυγες, λόγω αλλαγής του καθεστώτος. Το αεροπλάνο προσγειώθηκε στο Ελληνικό και πηγαίνοντας για τον Πειραιά, είδα στην διαδρομή την θάλασσα για πρώτη φορά. Γύρισα και είπα στην αδελφή του πατέρα μου: "Τι μεγάλη λίμνη που έχετε!!!" για να μου απαντήσει: "Δεν είναι λίμνη, αλλά θάλασσα". Την ερωτεύθηκα αμέσως μπορώ να πω. Την κοιτούσα εκστασιασμένος καθ όλη την διαδρομή προς τον Πειραιά, όπου θα μας φιλοξενούσαν. Τα χρόνια πέρασαν, οι βουτιές στην θάλασσα αυξάνονταν. Μου πήραν τα πρώτα βατραχοπέδιλα, την πρώτη μάσκα... Ήπιαπολύ νερό μέχρι να μάθω την χρήση του αναπνευστήρα....
Γλυφάδα 1973!!!
Το 1976, δεκαπέντε χρονών, ήταν η χρονιά όπου τα πάντα έμελλαν να αλλάξουν. Μερικές μέρες πριν πάμε για τις καλοκαιρινές διακοπές στην αγαπημένη μου Κάρπαθο, κατέστρωσα τα πλάνα για να το πως θα αποκτούσα το πρώτο μου ψαροτούφεκο. Μπήκαμε στον ηλεκτρικό και κατεβήκαμε στην Ομόνοια για να πάμε στον Κλαουδάτο, ένα από τα μοναδικά πολυκαταστήματα. Αγοράσαμε τα διάφορα δώρα για τους συγγενείς και ότι άλλο θεωρούσαμε απαραίτητο. Καθώς έψαχνα μέσα στο πολυκατάστημα, το είδα. Τα μάτια μου πρέπει να γούρλωσαν! Έμεινα άφωνος δεν ξέρω για πόση ώρα! Ένα λεπτεπίλεπτο ψαροτούφεκο, περίπου 80-90 πόντους (μαζί με την βέργα του), που στα παιδικά μου μάτια φάνταζε σαν το καλύτερο ψαροτούφεκο στον κόσμο. Η τιμή του 327 δραχμές!!! Κατέστρωσα το πλάνο μου... Πήγα στην μητέρα μου και το είπα. Φυσικά όπως περίμενα είπε "ΌΧΙ". Η απάντηση ήταν κοφτή και δεν έπαιρνε άλλη κουβέντα. Δεν με πείραζε, γιατί την ήξερα από πριν την έκβαση του αιτήματός μου. Τότε πήγα στον πατέρα μου.
"Μπαμπάάάά, να πάρουμε αυτό το μικρούλι ψαροτούφεκο;" τον ρώτησα όσο πιο γλυκά μπορούσα..
"Τι λέει η μάνα σου;" με ρώτησε
"'Οτι πεις εσύ, μου είπε.." του απάντησα και φυσικά το αγοράσαμε. Καθ όλη την διάρκεια της αγοράς του, πρόσεχα να μην μας πάρει χαμπάρι η μάνα μου. Βάλαμε το ψαροτούφεκο μέσα σε μια μεγάλη σακούλα. Έλα ντε που δεν χωρούσε και φαινόταν η λαβή του. Το κρατούσα εγώ, φροντίζοντας να αποφεύγω την μητέρα μου. Όταν όμως βγήκαμε από το πολυκατάστημα το είδε.
"Τι σου είπα;;;" με ρώτησε αγριεμένη.
"Ο μπαμπάς...." είπα.
"Βρε συ ..." μου λέει ο πατέρας μου και εγώ το έβαλα στα πόδια τρέχοντας για τον ηλεκτρικό. Οι γονείς ξέσπασαν στα γέλια και έτσι απέκτησα το πρώτο ψαροτούφεκό μου. Στην Κάρπαθο υπό την καθοδήγηση του πατέρα μου, έγιναν οι πρώτες βουτιές κυνηγώντας κοκωβιούς, χειλούδες, σπάρους κλπ. Τότε μου μπήκε η ιδέα να αποκτήσω ένα σακάκι στολής. Το χαρτζιλίκι μου ήταν 100 δραχμές τον μήνα. Ότι άλλα χρήματα μου έδιναν οι διάφοροι συγγενείς, έμπαιναν στον κουμπαρά. Κανείς από την άμεση οικογένειά μου, δεν γνώριζε την ύπαρξή του. Με χίλιους κόπους και αιματηρές οικονομίες, κατάφερα να μαζέψω 3,900 δραχμές μέχρι τις αρχές του επόμενου καλοκαιριού (1974). Το σακάκι όμως έκανε 4,000 δραχμές και δεν υπήρχε χρόνος για χάσιμο, μιας και πλησίαζε η ημερομηνία αναχώρησης για την Κάρπαθο. Το επόμενο χαρτζιλίκι θα το έπαιρνα στο νησί. Κάτι έπρεπε να κάνω. Πήγα στην μητέρα μου για μια προκαταβολή, αλλά ήταν ανένδοτη. Δεν μπορούσα να περιμένω τον πατέρα μου, γατί θα ερχόταν το βράδυ. Η παραγγελία της στολής έπρεπε να γίνει σήμερα, αλλιώς δεν θα προλάβαινε το κατάστημα να μου την φέρει πριν φύγουμε για το νησί. Μέσα στην παιδική απελπισία μου, ήρθε ως μάνα εξ ουρανού, ένα μικρό πλασματάκι που δεν το έχουμε και σε μεγάλη υπόληψη... Μια κατσαρίδα!!! Ακούω την μάνα μου να φωνάζει και τρέχω να δω τι συμβαίνει. Η μητέρα μου έχει σκαρφαλώσει σε ένα σκαμπό. (Τις συχαίνεται και τις φοβάται). Δεν αφήνω την κατσαρίδα να φύγει και λέω στην μητέρα μου. "Θα την σκοτώσω, αν μου δώσεις το χαρτζιλίκι μου του επόμενου μήνα..." της είπα.
"Καλά, καλά.." μου λέει και όπερ και εγένετο το φονικό. Όμως η μητέρα μου δεν κράτησε τον λόγο της... Έτσι πήγα στο μπαλκόνι και άνοιξα το καπάκι της υδρορροής και περίμενα. Πρέπει να είχαν περάσει δύο περίπου ώρες όταν φάνηκε η επόμενη κατσαρίδα. Την αρπάζω και την πετάω μέσα στην κουζίνα. Την βλέπει η μητέρα μου και πηδάει πάνω στον πάγκο της κουζίνας. Δεν αφήνω την κατσαρίδα να φύγει και λέω: "Ένα εκατοστάρικο παρακαλώ.."
"Καλά-καλά σκότωσέ την και στο δίνω.." μου απαντά. "Όχι!!! Πρώτα τα λεφτά!!!" και την κοιτάω χαμογελώντας πονηρά. Ανένδοτη η μάνα μου, απτόητος εγώ και στην μέση η κατσαρίδα....
Με την βοήθεια της κατσαρίδας...
Μετά από λίγα λεπτά μου λέει: "Καλά, πήγαινε και πάρτο από το πορτοφόλι μου.." Αστραπιαία πηγαίνω στην κρεβατοκάμαρα, παίρνω το εκατοστάρικο, βουτώ την κατσαρίδα και την αφήνω μέσα στην υδρορροή ολοζώντανη. Δεν μου πήγαινε να σκοτώσω την ευεργέτιδά μου. Γυρίζω στην μάνα μου και της λέω: "Μαμά θέλω να αγοράσω μια στολή.."
"Πόσο κάνει;" με ρωτάει. "4000 δραχμές" της λέω. "Και που θα βρεις τόσα λεφτά;" με ρωτάει. "Θα πιάσω δουλειά. Μπορώ να την πάρω;" ρωτάω όλο γλύκα... "Φυσικά!!! Αν προλαβαίνεις γιατί φεύγουμε για Κάρπαθο..." μου λέει χαμογελώντας. "Ναι το ξέρω, αλλά εγώ θα προσπαθήσω.." απαντάω. Πάω στο δωμάτιό μου, παίρνω τα χρήματα και σαν σίφουνας εξαφανίζομαι τρέχοντας για το κατάστημα καταδύσεων. Μετά από τρις μέρες, την παραμονή πριν φύγουμε, μπαίνω θριαμβευτής στο σπίτι αγκαλιά με την στολή. Κόκκαλο η μάνα... "Που βρήκες τα λεφτά; Πως την πήρες;;;" μου ρωτάει όλο απορία. "Τα μάζευα όλο τον χρόνο, αλλά μου έλειπαν 100 δραχμές, αυτές της κατσαρίδας. Εξάλλου εσύ συμφώνησες και είπες ότι μπορώ να την πάρω!!!" και αγκαλιάζοντας σφιχτά την πρώτη μου στολή, πήγα χοροπηδώντας στο δωμάτιό μου... Το τι έγινε εκείνο το καλοκαίρι δεν φαντάζεστε!!! Λέπια σίγουρα έβγαλα, τα βράγχια προσπαθώ να αποκτήσω, αλλά δεν τα κατάφερα ακόμη. Βλέποντας την μανία μου για το ψαροτούφεκο, ο πατέρας μου, μου κότσαρε και ένα κίτρινο σωσίβιο για κάθε ενδεχόμενο. Το καλό ήταν ότι μια φορά ενώ κολυμπούσα, τράβηξα την περόνη του για να δω πως λειτουργεί και αυτό φυσικά φούσκωσε. Όμως δεν μπορέσαμε να ξαναβρούμε βιδωτή φιάλη διοξειδίου και έτσι ευτυχώς απαλλάχτηκα από αυτό.
Ο πρώτος εξοπλισμός..
Από τότε έχουν περάσει αρκετές δεκαετίες. Άλλαξα στολές, άλλαξα ψαροτούφεκα, άλλαξα τον τρόπο που ψάρευα αρκετές φορές. Σιγά-σιγά ήρθαν και οι πρώτες επιτυχίες που όσο περνούσε ο καιρός γίνονταν όλο και περισσότερες και μεγαλύτερες. Άσχετα όμως με τις επιτυχίες μου, πάντα παραμένουν στην ψυχή μου χαραγμένα εκείνα τα παιδικά μου συναισθήματα της πρώτης φοράς!!!
Υ.Γ...... Γ@@@το... μετά από τόσα χρόνια που ψαρεύω, δεν κατάφερα να βγάλω βράγχια... ακόμη!!!!
