"Γέννεσις": ή πως ξεκίνησαν όλα!!!

Στις λίμνες της Αιθιοπίας οι βουτιές γίνονταν μόνο στα βαθιά...

Φωτογραφία: Ιωάννης & Ευθυμία Σκευοφύλαξ, επεξεργασία: Αθανασία Παναγέα

Γεννήθηκα στην Αιθιοπία και φυσικά εκεί δεν γινόταν να ψαρεύω με ψαροτούφεκο. Αφενός η θάλασσα ήταν πάρα πολύ μακριά και αφετέρου στα ποτάμια και σε αρκετές λίμνες υπάρχουν άφθονοι και ευμεγέθης κροκόδειλοι. Όμως τα περισσότερα σαββατοκύριακα τα περνούσαμε στο κτήμα του πατέρα μου, πότε ψαρεύοντας με το καλάμι ή κυνηγώντας ότι οτιδήποτε με το αεροβόλο....

Πάσχα 1970

Διάφορες ταρζανιές...

Ψαρεύοντας στο φράγμα της Κόκας (1971)

Το 1973 ήρθαμε στην Ελλάδα πρόσφυγες, λόγω αλλαγής του καθεστώτος. Το αεροπλάνο προσγειώθηκε στο Ελληνικό και πηγαίνοντας για τον Πειραιά, είδα στην διαδρομή την θάλασσα για πρώτη φορά. Γύρισα και είπα στην αδελφή του πατέρα μου: "Τι μεγάλη λίμνη που έχετε!!!" για να μου απαντήσει: "Δεν είναι λίμνη, αλλά θάλασσα". Την ερωτεύθηκα αμέσως μπορώ να πω. Την κοιτούσα εκστασιασμένος καθ όλη την διαδρομή προς τον Πειραιά, όπου θα μας φιλοξενούσαν. Τα χρόνια πέρασαν, οι βουτιές στην θάλασσα αυξάνονταν. Μου πήραν τα πρώτα βατραχοπέδιλα, την πρώτη μάσκα... Ήπια πολύ νερό μέχρι να μάθω την χρήση του αναπνευστήρα....

Γλυφάδα 1973!!!

Το 1976, δεκαπέντε χρονών, ήταν η χρονιά όπου τα πάντα έμελλαν να αλλάξουν. Μερικές μέρες πριν πάμε για τις καλοκαιρινές διακοπές στην αγαπημένη μου Κάρπαθο, κατέστρωσα τα πλάνα για να το πως θα αποκτούσα το πρώτο μου ψαροτούφεκο. Μπήκαμε στον ηλεκτρικό και κατεβήκαμε στην Ομόνοια για να πάμε στον Κλαουδάτο, ένα από τα μοναδικά πολυκαταστήματα. Αγοράσαμε τα διάφορα δώρα για τους συγγενείς και ότι άλλο θεωρούσαμε απαραίτητο. Καθώς έψαχνα μέσα στο πολυκατάστημα, το είδα. Τα μάτια μου πρέπει να γούρλωσαν! Έμεινα άφωνος δεν ξέρω για πόση ώρα! Ένα λεπτεπίλεπτο ψαροτούφεκο, περίπου 80-90 πόντους (μαζί με την βέργα του), που στα παιδικά μου μάτια φάνταζε σαν το καλύτερο ψαροτούφεκο στον κόσμο. Η τιμή του 327 δραχμές!!! Κατέστρωσα το πλάνο μου... Πήγα στην μητέρα μου και το είπα. Φυσικά όπως περίμενα είπε "ΌΧΙ". Η απάντηση ήταν κοφτή και δεν έπαιρνε άλλη κουβέντα. Δεν με πείραζε, γιατί την ήξερα από πριν την έκβαση του αιτήματός μου. Τότε πήγα στον πατέρα μου. 

"Μπαμπάάάά, να πάρουμε αυτό το μικρούλι ψαροτούφεκο;" τον ρώτησα όσο πιο γλυκά μπορούσα..

"Τι λέει η μάνα σου;" με ρώτησε

"'Οτι πεις εσύ, μου είπε.." του απάντησα και φυσικά το αγοράσαμε. Καθ όλη την διάρκεια της αγοράς του, πρόσεχα να μην μας πάρει χαμπάρι η μάνα μου. Βάλαμε το ψαροτούφεκο μέσα σε μια μεγάλη σακούλα. Έλα ντε που δεν χωρούσε και φαινόταν η λαβή του. Το κρατούσα εγώ, φροντίζοντας να αποφεύγω την μητέρα μου. Όταν όμως βγήκαμε από το πολυκατάστημα το είδε.
"Τι σου είπα;;;" με ρώτησε αγριεμένη.
"Ο μπαμπάς...." είπα.
"Βρε συ ..." μου λέει ο πατέρας μου και εγώ το έβαλα στα πόδια τρέχοντας για τον ηλεκτρικό. Οι γονείς ξέσπασαν στα γέλια και έτσι απέκτησα το πρώτο ψαροτούφεκό μου. Στην Κάρπαθο υπό την καθοδήγηση του πατέρα μου, έγιναν οι πρώτες βουτιές κυνηγώντας κοκωβιούς, χειλούδες, σπάρους κλπ. Τότε μου μπήκε η ιδέα να αποκτήσω ένα σακάκι στολής. Το χαρτζιλίκι μου ήταν 100 δραχμές τον μήνα. Ότι άλλα χρήματα μου έδιναν οι διάφοροι συγγενείς, έμπαιναν στον κουμπαρά. Κανείς από την άμεση οικογένειά μου, δεν γνώριζε την ύπαρξή του. Με χίλιους κόπους και αιματηρές οικονομίες, κατάφερα να μαζέψω 3,900 δραχμές μέχρι τις αρχές του επόμενου καλοκαιριού (1974). Το σακάκι όμως έκανε 4,000 δραχμές και δεν υπήρχε χρόνος για χάσιμο, μιας και πλησίαζε η ημερομηνία αναχώρησης για την Κάρπαθο. Το επόμενο χαρτζιλίκι θα το έπαιρνα στο νησί. Κάτι έπρεπε να κάνω. Πήγα στην μητέρα μου για μια προκαταβολή, αλλά ήταν ανένδοτη. Δεν μπορούσα να περιμένω τον πατέρα μου, γατί θα ερχόταν το βράδυ. Η παραγγελία της στολής έπρεπε να γίνει σήμερα, αλλιώς δεν θα προλάβαινε το κατάστημα να μου την φέρει πριν φύγουμε για το νησί. Μέσα στην παιδική απελπισία μου, ήρθε ως μάνα εξ ουρανού, ένα μικρό πλασματάκι που δεν το έχουμε και σε μεγάλη υπόληψη... Μια κατσαρίδα!!! Ακούω την μάνα μου να φωνάζει και τρέχω να δω τι συμβαίνει. Η μητέρα μου έχει σκαρφαλώσει σε ένα σκαμπό. (Τις συχαίνεται και τις φοβάται). Δεν αφήνω την κατσαρίδα να φύγει και λέω στην μητέρα μου. "Θα την σκοτώσω, αν μου δώσεις το χαρτζιλίκι μου του επόμενου μήνα..."  της είπα.

"Καλά, καλά.." μου λέει και όπερ και εγένετο το φονικό. Όμως η μητέρα μου δεν κράτησε τον λόγο της... Έτσι πήγα στο μπαλκόνι και άνοιξα το καπάκι της υδρορροής και περίμενα. Πρέπει να είχαν περάσει δύο περίπου ώρες όταν φάνηκε η επόμενη κατσαρίδα. Την αρπάζω και την πετάω μέσα στην κουζίνα. Την βλέπει η μητέρα μου και πηδάει πάνω στον πάγκο της κουζίνας. Δεν αφήνω την κατσαρίδα να φύγει και λέω: "Ένα εκατοστάρικο παρακαλώ.."

"Καλά-καλά σκότωσέ την και στο δίνω.." μου απαντά. 
"Όχι!!! Πρώτα τα λεφτά!!!" και την κοιτάω χαμογελώντας πονηρά. Ανένδοτη η μάνα μου, απτόητος εγώ και στην μέση η κατσαρίδα.... 

Με την βοήθεια της κατσαρίδας...

Μετά από λίγα λεπτά μου λέει: "Καλά, πήγαινε και πάρτο από το πορτοφόλι μου.." Αστραπιαία πηγαίνω στην κρεβατοκάμαρα, παίρνω το εκατοστάρικο, βουτώ την κατσαρίδα και την αφήνω μέσα στην υδρορροή ολοζώντανη. Δεν μου πήγαινε να σκοτώσω την ευεργέτιδά μου. Γυρίζω στην μάνα μου και της λέω: "Μαμά θέλω να αγοράσω μια στολή.."

"Πόσο κάνει;" με ρωτάει.
"4000 δραχμές" της λέω. 
"Και που θα βρεις τόσα λεφτά;" με ρωτάει. 
"Θα πιάσω δουλειά. Μπορώ να την πάρω;" ρωτάω όλο γλύκα... 
"Φυσικά!!! Αν προλαβαίνεις γιατί φεύγουμε για Κάρπαθο..." μου λέει χαμογελώντας. 
"Ναι το ξέρω, αλλά εγώ θα προσπαθήσω.." απαντάω. Πάω στο δωμάτιό μου, παίρνω τα χρήματα και σαν σίφουνας εξαφανίζομαι τρέχοντας για το κατάστημα καταδύσεων. Μετά από τρις μέρες, την παραμονή πριν φύγουμε, μπαίνω θριαμβευτής στο σπίτι αγκαλιά με την στολή. Κόκκαλο η μάνα... 
"Που βρήκες τα λεφτά; Πως την πήρες;;;" μου ρωτάει όλο απορία. 
"Τα μάζευα όλο τον χρόνο, αλλά μου έλειπαν 100 δραχμές, αυτές της κατσαρίδας. Εξάλλου εσύ συμφώνησες και είπες ότι μπορώ να την πάρω!!!" και αγκαλιάζοντας σφιχτά την πρώτη μου στολή, πήγα χοροπηδώντας στο δωμάτιό μου...
Το τι έγινε εκείνο το καλοκαίρι δεν φαντάζεστε!!! Λέπια σίγουρα έβγαλα, τα βράγχια προσπαθώ να αποκτήσω, αλλά δεν τα κατάφερα ακόμη. Βλέποντας την μανία μου για το ψαροτούφεκο, ο πατέρας μου, μου κότσαρε και ένα κίτρινο σωσίβιο για κάθε ενδεχόμενο. Το καλό ήταν ότι μια φορά ενώ κολυμπούσα, τράβηξα την περόνη του για να δω πως λειτουργεί και αυτό φυσικά φούσκωσε. Όμως δεν μπορέσαμε να ξαναβρούμε βιδωτή φιάλη διοξειδίου και έτσι ευτυχώς απαλλάχτηκα από αυτό.

Ο πρώτος εξοπλισμός..

Από τότε έχουν περάσει αρκετές δεκαετίες. Άλλαξα στολές, άλλαξα ψαροτούφεκα, άλλαξα τον τρόπο που ψάρευα αρκετές φορές. Σιγά-σιγά ήρθαν και οι πρώτες επιτυχίες που όσο περνούσε ο καιρός γίνονταν όλο και περισσότερες και μεγαλύτερες. Άσχετα όμως με τις επιτυχίες μου, πάντα παραμένουν στην ψυχή μου χαραγμένα εκείνα τα παιδικά μου συναισθήματα της πρώτης φοράς!!!

Υ.Γ...... Γ@@@το... μετά από τόσα χρόνια που ψαρεύω, δεν κατάφερα να βγάλω βράγχια... ακόμη!!!!

Μια από τις πρώτες (1979)

Αγκαλιά με έναν βασιλιά..