Ο χειμώνας δειλά-δειλά κάνει αισθητή την παρουσία του. Αν και οι προβλέψεις των ειδικών κατά την διάρκεια του μηνός Οκτωβρίου ήταν δυσοίωνες, μιλώντας για πολύ κρύο, μέχρι στιγμής (Φεβρουάριος) αυτό δεν έχει συμβεί. Έτσι λοιπόν ένα Σάββατο πρωί τράβηξα για τα αγαπημένα λαβρακο-σημεία στον Σαρωνικό. Ο καιρός λίγο μουντός, συννεφιασμένος με αραιή ηλιοφάνεια που και που. Ο ελαφρύς νοτιάς με έκανε να μου τρέχουν τα σάλια μπορώ να πω. Η ημέρα μύριζε λαβράκια. Αφού ετοιμάστηκα τράβηξα για εκεί που ήθελα και όταν ετοιμάστηκα βούτηξα. Τα νερά φυσικά λόγω του νοτιά ήταν θολά. Η θερμοκρασία των νερών 14C. Αυτή ήταν μια ευχάριστη έκπληξη, γιατί τα περίμενα πολύ πιο κρύα, όχι και πως είναι ζεστά!!! Έκανα τα πρώτα καρτέρια χωρίς να δω τίποτα. Ανοίχτηκα και τράβηξα για τις πλάκες που γνωρίζω. Σε μια βουτιά μου ήρθε ένα 700αρι λαβράκι. Παρέμεινα ακίνητος και το ψάρι στάθηκε, σχεδόν ακούμπησε την βέργα. Για να γυρίσει απότομα και να εξαφανιστεί από το οπτικό μου πεδίο. Είχε και ένα γδάρσιμο στον σβέρκο του, μάλλον από κάποια βολή από ψαροτούφεκο. Καλό είναι βέβαια να μην χτυπάμε τα μικρά ψάρια. Έτσι το άφησα να φύγει χαμογελώντας για την αφέλειά του, παρόλο που δεν είχα πιάσει τίποτα μέχρι τότε. Λίγο πιο κάτω πήρα μια βαθιά ανάσα και βούτηξα. Το μέρος το ξέρω καλά και ξέρω προς τα που να καρτερεύω. Δεν έχουν περάσει 40" και μου έρχονται τέσσερα λαβράκια από την αντίθετη πλευρά που κοιτάω!!! Στρίβω όσο πιο απαλά το ψαροτούφεκο και προλαβαίνω να ρίξω στο πιο μεγάλο που ερχόταν τελευταίο. Το λαβράκι πετάχτηκε προσπαθώντας να αποφύγει την βολή, αλλά ήταν πολύ αργά. Η βέργα το βρήκε λίγο μετά την μέση και σε μερικά δευτερόλεπτα είχαν όλα τελειώσει. Είχα πιάσει ένα λαβράκι πάνω από κιλό (1,3κ).
Το πρώτο των 1,3 κιλών.
Παρόλο που ήξερα ότι θα έχει λαβράκια, δεν περίμενα τόσο γρήγορα ότι θα έπιανα το πρώτο μου. Στην πρώτη σοβαρή βουτιά είχα και την επιτυχία που τόσο ήθελα. Γεμάτος χαρά προχώρησα λίγο πιο κάτω και καρτέρεψα, χωρίς επιτυχία. Και ποιος νοιάζεται; Έφτασα σε ένα σημείο όπου οι πλάκες έχουν σπάσει και έχει δημιουργηθεί μια τρύπα σε ένα επίπεδο τοπίο. Μου αρέσουν ιδιαίτερα τέτοια σημεία, γιατί μένω αθέατος από όλες τις πλευρές. Σε τέτοια σημεία μαζεύονται και πολλά μικρόψαρα, διότι μπορούν να κρυφτούν από τους εχθρούς τους ανάμεσα στα διάφορα χαράκια. Η ορατότητα ήταν κπως καλύτερη επειδή έχει περισσότερες πέτρες αυτό το σημείο. Αφού ηρέμησα αρκετά πήρα μια βαθιά ανάσα και βούτηξα. Σκοπός μου ήταν να κάνω ένα όσο πιο μεγάλο καρτέρι μπορούσα. Υπολόγιζα όμως χωρίς τον ξενοδόχο, που λέει και ο λαός μας. Σε 35" και από τα πολύ πλάγια εμφανίστηκε ένα κιλίσιο λαβράκι. Χώθηκα όσο πιο πολύ μπορούσα μέσα στην τρύπα. Το ψάρι ήξερε ότι κάτι ήταν εκεί, αλλά δεν μπορούσε να δει τι. Παρέμεινα ακίνητος και αυτό κέντρισε ακόμη περισσότερο την περιέργεια του ψαριού. Έστριψε και ήρθε σχεδόν καταπάνω μου. Δεν περίμενα τίποτε περισσότερο και τράβηξα την σκανδάλη. Το λαβράκι χτυπήθηκε κοντά στον σβέρκο. Τινάχτηκε και προσπάθησε να τρυπώσει σε μια πέτρα. Όταν δεν τα κατάφερε, χώθηκε σε μια τρύπα αλλά και αυτή η προσπάθειά του ήταν μάταιη. Το φίλησα και αυτό όπως και το πρώτο και ζητώντας του συγνώμη το κρέμασα στην ψαροβελώνα μου.
Συνέχισα το ψάρεμά μου και σε κάποια βουτιά μου εμφανίστηκαν κιλίσιοι κέφαλοι. Μετά από λίγο μου ήρθε ένα πολύ μεγάλο κοπάδι από καλές σάρπες. Η αντίδρασή μου ήταν η ίδια. Τις αγνόησα και αυτές. Το ψάρεμα συνεχίστηκε χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο μέχρι που έφτασα στον κάβο, όπου θα τελείωνε και η βουτιά σε αυτό το μέρος. Ο κάβος κάνει ένα πολύ ρηχό πλάτωμα, όπου εκεί τρέφονται συνήθως οι κυνηγοί που ψάχνω. Το βάθος δεν ξεπερνά το 1 με 1,5 μέτρα. Λίγο πιο ανοιχτά, υπάρχει ένας παππούς σε μια βαρκούλα και ψαρεύει χταπόδια. Μάλιστα εκείνη την στιγμή έπιασε ένα. Πήρα μια ανάσα και βούτηξα. Περίμενα υπομονετικά και καθώς κοιτούσα δεξιά-αριστερά, παρατήρησα τρία λαβράκια να μου έρχονται από πίσω, από τα βαθιά. Μπορεί να τα είχε επηρεάσει το πιάσιμο του χταποδιού που εγώ δεν του είχα δώσει την απαραίτητη σημασία. Τα δύο πρώτα, με το που με είδαν εξαφανίστηκαν. Το τρίτο και μικρότερο με πλησίασε κι άλλο από τα πλάγια. Έστριψα ολόκληρος και την ώρα που σημάδευα, ένα κύμα με έσπρωξε. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να γλιστρήσει το χέρι μου και να χάσω το πιάσιμό μου στα βράχια. Μην έχοντας άλλη επιλογή, την ώρα που έφευγε το ψάρι έκανα μια βολή απελπισίας. Φυσικά αστόχησα. Έβαλα τα γέλια με την όλη φάση. "Μακάρι να υπήρχε κάποιος και να είχε τραβήξει σε video την όλη φάση... Τι γέλια θα είχα κάνει από την κωμικοτραγική μου στάση..." σκέφτηκα και συνέχισα να γελάω. Αφού συνήλθα, ετοιμάστηκα και βούτηξα για άλλη μια φορά. Χώθηκα ανάμεσα σε κάτι πέτρες. Καθώς ψάχνω, συνειδητοποιώ ότι δίπλα μου σε μισό μέτρο, από την άλλη πλευρά της πέτρας, υπάρχει μια μεγάλη τσιπούρα. Βλέπω την ράχη της. Στρίβω σιγά-σιγά το όπλο μου, αλλά ένα κύμα με κουνάει πάλι. Το αποτέλεσμα ήταν το όπλο να χτυπήσει στην πέτρα και η τσιπούρα με με πάρει χαμπάρι. Πετάγεται στα ανοιχτά και κάθεται εκτός βολής και με παρατηρεί. Είναι ένα εκπληκτικά όμορφο ψάρι (όπως όλες οι τσιπούρες). Το ασημένιο της κορμί, το κόκκινο πίσω από τα μάγουλά της, το σκούρο φρύδι της και πολλά άλλα.... Της χαμογέλασα καθώς χανόταν από το οπτικό μου πεδίο. Θα προτιμούσα να την έχω πιάσει, αλλά και μόνο που την είδα από τόσο κοντά μου φτάνει.... Λίγο πριν βγω, έκανα μια τελευταία βουτιά. Είδα ένα μεγάλο κοπάδι από μικρούς κεφάλους και περίμενα να δω μήπως τους ακολουθεί κάτι. Μετά από λίγο εμφανίστηκε ένας κυνηγός. Αυτή την φορά μου είχε έρθει από εκεί που τον περίμενα. Όταν μπήκε στο πεδίο βολής του έριξα και το πέτυχα στην μέση.
Το 3ο των 1,6 κιλών...
Το λαβράκι προσπάθησε να μπλέξει το σκοινί στις πέτρες, μήπως και τα καταφέρει να ξεφύγει. Μάταια όμως. Το παίρνω αγκαλιά και αποφασίζω να βγω. Αντί όμως να γυρίσω από το ίδιο μέρος είπα να ανοιχτώ λόγο για να συντομεύσω και την έξοδό μου. Την ώρα που είμαι πάνω από την αμμουδιά και δεν περιμένω να δω κάτι καλό, κάτι που δεν ταιριάζει στην άμμο τραβάει το βλέμμα μου.
Δεν λέγεται τυχαία ο χαμαιλέων του βυθού...
Βουτάω και βλέπω ένα χταποδάκι. Έχει γίνει ένα με το περιβάλλον. Όχι μόνο στα χρώματα αλλά και στην υφή. Το έσπρωξα με την υποβρύχια κάμερα, αλλά αυτό απτόητο. Το χαϊδεύω, το σηκώνω λίγο από τον βυθό, αυτό χαμπάρι. Παίζω μαζί του μέχρι που αποφασίζει να μου αντισταθεί. Εκνευρισμένο φουσκώνει και δεν κάνει πίσω. Εγώ συνεχίζω να το χαϊδεύω. Έχει μαζέψει τις άκρες των πλοκαμιών του σε σπειροειδές σχήμα, αλλά δεν κάνει πίσω. Τα μαζεύει έτσι για να μην του τα αρπάζουν τα διάφορα μικρόψαρα όπως οι πέρκες και οι χάνοι. Εγώ συνεχίζω και εκείνο αποφασίζει να φύγει. Το παίρνω στο κατόπι μέχρι που γίνεται ένα πάλι με το περιβάλλον. Αυτή την φορά έχει κολλήσει σε μια πέτρα. Το γαργαλώ για να αλλάξει χρώμα και να φανεί στην κάμερα. Μόλις τα καταφέρνω το αφήνω στην ησυχία του και φεύγω. Εκεί τελείωσε και η βουτιά σε εκείνο το μέρος. Βγήκα, τακτοποίησα τα ψάρια και πήγα λίγο πιο κάτω.
Δυστυχώς ο καιρός έπεσε εντελώς και η θάλασσα είχε γίνει γιαούρτη. Τα σύννεφα είχαν δώσει την θέση τους σε έναν καταγάλανο ουρανό. Βουτάω και συνειδητοποιώ ότι υπάρχει και άλλος ψαριτουφεκάς. Τον πλησιάζω να δω τι κάνει. Τον χαιρετώ και διαπιστώνω ότι ψαρεύει χταπόδια. Κρατάει ένα καμάκι και ψάχνει για τα χταπόδια. Φοράει μόνο ένα σακάκι κατάδυσης. Από κάτω έχει μόνο το μαγιό του!!! Συνεχίζω και πάω πιο κάτω. Παρ όλες τις προσπάθειές μου δεν βλέπω κάτι καλό. Έχει μόνο μικρά ψάρια. Σε ένα όμως καρτέρι ένα καλό λαβράκι μου ήρθε στην πλάτη. Γυρίζω ολόκληρος και ρίχνω λίγο πριν εξαφανιστεί μέσα στην θολούρα. Δεν ξέρω το αποτέλεσμα, αλλά από το τράβηγμα του σκοινιού κατάλαβα ότι το είχα πετύχει. Μην ξέροντας τι βολή είχα κάνει, άφησα το ψαροτούφεκο να πλέει και όρμηξα πάνω στο λάφυρό μου. Και ευτυχώς το έκανα γιατί είχε πιαστεί ίσα-ίσα από μια πετσούλα λίγο πριν την ουράς του.
Ήθελε να μου το Δώσει...(1,7κ)
Αποφασίζω να τελειώσω την βουτιά μου κάνοντας έναν κύκλο για να αποφύγω τον φίλο χταποδά. Καθώς κολυμπώ βλέπω ένα καπόνι. Είναι ένα περίεργο πλάσμα που διαθέτει και φτερά όπως και το χελιδονόψαρο. Ναι καλά διαβάσατε. Τα δύο πλαϊνά του πτερύγια είναι πολύ μεγάλα και σε περιπτώσεις μεταναστεύσεως ή κινδύνου το βοηθούν να κάνει πολύ μεγάλα άλματα έξω από το νερό που μοιάζει σαν να πετάει. Τα άλματα μπορεί να φτάσουν πάνω από 50 μέτρα! Τα δε φτερά του είναι στρογγυλά και στολισμένα στις άκρες τους με ένα υπέροχο μπλε χρώμα. Λες και ο Ποιητής των Ουρανών Ανέλαβε χρέη μανικιουρίστας και του Έκανε γαλλικό μανικιούρ!!! Μάλιστα το περίεργο αυτό πλάσμα έχει και έξι πόδια (τρία από κάθε πλευρά), μπροστά από τα πλαϊνά πτερύγιά του, που του επιτρέπουν να περπατά στον βυθό καθώς ψάχνει για τροφή. Βούτηξα πάνω στο μικρό καπόνι, πήρα το πλάνο που ήθελα και αφού το ευχαρίστησα τράβηξα για την ακτή.
Ο πρωταθλητής των πτήσεων!!!
Βγαίνω έξω και εκείνη τη στιγμή ακούω.
"Λαβρακας!!!" Γυρίζω και βλέπω τον χταποδά να βγαίνει.
"Είσαι ήρωας,.... δεν κρυώνεις;" τον ρώτησα.
"Έχω δύο παντελόνια στο αμάξι, αλλά είδα ότι η ημέρα είναι ωραία και είπα να μην το φορέσω. Όντος είναι μια ωραία μέρα και δεν κρύωσα καθόλου. Δεν βρήκα τίποτε σπουδαίο σήμερα. Μόνο δύο χταποδάκια για τον μεζέ έπιασα." μου απάντησε.
Βγαίνει έξω, βγάζει την στολή του και βλέπω έναν παππού +80 χρονών!!! Μένω κόκκαλο. Αφού ντυθήκαμε του έπιασα την κουβέντα. Τον έλεγαν Δημήτρη Ζ.... Ήταν τόσο ήρεμος. Μιλήσαμε βασικά για την θάλασσα και το ψάρεμα. Ψαρεύει τουλάχιστον 2-3 φορές την εβδομάδα. Έχει με κάποιους φίλους και μια βαρκούλα και πάνε στα νησάκια της Βούλας-Γλυφάδας για ψάρεμα, όταν το επιτρέψει ο καιρός.
"Καθετή, κανένα διχτάκι ή παραγάδι;" ρώτησα.
Με κοίταξε απορημένος και μου απάντησε: "Όχι βέβαια, μόνο ψαροτούφεκο..." και έμεινα κάγκελο για δεύτερη φορά. Χαιρετηθήκαμε και πήγα λίγο πιο κάτω για να βγάλω μια γρήγορη φωτογραφία τα ψάρια, πριν τα δει κανείς.
Όταν τελείωσαν όλα, μια σκέψη τρύπωσε στο μυαλό μου.:"Λες να είμαι κι εγώ έτσι όταν πατήσω τα ογδόντα;;;... αν ζω μέχρι τότε;;;" αναρωτήθηκα...
"Λες να συνάντησα το μελλοντικό μου alter ego????"!!!!
Το πρωτότυπο Χριστουγεννιάτικο δένδρο έκλεβε την παράσταση στην είσοδο του Thalassa Spa Hotel. Η μονοτονία της μαύρης καμινάδας έσπαγε από τις πολύχρωμες μπάλες. Η καμινάδα του τζακιού είχε μετατραπεί σε ένα ιδιαίτερο Χριστουγεννιάτικο δένδρο. Από μακριά νόμιζες ότι οι μπάλες απλώς αιωρούνται πάνω στην καμινάδα, μιας και το σύρμα από όπου ήταν κρεμασμένες δεν φαινόταν. Οι φλόγες ήταν ο κορμός και τα στοιχισμένα ξύλα η βάση του όμορφου θεάματος. Τα Χριστούγεννα μας βρήκαν για άλλη μια φορά στην αγαπημένη μας Πάλερο. Φτάσαμε με την Σταυρούλα την ημέρα των Χριστουγέννων αλλά δυστυχώς δεν υπήρχε χρόνος για βουτιά!!! Ο Δημήτρης και η Αγλαΐα τα είχαν ετοιμάσει όλα. Μετά τις αγκαλιές και τα φιλιά, πήγαμε να βάλουμε κι εμείς ένα χεράκι, αλλά ήταν ήδη πολύ αργά. Τα πάντα ήταν έτοιμα. Ο κάθε ένας κάθισε σε συγκεκριμένη θέση που μας υπέδειξε η Δήμητρα (η κόρη των φίλων μας), γύρω από το τζάκι. Το δείπνο σερβιρίστηκε και οι δεκαπέντε καλεσμένοι ρημάξαμε την πανδαισία του καταπληκτικού δείπνου που είχε ετοιμάσει η κα Δήμητρα (η μητέρα του Δημήτρη). Όταν τελειώσαν όλα, αργά το βράδυ, άφησα μια κουβέντα να αιωρείται στο υπερπέραν, για την επόμενη μέρα. Φαντάζεστε πιο ήταν το θέμα!!!
"Αγάπη, λέω αύριο να πάω για μια πολύωρη βουτιά. Θέλεις να έρθεις; Δεν θα φύγουμε χαράματα, αλλά θα βουτήξω σε διάφορα μέρη που μου έχουν πει...." είπα...
Η Σταυρούλα με κοίταξε μειδιάζοντας πονηρά και μου απάντησε: "Αφού δεν θα φύγουμε χαράματα, έρχομαι...."
Την επομένη κατά τις δέκα το πρωί ξεκίνησε η καινούργια περιπέτεια στον Αμβρακικό. Η μέρα ήταν καταπληκτική. Κάθε άλλο παρά Χριστούγεννα θύμιζε. Ήλιος, ζέστη και άπνοια. Περισσότερο ανοιξιάτικος έμοιαζε ο καιρός παρά χειμωνιάτικος. Στην διαδρομή τα πλατάνια έκλεβαν την παράσταση. Είχαν φορέσει το χειμωνιάτικό τους look. Τα φίλα τους που ήταν έτοιμα να πέσουν, είχαν πάρει ένα εκπληκτικό χρυσο-κίτρινο χρώμα απαράμιλλης ομορφιάς. Έδιναν στο καταπράσινο τοπίο του Αμβρακικού, μια μελαγχολικά ξωτική ομορφιά. Έτσι έσπαγε το υπερβολικά καταπράσινο τοπίο, με αυτή την διαφορετικότητα των πλατανιών. Μετά από μισή ώρα οδήγησης φτάσαμε εκεί που ήθελα. Στο βάθος υπήρχε μια ιχθυοκαλλιέργεια. Δυστυχώς όμως δεν επιτρεπόταν να πλησιάσω τα κλουβιά. Ντύθηκα και κατέστρωσα το πλάνο της βουτιάς. Το νερό θολό και οι 12C ήταν ένα σοκαριστηκό γεγονός. Είχα κολυμπήσει αρκετά αλλά δεν είχα δει τίποτα. Ανοίχτηκα και ετοιμάστηκα να βουτήξω. Προσγειώθηκα στα -13μ. Ο βυθός είχε ένα ζαχαρί χρώμα, λες και ήμουν σε μια έρημο. Είχα ορατότητα το πολύ μέχρι 2μ και μετά όπου και να κοιτούσα με περιέβαλε ένα μαύρο δαχτυλίδι θολούρας. "Τώρα θα μου έρθει ο Λεβιάθαν μέσα από την θολούρα...." σκέφτηκα. Έκανα αρκετές βουτιές αλλά δεν μου ήρθε τίποτε. Πήρα τον δρόμο του γυρισμού και λίγο πριν βγω έπιασα ένα λαβράκι του κιλού.
"Πάλι καλά..." σκέφτηκα. Καθώς πλησιάζω στις χερσαίες εγκαταστάσεις της ιχθυοκαλλιέργειας, νασου και ένα μεγάλο κοπάδι από κεφάλους. Βουτάω γρήγορα και κρεμιέμαι από ένα σκοινί που βρήκα. Το κοπάδι με φέρνει βόλτα. Βλέποντας ότι τίποτα δεν το ακολουθεί, σημαδεύω έναν από τους πιο μεγάλους και πιάνω ένα ψάρι κοντά στα δύο κιλά. Πλησιάζω την προβλήτα, βλέπω ένα άλλο κοπάδι με κεφάλους να περνάει. Βουτάω γρήγορα και καρτερεύω από κάτι αλυσίδες. Έχω αποφασίσει να μην πιάσω άλλον κέφαλο. Η επιλογή μου είναι σωστή γιατί ανάμεσα στα ψάρια υπάρχει και ένα καλό λαβράκι. Αφήνω το ψάρι να πλησιάσει, σημαδεύω και ρίχνω.
2,3 κιλά....
Το λαβράκι τινάχτηκε και μπερδεύτηκε λίγο πιο βαθιά σε ένα σκοινί. Βουτάω, σιγουρεύω και ξεμπλέκω το υπέροχο τρόπαιό μου. Είναι ένας δίκιλος (2,3κ) λύκος της θάλασσας. Αποφασίζω να κάνω μερικές βουτιές ακόμη πριν βγω. Καμιά πενηνταριά μέτρα παρακάτω, βρίσκω μια μεγάλη άγκυρα. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και ξαπλώνω δίπλα της, αφού την πάρω αγκαλιά. Περιμένω να δω μήπως και εμφανιστεί τίποτα. Δεν έχει περάσει ένα λεπτό και βλέπω ένα ωραίο λαβράκι να έρχεται του σκοτωμού καταπάνω μου. Ευθυγραμμίζω το ψαροτούφεκο και ρίχνω πριν "την κάνει". Η βολή βρίσκει το ψάρι στον σβέρκο, το οποίο εκτινάσσεται με μεγάλη ταχύτητα.
1,9 κιλά...
Μετά από λίγο φέρνω στην αγκαλιά μου ένα ακόμη δίκιλο (1,9κ) λάφυρο. Έκανα μερικά καρτέρια και αποφάσισα να βγω μιας και ψάρευα 3,5 ώρες. Λίγο πριν βγω, έξω-έξω, σε βάθος μισού μέτρου να ένας υπέροχος κατάμαυρος ιππόκαμπος. Είναι από τους πιο μεγάλους που έχω δει στα διάφορα ψαρέματά μου. Το παίζει αδιάφορος κοιτώντας αλλού, εντελώς ακίνητος. Είναι ένα υπέροχο ον, αν και περίεργο πλάσμα του βυθού. Παίρνω το πλάνο που θέλω και βγαίνω.
Ένα υπέροχο θαλάσσιο άλογο!!!
Έρχεται και η Σταυρούλα όλο χαρά να με βοηθήσει, τα βάζουμε στο ψυγείο του πάγου και πάμε για αλλού.
Φτάσαμε στον επόμενο τόπο και βούτηξα αμέσως. Ανοίχτηκα λίγο και βούτηξα. Προσγειώνομαι στον βυθό και περικυκλώνομαι από τους ιπτάμενους δίσκους. Είναι διαφανής δίσκοι και κολυμπάνε προς όλες τις κατευθύνσεις. Είναι τα γνωστά γυαλιά τα οποία είναι ακίνδυνα. Το σώμα τους από την μέσα μεριά έχει τέσσερις κύκλους που σχηματίζουν έναν όμορφο σταυρό. Στις άκρες τους έχουν και διαφανή κρόσσια, τα οποία αν τα ακουμπήσει κανείς αισθάνεται ένα κάψιμο, σαν της τσούχτρας, αλλά πιο ανώδυνο. Έκανα αρκετές βουτιές χαζεύοντας το μεγαλείο των "ιπτάμενων δίσκων" που με είχαν κυριολεκτικά περικυκλώσει. Σε κάποιο σημείο στην επιφάνεια αρκετά γυαλιά είχαν "προσγειωθεί ανάποδα". Ήταν ένα αλλόκοτο θέαμα που σε έκανε να νομίζεις ότι ο κόσμος είχε γυρίσει τούμπα!!!
Ιπτάμενοι δίσκοι!!!
Δεν ξέρω αν κάποιο ψάρι είχε έρθει στα καρτέρια μου, αλλά ούτε που με ένοιαζε. Όταν πια άρχισα να κρυώνω, αποφάσισα να ψαρέψω τον υπόλοιπο κόλπο και να βγω. Εξάλλου είχα πιάσει αρκετά ψάρια. Έριξα σε μια σκιά και έπιασα ένα λαβράκι λίγο πάνω από κιλό. Το κρέμασα στην σημαδούρα μου και συνέχισα το ψάρεμά μου. Μου ήρθαν κέφαλοι αρκετοί. Δεν έδωσα σημασία. Μικρές τσιπούρες με επισκέπτονταν σχεδόν σε όλα τα καρτέρια. Έψαχνα να δω μήπως είχε έρθει η μαμά τους ή η γιαγιά τους ή τέλος πάντων κάποιος πιο μεγάλος από το σόι τους αλλά....
Στο κέντρο του κόλπου ετοιμάστηκα για ένα μεγάλο καρτέρι. Προσγειώθηκα στα -6μ, ανάμεσα σε κάτι πετρούλες και περίμενα. Με το που πέρασε το πρώτο λεπτό στον βυθό, είδα μια μεγάλη σκιά να με πλησιάζει. Η σκιά, είχε έρθει από τα ρηχά για να δει το περίεργο ον που είχε έρθει στην περιοχή του. Σημάδεψα όσο πιο καλά μπορούσα και πάτησα την σκανδάλη. Όπως είχα υπολογίσει η βέργα χτύπησε το μεγάλο λαβράκι στον σβέρκο, ακινητοποιώντας τον ευμεγέθη κυνηγό. Τον τράβηξα κοντά μου και είχα πιάσει ένα τρίκιλο λαβράκι (3,3κ).
Το μεγάλο 3,3 κιλά...
Τότε αποφάσισα να βγω. Ούτως ή άλλως είχα αρχίσει να κρυώνω. Λίγο πριν βγω, κάτι περίεργο μου τράβηξε το βλέμμα. Πλησίασα και σε βάθος λίγων εκατοστών, είδα ένα διαφορετικό πλασματάκι. Ήταν ένας ροζ-μοβ γυμνοσάλιαγκας, με μέγεθος το πολύ δύο εκατοστά. Χάζεψα την ομορφιά του και πήρα το πλάνο μου. Βέβαια τα έντονα χρώματά του είναι σαν να λέει: "Μπορείτε να με φάτε, αλλά η ευθύνη είναι δική σας!!!". Βλέπεται είναι πολύ τοξικό. Οι τοξίνες που περιέχει το σώμα του είναι θανατηφόρες για ότι τολμήσει έστω να τσιμπήσει κάτι τις. Η παραμικρή κίνηση της θάλασσας κουνούσε βίαια αυτό το εύθραυστο πλασματάκι. Πότε πήγαινε δεξιά, πότε αριστερά, αναλόγως από που έρχονταν τα ανεπαίσθητα κύματα. Τραβήχτηκα όσο πιο ήρεμα μπορούσα για να μην ενοχλήσω την λιλιπούτεια ομορφιά.
Για σου μικρούλι...
Καθώς έβγαινα κάτι άλλο μου τράβηξε το βλέμμα πάλι. Μόνο που αυτή την φορά ήταν μεγάλο, τεράστιο θα έλεγα. Μια πολύ μεγάλη σκιά κείτονταν μπροστά μου. Μην μπορώντας να καταλάβω τι ήταν λόγω της θολούρας, πλησίασα αργά-αργά. Ένα μεγάλο πλατάνι που είχε πέσει μέσα στην θάλασσα αρκετά χρόνια θα έλεγα. Ήταν στολισμένο με ανεμώνες, στρείδια, αχινούς, κοραλάκια αλλά και από άσπρους-διαφανείς σπόγγους απαράμιλλης ομορφιάς. Λες και ήταν μικρά μπουκέτακια διάφανων υποθαλάσσιων λουλουδιών. Έμεινα να τους παρατηρώ εκστασιασμένος για πολύ ώρα. Είχαν απλωθεί όπου μπορούσαν, δίνοντας στην θολούρα μια διαφορετική νότα ομορφιάς που έλειπε από τα προηγούμενα μέρη που είχα βουτήξει. Η βάση του δένδρου ήταν σπασμένη και αυτή ήταν η αιτία της πτώσης του στην θάλασσα. Παρατήρησα αυτό το διαφορετικό Χριστουγεννιάτικο δένδρο.
Το μεγαλείο της Φύσης!!!
"Κοίταξε που κάτι νεκρό για εμάς τους στενόμυαλους και στενόκαρδους, το παίρνει η Φύση με Όλη την Σοφία Της και δίνει ζωή σε μυριάδες-μυριάδων οργανισμούς!!! Σε αυτά τα Χριστούγεννα έχω δει τα ομορφότερα Χριστουγεννιάτικα δένδρα ever!!!" σκέφτηκα και βγήκα. Η Σταυρούλα ήρθε όλο χαρά να με βοηθήσει να αλλάξω. Βγάλαμε τις φωτογραφίες και εγώ καθάρισα τα ψάρια. Το μεγαλύτερο λαβράκι μου κρατούσε ακόμη μια έκπληξη. Καθώς το καθαρίζω καταλαβαίνω ότι το στομάχι του είναι γεμάτο. Πάντα κοιτάω τι έχουν φάει τα ψάρια, για να κατανοώ τις διατροφικές τους συνήθειες. Αυτό με βοηθάει όταν τα ψαρεύω. Ο μεγάλος κυνηγός είχα φάει 4-5 μεγάλες γαρίδες. Είναι πρώτη φορά που βλέπω κάτι τέτοιο.
Είχε μεγάλη όρεξη!!!
Συνολικά...
"Αυτές πρέπει να είναι οι περίφημες γαρίδες του Αμβρακικού. Την επόμενη φορά που θα έρθουμε θα ψάξω να τις βρω..." είπα στην Σταυρούλα.
Μετά από ένα ακόμη καταπληκτικό δείπνο με τους φίλους μας, το βράδυ μας βρήκε αγκαλιά να κοιμόμαστε....
Η επομένη μέρα μας έκρυβε μια ακόμη ευχάριστη έκπληξη. Ο Δημήτρης και η Αγλαΐα είχαν ετοιμάσει τα πάντα για μια βόλτα με το ιστιοπλοϊκό τους. Ο Καιρός ήταν φανταστικός πάλι. Φορτώσαμε τα απαραίτητα και ξεκινήσαμε για την βόλτα. Αναγκαστικά βάλαμε μπρος τις μηχανές, λόγω της άπνοιας. Ρίξαμε και συρτή, μπας και πιάσουμε τίποτα. Ανοιχτήκαμε και ο Δημήτρης έσβησε τις μηχανές. Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΗΡΕΜΙΑ. Δεν άκουγες τον παραμικρό θόρυβο. Βγήκαν και τα εδέσματα των παιδιών και πήραν φωτιά τα πιρούνια. Καθώς περνούσε η ώρα, ο καιρός άλλαξε. Ο άνεμος δυνάμωσε και σύννεφα κάλυψαν τον μέχρι τότε καταγάλανο ουρανό. Βάλαμε τα μπουφάν μας και ο καπετάν Δημήτρης με την καπετάνισσα Αγλαΐα άνοιξαν τα πανιά. Το ιστιοπλοϊκό άρχιζε να αυξάνει την ταχύτητά του και εγώ βρήκα την ευκαιρία και άρπαξα το πηδάλιο για να το παίξω καπετάνιος. Μάταιες οι προσπάθειές μου. Προσπαθούσα να κρατήσω τα πανιά φουσκωμένα, αλλά δεν τα κατάφερνα, παρ όλες τις υποδείξεις του Δημήτρη. Ειδικά όταν ήταν να στρίψουμε για να γυρίσουμε πίσω, ο καπετάν Ζαχαριάς, γύρισε στον ρόλο του μούτσου πάλι!!! Το πηδάλιο το ανέλαβε η Αγλαΐα και εγώ μάζεψα την συρτή που δεν είχε καμιά επιτυχία. Έτσι πλεύσαμε στο λιμανάκι της Παλέρου, όπου και τελείωσε αυτή η ήσυχη αλλά απολαυστική θαλασσινή μας βόλτα....
Στις λίμνες της Αιθιοπίας οι βουτιές γίνονταν μόνο στα βαθιά...
Φωτογραφία: Ιωάννης & Ευθυμία Σκευοφύλαξ, επεξεργασία: Αθανασία Παναγέα
Γεννήθηκα στην Αιθιοπία και φυσικά εκεί δεν γινόταν να ψαρεύω με ψαροτούφεκο. Αφενός η θάλασσα ήταν πάρα πολύ μακριά και αφετέρου στα ποτάμια και σε αρκετές λίμνες υπάρχουν άφθονοι και ευμεγέθης κροκόδειλοι. Όμως τα περισσότερα σαββατοκύριακα τα περνούσαμε στο κτήμα του πατέρα μου, πότε ψαρεύοντας με το καλάμι ή κυνηγώντας ότι οτιδήποτε με το αεροβόλο....
Πάσχα 1970
Διάφορες ταρζανιές...
Ψαρεύοντας στο φράγμα της Κόκας (1971)
Το 1973 ήρθαμε στην Ελλάδα πρόσφυγες, λόγω αλλαγής του καθεστώτος. Το αεροπλάνο προσγειώθηκε στο Ελληνικό και πηγαίνοντας για τον Πειραιά, είδα στην διαδρομή την θάλασσα για πρώτη φορά. Γύρισα και είπα στην αδελφή του πατέρα μου: "Τι μεγάλη λίμνη που έχετε!!!" για να μου απαντήσει: "Δεν είναι λίμνη, αλλά θάλασσα". Την ερωτεύθηκα αμέσως μπορώ να πω. Την κοιτούσα εκστασιασμένος καθ όλη την διαδρομή προς τον Πειραιά, όπου θα μας φιλοξενούσαν. Τα χρόνια πέρασαν, οι βουτιές στην θάλασσα αυξάνονταν. Μου πήραν τα πρώτα βατραχοπέδιλα, την πρώτη μάσκα... Ήπιαπολύ νερό μέχρι να μάθω την χρήση του αναπνευστήρα....
Γλυφάδα 1973!!!
Το 1976, δεκαπέντε χρονών, ήταν η χρονιά όπου τα πάντα έμελλαν να αλλάξουν. Μερικές μέρες πριν πάμε για τις καλοκαιρινές διακοπές στην αγαπημένη μου Κάρπαθο, κατέστρωσα τα πλάνα για να το πως θα αποκτούσα το πρώτο μου ψαροτούφεκο. Μπήκαμε στον ηλεκτρικό και κατεβήκαμε στην Ομόνοια για να πάμε στον Κλαουδάτο, ένα από τα μοναδικά πολυκαταστήματα. Αγοράσαμε τα διάφορα δώρα για τους συγγενείς και ότι άλλο θεωρούσαμε απαραίτητο. Καθώς έψαχνα μέσα στο πολυκατάστημα, το είδα. Τα μάτια μου πρέπει να γούρλωσαν! Έμεινα άφωνος δεν ξέρω για πόση ώρα! Ένα λεπτεπίλεπτο ψαροτούφεκο, περίπου 80-90 πόντους (μαζί με την βέργα του), που στα παιδικά μου μάτια φάνταζε σαν το καλύτερο ψαροτούφεκο στον κόσμο. Η τιμή του 327 δραχμές!!! Κατέστρωσα το πλάνο μου... Πήγα στην μητέρα μου και το είπα. Φυσικά όπως περίμενα είπε "ΌΧΙ". Η απάντηση ήταν κοφτή και δεν έπαιρνε άλλη κουβέντα. Δεν με πείραζε, γιατί την ήξερα από πριν την έκβαση του αιτήματός μου. Τότε πήγα στον πατέρα μου.
"Μπαμπάάάά, να πάρουμε αυτό το μικρούλι ψαροτούφεκο;" τον ρώτησα όσο πιο γλυκά μπορούσα..
"Τι λέει η μάνα σου;" με ρώτησε
"'Οτι πεις εσύ, μου είπε.." του απάντησα και φυσικά το αγοράσαμε. Καθ όλη την διάρκεια της αγοράς του, πρόσεχα να μην μας πάρει χαμπάρι η μάνα μου. Βάλαμε το ψαροτούφεκο μέσα σε μια μεγάλη σακούλα. Έλα ντε που δεν χωρούσε και φαινόταν η λαβή του. Το κρατούσα εγώ, φροντίζοντας να αποφεύγω την μητέρα μου. Όταν όμως βγήκαμε από το πολυκατάστημα το είδε.
"Τι σου είπα;;;" με ρώτησε αγριεμένη.
"Ο μπαμπάς...." είπα.
"Βρε συ ..." μου λέει ο πατέρας μου και εγώ το έβαλα στα πόδια τρέχοντας για τον ηλεκτρικό. Οι γονείς ξέσπασαν στα γέλια και έτσι απέκτησα το πρώτο ψαροτούφεκό μου. Στην Κάρπαθο υπό την καθοδήγηση του πατέρα μου, έγιναν οι πρώτες βουτιές κυνηγώντας κοκωβιούς, χειλούδες, σπάρους κλπ. Τότε μου μπήκε η ιδέα να αποκτήσω ένα σακάκι στολής. Το χαρτζιλίκι μου ήταν 100 δραχμές τον μήνα. Ότι άλλα χρήματα μου έδιναν οι διάφοροι συγγενείς, έμπαιναν στον κουμπαρά. Κανείς από την άμεση οικογένειά μου, δεν γνώριζε την ύπαρξή του. Με χίλιους κόπους και αιματηρές οικονομίες, κατάφερα να μαζέψω 3,900 δραχμές μέχρι τις αρχές του επόμενου καλοκαιριού (1974). Το σακάκι όμως έκανε 4,000 δραχμές και δεν υπήρχε χρόνος για χάσιμο, μιας και πλησίαζε η ημερομηνία αναχώρησης για την Κάρπαθο. Το επόμενο χαρτζιλίκι θα το έπαιρνα στο νησί. Κάτι έπρεπε να κάνω. Πήγα στην μητέρα μου για μια προκαταβολή, αλλά ήταν ανένδοτη. Δεν μπορούσα να περιμένω τον πατέρα μου, γατί θα ερχόταν το βράδυ. Η παραγγελία της στολής έπρεπε να γίνει σήμερα, αλλιώς δεν θα προλάβαινε το κατάστημα να μου την φέρει πριν φύγουμε για το νησί. Μέσα στην παιδική απελπισία μου, ήρθε ως μάνα εξ ουρανού, ένα μικρό πλασματάκι που δεν το έχουμε και σε μεγάλη υπόληψη... Μια κατσαρίδα!!! Ακούω την μάνα μου να φωνάζει και τρέχω να δω τι συμβαίνει. Η μητέρα μου έχει σκαρφαλώσει σε ένα σκαμπό. (Τις συχαίνεται και τις φοβάται). Δεν αφήνω την κατσαρίδα να φύγει και λέω στην μητέρα μου. "Θα την σκοτώσω, αν μου δώσεις το χαρτζιλίκι μου του επόμενου μήνα..." της είπα.
"Καλά, καλά.." μου λέει και όπερ και εγένετο το φονικό. Όμως η μητέρα μου δεν κράτησε τον λόγο της... Έτσι πήγα στο μπαλκόνι και άνοιξα το καπάκι της υδρορροής και περίμενα. Πρέπει να είχαν περάσει δύο περίπου ώρες όταν φάνηκε η επόμενη κατσαρίδα. Την αρπάζω και την πετάω μέσα στην κουζίνα. Την βλέπει η μητέρα μου και πηδάει πάνω στον πάγκο της κουζίνας. Δεν αφήνω την κατσαρίδα να φύγει και λέω: "Ένα εκατοστάρικο παρακαλώ.."
"Καλά-καλά σκότωσέ την και στο δίνω.." μου απαντά. "Όχι!!! Πρώτα τα λεφτά!!!" και την κοιτάω χαμογελώντας πονηρά. Ανένδοτη η μάνα μου, απτόητος εγώ και στην μέση η κατσαρίδα....
Με την βοήθεια της κατσαρίδας...
Μετά από λίγα λεπτά μου λέει: "Καλά, πήγαινε και πάρτο από το πορτοφόλι μου.." Αστραπιαία πηγαίνω στην κρεβατοκάμαρα, παίρνω το εκατοστάρικο, βουτώ την κατσαρίδα και την αφήνω μέσα στην υδρορροή ολοζώντανη. Δεν μου πήγαινε να σκοτώσω την ευεργέτιδά μου. Γυρίζω στην μάνα μου και της λέω: "Μαμά θέλω να αγοράσω μια στολή.."
"Πόσο κάνει;" με ρωτάει. "4000 δραχμές" της λέω. "Και που θα βρεις τόσα λεφτά;" με ρωτάει. "Θα πιάσω δουλειά. Μπορώ να την πάρω;" ρωτάω όλο γλύκα... "Φυσικά!!! Αν προλαβαίνεις γιατί φεύγουμε για Κάρπαθο..." μου λέει χαμογελώντας. "Ναι το ξέρω, αλλά εγώ θα προσπαθήσω.." απαντάω. Πάω στο δωμάτιό μου, παίρνω τα χρήματα και σαν σίφουνας εξαφανίζομαι τρέχοντας για το κατάστημα καταδύσεων. Μετά από τρις μέρες, την παραμονή πριν φύγουμε, μπαίνω θριαμβευτής στο σπίτι αγκαλιά με την στολή. Κόκκαλο η μάνα... "Που βρήκες τα λεφτά; Πως την πήρες;;;" μου ρωτάει όλο απορία. "Τα μάζευα όλο τον χρόνο, αλλά μου έλειπαν 100 δραχμές, αυτές της κατσαρίδας. Εξάλλου εσύ συμφώνησες και είπες ότι μπορώ να την πάρω!!!" και αγκαλιάζοντας σφιχτά την πρώτη μου στολή, πήγα χοροπηδώντας στο δωμάτιό μου... Το τι έγινε εκείνο το καλοκαίρι δεν φαντάζεστε!!! Λέπια σίγουρα έβγαλα, τα βράγχια προσπαθώ να αποκτήσω, αλλά δεν τα κατάφερα ακόμη. Βλέποντας την μανία μου για το ψαροτούφεκο, ο πατέρας μου, μου κότσαρε και ένα κίτρινο σωσίβιο για κάθε ενδεχόμενο. Το καλό ήταν ότι μια φορά ενώ κολυμπούσα, τράβηξα την περόνη του για να δω πως λειτουργεί και αυτό φυσικά φούσκωσε. Όμως δεν μπορέσαμε να ξαναβρούμε βιδωτή φιάλη διοξειδίου και έτσι ευτυχώς απαλλάχτηκα από αυτό.
Ο πρώτος εξοπλισμός..
Από τότε έχουν περάσει αρκετές δεκαετίες. Άλλαξα στολές, άλλαξα ψαροτούφεκα, άλλαξα τον τρόπο που ψάρευα αρκετές φορές. Σιγά-σιγά ήρθαν και οι πρώτες επιτυχίες που όσο περνούσε ο καιρός γίνονταν όλο και περισσότερες και μεγαλύτερες. Άσχετα όμως με τις επιτυχίες μου, πάντα παραμένουν στην ψυχή μου χαραγμένα εκείνα τα παιδικά μου συναισθήματα της πρώτης φοράς!!!
Υ.Γ...... Γ@@@το... μετά από τόσα χρόνια που ψαρεύω, δεν κατάφερα να βγάλω βράγχια... ακόμη!!!!
Το Σύμπαν συνωμότησε για μια ακόμη φορά και η αργία της 28ης Οκτωβρίου έγινε πενταήμερη. Εκκρεμούσε και μια πρόσκληση από τον Δημήτρη και την Αγλαΐα κι έτσι όπου φύγει-φύγει για το Thalassa-Spa Hotel στην Πάλερο. Μόνο που αυτή την φορά δεν ακολουθήσαμε τον γνωστό δρόμο μέσου του Αστακού. Πήγαμε από Αγρίνιο-Αμφιλοχία... Ο λόγος γιατί δύο φίλοι μου, ο Κώστας και ο Νικόλας που μου είπαν μερικούς καλούς ψαρότοπους του Αμβρακικού.
"Μόνο που είναι θολά, έως πολύ θολά..." με προειδοποίησε ο Κώστας
"Μην ανησυχείς... " του απάντησα. "Ας όψεται ο Β. Ευβοϊκός..."
Το αριστερό μέρος...
...το δεξί...
Το πρώτο μέρος αν δεν σου πουν, δεν υπάρχει περίπτωση να το βρεις! Πάνω σε μια στροφή υπάρχει ένα μικρό δρομάκι που οδηγεί στην παραλία. Η Δυτική Στερεά Ελλάδα έχει τόσο πυκνή βλάστηση που δεν μπορείς να δεις που σε βγάζει κάποιος δρόμος. Έτσι αν δεν σου πουν που να πας, απλά δεν το τολμάς. Εγώ όμως είχα τις πληροφορίες μου και ήταν ακριβείς! Νάναι καλά οι δύο φίλοι μου. Βρήκαμε το στενάκι και μετά από λίγο φτάσαμε στην παραλία. Νόμιζα ότι βρισκόμασταν κάπου στα τροπικά. Παντού πράσινο, τεράστια δένδρα και μια θάλασσα να την πιεις στο ποτήρι. Τραβήξαμε τις φωτογραφίες που θέλαμε και χωρίς πολλά-πολλά ντύθηκα και βούτηξα. Ήταν όπως μου το είχαν πει οι φίλοι μου. Θολούρα αρκετή, ρηχά νερά και λίγο κρύο. Στο πρώτο καρτέρι μου ήρθαν μικρά λαβράκια. Προχώρησα και καρτέρεψα. Που και που ο βυθός ήταν στρωμένος με αμέτρητα μύδια.
"Ωραία, αυτό δείχνει ότι μάλλον θα δω τσιπούρες..." σκέφτηκα (στις τσιπούρες αρέσουν πολύ τα μύδια και σε μένα οι τσιπούρες!!!). Ψάρεψα έξω-έξω εκεί που σκάει το κύμα. Ψάρεψα πιο βαθιά, το ίδιο σκηνικό. Πολλά μικρά αλλά και κατατρομαγμένα ψάρια. Ένα καλό ψάρι δεν είδα. Απορημένος πήρα τον δρόμο του γυρισμού. Σε μια στιγμή που κοίταξα προς την παραλία είδα την Σταυρούλα να κουνάει τα χέρια της. Την χαιρέτισα και βούτηξα. Έκανα δυο-τρία καρτέρια και βγήκα. Με περίμενε με την αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της. Την κοίταξα απορημένος και μου είπε: "Υπήρχε ένα μαύρο κεφάλι στην επιφάνεια λίγο πιο βαθιά από εσένα, γιαυτό σου έγνεψα. Δεν μπορεί να ήταν ψαροτουφεκάς, γιατί το κεφάλι ήταν μικρό, παιδικό θα έλεγα!!!"
..και το αστέρι μου στην μέση!!!
Κοίταξα απορημένος την θάλασσα χωρίς να της πω κάτι. Όλη την ώρα που ντυνόμουν, το ένα μου μάτι ήταν στραμμένο προς την θάλασσα, λες και ήμουν ένας χαμελέων. (Εκείνος έχει την ικανότητα να κοιτάει προς διαφορετικές κατευθύνσεις ταυτόχρονα). Κόντεψα να αλληθωρίσω από την όλη προσπάθεια, όταν στο βάθος φάνηκε ο παράξενος επισκέπτης. Είδα το μαύρο κεφάλι του, την πλάτη του και βούτηξε. Μετά από λίγο το ίδιο, μόνο που αυτή την φορά είχε έρθει πιο κοντά μας. Έσκυψα, προχώρησα προς την θάλασσα και κρύφτηκα πίσω από κάτι βράχια. Περίμενα λίγο και τότε βγήκε πάλι στην επιφάνεια. Είδα δυο μεγάλα ρουθούνια να ανοίγουν και να παίρνουν μια βαθιά ανάσα πριν χαθεί στο πανέμορφο υγρό στοιχείο. Ήταν μια φώκια περίπου με ένα μέτρο μήκος..
"Τώρα εξηγείτε γιατί ήταν όλα τόσο τρομαγμένα και δεν είδα τίποτα μεγάλο..." είπα στην Σταυρούλα. Χάζεψα λίγο την θάλασσα και την είδα πάλι καμιά εκατοστή μέτρα πιο πέρα. Μπήκαμε στο αμάξι και τραβήξαμε για τους φίλους μας. Μας περίμεναν στο ξενοδοχείο και αφού έπεσαν βροχή οι αγκαλιές και τα φιλία, φάγαμε όλοι μαζί στο πλούσιο τραπέζι που μας είχαν ετοιμάσει.
Την επομένη το πρωί ο Δημήτρης με ρώτησε αν θα πήγαινα για βουτιά. Παραξενεύτηκα που με ρώτησε και τον ρώτησα γιατί...
"Η θάλασσα έχει κολλήσει και λέγαμε να πάμε μέχρι το Μεγανήσι με το σκάφος..." μου είπε.
"Όχι δεν θα βουτήξω, αυτή την φορά θα το απολαύσω κι εγώ..." του απάντησα χαμογελώντας.
Η θάλασσα είχε κολλήσει..
Αφού τακτοποιήσαμε τα πάντα, πήραμε και προμήθειες, κατεβήκαμε στο λιμάνι και μετά την επιβίβαση, βάλαμε πλώρη για το Μεγανήσι. Η θάλασσα ήταν σαν γιαούρτη. Μπορούσες να γράψεις πάνω της. Στα μισά της διαδρομής ο Καπετάν Δημήτρης έσβησε την μηχανή. Η ΑΠΟΛΥΤΉ ΗΡΕΜΙΑ!!! Δεν ακουγόταν τίποτε. Απολαύσαμε το τοπίο, τον ζεστό ήλιο. Πότε-πότε κάποιο αφρόψαρο πλατσούριζε στην επιφάνεια. Μετά από λίγο στρώσαμε το τραπέζι και τα πιρούνια ανάψανε. Το θαλάσσιο αεράκι μας είχε ανοίξει την όρεξη κι έτσι ρημάξαμε τις νοστιμιές που είχαν ετοιμάσει οι φίλοι μας.
Το τσιμπούσι!!!
Στην συνέχεια καταπλεύσαμε στο όμορφο Μεγανήσι όπου μας περίμενε το κυρίως πιάτο. Αργά το απόγευμα πήραμε τον δρόμο για τον γυρισμό. Απόλαυσα την διαδρομή κοιτώντας τα παράλια από την πλευρά της θάλασσας που μου έδινε μια διαφορετική σκοπιά της διαδρομής που έχω κάνει τόσες πολλές φορές οδικώς. Έτσι τελείωσε και η δεύτερη ημέρα.
Ξύπνησα χαράματα και ξεκίνησα για έναν γνωστό τόπο. Ντύθηκα γρήγορα και βούτηξα στην αγαπημένη μου θάλασσα. Παρόλο που ήταν πολύ θολή, δεν κυκλοφορούσε τίποτα μεγάλο. Καρτέρι στο καρτέρι περνούσαν οι ώρες. Σε μια στιγμή κι ενώ καρέτευα, είδα μια γρήγορη σκιά να περνάει από πάνω μου. Γύρισα το ψαροτούφεκό μου κι έριξα. Περίμενα να έχω αστοχήσει, αλλά το τρελό τράβηγμα της πετονιάς μου έλεγε το αντίθετο. Μην ξέροντας τι έχω χτυπήσει και που, δεν κόντραρα το ψάρι. Σιγά-σιγά πήρα στα χέρια μου μια κουρασμένη παλαμίδα κοντά στο κιλό.
Καλόστην...
"Πάλι καλά..." σκέφτηκα και αφού τακτοποίησα το ψάρι προχώρησα για ένα μικρό κατρακύλι. Εδώ λόγω των πετρών, η ορατότητα ήταν κάπως πιο βελτιωμένη και είχε και πολύ περισσότερη ζωή. Πολλά ψάρια (σαργοί, κέφαλοι, τσιπούρες, μελανούρια) πηγαινοέρχονταν. Το μόνο δυσάρεστο, ήταν όλα μικρά. Καρτέρευα χαζεύοντας τον υπέροχο αλλά και ζωντανό θαλάσσιο πίνακα. Σε κάποια βουτιά είδα και μια ομάδα σικιών. Τα μεγαλύτερα ψάρια ήταν περίπου μισόκιλα. Βούτηξα αρκετές φορές για να πάρω τα πλάνα που ήθελα χωρίς να πατήσω σκανδάλη. Καλό είναι τα μικρά ψάρια να τα αφήνουμε να μεγαλώνουν. Βέβαια λάθη γίνονται κι εγώ έχω πιάσει μικρά ψάρια. Το θέμα είναι να μην γίνεται εξεπίτηδες!!!
Καρτέρι στο καρτέρι τελείωσε το κατρακύλι και ξαναμπήκα στην θολούρα. Αποφάσισα ότι το σημερινό ψάρεμα του Αμβρακικού είχε τελειώσει. Ενώ είχα πλησιάσει στην ακτή είπα να κάνω το τελευταίο μου καρτέρι. Προσγειώθηκε ανάμεσα σε κάτι πλάκες. Το βάθος δεν ήταν πάνω από δύο μέτρα. Εκεί που καρτερεύω βαριεστημένα, παρατηρώ ότι μια μεγάλη σκιά να κινήτε πολύ γρήγορα προς το μέρος μου. Μέχρι να συνειδητοποιήσω τι γίνεται, το ψάρι έχει στρίψει και το χάνω. Τα βάζω με την ολιγωρία μου (γιατί είχα βολή), αλλά καθησυχάζω τον εαυτό μου μήπως και γυρίσει. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα ξαναβλέπω την μεγάλη σκιά να με προσπερνά και να χάνεται μέσα στην θολούρα. Όμως, τώρα είμαι προετοιμασμένος και το ψαροτούφεκο βλέπει προς στην σωστή κατεύθυνση. Σημαδεύω αστραπιαία και πατάω την σκανδάλη. Η βέργα εκτινάσσεται με απίστευτη ταχύτητα και χάνεται μέσα στην θολούρα. Επικρατεί νεκρική σιγή! Δεν κουνιέται τίποτα! "Αστόχησα..." σκέφτηκα και τράβηξα την βέργα από την πετονιά της πολύ βαριεστημένα. Όμως η πετονιά έρχεται με δυσκολία, γιατί σέρνει κάτι βαρύ. ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ!!! Βουτάω μέσα στην πηχτή θολούρα και πιάνω την βέργα. Δεν πιστεύω στα μάτια μου. Έχω πιάσει ένα πολύ μεγάλο λαβράκι.
Το μεγάλο δώρο του Αμβρακικού!!!
Το ψάρι δεν μπορεί να κινηθεί, γιατί η βέργα του έχει μπει λίγο πιο μπροστά από την ουρά και η μύτη της βέργας μόλις προεξέχει πάνω από το αριστερό του μάτι. Αγκαλιές-φιλιά.... Μόνο στην επιφάνεια της θάλασσας δεν περπάτησα από την χαρά μου. Είχα πιάσει έναν μεγάλο κυνηγό 4,5 κιλών!
..δεν ήμουν εγώ!!!
Εννοείται ότι το ψάρεμα τελείωσε εκεί. Βγήκα στην παραλία και έβγαλα τις φωτογραφίες που ήθελα και περιχαρής γύρισα στο ξενοδοχείο όπου έγινε της κακομοίρας μόλις είδε η παρέα το ψάρι...
Ο γίγαντας...
Η επόμενη ημέρα ήταν και αυτή θαυμάσια. Ήλιος, ζέστη, άπνοια. Ο Δημήτρης ρώτησε την Σταυρούλα για έναν φοίνικα. Πήγαμε όλοι μαζί να δούμε το δένδρο, που ήταν σε κακό χάλι. Η γεωπόνος της παρέας επιβεβαίωσε τους φόβους του Δημήτρη ότι πρόκειται για το κόκκινο σκαθάρι. Η Σταυρούλα του είπε ότι δεν υπάρχει σωτηρία και θα πρέπει να κάψουμε τον φοίνικα για να μην μολύνει και τους άλλους.
Ο δυστυχής φοίνικας...
Η οικολογική συνείδηση του Δημήτρη δεν του επέτρεπε να αγνοήσει το γεγονός, παρόλο που το όλο εγχείρημα θα μας έπαιρνε μια ολόκληρη ημέρα να το τελειώσουμε. Έτσι ξεκινήσαμε με το να κόψουμε τα κλαδιά. Αφού ο Ντίνος περιέλουσε τον φοίνικα με πετρέλαιο, του έβαλε φωτιά. Αυτό έγινε για να προλάβουμε τυχόν έντομα που ήταν έτοιμα να φύγουν και να πάνε αλλού. Όταν έσβησε η φωτιά μετά από ώρα, άρχισε το σκάψιμο του φοίνικα. Τα έντομα είχαν φάει εσωτερικά τον κορμό του σε τέτοιο σημείο που έμοιαζε σαν νερουλός πουρές. Ψάχνοντας βρήκαμε τις προνύμφες. Αυτές είναι μεγάλες και χοντρές άσπρες κάμπιες, οποίες κατά την γεωπόνο μας, κάνουν την περισσότερη ζημιά. Μετά βρήκαμε το κουκούλια όπου μπαίνουν μέσα οι κάμπιες για να μεταλλαχθούν σε τελικής μορφής έντομα. Τα κουκούλια ήταν εκπληκτικά. Οι κάμπιες είχαν πάρει ίνες από τον φοίνικα και τις είχαν μετατρέψει σε φωλιά. Μια εκπληκτική κατασκευή! Το μεγαλείο και η τελειότητα της Φύσης ήταν για άλλη μια φορά παρούσα μέσα στα χέρια μου. Ανοίγοντας με προσοχή τα κουκούλια βρήκαμε μέσα τα έντομα στην τελική τους μορφή, έτοιμα να πετάξουν για άλλους φοίνικες. Αυτά τα καταστροφικά μεν, αλλά εκπληκτικά δε έντομα, ήρθαν με τους φοίνικες για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004. Οι Φοίνικες έφτασαν την τελευταία στιγμή κατά εκατοντάδες και δεν υπήρχε χρόνος να ελεγχθούν. 'Ετσι τοποθετήθηκαν για να καλλωπίσουν τους διάφορους αθλητικούς και μη χώρους, με συνέπεια να απλωθούν σχεδόν σε όλη την χώρα, μιας και δεν υπάρχει φυσικός εχθρός. Είναι πάντως εκπληκτικό, πως ένα τόσο μικρό πλασματάκι, μας αποδεικνύει πόσο αδύναμοι είμαστε απέναντι στο μεγαλείο που λέγεται Φύση.. ή όπως αλλιώς θέλετε να Το πείτε. Ένας τόσος μικρός λαθρεπιβάτης, μας βάζει τα γυαλιά στην καταπολέμησή του. Κοκορευόμαστε ότι μπορούμε να πάμε στο Φεγγάρι και πολύ σύντομα στον Άρη, ότι έχουμε τεχνολογία, πυραύλους, υπερσύγχρονα οπλικά συστήματα για να καταστρέψουμε ο ένας τον άλλο και δεν μπορούμε να σταματήσουμε την απλοϊκή επέλαση ενός μηδαμινού σκαθαριού!!!!!!! Αυτή είναι η αξία του πολιτισμού μας; Τέλος πάντων.... Με αυτές τις σκέψεις με βρήκε η εκπληκτική δύση του σχεδόν χειμωνιάτικου ήλιου. Αποφασίσαμε να φάμε το ψάρι την επομένη και τελευταία μας μέρα στην όμορφη Πάλερο.
Νωρίς το πρωί έκανα μια γρήγορη βουτιά στο μέρος που είχα πιάσει το υπέροχο λαβράκι. Δεν κολύμπησα όλη την απόσταση αυτή την φορά. Όντος βρήκα 4-5 λαβράκια, αλλά ήταν όλα μικρά. Τα χάζεψα, έκανα μερικές βουτιές παρακάτω και βγήκα. Δεν με ένοιαζε που δεν βρήκα κάποιο άλλο αξιόλογο ψάρι. Γύρισα στο ξενοδοχείο και μετά από λίγο αρχίσαμε τις ετοιμασίες. Ο σεφ Δημήτρης τα είχε προβλέψει όλα όπως κάνει πάντα!!!
Ο σεφ Δημήτρης επί τω έργω...
Το ψάρι ψήθηκε στα κάρβουνα και μαζί με τις υπόλοιπες ντόπιες λιχουδιές, ευχαριστηθήκαμε ένα Λυκούλιο δείπνο μπορώ να πω. Για άλλη μια φορά η Πάλερος μας είχε δείξει την Πραγματική της Αγάπη (friends included)!!!
Υ.Γ.: Οι φωτογραφίες που ακολουθούν έχουν ως εξής:
1η & 2η το κάψιμο του φοίνικα. 3η η κάμπια (προνύμφη), 4η μια τρύπα από τα έντομα,
5η & 6η Το κουκούλι, 7η το κουκούλι με το τελειοποιημένο έντομο,
7η & 8η Η τελική φάση του πλήρους εντόμου, το γνωστό κόκκινο σκαθάρι.
