Η θεία Πιπίνα...

Η θεία Πιπίνα.

Την θεία μου την γνώρισα το 1973 όταν ήρθαμε πρόσφυγες από την Αιθιοπία και μας αγάπησε από την πρώτη στιγμή. Ήταν παντρεμένη με τον θείο Μπάμπη. Μας φιλοξένησαν στον Πειραιά για πάνω από ένα χρόνο, με περίσσεια αγάπη και υπομονή, μέχρι να σταθούμε στα πόδια μας και να πάμε να μείνουμε άλλου. 

Με τον θείο στην Κάρπαθο.

Η θεία Πιπίνα στα Καρπάθικα, (βαφτισμένη Καλλιόπη, μην με ρωτάτε το για το Πιπίνα...) ήταν ένας ευθύς άνθρωπος, τσαούσα που όταν ήθελε να πει ή να κάνει κάτι δεν κώλωνε. Γι αυτό τον λόγο την είχα ονομάσει "λοχία". Την θυμάμαι στην Κάρπαθο, το καλοκαίρι του 1973, να γυρίζουμε από την θάλασσα καμιά δεκαριά πιτσιρίκια. Η θεία να είναι στην οπισθοφυλακή και να μας βάζει σε τάξη. Δεν ξέφευγε κανένας όσο κι αν προσπαθούσαμε να κάνουμε κάποια σκανδαλιά ή "τυχαία" να ξεχαστούμε και να κρυφτούμε κάπου για να μην γυρίσουμε "τόσο νωρίς" στο σπίτι. Καθώς τα χρόνια περνούσαν, αρκετές Κυριακές μας καλούσαν να φάμε στην τότε αυλή. Η σπεσιαλιτέ της, τα χειροποίητα σουβλάκια, αλλά εκείνες οι τηγανιτές της πατάτες ήταν απερίγραπτα νόστιμες. Μετά ξεκινούσε ο αγώνας τάβλι μεταξύ του θείου Μπάμπη και πατέρα μου, όπου οι ομηρικοί διαξιφισμοί σταματούσαν με την παρέμβαση της θείας Πιπίνας. Όπως και στο ποδόσφαιρο, όπου ο θείος ήταν βάζελος κι εγώ γαύρος. Πάλι η θεία ήταν ο πυροσβεστήρας. Αξέχαστα θα μείνουν τα τραπέζια της για την ονομαστική γιορτή του θείου, όπου μεταξύ των αμέτρητων νοστιμιών, τα σαλιγκάρια θα μου μείνουν αξέχαστα. Θα πρέπει να είχα φάει όλη την κατσαρόλα!!! Μέχρι τα τελευταία της, η θεία Πιπίνα παρέμεινε γλυκατζού. Τα τελευταία χρόνια έπασχε από άνοια κι όταν έσπασε τον μηρό της, εκεί πήρε την κάτω βόλτα θα έλεγα κι έφυγε ήσυχα ένα πρωινό.

Καλό ταξίδι αγαπημένε μου Λοχία. Κοιτά να βάλεις σε τάξη και τον Παράδεισο....