Βουτιά στο βασίλειο της τσούχτρας.... παρέα με έναν πρίγκιπα 18,8 κιλών !!!

...τα λόγια είναι περιττά....

Φωτογραφία -video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ.

Άλλο άρθρο ήθελα να ανεβάσω, αλλά λόγω των γεγονότων αυτό πήρε την καλοκαιρινή πρωτιά!!!

Όλοι μας λίγο πολύ έχουμε παραπονεθεί για τις τσούχτρες στην θάλασσα. Στα χρόνια που ψαρεύω έχω έρθει αντιμέτωπος αρκετές φορές με αυτούς τους οργανισμούς και πάντα έφευγα ηττημένος ή μάλλον τσιμπημένος. Μάλιστα θεωρούσα σαν την χειρότερη μου εμπειρία μια φορά που έπεσα πάνω σε πολλές τσούχτρες στην Κάρπαθο. Όμως εκείνη η συνάντηση ήταν πολύ light, σε σχέση με αυτό που μου συνέβη πρόσφατα. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή τους. 

Ξύπνησα από τα άγρια χαράματα για να είμαι το ξημέρωμα εκεί που ήθελα. Όλα είχαν φορτωθεί από βραδύς για ένα διήμερο ψάρεμα, με αλλαγή στους τόπους. Θα ψάρευα και βαθιά και ρηχά. Αυτό ήταν το πλάνο, στο μυαλό μου τουλάχιστον. Στον δρόμο και λίγο πριν φτάσω θυμήθηκα κάποιους γνωστούς που έλεγαν ότι πέρυσι ο Κορινθιακός ήταν γεμάτος από τσούχτρες. "Λες να τις βρω κι εγώ;;;..." αναρωτήθηκα. 

Καθώς κατεβαίνω στην παραλία όπου θα ντυνόμουν.... μένω άναυδος. Έχει παντού, μα παντού τσούχτρες. "Δεν σκεφτόσουν κανένα μεγάλο μαγιάτικο... αντί για τις τσούχτρες..." είπα φωναχτά στον εαυτό μου εκνευρισμένος. Τι να έκανα; να έφευγα; είχα κάνει τόσα χιλιόμετρα και ξύπνησα από τα άγρια χαράματα για να είμαι εκεί. Σε μεριές-μεριές οι τσουχτρες ήταν τόσο πολλές που δεν φαινόταν ο βυθός. Ένα μοβ-μπορντό πράγμα απλωνόταν που.... Μετά από μερικές σκέψεις βρήκα τρόπο να βουτήξω. Ντύθηκα και ξεκίνησε η Οδύσσειά μου, μέχρι να βγω στα ανοιχτά, όπου επικρατούσε ελάχιστος κυματισμός και ήλπιζα ότι θα τις είχε παρασύρει. Δεν έβαλα το κεφάλι μου στο νερό. Απλά ενεργοποίησα την υποβρύχια κάμερα και κολύμπησα σαν σκύλος με το κεφάλι έξω. Όταν έφτασα στο σημείο που νόμιζα ότι ήταν καλύτερα τα πράγματα, άρχισα να ετοιμάζω το ψαροτούφεκο. Βάζω το κεφάλι μου στο νερό και κοιτάω να δω τι γίνεται. Τα πράγματα ήταν κάπως καλύτερα, αλλά υπήρχαν ακόμη πολλές τσούχτρες. Ανοίχτηκα κι άλλο. Τώρα υπήρχαν ελάχιστες. Ξεκίνησα να οπλίζω όταν αισθάνθηκα τα καυτά της πόδια στα χείλη μου. Πετάχτηκα έξω από το νερό, απομακρύνοντας βίαια την τσούχτρα, ενώ το έντονο κάψιμο εξακολουθούσα να το αισθάνομαι. Μετά από λίγο αισθανόμουν το πάνω χείλος μου να πρήζεται. "Ωραία, τώρα θα μοιάζω σαν Αφρικανός. Ούτως ή άλλως εκεί γεννήθηκα..." είπα χαμογελώντας για να ελαφρύνω την κατάσταση. Μου πήρε πάνω από μισή ώρα να ηρεμήσω και να καθαρίσω τον υπόλοιπο εξοπλισμό μου από τα διάφορα απομεινάρια των τσουχτρών, και τράβηξα για τον κάβο.
 

Με το που έφτασα, παρατήρησα ότι στα διάφορα κολπάκια του κάβου είχε μαζευτεί το τσουχτρο-σόι σε μεγάλους αριθμούς. Πόντισα την σημαδούρα και ξεκίνησα το ψάρεμα. Που να ηρεμήσω όμως. Δεν έβγαιναν οι χρόνοι που ήθελα, γιατί σκεφτόμουν τις τσούχτρες. Σε μια στιγμή που έχω καταφέρει να ψιλό-ηρεμήσω και ετοιμάζομαι για βουτιά, αισθάνομαι ένα κάψιμο χαμηλά στο αριστερό μου μάγουλο. Μια καφέ τσούχτρα, όχι μεγαλύτερη από ένα ευρώ, έχει κολλήσει πάνω μου. Καταλαβαίνεται τι έγινε. Όταν απαλλάχτηκα από αυτήν, κάποια άλλα πόδια με άγγιξαν πλάι στο πρόσωπο με την ανάλογη καυτή επαφή. Άντε τώρα να ψαρέψεις...Όσο ήμουν αγχωμένος, παρατήρησα ότι ο χρόνος ξεκούρασης ανάμεσα στις βουτιές έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα και εγώ δεν είχα προλάβει να ξεκουραστώ ή να χαλαρώσω...

Τελικά ανοίχτηκα όσο μπορούσα και με την βοήθεια του ρέματος, άρχισα να κάνω κάποιες καλές βουτιές. Πάντα όμως στην ανάδυση κοιτούσα μήπως καμιά καυτή παρουσία με πλησίαζε. Όσον αφορά το ψάρεμα δεν είδα και πολλά πράγματα. Υπήρχαν κάποιες περιπτώσεις που θα μπορούσα να είχα πιάσει κάποιο καλό σαργό, αλλά είχα έρθει για κάτι πιο μεγάλο. Με την σκέψη μήπως και φανεί κάτι καλύτερο, δεν έριξα κι έχασα τον σαργό, αλλά και τίποτα δεν φάνηκε τελικά. Τα νερά περιέργως ήταν πάρα πολύ θολά. Είναι θολός ο Κορινθιακός, τουλάχιστον εκεί που τον ψαρεύω, αλλά σήμερα το είχε παρακάνει με την θολούρα του. 

Σε ένα καρτέρι μου ήρθε ένας μεγάλος λούτσος. Έδωσε τα διαπιστευτήριά του αλλά κάθισε να με παρατηρεί από μακριά, χωρίς να πλησιάσει καθόλου και σιγά-σιγά χάθηκε μέσα στην θολούρα. Οι βουτιές συνεχίζονται χωρίς κάτι ιδιαίτερο. Που και που οι σαργοί με επιτηρούν από μακριά, ίσα που φαίνονται, αλλά δεν με πλησιάζουν. Τα μικρόψαρα, που ως επί των πλείστων είναι καλόγριες και γόπες, απολαμβάνουν την έλλειψη των κυνηγών που ψάχνω εγώ. Έτσι αρχίζω σιγά-σιγά να απολαμβάνω αυτό που ήρθα να κάνω και η ηρεμία να αρχίζει να με κατακλύζει. Αγκαλιά με τον βυθό, απολαμβάνω την ηρεμία, την μοναξιά μου, παρατηρώντας τον βυθό και τις πολλαπλές εκφάνσεις του. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά πόσες φορές έχω έρθει σε αυτό το μέρος. 1000, 2000 φορές;;; Δεν ξέρω. Ποτέ μα ποτέ δύο φορές δεν είναι ίδιες, όπως και σε κάθε άλλο ψαρότοπο που έχω ψαρέψει.... Όμως αυτό που παραμένει το ίδιο, με μικρές διακυμάνσεις, είναι η ηρεμία της μοναξιάς που μου δίνει τόσο απλόχερα ο βυθός, η θάλασσα. Ενώ κάνω αυτές τις σκέψεις και απολαμβάνω την μοναξιά μου, τα μικρόψαρα κάνουν ένα πολύ μεγάλο σπάσιμο για πρώτη φορά, ειδοποιώντας με ότι έρχονται κυνηγοί και μάλλον είναι τονοειδή. Κοιτάζω καλύτερα και μέσα σε δευτερόλεπτα τα ρίκια είναι μπροστά μου. Το κοπάδι είναι μεγάλο. Μπορεί να αποτελείται και από 100 ψάρια. Ήδη τα πρώτα ψάρια με έχουν προσπεράσει. Το κοπάδι βουτά λίγο πιο βαθιά για να δει τι είναι αυτό το μεγάλο πράγμα πάνω στο βράχο που βγάζει τους παράξενους ήχους. Βλέπω τα πίσω, γυρίζω λίγο το ψαροτούφεκό μου και περιμένω κάποιο που έχω βάλει στο μάτι. Με το που μπαίνει στο βεληνεκές, σημαδεύω και ρίχνω. Η βέργα το πετυχαίνει ψηλά στην πλάτη κι αρχίζει ένα ξέφρενος αγώνας. Το ρίκι να προσπαθεί να απαλλαγεί από την βέργα, κι εγώ να προλάβω να το πιάσω πριν ξεψαρίσει. Το τρελοκομείο, το ρίκι, με φέρνει βόλτες κι άλλες φορές βουτάει στα βαθιά κι άλλες τρέχει για τα ρηχά. Για να μην έχω δυσάρεστες εξελίξεις, με το που έρχεται κοντά μου, τραβώ στο σχοινί και το πιάνω. Τα δίνει όλα κουνώντας την ουρά του με απίστευτη δύναμη, αλλά είναι πολύ αργά γι αυτό.

Το ρίκι πιάστηκε....

Το ταχτοποιώ στην σημαδούρα μου και ξεκουράζομαι αναπολώντας την μάχη. 

Ο καιρός έχει φρεσκάρει και οι ορδές με τις τσούχτρες ταξιδεύουν με τα κύματα. Δεν έχουν όμως σταματημό. Όσες και να παρασύρουν τα κύματα, άλλες τόσες εμφανίζονται. 

"Το μαγιάτικο που λέγαμε;;;...." ρώτησα του ουρανό από πάνω μου χαμογελώντας. 

Ξεκίνησα πάλι τις βουτιές... Ήμουν περίπου +4 ώρες στην θάλασσα, όταν αποφάσισα να πάω αλλού για βουτιά. Θα έβγαινα και θα οδηγούσα για κάπου πιο μακριά. Αποφάσισα να κάνω δύο τελευταίες βουτιές, όσο γίνεται πιο μεγάλες. Ηρέμησα αρκετά και όταν αισθάνθηκα έτοιμος, πήρα μια πολύ βαθιά ανάσα και βούτηξα. Προσγειώθηκα πιο βαθιά, απ΄ότι συνήθως και περίμενα μήπως....Τα δευτερόλεπτα κυλούν κι εγώ κοιτάω πότε δεξιά, πότε αριστερά, αλλά τίποτε. Ξαφνικά τα μικρόψαρα κάνουν δύο διαφορετικά σπασίματα το ένα μετά το άλλο. "Αυτό είναι σπάσιμο για μαγιάτικα... αλλά από που έρχονται και σε τι βάθος είναι;;;.." αναρωτήθηκα. Κοιτάζω δεξιά μου τίποτα. Κοιτάζω αριστερά μου και ένα μεγάλο μαγιάτικο με κοιτά απορημένο με ανοιχτό το στόμα του. Χαμηλώνω την ματιά μου. Δεν χρειάζεται να κουνήσω το ψαροτούφεκο γιατί είναι εκεί που το θέλω. Το χαμήλωμα της ματιάς μου, χαλάρωσε το ψάρι, το οποίο αποφάσισε να περάσει από μπροστά μου.

Ο πρίγκιπας ήρθε.....

Το σημαδεύω στο πλαϊνό φτερό και πατάω την σκανδάλη. Η βέργα βρήκε τον πρίγκιπα των θαλασσών εκεί που ήθελα. Το μαγιάτικο χτύπησε την μεγάλη του ουρά και η θάλασσα γέμισε μπουρμπουλήθρες, διασπώντας το οξυγόνο από΄το νερό, καθώς έφευγε για τα βαθιά ο μεγάλος κυνηγός. Ανοίγω το μουλινέ και βγαίνω στην επιφάνεια, ελέγχοντας το ψάρι με το σκοινί μου. Δεν του αφήνω και πολλά περιθώρια και το τραβώ με δύναμη για να μην μου μπλεχτεί στον απύθμενο βυθό. Από το ζόρισμα το ψάρι ανεβαίνει στα ρηχά. Η βέργα που μέχρι τότε το είχε σχεδόν περάσει, γλιστρά μέσα από την πληγή και το μεγάλο ψάρι είναι στο σκοινί μου. Με το σκορτάσρισμά του και το δικό μου τράβηγμα, η βέργα είναι όλη παράλληλη με το σώμα του ψαριού, λειτουργώντας σαν ένα τεράστιο φτεράκι στην κόντρα μου με το ψάρι. Βλέποντας την εξέλιξη που είναι υπέρ μου και έχοντας εμπιστοσύνη στα εργαλεία μου (καινούργια σκοινιά, πετονιά και κλιψάκια) κόντραρα περισσότερο το μεγάλο ψάρι, το οποίο με βούλιαξε δύο φορές. Το μάζεψα με σταθερές χεριές. Σε δύο πολύ δυνατά σκορτσαρίσματα άφησα λίγο σκοινί, για να το μαζέψω αμέσως. Μετά από λίγο το ψάρι ήρθε κοντά μου και το άρπαξα από την ουρά. Κούνησε βίαια την ουρά του και μου έφυγε από τα χέρια. Ήταν τόση η δύναμή, που δεν μπόρεσα να το συγκρατήσω κι ας το κρατούσα με τα δύο μου χέρια. Τράβηξα πάλι το σκοινί μου και όταν ήρθε κοντά μου το έπιασα από τα βράγχια.


Το μαχαίρι έδωσε το τέλος στον μεγάλο κυνηγό και εγώ αφού τον φίλησα ζητώντας του συγνώμη, ευχαρίστησα τα Ουράνια πολλάκις για το εκπληκτικό Τους δώρο.

Αγκαλιά με τον πρίγκιπα...

 Ποιος να πάει να ψαρέψει αλλού;;;; Ούτε που σκέφτηκα για την δεύτερη βουτιά που είχα αποφασίσει. Τακτοποίησα το ψάρι στη σημαδούρα και μετά μάζεψα το ψαροτούφεκό μου. Στο σημείο που το ψάρι τινάχτηκε με την βέργα πάνω του μετά την βολή, η 7,2 χιλιοστών βέργα μου είχε στραβώσει!!!

Αλλά ποιος νοιάζεται; Τα μάζεψα και πήρα τον δρόμο για τον γυρισμό. Όμως, υπήρχε ένα ακόμη πρόβλημα να περάσω. Το ραντεβού με τις πολυάριθμες τσούχτρες. Όταν πλησίασα τον κόλπο κολύμπησα ανάσκελα και λίγο πριν την ακτή σαν τον σκύλο με το κεφάλι μου έξω. Ευτυχώς δεν είχα καμία καυτή επαφή. Βγήκα στην παραλίτσα, όπου έβγαλα κάποιες φωτογραφίες.

!!!!!

Τα φόρτωσα όλα και ο Γολγοθάς της ανάβασης είχε ξεκινήσει..... Αλλά δεν με ένοιαζε καθόλου. Ανέβηκα τον γκρεμό πολύ γρήγορα. Από την χαρά μου δεν κατάλαβα την κούρασή μου, μέχρι που κάθισα στο κάθισμα του οδηγού κι εκεί τα είδα όλα. Οδήγησα αργά και περίμενα την καλή μου. Αφού έγινε ο χαμός, ξεκίνησε το φιλετάρισμα των 18,860 κιλών και το ρίκι που ήταν 1,840 κιλά.. ....Τα κάρβουνα ετοιμάζονται !!!!

Θα καούν τα κάρβουνα!!!

Υ.Γ. 1ο Το μαγιάτικο ήταν εντελώς νηστικό, σε αντίθεση με το ρίκι που είχε φάει του σκασμού ψιλή σαρδέλα!!!

Υ.Γ. 2ο Η βέργα είχε στραβώσει πολύ περίεργα προς το τέλος της. Εγώ δεν νομίζω ότι θα τα κατάφερνα να την ισιώσω. Πήγα λοιπόν και βρήκα τον Ανδρέα Κωστανάσιο στο κατάστημα που συνεργάζεται, αυτόν τον, μεταξύ των άλλων, ψαροντούφεκο-μάστορα, και μου την έφτιαξε, λες και ήταν καινούργια. Παρεμπιπτόντως, ο Ανδρέας έκδωσε πρόσφατα ένα βιβλίο με τον τίτλο "Στο Εργαστήρι του Ψαροκυνηγού" όπου μέσα παρουσιάζει ιδέες, πατέντες, τεχνικές για το πως κανείς μπορεί να βελτώσει τον εξοπλισμό του. Είναι βασισμένο στην πολύχρονη εμπειρία του στο ψαροντούφεκο. Κατά την γνώμη μου, ήταν κάτι που έλειπε από τον χώρο και όσοι ασχολούνται με το ψαροντούφεκο πρέπει να το αποκτήσουν.....