Συνάντηση με ένα τραυματισμένο αρχαίο ον.....

You may find this article in English at the end of the Greek version.

Title: Meeting a wounded ancient being.....

Φωτογραφία -  video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ  

Η εποχή μύριζε μπαρούτι και το 2ο lockdown ήταν προ των πυλών. Τα ΜΜΕ και ειδικά η τηλεόραση προσπαθεί να σπείρει τον φόβο και την ανασφάλεια. Τα περισσότερα ρεπορτάζ έχουν να κάνουν με το δράμμα ή τον πόνο κάποιου συνανθρώπου μας, για να μας πείσουν ότι η κατάσταση είναι έτσι όπως μας την περιγράφουν. Αηδιασμένος από την όλη κατάσταση, αποφάσησα να προλάβω και πήγα ένα ακόμη ψάρεμα, πριν το απαγορεύσουν. Βλέπετε ο κορονοϊός κολάει ιδιαίτερα όταν ψαρεύει κάποιος και μάλιστα όταν κάνει υποβρύχιο ψαρεμα. Έτσι αποφάσισαν οι ειδικοί στο θέμα!!!

Με αυτές τις σκέψεις, έφτασα εκεί που ήθελα και άρχισα να ετοιμάζομαι. Μέσα στην μαυρίλα που υπήρχε στην ατμόσφαιρα, την ανασφάλεια, τον φόβο και την τρομολαγνεία της εποχής μας, κάτι μου τράβηξε το βλέμμα. Ανάμεσα στα βότσαλα της παραλίας, ανάμεσα στις πέτρες, ένα μικρό φυτό είχε ξεπροβάλει. Η φύση, μου έδειχνε το μεγαλείο της, απλά, όμορφα, ταπεινά. 

Το μεγαλείο της Φύσης!!!

Κοίταξα το λιλιπούτειο φυτό, το οποίο φύτρωσε σε ένα εχθρικό κατά την απόψή μου για αυτό περιβάλλον. Δεν παραπονιόταν, δεν γκρίνιαζε για την κακή του τύχη. Έμενε αγέρωχο και προσπαθούσε να ζήσει άλλη μια μέρα. Ήταν δε τόσο μικρό που πολύ εύκολα θα μπορούσε κάποιος να το πατήσει ή να το ξεριζώσει κτλ. Όμως αυτό ήταν εκεί χωρίς να παραπονιέται, καμαρωτό να παλεύει για την επιβίωσή του. Το κοίταξα αρκετή ώρα και μια σκέψη τρύπωσε στο μυαλό μου. Ακόμη και αυτό το μικροσκοπικό φυτό, έχει περισσότερη Πίστη στο Θείο Σχέδιο από εμάς τους ανθρώπους!!! Κάνουμε μεγαλεπίβολα σχέδια, προσπαθούμε να ελέγξουμε τα πάντα και τους πάντες κάνοντας την ζωή μας και την ζωή των συνανθρώπων μας μίζερη και ξεχνάμε το ποιο βασικό. Να ζούμε, να ζούμε την κάθε στιγμή μας σαν Άνθρωποι του Πνεύματος, σκορπώντας χαμόγελα και καλοσύνη!!! Μια ήταν η οδηγία που μας Άφησε, μία. Δεν ήταν πολλές για να μπερδευτούμε, ΜΙΑ. "Αγαπάτε Αλλήλους" Είπε. Τίποτε άλλο, "Αγαπάτε Αλλήλους". Κι εμείς κάνουμε οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό...

Έβαλα την στολή μου, πήρα και τα υπόλοιπα συμπράγκαλά μου και τράβηξα για την παραλία. Μετά από μερικά μέτρα άρχιζε η άμμος. Καθώς πλησιάζω το νερό, βλέπω ένα ακόμη αξιοπερίεργο θαύμα της φύσης. Ένα παγκάκι που είχε τοποθετηθεί στην παραλία για να κάθονται οι περαστικοί, η άμμος το είχε καταπιεί. Το είχε σκεπάσει όλο και στην πλάτη του είχε φυτρώσει ένα θαλασσόδενδρο.

 

Τα πάντα ρει, μηδέποτε κατά τ’ αυτό μένειν (Ηράκλειτος)!!!

Μου θύμισε τα πλάνα που κάνουμε σαν άνθρωποι, τους υπολογισμούς μας κτλ για να έρθει μια στιγμή η Ζωή και να σου υπενθυμίσει ότι τίποτε δεν ορίζουμε. Άλλος Κρατάει τα λουριά και Κουμαντάρει αυτόν τον υλικό κόσμο. Το μόνο που μας μένει είναι να κάνουμε μια προσπάθεια, μια θετική προσπάθεια.... και βούτηξα στην κάπως κρύα αλλά συνάμα θολή ερωμένη μου. Μπροστά μου απλωνόταν μια αρκετά μεγάλη φυκιάδα. Ξεκίνησα τα καρτέρια μου, προσμένοντας τα λαβράκια. Έκανα αρκετά καρτέρια χωρίς κάποια επιτυχία. Γνωρίζοντας καλά το μέρος επέμεινα να καρτερεύω. Σε ένα από αυτά κάτι φάνηκε να με πλησιάζει από τα δεξιά μου. Έμεινα στο πόστο μου και μετά από λίγο φάνηκαν κέφαλοι. Ξέροντας ότι το μέρος κρατάει λαβράκια, αποφάσισα να μην τους ρίξω. Όμως το τελευταίο ψάρι ήταν πιο μεγάλο και δεν ήταν κέφαλος. Χαρούμενος από την διαπίστωση σημάδεψα και πάτησα την σκανδάλη. Το σχοινί του μουλινέ ξετυλίχτηκε σαν τρελό κι εγώ κατάλαβα ότι η βολή μου ήταν επιτυχημένη. Μετά από λίγο ήρθε στα χέρια μου ένα λαβράκι του ενάμισι κιλού (1,600 γρ.). Το είχα πετύχει λίγο πιο ψηλά από ότι ήθελα στον σβέρκο, χωρίς να του κάνω σοβαρή ζημιά και γι αυτό μου αντιστάθηκε σθεναρά μπορώ να ομολογήσω. Έτσι χρειάστηκα λίγο παραπάνω χρόνο μέχρι να το πάρω στα χέρια μου. 

Ο κυνηγός πιάστηκε...

Χαρούμενος από την έκβαση της μάχης συνέχισα τα καρτέρια μου χωρίς μια δεύτερη επιτυχία. Το μέρος τελείωσε κι εγώ αποφάσισα να αλλάξω τόπο. Βγήκα στην παραλία προσεχτικά να μην πληγώσω το μικρό φυτό, το χαιρέτισα και οδήγησα προς σε ένα βραχώδη ψαρότοπο. Εδώ υπήρχε λιγότερη θολούρα. Ξεκίνησα τα καρτέρια μου, αλλά μόνο μικρά ψάρια υπήρχαν. Σε μια βουτιά, λίγο πριν προσγειωθώ στον βυθό, βλέπω ένα καλό μπαρμπούνι να βόσκει κοντά μου. Αλλάζω κατεύθυνση και πριν ακουμπήσω στον βυθό, πατάω την σκανδάλη. Η βέργα καρφώνεται με ταχύτητα στον βυθό, έχοντας διαπεράσει το λεπτό ψάρι. Το μπαρμπούνι πέθανε ακαριαία κι εγώ μάζεψα το δεύτερό μου ψάρι. 

Το 1ο μπαρμπούνι...

Συνεχίζω να κολυμπώ όταν διαπιστώνω την παρουσία ενός μεγάλου κοπαδιού σαρδέλας να κολυμπά από κάτω μου.

"Ευκαιρία να δούμε αν υπάρχει κάποιος κυνηγός στην περιοχή..." σκέφτηκα. Πήρα μια βαθειά ανάσα και βούτηξα. Πέρασα ανάμεσα από τα ψαράκια και προσγειώθηκα στον αμμώδη βυθό. Πέρασαν αρκετά δευτερόλεπτα και σε κάποια στιγμή τα ψαράκια όλα μαζί τρέξανε προς μια κατεύθυνση. Γυρίζω προς την αντίθετη πλευρά και διακρίνω μια παλαμίδα να έρχεται με ταχύτητα προς το μέρος. Το ψάρι είναι πολύ πιο ψιλά από ότι εγώ και φαίνεται ότι απλά θα περάσει. Δεν έχω και πολλές επιλογές. Σημαδεύω και πατώ την σκανδάλη. 

Η άστοχη βολή...

Απλά τρόμαξα τον κυνηγό, ο οποίος εξαφανίστηκε τόσο γρήγορα όσο είχε έρθει. Έκανα ένα ακόμη καρτέρι, μήπως περάσει κανένας άλλος κυνηγός. Όμως αντί να δω κάποιο τονοειδές που περίμενα, ένας ωραίος σαργός ήρθε κατα πάνω μου κάνοντας τα γνωστά του ζικ-ζακ. Με το που έκανε να στρίψει του έριξα και έπιασα ένα σαργό 400 γρ. Όμως καθώς μάζευα το σχοινί του ψαροτούφεκου, παρατήρησα ένα κοπάδι με σηκιούς να τρυπώνουν τρομαγμένοι κάτω από μια μεγάλη πέτρα. Υπήρχε ένα μεγάλο ψάρι μεταξύ τους, ενώ όλα τα υπόλοιπα ψάρια ήταν μικρά. Κολυμπώ προς την πέτρα, παίρνω μια ανάσα και βουτώ. Με το που πλησιάζω μια από τις τρύπες, βλέπω μια στήρα λίγο μικρότερη από κιλό να χάνεται κάτω από την πέτρα. 

"Εδώ μάλλον θα έχει ενδιαφέρον...." είπα και αναδύθηκα. Πήγα στην σημαδούρα και πήρα τον υποβρύχιο φακό μου. Όταν ήμουν έτοιμος, πήρα μια βαθειά ανάσα και βούτηξα. Πλησίασα όσο πιο ήρεμα και ήσυχα μπορούσα. Έριξα μια ματιά κάτω από την πέτρα και είδα τους σηκιούς. Ήταν ένας μεγάλος περίπου 500-600 γρ. και οι υπόλοιποι ήταν μικρούλιδες. Σύρθηκα στην επόμενη είσοδο της πέτρας όταν είδα τις ασημένιες σιλουέτες των σαργών να αστράφτουν μέσα στο σκοτάδι της πέτρας. Άναψα τον φακό, χρησιμοποιώντας την πιο χαμηλή δέσμη, ίσα-ίσα για να δω τα ψάρια. Είδα καμιά δεκαριά ψάρια. Σημάδεψα τον μεγαλύτερο και πάτησα την σκανδάλη. Η βέργα τραντάχτηκε, δείχνοντας ότι ο στόχος επιτεύχθη. Τράβηξα την βέργα γρήγορα έξω για να μην τρομάξουν τα υπόλοιπα ψάρια. Έπιασα έναν ωραίο σαργό κοντά στα 600 γρ. 

Ο μεγαλύτερος....

Αφού τον τακτοποίησα βούτηξα ξανά στην ίδια τρύπα. Υπήρχε πολύ θολούρα και δεν επέμεινα. Πήγα από την πίσω πλευρά της πέτρας και σε μια σχισμή είδα δύο σαργούς. Σημάδεψα και έπιασα άλλον έναν. Προηγουμένως είχα δει ένα μεγαλύτερο ψάρι από τον τελευταίο που είχα πιάσει. Όμως η πέτρα χρειαζόταν να ησυχάσει μερικά λεπτά για να μπορέσω να την ψάξω καλύτερα. Πόντισα την σημαδούρα μου και κολύμπησα λίγο πιο πέρα. Χαζεύοντας εδώ κι εκεί είδα ένα καλό μπαρμπούνι. Απομακρύνθηκα για να ηρεμίσει και όταν κάθισε στον βυθό παραλλαγμένο, έκανα την βουτιά μου. Το πλησίασα με ήρεμες κινήσεις κι όταν έκρινα ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή, πάτησα την σκανδάλη. Η βέργα βρήκε το μπαρμπούνι χαμηλά κι εγώ όρμησα να το προλάβω πριν σκιστεί και το χάσω. Τα κατάφερα κι έτσι έπιασα ένα ακόμη καλό ψάρι. Κολύμπησα λίγο ακόμη και μετά γύρισα στην πέτρα. Ψάχνοντας την πλάκα βρήκα πάλι τον σηκιό. Τον αγνόησα και συνέχισα να ψάχνω. Σε μια πλευρά που δεν είχα ψάξει, είδα την στήρα. Δεν με ενδιέφερε και συνέχισα να ψάχνω. Σε μια σχισμή δίπλα στην στήρα είδα τον σαργό που έψαχνα. Είχα όμως ξεμείνει από αέρα και αναδύθηκα. Πήρα μια γρήγορη ανάσα και βούτηξα. Το ψάρι ήταν λίγο πιο μέσα από εκεί που το είχα δει. Σημάδεψα κι έριξα στον 4ο σαργό. Η βέργα βρήκε το ψάρι λίγο πιο πάνω από το πλαϊνό πτερύγιο και βγήκε από το στόμα. 

Ο 4ος....

Ήταν ένα ψάρι 450 γρ. Άφησα το υπόλοιπα ψάρια στον πανικό που τους είχα προκαλέσει και προχώρησα πιο κάτω. Η βασική ιδέα είναι να αφήνουμε αρκετά ψάρια, ώστε η πέτρα να κρατά ψάρια στο μέλλον. Επίσης, τα ψάρια όπως η στήρα ή ο σηκιός ήταν ο λόγος που τόσοι πολλοί σαργοί βρέθηκαν κάτω από την πέτρα. Καλό είναι λοιπόν να μην πειράζουμε τέτοια ψάρια. Έτσι το μέρος θα φιλοξενεί πάντα ωραία ψάρια. Στα καρτέρια μου δεν είδα κάτι σπουδαίο και αποφάσισα να βγω. Ενώ κολυμπώ για να φτάσω στην παραλία, συνάντησα μια χελώνα Καρέτα-καρέτα. Την άφησα λίγο για να ηρεμίσει και μετά την πλησίασα. Όμως με αυτό το αρχαίο ον κάτι δεν πήγαινε καλά. Βούτηξα και την πλησίασα από πίσω. Μόλις με πήρε χαμπάρι, έστριψε και είδα το πρόβλημα. Το δεξί μπροστινό πτερύγιο έλειπε ολόκληρο. Με το που προσπάθησε να με αποφύγει, αυξάνοντας ταχύτητα και κουνώντας βίαια το πτερύγιά της, μπουρμπουλήθρες βγήκαν από το κομμένο πτερύγιο και η χελώνα τράβηξε για τα βαθειά, σε μια προσπάθεια να με αποφύγει. 

???!!!

Για να μην την βάλω σε κίνδυνο, απομακρύνθηκα, μιας και δεν ήξερα πόσος αέρας της είχε απομείνει και θα μπορούσε να πνιγεί. Εκείνη σταμάτησε να βυθίζεται και αναδύθηκε. Χαιρέτισα το αρχαίο ον και βγήκα. Ποιος ξέρει τι της προκάλεσε αυτόν τον τραυματισμό. Πάντως μια χαρά τα έχει καταφέρει μέχρι τώρα. Έβγαλα τις φωτό που ήθελα και έφυγα για το σπίτι, ήρεμος πνευματικά μεν αλλά κουρασμένος σωματικά δε λόγω του 4ωρου ψαρέματος.

Όλα μαζί...

Translation of the above article. 

Title: Meeting a wounded ancient being.....

Photo-video: Zacharias Skevofilax

The atmosphere was heavy as the 2nd lockdown was just round the corner. The mass media and especially the television was trying to spread the fear and the uncertainty. Most of the reports had to do with the drama or the pain of one of our fellow human beings in order to convince us that the reality was as they had shown it to us. Disgusted by the whole situation, I decided to go for spearfishing again, before they forbid it. You see, the covid-19 can spread particularly when someone is fishing and especially when he/she is fishing underwater. So was decided by the experts of the subject !!! 

With these thoughts, I got where I wanted to go and started getting ready. In the darkness that existed in the atmosphere, the insecurity, the fear and the lust for terrifying everyone, something caught my eye. Among the pebbles of the beach, among the stones, a small plant had sprouted. Nature showed me its greatness, its simplicity, its beauty and how to be humble.         (1st picture: Nature's wonder!!!) I looked at the lilliputian plant, which grew, in my opinion, in a hostile environment. It did not complain, it did not growl about its bad luck. It remained lofty and tried to live another day. It was so small that someone could very easily step on it or pull it out of the ground etc. But it was there without complaining and fighting for its survival. I looked at it for quite some time and a thought penetrated my mind. Even this tiny plant had more Faith in the Divine Plan than us humans !!! We make grandiose plans, we try to control everything and everyone, making our lives and the lives of our fellow human beings miserable, while forgetting the most basic thing. To live, to live every moment as People of the Spirit, scattering smiles and kindness !!! One was the instruction He had left us, one. There were not many to be confused, ONE. "To love each other," He said. Nothing else, "To love each other". And we just do the opposite...

I put on my wet suit, took the rest of my gear and walked towards the beach. As I was approaching the sea, I noticed another wonder of the nature. A bench that had been placed on the beach for passers to sit on, it was being "swallowed" by the sand of the beach. The sand was all over it and a sea tree had grown on its back.(2nd picture: Everything flows, never stays the same (Heraclitus)!!!) Reminded me of the plans we were making, our calculations etc., so that Life could come in an instant and reminded us that we do not control anything. Someone else Holds the straps and Commands this material world. All we have left is to make an effort, a positive effort.... and I dived into my somewhat cold but at the same time blurry mistress. A rather large seaweed bottom was spreading in front of me. I started my ambushes, waiting for the sea basses (Dicentrarchus labrax). I made several ambushes without any success. Knowing the place well, I insisted on my ambushes. In one of them something seemed to be approaching me from my right. I stayed in my position and after a while, mullets (Mugil cephalus) appeared. Knowing that the place holds sea bass, I decided not to shoot them. But the last fish was bigger and was not a mullet. Happy with this realisation, I aimed and pulled the trigger. The reel was unfolding like crazy and I realised that my shot was successful. After a while, I got in my hands a one and a half kilo sea bass (1,600 gr.). I had shot it a little higher than I wanted, in its neck, without achieving any serious damage and this was the reason that it strongly resisted. So it took me a little more time to get it in my hands. (3rd Picture: The predator is caught...) Happy with the outcome of the battle, I continued my ambushes without succeeding again. The fishing ground was ending and I decided to change place. I went out watching not to step on the small plant, greeted it farewell and drove to a rocky fishing spot. The visibility was better in this fishing ground. I started my ambushes, but saw only small fish. In a dive, just before I reached the sea bed, I saw a large size goatfish (Mullus surmuletus) grazing near me. I changed direction and just before I touched the bottom, I pulled the trigger. The spear, having penetrated the thin fish, got stuck in the sandy bottom. (4th Picture: The 1st goatfish...) The goatfish died instantly and I caught my second fish. I continued swimming when I noticed the presence of a large flock of sardines (Sardina pilcharduss) swimming below me.

"There is a good chance a predator to be around ..." I thought. I took a deep breath and dived. I passed through the fish and landed on the sandy bottom. Several seconds passed and at some point all together the sardines ran away. I turned to the opposite side and saw a bonito (Sarda sarda) coming towards me with great speed. The fish was much higher than me and it looked like it would not slow down. I did not have many choices. So, I aimed and pulled the trigger.(5th Picture: The missed shot...) I just scared the predator, which disappeared as fast as it came. I decided to dive once more, to see if any other predator would pass. But instead of seeing a tonoid that I was waiting for, a nice white sea bream (Diplodus sargus) swimming towards me, doing its known zig-zag. As it turned, it showed me its full size, I shot it and caught a fish of about 400gr. But as I was reeling in the speargun's rope, I noticed a flock of terrified corvina (Sciaena umbra) hiding under a large rock. There was a large fish among them, while the rest of the fish were small. I swam towards the rock, took a breath and dived. As I approached one of the entrances, I saw a golden grouper (Epinephelus costae) slightly smaller than a kilo, disappearing under the rock.

"This looks interesting..." I said and emerged. I went to the buoy and got my underwater flash light. When I was ready, I took a deep breath and dived. I approached as calmly and quietly as I could the rock. I glanced under the rock and saw the corvinas. The biggest one was of about 500-600 gr. and the rest were tiny. I crawled at the next entrance of the rock, when I saw the silver silhouettes of the white sea bass, shining in the darkness of the rock. I turned on the flashlight, using the lowest beam, just enough to see the fish. I saw about a dozen fish. I aimed at the largest one and pulled the trigger. The spear was shaken violently, indicating that I had achieved my goal. Immediately I pulled the spear out so the rest of the fish would not be scared. I caught a nice size white sea bream about 600 gr.       (6th Picture: The biggest of all...) After arranging it on my buoy, I dived into the same entrance again. There was a lot of blur and I could not do much. I swam to the opposite side of the rock and in a slit I saw two white sea breams. I aimed and caught one more. But I had seen a bigger fish than the last one I caught. But the rock needed to calm down for a few minutes so I could search it again. I dipped my buoy and swam a little further. While looking around, I saw a nice size goatfish. Ι swam a little further away, so the fish would calm down and when it sat on the seabed in variation, I dived. I approached it with calm movements and when I thought it was the right time, I pulled the trigger. The spear stroke the goatfish lower than I wanted and I rushed to catch it, before it tore itself and got lost. So I caught another good size fish. I swam around for a little more and then I turned to the rock. Searching the rock I found again the big corvina. I ignored it and kept looking. In one side of the rock that I had not searched, I saw the golden grouper.  I was not interested and kept looking. In a slit next to the golden grouper, I saw the white sea bream I was looking for. But I had run out of air and emerged. I took a quick breath and dived. The fish was a little deeper than where I had seen it. I aimed and pulled the trigger to the 4th white sea bream. The spear stroke the fish just above the side fin and came out of its mouth. (7th Picture: The 4th one...) It was a fish of 450 gr. I left the rest of the fish in the panic I had caused them and swam further away. The main idea was to leave enough fish alive so the rock would provide more fishes in the future. Also fish such as the golden grouper or corvina were the reason that so many white sea breams had gathered under the rock. So it is good not to catch such fish. By doing so, the rock will always host nice size fish to catch. I did not see anything great in my ambushes and I decided to go out. While swimming to reach the shore, I met a loggerhead sea turtle (Caretta-Caretta). I stayed away for a while from the turtle to calm down and then I approached it slowly. But with this ancient being something was wrong. I dived and approached it from behind. As soon as the turtle realised my presence, it turned around and I saw the problem. The right front fin was entirety missing. As it tried to avoid me by increasing speed and violently waving its fin, bubbles came out of the missing fin and the turtle pulled for the deep, in an attempt to avoid me.(8th Picture: ???!!!) In order not to put the turtle in more danger, I change my direction swimming away from it, since I did not know how much air it had left in its lungs and it could drown. The turtle stopped descending and emerged. I greeted farewell this ancient being and left. Who knows what caused this injury. I took the necessary pictures I wanted with all the fish and drove home, mentally calmed but physically tired due to the 4 hours of spearfishing. (9th Picture: All together...)

Εκεί που δεν το περιμένεις Νο 2

Φωτογραφία : Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ 

Θα σας εξιστορήσω μια περιπέτεια εντελώς διαφορετική από όλες τις άλλες. Όλα ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 1973, όταν πρόσφυγες από την Αιθιοπία ήρθαμε στην Ελλάδα. Το σόι μας υποδέχτηκε εγκάρδια και μετά από αρκετές μέρες πήγαμε να δούμε και τους παππούδες (τους γονείς του πατέρα μου) στην Κάρπαθο. Εκεί μεταξύ των άλλων συγγενών, γνώρισα ένα κοριτσάκι (πρώτη μου ξαδέρφη), που έμελλε να γίνει η μέλλουσα αδελφή μου (μη βιολογική). Το εν λόγω κοριτσάκι το ονόμαζαν Πόπη.

Καλοκαίρι 1973. Η αρχή της συμμορίας!!!

Με την Πόπη κάναμε πολλά. Ήμασταν κοντά στην ηλικία και έτσι σμίξαμε πολύ μπορώ να πω μετά βεβαιότητος. Κύλισε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι που λένε. Να φανταστείτε ότι την πρώτη μέρα της συνάντησης μας, μετά από μερικές ώρες, οι ενήλικες ανησύχησαν για το που είναι τα δύο μικρά του σογιού. Μας έπιασαν επ' αυτοφόρω, να έχουμε ανέβει πάνω στο κρεβάτι, έχοντας ακουμπήσει έναν κουβά γεμάτο νερό στο πρεβάζι του παράθυρου και με ένα καλάμι ψαρέματος, ψαρεύαμε τα χρυσόψαρα της διπλανής στέρνας. Όσα ψάρια πιάναμε τα μεταφέραμε στην δική μας στέρνα. Όμως μας έπιασαν και σταμάτησε άδοξα το ψάρεμα της ημέρας. Εννοείται ότι ξανά-ψαρέψαμε κάποια άλλη μέρα από διαφορετικό πόστο, μιας κι ο εχθρός (οι ενήλικες) έριχναν κάποιες ματιές μήπως ήμασταν πάνω στο κρεβάτι με τα συμπράγκαλα του ψαρέματος.

Τι να πρωτοθυμηθώ. Το κυνήγι με τις κότες...... Γιατί θέλαμε να παίξουμε ινδιάνους και καουμπόηδες. Είχαμε τον εξοπλισμό αλλά μας έλειπαν τα φτερά της κότας. Έτσι την πλήρωσαν οι κότες της θείας, μιας και ξεπουπουλιάσαμε κάποιες, για να εμπλουτίσουμε τις στολές μας. Βέβαια, στο τέλος μια από τις κότες μας άφησε χρόνους και ψάχναμε δικαιολογίες για το τι και πως συνέβη!!!! 

Τι να πρώτο εξιστορήσω...Την αυτοσχέδια κούνια, τις μάχες με τα καλάμια, τις βάρκες, τις συνεχόμενες βουτιές στην θάλασσα ή το κλεμμένο χοιρινό της θείας που τεμαχίσαμε σε κομμάτια .....το περάσαμε σε καλάμια και ψήσαμε τα αυτοσχέδια σουβλάκια μας. Στο τέλος εννοείται ότι τα φάγαμε. Ήταν πεντανόστιμα, αλλά μια αμφιβολία τριγυρνά ακόμη στο μυαλό μου για το πόσο καλά ήταν ψημένο το κρέας!!! 

Καθώς πέρασαν τα χρόνια η Πόπη οικογενειακώς πήγαν στις ΗΠΑ, για να βρεθούμε πάλι στην αγαπημένη μας Κάρπαθο. Άλλες καταστάσεις, άλλες έγνοιες, αλλά εννοείται ότι τα τσιμπούσια έπεφταν σωρηδόν. 

Τα εν λόγω τσιμπούσια....

Όμως τότε εμφανίστηκε η μπιρίμπα και μπήκε σφήνα στην σχέση μας. Πόσα καλοκαιρινά βράδια δεν περάσαμε με το υπόλοιπο σόι, παίζοντας μπιρίμπα και γράφοντας το σκορ. Το τι γέλιο έπεφτε, το τι καζούρα στους χαμένους (πάντα με αγάπη). Συνήθως παίζαμε στην ίδια ομάδα, έχοντας αντιπάλους την μάνα μου με την Φαίνη (την αδελφή της Πόπης ή την Θεία Ειρήνη - μητέρα των κοριτσιών). Τα χρόνια πέρασαν, μεγαλώσαμε κάπως αλλά η τρέλα δεν έπαψε να υπάρχει. 

Ο Ποππουλιός ή η Πομ-πο (έτσι την φώναζα εγώ και εκείνη με φώναζε Χαρουλιώ) ήταν μια ψυχή ντόμπρα, μία ψυχή καθαρή. Ότι είχε να σου πει στο έλεγε κατάμουτρα και δεν κώλωνε πουθενά. Ευαίσθητος άνθρωπος με πολύ μεγάλη καρδιά. Αυτή η καρδιά την πρόδωσε ξαφνικά ένα πρωινό του Νοέμβρη....

Καλό ταξίδι Ποπουλιέ, βρες το υπόλοιπο σόι και τρέλανέ τους στην μπιρίμπα, στο ζειμπέκικο και στον Ρέμο. Θα μας λείψεις πολύ, αλλά από την άλλη γλίτωσες τον φόβο, την ανασφάλεια, τον κορωνοϊό, την τρομολαγνεία και άλλες βλακείες που διέπουν την εποχή μας. 

Καλό ταξίδι αδελφούλα μου, είθε να είναι ελαφρύ το χώμα....

Μας έχεις ήδη λείψει πολύ...

Την αδελφούλα μου εγώ έτσι την θυμάμαι....

Εκεί που δεν το περιμένεις....

You may find this article in English at the end of the Greek version.

Title: Out of nowhere.....

Φωτογραφία -  video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ  

Όταν σκέφτηκα τι τίτλο να βάλω στο νέο άρθρο μου, είχα κατά νου το ψάρεμα μόνο. Τι ειρωνεία. Που να ήξερα τι μου επιφύλασσε η ΖΩΗ. Είναι αυτό που λένε: "Όσα δεν φέρνει η ζωή όλη, τα φέρνει η στιγμή" . 

Χτύπησε το τηλέφωνο και εκεί που δεν το περιμένεις, έμαθα ότι έφυγε από κοντά μας ο φίλος μου Μάριος. Ποιός ξέρει, ίσως ακόμη και ο Παράδεισος χρειάζεται έναν καλό άνθρωπο με χιούμορ στις εποχές που ζούμε. Καλό ταξίδι αδελφέ, είθε να είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει....

(κούφα σοι χθὼν ἐπάνωθε πέσοι, Ευριπίδης : Άλκηστις) 

Όλα ξεκίνησαν όταν η παρέα μου δήλωσε ότι λόγω οικογενειακών καταστάσεων δεν μπορούσαν να πάμε ψάρεμα το Σαββατοκύριακο. Να έχανα την ευκαιρία για ένα μοναχικό ψάρεμα ή να καθόμουν σπίτι? πολύ εύκολο δίλλημα...Τα φόρτωσα όλα και έφυγα χαράματα.... Με το που χάραξε ήμουν ήδη στο νερό. Την επόμενη ώρα δεν είδα τίποτε το σπουδαίο. Σε ένα καρτέρι μου ήρθε μια μικρή τσιπούρα να με επιθεωρήσει. Άφησα το μικρό ψάρι να φύγει.... Καθώς κολυμπώ βλέπω μπαρμπούνια πάνω στην άμμο να βόσκουν. 

"Ευκαιρία να μαζέψω μερικά...." σκέφτηκα. Απομακρύνθηκα λιγάκι και βούτηξα όσο πιο ήρεμα μπορούσα. Προσγειώθηκα στον βυθό και σημάδεψα για να πιάσω δύο μαζί και τα κατάφερα. 

Η πρώτη διπλή....

Μάζεψα τα λάφυρά μου, αλλά το κοπάδι με τα ψάρια δεν απομακρύνθηκαν πολύ. 

"Μάλλον επειδή πέθαναν ακαριαία και δεν σπαρτάρισαν, δεν φόβισαν τα υπόλοιπα..." σκέφτηκα. Πήγα λίγο πιο κάτω και προσπάθησα για μια ακόμη διπλή βολή. Τα κατάφερα πάλι, μόνο που αυτήν την φορά, ένα από τα δύο σπαρτάρισε και το υπόλοιπο κοπάδι τράπηκε σε φυγή. 

"Ας μην είμαστε αχάριστοι Ζάχο. Με δύο βολές έπιασες τέσσερα ψάρια!!!" είπα στον εαυτό μου. Μετά από λίγο, σε άλλες δύο βολές έπιασα άλλα δύο μπαρμπούνια. Το τελευταίο ήταν και το μεγαλύτερο. 

"Αρκετά με τα μπαρμπούνια, ας σοβαρευτούμε λιγάκι..." σκέφτηκα. Συνέχισα να κολυμπώ, να βουτώ χωρίς να δω κάτι μεγάλο. Καθώς κοιτώ δεξιά-αριστερά, αντιλαμβάνομαι κάτι μεγάλο να κινείται νωχελικά στα πολύ πιο ρηχά. Αναδύομαι και καθώς πλησιάζω είναι μια αρκετά μεγάλη χελώνα Καρέτα-Καρέτα, Παίζω μαζί της, πλησιάζοντας την αργά-αργά για να μην φοβηθεί. Με τα πολλά καταφέρνω να την πλησιάσω και γίνεται το θαύμα. Η χελώνα με αφήνει να έρθω τόσο κοντά, που την πιάνω από το κέλυφος πίσω από το κεφάλι της και με πάει βόλτα!!! Πάμε αρκετά μέτρα και αντιλαμβάνομαι ότι είναι τρομαγμένη και την αφήνω. 

Το θαύμα!!!

Νοερά την ευχαρίστησα και εκείνη έφυγε αρκετά ήρεμη για το βαθύ μπλε. Εκστασιασμένος από την όλη κατάσταση κολυμπούσα χωρίς να προσέχω τριγύρω μου. Όμως σε μια στιγμή και ενώ είμαι στην επιφάνεια, πετάγεται κάτω από έναν βράχο μια μεσαία τσιπούρα. Με την θολούρα που επικρατεί, δεν μπορώ να καταλάβω πόσο μεγάλη ήταν. Το ψάρι απομακρύνεται κι εγώ καλούμε να κάνω κάτι. Γυρίζω το ψαροτούφεκο προς το ψάρι, σημαδεύω όσο πιο καλά μπορώ και πατώ την σκανδάλη. Η βέργα φεύγει με απίστευτη ταχύτητα και πετυχαίνει την τσιπούρα στον σβέρκο!!! Μάζεψα το σκοινί και την πήρα αγκαλιά. Όμως έχει θολώσει λίγο η μάσκα μου. Χρειάζεται να την βγάλω για να την καθαρίσω. Καθώς την ξανά βάζω, βλέπω κάτω από τα πόδια μου μια αρκετά μεγάλη θολούρα. Ένα μεγάλο μπαρμπούνι σκάβει και τρώει μετά μανίας. Πρέπει να κάνω γρήγορα γιατί το ψάρι δεν θα μείνει για πολύ κοντά μου. Έτσι δεν φορώ την παραλλαγή στο κεφάλι μου και βουτώ μακριά του, καλυπτόμενος από έναν βράχο. Το μπαρμπούνι απτόητο συνεχίζει το γεύμα του.  

Το πρόδωσε η λαιμαργία του...

Μου δίνει μεγάλο στόχο, καθώς με αγνοεί κι έχει χώσει το κεφάλι του μέσα στην άμμο. Σημαδεύω και το πετυχαίνω στον σβέρκο σκοτώνοντας το ακαριαία. 

Όσο περνούσε η ώρα, ο νοτιάς άρχισε να δυναμώνει, με αποτέλεσμα τα νερά να θολώνουν όλο και περισσότερο. Δεν με χάλασε καθόλου, απλά έκανε το ψάρεμα μου πιο συναρπαστικό. Σε κάποια καρτέρια εμφανίστηκαν κάποιοι καλοί κέφαλοι. Τους αγνόησα, ψάχνοντας για κάτι καλύτερο. Μετά από μερικά άκαρπα καρτέρια, οι κέφαλοι εμφανίστηκαν πάλι. Περίμενα να περάσουν οι πιο μικροί και στην κατάλληλη στιγμή, πάτησα την σκανδάλη κι έπιασα έναν από τους μεγαλύτερους. Το ψάρι ήταν περίπου ένα κιλό. 

Ελλείψει κυνηγών....

Σε πολλά καρτέρια μου είχα παρέα κοπάδια από διάφορα μικρόψαρα, αλλά ποτέ δεν εμφανίστηκε κάποιος κυνηγός. Έτσι μέσα στην θολούρα απολάμβανα το χόμπι μου, χαζεύοντας δεξιά-αριστερά. Σε μια βουτιά κι ενώ ψάχνω τον θολό βυθό, αντιλαμβάνομαι ένα ψάρι να με παρατηρεί από τα μεσόνερα. Στέκεται μακριά, καλυμμένο από την θολούρα και με κοιτά. Δεν μπορώ να καταλάβω τι ψάρι και πόσο μεγάλο είναι. Περιμένω μήπως κι με πλησιάσει.... Κάποια στιγμή καθώς κουνά την ουρά του, μόλις και καταφέρνω να διακρίνω τα μπλε άκρα της ουράς του. Αμέσως σημαδεύω και πατώ την σκανδάλη.

"Μάλλον αστοχήσαμε...." σκέφτηκα και τράβηξα το σχοινί της βέργας. Όμως πάνω στην βέργα ήταν περασμένο σαν σουβλάκι ένα χρυσό-ροζ μουσμούλι. 

Μια ακόμη έκπληξη!!!

Δεν πίστευα στα μάτια μου τι είχα καταφέρει. Χαρούμενος το τακτοποίησα στην σημαδούρα και συνέχισα. Στα επόμενα δύο καρτέρι κατάφερα να πιάσω και δύο μεσαίους σαργούς. Καθώς έστριψα στον κάβο, συνάντησα τα κύματα του νοτιά. Εδώ τα νερά ήταν ακόμη πιο θολά. Στο πρώτο μου καρτέρι κι ενώ δεν έχει περάσει μισό λεπτό, μια σχεδόν κιλίσια τσιπούρα ήρθε να με δει, με τάσεις αυτοκτονίας. Εγώ είμαι τοποθετημένος και κοιτώ προς τα αριστερά της. Το ψάρι ήρθε καταπάνω μου, με είδε και ήρεμα έστριψε για να φύγει. Μου έδωσε όλο τον απαραίτητο χρόνο να γυρίσω το ψαροτούφεκό μου, να σημαδέψω και να πατήσω την σκανδάλη. Η βέργα την πέτυχε στον σβέρκο και την ακινητοποίησε. 

"Τόσο εύκολο ψάρι, έχω να πιάσω αρκετό καιρό. Μάλλον Κάποιος μου Έστειλε ένα ακόμη δώρο!!!" σκέφτηκα. Τα καρτέρια συνεχίζονταν, η ώρα είχε περάσει και τα αρκετά σύννεφα έκαναν τον βυθό να φαίνεται ακόμη πιο σκοτεινός. Είμαι στα τελευταία φύκια πριν αρχίσει ο πετρώδεις βυθός. Σε ένα καρτέρι πέρασαν από μπροστά μου τρία μεγάλα λαβράκια με απίστευτη ταχύτητα. Ειδικά το πρώτο, που ήταν και το πιο μεγάλο, πρέπει να ήταν πάνω από τρία κιλά. Στο επόμενο καρτέρι διακρίνω ένα λαβράκι μέσα στην θολούρα. Την ώρα που στρίβει του ρίχνω και μένει ξερό. Δυστυχώς ήταν ένα ψάρι του κιλού. 

Λόγω θολούρας....

Στεναχωρήθηκα γιατί πιο πριν είχα δει τέτοια ψάρια αλλά δεν τα πείραξα. Έχω φτάσει όμως σε ένα πετρώδες πλάτωμα που απλώνεται αρκετά ανοιχτά. Στο παρελθόν έχω δει ευμεγέθη ψάρια σε μεγάλους αριθμούς. Εκεί που κολυμπώ και ψάχνω που θα κάνω την επόμενη βουτιά, η ματιά μου πιάνει μια κίνηση στον βυθό. Η σκιά είναι πολύ μεγάλη και κάθεται στον βυθό. Ίσα-ίσα που μπορώ το ξεχωρίσω ότι δεν είναι βράχος. Παίρνω μια βαθειά ανάσα και βουτώ. Πλησιάζω αργά, όταν διαπιστώνω ότι είναι μια τεράστια χελώνα Καρέτα-Καρέτα!!! Είναι η μεγαλύτερη χελώνα που έχω συναντήσει μέχρι σήμερα και η σκοτεινιά του βυθού την κάνει να φαίνεται ακόμη μεγαλύτερη. Πλησίασα ήρεμα τον εκπληκτικό μαθουσάλα που είχε μήκος πάνω στο 1,6 μέτρα. Καθώς είμαι δίπλα της, αντιλαμβάνομαι ότι το ύψος αυτού του υπέροχου ζώου είναι πάνω από μισό μέτρο!!! Δυστυχώς με το που πλησίασα, κούνησε τα πόδια της και αυτό ο τεράστιος όγκος χάθηκε μέσα στα θολά νερά με απίστευτη ταχύτητα και χάρη!!! Έχω διανύσει περίπου 30 μέτρα, όταν αντιλαμβάνομαι μια ακόμη μεγάλη σκιά στον βυθό. Νομίζω πως είναι σαλάχι και βουτώ. Είναι ακόμη μια μεγάλη χελώνα Καρέτα-Καρέτα!!! Αυτή είναι λίγο μικρότερη από την άλλη, αλλά είναι ένα επιβλητικό ον. Την πλησιάζω και απομακρύνεται ήρεμα. Την ακολουθώ από μακριά για να μην με φοβηθεί. Ξανά βουτιά και αυτήν την φορά την ακουμπώ, αλλά απογειώνεται ταχύτατα και την χάνω και αυτήν μέσα στην θολούρα. Αποχαιρέτησα και αυτήν την υπέροχη αρχαία ομορφιά και πήρα τον δρόμο για τον γυρισμό. Παρόλο που δεν είχα πιάσει κάτι μεγάλο, ήμουν πανευτυχής για τις εκπληκτικές εμπειρίες που είχα γευτεί και σε αυτό το ψάρεμα. Αποφάσισα να μην κολυμπήσω τα ίδια μέρη, αλλά να ανοιχτώ λίγο πιο βαθειά. Δεν είχα ξανά κολυμπήσει βαθύτερα αυτό το μέρος. Συνήθως τον χειμώνα ψάρευα το πετρώδες πλάτωμα που σχεδόν πάντα κρατούσε ευμεγέθη θηράματα. Έτσι ανοίχτηκα και όπου μου άρεσε βουτούσα. Οι περισσότερες βουτιές ήταν χωρίς κανένα ενδιαφέρον. Όμως σε μια από αυτές τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Καθώς πάω να προσγειωθώ κοντά σε ένα λάστιχο αυτοκινήτου, την τελευταία στιγμή αντιλαμβάνομαι μέσα στην θολούρα μια σφυρίδα. Το ψάρι είναι κρυμμένο πίσω από το λάστιχο και με παρατηρεί. Με το που πάω να γυρίσω το ψαροτούφεκο, φεύγει. Πάει μερικά μέτρα πιο πέρα και γυρίζει απότομα και με κοιτά. Σέρνομαι όσο πιο ήρεμα μπορώ προς το μέρος της, αλλά με το που ευθυγραμμίζω το ψαροτούφεκο και αρχίζω να πιέζω την σκανδάλη, την χάνω μέσα στην σκοτεινιά της θολούρας. Απογοητευμένος αναδύομαι. Δεν έχω την παραμικρή ιδέα που μπορεί να είναι το ψάρι. Ξεκουράζομαι και όταν είμαι έτοιμος, αφού κολυμπώ μερικά μέτρα προς την κατεύθυνση που χάθηκε η σφυρίδα βουτώ. Καθώς πλησιάζω τον βυθό, διαπιστώνω ότι υπάρχει μια πλάκα μπροστά μου. Παρατηρώντας καλύτερα, βλέπω ότι η πλάκα είναι σκαμμένη γύρω-γύρω. Προχωρώ με όλες τις αισθήσεις μου στο μάξιμουμ. Καθώς πλησιάζω αργά την κύρια είσοδο της πλάκας, διαπιστώνω ότι ένα κεφάλι με παρατηρεί. Πλησιάζω κι άλλο, το ψάρι με όπισθεν χώνεται κάτω από την πλάκα. Αν πλησιάσω ή αργήσω κι άλλο θα το χάσω σίγουρα. Σημαδεύω και πατώ την σκανδάλη. Καπνοί βγαίνουν από την πλάκα και η βέργα ταλαντεύεται βίαια. Ορμάω, πιάνω την βέργα και την τραβώ σταθερά προς τα έξω. Εμφανίζεται η σφυρίδα με την βέργα να την έχει πετύχει δίπλα από το δεξί της μάτι. 

Δεν γινόταν καλύτερο τέλος!!!

Την παίρνω αγκαλιά και αναδύομαι. Η χαρά μου δεν περιγράφεται. Αν είχα βουτήξει λίγα μέτρα πιο μακριά δεν θα την είχα βρει. Ειδικά με τόση θολούρα και σκοτεινιά.... λόγω ότι είχε περάσει η ώρα και νύχτωνε.... Ευχαριστώντας τα Ουράνια για το δώρο Τους, βγήκα χωρίς να κάνω ούτε μια βουτιά. 

"Ας μην είμαστε αχάριστοι..." είπα στον εαυτό μου. Όμως η παραλία είχε αρκετούς περαστικούς. Περίμενα να φύγουν και βγήκα σαν τον κλέφτη. Τοποθέτησα τα ψάρια στο ψυγείο πάγου που είχα στο αυτοκίνητο και έφυγα χωρίς να βγάλω μια φωτό με όλα τα ψάρια μαζί.

Υ.Γ#1. Η σφυρίδα ζύγιζε 1,7 κιλά.

Υ.Γ#2. Μήπως καλό θα ήταν να ζούμε πιο συνειδητά και να δείχνουμε περισσότερη καλοσύνη προς τον συνάνθρωπό μας.... λέω τώρα εγώ.....

Translation of the above article. 

Title: Out of nowhere.....

Photo-video: Zacharias Skevofilax

When I was thinking what would be the title for my next article, my thoughts were about spearfishing. What an irony. How could I know what LIFE had in mind. A Greek saying says: "What the whole life does not bring, a moment does". 

The phone rang and out of nowhere, I found out that my friend Marios left us. Who knows, maybe even Paradise needs a kind human being with humor now days. Have a nice trip to Heaven my dear bro. 

Rest in peace dear Marie R. May the earth rests lightly on you.. Euripides : Alcestis.

It all started when my friends told me that due to family circumstances they could not go fishing during the weekend. Should I miss the opportunity for a solitary fishing or stay at home? very easy dilemma ... I loaded all my diving gear and left at dawn .... By the time it dawned I was already swimming. The next hour I did not see anything worth catching. A small gilt-head (sea) bream (Sparus aurata) came to me to inspect me. I let the small fish to pass .... As I was swimming, I saw goatfish (Mullus surmuletus) grazing on the sand.

"Opportunity to catch some ..." I thought. I moved away a bit and dived as calmly as I could. I landed on the seabed and aimed to catch two together and I did it. I picked up my trophies, but the flock of fish did not swam far away.

(1st picture: The first double shot....)

"Probably because they died instantly, they did not scared the rest ..." I thought. I went a little further down and tried for another double shot. I did it again, only this time, one of the two trembled violently and the rest of the herd fled.

"Let us not be ungrateful Zac. With two shots you caught four fish !!!" I told myself. A little further on two more shots I caught two more goatfish. The last one was the largest.

"Enough with the red mullets, let's get serious ..." I thought. I continued to swim, to dive without seeing anything big. As I was looking around, I realised something big was moving slowly in the shallows. I emerged and as I approached the shallows, I saw a pretty big loggerhead sea turtle (Caretta caretta). I played with it, approaching it slowly so that it would not get scared. Dive after dive, the turtle let me to approach it and then the miracle happened. The turtle let me to get so close that I grabbed it by the shell, behind its head and swam together !!! We travelled several meters when I realised that it was getting scared and I let it go.

(2nd picture: The miracle!!!) I mentally thanked it as the turtle swam calmly for the deep blue waters. Ecstatic from the whole situation, I swam without paying attention what was going on around me. While I was on the surface, a medium size gilt-head (sea) bream jumped out under a rock. Due to the blurry waters, it not possible to realise the size of the fish. The fish started to swim away and I had to do something. I turned the speargun towards the fish, aimed as best as I could and pressed the trigger. The spear left with incredible speed and stroke the sea bream on the neck !!! I reeled in the fish embracing it. But my diving mask was a little blurred. I took it off and cleaned it. As I put it back on, I saw a fairly large blur under my feet. A big goatfish was digging and eating with rage. So I did not wear the camouflage on my head, in order not to lose any time, dived away from it, using a rock to cover my presence. The goatfish continued its feast. It was a big target, as it ignored me and had buried its head in the sand. I aimed it and shot it on the neck, killing it instantly. (3rd picture: Its gluttony betrayed it...)

As time went on, south winds began to get stronger, causing the waters to become more and more cloudy. It did not mind at all, it just made my fishing more exciting. Some good size mullets (Mugil cephalus) appeared in some ambushes. I ignored them, looking for something better. After a few fruitless ambushes, the mullets reappeared. I waited for the smaller ones to pass and at the right moment, I pulled the trigger and caught one of the biggest ones. The fish was about a kilo.

(4th picture: Due to absence of predators....) In many ambushes, flocks of various small fish were around, but no predator ever appeared. So in these murky waters I was enjoying my hobby, wandering around. In a dive and while looking for the cloudy bottom, I noticed a fish was observing me from midwater. It stayed far away, using the blurry waters as cover and was observing me. I could not realise what type of fish and how big it was. I waited for it to come closer .... At some point as it shocked its tail, I just manage to distinguish the blue tips of its tail. I immediately aimed and pressed the trigger.

"I probably missed ..." I thought and reeled in the rope of the spear  But on the spear had passed like a skewer a golden-pink axillary sea-bream (Pagellus acarne). (5th picture: Another surprise!!!) I did not believe in my eyes what I had achieved. Happy I arranged it on the buoy and continued my fishing. In the next two ambushes I managed to catch two medium size white sea breams (Diplodus sargus). As I passed the cape by, I met the south wind waves. Here the water was even more turbid. In my first ambush, while less than half a minute had passed, nice guilt-head (sea) bream came to observed me with suicidal tendencies. My underwater position was totally wrong, as the fish had approached me from my right side. The fish came over me, saw me and calmly turned to leave. It gave me all the needed time so I could turn my speargun, to aim and pulled the trigger. The spear stroke the fish on its the neck and immobilised it.

"Such an easy trophy, I had a long time to catch. Probably Someone Sent me another gift !!!" I thought. The ambushes continued, the time had passed and the appearance of clouds on the sky, made the seabed looking even darker. I had reached the last seaweeds just before the beginning of the rocky bottom. Three large sea bass (Dicentrarchus labrax) passed in front of me with incredible speed. Especially the first one, which was the biggest, was about three kilos and more. In the next ambush I could barely see a sea bass in the blur. As it turned, I shot it on its neck and it laid on the seabed motionless. (6th picture: Due to blurry waters...) Unfortunately it was a fish about a kilo. I felt sorry for the small fish, because I had met some fish of same size and I did not bother them. At that moment I had reached the stony plateau that stretched quite far. In the past I had seen large fish in impressive numbers on it. As I was swimming and looking for the next dive, my gaze caught a movement on the seafloor. It was a very large shadow. I could barely tell that it was not a rock. I took a deep breath and dived. I approached slowly, when I realised that it was a huge loggerhead sea turtle !!! It was the largest turtle I have ever encountered and the darkness of the seabed made it to look even bigger. I calmly approached the amazing Methuselah that was over 1.6 meters long. As I was next to it, I realised that the height of this wonderful animal is more than half a meter !!! Unfortunately, as I approached it, the turtle shook its legs and this huge creature was lost in the murky waters with incredible speed and grace !!! I continued swimming and about 30 meters further, I noticed another large shadow on the seabed. I thought it was a large stingray (Myliobatoidei) and I dived. It was another big loggerhead sea turtle !!! It was a little smaller than the previous one, but still was an imposing being. I approached it and it swam calmly. I followed the turtle from a distance so that it would not afraid of me. I dived again and this time I touched it, but it took off quickly and I lost it in the blur. I goodbye also to this wonderful ancient beauty and decided to go out. Although I did not catch anything big, I was overjoyed with all the amazing experiences I had in this fishing expedition. I decided not to swim the same places, but to go a little deeper. I had never swam deeper this place. Usually in the winter I fished on the stony plateau that almost always held large prey. So I swam towards the edge of the stony plateau and started my dives. In most of the dives I did not see anything that would interested me. But in one of the last dives everything changed. As I was ready to land near a car tire on the seabed, at the last moment I notice a white grouper (Epinephelus aeneus) in the blur. The fish was hidden behind the car tire and was observing me. As soon as I turned the speargun, it took off. The fish went a few meters away, turned around and looked at me. I crawled as calmly as I could towards the white grouper, but as I aligned my speargun and started pressing the trigger, it vanished in darkness of the murky waters. I emerged disappointed. I had no idea where fish might be. I rested for a moment and when I was ready, I swam a few meters towards the direction that the white grouper was lost and dived. As I approached the sea floor, I noticed that there was a flat rock in front of me. Examining carefully the flat rock, I realised it was dug all around. I moved closer with all my senses to the maximum. As I slowly approach the main entrance of the rock, I noticed that a head of a fish was watching me. I approached the rock even closer. The fish moved its side fin backwards and almost disappeared under the rock. If I got even closer or delayed the shot, I would definitely lose it for good. I aimed and pressed the trigger. Smoke came out of the flat rock and the spear oscillated violently. I grabbed the spear and pull it firmly out. The white grouper appeared with the spear sticking out next to its right eye. (7th picture: The best end!!!) I took it in my arms and emerged. My joy was indescribable. If I had dived a few meters further, I would not be able to found it. Especially with this blur and the existing darkness .... since it was getting late time wise and the darkness of the night was approaching.... Thanking the Heavens for Their gift, I went out without even taking a single dive.

"Let's not be ungrateful ..." I said to myself. But the beach had many people walking around. I waited for them to leave and I got out without making a single noise. I placed the fish in the ice cooler I had in my car and left without taking a single photo of the fish.

P.S#1. The white grouper weighed 1.7 kg.

P.S#2. Maybe the time has come to live more consciously and show more kindness to our fellow man .... so I say .....

Σφυροκέφαλος χωρευταράς γυμνοσάλιαγκας και ο 10αρης ροφός!!! Dancing hammerhead sea slug & the 10 kilos dusky grouper !!!

You may find this article in English at the end of the Greek version.

Title:Dancing hammerhead sea slug & the 10 kilos dusky grouper !!!

Φωτογραφία -  video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ  

Ο καλοκαιρινός 10αρης ροφός!!!

Λόγω οικογενειακών προβλημάτων υγείας, όλα τα πλάνα περί καλοκαιρινών διακοπών του 2020 ανατράπικαν. Έτσι το μεγαλύτερο μέρος του καλοκαιριού, μείναμε στην Αθήνα. Όταν τελείωσαν όλα, αποφάσησα να πάω για μια πρωινή βουτιά σε έναν σχετικά κοντινό μεν αλλά βαθύ δε τόπο. Έφυγα χαράματα. H κήνιση στους δρόμους ανύπαρκτη, η ζέστη όμως υπαρκτή. Έφτασα εκεί που ήθελα και με πολύ ανυπομονισία, ντύθικα και βούτηξα στα δρισερά νερά. Όμως με περίμενε μια έκπληξη. 

???

Τα νερά ήταν γεμάτα από ένα μεδουσοειδές. Κατά εκατοντάδες απλώνονταν όπου και αν πήγαινα. Τα περισσότερα ήταν μαζεμένα στους κόλπους, καθώς ο ελαφρύς κυματισμός τα έσπρωχνε προς τα εκεί. Συνήθως είναι κολλημένα μεταξύ τους και σχηματίζουν μια μακριά ζώνη αρκετών μέτρων. Αυτά μάλλον τα "έκοψε" ο δυνατός καιρός των προηγουμένων ημερών. Έχουν αρκετά φαρδιά στόματα (για το μέγεθός τους) και με αυτό φιλτράρουν την θάλασσα τρώγοντας πλαγκτόν. Οι γόπες ομαδικά σε διάφορα σημεία είχαν στήσει τρελό τσιμπούσι σε αυτά τα μεδουσοειδή !!! Επίσης είδα και αρκετούς θαλάσσιους γυμνοσάλιαγκες στον βυθό της θάλασσας, που μάλλον ζευγαρώνουν και είχαν γίνει μια μπάλα θα έλεγα. Υπήρχαν και κάτι κολλημένα σαν μακαρόνια στις πέτρες δίπλα τους, που μάλλον ήταν τα αυγά τους. 

Θαλάσσιοι γυμνοσάλιαγκες εν δράση....

Χάζεψα αρκετή ώρα αυτά τα δύο γεγονότα και αφού τα βιντεοσκόπησα, τράβηξα για εκεί που είχα προγραμματίσει. Ο καιρός ιδανικός. Ελαφρύς κυματισμός με αρκετά καλή διαύγεια. Κολύμπησα αρκετά και έφτασα στον επιλεγμένο προορισμό μου. Η παρουσία των πολλών μικρόψαρων με χαροποίησε ιδιαίτερα. Αφού τακτοποίησα την σημαδούρα μου, ξεκίνησα τα καρτέρια. Παντού υπήρχαν μικρόψαρα κι εγώ περίμενα να δω κάποια κίνησή τους που θα μου έδειχνε ότι έρχεται κάποιος κυνηγός. Μάταια όμως. Καμιά απότομη φυγή από τα μικρόψαρα. Σε μια βουτιά βλέπω μπροστά μου μια μεγάλη σμέρνα. Είναι όλη έξω και με παρατηρεί. Βουτώ πάνω της και την τσιμπώ με το ψαροτούφεκό μου για να απομακρυνθεί από εμένα.

Η μεγάλη κυρία...

"Είσαι τυχερή που δεν σε βρήκα στην Κάρπαθο.....Γιατί θα είχες διαφορετική τύχη...." της είπα. Εκείνη γυρίζει και λικνίζοντας το μυώδες κορμί της, χάνεται στο μπλε. Έτσι τουλάχιστον νόμιζα. Στο επόμενο καρτέρι, καθώς περιμένω κοντά στον γκρεμό, συνειδητοποιώ, ότι η κυρά σμέρνα έχει χωθεί σε μια τρύπα δίπλα μου και με παρατηρεί. Γυρίζω την κάμερά μου και την πλησιάζω. Εκείνη σίγουρη, γιατί αυτή την φορά είναι τρυπωμένη, με παρατηρεί απτόητη και άφοβη. Περιτριγυρίζεται και από ένα κοπαδάκι μπλε ψαράκια (νομίζω ότι είναι καλόγριες). Είναι όμως τόσο μικρά, που η σμέρνα δεν τους δίνει σημασία. 

!!!

Την αφήνω στην ησυχία της και συνεχίζω πιο κάτω το ψάρεμά μου. Σε ένα από τα καρτέρια μου, κι ενώ μου κάνουν παρέα οι γύλοι και άλλα μικρόψαρα, παρατηρώ μια κίνηση στα μικρόψαρα. Έχω κρυφτεί πολύ καλά και είμαι σίγουρος ότι οι ερχόμενοι κυνηγοί με αισθάνονται, αλλά δεν με βλέπουν. Έτσι κι έγινε. Εμφανίζονται δύο λούτσοι, περίπου ένα κιλό ο καθένας τους που έρχονται καταπάνω μου. Ο ένας μάλιστα από την φόρα που έχει πάρει, κινδυνεύει να καρφωθεί πάνω στην βέργα μου μόνος του. Με το που με βλέπει εξαφανίζεται στα βαθειά....

Εγώ χαμογελώ παρακολουθώντας τον. Μετά ξανά σιωπή, ηρεμία. Τα καρτέρια διαδέχονται το ένα το άλλο χωρίς κάτι μεγάλο να εμφανίζεται. Κάποια στιγμή ενώ έχω προσγειωθεί στον βυθό και κοιτώ προς το απέραντο γαλάζιο, η ματιά πιάνει μια ανεπαίσθητη κίνηση μπροστά από χέρι μου. Ανάμεσα από τα πλατιά φύκια του βυθού, με έχει πλησιάσει μια μικρή σμέρνα ψάχνοντας για κάποιον μεζέ. Κινείται με την κάλυψη των φυκιών και είναι σχεδόν αθέατη. Μη έχοντας όρεξη να την ταΐσω με κάποιο δάχτυλό μου, την ανασηκώνω από τα φύκια με το ψαροτούφεκό μου. Ξαφνιασμένη πετάγεται έξω από τα φύκια, γεμάτη απορία και κοιτά τριγύρω. Την ξαναπλησιάζω με το ψαροτούφεκό μου και όταν αντιλαμβάνεται την παρουσία μου, κουνώντας με απίστευτη ταχύτητα το ευλύγιστο και μυώδες κορμί της, χάνεται στα φύκια λίγο πιο κάτω, ακολουθούμενη από ένα κοπάδι καλόγριες. 

Σε ένα άλλο καρτέρι, δεν ξέρω το γιατί, οι καλόγριες σε απίστευτους αριθμούς είναι ανακατεμένες με γόπες και στα βαθειά υπάρχει ένα παραπέτασμα από ψιλή και ασημένια σαρδέλα. Έχω μείνει αποσβολωμένος από το όλο θέαμα. Τα δευτερόλεπτα παιρνούν και κοιτάζω σαν χάνος αυτό το υπέροχο θέαμα. Στο τέλος λόγω έλλειψης αέρα, αναγκάστηκα να βγω. Όμως δεν πέρασε ούτε ένας κυνηγός. 

Πανδαισία!!!

"Αν με τόσα ψαράκια δεν βρέθηκε ένας κυνηγός να περάσει.... Μάλλον πρέπει να αλλάξω τακτική ψαρέματος..." σκέφτηκα. Ξεκίνησα λοιπόν να ψάχνω ότι μου άρεσε. Σε μια βουτιά, κι ενώ σέρνομαι στον βυθό, πλησίασα ένα κόψιμο. Τα μικρόψαρα κι εδώ είναι πολυάριθμα. Σταματώ για να δω αν υπάρχει κάποιος κυνηγός. Τίποτα. Ξέροντας το μέρος, έστριψα αριστερά για να δω τι γίνεται στην σπηλιά. Πλησιάζοντας αρχίζουν να βγαίνουν αρκετοί μεγάλοι κακαρέλοι, κάποιοι σαργοί και πάρα πολλά ευμεγέθη μελανούρια. Εγώ ψάχνω το ροφό ή κάποιο ροφοειδές.....

"Με τέτοια συγκέντρωση άσπρων ψαριών, δεν μπορεί να μην υπάρχει κάποιο μαύρο...." σκέφτηκα. Όμως δεν είδα τίποτα. Αποφάσισα να φύγω αλλά να γυρίσω σε καμιά ώρα. Έψαχνα από εδώ, βουτούσα από εκεί, τίποτα. Σε ένα καρτέρι μια θολούρα στα ρηχά μου τράβηξε την προσοχή μου.  Πλησιάζω σιγά-σιγά και βλέπω κεφάλους να βόσκουν. Είναι μαζεμένοι, με αγνοούν τελείως και τρώνε μετά μανίας. 

Τρώνε μετά μανίας....

Εγώ είδα δύο ομάδες, αλλά πιστεύω ότι υπήρχαν περισσότερες. Μόνο όταν βγήκα από το πόστο μου, τότε σταμάτησαν να τρώνε και οι περισσότεροι έφυγαν, ενώ κάποιοι επέμειναν στο τσιμπούσι τους. Καθώς επιστρέφω για να κάνω ένα καρτέρι, αντιλαμβάνομαι κάτι πάνω στον βράχο. Είναι ένα μικρό χταποδάκι. Με το που το πλησιάζω, φουσκώνει και απλώνει το σώμα του για να δείξει πόσο μεγάλο είναι στον εχθρό που πλησιάζει. Το πλησιάζω με το χέρι μου, κι εκείνο αντιστέκεται. Κάνει ελάχιστα πίσω. Μου δείχνει ότι δεν φοβάται. Συνεχίζω να το πλησιάζω. Το ακουμπώ και αντί να κάνει πίσω, σπρώχνει μπροστά το φουσκωμένο κορμί του ακουμπώντας με!!! Αυτό έγινε δύο φορές!!!

Ο μικρούλης τσαμπουκάς!!!

Με το που πάω να βάλω το χέρι μου από κάτω του παίρνει δρόμο. Σταματά λίγο πιο κάτω, φουσκώνει και περιμένει. Το πλησιάζω και φεύγει. Χάνεται πίσω από έναν βράχο, αλλά με το που τον φτάνω, ρίχνει μελάνι και κρύβεται. Έχω δει που μπήκε και κλείνω με το χέρι μου την εύκολη έξοδο. Αφήνει πολύ μελάνι και φεύγει. Αρκετά το τρόμαξα και το αφήνω στην ησυχία του. Έχει περάσει περίπου μία ώρα από την στιγμή που είχα δει τα πολλά άσπρα ψάρια να φεύγουν από την σπηλιά. Κολυμπώ και φτάνω εκεί που  θέλω. Λίγη ξεκούραση να πέσουν οι παλμοί της καρδιάς.... Παίρνω μια βαθειά ανάσα και βουτώ. Σέρνομαι στον βυθό πολύ ήρεμα. Σε κάποια στιγμή υπάρχουν μπροστά μου ψάρια. Σταματώ να προχωρώ για να φύγουν ήρεμα και να μην μεταδώσουν πανικό τους σε οτιδήποτε υπάρχει στο κόψιμο του βράχου και την σπηλιά. Συνεχίζω ήρεμα κοιτώ δεξιά μου τίποτε. Κοιτώ αριστερά μου και βλέπω το μισό σώμα ενός μεγάλου ροφού να χάνεται πίσω από έναν βράχο. Στρίβω τελείως αριστερά καλυπτόμενος από τα βράχια και βγαίνω πάνω από την σπηλιά. Ο ροφός αμέριμνος, αιωρείται στα μεσόνερα περιτριγυρισμένος από άσπρα ψάρια. Δεν υπάρχει χρόνος ούτε να σκεφτώ. Σημαδεύω σβέρκο και πατώ την σκανδάλη. Δεν ξέρω τι έχω πετύχει και ορμάω να τραβήξω εκτός της σπηλιάς την βέργα, για να μην βραχώσει ο ροφός....... όταν τον βλέπω πάνω στην βέργα σχεδόν ακίνητο. Τρεμοπαίζει το σώμα του λιγάκι, σημάδι ότι η βέργα πέτυχε την σπονδυλική του στήλη. Ηρεμία.... ανακατεμένη με χαρά. Μαζεύω τον ροφό σιγά-σιγά για να παίρνω και το πλάνο μου, μα όταν είναι πια κοντά μου, κάνει μια ύστατη προσπάθεια και χτυπιέται. Η βέργα τον έχει ξεπεράσει, αλλά τα φτεράκια της είναι μέσα στο σώμα του ψαριού. Το αποτέλεσμα ήταν το ψάρι να φύγει πάνω από την βέργα. Βαριά πληγωμένο αλλά ελεύθερο. Πανικός!!! Τα παρατάω όλα και τον παίρνω αγκαλιά να μην έχουμε κανένα απρόοπτο. Προσπαθώ να τον πιάσω από το στόμα αποφεύγοντας τα μεγάλα του αγκάθια που έχει στην πλάτη του. Αν είσαι λίγο απρόσεκτος μπορεί να τρυπηθείς βαθειά. 

Επιτέλους....

Εκεί τελείωσαν όλα. Έτσι τουλάχιστον νόμιζα. Έβαλα τον 10αρη ροφό στην σημαδούρα (9,840 γρ.) και δεν ψάρεψα καθόλου μέχρι που βγήκα στην παραλία. Λίγο πριν βγω, στα ρηχά, υπάρχει ένα περίεργο ημιδιάφανο πλάσμα με συνολικά 16 πόδια και χορεύει κουνώντας το σώμα του δεξιά αριστερά. Το κεφάλι του είναι σαν σφυρί και τον ονόμασα σφυροκέφαλο. Νομίζω ότι ανήκει στην κατηγορία του γυμνοσάλιαγκα..... Το μέγεθός του ήταν όσο η παλάμη μου. 

Ένας ακίνδυνος σφυροκέφαλος...

Όταν με πήρε χαμπάρι το έπαιξε ψόφιος κοριός για να μην τον αρπάξει το τέρας που τον παρατηρούσε. Είχε κοντά και χοντρά πόδια και όσο πλησίαζες προς το τέλος γινόντουσαν πιο λεπτά. Τα τελευταία πόδια του ήταν μικρούτσικα. Πρώτη φορά βλέπω ένα τέτοιο πλάσμα. Στην απεραντοσύνη της Δημιουργίας η άγνοιά μας....!!! Απομακρύνθηκα προσέχοντας να μην κάνω δίνες και το ταλαιπωρήσω κι άλλο. Αρκετή τρομάρα πήρε από την παρουσία μου. Βγήκα έξω, έβγαλα τις φωτό που ήθελα, άλλαξα και πήρα δρόμο για το σπίτι. Θα γίνει γερό τσιμπούσι με τους κολιτούς....

Translation of the above article. 

Title: Dancing hammerhead slug & the 10 kilos dusky grouper !!!

Photo-video: Zacharias Skevofilax

(1st picture: The 10 kilos dusky grouper of summer time!!!)

Due to family health problems, all plans for summer vacation 2020 were canceled. So most of the summer time, we stayed in Athens. When it was all over, I decided to go for a morning swim in a relatively close by but deep fishing ground. I left at dawn. The traffic was non-existent, but the hot weather was present. I got where I wanted to fish and with a lot of impatience, I got dressed and dived into the cool sea. But a surprise was waiting for me. The water was full of a different kind of jellyfish. (2nd picture: ???). They spread by the hundreds wherever I swam. Most of them were gathered in the small bays as the light waves pushed them there. They were usually "glued" together and form a long line of several meters. These were probably "cut" by the strong winds of the previous days. They had quite wide mouths (for their size) and filtered the sea by eating the plankton. Bogues (Boops boops) in groups in various places had set up crazy feast on these jellyfish!!! Also I saw several sea slugs (Aplysia dactylomela) on the seabed, which were probably mating and tangled like a ball, I could say. There was also something stuck on the rocks like spaghetti, next to them, which were probably their eggs. (3rd picture: Sea slugs in action...). I videoed these two events and then I swam where I had planned to fish. The weather was perfect. Light ripples with fairly good water clarity. I swam and reached the chosen destination. The presence of many small bait-fish made me very happy. After arranging my buoy, I started the ambushes. There were bait-fish everywhere I was waiting to see some movement of them that would show me that a predator was coming. In vain. Not a single movement of the small bait-fish. In a dive I saw in front of me a big mediterranean moray eel (Muraena helena). The fish was laid on the sea floor and was observing me. I dived towards it and poked it with my speargun in order to swim away from me. (4th picture: The big madam...)

"You are lucky that I did not find you in Karpathos ..... Because your fate would be different...." I told it. The mediterranean moray eel turned and moving its muscular body, disappeared into the blue. At least I thought so. At the very next ambush, as I waited above the underwater cliff, I realised that the lady moray eel had entered into a hole next to me and was observing me. I turn my camera and approached it. Being sure, since its body was protected in the hole, observed me fearlessly. It was surrounded by a flock of blue fish (I think they were black damselfish (Chromis chromis). But they were so small that the moray eel was not interested to eat them. (5th picture: !!!).  I left the moray eel alone and continue my fishing further down. In one of my ambushes, while I am being accompanied by rainbow wrasse (Coris julis) and other small fish, I noticed a movement of the bait-fish. I was hidden very well and I was sure that the oncoming predators felt my presence, but could not see me. Two barracudas (Sphyraena sphyraena) appeared, about a kilo each, swimming towards me. In fact, one of them was swimming so fast towards me that could nailed to my rod by itself. As it realised my presence, changed course and disappeared in the deep sea.... I smiled following its course. Then nothing again, tranquillity everywhere. The ambushes continued without anything big predator appearing. At one point as I landed on the seabed looking at the endless blue, my eyes caught an imperceptible movement in front of my hand. Among the wide algae of the seabed, a small mediterranean moray eel was approaching me looking for a quick meal. It was moving with the algae's cover and it was almost invisible. To avoid biting off one my fingers, I lifted it from the seaweed using my speargun. The small moray eel, full of wonder and surprised, jumped out of the algae wondering what was going on. I approached it again with my speargun and when it realised my presence, shaking its flexible and muscular body with incredible speed, it disappeared into the algae a little further down, followed by a herd of black damselfish. 

I did not know the reason, but in an ambush black damselfish in incredible numbers are mixed with bogues and with silver sardines that created a curtain in front of me. I was stunned by the whole spectacle. The seconds were passing and I was looking at this wonderful spectacle like a loss. Due to the lack of air, I had to emerge. But not a single predator passed.     (6th picture: Beauty !!!)

"With so many baitfish... not a single predator passed .... I probably have to change my fishing stile ..." I thought. So I started searching any rocks I liked. In a dive, and while crawling to the bottom, I approached an underwater cliff. The small fish were numerous here as well. I stopped and looked around if there was a predator. Nothing. Knowing the place, I turned left to see what was happening in the cave. As I approached, several large two-banded sea bream (Diplodus vulgaris), some white sea breams (Diplodus sargus) and many large saddled sea-bream (Oblada melanura) began swimming away. I was looking for the dusky grouper (Epinephelus guaza) or any other kind of groupers ....

"With such a concentration of fish, definitely a grouper should be around....." I thought. But I did not see anything. I decided to fish somewhere else and return to this place later on, in an hour. I was looking in different places but found nothing big. In an ambush, a blur in the shallows caught my attention. I approached slowly and saw mullets (Mugil cephalus) grazing. They were in groups, completely ignored me and they devouring something on the seabed.(7th picture: Feasting...) I saw two groups, but I think there were many more. As I moved to videoed from a better angle, most of the mullets stopped eating and left, while some insisted on continuing their feast. As I return to my fishing, I notice something on a rock. It was a small common octopus (Octopus vulgaris). As I approached it, it inflated and stretched its tinny body in order to look bigger to the approaching enemy. I got even closer with my hand and tried to touch it. The small creature went few centimetres back but stayed in its grounds. It showed me that it was not afraid. I kept approaching it. I touched it and instead of swimming away, it pushed its inflated body forward, pushing me back!!! This happened twice !!! (8th picture: The little rascal!!!). As I tried to put my hand under it, it swam way. It stoped a little further away, inflated its body and waited. I approached it, tried to touch it again but it left. It got lost behind a rock, but as soon as I reached it, it spilled ink and hide further down under a rock. I had seen where it had entered and I closed the main exit with my hand. It spilled a lot of ink and left. I decided that I had scared it a lot and so I swam away. It has been about an hour since I had left the cave. I swam and got there. A little rest to drop my heartbeats. I took a deep breath and dived. I crawled on the seabed very calmly. At some point there were small fish in front of me. I stopped moving so that they could leave calmly and would not transmit any panic to the area. As I reached the underwater cliff, I looked to my right but saw nothing. I looked to my left and saw a large dusky grouper disappearing behind a rock. I turned sharply towards the left, covered by the rocks and swam over the cave. The dusky grouper was carefree, hovering in the middle of the cave, surrounded mostly by white sea bream. There was no time to think. I aimed at its neck and pulled the trigger. I did not know what I had achieved and I rushed to pull the rod out of the cave, so that the dusky grouper would not get tangled ....... when I saw it on the rod almost motionless. Its body trembled from time to time, a sign that the rod had stroke its spine. Calming down....full of joy....I reeled in the dusky grouper slowly to get my video, but when it was close to me, the grouper made a last effort to get free and shook its body violently. The rod was in its body, but the flaps of the rod were inside the body of the fish. As a result the rod got out its body and the fish, even though heavily wounded was free. Panic!!! I dropped everything and embraced it, to be sure that I would not have any unnecessary surprises. I tried to grabbed the grouper by its mouth, avoiding the big dorsal spines on his back. If somebody is a little careless, can be deeply pierced. That's where my fishing trip ended.(9th picture: Finally...). At least I thought so. I put the 10 kilos dusky grouper on the buoy (9,840 gr) and did not fish at all until I got out. Just before I went out, in the shallows, there was a strange translucent creature with 16 legs in total and was dancing, by shaking its body from right to left. Its head looked like a hammer and so I named it a hammerhead. I think it belongs to the category of sea slugs ..... Its size was as big as my palm. (10th picture: The harmless hammerhead...). When it realised my presence, it pretended to be dead so that the monster that was watching it would not grab it. Its front legs were short and fat. Its leg were becoming thinner and smaller at the end of its body. Its last legs were tiny. This was the first time I saw such a creature. In the vastness of Creation our ignorance .... !!! I swam away, avoiding to make any vortices with my fins in order not to bother it even more. It was probably quite frightened by my presence. I went out, took the photos I wanted, changed and drove home. With my friends, we are going to have a feast.....