Φωτογραφία -video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ
Το φετινό Πάσχα στην Κάρπαθο ήταν ένα τελείως διαφορετικό από όλα όσα θυμάμαι. Ξεκίνησε κάπως στραβά και συνέχισε έτσι, δοκιμάζοντάς με.... Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το μοναδικό καράβι που κάνει την χειμωνιάτικη διαδρομή είχε ένα πρόβλημα, καθώς προσάραξε στην Κάσσο, δέκα μέρες πριν την Μεγάλη Εβδομάδα. Έτσι άλλαξαν τα δρομολόγια και μέχρι τελευταία στιγμή δεν ήξερα αν θα πήγαινα ή όχι. Τελικά τα κατάφερα και έφτασα. Ο καιρός βαρύς με πολλά σύννεφα, πολύ κρύο, βροχή και εννοείται φουρτούνα. Μέχρι και την Μεγάλη Παρασκευή τα καιρικά φαινόμενα δεν άλλαξαν και τα μποφόρ έφτασαν μέχρι τα εννέα. Ναι καλά διαβάσατε, είχαμε και απαγορευτικό. Το Μεγάλο Σάββατο και μετά ο καιρός έφτιαξε αλλά τα μποφόρ παρέμειναν σταθερά στα 6-7 ΒΒΔ. Το ψάρεμα εννοείται γινόταν μέσα στο καιρό, αλλά τα ψάρια ήταν λιγοστά. Τα περισσότερα ήταν σκάροι που άρχισαν να έρχονται στα ρηχά. Κάποιοι λίγοι καλοί σαργοί, μερικά μπαρμπούνια, κάποιος κέφαλος..... Το αξιοσημείωτο είναι ότι μετά από πολλά χρόνια, βρήκα ένα αρκετά μεγάλο κοπάδι από αυλόστομους. Τα ψάρια ήταν λίγο τρομαγμένα και παρ όλες τις προσπάθειές μου, το μεγαλύτερο από όλα δεν με άφηνε να το πλησιάσω και ούτε ερχόταν στο καρτέρι. Τελικά κατάφερα να πιάσω ένα από τα μεγαλύτερα ψάρια των 500 γρ.
Μια από τις ψαριές...
Οι καλάουρες!!!
Μια μέρα που δεν πήγα για ψάρεμα, αποφάσισα μετά την βροχή να πάω να μαζέψω καλάουρες. Τους ξέρετε τους καλάουρες; Έτσι λένε στην Κάρπαθο τα σαλιγκάρια. Μάζεψα μια σακούλα, αλλά τώρα χρειάζεται υπομονή, μέχρι να τα μαγειρέψει η μητέρα μου (με ντομάτα και κρεμμύδια) και ας μου τρέχουν τα σάλια!!!
Όταν σταμάτησε για τα καλά η βροχή αλλά όχι τα πολλά μποφόρ, ξεκινήσαμε με τον farmer John την προετοιμασία του κήπου. Φυσικά τα κρεμμυδάκια και τις πατάτες τα είχε ήδη φυτέψει ο πατέρας μου. Ανοίξαμε τα αυλάκια για να υποδεχτούν τις ντοματιές, τις μελιτζάνες κλπ. Εννοείται η οποιαδήποτε εργασία γινόταν υπό την καθοδήγηση του farmer John!!! Όταν τελειώσαμε ότι είχαμε να κάνουμε, καθίσαμε και απολαύσαμε το γλυκό Καρπάθικο απόγευμα. Υπήρχε μια εκπληκτική ηρεμία παντού. Το μόνο που ακουγόταν ήταν το τραγούδι ενός σπουργίτι και το ερωτικό κάλεσμα μιας δεκοχτούρας. Η Απόλυτη Ηρεμία. Γαλήνευε η Ψυχή σου!!! Σαν σε έκσταση βιώνεις το Είναι σου. Οι λέξεις είναι πολύ φτωχές για να περιγράψει κανείς αυτό το μεγαλείο!! Και όμως, κάτι τόσο απλό που λείπει από εμάς που ζούμε στις μεγαλουπόλεις μέσα στην οχλαγωγία και το πανταχού παρόν βουητό !!!
Αγροτικές εργασίες ενός ψαρά..
Οι γονείς και τα γατιά....
Την τελευταία μέρα στο νησί ο καιρός "έσπασε". Μην νομίζετε ότι κόλλησε η θάλασσα, πέντε μποφόρ ο ΒΒΔ. Το μετεωρολογικό δελτίο έλεγε ότι μετά το μεσημέρι ο καιρός θα δυνάμωνε ξανά. Έτσι αποφάσισα να πάω λίγο πιο βαθιά. Φόρτωσα τον ανάλογο εξοπλισμό και τράβηξα για ένα τόπο. Αφού ετοιμάστηκα, βούτηξα και τράβηξα για το πέλαγος. Δεν είχε και πολύ ζωή. Έκανα κάποια καρτέρια μπας και δω κάτι καλό, κάτι μεγάλο, αλλά μάταια. Έπιασα κάτι καλούς σκάρους, ειδικά οι κόκκινοι είναι πολύ όμορφα ψάρια, αλλά και γευστικά εμάς τους Καρπάθιους μας αρέσουν πάρα πολύ. Έπιασα επτά, οι τρις κόκκινοι. Μετά ήρθε η σειρά με τις πετροχειλούδες. Σε ένα μεγάλο δεμάτι φύκια έπιασα τρεις κιλίσιες. Είχε και άλλες πιο μικρές αλλά δεν τις πείραξα. Πρώτη φορά βλέπω τόσες πολλές μαζεμένες. Ψάξιμο στο ψάξιμο έπιασα και τρις καλούς σαργούς και μια σάρπα.
Ένας μεγάλος...
Ο δεύτερος....
Εκεί που έψαχνα βλέπω πάνω σε μια πέτρα έναν κίτρινο κοκωβιό με μαύρο κεφάλι!! Εννοείται ότι εκεί τράβηξα χειρόφρενο στο ψάρεμα και πάω για να πάρω το πλάνο από αυτό το υπέροχο μικρό πλασματάκι. Είχε διαλέξει να κάτσει πάνω σε μια πέτρα, όπου αν το κεφάλι του δεν ήταν τόσο σκούρο, με δυσκολία θα το ξεχώριζε κανείς.
Ένας ΑΕΚτζής κοκωβιός!!!
Το ευχάριστο ήταν ότι είδα πάνω από είκοσι ροφούς!!! Ο μεγαλύτερος ίσως να ήταν ένα κιλό και ο μικρότερος κάτι γραμμάρια. Εννοείται δεν πείραξα κανένα και τους έδωσα ραντεβού σε δύο με τρία χρόνια.... Ο καιρός είχε αρχίσει να δυναμώνει και αποφάσισα ότι τα ψάρεμα έλαβε τέλος. Καθώς ετοιμάζομαι να βγω, βλέπω έναν αρκετά καλό σαργό να τρυπώνει σε μια πλάκα έξω-έξω, σε βάθος περίπου μισό μέτρο. Πλησιάζω, όσο πιο ήρεμα μπορώ και σε βάθος 30 πόντους, βλέπω έναν πετρογουβιό, να βγαίνει από μια τρύπα. Δεν με έχει πάρει χαμπάρι και έρχεται προς το μέρος μου. "Τι κάνει ο αλητάμπουρας; " αναρωτιέμαι. Από το στόμα του προεξέχει ένα φύκι!!! Φτάνει σε ένα σημείο και εκεί αδειάζει το στόμα του, που ήταν γεμάτο άμμο,πετρούλες και φύκια. Το μικρό ψάρι καθάριζε την φωλιά του από τα διάφορα υλικά που είχαν φέρει τα κύματα. Μόλις με πήρε είδηση, εξαφανίστηκε μέσα στην σπηλιά του. Περίμενα αρκετά λεπτά μήπως τον πάρω σε κάποιο πλάνο, αλλά το μόνο που κατάφερα να διακρίνω κάποια στιγμή, ήταν τα χείλη του να προεξέχουν από την είσοδο της σπηλιάς του. Τότε θυμήθηκα τον σαργό. Έψαξα την πλάκα και ενώ περίμενα ότι θα την είχε κάνει προ πολλού, ο σαργός ήταν εκεί και τον έπιασα!!! Το μεγάλο βάθος το βλέπετε από την φωτογραφία που ακολουθεί!!!
Ο τρίτος καλός σαργός... από τα πολύ βαθιά!!!
Βγήκα, άλλαξα και τρώγοντας χάζεψα τον καιρό που φόρτωνε συνέχεια. Πλησίαζε το δειλινό και αποφάσισα να το απολαύσω, μιας και ήταν το τελευταίο της πασχαλινής Καρπάθου. Ήμουν αρκετά κουρασμένος από την πολύωρη προσπάθεια, μια γλυκιά κούραση με κατέβαλε, αλλά από την άλλη πλευρά αισθανόμουν τόσο ζωντανός!!!
Η "φτωχή" ψαριά της τελευταίας μέρας.....
Ψαρευτικά, παρ όλα τα πλάνα μου, μπορώ να πω ότι ήταν η χειρότερη χρονιά μου, απ' όσες θυμάμαι. Είναι αυτές οι "δύσκολες" καταστάσεις που μας κάνουν να συνειδητοποιήσουμε ότι τίποτε δεν εξαρτάται από εμάς. Χρήσιμο θα μας είναι να καταλάβουμε ότι οτιδήποτε θεωρούμε δεδομένο στην πραγματικότητα δεν το έχουμε. Απλώς ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι ελέγχουμε τα πράγματα και κάνουμε πλάνα, πλάνα, πλάνα.... Και έρχεται η καθημερινότητα να μας δείξει ότι Άλλος Ορίζει τα πράγματα!!! Το μόνο που μας απομένει είναι να προσπαθήσουμε 100%, τίποτε άλλο και απλά να ρέουμε μέσα στις καταστάσεις της Ζωής... όπως μπορούμε... όσο μπορούμε... αν μπορούμε....
Ο χειμώνας αργά-αργά βγαίνει στην ζωή μας για μια ακόμη φορά. Έχει και αυτός τα καλά του, αλλά σαν το καλοκαίρι δεν είναι. Οι στολές παραμένουν ακόμη χοντρές, με τα πολλά βαρίδια και το ψάρεμα αρχίζει σιγά-σιγά να βαθαίνει (για μένα τουλάχιστον). Φυσικά εξακολουθεί να υπάρχει και η θολούρα. Βέβαια τα καλά του χειμώνα είναι η απίστευτη ηρεμία που επικρατεί στην θάλασσα και όσες ώρες και αν ψαρεύεις, γυρίζεις στο σπίτι σου πολύ νωρίς! Νυχτώνει κατά τις πέντε, οπότε....
Έτσι και έγινε. Ξεκίνησα για ένα ακόμη ψάρεμα για τον Β. Ευβοϊκό. Οι πληροφορίες έλεγαν ότι φάνηκαν κάποια γοφάρια, όχι πολλά, αλλά ωραία ψάρια (3-4 κιλά). Ξύπνησα χαράματα, φόρτωσα τον απαραίτητο εξοπλισμό και τράβηξα για να βρω την τύχη μου....
Το κρύο ξύριζε στην κυριολεξία το πρωί, αλλά ποιος έδινε σημασία. Ντύθηκα πολύ γρήγορα και γεμάτος ανυπομονησία βούτηξα στην αγκαλιά της κρύας ερωμένης μου. Ήταν ως συνήθως θολή. Προχώρησα και έφτασα στα γνωστά μου ξενέρια. Έκανα αρκετά καρτέρια, αλλά τίποτα. Δεν με ένοιαζε καθόλου, αρκεί που βουτούσα. Αποφάσισα να κάνω μια μεγάλη βόλτα, άσχετα με το αποτέλεσμα. Είχε περάσει πάνω από μια ώρα χωρίς να δω κάτι σπουδαίο, κάτι που να άξιζε να του ρίξω. Τα μικρόψαρα ήταν εκεί. Αυτή την φορά είχαν προστεθεί και μεγάλα κοπάδια από αθερίνες. Μάταια περίμενα να δω κάποιον κυνηγό να τις κυνηγάει. Καρτέρι στο καρτέρι τελικά έριξα σε μια σκιά και έπιασα έναν κέφαλο 1,2 κιλών. "Πάλι καλά..." είπα και συνέχισα. Σε ένα καρτέρι βρήκα στολισμένα σε μια τρύπα διάφορα κοχύλια. "Χταπόδι μάλλον..." σκέφτηκα και βούτηξα να δω. Μετά από λίγο φέρνω στην επιφάνεια ένα δυόμισι κιλά.
"Μια χαρά...συνεχίζουμε" είπα στον εαυτό μου.
Έπιασα και μια καλή σουπιά! Με τα μελάνια που αμόλησε ήταν λες και κάπνιζε η θάλασσα!
Η σουπιά που έβαλε "φωτιά" στην θάλασσα!!!
Έτσι πέρασε ακόμη μια ώρα. Είχα κάνει έναν μεγάλο κύκλο και αποφάσισα να βγω ψαρεύοντας. Θα μου έπαιρνε πάνω από ώρα για να φτάσω στο αυτοκίνητό μου. Εκεί το τοπίο είναι σαν βούρκος και δεν μου αρέσει ιδιαίτερα, αλλά δεν είχα και άλλη επιλογή. Στο πρώτο καρτέρι πιάνω ένα λαβράκι κοντά στο ενάμισι κιλό! (1,4 κιλά). Λίγο πιο κάτω σε δυο απανωτά καρτέρια μου έρχονται από τα πλάγια 2 κέφαλοι (1,8 & 1,7 κιλών)!!!
Ένας από τους δύο...
"Κοίτα που αυτό το μέρος που δεν μου αρέσει, μου έχει δώσει τα ωραιότερα ψάρια σήμερα..." σκέφτηκα. Στις πέτρες έξω-έξω έπιασα κι έναν σαργό 320 γρ και εκεί αποφάσισα να βγω. Έβγαλα και μια γρήγορη φωτογραφία για να μην δουν τα ψάρια διάφοροι περίεργοι και χώθηκα στο αυτοκίνητό μου για μια ξεκούραση.
Συνολικά... μέρος 1ο...
Ήταν ήδη μεσημέρι και εγώ σκεφτόμουν να φύγω, να γυρίσω σπίτι. Άλλωστε είχα πιάσει πολύ περισσότερα απ΄ ότι περίμενα. Καθώς ξεκουραζόμουν, δεν ξέρω αν με πήρε και ο ύπνος, μου ήρθε στο μυαλό μια κουβέντα που είχα ακούσει πριν το καλοκαίρι για έναν μικρό κάβο λίγο πιο κάτω. Χωρίς να αλλάξω, οδήγησα το αμάξι μου στον τόπο που σκέφτηκα. Ήταν ένας μικρός κάβος που δεν έλεγε και πολλά πράγματα. Ο τρόπος όμως που μιλούσαν οι δύο ψαράδες για αυτό το σημείο, με έκανε να αποφασίσω να βουτήξω. Ξεκουράστηκα λιγάκι και αφού ετοιμάστηκα βούτηξα. Ήταν ένας λασπώδης βυθός με διάσπαρτες πέτρες. Στα πρώτα καρτέρια δεν είδα τίποτα. Ανοίχτηκα κι άλλο και πλακώθικα στα καρτέρια. Ένα μεγάλο κοπάδι από ωραίες μουρμούρες φάνηκε. Κρύφτηκα όσο καλύτερα μπορούσα και κατάφερα να πάρω τρία όμορφα ψάρια. (520, 420 & 400 γρ). Μετά το τρίτο ψάρι το κοπάδι με τις μουρμούρες στεκόταν εκτός βολής. Δεν με πείραζε καθόλου και τις χαιρέτισα, ευχαριστώντας το κοπάδι για τα 3 υπέροχα ψάρια και απομακρύνθηκα. Καρτέρι στο καρτέρι έπιασα και ένα λαβράκι καλό (1,3 κιλά) και είπα "φτάνει πια".
Καθώς πλησίαζα να βγω, πιάνει το μάτι μου κάτι περίεργο. Μια χειλού κάνει την ψόφια ή κάτι άλλο συμβαίνει. Πλησιάζω το ψάρι που έχει διπλώσει σε μια πέτρα και το παρατηρώ. Η χειλού κάνει τον ψόφιο κοριό και όταν την πλησίασα πολύ, τότε πήρε δρόμο για να κρυφτεί πιο κάτω. Χαμογέλασα με την αφέλεια του μικρού ψαριού και ξεκίνησα να βγω.
Το βάθος δεν ήταν ούτε 1,5 μέτρα και σε μια ρόδα αυτοκινήτου βλέπω μια αρκετά μεγάλη ουρά. Πλησιάζω όσο πιο απαλά μπορώ και κεραυνοβολώ ακαριαία στο κεφάλι μια τσιπούρα 1,6 κιλών. Το ψάρι ή είχε κρυφτεί εκεί για να με αποφύγει ή δεν με είχε πάρει χαμπάρι.
Μια τσιπούρα από τα "βαθιά"...
Κοιτώντας καλύτερα είδα ότι είχε βάλει το κεφάλι της μεταξύ της ρόδας και μιας μικρής πέτρας. Έτσι δεν με έβλεπε και θεώρησε ότι ήταν ασφαλής!!! Τι να πει κανείς. Περιχαρής και ευχαριστώντας τον Ύψιστο για τα υπέροχά Του δώρα βγήκα σαν τον κλέφτη, επειδή λίγο πιο κάτω υπήρχαν και άλλοι ψαράδες που ψάρευαν με πετονιές και καλάμια. Ο χειμώνας τελείωνε πολύ ευχάριστα!!!!
Συνολικά...μέρος 2ο...
Εν τω μεταξύ ο καιρός είχε αλλάξει. Βαριά σύννεφα είχαν καλύψει τον ουρανό καθώς πλησίαζε το δειλινό. Περίμενα, ότι από στιγμή σε στιγμή θα έριχνε καρεκλοπόδαρα. Μπήκα στο αμάξι μου και καταβροχθίζοντας ότι έβρισκα από τη πείνα μου, χάζεψα το τοπίο. Ήθελα να ρουφήξω και την τελευταία εικόνα της αγαπημένης μου πριν φύγω. Και τότε μου έκανε την χάρη.... μέσα από μια χαραμάδα ξεπρόβαλε το Φως, δημιουργώντας ένα τοπίο απίστευτης ομορφιάς, αναγκάζοντάς με να το χαζεύω εκστασιασμένος, όση ώρα κράτησε αυτό το τόσο απλό για Εκείνον μεγαλείο!!!
........μέσα από μια χαραμάδα ξεπρόβαλε το Φως!!!!
Η αιτία που αποφάσισα να γράψω αυτό το άρθρο ήταν ένας κορμοράνος που ήρθε να με δει όταν ψάρευα. Καθώς άρχισα να το γράφω, συνειδητοποίησα ότι πάντα με συντροφεύουν οι σκέψεις, τα συναισθήματα, προηγούμενες ζωές.... αλλά και όλοι όσοι και όσα με έχουν επηρεάσει στο ψαροτούφεκο. Από τον πρώτο διδάξαντα που ήταν ο πατέρας μου, τον Γιώργο Ευστρατίου που με έβαλε για τα καλά στο βαθύ ψάρεμα, την αμέριστη υπομονή και αγάπη της Σταυρούλας μου, τους Σπύρους, τον Βρεττό, τελευταία τον Μιχάλη κτλ. Όμως ποτέ μέχρι τώρα δεν σκέφτηκα να την ευχαριστήσω και δημόσια για την μεγάλη βοήθεια που μου έχει προσφέρει η Φωφώ Γαϊτάνη. Την γνώρισα πριν από περίπου 20 χρόνια. Η Φωφώ κατασκευάζει στολές (για κάποια εταιρία-διαφήμιση δεν κάνουμε), αλλά το μεράκι, η αγάπη της, ο επαγγελματισμός της και η εξαιρετική ποιότητα και εφαρμογή των στολών της με κρατάνε ζεστό και προστατευμένο εδώ και πολλά χρόνια!!!.......
Η Φωφώ επί τω έργω....
Η μετεωρολογική υπηρεσία έδινε ισχυρούς νοτιάδες την επόμενη μέρα. Έτσι για να μην χάσω την βουτιά "αναγκάστηκα" να πάω μια μέρα πιο νωρίς. Σκεπτόμενος ότι η κακοκαιρία μπορεί να έρθει πιο νωρίς απ' ότι έλεγε η πρόγνωση, ξύπνησα χαράματα και τράβηξα για τον Σαρωνικό. Μετά από οδήγηση δύο περίπου ωρών, έφτασα εκεί που ήθελα. Ντύθηκα όσο πιο γρήγορα μπορούσα και βούτηξα για να ξεκινήσω τα καρτέρια μου. Δεν είχε και πολύ ζωή εδώ που τα λέμε. Οι 12 C έκαναν την αγαπημένη μου θάλασσα να μοιάζει έρημη. Εγώ επέμενα στα καρτέρια μου χωρίς όμως αποτέλεσμα. Είχε περάσει πάνω από μια ώρα, όταν είδα τα πρώτα λαβράκια. Ήταν δύο. Το μεγαλύτερο είχε ένα κάθετο σκίσιμο στο μάγουλό του και δεν πλησίαζε καθόλου. "Μάλλον από καμάκι σε πυροφάνι..." σκέφτηκα. Ότι κι αν έκανα δεν με πλησίασαν καθόλου. Όταν βγήκα από την κρυψώνα μου για να πάρω ανάσα, εκείνα χάθηκαν στο μπλε. Πήρα λίγο κουράγιο και συνέχισα. Ένα άλλο φάνηκε διστακτικό και την ώρα που έφευγε έριξα και αστόχησα. Λίγο πριν βγω μου ήρθε ένα τρίτο από πίσω και χάθηκε κι αυτό. Κολύμπησα λίγο και έκανα μια βουτιά προς τα εκεί που έφυγε το ψάρι. Μάλιστα δεν είχα θέσει σε λειτουργία την κάμερα σκεπτόμενος "Σιγά μην έρθει..." Δεν είχα προλάβει να τελειώσω την σκέψη μου, να σου ένα λαβράκι. Δεν ξέρω αν ήταν το ίδιο, αλλά το ψάρι πλησιάζει γρήγορα και μόλις πάει να στρίψει του, ρίχνω στα μάγουλα. Το ψάρι σπαρτάρισε προσπαθώντας να απαλλαγεί από την βέργα, αλλά μάταια. Πήρα αγκαλιά το 1,5 κιλών λαβράκι και του είπα "Εσένα λατρεία μου θα σε φάμε το βράδυ!!!". Βγήκα, μπήκα στο αμάξι και πήγα σε έναν άλλο τόπο λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω. Εδώ τα νερά ήταν πιο θολά, αλλά υπήρχε περισσότερη ζωή. Μεγάλα κοπάδια από σάρπες, κεφάλους και κακαρέλους έπαιζαν. Κάποια ψάρια ήρθαν κοντά, αλλά εγώ έψαχνα για λαβράκια. Στο επόμενο καρτέρι μου ήρθε ένα κιλίσιο ψάρι και την ώρα που έκανε να φύγει του έριξα και το έπιασα. "Ωραία..." σκέφτηκα. Ξανά βουτιά λίγο πιο κάτω. Την ώρα που καρτερεύω, παρατηρώ τις καλόγριες να τρέχουν σαν τρελές πίσω μου. Όλα τα μικρόψαρα είναι πανικοβεβλημένα. Γυρίζω και βλέπω μια μαύρη σκιά μέσα στην θολούρα να με πλησιάζει. Στρέφω το όπλο μου προς την σωστή κατεύθυνση και βλέπω..... έναν κορμοράνο!!! Το μαύρο θαλασσοπούλι ήρθε να δει ποιος άλλος ψαρεύει μαζί του. Με περιεργάστηκε από πολύ κοντά και μετά πήρε δρόμο. Είναι μια εμπειρία που την έχω ξαναζήσει, όμως αυτή την φορά η κάμερα τραβούσε το πλάνο!!!
Ο παράξενος επισκέπτης!!!
Γεμάτος χαρά συνέχισα και έπιασα έναν 800 γρ, κέφαλο. Λίγο πριν βγω το ένστικτό μου έλεγε ότι το καρτέρι πρέπει να γίνει ανάμεσα στις πέτρες μπροστά μου. "Γιατί όχι..." σκέφτηκα "Άλλωστε το μέρος φαίνεται να είναι καλό..." είπα και βούτηξα. Τα μικρόψαρα έπαιζαν ανενόχλητα... Δεν είχε περάσει μισό λεπτό και φάνηκαν δύο λαβράκια πιο ψιλά από εμένα. Και τα δύο είχαν το ίδιο μπόι. Τα άφησα να πλησιάσουν, σημάδεψα το πιο κοντινό και πάτησα την σκανδάλη. Το λαβράκι των 1,640 γρ βούλιαξε χωρίς καμιά αντίσταση. Πήρα το πλάνο μου και το αγκάλιασα φιλώντας το. Το κρέμασα μαζί με τα άλλα και πήρα τον δρόμο του γυρισμού. Λίγο πριν βγω, είχε πολύ αθερίνα. "Λες;;;;" αναρωτήθηκα και βούτηξα. Μετά από λίγο άλλο ένα κιλίσιο λαβράκι έκανε παρέα στα άλλα στην ψαροβελόνα μου. Βγήκα, τακτοποίησα τα ψάρια στο ψυγείο πάγου και πήγα λίγο πιο κάτω. Ο καιρός είχε αρχίσει να δυναμώνει, αλλά μπορούσα να ψαρέψω λίγο ακόμη. Βούτηξα και τράβηξα στις πλάκες που ήξερα. Έχω πολλούς μήνες να πιάσω κάτι καλό σε αυτό το μέρος. Απλά βούτηξα για να δω πως είναι τα πράγματα. Βρίσκω ένα μέρος που μου αρέσει και καρτερεύω. Μακριά μου έχει ένα κοπάδι με σαργούς. Κάποια από τα ψάρια είναι ιδιαίτερα μεγάλα. Μπορεί να είναι και κιλίσια. Ενώ προσπαθώ να κρυφτώ καλύτερα, μπας και μου έρθει κάποιος σαργός, αισθάνομαι ότι κάτι με πλησιάζει από τα πλάγια και πίσω μου. Γυρίζω το κεφάλι μου και βλέπω δύο μεγάλα λαβράκια στα αριστερά μου. Το ένα είναι τόσο κοντά που αν τεντώσω αρκετά το χέρι μου μπορεί και να το αγγίξω. Αν με άφηνε ίσως και να το έκανα! Στρίβω το όπλο και του ρίχνω στο πλαϊνό του φτερό. Αναδύομαι και διαπιστώνω ότι δεν έχω βάλει την κάμερα σε λειτουργία. Την ανοίγω και παίρνω τα πλάνα με το 3,1 κιλών λαβράκι.
Το πρώτο μεγάλο...
Ακολούθησαν αγκαλιές και φιλιά..... Πάω λίγο πιο κάτω και ξαναβουτάω. Μετά από λίγο εμφανίζεται άλλο μεγάλο λαβράκι. Το ψάρι έρχεται κεφαλομένο και εγώ απλά χρειάζεται να διορθώσω το ψαροτούφεκό μου. Θέλει λίγο δεξιά να το γυρίσω, απαλά, καθώς πλησιάζει το ψάρι. Όμως το όπλο δεν γυρίζει και το ψάρι πλησιάζει με ταχύτητα. Ρίχνω μια κλεφτή ματιά και βλέπω το σκοινί του όπλου να έχει μπερδευτεί σε ένα εξόγκωμα. Προσπαθώ να το ξεμπλέξω, αλλά το ψάρι πλησιάζει κι εγώ πρέπει να παραμείνω ψύχραιμος..... Στρίβω το σώμα μου για να μπορέσω να στρίψω λίγο το όπλο, σημαδεύω όσο καλύτερα μπορώ και ρίχνω. Το μεγάλο λαβράκι τράπηκε σε φυγή και εγώ έμεινα με την απορία τι συνέβη; Κοιτάω καλύτερα και βλέπω ότι το μουλινέ έχει ξεβιδωθεί και έχει μπερδευτεί στα βράχια. Το ξεμπερδεύω και αναδύομαι. "Τι κάνουμε τώρα;" αναρωτήθηκα. Προσπάθησα να το βάλω στην θέση του, αλλά μάταια. Αφού όπλισα, το τύλιξα στο χέρι μου και πήγα λίγο παρακάτω. Εκεί στα βράχια υπάρχει μια μεγάλη σχισμή, πήρα μια βαθιά ανάσα και βούτηξα. Μετά από λίγο μέσα από τους αφρούς φάνηκε ένα κιλίσιο λαβράκι. Ήρθε νευρικό και πριν μπει εντός βολής έστριψε. "Δεν θέλω εσένα μικρούλι..." του είπα σκεπτόμενος. Λες και με άκουσε, το λαβράκι έστριψε και προχώρησε προς εμένα. Όμως η ματιά μου είχε πιάσει δύο μεγάλες σκιές πιο δεξιά. Τα ψάρια πλησίαζαν καχύποπτα. Το πιο μεγάλο είχε μείνει πολύ πίσω και παρατηρούσε. Το πιο "μικρό" από τα δύο πλησίασε κι άλλο. Τότε το κιλίσιο λαβράκι έκανε πως έφευγε και αυτό που πλησίαζε άλλαξε πορεία. Ξαφνικά αλλάζει πορεία το κιλίσιο και περνάει σχεδόν πάνω από το ψαροτούφεκό μου. Αυτή η αλλαγή του, έκανε το άλλο να με πλησιάσει κατακέφαλα. Σκεπτόμενος την αστραπιαία του αντίδραση, το σημάδεψα και του έριξα. Η βέργα το βρήκε πίσω από το μάτι και του βγήκε στη ουρά. Το τρίκιλο λαβράκι βούλιαξε, ενώ το πιο μεγάλο έστριψε και έφυγε βιαστικά.
Το δεύτερο μεγάλο!!!
Το πήρα αγκαλιά... Το ψάρεμα είχε τελειώσει φανταστικά!!! Μόνο που δεν χοροπηδούσα πάνω στα τα κύματα από την χαρά μου!!! Πάω να βγω και βλέπω πάλι αθερίνες. "Έχει γούστο..." είπα και κοίταξα τον Ουρανό. Πήρα μια βαθιά ανάσα και βούτηξα. Μετά από λίγο πέρασαν κακαρέλοι, ένα μεγάλο κοπάδι από σάρπες έκοβε βόλτες δεξιά-αριστερά. Τέσσερις ωραίοι κέφαλοι πέρασαν κι αυτοί..."Δεν έχω έρθει για εσάς..." σκέφτηκα και περίμενα. Μέσα από τη θολούρα φάνηκε μια γνώριμη σκιά. "Πόσο μεγάλο είναι αυτό;" αναρωτήθηκα. Το λαβράκι στάθηκε μακριά και εγώ σημάδεψα και του έριξα. Την στιγμή που το χτυπημένο λαβράκι σπαρταρούσε, παρατήρησα ότι ένα άλλο μου είχε έρθει από τα αριστερά και εγώ δεν το είχα πάρει χαμπάρι!!! Πήρα αγκαλιά το κιλίσιο θαλασσινό στολίδι, το φίλησα και ζητώντας του συγνώμη (όπως έκανα και στα υπόλοιπα) και χωρίς να οπλίσω πήγα προς την παραλία. Ο καιρός όλο και δυνάμωνε, αλλά εγώ περίμενα μέσα στο νερό να φύγει ένα ζευγαράκι που είχε βγει περίπατο. Βγήκα σαν τον κλέφτη, έβγαλα μια γρήγορη φωτό, άλλαξα και μασουλώντας μέσα στο αμάξι μου τα διάφορα που είχα φέρει, χάζεψα την ερωμένη μου που άρχιζε να αφρίζει. Την ευχαρίστησα για τα δώρα της και αφού της έστειλα την αγάπη μου, πήρα το δρόμο για το σπίτι. Εκεί αφού καταλάγιασαν τα επιφωνήματα και οι αγκαλιές της Σταυρούλας, βγάλαμε τις φωτογραφίες που ήθελα και φάγαμε το 1,5 κιλών λαβράκι που ήταν πεντανόστιμο....
Συνολικά....
Τα δύο μεγάλα!!!
Ζούμε σε μια υπέροχη χώρα. Όταν πραγματικά καταλάβουμε την αξία της, τότε θα αλλάξουμε και την συμπεριφορά μας απέναντί της!!!
Με τον Μιχάλη είμαστε συνάδελφοι στο σχολείο εδώ και καμιά δεκαπενταριά χρόνια. Ο Μιχάλης έχει "τρέλα" με τις πολεμικές τέχνες, ενώ εγώ.... μέχρι που έκανε το "λάθος" και μου είπε ότι τα τελευταία καλοκαίρια κάνει ψαροτούφεκο. Μαζί με μια μεταχειρισμένη στολή του χάρισα κι ένα 82αρι ψαροτούφεκο που μου περίσσευε και από τότε του "κόλλησε" το μικρόβιο του υποβρυχίου ψαρέματος με άπνοια. Λέγαμε αρκετές φορές να πάμε για ψάρεμα αλλά όλο κάτι τύχαινε και δεν βρισκόμασταν. Όμως μια Παρασκευή που ήταν τα σχολεία κλειστά τα καταφέραμε να πάμε για βουτιά.
Ξυπνήσαμε χαράματα και βρεθήκαμε στο Αιγάλεω. Θα πηγαίναμε στον Σαρωνικό για καρτέρια και ο Θεός βοηθός. Ο καιρός νοτιάς 3-4 μποφόρ και με ένα καταπληκτικό χειμωνιάτικο ήλιος. Ήταν όντως μια υπέροχη μέρα. Πήγαμε σε έναν τόπο που τον ξέρω καλά και στο παρελθόν μου είχε δώσει πολύ ωραία ψάρια. Τα νερά ήταν όπως τα περίμενα θολά λόγω του νοτιά, αλλά εμένα δεν με πείραζε καθόλου. Καταστρώσαμε το πλάνο της βουτιάς και αφού ντυθήκαμε με ανυπομονησία βουτήξαμε.
Η αρχή...
Εγώ απομακρύνθηκα αρκετά για να μην τον ενοχλώ και πλακώθηκα στα καρτέρια. Ρηχά στην αρχή, μετά πιο βαθιά αλλά τίποτα. Κάποιοι ωραίοι σαργοί φάνηκαν κάποια στιγμή, αλλά με πήραν χαμπάρι και εξαφανίστηκαν. Το ίδιο έκανε και ένα κοπάδι με σάρπες και κεφάλους. Σε μια στιγμή εκεί που πάω να καρτερέψω, βλέπω ένα παράξενο καβούρι να με κοιτάει, προσπαθώντας να χωθεί μέσα στην άμμο. Το σκουντώ και εκείνο ανοίγει τις δαγκάνες του για να φοβίσει το τεράστιο μαύρο πράγμα που το ενοχλεί. Ένα υπέροχο ροζ-μοβ χρώμα φάνηκε από την εσωτερική πλευρά τον "χεριών" του. Το χάζεψα και το άφησα στην ησυχία του, καθώς προσπαθούσε να μπει και πάλι κάτω από την άμμο. Το ένα καρτέρι διαδεχόταν το άλλο χωρίς τίποτα το σπουδαίο, μέχρι που αποφάσισα να πάω στον Μιχάλη, ελπίζοντας ότι εκείνος θα τα είχε πάει καλύτερα. Όντως ο Μιχάλης τα είχε καταφέρει καλύτερα μιας και είχε πιάσει ένα καλό χταπόδι. Έτσι μετά από μια τρίωρη βουτιά βγήκαμε για να καταστρώσουμε καινούργιο πλάνο. Μπήκαμε στο αμάξι και τραβήξαμε παρακάτω. Όμως το μέρος που ήθελα να βουτήξουμε ήταν πολύ θολό. Έτσι αποφάσισα να πάμε αλλού. Μετά από 40΄οδήγηση φτάσαμε και εδώ τα πράγματα έδειχναν ότι θα ήταν μια χαρά. Όντως η ορατότητα ήταν πολύ καλύτερη και δεν είχε καθόλου κύμα. Ξανά πάλι το πλάνο μας. Ο Μιχάλης θα έκανε την πρώτη βουτιά και θα ερχόταν να με βρει λίγο πιο κάτω. "Το μέρος κάνει πολλούς κεφάλους και έχει και λαβράκια. Καρτέρια στις πλάκες, εκεί πάνω παίζουν τα ψάρια..." του είπα. Συμφωνήσαμε τι ώρα να συναντηθούμε και βουτήξαμε. Ανοίχτηκα λίγο και πλακώθηκα στα καρτέρια. Δεν είχε πάλι τίποτα. Συνέχισα να ψαρεύω απολαμβάνοντας την υπέροχη μέρα. Λίγο πιο κάτω ετοιμάστηκα να κάνω ένα μεγάλο καρτέρι. Πήρα μια πολύ βαθιά ανάσα και βούτηξα. Έχει περάσει ένα λεπτό και κοντά στην επιφάνεια βλέπω ένα λαβράκι να με πλησιάζει. Λόγω του ήλιου δεν μπορώ να καταλάβω πόσο μεγάλο είναι. Το ψάρι είναι ήρεμο και έτσι το αφήνω να πλησιάσει αρκετά. με το που το σιγουρεύω, πατάω την σκανδάλη και πιάνω ένα λαβράκι 1,3κ.
"Επιτέλους και το πρώτο ωραίο ψάρι..." είπα και συνέχισα. Ενώ ταχτοποιώ το ψάρι, το μάτι μου "πιάνει" κάτι περίεργο. Βουτάω και βλέπω έναν ιππόκαμπο. Ανοίγω την κάμερα και τον περιεργάζομαι.
Μια από τις ομορφιές της θάλασσας!!!
Τον πιάνω και εκείνος μαζεύει την ουρά του. Τον ακουμπώ απαλά στην άμμο και εκείνος κάνει τον ψόφιο. Χαμογελάω με την "πονηριά" του και πάω πιο κάτω.
Σε ένα άλλο καρτέρι μου έρχονται κέφαλοι και σάρπες. Δεν ασχολούμαι και ψάχνω να δω μήπως ακολουθεί κάποιο λαβράκι. Δεν βλέπω τίποτα και σημαδεύω τον τελευταίο κέφαλο. Πιάνω ένα ψάρι περίπου 700 γρ. Έχω φτάσει στο τέλος του τόπου και η ώρα πλησιάζει για να φύγουμε. Βλέπω μια πέτρα και λέω να κάνω το τελευταίο καρτέρι. Το όλο τοπίο δεν μου αρέσει και βαριεστημένα κάνω το τελευταίο καρτέρι χωρίς να ανοίξω την κάμερα. Με το που προσγειώνομαι και κρύβομαι εμφανίζεται ένα καλό λαβράκι. Το ψάρι είναι όμως νευρικό και όταν μπήκε σε απόσταση βολής, πάτησα την σκανδάλη και η βέργα το πέτυχε στην μέση. Ο μεγάλος κυνηγός (1,6κ) πετάχτηκε προσπαθώντας να απαλλαγεί από την βέργα, αλλά όρμισα κι εγώ. Έπιασα το τρόπαιό μου και τα έψαλα στον εαυτό μου, γιατί πάλι το θεώρησα δεδομένο ότι τίποτε δεν θα συνέβαινε.
Το μεγάλο της ημέρας!!!
Τακτοποίησα το ψάρι και έψαξα να βρω τον Μιχάλη. Ήταν εκεί που είχαμε πει. Μόλις με είδε τα μάτια του γίνανε πιο μεγάλα και από την μάσκα του. Κόντεψα να πνιγώ από τα γέλια. Εκείνος άρχισε να επευφημεί τα ψάρια κι εμένα ενώ εγώ του έλεγα να κάνει ησυχία, για να μην μας πάρουν χαμπάρι. "Πως πήγε; Δεν είχε έστω κεφάλους;" τον ρώτησα. "Είχε, αλλά ενώ ετοιμάζομαι να κάνω τα καρτέρια μου, βλέπω έναν ροφό 2-2,5 κ να τρυπώνει με ταχύτητα. Αγνόησα τους κεφάλους και άρχισα το ψαχτίρι για να βρω το ψάρι. Μετά από αρκετή προσπάθεια το βρήκα. Σημαδεύω με δυσκολία και ρίχνω. Η βέργα βράχωσε στο βάθος την τρύπας και είδα κι έπαθα να την ξεβραχώσω. Όταν την πήρα στα χέρια μου ήταν αυτή η μικρή στηρούλα αλλά...... την επομένη φορά θα κάνω μόνο καρτέρια!!!" είπε γελώντας. Πήγαμε στο αμάξι σαν τους κλέφτες και βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες. Θυμήθηκα πόση χαρά έκανα τότε που πρωτοξεκίνησα το ψάροτούφεκο, όταν οι πιο έμπειροι φίλοι μου, μου έδιναν κάποιο ωραίο ψάρι.....Έδωσα στον φίλο μου τον κέφαλο και το μικρότερο λαβράκι.... Τα λόγια είναι περιττά!!!
Το μετεωρολογικό δελτίο έλεγε ότι ο καιρός θα χαλούσε με βροχές και χαμηλές θερμοκρασίες από την Κυριακή κι έτσι αποφάσισα να πάω το Σάββατο ένα ολοήμερο και τελευταίο ψάρεμα το 2014, στον Β. Ευβοϊκό. Ως συνήθως ξύπνησα χαράματα κλπ... Όταν έφτασα φυσούσε ένα ασθενές βοριαδάκι, αλλά το κρύο ξύριζε. Χωρίς πολλές σκέψεις και με την λαχτάρα να βουτήξω, ντύθηκα όσο πιο γρήγορα μπορούσα και τράβηξα για τα αγαπημένα μου ξενέρια. Η θολούρα ήταν εκεί μόνο που είχε και παρέα, που δυστυχώς την έλεγαν νέκρα. Δεν υπήρχαν ούτε κέφαλοι αυτή την φορά. Τόσο άδειο το μέρος δεν θυμάμαι να το έχω ξαναδεί στα τόσα χρόνια που το ψαρεύω. Το ένα καρτέρι διαδεχόταν το άλλο χωρίς να δω έστω κι ένα ψάρι της προκοπής. Σε μια στιγμή κι ενώ ετοιμάζομαι να προσγειωθώ σε μια πέτρα, είδα μια κιλίσια τσιπούρα να χάνετε στην θολούρα. Πήρα θάρρος και παρέτεινα την βουτιά μου. Σε μια στιγμή, κάτι φάνηκε από την κατεύθυνση που είχε χαθεί το ψάρι και χωρίς δεύτερη σκέψη έριξα προς στην σκιά και έπιασα μια ούγενα 320γρ. Ότι κι αν έκανα δεν κυκλοφορούσε τίποτα. Ανοίχτηκα κι άλλο, αλλά πάλι τίποτα. Το περίεργο ήταν ότι είχε πολλά μικρόψαρα, κοπάδια από γόπες, αθερίνες, σπάροι μέχρι κι ένα τεράστιο κοπάδι από γαύρους με προσπέρασε."Δεν μπορεί, κάτι θα τους ακολουθεί ..." σκέφτηκα. Μάταια όμως, τίποτε..... Αποφάσισα να πάω στα ρηχά. Εκεί η ορατότητα ήταν το μόνο πράγμα που βελτιώθηκε, παντού όμως νέκρα. Θυμήθηκα ένα θαλάμι χταποδιού που ήταν εκεί κοντά. Το βρήκα και όντως έπιασα ένα χταπόδι 2,3 κιλών. "Πάλι καλά..." σκέφτηκα. Λίγο πιο κάτω βρίσκω ένα τεράστιο πέτρινο κουτί που ήταν στολισμένο με πέτρες και κοχύλια. "Σίγουρα έχει χταπόδι μέσα.." σκέφτηκα. Αυτό όμως με παίδεψε αρκετά, αλλά κατάφερα να πιάσω ένα πιο μεγάλο 4,5 κιλών. Μάλιστα έτρωγε κι ένα μικρό σαλάχι. Πιθανότατα το είχαν πετάξει οι ψαράδες, αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι έγινε στην πραγματικότητα.
Το νόστιμο τέρας των 4,5 κιλών....
Συνέχισα τα καρτέρια μέχρι να βγω. Λίγο πριν βγω βρήκα ένα δάσος από μεγάλες πίνες. Ήταν πολλές, αμέτρητες. Κάποιες από αυτές έφταναν το ένα μέτρο! Τις χάζεψα, διάλεξα μια που μου ταίριαζε και βούτηξα για να κρατηθώ από την βάση της όσο πιο απαλά μπορούσα και καρτέρεψα. Όπως και στα υπόλοιπα καρτέρια δεν είδα τίποτα. Ευχαρίστησα αυτό το υπέροχο θαλάσσιο στολίδι. Ποιος ξέρει πόσα χρόνια να της πήρε για να γίνει τόση μεγάλη, αυτός ο αρχαίος οργανισμός: Κάποια ήταν σπασμένη. Έτσι όπως ήταν ανοιγμένη, είχε γεμίσει με κωνοειδή κοχύλια. Έμοιαζε λες και ήταν ένα υπέροχο μπουκέτο, έτοιμο για να το προσφέρει ο Ποσειδώνας στην καλή του.
Το μπουκέτο του Ποσειδώνα...
Λίγο πιο κάτω άλλη μια σπασμένη. Μόνο που αυτή την φορά, την κατάληψη την είχε κάνει ένας αχινός.
Ο καταληψίας...
Προχώρησα για να βγω, μόνο που έπεσα πάνω σε κυδώνια. Χωρίς να κάνω πολλά, μάζεψα εννέα. Στο τελευταίο μάλιστα, ενώ πάω να το πιάσω, δίπλα μου σε μια γούβα στην άμμο του βυθού πετάχτηκε ένα μικρό χταπόδι. Είχε κάνει την τέλια παραλλαγή του και εγώ ούτε που το παρατήρησα. Χώθηκε στα φύκια, αλλά τώρα ήξερα που ήταν. Άνοιξα την κάμερα και το κατέγραψα. Λίγο πριν βγω έπιασα κι έναν ωραίο πετροκάβουρα. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση οι πελώριες (για το είδος του) δαγκάνες. Μπήκα στο αμάξι και προχώρησα πιο κάτω, ετοιμάστηκα και βούτηξα. Εδώ κι αν ήταν νεκροταφείο. Δεν είδα ούτε λέπι. Ότι κι αν έκανα, δεν είδα τίποτε. Ανοίχτηκα κι άλλο, τίποτε. Βγήκα σχεδόν έξω από το νερό στην παραλία, τίποτε. Παντού απλωνόταν μια απέραντη νέκρα. Αποφάσισα να βγω. Στο μισό μέτρο βρίσκω ένα ωραίο χταπόδι. Όμως τρύπωσε πολύ βαθιά και δεν κατάφερα να το πιάσω. Βγήκα στην παραλία και απόλαυσα τον χειμωνιάτικο ήλιο. Το τοπίο είχε μια απίστευτη ηρεμία. Προσπάθησα να την ρουφήξω όσο πιο πολύ μπορούσα. Έμεινα αποσβολωμένος να χαζεύω το υπέροχο τοπίο. Δεν υπήρχε ο παραμικρός ήχος. Όλα ήταν τέλια. Ο εκπληκτικός χειμωνιάτικος ήλιος με ζέσταινε και δεν ήθελα να αλλάξει τίποτα. Δεν ξέρω πόση ώρα χάζευα. Νομίζω ότι με πήρε και λίγο ο ύπνος!!! Όταν βγήκα από την έκσταση δεν ήξερα τι να κάνω, να φύγω ή .... Τότε μου ήρθε στο μυαλό ένας άλλος ψαρότοπος, ένα με δύο χιλιόμετρα πιο κάτω. Είχα πάει άλλη μια φορά, αλλά είχε πολύ καιρό και δεν μπόρεσα να τον ψαρέψω. Μη έχοντας άλλη επιλογή τράβηξα κατά εκεί. Διάλεξα ένα μέρος και βούτηξα βαριεστημένα μπορώ να πω. Το μέρος είχε περισσότερη ζωή από τα υπόλοιπα, αλλά μην νομίζεται και σπουδαία πράγματα. Κάνω το πρώτο καρτέρι τίποτα. Προχωράω λίγο πιο κάτω, διαλέγω ένα μέρος που να με κρύβει ο βυθός και βουτάω. Δεν έχουν περάσει 20" και εμφανίζεται μπροστά μου ένα μεγάλο λαβράκι. Το ψάρι είναι λίγο νευρικό. Μια με κοιτάει, μια πάει δεξιά, μια αριστερά, αλλά όλο και πλησιάζει. Καθώς έρχεται εγώ έχω αποφασίσει να του ρίξω κατάμουτρα, μήπως και την τελευταία στιγμή εξαφανιστεί. Με το που μπαίνει εντός βολής, πατάω την σκανδάλη. Ο μεγάλος κυνηγός προλαβαίνει να στρίψει, αλλά η βέργα τον βρίσκει λίγο μετά τον σβέρκο, σπάζοντας την σπονδυλική του στήλη. Ο υπέροχος λύκος της θάλασσας απλά βούλιαξε. Εγώ άνοιξα την κάμερά μου και πήρα τα πλάνα που ήθελα.
Ο λύκος πιάστηκε!!!
Δεν ξέρω πόσες φορές το φίλησα ζητώντας του συγνώμη. Το κρέμασα και αποφάσισα να κάνω μερικά καρτέρια, μόνο και μόνο για να δω τον τόπο. Στα επόμενα τρία καρτέρια δεν είδα τίποτε. Στο τέταρτο όμως..... Διαλέγω μια συστάδα από πέτρες που με κρύβουν από όλες τις κατευθύνσεις και βουτάω. Περιμένω λίγο αλλά κάτι με "τρώει" να κοιτάξω πλάγια και πίσω μου. Υπάρχει μια μεγάλη τσιπούρα!!! Το ψάρι κολυμπάει και με περιεργάζεται νωχελικά. Τώρα είναι στα πλάγιά μου. Πρέπει να έχω μαρμαρώσει και να έχω γίνει ένα με το περιβάλλον. Έχω σκύψει το κεφάλι μου αλαφρά για να μην δει το βλέμμα μου και φύγει. Την κοιτάω ίσα-ίσα με την άκρη του ματιού μου. Το ψάρι είναι μεγάλο. Η τσιπούρα προχωράει. Εγώ είμαι έτοιμος να στρίψω το όπλο και να της ρίξω και ο Θεός βοηθός... όταν το ψάρι αλλάζει κατεύθυνση και έρχεται κεφαλομένο καταπάνω μου, λες και είναι συναγρίδα. Χωρίς να σκεφτώ πολλά-πολλά, με το που μπαίνει στο πεδίο βολής σημαδεύω πάνω από το μάτι και ρίχνω. Η βέργα καλύπτει την απόσταση σε εκατοστά του δευτερολέπτου, και εγώ βλέπω την μεγάλη τσιπούρα απλά να βυθίζεται. Την ακολουθεί και μια δίκιλη λίτσα, αλλά ποιος της δίνει σημασία. Πετάγομαι από την κρυψώνα μου και παίρνω αγκαλιά αυτό το υπέροχο δώρο. Δεν πίστευα στα μάτια μου.... Δεν ξέρω πόσες φορές την φίλησα και πόσες φορές Τον ευχαρίστησα για το αναπάντεχο δώρο Του. Εννοείται ότι το ψάρεμα έλαβε τέλος. Άνοιξα την κάμερα για να βγάλω το πλάνο αλλά είχε μείνει από μπαταρία!!! Βγήκα σαν τον κλέφτη και κρύφτηκα σε έναν θάμνο, μέχρι να περάσουν κάποιοι περαστικοί.
Συνολικά η ψαριά...
Έβγαλα μια γρήγορη φωτογραφία και τα έβαλα στο ψυγείο γιατί έβλεπα και άλλους να έρχονται. Ντύθηκα και πήρα τον δρόμο για τον γυρισμό. Στο σπίτι έγινε ο χαμός, βγάλαμε κι άλλες φωτογραφίες και ζυγίσαμε τα ψάρια. Το λαβράκι ήταν 2,4 κιλά και η τσιπούρα 3430 γρ!!! Έχω πιάσει πριν από πολλά χρόνια στην Κρήτη μια πιο μεγάλη. Εκείνη ήταν 3780 γρ, αλλά δεν το είχα απόλαυση τόσο. Εκείνο το ψάρι το έπιασα ενώ ψάρευαμε μέσα σε ένα 7αρι μποφόρ σαργούς, όταν είδα μια μεγάλη σκιά να μπαίνει κάτω από μια πλάκα. Νόμιζα ότι ήταν μεγάλο λαβράκι. Βούτηξα και όταν της έριξα κατάλαβα ότι ήταν τσιπούρα. Με την σημερινή όμως περιπέτεια έζησα όλο το saspens.
Την απολαύσαμε οικογενειακώς την επομένη.....
Οι μέρες περνούσαν ήρεμες στο αγαπημένο μου νησί, την Κάρπαθο. Ο καιρός
φέτος ήταν αρκετά καλός. Δεν μιλάμε για μπονάτσες, αλλά υπήρχαν μέρες που
είχαμε 3-4 μποφόρ, τα οποία δεν διαρκούσαν και πολύ! Το ψάρεμα γινόταν σχεδόν μέρα
παρά μέρα, αλλά υπήρχαν και άλλες ασχολίες. Μια από τις αγαπημένες μας, ήταν το
τάισμα των έντεκα, ναι καλά διαβάσατε, των έντεκα γατιών. Άλλα μικρά και άλλα
μεγάλα, αλλά όλα τους πολύ όμορφα, με διαφορετικούς χαρακτήρες και με πολλή
ανάγκη για χάδια.
Τα απαραίτητα χάδια!!!
Φυσικά υπάρχει και ο κήπος, το καμάρι του μπαμπά, γνωστός και
ως Farmer John!!! Ντομάτες, πιπεριές, μελιτζάνες,
φράουλες! και άλλα πολλά είναι μερικά από «τα καμάρια» του πατέρα μου. H μεγάλη του όμως αγάπη, είναι τα τροπικά φρούτα, μάλλον λόγω της Αιθιοπίας.
Έτσι έχει δένδρα με παπάγιες και passion
fruit!
Η προετοιμασία...
Το μάζεμα...
Η σοδειά!!!
Αφού σκάφτηκε ο κήπος και ετοιμάστηκε για τα
χειμωνιάτικα, ήρθε και η σειρά των κρεμμυδιών. Τα βγάλαμε από το χώμα, τα
απλώσαμε για να ξεραθούν. Συνολικά μαζέψαμε 38 κιλά! Η σοδειά ήταν πολύ πετυχημένη.
Φυσικά η όλη προσπάθεια έγινε με την «ακολουθία» τουFarmer John. Όπου και
να πηγαίναμε, ότι και να κάναμε ήταν παρόντα τα μικρά γατάκια. Χοροπήδαγαν,
κρυβόντουσαν, παίζανε ανάμεσα στα πόδια μας, πάντα κοιτώντας γεμάτα απορία για
το τι κάναμε. Εννοείται όποτε μπορούσα έπαιζα μαζί τους, πότε με κάποιο χόρτο ή
με τα φίλα των ξεραμένων κρεμμυδιών. Μετά ήρθε η σειρά του μεσημεριανού. Το
έργο το ανέλαβαν αι γυναίκαι του σπιτιού. Το μενού περιελάμβανε την λαχταριστή
πίτσα της μάνας μου. Θα ανοιγόταν το φύλλο, θα έμπαιναν τα διάφορα συστατικά, το
ψήσιμο και τέλος… το φάγωμα!!!
Η προετοιμασία ...της μάσας...
Εκεί
βρήκα την ευκαιρία να την κάνω. Μέχρι να γίνουν όλα αυτά, θα μπορούσα να
πήγαινα για μια 2-3 ώρες βουτιά. Τον τόπο το είχα διαλέξει από το πρωί, την
ευκαιρία έψαχνα!!! Θα ψάρευα βαθιά ή μάλλον θα έκανα την προσπάθεια να ψαρέψω
βαθιά, αλλά τα ψάρια θα μου έδειχναν το βάθος. Φόρτωσα τον απαραίτητο
εξοπλισμό στο αμάξι και σε μια ώρα το πολύ είχα φτάσει εκεί που ήθελα. Ο καιρός
πεσμένος, ένα τριαράκι μποφόρ είχε, το οποίο με έκανε να χαίρομαι ιδιαιτέρως. Ντύθηκα
όσο πιο γρήγορα μπορούσα και βούτηξα με μεγάλη ανυπομονησία. Τα νερά ήταν
αρκετά καθαρά. Έβλεπες μέχρι τα -25 μ. Ανοίχτηκα αγνοώντας 2-3 καλούς σαργούς
στα πολύ ρηχά. «Θα ασχοληθώ μαζί σας όταν δυναμώσει ο καιρός.....» σκέφτηκα και
τράβηξα για τα βαθιά. Βέβαια δεν μπόρεσα να αντισταθώ σε ένα ωραίο μπαρμπούνι
και το έπιασα. Μετά από λίγο είδα ένα ωραίο κοπάδι από μελανούρια να τρυπώνει.
Πρόλαβα και έπιασα δύο, πριν το κοπάδι σκορπίσει και χάσω τα υπόλοιπα ψάρια.
Ένα από τα πρώτα..
Είδα κάποια να τρυπώνουν, αλλά τα αγνόησα γιατί είχα φτάσει εκεί που ήθελα.
Μεγάλα μονόπετρα ξεπρόβαλαν μπροστά μου. Τεράστιοι ογκόλιθοι που έκαναν να μου
τρέχουν τα σάλια. Είναι ένα μέρος που είχα πολλά χρόνια να το ψαρέψω, γιατί το
είχαν ρημάξει οι δυναμίτες και το νυχτερινό ψαροτούφεκο. Δεν πρόλαβα να
κολυμπήσω, όταν είδα μια γνωστή φιγούρα να με κοιτάει ψιλοφοβισμένη. Ο ροφός
έτρεξε και μπήκε σε ένα μονόπετρο, που την επόμενη μισή ώρα τον έψαχνα, αλλά δεν
μπόρεσα ούτε καν να τον δω, πόσο μάλλον να τον πιάσω. Χάρηκα που έστω είδα ένα
καλό ψάρι σε αυτόν τον τόπο. Μετά από λίγο μια δεύτερη φιγούρα του ιδίου
μεγέθους με παρακολουθεί. Πλησιάζω και βουτάω. Στα μισά της απόστασης το ψάρι
τρυπώνει. Από την όλη κίνησή του καταλαβαίνω ότι είναι λίγο τρομαγμένο και θα
πρέπει να το ηρεμήσω πρώτα, αν θέλω να το πιάσω. Έχω μια τεχνική για τέτοιες
περιπτώσεις. Όταν ψυχολογήσω ότι το ψάρι με δέχεται, αλλά είναι διστακτικό, προσπαθώ
να μικρύνω την απόσταση που μας χωρίζει με αλλεπάλληλες βουτιές. Φυσικά αυτή
την τεχνική την χρησιμοποιώ σε μικρά για μένα βάθη, μέχρι τα -23μ. περίπου. Έχει
τύχει κάποιες φορές να μην πιάσω το ψάρι, αλλά τι να κάνουμε… ετοιμάζομαι και
βουτάω. Το βάθος είναι -19,3 μ. Με το που φτάνω στην είσοδο της τρύπας του, βλέπω
άμμος να πετάγεται. Χωρίς δεύτερη σκέψη, τραβιέμαι και αναδύομαι. Ξεκουράζομαι
και πάλι βουτιά. Αυτή την φορά προλαβαίνω και μόλις βλέπω την φιγούρα του μέσα
στο σκοτάδι πριν χαθεί,.... τραβιέμαι ήρεμα και αναδύομαι. Εννοείται ότι δεν ανάβω
φακό μέχρι να με δεχτεί το ψάρι. «Μου φαίνεται ότι αν όλα πάνε καλά, σε αυτή
την βουτιά θα έχω βολή στον ροφό....» σκέφτηκα. Αφού ηρέμησα, πήρα μια βαθιά ανάσα
και βούτηξα. Πλησίασα αργά και ήρεμα την τρύπα και κοίταξα μέσα. Ο ροφός με
κοιτάει αιωρούμενος περίπου μισό μέτρο πάνω από τον πάτο. Χωρίς να χρονοτριβώ
και έχοντας το ψαροτούφεκο στην σωστή θέση, σημάδεψα και πάτησα την σκανδάλη. Η
βέργα τον βρήκε στο μάτι και τον ξεπέρασε λίγο πιο κάτω από το απέναντι πλευρικό
του φτερό. Τον άρπαξα και τον έφερα στην επιφάνεια. Είχα πιάσει έναν τεσσάρι
ροφό (3,800 γρ.) και το ψάρεμα είχε λάβει τέλος.
Το "μεγάλο" της σημερινής βουτιάς...
Αποφάσισα να ανοιχτό λίγο
κάνοντας έναν κύκλο, για να μην κολυμπήσω τα ίδια μέρη καθώς θα έβγαινα έξω. Η
απόφασή αποδείχτηκε, εκ των υστέρων σωστή, μιας και σε μερικά καρτέρια και ψαχτήρια
έπιασα τρεις καλούς σκάρους, δύο μεγάλους σαργούς, δύο κακαρέλους και έναν σηκιό.
Ένας του κιλού...
Όμως το
γεγονός του ψαρέματος δεν ήταν ο ροφός όπως νόμιζα. Ενώ έχω ξεκινήσει για να
βγω, βλέπω έναν μεγάλο σαργό να τρυπώνει. Την ώρα που ετοιμάζομαι να βουτήξω,
το μάτι μου πιάνει κάτι που δεν ταιριάζει με το τεράστιο μονόπετρο. Μια μεγάλη
Καρέττα-Καρέττα έχει κάτσει πάνω στο μονόπετρο.
Ένας αρχαίος φίλος....
Ξεχνάω τον σαργό και βουτάω προς
το υπέροχο πλάσμα. Καθώς όμως την πλησιάζω, η μεγάλη θαλάσσια χελώνα αρχίζει να
κολυμπάει, κάνει έναν κύκλο γύρω μου και εξαφανίζεται στο βαθύ μπλε.Την χαιρετάω και παίρνω τον δρόμο για τον
γυρισμό χαρούμενος. Όχι τόσο επειδή πήγε καλά η ψαριά, αλλά γιατί μου Έδωσε να
γευτώ τόσες όμορφες εμπειρίες….
