Ζήτω η "τρέλα" ..... μας!!! Long live our fishing madness.....

You may find this article in English at the end of the Greek version.

Title: Long live our fishing madness.....

Φωτογραφία -  video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ.

Το άρθρο αυτό είναι ιδιαίτερα αφιερωμένο σε όλους τους τρελούς εραστές της θάλασσας!!! 

Το μετεωρολογικό δελτίο ανήγγειλε ότι έρχεται ο παγετός ονόματι Ελπίδα. Έτσι κι εγώ τα φόρτωσα όλα στο αμάξι και με την ελπίδα ότι τα λαβράκια θα έχουν έρθει στα ρηχά, τράβηξα για τον ψαρότοπο που είχα επιλέξει. Τα χάραμα με βρήκε να ντύνομαι με 3οC, ενώ η Ελπίδα μου έδειχνε τα δόντια της. 

Είχε λίγο κρύο!!!

Φυσούσε ένας παγωμένος βοριάς και μετά από λίγο άρχισε να πέφτει το χιόνι. Στην σκέψη μου ήρθε η μάνα μου, που αν μπορούσε να με δει θα έλεγε: 

"Τρελάθηκες παιδί μου, που πας με τέτοιο καιρό???? Θα κρυώσεις...." Χαμογέλασα... Πόσες φορές κατά το παρελθόν να έχει συμβεί αυτό??? Αμέτρητες. Βούτηξα στα κρύα νερά των 13οC. Ορατότητα αρκετά καλή μπορώ να πω. Έκανα τις βουτιές μου για να ανοίξουν τα πνευμόνια μου και ξεκίνησα τα καρτέρια. Δεν είδα τίποτα. Σε ένα από τα πολλά καρτέρια μου, προσγειώθηκα σε μια τούφα από φύκια. Τίποτα. Μπροστά μου όμως και αριστερά υπήρχε ένας σπυρογράφος. Είχε ανοίξει τα σκούρα πέταλά του και μάζευε πλαγκτόν για το πρωινό του.

Μια ακόμη θαλάσσια ομορφιά!!!

Όταν είδα ότι τίποτε δεν κυκλοφορούσε, προχώρησα για να τον έχω σε καλύτερο πλάνο. Στο τέλος της βουτιάς μου τον ακούμπησα. Με μια απαλή και ήρεμη κίνηση χώθηκε μέσα στο καλαμάκι-σπίτι του και χάθηκε από μπροστά μου... Η όλη σκηνή με γέμισε ελπίδα και αναπολώντας ανάλογες στιγμές από το παρελθόν, συνέχισα τα καρτέρια μου. Λίγο πιο κάτω, ενώ δεν έχω δει κάτι το ιδιαίτερο... αλλά μια πέτρα πάνω στον αμμώδη βυθό, μου τράβηξε την προσοχή. Πλησιάζω και βλέπω έναν κατεστραμμένο τσιμεντόλιθο. Όμως στην μια μεριά του φιλοξενούσε ένα χταπόδι. Με το ζόρι χωρούσε μέσα. Το πλησίασα για να δω πόσο μεγάλο ήταν. Έπαιξα μαζί του, το χάιδεψα και σε μια στιγμή έβγαλε ένα πλοκάμι του έξω. Το έπιασα κι εκείνο πετάχτηκε έξω. Ήταν περίπου ένα κιλό. 

Καλά-καλά δεν χωρούσε!!!

Πήρε δρόμο για τα πιο ρηχά κι εγώ απλώς το χάζευα και το ζήλευα για την ευκολία του να γλιστρά μέσα στο νερό. Συνέχισα τα καρτέρια χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Σε ένα από αυτά προσγειώνομαι στον βυθό και περιμένω. Ο καιρός έχει θολώσει αρκετά τα νερά, αλλά σιγά μην πτοηθώ. Ενώ έχει περάσει ένα λεπτό και 10'', συνειδητοποιώ ότι μπροστά μου έχει έρθει το πρώτο καλό λαβράκι. Το ψάρι ήρθε κάθετα στο καρτέρι μου, ενώ εγώ στην κοσμάρα μου ονειροπολούσα και παραλίγο να χάσω το ψάρι. Με το που στρίβει για να φύγει του ρίχνω στα πλευρά και πιάνω το πρώτο ψάρι της ημέρας που είναι 1,28 κιλά.

Το πρώτο της ημέρας....

"Πάλι καλά που βγήκαμε από τον λήθαργο αρκετά γρήγορα και δεν χάσαμε το ψάρι Ζακ..." είπα στον εαυτό μου. Στα επόμενα καρτέρια δεν είδα τίποτε κι έτσι βγήκα και οδήγησα σε έναν άλλο μέρος. Βουτούσα όπου μου άρεσε. Σε ένα καρτέρι, μου ήρθε από τα δεξιά μου ένα μεγάλο κοπάδι από γόπες. Τα ψαράκια ήταν κάπως νευρικά κι άλλαζαν συνεχώς κατεύθυνση, δείχνοντας μου ότι κάτι τα κυνηγούσε. Περίμενα αλλά δεν είδα τίποτα. 

"Δεν μπορεί, κάτι υπάρχει τριγύρω..." σκέφτηκα. Μετά την απαραίτητη ξεκούραση, βουτιά στο ίδιο σημείο. Όμως οι γόπες είχαν εξαφανιστεί. Περιμένω όσο πιο πολύ μπορώ, μήπως φανεί κάποιος κυνηγός. Μετά από λίγο, διακρίνω από τα αριστερά μου κάτι να έρχεται καταπάνω μου. Η σιλουέτα του μου θυμίζει λαβράκι και πρέπει να είναι καλό. Όντως μου ήρθε πολύ κοντά και με το που έκανε να στρίψει του έριξα. Η βέργα βρήκε τον πολυπόθητο στόχο της ψιλά στην πλάτη και το λαβράκι έπεσε στον βυθό. Αμέσως όμως άρχισε να χτυπιέται για να απαλλαγεί από την βέργα, αλλά... Ήταν ένα υπέροχο λαβράκι των 1,7 κιλών. 

Να και το μεγάλο...

Εντύπωση μου έκανε ότι είχε σημάδια στο κεφάλι του, ασημένιες βούλες. Σπάνια το έχω δει αυτό σε λαβράκια που κατά το παρελθόν έχω πιάσει. Όλος χαρά συνέχισα τα καρτέρια μου. Μετά από λίγο βρήκα ξανά στο κοπάδι με τις γόπες. Δεν ξέρω αν ήταν το ίδιο, αλλά κι αυτό αριθμούσε παρά πολλά μέλη. Αυτά όμως τα ψαράκια κολυμπούσαν όλα μαζί προς μια κατεύθυνση, σε αντίθεση με την προηγούμενη μας συνάντηση. Περίμενα κρυμμένος στο πόστο μου.... όταν κάτι φάνηκε στον ορίζοντα. Κάτι άσπρο, τριγωνικό, που μέσα στην θολούρα δεν φαινόταν καλά, πλησίαζε χωρίς να κάνει κάποια κίνηση!!! Ένα μεγάλο σαλάχι αετός, εμφανίστηκε με όλο του το μεγαλείο μπροστά μου. Κουνούσε μια φορά τα φτερά του και έρεε μέσα στο νερό για πολλά μέτρα. Έφυγα από το πόστο μου και σύρθηκα προς τον αετό. Αυτός απτόητος συνέχισε την πορεία του. Μπορούσα να δω τα μουντά χρώματά του, που όμως του έδιναν μια απόκοσμη αρχοντιά. Σκούρο λάδι χρώμα πλάτης με μουντές μπλε-σιέλ κάθετες κυματιστές γραμμές. Προς την ουρά οι γραμμές έσπαγαν λες και ο Ποιητής των Ουρανών πήρε το πινέλο Του και απλά το Ακούμπησε σε διάφορα σημεία. Η δε ουρά του λεπτή, μακριά και ήταν πάνω από 2 μέτρα. Πέρασε τόσο κοντά που τον άγγιξα με το ψαροντούφεκό μου και τότε χτύπησε τα φτερά του και χάθηκε στο βαθύ μπλε με απίστευτη ταχύτητα. Θα πρέπει να ήταν πάνω από 30 κιλά!!!

Βρε καλώς τον....

"Είσαι τυχερός φιλαράκο που δεν είναι εδώ ο Πέτρος ή δεν σε συνάντησα στην Κάρπαθο... Τα αποτελέσματα θα ήταν εντελώς διαφορετικά!!!" του είπα χαμογελώντας, καθώς χανόταν στα βαθειά. Εκεί είχα φτάσει στο τέλος του ψαρότοπου και βγήκα. Πήγα με το αμάξι σε ένα άλλο μέρος, που ήθελα να δω τι γίνεται σε αυτό το μέρος που είναι μικρό. Κατά την άποψη μου, το καλό μέρος είναι περίπου καμιά πενηνταριά μέτρα. Βούτηξα και ξεκίνησα τα καρτέρια. Δύο μικρά λαβράκια μου ήρθαν, έκαναν έναν κύκλο γύρω μου κι έφυγαν. Στο επόμενο καρτέρι μια από τα ίδια. Μόνο που αυτήν την φορά ήταν ένα λαβράκι κι ένας κέφαλος μετρίου μεγέθους και πάλι και δεν ασχολείθηκα. Στο επόμενο και τελευταίο καρτέρι, ενώ περιμένω κρυμμένος πίσω από μια πέτρα, αντιλαμβάνομαι μια λάμψη από τα δεξιά μου. Γυρίζω απαλά και διαπιστώνω δύω ωραίες μπάφες να με πλησιάζουν. Άφησα την πρώτη να περάσει και σημάδεψα την δεύτερη που μου φάνηκε λίγο πιο μεγάλη. 

Και το τελευταίο...για σήμερα....

Η βέργα πέτυχε τον στόχο της στην πλάτη κι εγώ έπιασα έναν κέφαλο των 1,2 κιλών και κολύμπησα για να βγω. Στο ένα μέτρο βάθος όμως υπήρχε μια ροζ-μοβ τσούχτρα, από τις πολλές που είδα σήμερα. Παρόλο που τα μακρυά και λεπτά της πόδια ήταν κομμένα (δεν ξέρω τον λόγο), ένα τσούρμο λιλιπούτεια ψαράκια βρήκαν καταφύγιο ανάμεσα στα χοντρά της πόδια, γλιτώνοντας έτσι από επίδοξους θηρευτές. Πήρα το πλάνο που ήθελα και βγήκα. 

Τους παρέχει και προστασία!!!

Άλλαξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, γιατί ο βοριά ξύριζε και ο ήλιος είχε φορέσει καινούργια μασέλα, καθάρισα τα ψάρια και όπου φύγει-φύγει για το σπίτι. 

Υ.Γ. 1. Μόνο κάποιος που βιώνει αυτά που βίωσα σήμερα ή και στα άλλα ψάρεματά μου μπορεί να καταλάβει αυτήν την τρέλα.... και δεν την ανταλλάσσω με τίποτα....

Ααα ρε Μιλτάρα... θα μας λείψεις...

Υ.Γ. 2. Μόλις τελείωσα αυτό το άρθρο, με πληροφορήσαν ότι ο φίλος μου ο Μιλτιάδης δεν είναι πια μαζί μας. Καλό ταξίδι φίλε και αδελφέ μου. Είθε το χώμα που θα σε σκεπάζει να είναι ελαφρύ. Ποιος ξέρει Μιλτάρα, ίσως  ξανανταμώσουμε κάποτε κι εύχομαι υπό καλύτερες συνθήκες ειδικά για σένα. (Δείτε το άρθρο Άστεγα Χριστούγεννα)

Translation of the above article. 

Title: Long live our fishing madness.....

Photo- video: Zacharias Skevofilax.

This article is especially dedicated to all the crazy lovers of the sea!!! 

The weather forecast announced that the frost named Elpida (Hope) was approaching. So I loaded all my diving gear in the car and with the hope that the sea bass (Dicentrarchus labrax) would have come to the shallows, I drove for the fishing spot I had chosen. The dawn found me dressing at 3οC, while Elpida was showing me its teeth. (1st Picture: It was a bit cold!!!). An icy north wind was blowing and after a while the snow started to fall. My mother came to my mind.... if she could see me would say: 
"Are you crazy my son, where are you going with such weather???? you are going to catch a cold...." I smiled... How many times in the past this had happened??? Countless times. I dived in the cold waters of 13οC. Visibility was good enough I could say. I did several dives to worm-up my lungs and started the ambushes. I did not see anything. In one of my many ambushes, I landed on a tuft of seaweed. Nothing. But in front of me and on the left there was a Mediterranean fanworm (Sabella spallanzanii). It had spread its dark petals and was gathering plankton for its breakfast. (2nd Picture: Another sea beauty!!!). When I realised that nothing was approaching me, I proceeded it to get a better video shot. At the end of my dive I touched it. With a gentle and calm movement, it moved into its straw-house and disappeared... The whole scene filled me with hope and reminiscing some similar moments from the past, I continued my ambushes. A little further down, while I had not seen anything special... a stone on the sandy sea floor, caught my attention. I approached and saw a damaged concrete cement block. But in one side it hosted a common octopus.(Octopus vulgaris). It could barely fit in. I approached it to see how big it was. I played with it, caressed it and in an instant it stretched out one of its tentacle. I caught it and the octopus jumped out of the hole. It was about a kilo. (3rd Picture: It could !!!). It made its way to shallower waters and I just stared at it and envied it for its easiness of sliding through the water. I continued the ambushes without much success. In one of them I landed at the seabed and waited. The north winds had blurred the water a lot, but I did not mind at all. While a minute and 10'' had passed, I realised that a good size sea-bass had swam in front of me. The fish came straight to my ambush, while I was dreaming and I almost lost the fish. When it turned to leave, I shot it in the side and caught the first fish of the day which weighted 1.28 kg. (4th Picture: The first one of the day...)
"Thank God that we got out of lethargy on time and did not lose the fish Zac..." I said to myself. I did not see anything in the next ambushes and so I got out of the water and drove to another fishing spot. In an ambush, a large school of bogue (Boops boops) appeared to my right. The fish were a little nervous and were constantly changing directions, showing me that something was chasing them. I waited but saw nothing again. 
"There is a predator around..." I thought. After the necessary rest, dived again in the same spot. But the bogues had disappeared. I waited as long as I could, in case a predator might appeared. After a while, I noticed from my left something was coming at me. Its silhouette reminded me of sea bass and probably it was good in size. It really came very close to me and as it turned, I pulled the trigger. The spear found its coveted target in the back and the sea bass fell on the seabed. Immediately it started shaking to get rid of the spear, but... It was a wonderful sea bass off 1.7 kg.       (5th Picture: Here is the biggest one...). I was impressed that it had marks on its head, silver dots. I have rarely seen this in the sea bass that I have caught in the past. After a while I found again in the school of the bogues. I do not know if it was the same school of fish, but it also had countless members. But these fish were all swimming together towards one direction, unlike our previous meeting. I was waiting hidden in my post... when something appeared on the horizon. Something white, triangular and in the blurry waters. I was not able to see it clearly. It seemed that it was approaching me without making any movements!!! A large common eagle ray (Myliobatis aquila) appeared in front of me in full glory. Rarely, it fluttered its wings and was sliding in the water for long distance. I left my post and crawled towards the eagle ray. It fearlessly continued its course. I could see its hazy colours, but they gave it an eerie nobility. Its back had dark oily colour with hazy blue-light blue vertical wavy lines. Towards the tail the lines were broken as if the Poet of Heaven took His brush and simply Touched it in various places. Its tail was thin, long and was over 2 meters long. It passed by me so close that I touched it with my speargun and then he fluttered violently its wings and disappeared into the deep blue with incredible speed. It must have been over 30 kilos in weight!!! (6th Picture: Hi there...).
"You are very lucky my friend that Peter is not here or we did not met in Karpathos island... The results would have been completely different!!!" I told the eagle ray with a smile, as it got lost into the deep. At that moment, I had reached the end of this fishing grounds and so I got out. I went by car to another fishing spot, mainly because I wanted to see what was going on in this place that was small. In my opinion, the best fishing spot was about fifty meters long. I dived and started the ambushes. Two little sea bass swam towards me, made a circle around me and left. In the next ambush the same thing happened. Only this time it was a sea bass and a medium-sized mullet (Mugil cephalus) again and I did not bother them. In the next and last ambush, while waiting hidden behind a rock, I perceive a glow from my right. I turned gently and saw two nice mullets approaching me. I let the first one to pass and aimed the second one that seemed a little bigger. (7th Picture: The last one of the day...). The spear hit its target in the back and I caught a 1.2 kg mullet and swam to get out. But at the depth of about one meter, there was a pink-purple jelly fish (Pelagia noctiluca ), one of the many I had seen today. Although its long and slender tentacles were amputated (I do not know why), a school of lilliputian fish found shelter between its thick tentacles, thus escaping from any possible predators. I got the video shot I wanted and went out.    (8th Picture: Even wounded, it provided shelter!!!). I got dressed as fast as I could, because the north winds were very cold and the sun was biting, I cleaned the fish and went home.
P.S.1. Only someone who experiences what I had experienced today or in any  other fishing expeditions can understand this madness.... and I do not exchange it for anything....(9th Picture: We are going to miss you Miltara...)
P.S.2. As soon as I finished this article, I was informed that my friend Miltiadis is no longer among us. Have a good trip my friend and brother. May the earth rests lightly on you. Who knows Miltara, maybe we will meet again one day, hopefully under better conditions, especially for you. (See the article "Homeless Christmas")

Εκπλήξεις στην θολούρα... Surprises in murky waters....

You may find this article in English at the end of the Greek version.

Title: Surprises in murky waters...

Φωτογραφία -  video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ & Σταυρούλα Παναγέα.

Το μετεωρολογικό δελτίο έλεγε ότι το απόγευμα θα άρχιζαν οι νοτιάδες. Ξεκινήσαμε με την Σταυρούλα για να προλάβω τον νοτιά και μετά να ψαρέψω μέσα στον νοτιά. Ντύθηκα, βούτηξα και τράβηξα για τα βαθειά πριν μου τα θολώσει ο καιρός. Στα βαθειά δεν βρήκα σχεδόν τίποτα. Όλα τα καρτέρια ήταν χωρίς αποτέλεσμα. Σε μια στιγμή, καθώς κολυμπώ στην επιφάνεια βλέπω ένα δοχείο στο βυθό. 

"Λες???" Αναρωτήθηκα και βούτηξα. Είχα δίκιο, αλλά ο κάτοικος ήταν μικρούλης. Ένα χταπόδι, περίπου 800-900 γρ. είχε μετατρέψει το μπιτόνι σε σπίτι του. Με το που το πλησίασα άλλαξε χρώμα για να μοιάσει με τον υπόλοιπο χώρο και κόλλησε στον πάτο μένοντας ακίνητο. Το χάζεψα και το άφησα στην ησυχία του. 

Ο μικρούλης και το σπίτι του!!!

Λίγο πιο κάτω κι ενώ τα νερά αρχίζουν να θολώνουν, παρατηρώ ότι κάτι υπάρχει στον βυθό, κάτι δεν ταιριάζει στην ματιά μου. Βουτώ και βλέπω ένα ακόμη χταπόδι. Έχει κάνει παραλλαγή πάνω στην άμμο και περιμένει κάποιος μεζές να περάσει σε απόσταση βολής. Προσγειώνομαι κοντά του και το πλησιάζω με την υποβρύχια κάμερα από μπροστά, ενώ με το άλλο μου χέρι το πλησιάζω από πίσω. Εκείνο φουσκώνει για να φανεί πιο μεγάλο, μήπως και τρομάξω. Μόλις αντιλαμβάνεται το χέρι μου, πάει να φύγει αλλά το πιάνω από την κουκούλα του και το ανεβάζω στην επιφάνεια. Διαπιστώνω όμως ότι είναι το πολύ ένα κιλό. Βάζω το χέρι μου για να κολλήσει πάνω, να πάρει τις ανάσες του κι όταν είναι έτοιμο να φύγει. Όντως μετά από μερικά δευτερόλεπτα ξεκόλλησε από το χέρι μου κι αφήνοντας μπόλικο μελάνι τράβηξε για τον βυθό μάλλον χαρούμενο που ξέφυγε από τον τεράστιο διώκτη του. Όμως είχε αρχίσει να φυσά δυνατά ο νότιας. Μέσα σε λιγότερο από μισή ώρα, όλα είχαν γίνει πολύ θολά. Έτσι τράβηξα για τα ρηχά. Φόρεσα το βαρίδι της πλάτης και ξεκίνησα τα ρηχά καρτέρια μου. Σε ένα από τα πολλά καρτέρια προσγειώθηκα δίπλα σε κάτι πλάκες. Στην αρχή μου ήρθαν μόνο μικροί κακαρέλοι και μετά από τα δεξιά μου εμφανίστηκε ένα μεγάλο κοπάδι από γόπες. Τα ψαράκια όμως ήταν αρκετά τρομαγμένα κι έτρεχαν αλλάζοντας κατεύθυνση. Περίμενα υπομονετικά, ψάχνοντας τον κυνηγό. Μάταια όμως. Ξεκουράστηκα και αφού πήρα μια πολύ βαθειά ανάσα βούτηξα. Προσγειώθηκα λίγο πιο κάτω, αλλά αυτή την φορά ήξερα προς τα που να περιμένω τον κυνηγό. Τα ψαράκια ήταν ήρεμα στην αρχή. Μετά από αρκετά δευτερόλεπτα τα μελανουράκια, οι σάρπες, οι καλόγριες και οι γόπες κόλλησαν στον βυθό και απομακρυνόντουσαν από τα δεξιά μου. Γυρίζω στα δεξιά μου και μαρμαρώνω. Βλέπω τρεις μεγάλες λίτσες να με κοιτούν ακίνητες, περίπου ένα μέτρο πάνω από τον βυθό. Με τα ασημένια-γαλάζια σώματα τους αιωρούνται στο νερό. Τα ψάρια δεν με πλησιάζουν καθόλου και σιγά-σιγά απομακρύνονται προς τα βαθειά. Έκανα αμέτρητα καρτέρια, αλλά δεν τις είδα ξανά. Επέμεινα όμως χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Σε ένα από τα τελευταία καρτέρια, λίγο πριν εγκαταλείψω τον βυθό, με επισκέφθηκε μια ωραία ούγενα. Το ψάρι έμεινε ψιλά από τον βυθό και με κοιτούσε από μακριά. Είναι περίπου τέσσερα μέτρα μακριά και δεν λέει να με πλησιάσει. Μετά από λίγο όταν έκανε να στρίψει για να φύγει, πάτησα την σκανδάλη. Η βέργα πέτυχε το ψάρι στην πλάτη και του βγήκε λίγο πιο πάνω από το κεφάλι. Η ορμή της βέργας, μαζί με το βάρος της, ανάγκασε την ούγενα να ξαπλώσει στον βυθό. 

Η ωραία ούγενα...

Μάζεψα το ψάρι από τον βυθό κι αποφάσισα να αλλάξω ψαρότοπο. Απλά γνωρίζοντας ότι για να πάω στον επόμενο κάβο έπρεπε να κολυμπήσω μια μεγάλη απόσταση με άμμο. Έτσι βγήκα, μπήκαμε στο αμάξι, οδήγησα και βούτηξα. Βρήκα τις πλάκες που έψαχνα κι άρχισα τα καρτέρια. Εδώ ήταν πιο θολά καθώς ο νοτιάς χτυπούσε περισσότερο το μέρος. Έκανα πολλά καρτέρια χωρίς να δω κάτι μεγάλο. Σε ένα καρτέρι μου ήρθε ένα μεγάλο κοπάδι με κεφάλους. Τα ψάρια ήταν νευρικά στην αρχή κι εγώ περίμενα να δω τι τους κυνηγούσε. Μετά από λίγο το κοπάδι ηρέμησε, δείχνοντας μου ότι ήταν τρομαγμένοι από την παρουσία μου. Περίμενα λίγο ακόμη κι όταν δεν είδα τίποτε άλλο, σημάδεψα έναν από τους πιο μεγάλους. Η βέργα πέτυχε το ψάρι στην σπονδυλική στήλη και ο κέφαλος έπεσε τρεμάμενος στον βυθό. Έπιασα ένα ψάρι του κιλού. Το κρέμασα στην ζώνη μου και συνέχισα. 

Ο πρώτος κέφαλος...

Ο νοτιάς δυνάμωνε κι άλλο, κάνοντας το ψάρεμά μου ακόμη πιο δύσκολο. Στο επόμενο καρτέρι και ενώ προσγειώνομαι στον βραχώδη βυθό, μόλις που διακρίνω μια μεγάλη ψαλιδωτή ουρά να χάνεται στα θολά νερά. 

"Σίγουρα λίστα και μάλλον είναι μεγάλη...." σκέφτηκα. Προχωρώ παρακάτω και βλέπω πολλές καλόγριες μαζεμένες. Βαθειά ανάσα και βουτιά. Τα ψαράκια είναι νευρικά και ο κυματισμός με κουνά αρκετά και μου αλλάζει λίγο το πόστο μου. Κοιτώ δεξιά-αριστερά και ψάχνω να δω την αιτία της νευρικότητας των μικρόψαρων. 

Τα μικρόψαρα τρελαμένα...

Καθώς γυρίζω το κεφάλι μου προς τα δεξιά, βλέπω μια λίστα να με έχει πλησιάσει από τα βαθιά. Χωρίς δεύτερη σκέψη σημάδεψα κι έριξα. Το ψάρι πέρασε στο σχοινί και από τα βίαια χτυπήματα και τις απότομες αλλαγές στην κατεύθυνση, η λίστα σχεδόν δέθηκε κόμπο με το σχοινί. Επειδή η βολή μου ήταν χαμηλά την κοιλιά της, δεν την κόντραρα καθόλου. Το ψάρι έτρεχε και άλλαζε τόσο γρήγορα κατεύθυνση, που απλά θαύμαζα αυτήν την εκπληκτική της ταχύτητα και ευελιξία της. Αλλά έτσι είναι οι λίστες.... Σιγά-σιγά την έφερα στα χέρια μου και συνειδητοποίησα ότι ήταν ένα μικρό ψάρι. Στεναχωρήθηκα, αλλά αν την άφηνα δεν θα ζούσε λόγω της πληγής... Είχα την εντύπωση ότι ήταν ένα από τα ψάρια που είχα δει νωρίτερα, αλλά είχα κάνει λάθος. 

Τελικά ο κυνηγός ήταν μικρός...

Αποφάσισα να γυρίσω ψαρεύοντας. Όπου μου άρεσε βουτούσα. Έτσι λοιπόν σε μια βουτιά, προσγειώνομαι σε έναν βράχο. Ένα τεράστιο κοπάδι από κεφάλους περνούσε από μπροστά μου. Τα ψάρια περνούσαν-περνούσαν και τελειωμό δεν είχαν. Αφού δεν είδα τίποτε άλλο, σημάδεψα ένα από τους πιο μεγάλους και πάτησα την σκανδάλη. Πέτυχα τον κέφαλο στον λαιμό και μετά από λίγο είχα στα χέρια μου έναν ακόμη ψάρι του κιλού. 

0 2ος κέφαλος...

Σε ένα από τα πολλά καρτέρια που έκανα, παρατήρησα ότι ενώ είμαι πολύ καλά κρυμμένος, όλα τα μικρόψαρα και οι κέφαλοι τρέχουν τρομαγμένοι. Ειδικά καθώς είμαι πίσω από τον βράχο, κάποια ψάρια δεν δικαιολογούν αυτόν τον φόβο. Προχωρώ λίγο μπροστά και περνάει μακριά μου ένας κατάμαυρος κορμοράνος. Με την ουρά και το κεφάλι του τεντωμένο ήταν πάνω από ένα μέτρο σε μήκος και μέσα στην θολούρα φάνταζε πελώριος. Τότε αποφάσισα να βγω. Έκανα μερικά καρτέρια ακόμη στην επιστροφή, μήπως και μου έρθουν ξανά οι λίστες αλλά... Έπιασα μια μουρμούρα και στην τελευταία βουτιά μου ήρθε ένα μεγάλο κοπάδι από κεφάλους. 

Να και η μουρμούρα...

Περίμενα να δω αν τους ακολουθεί κάτι μεγαλύτερο και τελικά έπιασα ακόμη έναν κέφαλο του κιλού. 

3ος και τελευταίος...

Με το που πλησιάζω τον μικρό κόλπο από όπου είχα βουτήξει, παρατηρώ ότι η επιφάνεια της θάλασσας είναι καλυμμένη με ότι θες. Ο νοτιάς έχει φέρει καμμένα ξύλα, καλάμια, αποκαΐδια, σακούλες, πλαστικά και ότι άλλο βάζει ο νους σου. Βγήκα με μαύρη καρδιά από το αποτρόπαιο θέαμα. 

Τα "δώρα" του νοτιά!!!

Καθάρισα τα ψάρια, αλλά ο Ποιητής των Ουρανών δεν Ήθελε να με αφήσει να φύγω με βαριά καρδιά. Η βροχή είχε σταματήσει και που και που το φως περνούσε μέσα από τα σύννεφα κάνοντας το τοπίο μαγικό. Καθώς τα άσπρα σύννεφα σκορπούσαν για μια στιγμή μου πέρασε από το μυαλό η εξής εικόνα και το είπα φωναχτά να το ακούσει η αγάπη μου: 

"Ο Μεγαλοδύναμος σαν να Έχει τινάξει το τραπεζομάντηλό Του και άπλετη άχνη ζάχαρη έχει σκορπιστεί στον ουρανό!!!" Μάλιστα στο βάθος του ορίζοντα υπήρχαν χοντρές άσπρες στήλες από σύννεφα κι εγώ δεν μπόρεσα να μην πω δείχνοντας: "Εκεί ακόμη Τινάζει το τραπεζομάντιλό Του!!! Πόσο όμορφο είναι το σπίτι μας, η Γη μας, ο πλανήτης μας. Αν συνειδητοποιούσαμε ότι είμαστε καλεσμένοι σε αυτόν τον υπέροχο πλανήτη, ίσως να του φερόμασταν καλύτερα. Δεν μας ανοίκει, ενοίκιο πληρώνουμε..." Αυτές οι σκέψεις με γαλήνεψαν. Φάγαμε τις απίστευτες λιχουδιές που είχε φτάσει η ζουζούνια μου, θαυμάζοντας την ομορφιά της σκορπισμένης αχνής ζάχαρης και της αφρισμένης θάλασσας καθώς ο ήλιος χανόταν στον ορίζοντα. 

Μια από της αναρίθμητες ομορφιές του "σπιτιού" μας!!!

Όταν τελειώσαμε το Λουκούλειο δείπνο μας, πήραμε τον δρόμο του γυρισμού με γεμάτες τις μπαταρίες μας για ακόμη μια φορά!!!  

Translation of the above article. 

Title: Surprises in murky waters...

Photo- video: Zacharias Skevofilax & Stavroula Panagea.

The weather forecast was predicting that south winds would start blowing early in the afternoon. Stavroula and I, tried to be at sea before the change of the direction of the winds and later on to fish in the south winds. I got dressed, dived and swam for deeper waters before the sea became blurry. Deep down I found almost nothing. All my ambushes were fruitless. At one point, while I was swimming in the surface, I noticed a plastic container on the sea bed. 

"Do you think that...???" I wondered and dived. I was right, but the resident was too small. A common octopus (Octopus vulgaris), about 800-900 gr. had turned the plastic container into its home. As I approached it, the octopus changed colour and looked like the rest of the surroundings and got stuck to the bottom remaining motionless. I observed it and left it alone. (1st picture: The little one and its home!!!). A little further down and while the sea began getting blurry, I noticed that something was on the sea floor, that did not look right. I dived and saw another common octopus. It had variated on the sand and was waiting for a snack to pass-by. I landed in front of it and approached it up front with the underwater camera, while with my other hand I approached it from behind. It swelled to look bigger, hopping that would scare me. As soon as it realised my other hand, it tried to get away, but I grabbed it by its head and swam to the surface. Then I realised that it was at most one kilo. I put my hand on it so to stick on, to catch its breath and when it was ready it could leave. Indeed, after few seconds, it came off my hand while spiting plenty of ink, swam for the sandy bottom, happy that it managed to escape from its huge pursuer. But the south winds had begun to blow strongly. In less than half an hour, everything was very blurry. So I swam towards the shallows. I put on some extra weights on my back and started my shallow ambushes. In one of the many ambushes, I landed next to some rocks. At first only small two-banded sea breams (Diplodus vulgaris) came to se me and then to my right a large school of bogue (Boops boops) appeared. But the fish were quite frightened and were changing directions. I waited patiently, looking for the predator. In vain. I rested for a while and after taking a very deep breath, I dived. I landed a little further down, but this time I knew which direction the predator would come. In the beginning the baitfish were calm. After several seconds had pasted, the black damselfish (Chromis chromis), the bogue and general speaking all the bait fish swam nervously towards the bottom and moved away from my right. I turned slowly to my right and froze. I saw three big in size leerfish (Lichia amia) staring at me motionless, about a meter above the seabed. With their silver-blue bodies they floated in the water. The fish did not approach me at all and slowly moved away to deeper waters. I did countless ambushes, but I never saw them again. I continued without any result. In one of the last ambushes, just before I left the seabed, a nice sharpsnout sea-bream (Diplodus putanzzo) visited me. The fish stayed away from the bottom and was looking at me from a distance. It is about four meters away and it was not approaching me. After a while when it turned to leave, I pulled the trigger. The spear stroke the fish in the back and came out a little above its head. The momentum of the spear, together with its weight, forced the sharpsnout sea-bream to lie on the seabed. I picked it up and decided to change the fishing spot.         (2nd picture: The beautiful sharpsnout sea-bream...). Knowing that to get to the next cape, I had to swim a long distance of a sandy bottom, I got out. We got in the car, drove and I dived. I found the rocks I was looking for and started the ambushes. Here, the sea was even more cloudy as the south winds were stronger. I did a lot of ambushes without seeing anything big. In of them a large school of mullets approached me. The fish were nervous at first and I waited to see what was chasing them. After a while the mullets calmed down, showing me that they were terrified of my presence. I waited a while and even when I realised nothing else's coming, I aimed at one of the biggest mullets. The spear hit the fish in the spine and the mullet fell trembling to the seabed. The fish was about a kilo in weight (3rd picture: The first mullet...). I hung it on my belt and continued. The south winds were getting stronger, making my fishing even more difficult. At the next ambush and while I was landed on the rocky bottom, I just saw a large scissor-tail getting lost in the murky waters.

"Definitely a leerfish and probably a big one ..." I thought. As I was swimming, I saw see many black damselfish gathered. I took a deep breath and dived. The fish were nervous but the waves shook me a lot forcing me to change my ambushing spot. (4th picture: The terrified baitfish...). I looked left and right trying to see the cause of the nervousness of the bait fish. As I turned my head to the right, I saw a leerfish approaching me from the deep. Without a second thought, I aimed and pulled the trigger. The fish started violent blows and because its abrupt changes in direction, almost got tied-up with the fishing rope. Because my shot was low on its belly, I did not put any pressure on the fish at all. The fish was running and changing direction so fast that I just admired its amazing speed and agility. But this is leerfish behaviour.... Slowly I brought it in my hands and realized that it was a small fish.    (5th picture: The predator was small in size...). I felt sorry for my mistake, but if I left it free would not live because of the wound... I had the impression that it was one of the fish I had seen earlier, but I was wrong. I decided to returned. Wherever I liked the spot, I dived. So in a dive, I landed on a rock. A huge school of mullets was passing by in front of me. The fish passed by and had no end. Seeing nothing else, I aimed one of the largest one and pulled the trigger. The spear stroke the mullet in the neck and after a while I had in my hands another fish about a kilo in weight. (6th picture: The second mullet...). In one of the many ambushes I did, I noticed, while I was very well hidden, all the small fish and mullets were running scared. Especially since I was behind the rock, some fish could not justify their fear. I crawled a little forward, when a great black cormorant (Phalacrocorax carbo) passed by me. With its tail and head outstretched, it was over a meter long and in the murky waters it looked huge. At that point I decided to go out. I did a few more ambushes on the way back, maybe the leerfish would come to me again but... I caught a striped sea-bream (Lithognathus mormyrus) and in the last dive I saw a big school of mullets again. (7th picture: The striped sea-bream...). I waited to see if something bigger was following them and finally I caught another mullet about a kilo. (8th picture: Third and last one...). As I approached the small bay from where I had dived, I notice that the sea surface was covered with whatever someone could imagine. The south winds had brought burnt wood, reeds, plastic bags, ropes and whatever else comes to your mind. I got out heavy hearted because of the abominable spectacle. (9th picture: The south winds "presents"!!!). I cleaned the fish, but the Almighty did not want to let me leave with a heavy heart. The rain had stopped and here and there the light passed through the clouds making the landscape magical. As the white clouds were scattering, a a thought came to my mind and I said it out loud for my love to hear it: 

"Is is as the Almighty has shaken His tablecloth and plenty of powdered sugar has been scattered in the sky!!!" In fact, at the end of the horizon there were some thick, white columns of clouds and I could not help but point out: "There He is still Shaking His tablecloth!!! How beautiful is our house, our Earth, our planet. If we realised that we were invited to this wonderful planet, we might be better off treating it. It does not belong to us, we pay rent..." These thoughts calmed me down. We ate the incredible delicacies that my love had prepared, admiring the beauty of the scattered powdered sugar and the foamy sea, while the sun was getting lost from the horizon. (10th picture: One of the many beauties of our "home"!!!). When we finished our Loukleio dinner and with our batteries charged full once again, we returned home!!!

Ο κοντινός ψαρότοπος...

You may find this article in English at the end of the Greek version.

Title: A close-by fishing spot...

Φωτογραφία -  video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ.

Μια και η παρέα δεν μπορούσε να πάει ψάρεμα, αποφάσισα να πάω κάπου κοντά για να μην χάσω την βουτιά. Έτσι χωρίς να βιάζομαι και ούτε να ξυπνώ χαράματα, ετοιμάστηκα και ξεκίνησα για ένα κυριλέ ψάρεμα. Έφτασα αργά το πρωί, ντύθηκα και βούτηξα με την ησυχία μου. Τα νερά θολά, σιγά μην δεν ήταν. Εγώ τον χαβά μου. Έκανα μερικά καρτέρια για να ανοίξουν τα πνευμόνια μου και τράβηξα για τον κάβο. Κι εκεί τα καρτέρια ήταν άκαρπα. Αποφάσισα λοιπόν να κάνω συρτά καρτέρια. Βουτούσα έκανα καρτέρι κι όταν δεν έβλεπα κάτι σερνόμουν στον βυθό για το επόμενο πόστο. Σε μια από τις βουτιές είδα ένα καλό κοπάδι με σκάρους, το οποίο όμως δεν με πλησίαζε. Βούτηξα λοιπόν περίμενα και μόλις χάθηκαν οι σκάροι από το πεδίο ορατότητας μου, σύρθηκα στον επόμενο βράχο. Με το που πλησιάζω, βλέπω τις καλόγριες να χαμηλώνουν όλες μαζί.

"Ή εγώ τις τρόμαξα ή κάτι πλησιάζει..." σκέφτηκα και περίμενα. Μετά από λίγο ένας μεγάλος κέφαλος περνάει από πάνω μου. Σημαδεύω γρήγορα γιατί το ψάρι είναι έτοιμο να με προσπεράσει και πατώ την σκανδάλη. Η βέργα πετυχαίνει τον κέφαλο, ο οποίος χάνεται στην θολούρα με την βέργα να στριφογυρίζει από τα χτυπήματα του ψαριού. Έτσι έχω στα χέρια μου το πρώτο ψάρι της ημέρας που είναι 1,6 κιλά. 

                                                           Ο πρώτος της ημέρας...

Τον τακτοποιώ στην σημαδούρα και συνεχίζω ακάθεκτος. Στο αμέσως επόμενο καρτέρι δεν βλέπω τίποτα κι αρχίζω να σέρνομαι στον βυθό. Σε κάποια στιγμή ο πιο μεγάλος σκάρος αποφασίζει να φύγει περνώντας από μπροστά μου. Σημαδεύω στον σβέρκο και τον πετυχαίνω, πιάνοντας έναν μισόκιλο σκάρο. 

                                                                Να κι ο σκάρος...

"Καλά ξεκινήσαμε Ζάχο.." είπα στον εαυτό μου. Τον τακτοποίησα και συνέχισα. Αρκετά άκαρπα καρτέρια... Σε ένα ακόμη, ενώ προσγειώνομαι στον βυθό, άσπροι γερμανοί τρέχουν προς τα αριστερά μου. Κάποιοι είναι αρκετά μεγάλοι, αλλά δεν με ενδιαφέρουν. Στο τέλος του κοπαδιού εμφανίζεται ένας καλός κέφαλος να τους ακολουθεί. Μου δίνει όλον τον χρόνο που χρειάζομαι να δω αν πόσο μεγάλος είναι, σημαδεύω και πιάνω ένα ψάρι 1,200 γραμμαρίων. 

                                                                           Ο 2ος σήμερα...

"Συνεχίζουμεεε..." είπα χαμογελαστός στον εαυτό μου. Δεν έχω προχωρήσει μερικά μέτρα, όταν η ματιά μου πιάνει μια κίνηση στον βυθό. Ένα μεγάλο χταπόδι προσπαθεί να τρυπώσει κάτω από μια πέτρα, αλλά για κακή του τύχη το είδα. Βουτώ στο αδυσώπητο βάθος του 1,5 μέτρου και το χτυπώ, το τραβώ έξω, το βιντεοσκοπώ και το τοποθετώ πάνω στην σημαδούρα μου. Είναι 2,5 κιλά. 

                                                                   Το μικρότερο!!!

Δεν περίμενα τέτοια ευχάριστη εξέλιξη. Αμέριμνος λοιπόν κολυμπούσα και όπου μου άρεσε βουτούσα. Έτσι σε μια βουτιά, αφού περίμενα αρκετά, αποφασίζω να αναδυθώ, όταν ένας μεγάλος κέφαλος περνάει από μπροστά μου. Εύκολη βολή σε ένα ψάρι κοντά στα δύο κιλά. Η βέργα βρίσκει τον κέφαλο στον σβέρκο. Πιάνω ένα ψάρι 1,8 κιλών και αποφασίζω να γυρίσω πίσω και να βγω. 

                                                                      Ο μεγάλος...

Λες και είχα πιάσει αμπάριζα. Σε διάφορα συρτά καρτέρια, έπιασα άλλον έναν σκάρο του μισού κιλού και άλλους δύο κεφάλους του κιλού. 

                                                                           Ο 2ος σκάρος...

Χαρούμενος συνέχισα και σε ένα από τα τελευταία καρτέρια μου σέρνομαι σε μια συστάδα από πέτρες. Έρχονται κάτι καλές σάρπες αλλά δεν δίνω σημασία. Γυρίζω το κεφάλι μου προς τα δεξιά, αλλά η ματιά μου κάτι πιάνει προς τα αριστερά. Μια μεγάλη τσιπούρα ακολουθούσε τις σάρπες και μόλις που πρόλαβα να την δω να χάνεται στην θολούρα. Στρίβω το ψαροντούφεκο προς την μεριά της τσιπούρας, αλλά εκείνη την στιγμή από πάνω μου πέρασε ένα τονάκι που τρόμαξε τα μικρόψαρα και μαζί τους την τσιπούρα που δεν την ξαναείδα. Αυτό το γεγονός με έβαλε σε σκέψεις κι αποφάσισα την επομένη το πρωί να είμαι στον ίδιο ψαρότοπο, αλλά δεν θα έπιανα άλλους κεφάλους εκτός κι αν ήταν τεράστιοι. 

Έτσι λοιπόν το επόμενο πρωινό βρέθηκα να ετοιμάζομαι για ένα ακόμη ψάρεμα στο ίδιο μέρος με χτες. Πλακώθηκα λοιπόν στα καρτέρια. Ένα τονάκι πέρασε με φουλ ταχύτητα και το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να θαυμάσω την ταχύτητα και την ευελιξία του. Λίγο πιο κάτω σε ένα καρτέρι με πλησιάζει μια γνωστή φιγούρα. Ένα κιλίσιο λαβράκι ήρθε να δει τι ήταν αυτό που κρυβόταν πίσω από τις πέτρες. Το σημάδεψα και πάτησα την σκανδάλη. Η βέργα το βρήκε πίσω από τα μάγουλά του κι αυτό άρχισε να τρέχει δεξιά-αριστερά, αλλά ήταν πολύ αργά. 

                                                                     Να και η έκπληξη!!!

Το έφερα στην αγκαλιά μου και το κρέμασα στην σημαδούρα μου. Μετά από μερικά άκαρπα καρτέρια, προσγειώθηκα στον βυθό και περίμενα. Ξαφνικά όλα τα μικρόψαρα τρέξανε προς τα δεξιά μου πανικοβλημένα, δείχνοντας ότι ο εν λόγω κυνηγός ερχόταν από την εν λόγω κατεύθυνση. Τίποτε.

"Δεν μπορεί.... κάτι θα φανεί... έστω ένα τρελαμένο τονάκι..." σκέφτηκα αλλά μάταια επέμεινα, τίποτε. Ανάδυση, ανάλυση των δεδομένων και βουτιά λίγο πιο κάτω. Τα μικρόψαρα ήταν παρόντα, αλλά λιγότερα. Παρέμεναν όμως νευρικά. Σύρθηκα λίγο πιο μπροστά για να έχω καλύτερο οπτικό πεδίο. Καθώς κυλούν τα δευτερόλεπτα βασανιστικά, διαπιστώνω ότι μια στενόμακρη σιλουέτα να έρχεται από τα ρηχά. Είναι ένας καλός λούτσος που μόλις με αντιλαμβάνεται στρίβει, δείχνοντάς μου όλο του το μυώδες και αθλητικό του κορμί. Σημαδεύω και τον πετυχαίνω στο κέντρο του κορμιού του, αλλά λίγο χαμηλά. 

                                                           Αυτή κι αν ήταν έκπληξη!!!

Ο σπίντερ της θάλασσας χτύπησε τόσο βίαια την ουρά του, που δημιούργησε μπουρμπουλήθρες στο νερό, προσπαθώντας να απαλλαγεί από την βέργα. Μάταια όμως και μετά από λίγο τον είχα στην αγκαλιά μου. Τον έβαλα να κάνει παρέα με το λαβράκι. Δεν είδα καμιά τσιπούρα και είπα να τελειώσω το σημερινό μου ψάρεμα. Ήμουν αρκετά κουρασμένος κι έτσι αποφάσισα να κολυμπήσω χωρίς καρτέρια και να βγω. Ενώ πλησιάζω στην παραλία που βούτηξα και σε βάθος 2 μέτρων περίπου, βλέπω κάτι που δεν ταιριάζει με το περιβάλλον. Κάτι δεν πάει καλά με τον βυθό. Κοιτώντας καλύτερα διαπιστώνω ένα μεγάλο χταπόδι. Βάζω την μικρή σκάλα στο ψαροντούφεκο, το σημαδεύω ανάμεσα στα μάτια και πατώ την σκανδάλη. Σίγουρος για την βολή μου, πιάνω άτσαλα το χταπόδι, ενώ ταυτόχρονα η βέργα φεύγει από πάνω του. Ήταν κοντά στον βράχο οπότε η βέργα δεν το ξεπέρασε και τώρα είναι ελεύθερο. Το χταπόδι τυλίγεται πάνω μου, αλλά έτσι όπως το έπιασα δεν μπορώ να το ακινητοποιήσω. Είναι τόση η δύναμή του, που κόλλησε τα πλοκάμια του πάνω μου και τραβώντας με ανάγκασε να λυγίζω το χέρι μου. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, το μεγάλο χταπόδι να μου φύγει από τα χέρια και να γλιστρήσει στην πλάτη μου. Δεν έχω άλλη επιλογή από το να το αφήνω να κάνει ότι θέλει. Μετά από λίγο με άφησε, αφού αμόλησε μπόλικο μελάνι και τράβηξε για τον βυθό. Γυρίζω δεξιά-αριστερά ψάχνοντας να δω που είναι. Το βλέπω και χωρίς να χάσω χρόνο βούτηξα και αυτήν την φορά το έπιασα από την κουκούλα του. Εκεί τελείωσαν όλα. 

   Και το τέρας!!!

Κρέμασα το τετράκιλο χταπόδι (3.900 γρ) μαζί με τα άλλα δύο τρόπαιά μου και ετοιμάστηκα να βγω. Όμως η θάλασσα είχε άλλα στο μυαλό της. Λίγο πριν το τέλος, ένα αρχαίο ον μου έκανε την τιμή να με επισκεφθεί και να το δω από κοντά. Μια μεγάλη χελώνα Καρέττα-Καρέττα κολυμπούσε κάτω από τα πόδια μου, μερικά μέτρα πιο βαθειά. Πήρα μια βαθιά ανάσα και βούτηξα πάνω της. Δεν απομακρύνθηκε αλλά με άφησε να την πλησιάσω πολύ κοντά. Αυτό έγινε δύο φορές και την δεύτερη την χάιδεψα στο πόδι της, ευχαριστώντας την για την τιμή που μου επέτρεψε να την αγγίξω, ενώ εκείνη χάθηκε στα βαθιά γαλάζια νερά.

Μια αρχαία φίλη!!!

Υ.Γ. Μπορεί να μην βρήκα τις μεγάλες τσιπούρες που έψαχνα, αλλά οι σημερινές εμπειρίες ήταν.... Άντε και στις επόμενες!!!

Τα της 2ης μέρας...

Translation of the above article. 

Title: A close-by fishing spot...

Photo- video: Zacharias Skevofilax.

Since my friends could not go fishing, I decided to go somewhere close-by so as not to miss the dive. So without being in a hurry or waking up at dawn, I started my spearfishing. I arrived late in the morning, got dressed and dived calmly. The waters were cloudy as usual. I did not mind at all. I made a few dives to warm-up my lungs and swam for the cape. There the ambushes were fruitless too. So I decided to combine ambushing and crawling in my dives. I was diving and when I did not see anything I was crawling to the bottom for the next fishing post. In one of the dives, I saw a good school of parrotfish (Sparisoma cretense), but they did not approach me. So I dived and waited and as soon as the parrotfish disappeared from my field of vision, I crawled to the next rock. As I approach, I saw the black damselfish (Chromis chromis) all together swimming towards the seabed.

"Either I scared them or something is approaching..." I thought and waited. After a while, a big mullet (Mugil cephalus) passed over me. I quickly aimed because the fish was ready to overtake me and I pulled the trigger. The spear hit the mullet, which was lost in the blurry waters with the spear spinning from the fight of the fish to get free. After few seconds, I had in my hands the first fish of the day which was 1.6 kg. (1st Picture: The first of the day...). I arranged it on the buoy and continued. In the next ambush I did not see anything and I started crawling on the bottom. At some point the biggest parrotfish decides to leave, passing in front of me. I aimed at its neck and caught a half-kilo parrotfish. (2nd Picture: The first  parrotfish...).

"So far so good Zac..." I said to myself. I arranged it and continued. Quite fruitless ambushes... In another one, as I approached the bottom, streamlined spinefoot (Siganus argenteus) running to my left. Some were big enough, but I was not interested. At the end of the school, a good size mullet appeared following them. It gave me all the time I needed to see how big it was and so I caught a 1,200 gram fish. (3rd Picture: The second mullet of the day...).

"Lets continue..." I said, smiling to myself. I had not swam few meters when my gaze caught a movement on the sea floor. A large common octopus (Octopus vulgaris) was trying to disappear under a rock, but I managed to see it. I dived into the abyss of -1.5 meter and shot it, pulled it out, filmed it and placed it on my buoy. It weighed 2.5 kg.                       (4th Picture: The smaller one!!!). I did not expect such a pleasant progress. So I swam carefree and dived wherever I liked. So in a dive, after I was waiting for a while, I was ready to emerge, a big mullet passed in front of me. Easy shot on a fish close to two kilos. The spear stroke the mullet in the neck. I caught a 1.8 kg fish and decide to swim back and to go out         (5th Picture: The biggest one...). It was as history repeated itself. In various ambushes, I caught another half-kilo parrotfish and two other mullets about a kilo. (6th Picture: The second parrotfish...). Happily, I continued and in one of the last ambushes I crawled on a pile of stones. Some good salema porgy (Sarpa salpa) were approaching me but I was not interested. As I turned my head to the right,  my gaze caught the last second a movement to my left. A large gilt-head (sea) bream (Sparus aurata) was following the salema porgy and as soon as I managed to see it, it disappeared in the murky waters. I turned the speargun towards the gilt-head (sea) bream, but at that moment a little tunny (Euthynnus alletteratus) passed over me scaring the baitfish and along with them the  gilt-head (sea) bream too. This fact made me thinking and I finally decided that the next morning I was going to fish the same fishing spot. This time I was not going to catch any mullets, unless they were really big.

So I started my ambushes. A little tunny passed-by me at full speed and all I could do was to admire its speed and flexibility. A little further down in an ambush, a familiar figure approached me. A sea bass (Dicentrarchus labrax) came to see what was hiding behind the rocks. I aimed and pulled the trigger. The spear found it behind its cheeks and it started swimming changing directions, but it was too late. I brought it in my arms and hung it on my buoy. (7th Picture: The surprise!!!). After few fruitless ambushes, I landed once more on the seabed and waited. Suddenly all the baitfish ran to my right in panic, indicating that the predator was coming from that direction. Nothing.

"This is not possible.... something will appear... even a crazy little tunny..." I thought but in vain, nothing. I emerged, analysing the situation and dived again a little further down. The baitfish were present, but were fewer in numbers. I noticed that they were remaining nervous. I crawled a little further to have a better view of the surrounding area. As the seconds were passing by torturously slow, I saw an elongated silhouette swimming towards me, from the shallows. It was a good size barracuda (Sphyraena sphyraena) that, as soon as it realised my presence, turned around, showing me its entire muscular and slim body. I aimed and shot it in the center of its body, but a little low. The sea sprinter hit its tail so hard that it created bubbles in the water, in its effort to get rid of the spear. But in vain and after a while I had it in my arms. (8th Picture: The big surprise!!!). I hung it along with the sea bass. I did not see any gilt-head (sea) bream and I decided to finish my fishing today. I was quite tired so I decided to swim without ambushing and to go out. As I approached the beach where I started my fishing and at a depth of about 2 meters, I saw something that did not fit in with the environment. Something was wrong with the seabed. Looking better I saw a large common octopus. I aimed it between the eyes and pulled the trigger. Confident for my shot, I grabbed awkwardly the big octopus , while at the same time the spear fell on the seabed. The octopus was close to the rock, so the spear did not penetrated it and now it was free. The octopus was wrapped around me and I could not immobilise it. It strength was so great that as it stuck its tentacles on me and pulled, forcing me to bend my arm. As a result, the large octopus slipped out of my hand and crawled on my back. I had no choice but to let it do what it wanted. After a while it left me, after spitting plenty of ink and swam for the sea floor. I turned around looking for it. I found where it was and without wasting any time, I dived but this time I caught him by its head. That was where it all ended. (9th Picture: the monster!!!). I hung the four kilos octopus (3,900 gr.) along with my other two trophies and got ready to go out. But the lady sea had other things in mind. Just before the end, an ancient being honoured me by visiting and being able seeing it up close. A large loggerhead sea turtle (Caretta caretta) was swimming under my feet, few meters deeper. I took a deep breath and dived on it. It did not move away but instead it let me to get very close. This happened twice and the second time I caressed its leg, thanking this ancient friend for the honour that allowed me to touch it, while it got lost in the deep blue waters. 

(10th Picture: The ancient friend!!!). 

P.S. I was not able to find the big gilt-head (sea) breams I was looking for, but today's experiences were.... Looking for the next ones!!! (11th Picture: All the trophies of the second day...).

Το μεγάλο γοφάρι και άλλα...The large bluefish and more....

 

You may find this article in English at the end of the Greek version.

Title: The large bluefish and more...

Φωτογραφία -  video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ.

Μιας και ήταν η Εθνική μας επέτειος, αποφάσισα να πάω ένα μακρινό ψάρεμα στον αγαπημένο μου Β. Ευβοϊκό. Ξημερώματα έφτασα εκεί που ήθελα. Η θάλασσα ήταν ακίνητη. Ντύθηκα και βούτηξα αμέσως, αλλά μια πολύ δυσάρεστη έκπληξη με περίμενε. Η θολούρα την έκοβες με το μαχαίρι στην κυριολεξία. Έκανα κάποια καρτέρια και απογοητεύθηκα. Πουθενά τίποτα. 

"Δύσκολα τα πράγματα Ζάχο... Μάλλον δεν θα πιάσουμε τίποτα σήμερα..." είπα στον εαυτό μου. Συνέχισα τα άκαρπα καρτέρια, μέχρι σε μια στιγμή, από τα αριστερά μου με προσπέρασε ένας κέφαλος του κιλού. Η βέργα πέτυχε τον κέφαλο στον σβέρκο κι εγώ έπιασα το πρώτο μου ψάρι. 

Το πρώτο της ημέρας...

Πήρα λίγο θάρρος και συνέχισα τα καρτέρια μου. Σε λίγο ένα λαβράκι μου ήρθε από τα δεξιά μου. Το ψάρι σταμάτησε για λίγο, με κοίταξε, κι αποφάσισε να συνεχίσει την πορεία του. Εγώ είχα όλο τον χρόνο να σημαδέψω και να πιάσω ακόμη ένα κιλίσιο ψάρι. 

...και το πρώτο λαβράκι....

"Καλά τα πάμε μέχρι στιγμής...." σκέφτηκα. Λίγο πιο κάτω σε ένα καρτέρι μου ήρθε ένα πολύ μεγάλο κοπάδι από ωραίους κεφάλους. Περίμενα να δω μήπως τους ακολουθούσε κάποιος κυνηγός. Μάταια όμως. Οι κέφαλοι έρχονταν κι έφευγαν χωρίς κάτι άλλο να τους ακολουθεί. Έτσι λοιπόν σημάδεψα έναν από τους πιο μεγάλους και πάτησα την σκανδάλη. Έπιασα ένα ψάρι κοντά στο ενάμισι κιλό. Το ψάρι χτυπήθηκε αρκετά για να απελευθερωθεί, τρομάζοντας έτσι το κοπάδι που χάθηκε μέσα στην πυκνή θολούρα. 

Να και ο μεγάλος...

Τακτοποίησα τον κέφαλο και πήγα λίγο πιο κάτω. Άλλαξα τόπο κι άρχισα τα λίγο πιο βαθειά καρτέρια. Κι εδώ η θολούρα ήταν παρούσα. Σε όποιο βάθος και να βουτούσα, η κυρά θολούρα ήταν εκεί. Προσγειώθηκα για ακόμη μια φορά στον λασπώδη βυθό και περίμενα. Σε κάθε βουτιά, προσπαθούσα να προσγειώνομαι όσο πιο απαλά μπορούσα για να μην σηκώνω την λάσπη. Έτσι λοιπόν καθώς περίμενα στον βυθό, ένα καλό λαβράκι με προσπέρασε αρκετά γρήγορα. Γύρισα απότομα, σημάδεψα και πάτησα την σκανδάλη. Η βέργα πρόλαβε τον κυνηγό χαμηλά στον λαιμό του και το λαβράκι άρχισε να χτυπιέται για να απελευθερωθεί. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα είχα στα χέρια μου ένα ψάρι 1,6 κιλών. 

Αυτό μάλιστα!!!

Δεν πίστευα στα μάτια μου. Δεν περίμενα μια τέτοια κατάληξη. Εκεί που δεν ήλπιζαν να πιάσω κάτι, είχα πιάσει τρία υπέροχα ψάρια. Όλος χαρά προχώρησα λίγο πιο κάτω ψαρεύοντας. Έκανα αρκετά καρτέρια χωρίς να δω κάτι. Σε μια στιγμή, μέσα στην θολούρα είδα αρκετές σκιές να με προσπερνούν. Κοιτώντας καλύτερα διέκρινα ότι ήταν κέφαλοι. Τους άφησα να περάσουν και περίμενα. Τίποτε... Έκανα μερικά καρτέρια κι αποφάσισα να βγω. Σε ένα από τα τελευταία και ενώ περιμένω στον βυθό, αισθάνονται, κάτι να πλησιάζει από τα αριστερά μου. Γυρίζω απαλά το κεφάλι μου και διακρίνω δύο μυλοκόπια να πλησιάζουν. Μαρμαρώνω στην κυριολεξία και τα περιμένω. Μόλις περνούν από μπροστά μου, σημαδεύω το πιο κοντινό και πατώ την σκανδάλη. Η βέργα το πετυχαίνει στον σβέρκο, σκοτώνοντάς το ακαριαία. Αναδύομαι με το πολύτιμο και σπάνιο τρόπαιο των 1,3 κιλών.

Τι να πει κανείς!!!

Έχω μείνει εμβρόντητος από τα σημερινό ψάρεμα. Έκανα άλλα δύο καρτέρια και βγήκα χωρίς να δω κάτι. Όμως κάτι με "έτρωγε" να βουτήξω στο μεγάλο κοπάδι με τους κεφάλους. Πήγα πίσω στο μέρος που τους είχα δει και βούτηξα ξανά. Κολύμπησα μερικά λεπτά κι έφτασα εκεί που τους είχα δει. Κάνοντας μερικά καρτέρια, έφτασα σε κάποια ξενέρια. Εκεί βρήκα και τα ψάρια που έψαχνα. Μόνο που αυτό το κοπάδι είχε πιο μεγάλα ψάρια. Κάποιοι κέφαλοι πρέπει να ήταν πάνω από δύο κιλά. Η παλάμη μου άρχισε να με τρώει, αλλά εγώ απτόητος. 

"Δεν θέλουμε άλλους κεφάλους σήμερα Ζάχο..." είπα στον εαυτό μου και περίμενα. Ήμουν στην επιφάνεια, κρυμμένος πίσω από ένα ξενέρι και απολάμβανα το όλο σκηνικό. Ακίνητος, παρατηρούσα τα μεγάλα ψάρια να κολυμπούν αμέριμνα. Σε κάποια στιγμή το κοπάδι ξαφνικά σκόρπισε. 

"Μα δεν έκανα τίποτα???" σκέφτηκα. Δεν έχω ολοκλήρωση την σκέψη μου και μια μεγάλη φιγούρα μου κάνει ντου. Ένα μεγάλο και μυτερό κεφάλι με δυό κίτρινα ατρόμητα μάτια και με μια σειρά από κοφτερά και γαμψά δόντια ήρθαν καταπάνω μου. Το ψάρι με πλησίασε σε λιγότερο από μισό μέτρο, σαν να ήθελε να υποδείξει ποιος είναι το αφεντικό της περιοχής, γύρισε απότομα κι ετοιμάστηκε να χαθεί μέσα στην πυκνή θολούρα. 

"Ενεργοποίησε την κάμερα... πια κάμερα... ρίξε γιατί θα το χάσουμε...." είπα ενστικτωδώς στον εαυτό μου. Γύρισα το ψαροντούφεκο, σημάδεψα και πάτησα την σκανδάλη. Δεν ήξερα αν είχα πετύχει τον στόχο μου, γιατί δεν αισθάνθηκα κάποιο τράβηγμα στο σχοινί του όπλου μου. Όμως μετά από μερικά δευτερόλεπτα που νόμισα ότι ήταν ώρες, είδα την γυαλάδα ενός μεγάλου ψαριού που τρεμόπαιζε. Βουτώ πάνω στο ψάρι το οποίο φτύνει ένα κομμάτι από άσπρη σακκούλα. Έτσι μου φάνηκε. Καθώς το πλησιάζω, το μεγάλο γοφάρι φτύνει ένα μισό καλαμάρι. 

Έχω μείνει άφωνος!!!

Το γοφάρι και το φαΐ του!!!

"Τελικά δεν ήταν σακούλα, αλλά το υπόλοιπο καλαμάρι!!!" σκέφτηκα. Έπιασα το ψάρι από την ουρά και μετά από τα βράγχια του. 
"Το γοφάρι είναι πολύ μεγάλο.... Πόσο μεγάλο είναι??? Ρεκόρ μου???" αναρωτήθηκα καθώς έπαιρνα τον δρόμο του γυρισμού. Ήμουν εκστασιασμένος και φυσικά δεν ψάρεψα καθόλου. Το είχα στην αγκαλιά μου, φιλώντας το κι έτσι βγήκα έξω. 

Όταν Θέλει να σου τα Δώσει...και κάτω από ποιες συνθήκες!!!

Είχα πολύ ώρα για να ψαρέψω, αλλά ποιος είχε όρεξη για ψάρεμα. Μου Έδωσαν απίθανα ψάρια και να μου το Έλεγαν δεν νομίζω ότι θα το πίστευα... και κάτω από ποιες συνθήκες.... Τελικά το γοφάρι ήταν έξι κιλά, 100 γραμμάρια μικρότερο από το μεγαλύτερο γοφάρι που έχω πιάσει πάλι σε αυτά τα νερά, αρκετά χρόνια πίσω!!! Ντύθηκα, καθάρισα τα ψάρια και πότε έφτασα στον Πειραιά δεν το κατάλαβα... 

Translation of the above article. 

Title: The large bluefish and more...

Photo- video: Zacharias Skevofilax.

Since it was our National holiday, I decided to go a fishing trip to my favourite N. Evoikos Gulf. Early in the morning I drove where I wanted to dive. The sea was still, motionless. I got dressed and dived immediately, but a very unpleasant surprise was waiting me. I could literally cut the blur with a knife. I did some ambushes and I got disappointed. Nothing was swimming.

"Things are going to be very difficult Zac... probably we won't catch anything today..." I said to myself. I continued the fruitless ambushes, when from my left, a mullet (Mugil cephalus) about a kilo in weight, passed me. The spear stoke the mullet on the neck and I caught my first fish. (1st Picture: The first fish of the day...). I took a little courage and continued my ambushes. After a while, a sea-bass (Dicentrarchus labrax) swam to my right. The fish stopped for a moment, looked at me, and decided to continue its course. I had all time to aim and caught another of fish about a kilo in weight.       (2nd Picture: The first sea-bass...).

"So far, so good..." I thought. A little further down on an ambush a very large school of big mullets swam towards me. I waited to see if a predator was following them. In vain though. The mullets swam around me without anything else following them. So I aimed one of the biggest and pulled the trigger. I caught a fish close to a kilo and a half. The fish fought hard enough to free itself, thus frightening the rest of the fish that were lost in the murky waters. (3rd Picture: The big mullet...). I put the fish on my buoy and swam a little further away. I changed fishing spot and started diving a little deeper. Here also the sea was blurry. No matter how deep I dived, lady blurry was present. I landed once more on the muddy bottom and waited. In each dive, I tried to land as gently as I could so as not to stir up the mud. So while I was waiting on the sea bed, a good size sea-bass swam by me quite fast. I turned sharply, aimed and pulled the trigger. The spear stroke the predator low in its neck and the sea-bass began to fight to free itself. After a few seconds I had in my hands a 1.6 kg fish. (4th Picture: Now we are talking!!!). I could not believe what I was seeing. I did not believe such outcome. I did not expect to catch anything, instead I had caught three wonderful fish. I happily swam a little further down. I did several ambushes without seeing anything. At one point, in the blur I saw several shadows passing by me. Looking more carefully, I was able to see that they were mullets. I let them pass and waited. Nothing... I did some more ambushes and decided to go out. In one of the last ambushes and while I was waiting at the bottom, I felt something was approaching from my left. I gently turned my head and saw two shi-drums (Umbrina cirrosa) approaching. I literally froze and waited for them. As soon as they pass in front of me, I aimed at the closest one and pulled the trigger. The spear succeeded its task, hitting the fish in the neck, killing it instantly. I emerged with the precious and rare trophy of 1.3 kilos. (5th Picture: No comments!!!). I was astonished by today's fishing. I did a couple more ambushes in vain and went out. But something was telling me to dive again where I had met the large school of mullets and so I did. I swam for a few minutes and got where I had seen the mullets. I did several ambushes and reached a fishing ground where some rocks were emerging out of the sea level. There I found the mullets I was looking for. But these fish were bigger in size. Some mullets seemed to be over two kilos. My fingers were ready to pull the trigger, but I did not give in. 

"We do not want any more mullets today Zac..." I said to myself and waited. I was on the surface, hiding behind a rock and enjoying the whole scene. Motionless, I watched the big fish swimming carefree. At some point the fish suddenly dispersed.

"But I did not do anything???" I thought. I had not completed my thinking and a large figure approached me. A large and pointed head with two yellow fearless eyes and a series of sharp and crooked teeth came over me. The fish approached me in less than half a meter, to indicate who was the boss of the area, turned abruptly and prepared to get lost in the thick blur.

"Turn on the camera... what camera... shoot it because it will be lost in the blur..." I said instinctively to myself. I turned the speargun, aimed and pulled the trigger. I did not know if I had achieved my goal, because I did not feel any force on the other end of the rope of my gun. But after a few seconds, which seemed to be hours, I saw the sheen of a big fish that was flickering. I dived towards the fish, which had spited out a piece of white plastic bag. That's how it looked to me. As I approached it, the large bluefish (Temnodom saltator) spited out half a squid.                              (6th Picture: Speechless!!!). (7th Picture: The bluefish and its lunch!!!).

"It was not a plastic bag, but the rest of the squid!!!" I thought. I caught the fish by the tail and then by its gills.

"The bluefish is very big.... How big is it??? New record???" I wondered as I was swimming on my way back. I was ecstatic and of course I did not fish at all. I had it in my arms, kissing it and so I went out. (8 & 9 & 10th Pictures: When He wants to Provide... and under difficult conditions!!!). (The bluefish and its lunch!!!). I had plenty time to fish, but I did not want to fish. They gave me incredible fishes and if someone could tell me from before today's outcome, I did not think I would believe it... and under what conditions.... The bluefish was six kilos, 100 grams less than the largest bluefish I had caught in these waters, several years ago!!! I got dressed, cleaned the fish and got home in Piraeus without realising how....