Ένα ψάρεμα στο Μυρτώο πέλαγος.

You may find this article in English at the end of the Greek version.

Title: A fishing expedition on the Myrtoan Sea.

Φωτογραφία -  video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ.  

Το ραντεβού είχε κλειστεί πολλούς μήνες πριν. Όμως όταν έφτασε η πολυπόθητη ημερομηνία, ο Θοδωρής με την Μαρία δεν μπόρεσαν να έρθουν λόγω οικογενειακών υποχρεώσεων. Φύγαμε λοιπόν με την Σταυρούλα... Ο δρόμος μια χαρά μέχρι που βγήκαμε από την εθνική οδό. Αν και η απόσταση ήταν σχετικά μικρή, οι πολλές στροφές, οι στενοί δρόμοι και οι βουνοκορφές που έπρεπε να περάσουμε κυριολεκτικά μας κούρασαν. Τελικά μετά από 4,5 ώρες από την ώρα που ξεκινήσαμε, εμφανίστηκε μπροστά μας η θάλασσα. Μεγάλοι κι απότομοι γκρεμοί, κατεβαίνοντας προς την θάλασσα και ξαφνικά να μια υπέροχη καταπράσινη κοιλάδα. Λες και είμασταν σε ένα από το μυθιστορήματα του Ιουλίου Βερν ή στο Jurasic Park... Μια αποκομμένη κοιλάδα στην μέση του πουθενά. Είχαμε φτάσει επιτέλους στο Κυπαρίσσι. 

Το πανέμορφο Κυπαρίσσι!!!

Περικυκλωμένο από πανύψηλα βουνά, δεν φαινόταν καθόλου από τον δρόμο. Μόνο όταν κανείς φτάσει πολύ κοντά μπορεί να το δει. Η δε οδήγηση, εμπειρία ζωής!!! Φτάσαμε στο ξενοδοχείο κι αφού τακτοποιηθήκαμε, βγήκαμε για μια βόλτα και για βραδινό. Τα πάντα ήταν ήρεμα. Ακόμη και το σερβίρισμα του φαγητού έχει την δική του ηρεμία. Λες και οι ντόπιοι το κάνουν επίτηδες για να απολαύσουμε το υπέροχο τοπίο. Φυσικά μετά από λίγο δεν μας ενοχλούσε αυτή η βραδύτητα. Ίσα-ίσα ήταν απολαυστική και η ρυθμοί της καθημερινότητας έπεσαν. Άνθρωποι χαμογελαστοί, να σε χαιρετούν (οι περισσότεροι)... όπως είναι η ουσία της Ζωής. Εννοείται ότι στο τέλος καταλήξαμε για ένα ντόπιο γλυκό στο Γλυκάκι. Αυτό που μας έκανε εντύπωση ήταν μια επιγραφή που την είχε γράψει η ιδιοκτήτρια η κ. Νόρα. 

Τα λόγια είναι περιττά!!!

Με τον σύζυγο τον κ. Γιώργο φτιάχνουν σπιτικά, πεντανόστιμα γλυκά που μαζί με την απλότητα τους σε κερδίζουν....

Αλλά ας γυρίσουμε και στο ψάρεμά μας. Μιας και δεν θα έρχονταν τελικά με τον Θοδωρή, τον ρώτησα που να βουτήξω και φυσικά μου είπε με λεπτομέρειες που να πάω. Όταν τα σημείωνα, μια σκέψη μου ξέφυγε και την είπα μεγαλόφωνα.: "Υπάρχει κάποιο μέρος που να μην το έχεις ψαρέψει???" Ένα τρανταχτό γέλιο ακούστηκε και ένα απλό: "Υπάρχουν...." πήρα για απάντηση.

Ξύπνησα πρωί και ξεκήνισα για τον ψαρότοπο. Είχα μια αμφιβολία για τα σημάδια του Θοδωρή, μίας κι είχε ψαρέψει σε αυτό το μέρος περίπου 20 χρόνια πριν. Βούτηξα από την παραλία και καθώς προχωρούσα είδα κάτι περίεργο μισό-κρυμμένο στην άμμο. Βούτηξα δίπλα του κι είδα ένα αρκετά μεγάλο σκαρμό. Είχε χωθεί μέσα στην άμμο κι έχοντας το ανάλογο χρώμα δεν φαινόταν καθόλου. Εκεί περίμενε να περάσει κάποιο ψαράκι για να το αρπάξει.

Ο σκασμός περιμένοντας...

Μόλις τον πλησίασα πήρε δρόμο για να πάει λίγο πιο κάτω για να χωθεί και πάλι στην άμμο. Αυτό έγινε 3-4 φορές, μέχρι που πήρα τα πλάνα που ήθελα και τον άφησα στην ησυχία του. Ξεκίνησα λοιπόν να ψάχνω τα σημάδια του Θοδωρή... Στα ρηχά βρήκα έκπληκτος την σχισμή όπου ακριβώς που μου είχε πει. Μια οριζόντια βαθειά σχισμή εκεί που δεν περιμένεις να υπάρχει. Έψαξα για τα άσπρα ψάρια, αλλά η σχισμή ήταν γεμάτη με μικρούς σηκιούς. Ήταν ψάρια από 300 γρ έως το πού 500 γρ. Έψαξα καλά την σχισμή αλλά δεν είδα κανένα άλλο ψάρι. Περίμενα να βρω κάποιο ροφοειδές, λόγω του αριθμού των σηκιών, αλλά μάταια. Kολύμπησα να βρω το επόμενο μέρος που μου είχε πει ο Θοδωρής. Ωραίες πλάκες εμφανίστηκαν μπροστά μου, στην μέση του πουθενά, όπως μου τις είχε περιγράψει ο φίλο μου. Ξεκίνησα λοιπόν τα καρτέρια, ελπίζοντας μήπως μου έρθει κάτι καλό. Μάταια όμως. Κάποιοι ευμεγέθεις σαργοί ακόμη τρέχουν.... Σε μια στιγμή κι ενώ είμαι καλά κρυμμένος, βλέπω ένα σαλάχι να κολυμπά στο βυθό. Βγαίνω από την κρυψώνα μου, απλά για να έχω το πλάνο. Με το που με παίρνει χαμπάρι εξαφανίστηκε εν ριπή οφθαλμού. 

"Δύσκολα τα πράγματα..." σκέφτηκα. Προχωρώ και βλέπω ένα κοπαδάκι από σαργούς & κακαρέλους να μπαινοβγαίνουν σε μια σχισμή. Παίρνω το κοντό ψαροντούφεκο και βουτώ. Φτάνω στο άνοιγμα και το μόνο αξιόλογο ψάρι είναι ένας κακαρέλος.

"Δεν ήρθαμε εδώ για κακαρέλους..." είπα στον εαυτό μου και δεν έριξα. Καθώς βγάζω το κεφάλι από την σχισμή, βλέπω μπροστά μου 6-7 συναγρίδες να μα κοιτούν. Το μεγαλύτερο ψάρι ήταν περίπου 3-3,5 κιλά και είναι σε απόσταση 3 μέτρων περίπου μακριά μου. Ξεκολάω όσο πιο ήρεμα μπορούσα και αναδύομαι σχεδόν ακίνητος. Παίρνω το μακρύ ψαροντούφεκο και πλακώνομαι στα καρτέρια. Σας πληροφορώ δεν τις είδα ποτέ. Ούτε από μακριά!!! Σε κάποια στιγμή μου ήρθαν κιλίσιες καρακίδες. Τις αγνόησα και συνέχισα να ψάχνω τις συναγρίδες. Οι καρακίδες έκαναν έναν κύκλο από πίσω μου για να περάσουν όλες μαζί από μπροστά μου. Τα υπέροχα κίτρινα χρώματά τους πρόσθεσαν λίγη ακόμη μαγεία στον ήδη μαγικό βυθό. Χαμογέλασα παρατηρώντας τες μέχρι που χάθηκαν στο βαθύ μπλε. 

Όμορφα περίεργες...

Σε ένα από τα πολλά καρτέρια, καθώς κοιτούσα τον ορίζοντα, συνειδητοποιώ, ότι δίπλα μου σε μια σχισμή υπάρχει ένα καλό μαύρο, μάλλον ροφός. Το ψάρι κάθεται από την έξω πλευρά της σχισμής, μακριά μου. Αναδύομαι κι αφού ξεκουραστώ, βουτιά πάλι αλλά πιο κοντά στο μονόπετρο. Τώρα ο ροφός έχει μπει μέσα και με κοιτά ακίνητος μέσα στο σκοτάδι που του παρέχει η σχισμή του μονόπετρου. Αφού βεβαιώθηκα ότι οι συναγρίδες δεν έρχονταν, γύρισα το ψαροντούφεκο σημαδεύοντας τον ροφό. Δεν ήθελα να ανάψω φακό, μήπως και τρομάξω το ψάρι. Σημάδεψα και πάτησα την σκανδάλη. Χαμός. Η βέργα τραντάχτηκε βίαια και το ψάρι προσπάθησε να πάει προς τα δεξιά, όπου ήταν και το βαθύτερο μέρος της σχισμής. Από την μια το τράβηγμά μου, από την άλλη η μακριά βέργα, σταμάτησαν την φυγή του. Ταυτόχρονα πετάχτηκε μια μεγάλη σκορπίνα που τρύπωσε λίγο πιο κάτω. Αναδύθηκα έχοντας τεντωμένο το σχοινί. Πήρα μερικές γρήγορες ανάσες, έδεσα το σχοινί στην σημαδούρα, πήρα το κοντό ψαροντούφεκο και βούτηξα στο ψάρι. Ο ροφός ήταν όλος έξω από την σχισμή. Το ένα φτεράκι της βέργας είχε σκαλώσει, αλλιώς θα τον είχα στα χέρια μου με την πρώτη βουτιά. Ξεσκάλωσα την βέργα και διαπιστώνοντας ότι η βολή μου ήταν καλή δεν τον δευτέρωσα.  

Ο βασιλιάς πιάστηκε...

  Η βέργα τον είχε πετύχει κάτω από το μάτι... Τακτοποίησα στην σημαδούρα μου τον 3,5 κιλά ροφό και βούτηξα για την σκορπίνα.

Τέλος...

 Ήταν εκεί που την είχα δει και κρυβόταν μέσα στην θολούρα που είχε προκαλέσει η μάχη με τον ροφό. Εύκολος στόχος κι έτσι πήρα και μια 600 γρ. σκορπίνα.   

....και η μεγάλη κόκκινη σκορπίνα...

Συνέχισα τα καρτέρια αλλά ούτε οι σαργοί δεν φάνηκαν. Σε μια στιγμή καθώς είμαι στην επιφάνεια διακρίνω ένα σχήμα ψαριού που μάλλον κάθεται πάνω στην άμμο. Μοιάζει με μαύρο ψάρι και φαίνεται μεγάλο. Χωρίς πολλές σκέψεις, πήρα μια βαθειά ανάσα και βούτηξα πάνω στον στόχο μου. Όσο πλησιάζω στον βυθό, ξεκαθαρίζει και η σιλουέτα του ψαριού. Είναι μια μεγάλη σμέρνα, που είχε βγει από μια τρύπα και αιωρείται περιμένοντας κάτι καλό να περάσει... Την πλησίασα για να πάρω το υποβρύχιο πλάνο, ενώ η σμέρνα φοβισμένη, τρύπωσε. Πήγα πιο βαθειά και πόντισα την σημαδούρα για να βουτήξω. Την ώρα που τα βαρίδι της σημαδούρας ακούμπησε στον βυθό, εμφανίστηκε ένα καλό γουρουνόψαρο να περιεργάζεται το κίτρινο βαρίδι. Χωρίς να χάσω καθόλου χρόνο βούτηξα πάνω στο ψάρι. Το γουρουνόψαρο απλά γύρισε και με κοίταξε, δείνοντάς μου έναν μεγάλο στόχο. Σημάδεψα κι έπιασα ένα δίκιλο ψάρι (2,200 γρ). 

Να κι ο μεζές...

Έκανα μερικά ακόμη καρτέρια αλλά δεν είδα τίποτε άλλο. Είχα φτάσει σε ένα μικρό, αλλά βαθύ κάβο, που ήταν το τρίτο μέρος του Θοδωρή. Τον κάβο το "χτυπούσε" ο καιρός κι έτσι ήταν λίγο πιο θολά τα νερά. Έκανα μερικές βαθιές βουτιές, αλλά δεν είδα τίποτε το σπουδαίο. Μικρές στήρες τρύπωναν εδώ κι εκεί αλλά τίποτε μεγάλο. Σε μια από τις βουτιές κι ενώ σέρνομαι να φτάσω στο κόψιμο, βλέπω μπροστά μου έναν καλό σαργό. Γυρίζω ελαφρά το ψαροντούφεκο και την ώρα που πιέζω την σκανδάλη, αντιλαμβάνομαι μια καλή στήρα να με κοιτά από το παρακάτω σκαλί. Αφήνω τον σαργό και πηγαίνω προς την στήρα. Πλησιάζω όσο μπορώ και πατώ την σκανδάλη. Η βέργα βρήκα την στήρα ψιλά στον σβέρκο και με το που τρύπωσε απελευθερώθηκε από την βέργα. Όσο κι αν έψαξα την τρύπα δεν την βρήκα ποτέ. Το καλό είναι ότι θα ζήσει και μάλιστα για πολλά χρόνια μετά από αυτήν την εμπειρία. Τότε αποφάσισα να πάω λίγο πιο ρηχά και να ψάξω το κόψιμο που φαινόταν καλό. Έτσι στην επόμενη βουτιά κι ενώ κατευθύνομαι στα βαθιά, αντιλαμβάνομαι στα αριστερά μου και πιο ρηχά, ένα κοπάδι με ωραίους σηκούς. Στρίβω προς τα ψάρια και πλησιάζω σβηστός. Οι σηκιοί με αντιλαμβάνονται κι αρχίζουν να κολυμπούν. Σημαδεύω έναν από τους πιο μεγάλους, και πατώ την σκανδάλη. Η βέργα βρίσκει τον σηκιό στον σβέρκο και καθηλώνει το ψάρι. Τραβώ απαλά την βέργα να ξεβρακώσει κι αναδύομαι με έναν 800 γρ. σηκιό. 

Ο ωραίος σηκιός...

Αφού ξεκουράστηκα έκανα άλλη μια βουτιά μήπως βρω κανέναν σηκιό, αλλά... Έτσι τα μάζεψα και τράβηξα για την παραλία. Εκεί λίγο πριν βγω, κάτι διαφορετικό μου τράβηξε την ματιά μου. Ένα λιλιπούτειο χταποδάκι με κοίταζε πίσω από μια πετρούλα. Με το που το πλησίασα, απλά τράβηξε μια πέτρα κι έκλεισε την πόρτα του σπιτιού του. Έτσι έκλεισε και το ψάρεμά μου στο Μυρτώο πέλαγος.

Υ.Γ1. Το γουρουνόψαρο και την σκορπίνα τα τιμήσαμε την επόμενη μέρα με την ανάλογη παρέα....

Με την καλύτερη παρέα!!!

Υ.Γ2. Τον ροφό μια εβδομάδα αργότερα με την γνωστή ανάλογη παρέα, καθώς επίσης και με δύο πολύ καλούς φίλους από την Αργεντινή, την Πία και τον Μάρκο... 

 

Όλη η τρελοπαρέα μαζί...

Translation of the above article.

 

Title:A fishing expedition on the Myrtoan Sea.

Photo-video: Zacharias Skevofilax.

The date for the fishing expedition was set some months ago. But when the coveted date arrived, Theodore and Maria could not attend due to family obligations. So I left with Stavroula... The road was fine until we left the national road. Although the distance was relatively short, the unlimited turns, the narrow roads and the mountain peaks we had to cross, literally tired us. Finally, 4.5 hours later, the sea appeared in front of us. Large and steep cliffs, descending to the sea and suddenly to a wonderful green valley. It's as if we were in one of Jules Verne's novels or in Jurasic Park... A cut-off valley in the middle of nowhere. We had finally arrived in Kyparissi. (1st Picture: The beautiful Kyparissi!!!) Surrounded by towering mountains, it could not be seen from the road at all. Only when one gets too close can actually see it. The driving was a life-time experience !!! We arrived at the hotel and after settling in, we went out for a walk and later on for dinner. Everything was calm. Even serving food has its own serenity. It was as if the locals were doing it on purpose, so we could enjoy the wonderful landscape. Of course, after a while we were not bothered at all by this slowness. It was almost enjoyable and the rhythms of everyday life dropped. Smiling people, greeted us (most of them)... as is the essence of Life. Of course, we ended up for a local dessert in the store called Glykaki. What impressed us was an inscription written by the owner, Mrs. Nora, which said:

"Life is short,

Time flies,

Enjoy Life" Nora!!!(2nd picture).Together with her husband Mr. George they made homemade, delicious sweets and along with their kindness everything was just perfect...

But let's go back to the spearfishing. Since they were not able to join us, Theodore and Maria, I asked him where to dive and of course he told me every needed detail about where to go. When I was writing them down, a thought came out loud: "Is there a place that you haven't fished???" A loud laugh was heard and a simple: "There are ...." was heard as an answer. 

I woke up early in the morning and drove for the fishing spot. I had some doubts about Theodore's signs, since he had fished this place about 20 years ago. I dived from the beach and as I was swimming, I saw something strange half-hidden in the sand. I dived next to it and saw a fairly large lizardfish (Synodus intermedius). It was hidden under the sand and having the appropriate skin-colour, it was almost invisible.             (3rd Picture: The lizardfish waiting...) It was waiting for any small fish to pass by to catch it. As soon as I approached it, the lizardfish took off, went a little further to plunge back into the sand. This happened 3-4 times, until I got the video-shots I wanted and left it alone. So I started looking for the signs of Theodore... In the shallows, I was surprised to find the slit exactly where he told me. A horizontal deep slit where you do not expect it to be. I was looking for white sea breams (Diplodus sargus), but the slit was full of small corvinas (Sciaena umbra). They were fish, weighting from 300 gr to 500 gr at most. I searched the slit well but did not see any other fish. I was expecting to find a dusky grouper (Epinephelus guaza), due to the number of corvinas, but in vain. I swam to find the next part that Theodore had told me. Nice underwater stones appeared in front of me, in the middle of nowhere, as my friend had described them to me. So I started the ambushes, hoping that something good would come to me. In vain again. Some large size white sea breams are still running.... At some point and while I was well hidden, I saw a stingray (Myliobatoidei) on the seabed. I come out of my hiding place, just to have the video shot. As soon as it realised my presence it disappeared with the blink of an eye.

"Things are going to be difficult ..." I thought. I swam ahead and saw a flock of white sea bream & two-banded sea bream (Diplodus vulgaris) coming in and out of a slit. I took the small speargun and dived. I reached the opening of the slit and the only remarkable fish was a two-banded sea bream.

"We did not come here for two-banded sea bream... " I said to myself and did not pull the trigger. As my head came out of the slit, I saw in front of me 6-7 snappers (Dentex dentex) looking at me. The biggest fish was about 3-3.5 kg and was about 3 meters away from me. I emerged as calmly as I could almost motionless, I could say. I took the long speargun and started the ambushes. I never saw them again, not even from far away!!! At some point I was surrounded by yellow jack (Carangoides bartholomaei) which were about a kilo in weight. I ignored them and kept looking for the snappers. The yellow jacks swam behind me and passed in front of me. Their beautiful yellow colours added a little more magic to the already magical seabed. I smiled watching them until they disappeared into the deep blue waters. (4th Picture: Beautiful and curious...) In one of the many ambushes, as I looked at the horizon, I realised that next to me in a slit there was a good size dusky grouper. The fish was on the outside of the slit, away from me. I emerged and after resting, dived closer to the big rock. But the dusky grouper had moved in and was looking at me motionless in the darkness provided by the slit of the rock. I continued ambushing looking for the snappers, but realising that they were not coming, I turned the speargun aiming the dusky grouper. I did not want to use my underwater flashlight, in order not to scare the fish. I aimed and pulled the trigger. The spear was shaking violently, while the fish tried to go to the right side, where it was the deepest part of the slit. But as I was pulling the rope, along with the long spear, I was successful to stop its movement. At that moment, a large red scorpionfish (Scorpaena scrofa) moved and hide a little further down. I emerged with the rope stretched. I took a few quick breaths, tied the rope to the buoy, took the short speargun and dived again. The entire dusky grouper was out of the slit but one of the flaps of the spear was stuck on the rock, otherwise I would have the dusky grouper in my hands with the first dive.                  (5th Picture: The king is caught...)  freed the spear and realising that my shot was almost perfect, there was no meed for second shot. The spear had stoke the fish under its eye... (6th Picture: The end..." arranged the 3.5 kg. dusky grouper on my buoy and dived for the scorpionfish. It was right there, where I had seen it and it was hiding in the blur caused from the battle with the dusky grouper. Easy target and so I got a 600 gr. scorpionfish. (7th Picture:...and the big red scorpionfish....) I continued the ambushes but even the white sea bream did not appear. As I was swimming in the surface, I saw a fish shape that was probably lied down on the sandy bottom. It looked like a big dusky grouper. Without much thought, I took a deep breath and dived. As I was approaching the bottom, the silhouette of the fish became clearer. It was a large Mediterranean moray eel (Muraena helena), which had come out of a hole and was hovering, waiting for something good to pass... I approached it to get the underwater video shot, while the moray eel scared, crawled backwards in its hole. I decided to try my luck on deeper waters. Plunged the weight at the end on the rope of the buoy and got ready to dive. By the time the weight landed on the seabed, a good size grey triggerfish (Balistes capriscus) appeared observing the yellow weight. Without wasting any time I dived towards the fish. The triggerfish just turned and looked at me, giving me a big target. I aimed and caught a two kilos fish (2,200 gr). (8th Picture:I The delicacy is caught...) I did a few more ambushes but..... I had reached a small but deep cape, which was the third place of Theodore. The cape was on the eye of the weather and so the sea was a little more cloudy. I did some deep dives, but I did not see anything great. Small golden groupers (Epinephelus costae) were hiding left and right. In one of the dives and while I was crawling to reach the underwater cliff, I saw in front of me a good size white sea bream. I turn the speargun slightly and as I was ready to pull the trigger, I realised a good size golden grouper looking at me from a deeper rock. I left the white sea bream alone and continued towards the golden grouper.  I got as close as I could and pulled the trigger. The spear found the golden grouper high on its neck and as it entered its hole it was released from the spear. No matter how hard I searched the hole I could n't find it. The good thing is that it will live for many years after this experience. I decided to go a little deeper and look for the underwater cliff that looked good. So on the next dive and as I was heading deeper, I noticed on my left and shallower, a school of nice corvina. I turned towards to the fish. The corvina noticed my presence and started swimming. I aimed one of the largest, and pulled the trigger. The spear found the corvina on the neck and pined the fish on the seabed. I gently pulled and emerged with a 800 gr. corvina.(9th Picture: The nice corvina...) After I rested, I took another dive in case I could find any more corvina but... So I gathered all my gear and swam towards the beach. There, just before I went out, something different caught my eye. A tiny common octopus (Octopus vulgaris) was looking at me behind a stone. As I approached, it pulled the stone and closed the entrance of its cave. This was how my fishing expedition in the Myrtoam Sea ended.

P.S1. The grey triggerfish and the scorpionfish we was eaten with the best company...(10th Picture: The best company!!!)

P.S2. The dusky grouper was eaten by the best company, accompanied with two good friends from Argentina, Pia & Marcos...                                (11th Picture: The crazy bunch...)

Γοφάρια και άλλα...

You may find this article in English at the end of the Greek version.

Title: Bluefish and more...

Φωτογραφία -  video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ & Σταυρούλα Παναγέα.  

Επιτέλους έληξε η απαγόρευση του Μάη, η καραντίνα και λοιπές βλακείες σε ότι αφορά το ερασιτεχνικό ψαροντούφεκο ή ψάρεμα εν γένη. Βέβαια παρουσιάστηκε το καινούργιο νομοσχέδιο σε ότι αφορά την ερασιτεχνική αλιεία.... και ότι για όλα τα δεινά φταίνε οι ερασιτέχνες αλιείς. Εννοείται ότι όλοι οι ερασιτέχνες δεν είναι άγιοι, αλλά όχι κι έτσι. Είμαστε λαός της υπερβολής και ο καθένας κοιτά μόνο την πάρτη του δυστυχώς. Το τι ζημιά κάνουν οι ανεμότρατες, μηχανότρατες, γρι-γρι, κουλούρες ή και τα άλλα είδη των τράτων, ουδείς ο λόγος. Αυτοί μπορούν καθημερινά να βιάζουν στην κυριολεξία την θάλασσα, αλλά δικαιολογούνται γιατί είναι επαγγελματίες!!! Πρέπει να ζήσουν τις οικογένειες τους και ας καταστρέφουν το μέλλον των επόμενων γενεών!!! Τι άλλο να πω... μάλλον έχω πολλά να πω αλλά....

Έτσι ξεκίνησα αξημέρωτα να πάω στον αγαπημένο μου Β. Ευβοϊκό, που είχα να τον ψαρέψω πάνω από οκτώ μήνες λόγω της καραντίνας!!! Μετά από περίπου δύο και πλέον ώρες οδήγησης έφτασα εκεί που ήθελα την ώρα που χάραζε. Με ανυπομονησία ντύθηκα και βούτηξα. Με περίμενε όμως μια ευχάριστη έκπληξη. Τα νερά ήταν θολά.... σιγά μην δεν ήταν. Όμως η θάλασσα ήταν ζεστή, πράγμα που δεν το περίμενα!!! Στην επιφάνεια της θάλασσας η θερμοκρασία ήταν 20^οC!!! Είχα πάρει και μια πιο χοντρή στολή, μήπως και χρειαστεί αλλά ευτυχώς... Τα ψάρια όμως δεν ήταν παρόντα, τουλάχιστον αυτά που εγώ έψαχνα. Σε ένα καρτέρι μια τσιπούρα μου ήρθε από τα δεξιά μου, πέρασε ξυστά από το κεφάλι μου και έφυγε και τα βαθειά, δίνοντας μου όλο τον χρόνο να ετοιμαστώ. Όντως της έριξα κι έπιασα μια μισόκιλη τσιπούρα. Με είχε μπερδέψει η θολούρα και η κοντινή απόσταση του ψαριού. Αυτό είχε σαν συνέπεια να μου φανεί μεγαλύτερο το ψάρι και να του ρίξω. Είχα κάνει ένα ακόμη λάθος. 

Το λάθος...

"Το ψάρι είναι μικρό, κακώς το πιάσαμε Ζάχο...." είπα στον εαυτό μου στενοχωρημένος. Λίγο πιο κάτω σε ένα ακόμη καρτέρι, παρέλασαν μπροστά μου κέφαλοι, λαβράκια και τρεις τσιπούρες. Τώρα όμως είχα εξοικειωθεί με την θολούρα και καταλάβαινα ότι τα ψάρια ήταν μικρά για εμένα. Τα μεγαλύτερα ήταν κοντά στο κιλό με εξαίρεση τις τσιπούρες που ήταν σαν κι αυτήν που είχα ήδη πιάσει. Έτσι απλώς τα παρατηρούσα... 

Η παρέλαση των.... μικρών....

Αυτό συνέβη αρκετές φορές στα επόμενα καρτέρια, χωρίς να δω κάτι μεγάλο. Δεν με πείραξε καθόλου, γιατί απολάμβανα την βουτιά μου, την ελευθερία μου. Αποφάσισα να πάω λίγο πιο βαθειά μήπως και δω κάτι αξιόλογο. Προχώρησα αρκετά και την ώρα που ετοιμαζόμουν να βουτήξω με περικύκλωσε ένα τεράστιο κοπάδι από ψιλή σαρδέλα. Ήταν τόσα πολλά τα ψαράκια που δεν μπορούσα να δω τι υπήρχε πίσω από το κοπάδι. Τα μικρά τους σώματα, όπως κολυμπούσαν άστραφταν στον ήλιο, κάνοντας το τοπίο μαγικό. Εκπληκτικά χρώματα εμφανίζονταν μπροστά στα μάτια μου, για να χαθούν στα επόμενα δευτερόλεπτα. 

Η ομορφιά σε όλο της το μεγαλείο!!!

Δεν ήθελα να σταματήσει αυτό το υπέροχο σόου, αλλά τότε τα ψαράκια έκαναν ένα απότομο σπάσιμο, δείχνοντας μου από που ερχόταν ο κυνηγός. Ξαφνικά μπροστά μου εμφανίστηκαν σαφρίδια που προσπαθούσαν να αρπάξουν κάποια σαρδελίτσα. Που και που μικροσκοπικά λέπια γυάλιζαν στην θάλασσα, σημάδι ότι κάποια σαφρίδια είχαν πετύχει τον στόχο τους. Πίσω από τα σαφρίδια εμφανήστικε κι ένα κοπαδάκι από 5-6 μικρά γοφάρια. Το μεγαλύτερο μπορεί να ήταν του κιλού κι εγώ απλά τα χάζευα για το πόσο εύκολα και γρήγορα έρεαν μέσα στο νερό. Αυτό έγινε αρκετές φορές, ενώ όσες βουτιές κι αν έκανα στα βαθειά, πέραν από τα πιο κρύα και θολά νερά δεν είδα τίποτε το ιδιαίτερο. Έτσι αποφάσισα να πάω πάλι στα ρηχά. Ξεκίνησα πάλι τα καρτέρια, απολαμβάνοντας την ηρεμία της απέραντης μοναξιάς μου. Κάποια στιγμή, ένα κοπαδάκι από την ψιλή σαρδέλα ήρθε προς το μέρος μου. Λικνιζόταν στο φως και μάλλον τσιμπολογούσαν το πλαγκτόν. Ξαφνικά, χωρίς κανένα λόγο, τρομοκρατημένα εξαφανίστηκαν προς τα δεξιά μου. Κατάλαβα ότι κάτι πλησίαζε από τα αριστερά μου. Γύρισα το κεφάλι μου και είδα ένα ωραίο γοφάρι να με πλησιάζει γοργά. Εγώ μαρμάρωσα για να μην το τρομάξω. Ήρθε με είδε και έστριψε προς τα βαθεία. Εύκολη βολή λόγω του όγκου του ψαριού. Η βέργα βρήκε τον κυνηγό λίγο πριν τα βράγχια του. Ήταν τόσο κοντινή η βολή, που η βέργα ξεπέρασε το γοφάρι και καθώς επιτάχυνε το ψάρι την έσερνε μαζί του. Το ψάρι αντιστάθηκε αρκετά. Εγώ το πίεσα τραβώντας το κοντά μου αρκετές φορές. Όποτε όμως έπαιρνε δρόμο, το άφηνα για να το πιέσω πάλι μόλις σταματούσε να "τρέχει". Δύο φορές το έπιασα από την ουρά του, αλλά με ένα δυνατό χτύπημα, μου έφυγε από το χέρι. Τελικά μετά από δέκα λεπτά το είχα στα χέρια μου. Ήταν ένα υπέροχο δώρο που ζύγιζε 3,850 γρ. Επιτέλους έπιασα ένα εκπληκτικό γοφάρι. 

Καλώς το πρώτο!!!

Το γέμισα φιλιά και το κρέμασα στην σημαδούρα μου, ευχαριστώντας τα Ουράνια για το δώρο Τους. Αποφάσισα να γυρίσω πίσω ψαρεύοντας, μιας και η κούραση και ο λίγος ύπνος άρχιζαν να επηρεάζουν τις βουτιές μου. Μετά από δύο καρτέρια συνέβη ακριβώς το ίδιο. Τώρα όμως με έχει περικυκλώσει ένα αρκετά μεγάλο κοπάδι από σαρδελίτσες. Κολυμπούν αμέριμνες μπορώ να πω κι εγώ χαζεύω τις φιγούρες που κάνουν. Ξαφνικά, όλες μαζί τρέπονται σε φυγή προς τα δεξιά μου. Συναγερμός. Παρατηρώντας τον ορίζοντα, ένα ακόμη ωραίο γοφάρι εμφανίστηκε στα αριστερά μου. Καθώς γύρισα το κεφάλι μου, το ψάρι με είδε και έστριψε αρκετά μακριά. Γνωρίζοντας ότι τα γοφάρια δεν επιστρέφουν να δουν ξανά ότι κι αν τους κάνεις, κινήθηκα προς το ψάρι. Αυτό αντιλαμβανόμενο την κίνηση μου, έστριψε για να με δει. 

" Ή τώρα ή ποτέ...." είπα και πάτησα στην σκανδάλη. Η βολή ήταν οριακή, περίπου κοντά στα 5 μέτρα!!! Από το τρελό ξετύλιγμα του μουλινέ, κατάλαβα ότι είχα πετύχει τον στόχο μου. Όμως δεν γνώριζα πόσο καλή ήταν η βολή μου. Έτσι δεν πίεσα καθόλου το ψάρι. Κρατούσα τεντωμένο το σχοινί, ακολουθώντας τα τερτίπια του ψαριού. Έχουν περάσει περίπου 20 λεπτά και το γοφάρι είχε αρχίσει να κουράζεται. Μαζεύω απαλά το σκοινί και σιγά-σιγά το ψάρι έρχεται κοντά μου. Παρατηρώ όμως ότι αφενός το ένα φτεράκι της βέργας είναι κλειστό κι αφετέρου η πληγή του ψαριού είναι μεγάλη. Πιάνω την βέργα γρήγορα και με μια απότομη κίνηση την σπρώχνω μέσα στο ψάρι. Σαν αποτέλεσμα η βέργα ξεπέρασε το ψάρι, το οποίο με ένα χτύπημα της ουράς του εξαφανίστηκε για ακόμη μια φορά μέσα στην θολούρα. Τώρα όμως ήμουν σίγουρος για την βολή μου και γνωρίζοντας ότι το ψάρι ήταν κουρασμένο, με πολύ προσοχή το έφερα στην αγκαλιά μου. Το άρπαξα από τα βράγχια κι εκεί έλαβε τέλος η σεμνή τελετή. Είχα πιάσει ένα ακόμη υπέροχο γοφάρι, λίγο πιο μικρό από το προηγούμενο (3,700 γρ). Τι να πω. 

...να και το δεύτερο.... το μικρό!!!

Πετούσα παρά κολυμπούσα από την χαρά μου. Το κρέμασα κι αυτό στην σημαδούρα και τράβηξα προς την παραλία. Έκανα μερικά καρτέρια, αλλά σε ένα μέρος κάτι με "έτρωγε" να βουτήξω λίγο πιο βαθειά. Είπα να μην αγνοήσω αυτό το συναίσθημα και βούτηξα. Προχώρησα μέσα στην θολούρα μέχρι στο βαθύτερο σημείο που ήθελα να φτάσω. Εκεί στο απύθμενο βάθος των 5,2 μέτρων, είδα κάποια μικρά λαβράκια να φεύγουν από μπροστά μου. Περίμενα, ψάχνοντας μέσα στην θολούρα, όταν από μπροστά μου εμφανίστηκε ένα καλό λαβράκι. Σχεδόν εξ επαφής, πάτησα την σκανδάλη και το λαβράκι εξαφανίστηκε μέσα στην θολούρα. Ξέροντας την βολή μου, τράβηξα το ψάρι κοντά μου γρήγορα. Έπιασα ένα λαβράκι των 1,4 κιλών και βγήκα. 

...και ο λύκος...

Όμως με περίμενε ακόμη μια ευχάριστη έκπληξη. Είχε έρθει με την βάρκα του ο φίλος μου ο Πέτρος. Έβαλα τα ψάρια στο ψυγείο πάγου και ανέβηκα στην βάρκα. Τα είπαμε και την έπεσα για ύπνο. Άφησα τον Πέτρο να ψαρέψει και μετά από έναν δίωρο ύπνο ήμουν έτοιμος πάλι. Ο Πέτρος είχε πιάσει ήδη τέσσερα μισόκιλα τσαούσια!!! Μου είπε που να βουτήξω και το έπραξα. Όπου δεν ήταν καλυμμένος με πέτρες ο βυθός, η θολούρα ήταν απίστευτη. Στα λιγοστά βράχια που υπήρχαν, τα πράγματα ήταν κάπως καλύτερα. Είδα μικρούς συκιούς να με παρατηρούν, αλλά τίποτε άλλο. Στην επόμενη βουτιά μου ήρθαν δύο τσαούσια. Σημάδεψα το μεγαλύτερο κι έπιασα ένα ψάρι των 450 γρ. 

...και το κόκκινο....

Εκεί είπα τέλος για σήμερα.... Ανέβηκα στην βάρκα κι άραξα. Ο Πέτρος συνέχισε το ψάρεμα κι έπιασε δύο σαφρίδια και βγήκαμε. Αποχαιρετιθίκαμε και έφυγα για το σπίτι περιχαρής. Το πρώτο ψάρεμα του Ιουνίου ήταν απόλυτα πετυχημένο. Οι φωτό βγήκαν την επόμενη στον Πειραιά λόγω της μεγάλης κούρασης....

Όλα μαζί...

Υ.Γ. Το "μικρό" γοφάρι το μισό το κάναμε ceviche και το άλλο μισό στα κάρβουνα και το φάγαμε με την καλύτερη παρέα..... (Σταυρούλα και Σοφία)!!!

...με την καλύτερη παρέα !!!!

Translation of the above article. 

Title: Bluefish and more...

Photo-video: Zacharias Skevofilax & Stavroula Panagea.

The May ban, the covid 19 quarantine and other nonsense restrictions regarding amateur spearfishing or fishing in general has finally ended. Of course, the new bill was presented in terms of recreational fishing... and that amateur fishing were to blame for all the fishing problems. Of course, not all amateurs are saints, but let's get serious. We, the Greeks in general, are people of exaggeration looking only at ourselves, unfortunately. What damage do the trawlers, the drifting nets etc, no politician mentioned anything. They can literally rape the sea every day, but they are justified because they are professionals!!! The excuse is that they must support their families and so they are allowed to destroy the fishing future of the next generations!!! I could continue foe ever.... but....
So, early at dawn, I drove to my favourite N. Evoikos bay, which I had not fished for more than eight months due to the covid 19 quarantine!!! After more than two hours of driving I got where I wanted to fish. I impatiently got dressed and dived. A pleasant surprise awaited me. The waters were cloudy.... as usual. But the sea was warm, which I did not expect!!! At sea level the temperature was 20^οC!!! On the other hand, the fish were absent, at least the ones I was looking for. In an ambush a gilt-head (sea) bream (Sparus aurata) came to my right, passed near-by my head and swam for the deeper waters, giving me all the time I needed to be prepare. I pulled the trigger and caught a half-kilo of gilt head sea bream. I was confused by the blur and the close distance of the fish. As a result, the fish looked much bigger. I had made a mistake. (1st Picture: The mistake....)
"The fish is small, catching it was a mistake, Zac..." I said to sadly myself. A little further down in another ambush, mullets (Mugil cephalus), sea basses (Dicentrarchus labrax) and three gilt-head (sea) breams paraded in front of me. But now I was familiar with the blur and realised that the fish were small too. The biggest ones were close to a kilo with the exception of the gilt-head (sea) breams which had the same size like the one I had already caught. So I just gazed at them...(2nd Picture: The parade of... the small ones...). This happened several times in the following ambushes. I did not mind at all, because I enjoyed my diving, my freedom. I decided to go a little deeper to see if there was something worthwhile. I swam further away from the shore and as I was getting ready to dive, I was surrounded by a huge school of sardines (Sardina pilcharduss). The fish were so many, that I could not see what was behind them. Their small bodies, as they swam, sparkled in the sun, making the landscape magical. Amazing colours appeared before my eyes, to be lost in the next seconds. (3rd Picture: Beauty!!!). I did not want to stop this wonderful show, but at some point the entire body of the sardines made a sharp turn, showing me from where the predator was approaching. Suddenly a school of Mediterranean horse mackerel (Trachurus mediterraneus) appeared in front of me trying to grab some sardines. Every now and then tiny scales glistened in the sea, a sign that the mackerels had achieved their goal. Behind the mackerels appeared a flock of 5-6 small bluefish (Temnodom saltator). The biggest one was about a kilo and I was just amazed how easily and quickly they could flow into the water. This happened several times, and no matter how many dives I made in deeper waters, apart from the colder and turbid waters, I did not see anything special. So I decided to go to the shallow waters once more. I started the ambushes again, enjoying the calmness of my infinite loneliness. At one point, a small school of sardines came towards me. They swayed in the light and they probably nibbled on the plankton. Suddenly, for no reason, they disappeared in terror to my right. I realised that something was approaching from my left. I turned my head and saw a nice bluefish approaching me quickly. I froze so as not to scare it. It approached me, looked at me and turned for the deep blue. It was an easy shot due to the size of the fish. The spear found the predator just before its gills. The shot was so close that the entire spear passed through the bluefish's body and as it accelerated the fish was dragging along the spear. The fish resisted quite a bit. I pulled it close to me several times. But whenever it was swimming away, I left it go, to pull it again as soon as it stopped "running". I grabbed it by the tail twice, but with a strong blow, it got free. Finally after ten minutes I had it in my hands. It was a wonderful gift that weighed 3.850 gr. I finally caught an amazing bluefish. I kissed it several times and hung it on my buoy, thanking the Heavens for their gift. (4th Picture: Welcoming the first bluefish!!!). I decided to return to the shore while fishing, as I was getting tried since I had not slept enough the previous night. After a couple ambushes exactly the same thing happened. I was surrounded by a fairly large school of sardines that they were carefree swimming I could say, and I gazed at their "dance'. Suddenly, they all disappeared to my right. My senses went to the maximum. Looking at the horizon another nice bluefish appeared to my left. As I turned my head, the fish realised my presence and changed direction quite far away from me. Knowing that the bluefish do not return again, whatever you do to them, I swam towards the fish. Realising my movement, it turned to see me.
"Now or never..." I said and pulled the trigger. The shot was marginal, about 5 meters long!!! From the crazy unwinding of the reel, I realized that I had achieved my goal. But I did not know how good my shot was. So I did not pull the fish at all. I held the rope tight, following the tricks of the fish. About 20 minutes had passed and the bluefish was starting to get tired. I gently reeled in the rope and slowly the fish appeared close to me. I noticed that one of the two flaps of the spear was closed and the wound of the fish was quite large. I caught the spear quickly and with a sudden movement I pushed it through the fish. As a result, the spear passed through the body of the fish, which with one blow of its tail disappeared once more into the blurry waters. But now I was sure of my shot and knowing that the fish was tired, very carefully I brought it to my arms. I grabbed it by the gills and there the modest ceremony ended. I had caught another wonderful bluefish, a little smaller than the previous one (3.700 gr). (5th Picture:...the second and... smaller....). I could say that I was flying rather than swimming from the joy. I hung it on the buoy and swam towards the beach. I did few more ambushes, but in one spot something was telling me to dive a little deeper. I decided not to ignore this feeling and dived. I went through the blurry waters to the deepest point I wanted to reach. There, at the abyss of 5.2 meters, I saw some small sea basses swimming in front of me. I was waiting, looking through in the blur, when a good size sea bass appeared in front of me. I could easily touch it, I pulled the trigger and the sea bass disappeared into the blurry waters. Knowing that my shot was very good, I reeled in the fish quickly. I caught a sea bass of 1.4 kilos and went out. (6th Picture: ...and the sea-wolf...). But there a pleasant surprise was waiting me. My friend Peter had arrived with his boat. I placed the fish in the ice cooler and got on the boat. We talked and I fell asleep. I let Peter to fish and after a two hour sleep, I was ready again. Peter had already caught four half kilo pink dentex (Dentex gibbosus)!!! He told me where to dive and I did. Where the seabed was not covered with stones, the blur was unbelievable. On the few rocks that existed, things were a bit better. I saw little corvina (Sciaena umbra) watching me, but nothing else. In the next dive, two pink dentex approached me. I aimed the largest one and caught a fish of 450 gr. At that point my fishing expedition ended...(7th Picture:... the red one...). I got on the boat and sad down. Peter continued fishing and caught two good size Mediterranean horse mackerel and we went out. We talked a bit, took care the boat and I left for home happy. The first fishing trip in June was a complete success. The photos were taken the next day in Piraeus, since I was very tired....

(8th & 9th Pictures: All together...)

P.S. Half of the "small" bluefish was used to make ceviche and the other half was barbequed and consumed with the best company..... (Stavroula and Sofia) !!! 

(10th Picture: ...with the best company..... )

Το κράξιμο του κορμοράνου, τα λαβράκια και η χαδιάρα χειλού !!!

You may find this article in English at the end of the Greek version.

Title: The cracking cormorant, sea basses and the cuddly ocellated wrasse.

Φωτογραφία -  video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ  

Το τελευταίο Σαββατοκύριακο που επιτρέπεται το ψάρεμα, (έρχεται η απαγόρευση του Μαΐου), τα φόρτωσα όλα και πήγα ένα ολοήμερο υποβρύχιο ψάρεμα εντός του νομού Αττικής. Ο κορωνοϊός έχει εισβάλει για τα καλά στην ζωή μας, μαζί με την παράνοια που τον ακολουθεί... Μεταξύ των άλλων, για ένα μεγάλο διάστημα απαγορευόταν η ερασιτεχνική αλιεία για να μην κολάσουμε τον ιό, την ώρα που θα ψαρεύουμε μόνοι μας. Κατά τα άλλα δεν κολλάει  στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στα super market, στα σχολεία κλπ. Έτσι μετά από κάποια ώρα οδήγησης έφτασα εκεί που ήθελα, ετοιμάστηκα και βούτηξα. 

Σε ένα από τα πολλά καρτέρια μου, προσγειώθηκα για ακόμη μια φορά σε μια φυκιάδα και περίμενα. Τα νερά πολύ θολά με κυματισμό, ενώ τα δευτερόλεπτα περνούν βασανιστικά αργά χωρίς να αντιληφθώ το παραμικρό. 

"Ιδανικές καταστάσεις; για λαβράκια...." σκέφτηκα...." αλλά που είναι τα άτιμα???"

Για ακόμη μια φορά έκανα λάθος. Ένιωσα ότι κάποιος ήταν τριγύρω και με κοιτούσε. Γύρισα απαλά το κεφάλι μου και είδα αμέτρητα μάτια να με κοιτούν εκστασιασμένα. Μετά από λίγο κατακλύστηκα από αμέτρητα ψαράκια (αγνώστου ταυτότητας) που τα μεγαλύτερα δεν ξεπερνούσαν τους δύο πόντους. Όπου και να κοιτούσα οι λιλιπούτειοι φίλοι μου ήταν παρόντες και σε μεγάλους αριθμούς. Το κοπάδι ήρθε μπροστά μου διστακτικά στην αρχή, αλλά παρέμεινε τριγύρω μου... 

Η νέα γενιά!!!

"Το μεγαλείο της φύσης.... η νέα γενιά με περικύκλωσε...." σκέφτηκα χαμογελώντας. Αυτά τα μικροσκοπικά ψαράκια ήρθαν να με δουν και ίσως να βρουν καταφύγιο, μιας και ήμουν πολύ μεγάλος για να τους επιτεθώ. Έφυγαν όταν μου τελείωσε ο αέρας κι έπρεπε να αναδυθώ. 

Λίγο πιο κάτω βλέπω κάτι διαφορετικό που μου τράβηξε το ενδιαφέρον. Καθώς πλησιάζω ένα ξενέρι, παρατηρώ ότι πάνω στο βραχάκι λιάζεται ένας κορμοράνος. Τον πλησιάζω όσο πιο ήρεμα κι αργά μπορώ. Το πουλί με έχει πάρει χαμπάρι, αλλά η ασύλληπτα αργή ταχύτητά μου το έχει μπερδέψει και δεν ξέρει τι να κάνει. Να μείνει ή να φύγει??? Εγώ έχω φτάσει ακριβώς από κάτω του και πλησιάζω με την υποβρύχια κάμερα ακόμη πιο κοντά, για ένα καλύτερο πλάνο. 

Ο προβληματισμένος κορμοράνος...

Ο κορμοράνος σαστισμένος οπισθοχωρεί αλλά ταυτόχρονα μου κάνει αρκετές ψεύτικες επιθέσεις, βγάζοντας βραχνές κραυγές που μόλις και ακούγονται. Εγώ από τα γέλια κοντεύω να καταπιώ νερά. Αυτό έγινε 5-6 φορές. Όταν είδε κι απόειδε ότι δεν φοβόμουν τις φαινομενικά επικίνδυνες του επιθέσεις, απογειώθηκε για άλλες παραλίες... Πάω λίγο πιο κάτω, αφού συνήλθα από τα γέλια, ξεκίνησα τα καρτέρια μου. Στο δεύτερο  καρτέρι μου ήρθε ένας ωραίος κέφαλος από τα δεξιά μου. Έκανε το λάθος και πέρασε από μπροστά μου κι έτσι έπιασα το πρώτο μου ψάρι (1,100 γρ). Δεν έχει και πολύ κίνηση. Έτσι αποφασίζω να πάω λίγο πιο βαθιά. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και καταδύομαι. Προσγειώθηκα ανάμεσα σε μεγάλες πέτρες και περίμενα. Διάφορα μικρά ψάρια εμφανίστηκαν. Εγώ έψαχνα για κάτι πιο μεγάλο. Σε μια στιγμή αντιλαμβάνομαι ένα μεγάλο κοπάδι από κεφάλους. Όμως τα ψάρια κολυμπούν πολύ πιο ψιλά σε σχέση με την θέση μου. Όταν τους αντιλαμβάνομαι, με ήδη έχουν προσπεράσει. Σημαδεύω έναν μεγάλο και ρίχνω. Ξέρω ότι η βολή μου είναι τραγική κι έτσι δεν κοντράρω καθόλου το ψάρι. Όταν εκείνο κολυμπά το αφήνω, ενώ με το που σταματά το τραβώ κοντά μου. Αυτό έγινε αρκετές φορές μέχρι να καταφέρω να πιάσω το ψάρι από την ουρά του. Όντως η βολή μου ήταν χάλια. Το ψάρι ήταν πιασμένο από μια πετσούλα χαμηλά στην κοιλιά του. Αν το είχα κοντράρει έστω και για λίγο, σίγουρα θα το είχα χάσει. Κατάφερα τελικά να πιάσω τον δεύτερο και πιο μεγάλο κέφαλο (1,800 γρ) που ήθελα για το σασίμι που ήθελα να φτιάξω. (την συνταγή θα σας την βρήκε στο τέλος του βίντεο αυτού του άρθρου.) 

Ο μεγάλος κέφαλος...

"Αρκετά με τους κεφάλους... Έχουμε όσους χρειαζόμαστε και δεν θα πιάσουμε άλλους..." είπα στον εαυτό μου. Έχω παρατηρήσει όποτε έχω αποφασίσει κάτι ανάλογο, λες και το αντιλαμβάνονται τα ανάλογα ψάρια και εμφανίζονται μπροστά μου. Έτσι και σε αυτό το ψάρεμα, ενώ κολυμπώ δίπλα σε έναν βράχο, ένας ωραίος κέφαλος έρχεται καταπάνω μου και μόνο που δεν ακούμπησε την βέργα. Χαμογέλασα και τον άφησα να φύγει χωρίς να του ρίξω. Κολυμπώ και μετά από λίγο κάνω ένα ακόμη καρτέρι. Έχω κρυφτεί μέσα σε μια μεγάλη σχισμή του βυθού. Ιδανική κρυψώνα μιας και είμαι καλυμμένος απ' όλες τις πλευρές. Περιμένω να φανεί κάτι κάλο και απολαμβάνω την παρέα από γύρους και τις καλόγριες που αιωρούνται στα μεσόνερα. Που και που στην παρέα μας έρχεται και καμιά πέρκα. Εκεί που κοντεύω να τελειώσω ένα ακόμη άπραγο καρτέρι, αντιλαμβάνομαι ότι αρκετά μακριά έρχεται μια σιλουέτα. Ευτυχώς μπορώ να κινηθώ χωρίς να με δει ο στόχος μου. Είναι ένα καλό λαβράκι αλλά κινείται στο όριο της βολής του ψαροντούφεκου. Στρίβω το ψαροντούφεκο και περιμένω την κατάλληλη στιγμή. Βλέποντας ότι το λαβράκι δεν έχει σκοπό να αλλάξει κατεύθυνση και σύντομα θα είναι εκτός βολής, σημάδεψα όσο καλύτερα μπορούσα κι πάτησα την σκανδάλη. Όλα χάθηκαν πίσω από τον βράχο.

"Προφανώς αστοχήσαμε Ζάχο..." σκέφτηκα και κολύμπησα βαριεστημένα για να μαζέψω την βέργα μου. Με το που φτάνω στον βράχο, όπου είχε χαθεί η βέργα από το οπτικό μου πεδίο, βλέπω ένα λαβράκι να χτυπιέται. Η βολή λόγω της απόστασης είναι χαμηλά στην κοιλιά του ψαριού και υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να σκιστεί, έτσι όπως μάχεται το ψάρι. Ορμώ πάνω του και το πιάνω. Είναι ένα λαβράκι των 1,350 γρ. κι εγώ χοροπηδώ από την χαρά μου. Αγκαλιές, φιλιά και περιχαρής συνεχίζω το ψάρεμά μου. 

Το 1ο και τυχερό λαβράκι...

Αλλάζω τόπο και πάω σε ένα μέρος όπου το χτυπάει ο καιρός και συνήθως είναι πολύ θολό. Έτσι και ήταν. Η θάλασσα αρκετά κρύα 14^οC. Ξεκίνησα τα καρτέρια μου. Τα νερά πάνθολα. Μετά από μερικά καρτέρια εμφανίστηκαν τα πρώτα λαβράκια. Μικρά ψάρια, γεμάτα περιέργεια ήρθαν να με δουν. Κολυμπούν, φτάνουν εκεί που είμαι και την ώρα που περνούν από μπροστά μου κάνουν μια μικρά στάση για να με δουν καλύτερα και μετά εξαφανίζονται μέσα στην παχιά θολούρα. Αφού περάσουν μερικά δευτερόλεπτα ξανά-εμφανίζονται όλο νάζι και ξανά από την αρχή όλα. Χαμογέλασα με τα καμώματά τους και αναρωτήθηκα που είναι οι γονείς τους. Στο επόμενο καρτέρι πάλι τα ίδια. Όμως καθώς περνούν από μπροστά μου, το τελευταίο λαβράκι είναι μεγάλο και πιο σκούρο από τα υπόλοιπα. Έρχεται ακολουθώντας τα μικρά και κολυμπά κολλητά με τον βυθό, σαν να σέρνεται πάνω στον λασπώδη βυθό. Πάει να περάσει στα μουλωχτά από μπροστά μου, αλλά για κακή του τύχη το έχω δει και πατώ την σκανδάλη. Η βέργα σχεδόν εξ επαφής βρίσκει τον λύκο της θάλασσας στον σβέρκο ψιλά και αρχίζει η μάχη. Μετά από λίγο έχω ένα ακόμη υπέροχο λαβράκι στην αγκαλιά μου (1,500 γρ). 

Το 2ο της ημέρας...

Το τοποθετώ στην σημαδούρα μου και συνεχίζω. Στο αμέσως επόμενο καρτέρι, μου ξαναέρχονται τα λαβράκια. Τα περισσότερα είναι μικρά και κάποια μεσαία. Τα ψάρια όμως είναι πολύ νευρικά, μάλλον λόγω της προηγούμενης βολής. Εμφανίζονται μέσα στην θολούρα με ταχύτητα και ίσα που προλαβαίνω να τα δω. Παρατηρώ κάποιες λάμψεις από τα ασημένια σώματα των ψαριών καθώς απομακρύνονται. Όμως υπάρχει κι ένα μεγάλο ανάμεσά τους, αλλά λόγω της θολούρας το αντιλαμβάνομαι πάντα κατόπιν εορτής. Σιγά-σιγά τα λαβράκια ηρεμούν και παιρνούν από μπροστά μου πολύ αργά. Έτσι συνεχίζω να περιμένω μήπως το μεγάλο επιστρέψει. Όντως μετά από λίγο εμφανίζεται διπλά και από τα δεξιά μου. Έχει έρθει τόσο κοντά που δεν μπορώ να του ρίξω. Σχεδόν προσπαθεί να περάσει από κάτω από το ψαροντούφεκο. Κουνώ το ψαροντούφεκο προσπαθώντας να το εμποδίσω και να αλλάξει πορεία. Όμως περνάει κάτω από το ψαροντούφεκο, στρίβει για να φύγει κάνοντας το λάθος και περνάει μπροστά από το ψαροντούφεκο και εγώ απλώς πατώ την σκανδάλη, πιάνοντας ένα ακόμη λαβράκι των 1,300 γρ. 

Ήθελε να περάσει από κάτω από το ψαροντούφεκο!!!

"Ωραία...συνεχίζουμε...." σκέφτηκα χαμογελώντας. Προχώρησα αρκετά μακρύτερα, γιατί ήμουν σίγουρος ότι τα ψάρια θα ήταν πολύ νευρικά. Είπα να βουτήξω λίγο πιο βαθειά για να δω τι γίνεται. Καρτερεύω στα βαθειά -7,2 μ. χωρίς να δω πολλά. Τα δευτερόλεπτα περνούν κι εγώ δεν βλέπω τίποτα στην κυριολεξία. Τα νερά είναι τόσο θολά... Σε κάποια στιγμή αντιλαμβάνομαι μια σκιά να με προσπερνά. Ενστικτωδώς σημαδεύω και πατώ την σκανδάλη. Μια ασημένια φιγούρα πάλεψε για κάποια εκατοστά του δευτερολέπτου προτού χαθεί στα θολά νερά. Μαζεύω το σχοινί και πιάνω ένα ακόμη λαβράκι. Είναι το μικρότερο από όλα (1,100γρ). Αποφασίζω ότι αρκετά για σήμερα και παίρνω τον δρόμο του γυρισμού.... ψαρεύοντας. Προσγειώνομαι στην λάσπη και ενώ δεν έχουν περάσει 30' εμφανίζεται μπροστά μου ένα καλό λαβράκι. Σίγουρος για την βολή μου... αστόχησα!!! Αστόχησα στο μεγαλύτερο ψάρι που είχα δει μέχρι τώρα, σε μια πολύ εύκολη βολή, όπως γίνεται πάντα, όταν είμαι υπερβολικά σίγουρος!!! Τα έβαλα με τον εαυτό μου, όχι γιατί αστόχησα στο ψάρι, αλλά γιατί δεν έδειξα την ανάλογη ταπεινοφροσύνη, τον ανάλογο σεβασμό σε αυτό που αγαπώ τόσο πολύ. Πήγα στα ρηχά για να ξεκουραστώ, να συγκεντρωθώ. Μετά από λίγο ξαναβούτηξα στο ίδιο σημείο. Προσγειώθηκα στον βουρκώδη βυθό και περίμενα όλος περιέργεια...

"Για να δούμε θα έρθει κάτι καλό μετά την φασαρία που έκανε η άστοχη βολή μου???" αναρωτήθηκα. Στα 30' εμφανίζονται δύο λαβράκια ίδιου μεγέθους, τα οποία ήρθαν να με δουν. Σημαδεύω το πιο κοντινό από τα δύο και πατώ την σκανδάλη. Η βέργα βρίσκει το ψάρι στον σβέρκο κι εκείνο κάνει μια τούμπα και προσγειώνεται στον θολό βυθό ακίνητο. Η τέλεια βολή!!! Η άσπρη κοιλιά του είναι λες και φωτίζει αυτό το θολό και σκοτεινό τοπίο. Εκεί τελείωσε και το σημερινό ψάρεμα. Ήταν και το μεγαλύτερο ψάρι της ημέρας (1,650 γρ). 

Το μεγαλύτερο από όλα...

Ένα υπέροχο ψάρεμα είχε μόλις τελειώσει... ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Πλησίασα την παραλία για να βγω, όμως μια κίνηση μου τράβηξε την ματιά μου. Εκεί στους 50 πόντους νερού μια μικρή πράσινη -λαχανί χειλού το παίζει ψόφιος κοριός. Με το που την πλησιάζω με το γάντι μου, ξεπετάγεται και πάει λίγο πιο κάτω. Κρύβεται ή μάλλον νομίζει ότι κρύβεται ανάμεσα στα κοντά και αραιά φύκια, κυρτώνοντας το μικρούλι της σώμα. Την δεύτερη φορά που την πλησίασα δεν κουνήθηκε καθόλου. Έκπληκτος από αυτή την συμπεριφορά, πλησίασα αργά-αργά και την άγγιξα. Το μικρό ψάρι παρέμεινε στην θέση του ακίνητο!!! 

Η χαδιάρα χειλού!!!

Αποφάσισα να το χαϊδέψω πάλι όσο απαλά μπορούσα. Δεν κινήθηκε καθόλου. Συνέχισα να την χαϊδεύω, εκείνη ακίνητη. Όταν την σήκωσα απαλά πήγε να κρυφτεί πίσω από κάποια κοντά φύκια. Αφού την χάιδεψα λίγο ακόμη, την άφησα να νομίζει ότι με ξεγέλασε. Ήταν μια απίστευτη εμπειρία!!! Ήταν μια από τις ομορφότερες εμπειρίες που μου έχει χαρίσει το υποβρύχιο ψάρεμα....

Βγήκα σαν τον κλέφτη για να αποφύγω τους περαστικούς, ντύθηκα και πήρα τον δρόμο της επιστροφής να προλάβω πριν ξεκινήσει η παράλογη κυκλοφοριακή απαγόρευση!!!

Translation of the above article. 

Title: The cracking cormorant, sea basses and the cuddly ocellated wrasse.

Photo-video: Zacharias Skevofilax 

The last weekend that fishing was allowed (the ban of May was approaching), I loaded everything and drove away for an all-day spearfishing expedition within the prefecture of Attica. The coronavirus has invaded our lives for good, along with the paranoia that follows it... Among other things, amateur fishing was banned for a long time so as not to spread the virus, even tough most of the times we are fishing alone. Otherwise it does not spread through the crowds in public transportation, supermarkets, schools, etc.
So after some driving time I got where I wanted, got ready and dived. In one of my many ambushes, I landed once more on some eelgrass bed (Zostera marina) and waited. The waters are very cloudy with ripples, while the seconds were passing torturously slowly without me seeing the slightest movement of a fish.
"Ideal conditions? For sea bass (Dicentrarchus labrax)..." I thought .... "but where are the fish???" 
Once more I was wrong. I felt that something was around and looking at me. I gently turned my head and saw countless eyes looking ecstatically at me. After a while I was overwhelmed by countless fish (of unknown identity) the largest of which did not exceed two centimetres. Everywhere I looked, my lilliputian friends were present in huge numbers. The herd came in front of me hesitantly at first, but remained around me..                1st Picture: (The new generation)!!!
"Nature's greatness.... the new generation is surrounding me ...." I thought smiling. These teeny-tiny fish came to see me and maybe found shelter, since I was too big to attack them. They left when I ran out of air and I had to emerge. A little further down something different that caught my attention. As I approached a rock that was just above the sea level, I noticed that a great cormorant (Phalacrocorax carbo) was sunbathing on the rock. I approached it as calmly and slowly as I could. The bird had seen me, but my inconceivably slow speed had confused it and it did not know what to do. To stay or to leave ??? I was just under the rock and approached the bird even closer with the underwater camera, for a better video shot. 2nd Picture: (The puzzled cormorant...). The bewildered cormorant retreated but at the same time made several fake attacks on me, making hoarse screams that were barely audible. I was about to swallow water out of laughter. These "attacks" happened 5-6 times. When it realised that I was not afraid of his seemingly dangerous attacks, it took off for other sea shores... It took me some time to recover from the laughter and then started my ambushes. In my second ambush two nice mullets (Mugil cephalus) appeared on my right. The closer one made the mistake of passing in front of me and so I caught my first fish (1.100 gr). I did not see much in the shallows. So I decided to dive a little deeper. I took a deep breath and dived. I landed among some large rocks and waited. Several small fish appeared, but I was looking for something bigger. At some point I saw a large school of mullets. But the fish were swimming much higher than my position. When I realised their presence, they had already passed-by me. I aimed one of the bigger ones and pulled the trigger. Knowing that was a lousy shot, I did not put any pressure at all to the fishing line. When the fish swam away, I loosened my grip and when it stoped, I pulled it close to me. This happened several times until I managed to catch the fish by its tail. My shot really sucked. The fish was caught by a piece of skin low in its abdomen. If I had fought it even for a second, I would definitely had lost it. Finally I managed to catch the second and largest mullet (1.800 gr). I needed for the sashimi I wanted to make. (The recipe will be found at the end of the video of this article).3rd Picture:(The biggest mullet...) 

"No more mullets today... I have enough in order to fix the sashimi..." I said to myself. I have noticed whenever I have decided accordingly, it seemed the fish knew my decision and parade in-front of me. This also happened in this fishing expedition... While I was swimming next to a rock, a nice mullet came towards me. The mullet almost touched the tip of the spear. I smiled and let it swam away. I swam for a while, dived and waited. I was hiding in a big crevice on the seabed. Ideal hiding place, since I was covered from all the sides. I was waiting for something good to appear, while enjoying the company of Mediterranean rainbow wrasse (Coris julis) and black damselfish (Chromis chromis) that were floating in mid waters. Every now and then a painted comber (Serranus scriba) was joining our company. As I was about to finish another unsuccessful ambush, I realised that a silhouette was approaching for far away. Fortunately I could move without my target being able to see me. It was a good size sea bass but was swimming at the limit of the range of the speargun. I turned the speargun and waited for the right moment. Seeing that the sea bass was not intended to change direction and soon it would be out of range, I aimed, as best I could and pulled the trigger. Everything was lost behind a rock. 

"Obviously we missed Zac..." I thought and swam bored to pick up my spear. As I reached the rock, where the spear was lost from my vision, I saw a sea bass fighting. The shot, due to the distance, was low in the belly of the fish and there was a great probability to free it self, as the fish continued fighting. I rushed and caught it. It was a sea bass off 1.350 gr. Hugs, kisses and happily continued my fishing. But it was time to change fishing ground. 4th Picture: (The 1st & lucky sea bass...).

So, I went to a fishing place where there were more waves and the sea was much more cloudy. The sea was quite colder than the previous fishing ground, 14^οC. I started my ambushes. After a few ambushes, the first sea bass appeared. Small fish, full of curiosity came to see me. They swam and as they pass in front of me they make a quick stop to take a closer look at me and then disappeared into the murky waters. After a few seconds, they reappeared following same pattern once more. I smiled at them and wondered where their parents were. In the next ambush the same happened. But as the small ones passed in front of me, the last sea bass was bigger and darker than the rest. It followed the little ones while swimming close to the bottom, almost crawling on the muddy bottom I could say. It tried to pass undetected in front of me, but unfortunately I had seen it and I pulled the trigger. The spear almost in contact found the sea wolf on its neck and the battle began. After a while I had another wonderful sea bass in my arms (1.500 gr). I placed it on my buoy and continued. 5th Picture: (The 2nd of the day...),  In the next ambush, the sea basses came back to me. Most were small and some were medium size fish. But the fish were very nervous, due to of the previous shot. They appeared in the blur with speed and I managed just to see them. I noticed some flashes from their silver bodies as they swam away. But there was a bigger one among them, but due to the blur I always realised its presence too late. As time passed, the sea bass calmed down and swam in front of me at a very slow speed. I kept waiting for the bigger one to return. Indeed, after a while it appeared next to me and to my right. It had approached so close that I could not shoot it. It tried to pass under the speargun. I moved the speargun trying to stop it and to change direction. But it managed and swam under the speargun. Then turned to leave making the mistake and passed in front of the speargun and I just pulled the trigger, catching another sea bass of 1.300 gr. 6th Picture: (It wanted to pass under the speargun!!!). 

"Well done... let's continue...." I thought smiling. I swam further way, because I was sure the fish would be very nervous. I decided to dive a little deeper to see what was going on. I got to -7.2 m without seeing much. The seconds passed and I did not see anything literally. The water was so cloudy... At some point I noticed a shadow was passing by. I instinctively aimed and pulled the trigger. A silver figure fought for a few fractions of a second before it was disappeared into the murky waters. I reeled in the rope and caught another sea bass. It was the smallest of all so far (1.100 gr). I decided that it was enough for today and I swam towards the shore.... fishing. I landed on the muddy bottom and in less than 30 seconds, a good size sea bass appeared in front of me. I was so sure about my shot... I missed it !!! I missed the biggest fish of the day, in a very easy shot. I missed, as always happened, when I am so sure!!! I was angry with myself, not because I missed the fish, but because I did not show the appropriate humility, the appropriate respect for what I love so much. I went to the shallows to rest, to concentrate. After a while I dived again in the same place. I landed on the muddy bottom and I was waiting full of curiosity...
"Let's see if something good will come after the fuss made by my missed shot ???" I wondered. About 30 seconds had passed and two of the same size sea basses came to see me. I aimed the closest one and pulled the trigger. The spear stroke the fish in its neck, it made a somersault and landed on the muddy bottom motionless. The perfect shot !!! Its white belly was as if illuminating this hazy and dark landscape. Today's fishing ended there. It was also the largest fish of the day (1.650 gr).              7th Picture: (The biggest sea bass...). A great fishing expedition was over... or I thought so. I approached the beach to go out, but a movement caught my eye sight. There in the depth of 50 centimetre a small green ocellated wrasse (Symphodus ocellatus) was playing dead. As I approached it with my glove, it jumped up and went a little further. It hid or rather thought that it was hiding among the short and sparse eelgrass, bending its tiny body. The second time I approached it, the small fish did not move at all. Surprised by this behaviour, I slowly approached and touched it. The small fish remained motionless!!! 8th Picture: (The cuddly ocellated wrasse!!!). I decided to caress it as gently as I could. It did not move at all !!! I decided to caress it again as gently as I could. It did not move at all. I continued to caress it. The lilliputian creature remained motionless. When I picked it up gently, it went to hide behind some short eelgrass. After stroking it a little more, I let it to think that it had fooled me and went out. It was an incredible experience !!! It was one of the most wonderful experiences that underwater fishing had given me....
I carefully went out avoiding the passing-by people, got dressed and hit the road back home before the absurd traffic ban started !!!

Όταν όλα πάνε τέλεια!!!

You may find this article in English at the end of the Greek version.

Title: When everything goes perfectly!!!

Φωτογραφία -  video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ  

Πόσες φορές έχω πάει για ψάρεμα και έχω αστοχήσει σε ψάρια που δεν θα έπρεπε??? Πολλές φορές, αμέτρητες θα έλεγα. Αυτή η ιστορία είναι αφιερωμένη σε εκείνο το ψάρεμα που όλα πήγαν απίστευτα καλά, τέλεια!!!

Πρωινό χειμωνιάτικο ξύπνημα... τι πρωτοτυπία... Το πάπλωμα πολύ βαρύ και ιδιαίτερα ζεστό. Πως να σηκωθείς??? Έξω ακουγόταν ο αέρας να λυσσομανά και το κρεβάτι φερόταν τόσοοο ελκυστικό. Βούτηξα τον εαυτό μου από τα αυτί κυριολεκτικά και με πέταξα έξω από το κρεβάτι. 

"Σήκω τεμπέλαρε, πάμε και μια βουτιά στα ειδυλλιακά παγωμένα και θολά νερά!!!" Σηκώθηκα πολύ βαριεστημένα και λίγο έλειψε να ξαναπέσω για ύπνο.... Τελικά ξεκίνησα για εκεί που είχα προγραμματίσει από την προηγούμενη μέρα. Ξέροντας ότι μπορεί να έψαχνα δικαιολογία για να μην πάω ψάρεμα χαράματα μέσα στο κρύο, είχα φορτώσει τα σύνεργα από την προηγούμενη.... Μετά από περίπου δύο ώρες οδήγηση είχα φτάσει εκεί που ήθελα. Άντε τώρα να ντυθείς στο ψιλόβροχο και στο ξεροβόρι. Σκεπτόμενος από πόσο μακριά είχα έρθει, πήρα κουράγιο και βγήκα από το αμάξι. Ο βοριάς με χτύπησε κατάμουτρα και με ξύπνησε απότομα. Για το πόσο γρήγορα ντύθηκα, ούτε κι εγώ το κατάλαβα!!! Βούτηξα στα παγωμένα νερά και με αγκάλιασε η αγαπημένη μου θολούρα. Το καταδυτικό μου ρολόι έδειξε 13^ο C!!! Πλακώθηκα στα καρτέρια, αλλά μόνο η κυρά θολούρα κυκλοφορούσε. Ούτε μικροί κέφαλοι δεν υπήρχαν. Απογοητευμένος συνέχισα τα καρτέρια μου. Πείσμωσα περισσότερο και προχώρησα πιο κάτω. Τα ίδια και χειρότερα. Τίποτε πουθενά. 

"Να έχει κύματα, θολούρα και κρύο και να μην έχει λαβράκια???" είπα τον εαυτό μου απορημένος. Πήγα λίγο πιο βαθιά και προσγειώθηκα πάνω σε μια φυκιάδα. Εκεί που περιμένω, αντιλαμβάνομαι ένα καλό χταπόδι να πέρνει δρόμο. Αν δεν το ακολουθήσω, σίγουρα θα το χάσω μέσα στην θολούρα. Κολυμπώ για να το προλάβω. Εκείνο αφήνει μελάνι στα μεσόνερα και κάθεται στην άμμο. Αν δεν το είχα δει να κάθεται, εύκολα θα μπορούσα να ακολουθήσω το σύννεφο μελάνης και να το είχα χάσει. Σημαδεύω και πιάνω ένα χταπόδι κοντά στα δύο κιλά (1.800 γρ.).  Αν δεν είχε κουνηθεί, είμαι σίγουρος ότι δεν θα το έβλεπα. Μάλλον ήταν κρυμμένο στην ίδια φυκιάδα που καρτέρεψα και ο όγκος μου το φόβισε και πήρε δρόμο, για κακή του τύχη. Με το που το πιάνω συνειδητοποιώ ότι έχει πιάσει μια μικρή καβουρομάνα. Είχε ρουφήξει όλη την σάρκα και άφησε το κέλυφός της εντελώς άδειο.

Ο μεζές πιάστηκε....

Το κρεμώ στην σημαδούρα μου και συνεχίζω. Σε ένα από τα τελευταία καρτέρια μου, αντιλαμβάνομαι κάτι να υπάρχει στα δεξιά μου. Γυρίζω σιγά-σιγά και βλέπω αυτό που ποθούσα. Όμως είναι ένα λαβράκι κοντά στο κιλό. Το ψάρι απορημένο πέρασε νωχελικά από μπροστά μου μέχρι που χάθηκε στην θολούρα. Το ρώτησα που είναι το σόι του, αλλά δεν πήρα απάντηση. Το ρώτησα για την μάνα ή τον πατέρα του, αλλά εκείνο με έγραψε κι έφυγε... 

Ο μικρούλης...

Πήρα τον δρόμο του γυρισμού. Καθώς γυρνούσα πίσω, βουτούσα σε μέρη που έτυχε να τα είχα προσπεράσει. Σε ένα από αυτά, προσγειώνομαι στον αμμώδη βυθό και περιμένω. Κοντά φύκια και πετρούλες αλλά όχι κάτι σπουδαίο. Βούτηξα και περίμενα μήπως....

"Με Δοκιμάζει, δεν εξηγείται αλλιώς... Τα πάντα είναι τέλεια, αλλά που είναι τα λαβράκια οεοο?" αναρωτήθηκα. Συνέχισα να περιμένω.... όταν κάτι γυάλισε και με προσπέρασε, ερχόμενο από τα δεξιά μου. Εγώ πρόλαβα να δω δύο ψάρια να εξαφανίζονται στα θολά νερά. Ευτυχώς το ψαροντούφεκο ήταν στην σωστή μεριά. Ενστικτωδώς σημάδεψα και πάτησα την σκανδάλη. Δεν ήξερα τι είχα καταφέρει, όταν είδα την γυαλάδα από το σώμα του λαβρακιού μέσα στην θολούρα. Η βέργα είχε προλάβει τον στόχο της, αλλά που είχα πετύχει τον μοναδικό στόχο μου??? Τράβηξα κοντά το λαβράκι το οποίο μαχόταν σθεναρά. Βούτηξα πάνω στο ψάρι και το έφερα κοντά μου παίρνοντας το αγκαλιά. Η βέργα είχε βρει τον στόχο της στον σβέρκο και του βγήκε από το μάγουλο. Ευτυχώς χρησιμοποιώ δίπτερη βέργα, γιατί το ένα φτεράκι ήταν κλειστό και το ψάρι κρατιόταν μόνο το άλλο φτεράκι. Περίμενα να έχω πιάσει ένα ψάρι λίγο πάνω από κιλό, αλλά όταν το έφερα στα χέρια μου, διαπίστωσα ότι ήταν ένα λαβράκι 2,5 κιλά!!! 

2,5 κιλά!!! Αυτό μάλιστα!!!

Όλος χαρά το πήρα αγκαλιά γεμίζοντάς το φιλιά και το κρέμασα στην σημαδούρα μαζί με το χταπόδι. Η τύχη για δεύτερη φορά μου χαμογελούσε!!!

"Αυτό Ήθελε να μου το Δώσει... Τέτοια βολή με αυτό το αποτέλεσμα..." σκέφτηκα. Πέρασα τον κάβο και τράβηξα για την παραλία από όπου είχα βουτήξει. Εκεί "έκοβε" λίγο ο καιρός, αλλά κάτι μου τράβηξε την προσοχή μου. Σε μια σημαδούρα, πάνω στα σκοινιά της, υπήρχαν τρία δεμάτια με αυγά καλαμαριών. Πλησίασα προσεχτικά για να πάρω το πλάνο που ήθελα. Μπορούσα να δω τα μικρά αυγά, σαν λευκά μπαλάκια να είναι δίπλα-δίπλα. Η νέα γενιά ετοιμαζόταν να έρθει...

Η νέα γενιά καλαμαριών...

"Κοίτα το μεγαλείο της Φύσης... Πόσα άλλα δεν παίρνουμε χαμπάρι, ενώ η Ζωή σφύζει τριγύρω μας..." σκέφτηκα, απομακρύνθηκα προσεχτικά και ετοιμάστηκα να βγω. Όμως εκεί στο μισό μέτρο βάθος, η Φύση μου είχε άλλες δύο εκπλήξεις. Βλέπω έναν κάβουρα της άμμου να έχει μαζέψει τις δύο μεγάλες (για το μέγεθος του) δαγκάνες. Τον πλησίασα για να πάρω το πλάνο μου όσο πιο κοντά μπορούσα. 

Ο μακρυ-χέρης....

Επειδή με άφησε τον έπιασα απαλά, για να δείξω το μέγεθος του και τον άφησα στην άμμο. Η βιβλιογραφία λέει ότι αυτό το είδος κάβουρα έχει έρθει στην Μεσόγειο μέσω της διώρυγας του Σουέζ. Μπορούμε να τον βρούμε μέχρι και την Σιγκαπούρη!!! 

Δεν έχω προχωρήσει ελάχιστα, όταν ανάμεσα στα κοντά φύκια, υπήρχε ένα λιλιπούτειο καπόνι, το πολύ να είχε δύο πόντους μήκος!!! Το καημένο, το μικροσκοπικό πλασματάκι, πήρε μια τέτοια τρομάρα όταν το πλησίαζα. 

Το τρομοκρατημένο μικρούλι καπόνι...

Αποφάσισα να μην το στρεσάρω κι άλλο κι έτσι βγήκα έξω. 

Βασικά τα είχα πάει πάρα πολύ καλά, δεδομένου ότι σχεδόν δεν είδα τίποτε. Μπήκα στο αμάξι και πήγα λίγο πιο κάτω. Βούτηξα αμέσως, αλλά κι εδώ τα πράγματα δεν είχαν αλλάξει και πολύ. Θολά και κρύα νερά. Όμως ο βυθός καλυπτόταν από πολλές πέτρες και αυτό έκανε τα νερά να είναι λίγο πιο καθαρά. Στο πρώτο καρτέρι προσγειώνομαι ανάμεσα σε πέτρες και περιμένω. Τα δευτερόλεπτα παιρνούν κι εγώ βαριεστημένα περιμένω. Ένας μοναχικός κέφαλος έρχεται από πίσω μου, με προσπερνά και συνεχίζει για τα βαθιά. Δεν περίμενα κάτι καλύτερο κι έριξα, πιάνοντας έναν κέφαλο του κιλού (1,100 γρ.). Συνέχισα τα καρτέρια, αλλά μόνο μικρά ψάρια είδα. Καρτέρι στο καρτέρι περνούσαν οι ώρες και το ψάρεμα πλησίαζε στο τέλος του. Έκανα ένα ακόμη καρτέρι. Όμως λόγο της θολούρας δεν προσγειώθηκα σε καλό σημείο. Έτσι αποφάσισα να συρθώ και να πάω εκεί που θεωρούσα ότι θα ήταν καλύτερο για καρτέρι και να περιμένω. Έχει περάσει πάνω από ένα λεπτό, όταν από τα δεξιά μου εμφανίστηκε ένα κοπαδάκι από πέντε κεφάλους. Δεν περίμενα ότι κάτι άλλο θα φανεί, σημάδεψα το πιο μεγάλο ψάρι κι έπιασα ένα ακόμη κέφαλο του κιλού. Έκανα δύο-τρία καρτέρια κι αποφάσισα να κάνω ένα τελευταίο και να βγω. Διάλεξα ένα μέρος που μου άρεσε και βούτηξα. Προσγειώθηκα ανάμεσα στις πέτρες και περίμενα. Κάποιοι μεσαίοι σκάροι περάσαν από το πλάι μου και κάποιοι καλοί κακαρέλοι έφυγαν για τα βαθιά. Έχει περάσει κοντά ένα λεπτό χωρίς να δω τίποτα το σπουδαίο. Σέρνομαι προς την αποχή και περιμένω. Έχει καλούς κακαρέλους με τους οποίους δεν ασχολούμαι. Ψάχνω για κάτι μεγαλύτερο. Το μέρος το ξέρω καλά και γνωρίζω ότι κρατάει ωραία ψάρια. Περιμένω..... Κάποια στιγμή αντιλαμβάνομαι αριστερά και μακριά μου μια καλή τσιπούρα. Το ψάρι εμφανίζεται ανάμεσα από κάτι πέτρες και συνεχίζει να τσιμπολογά τα βράχια. Απ΄ότι φαίνεται δεν με έχει πάρει χαμπάρι. Η βολή είναι πολύ μακρινή για το 82αρι ψαροντούφεκο που κρατώ. Τραβώ με το χέρι μου να πλησιάσω όσο πιο κοντά μπορώ Τώρα όμως είμαι ακάλυπτος πια και το ψάρι, αν και μακριά, είναι θέμα δευτερολέπτων να αντιληφθεί την παρουσία μου. Σημαδεύω όσο πιο καλά μπορώ και πατώ την σκανδάλη. Η βολή είναι οριακή, αλλά η βέργα πλήττει τον στόχο της και η τσιπούρα αρχίζει να χτυπιέται με μεγάλη δύναμη. Μη ξέροντας πόσο καλή είναι η βολή μου, ορμώ καταπάνω στο ψάρι. Συνειδητοποιώ ότι απλώς κρέμεται από την βέργα, η οποία είναι σχεδόν ολόκληρη έξω από το ψάρι. 

Το δώρο των 1,350 γρ.!!!

Αρπάζω την τσιπούρα και την πιάνω από τα βράχια. Η τσιπούρα χτυπιέται αλλά είναι πλέον πολύ αργά. Κοιτάζοντας καλύτερα, παρατηρώ ότι η βέργα έπληξε αυτό το υπέροχο ψάρι κάτω από το αριστερό πτερύγιο της κοιλιάς. Όμως η βέργα έχει σφηνώσει στον πύρο ενώ και τα δύο φτεράκια της βέργας είναι κλειστά κι έξω από το ψάρι!!!. Απλά ο πύρος είναι αυτός που κράτησε το ψάρι που ήταν 1,350 γρ. Δεν πίστευα στα μάτια μου!!!. (Αργότερα όταν καθάριζα το ψάρι, διαπίστωσα ότι το ψάρι δεν είχε καμιά άλλη πληγή, κι αν δεν ήξερα που ήταν η βολή δεν θα έβρισκα το τραύμα!!!). 

Το μεγαλύτερο.....

"Και αυτό το ψάρι Ήθελε να μου το Δώσει!!!" σκέφτηκα και ευχαριστώντας τα Ουράνια για το υπέροχό Τους δώρο βγήκα. Την τσιπούρα την φάγαμε μερικές μέρες αργότερα με την καλύτερη παρέα που μπορώ να βρω!!!.(Σταυρούλα και Σοφία.)

Translation of the above article. 

Title: When everything goes perfectly!!!

Photo-video: Zacharias Skevofilax 

How many times had I gone spearfishing and missed to catch a fish that I should not??? Many times, countless I could say. This story was dedicated to that fishing expedition, where everything went incredibly well, perfect!!!

Winter morning awakening... what an originality... The quilt was heavy and very warm. How to get up??? The wind was howling outside and the bed looked soooo attractive. I literally dragged and threw myself out of bed. 

"Get up lazy bum, let's go for a swim in the idyllic icy and cloudy waters!!!" I got up very bored and almost returned to my bed again.... Knowing that I might be looking for an excuse not to go spearfishing at dawn, I had loaded all the fishing gear in my car from the previous day.... After about two hours of driving, I had reached where I wanted to fish. I was wondering how should I wear my fishing gear in the cold and rainy morning??? Thinking about how far I had driven, I got the courage and went out of the car. The north wind hit me in to face and woke me up abruptly. I did not realised how fast I got dressed!!! I dived into the icy waters and my favourite Madam blur embraced me. My diving watch showed 13ο C!!! I started my ambushes, but only the lady blur was around. Even the small mullets (Mugil cephalus) were absent. Disappointed, I continued my ambushes and swam further down. The same s@@t and even worse. Nothing anywhere.

"There are waves, the sea waters are blurry and cold but not a single sea bass (Dicentrarchus labrax)???" I said to myself in astonishment. I went a little deeper and landed on the seaweeds. While I was waiting, I noticed a good size common octopus (Octopus vulgaris) started swimming away from me. If I did not follow it, I would definitely lose it in the blur. I began to follow it. It spitted ink in the middle waters and sat on the sandy bottom. If I had not seen it landing, I could easily have followed the cloud of ink and definitely I would lose it. I aimed and caught an octopus close to two kilos (1,800 gr.). If it hadn't moved, I'm sure I wouldn't have seen it. It was probably hidden in the same seaweeds that I was ambushing and my presence scared it and swam away, unfortunately for the octopus. As soon as I grabbed it, I realised that it had caught a small spiny spider crab (Maja squinado). It had sucked all the flesh, leaving the crab shell completely empty. (1st picture: The delicacy is caught...). I hung it on my buoy and continued. In one of my last ambushes, I realised that there was something on my right. I turned slowly and saw what I longed for. But it was a sea bass about a kilo. The fish passed lazily in front of me, looked at me surprised, until it disappeared into the blurry waters. I asked it where he was the rest of its family, but I got no answer. I asked it about its mother or father, but it never answered my question and disappeared into the murky waters...(2nd picture: The little one...). I decided to return and get out. As I was going back, I was diving in places that I happened to pass. In one of them, I landed on the bottom and waited. Short seaweeds and pebbles was covering the seafloor. I dived and waited maybe...

"The Almighty is testing me, it can't be explained otherwise... Everything is perfect, but where are the sea bass?" I wondered. I kept waiting.... when something shone and passed me, coming from my right. I managed to see two fish disappearing in the murky waters. Fortunately the speargun was aiming towards the right direction. Instinctively I aimed and pulled the trigger. I did not know what I had achieved when I saw the shine from the sea bass's body in the blur. The spear had achieved its goal, but I did not know where the spear hit the fish. I pulled towards me the sea bass which was fighting hard. I dived on the fish and brought it in my arms. The spear had found its target in the neck and came out of its cheek. Luckily I use a spear with two flaps, because one flap was closed and the fish was held only by the other flap. I expected to catch a fish a little over a kilo, but when I brought it in my hands, I found that it was a 2.5 kg sea bass!!! (3rd picture: 2.5 kilos...Now we are talking!!!). I happily took it in my arms, kissed it countless times and hung it on the buoy along with the octopus. Lady luck was smiling at me for the second time today!!! 

"This is what The Almighty wanted to give me... With such a shot...got this result..." I thought. I passed the cape and swam to the beach from where I had started. The small cape was stopping the waves and something caught my attention. On a buoy and its ropes, were three bundles of common squid eggs (Loligo vulgaris). I approached carefully to get the video I wanted. I could see the little eggs, like white balls side by side. The new generation was getting ready...(4th picture: The new generation of common squid...) 

"Look at the greatness of Nature... How many times we have no idea what is going on, while Life pulsates around us..." I thought and swam away carefully. I was getting ready to go out, but there at half a meter deep, Nature had two other surprises for me. I saw a common elbow crab (Parthenope longimanus) of the sand that has folded the two large (for its size) claws. (5th picture: The long elbow crab...) I approached it to get my video shot as close as I could. Since it let me, I grabbed it gently, to show its size and left it on the sand. The literature states that this species of crab has arrived in the Mediterranean Sea through the Suez Canal. It can find as far as Singapore !!!

I did not go far, when among the short seaweeds, there was teeny-tiny sea robin (Chelidonichthys spinosus), at most two centimetres long!!! This lilliputian creature, got so much scared as I approached it... I decided not to stress it anymore and so I went out. (6th picture: The terrified lilliputian sea robin...)

Basically my fishing expedition had gone very well so far, taking into consideration that I had not seen much. I got in the car and drove a little further down. I dived immediately, but I met the same conditions. Cloudy and cold waters. But there were a lot of stones in this fishing ground and that made the water a little clearer. At the first ambush I landed among some stones and waited. The seconds were passing and I waited bored. A lonely mullet came from behind me, passed me and continued for the deeper waters. I did not expect anything better and I shot it, catching a mullet about a kilo (1,100 gr.). I continued the ambushes, but I saw only small fish. Ambush after ambush the hours passed and the fishing expedition was coming to an end. In the next ambush, due to the blurry waters I did not land in a good spot. So I decided to crawl in order to find a better spot and waited. A minute had passed when a school of five mullets appeared to my right. I did not expect anything better to appear, so I aimed at the biggest fish and caught another mullet about a kilo. I ambushed two - three times more and decided for one more ambush, before I went out. I chose a place I liked and dived. I landed between some stones and waited. Some medium size parrotfish (Sparisoma cretense) passed by and some good size two-banded sea bream (Diplodus vulgaris) swam away for the deeper waters. A minute has passed by, without seeing anything big. I crawled forward and waited. I saw again good size two-banded sea bream but I did not deal with. I was looking for something bigger. I knew the place well and that it holds good size fish. I continued waiting..... At some point I realised a good size quilt-head (sea) bream (Sparus aurata) on my left but far away. The fish appeared among some stones and continued to nibble the rocks. Apparently it had not realised my presence. It would be a very far shot for the 82cm speargun I was holding. I pulled with my hands to get as close as I could, but I realised that I was no longer covered by the rocks and the fish, although far away, it was a matter of seconds to perceive my presence. I aimed as best as I could and pulled the trigger. The shot was marginal, but the spear hit its target and the sea bream began to fight with great force. Not knowing how good was my shot, I rushed over the fish. I realised that the fish was just hanging from the spear, which was almost entirely out of the fish.(7th picture: The gift of 1.350 gr.!!!) I grabbed the quilt-head (sea) bream and caught it from its gills. The fish continued to fight but it was too late now. Looking closer, I noticed that the spear hit this wonderful fish under the left wing of its belly. But the spear was stuck up to the dowel pin, while both flaps of the spear were closed and were outside of the flesh of the fish!!!. The dowel pin was the only reason that held the fish that was weighted 1,350 gr. I could not believe what I was seeing!!!. (Later when I was cleaning the fish, I found out that the fish had no major wound, and if I did not know where the shot was, I would not be able to find the wound!!!

"This fish also was Given by the Almighty!!!" I thought and thanking the Heavens for their wonderful gift I went out. We ate the quilt-head (sea) bream a few days later with the best company I could find !!! (Stavroula and Sofia). (8th picture: The biggest one...)