Ένα ψάρεμα στον Αμβρακικό...

Φωτογραφία-video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ, Σταυρούλα Παναγέα.

Το Σύμπαν συνωμότησε για μια ακόμη φορά και η αργία της 28ης Οκτωβρίου έγινε πενταήμερη. Εκκρεμούσε και μια πρόσκληση από τον Δημήτρη και την Αγλαΐα κι έτσι όπου φύγει-φύγει για το Thalassa-Spa Hotel στην Πάλερο. Μόνο που αυτή την φορά δεν ακολουθήσαμε τον γνωστό δρόμο μέσου του Αστακού. Πήγαμε από Αγρίνιο-Αμφιλοχία... Ο λόγος γιατί δύο φίλοι μου, ο Κώστας και ο Νικόλας που μου είπαν μερικούς καλούς ψαρότοπους του Αμβρακικού. 

"Μόνο που είναι θολά, έως πολύ θολά..." με προειδοποίησε ο Κώστας

"Μην ανησυχείς... " του απάντησα. "Ας όψεται ο Β. Ευβοϊκός..."

Το αριστερό μέρος...

...το δεξί...

Το πρώτο μέρος αν δεν σου πουν, δεν υπάρχει περίπτωση να το βρεις! Πάνω σε μια στροφή υπάρχει ένα μικρό δρομάκι που οδηγεί στην παραλία. Η Δυτική Στερεά Ελλάδα έχει τόσο πυκνή βλάστηση που δεν μπορείς να δεις που σε βγάζει κάποιος δρόμος. Έτσι αν δεν σου πουν που να πας, απλά δεν το τολμάς. Εγώ όμως είχα τις πληροφορίες μου και ήταν ακριβείς! Νάναι καλά οι δύο φίλοι μου. Βρήκαμε το στενάκι και μετά από λίγο φτάσαμε στην παραλία. Νόμιζα ότι βρισκόμασταν κάπου στα τροπικά. Παντού πράσινο, τεράστια δένδρα και μια θάλασσα να την πιεις στο ποτήρι. Τραβήξαμε τις φωτογραφίες που θέλαμε και χωρίς πολλά-πολλά ντύθηκα και βούτηξα. Ήταν όπως μου το είχαν πει οι φίλοι μου. Θολούρα αρκετή, ρηχά νερά και λίγο κρύο. Στο πρώτο καρτέρι μου ήρθαν μικρά λαβράκια. Προχώρησα και καρτέρεψα. Που και που ο βυθός ήταν στρωμένος με αμέτρητα μύδια. 

"Ωραία, αυτό δείχνει ότι μάλλον θα δω τσιπούρες..." σκέφτηκα (στις τσιπούρες αρέσουν πολύ τα μύδια και σε μένα οι τσιπούρες!!!). Ψάρεψα έξω-έξω εκεί που σκάει το κύμα. Ψάρεψα πιο βαθιά, το ίδιο σκηνικό. Πολλά μικρά αλλά και κατατρομαγμένα ψάρια. Ένα καλό ψάρι δεν είδα. Απορημένος πήρα τον δρόμο του γυρισμού. Σε μια στιγμή που κοίταξα προς την παραλία είδα την Σταυρούλα να κουνάει τα χέρια της. Την χαιρέτισα και βούτηξα. Έκανα δυο-τρία καρτέρια και βγήκα. Με περίμενε με την αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της. Την κοίταξα απορημένος και μου είπε: "Υπήρχε ένα μαύρο κεφάλι στην επιφάνεια λίγο πιο βαθιά από εσένα, γιαυτό σου έγνεψα. Δεν μπορεί να ήταν ψαροτουφεκάς, γιατί το κεφάλι ήταν μικρό, παιδικό θα έλεγα!!!"

..και το αστέρι μου στην μέση!!!

Κοίταξα απορημένος την θάλασσα χωρίς να της πω κάτι. Όλη την ώρα που ντυνόμουν, το ένα μου μάτι ήταν στραμμένο προς την θάλασσα, λες και ήμουν ένας χαμελέων. (Εκείνος έχει την ικανότητα να κοιτάει προς διαφορετικές κατευθύνσεις ταυτόχρονα). Κόντεψα να αλληθωρίσω από την όλη προσπάθεια, όταν στο βάθος φάνηκε ο παράξενος επισκέπτης. Είδα το μαύρο κεφάλι του, την πλάτη του και βούτηξε. Μετά από λίγο το ίδιο, μόνο που αυτή την φορά είχε έρθει πιο κοντά μας. Έσκυψα, προχώρησα προς την θάλασσα και κρύφτηκα πίσω από κάτι βράχια. Περίμενα λίγο και τότε βγήκε πάλι στην επιφάνεια. Είδα δυο μεγάλα ρουθούνια να ανοίγουν και να παίρνουν μια βαθιά ανάσα πριν χαθεί στο πανέμορφο υγρό στοιχείο. Ήταν μια φώκια περίπου με ένα μέτρο μήκος.. 

"Τώρα εξηγείτε γιατί ήταν όλα τόσο τρομαγμένα και δεν είδα τίποτα μεγάλο..." είπα στην Σταυρούλα. Χάζεψα λίγο την θάλασσα και την είδα πάλι καμιά εκατοστή μέτρα πιο πέρα. Μπήκαμε στο αμάξι και τραβήξαμε για τους φίλους μας. Μας περίμεναν στο ξενοδοχείο και αφού έπεσαν βροχή οι αγκαλιές και τα φιλία, φάγαμε όλοι μαζί στο πλούσιο τραπέζι που μας είχαν ετοιμάσει.

Την επομένη το πρωί ο Δημήτρης με ρώτησε αν θα πήγαινα για βουτιά. Παραξενεύτηκα που με ρώτησε και τον ρώτησα γιατί...

"Η θάλασσα έχει κολλήσει και λέγαμε να πάμε μέχρι το Μεγανήσι με το σκάφος..." μου είπε.

"Όχι δεν θα βουτήξω, αυτή την φορά θα το απολαύσω κι εγώ..." του απάντησα χαμογελώντας.

Η θάλασσα είχε κολλήσει..

Αφού τακτοποιήσαμε τα πάντα, πήραμε και προμήθειες, κατεβήκαμε στο λιμάνι και μετά την επιβίβαση, βάλαμε πλώρη για το Μεγανήσι. Η θάλασσα ήταν σαν γιαούρτη. Μπορούσες να γράψεις πάνω της. Στα μισά της διαδρομής ο Καπετάν Δημήτρης έσβησε την μηχανή. Η ΑΠΟΛΥΤΉ ΗΡΕΜΙΑ!!! Δεν ακουγόταν τίποτε. Απολαύσαμε το τοπίο, τον ζεστό ήλιο. Πότε-πότε κάποιο αφρόψαρο πλατσούριζε στην επιφάνεια. Μετά από λίγο στρώσαμε το τραπέζι και τα πιρούνια ανάψανε. Το θαλάσσιο αεράκι μας είχε ανοίξει την όρεξη κι έτσι ρημάξαμε τις νοστιμιές που είχαν ετοιμάσει οι φίλοι μας.

Το τσιμπούσι!!!

Στην συνέχεια καταπλεύσαμε στο όμορφο Μεγανήσι όπου μας περίμενε το κυρίως πιάτο. Αργά το απόγευμα πήραμε τον δρόμο για τον γυρισμό. Απόλαυσα την διαδρομή κοιτώντας τα παράλια από την πλευρά της θάλασσας που μου έδινε μια διαφορετική σκοπιά της διαδρομής που έχω κάνει τόσες πολλές φορές οδικώς. Έτσι τελείωσε και η δεύτερη ημέρα. 

Ξύπνησα χαράματα και ξεκίνησα για έναν γνωστό τόπο. Ντύθηκα γρήγορα και βούτηξα στην αγαπημένη μου θάλασσα. Παρόλο που ήταν πολύ θολή, δεν κυκλοφορούσε τίποτα μεγάλο. Καρτέρι στο καρτέρι περνούσαν οι ώρες. Σε μια στιγμή κι ενώ καρέτευα, είδα μια γρήγορη σκιά να περνάει από πάνω μου. Γύρισα το ψαροτούφεκό μου κι έριξα. Περίμενα να έχω αστοχήσει, αλλά το τρελό τράβηγμα της πετονιάς μου έλεγε το αντίθετο. Μην ξέροντας τι έχω χτυπήσει και που, δεν κόντραρα το ψάρι. Σιγά-σιγά πήρα στα χέρια μου μια κουρασμένη παλαμίδα κοντά στο κιλό.

Καλόστην...

"Πάλι καλά..." σκέφτηκα και αφού τακτοποίησα το ψάρι προχώρησα για ένα μικρό κατρακύλι. Εδώ λόγω των πετρών, η ορατότητα ήταν κάπως πιο βελτιωμένη και είχε και πολύ περισσότερη ζωή. Πολλά ψάρια (σαργοί, κέφαλοι, τσιπούρες, μελανούρια) πηγαινοέρχονταν. Το μόνο δυσάρεστο, ήταν όλα μικρά. Καρτέρευα χαζεύοντας τον υπέροχο αλλά και ζωντανό θαλάσσιο πίνακα. Σε κάποια βουτιά είδα και μια ομάδα σικιών. Τα μεγαλύτερα ψάρια ήταν περίπου μισόκιλα. Βούτηξα αρκετές φορές για να πάρω τα πλάνα που ήθελα χωρίς να πατήσω σκανδάλη. Καλό είναι τα μικρά ψάρια να τα αφήνουμε να μεγαλώνουν. Βέβαια λάθη γίνονται κι εγώ έχω πιάσει μικρά ψάρια. Το θέμα είναι να μην γίνεται εξεπίτηδες!!!

Καρτέρι στο καρτέρι τελείωσε το κατρακύλι και ξαναμπήκα στην θολούρα. Αποφάσισα ότι το σημερινό ψάρεμα του Αμβρακικού είχε τελειώσει. Ενώ είχα πλησιάσει στην ακτή είπα να κάνω το τελευταίο μου καρτέρι. Προσγειώθηκε ανάμεσα σε κάτι πλάκες. Το βάθος δεν ήταν πάνω από δύο μέτρα. Εκεί που καρτερεύω βαριεστημένα, παρατηρώ ότι μια μεγάλη σκιά να κινήτε πολύ γρήγορα προς το μέρος μου. Μέχρι να συνειδητοποιήσω τι γίνεται, το ψάρι έχει στρίψει και το χάνω. Τα βάζω με την ολιγωρία μου (γιατί είχα βολή), αλλά καθησυχάζω τον εαυτό μου μήπως και γυρίσει. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα ξαναβλέπω την μεγάλη σκιά να με προσπερνά και να χάνεται μέσα στην θολούρα. Όμως, τώρα είμαι προετοιμασμένος και το ψαροτούφεκο βλέπει προς στην σωστή κατεύθυνση. Σημαδεύω αστραπιαία και πατάω την σκανδάλη. Η βέργα εκτινάσσεται με απίστευτη ταχύτητα και χάνεται μέσα στην θολούρα. Επικρατεί νεκρική σιγή! Δεν κουνιέται τίποτα! "Αστόχησα..." σκέφτηκα και τράβηξα την βέργα από την πετονιά της πολύ βαριεστημένα. Όμως η πετονιά έρχεται με δυσκολία, γιατί σέρνει κάτι βαρύ. ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ!!! Βουτάω μέσα στην πηχτή θολούρα και πιάνω την βέργα. Δεν πιστεύω στα μάτια μου. Έχω πιάσει ένα πολύ μεγάλο λαβράκι.

Το μεγάλο δώρο του Αμβρακικού!!!

Το ψάρι δεν μπορεί να κινηθεί, γιατί η βέργα του έχει μπει λίγο πιο μπροστά από την ουρά και η μύτη της βέργας μόλις προεξέχει πάνω από το αριστερό του μάτι. Αγκαλιές-φιλιά.... Μόνο στην επιφάνεια της θάλασσας δεν περπάτησα  από την χαρά μου. Είχα πιάσει έναν μεγάλο κυνηγό 4,5 κιλών!

..δεν ήμουν εγώ!!!

Εννοείται ότι το ψάρεμα τελείωσε εκεί. Βγήκα στην παραλία και έβγαλα τις φωτογραφίες που ήθελα και περιχαρής γύρισα στο ξενοδοχείο όπου έγινε της κακομοίρας μόλις είδε η παρέα το ψάρι...

Ο γίγαντας...

Η επόμενη ημέρα ήταν και αυτή θαυμάσια. Ήλιος, ζέστη, άπνοια. Ο Δημήτρης ρώτησε την Σταυρούλα για έναν φοίνικα. Πήγαμε όλοι μαζί να δούμε το δένδρο, που ήταν σε κακό χάλι. Η γεωπόνος της παρέας επιβεβαίωσε τους φόβους του Δημήτρη ότι πρόκειται για το κόκκινο σκαθάρι. Η Σταυρούλα του είπε ότι δεν υπάρχει σωτηρία και θα πρέπει να κάψουμε τον φοίνικα για να μην μολύνει και τους άλλους.

Ο δυστυχής φοίνικας...

Η οικολογική συνείδηση του Δημήτρη δεν του επέτρεπε να αγνοήσει το γεγονός, παρόλο που το όλο εγχείρημα θα μας έπαιρνε μια ολόκληρη ημέρα να το τελειώσουμε. Έτσι ξεκινήσαμε με το να κόψουμε τα κλαδιά. Αφού ο Ντίνος περιέλουσε τον φοίνικα με πετρέλαιο, του έβαλε φωτιά. Αυτό έγινε για να προλάβουμε τυχόν έντομα που ήταν έτοιμα να φύγουν και να πάνε αλλού. Όταν έσβησε η φωτιά μετά από ώρα, άρχισε το σκάψιμο του φοίνικα. Τα έντομα είχαν φάει εσωτερικά τον κορμό του σε τέτοιο σημείο που έμοιαζε σαν νερουλός πουρές. Ψάχνοντας βρήκαμε τις προνύμφες. Αυτές είναι μεγάλες και χοντρές άσπρες κάμπιες, οποίες κατά την γεωπόνο μας, κάνουν την περισσότερη ζημιά. Μετά βρήκαμε το κουκούλια όπου μπαίνουν μέσα οι κάμπιες για να μεταλλαχθούν σε τελικής μορφής έντομα. Τα κουκούλια ήταν εκπληκτικά. Οι κάμπιες είχαν πάρει ίνες από τον φοίνικα και τις είχαν μετατρέψει σε φωλιά. Μια εκπληκτική κατασκευή! Το μεγαλείο και η τελειότητα της Φύσης ήταν για άλλη μια φορά παρούσα μέσα στα χέρια μου. Ανοίγοντας με προσοχή τα κουκούλια βρήκαμε μέσα τα έντομα στην τελική τους μορφή, έτοιμα να πετάξουν για άλλους φοίνικες. Αυτά τα καταστροφικά μεν, αλλά εκπληκτικά δε έντομα, ήρθαν με τους φοίνικες για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004. Οι Φοίνικες έφτασαν την τελευταία στιγμή κατά εκατοντάδες και δεν υπήρχε χρόνος να ελεγχθούν. 'Ετσι τοποθετήθηκαν για να καλλωπίσουν τους διάφορους αθλητικούς και μη χώρους, με συνέπεια να απλωθούν σχεδόν σε όλη την χώρα, μιας και δεν υπάρχει φυσικός εχθρός. Είναι πάντως εκπληκτικό, πως ένα τόσο μικρό πλασματάκι, μας αποδεικνύει πόσο αδύναμοι είμαστε απέναντι στο μεγαλείο που λέγεται Φύση.. ή όπως αλλιώς θέλετε να Το πείτε. Ένας τόσος μικρός λαθρεπιβάτης, μας βάζει τα γυαλιά στην καταπολέμησή του. Κοκορευόμαστε ότι μπορούμε να πάμε στο Φεγγάρι και πολύ σύντομα στον Άρη, ότι έχουμε τεχνολογία, πυραύλους, υπερσύγχρονα οπλικά συστήματα για να καταστρέψουμε ο ένας τον άλλο και δεν μπορούμε να σταματήσουμε την απλοϊκή επέλαση ενός μηδαμινού σκαθαριού!!!!!!! Αυτή είναι η αξία του πολιτισμού μας; Τέλος πάντων.... Με αυτές τις σκέψεις με βρήκε η εκπληκτική δύση του σχεδόν χειμωνιάτικου ήλιου. Αποφασίσαμε να φάμε το ψάρι την επομένη και τελευταία μας μέρα στην όμορφη Πάλερο.
Νωρίς το πρωί έκανα μια γρήγορη βουτιά στο μέρος που είχα πιάσει το υπέροχο λαβράκι. Δεν κολύμπησα όλη την απόσταση αυτή την φορά. Όντος βρήκα 4-5 λαβράκια, αλλά ήταν όλα μικρά. Τα χάζεψα, έκανα μερικές βουτιές παρακάτω και βγήκα. Δεν με ένοιαζε που δεν βρήκα κάποιο άλλο αξιόλογο ψάρι. Γύρισα στο ξενοδοχείο και μετά από λίγο αρχίσαμε τις ετοιμασίες. Ο σεφ Δημήτρης τα είχε προβλέψει όλα όπως κάνει πάντα!!!

Ο σεφ Δημήτρης επί τω έργω...

Το ψάρι ψήθηκε στα κάρβουνα και μαζί με τις υπόλοιπες ντόπιες λιχουδιές, ευχαριστηθήκαμε ένα Λυκούλιο δείπνο μπορώ να πω. Για άλλη μια φορά η Πάλερος μας είχε δείξει την Πραγματική της Αγάπη (friends included)!!!  

Υ.Γ.: Οι φωτογραφίες που ακολουθούν έχουν ως εξής:
1η & 2η το κάψιμο του φοίνικα. 3η η κάμπια (προνύμφη), 4η μια τρύπα από τα έντομα,
5η & 6η Το κουκούλι, 7η το κουκούλι με το τελειοποιημένο έντομο,
7η & 8η Η τελική φάση του πλήρους εντόμου, το γνωστό κόκκινο σκαθάρι.

Διακοπές στην Κύθνο.

Φωτογραφία-video:Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ.

"Αγάπη που θα πάμε διακοπές:" με ρώτησε η Σταυρούλα.
"Όπου θες αρκεί να έχει θάλασσα!!!" απάντησα.
Αφού το σκέφτηκε λιγάκι..."Τι λες για Κύθνο, που είναι και κοντά:"
"Μια χαρά μου ακούγετε..." και βαλθήκαμε να βρούμε δωμάτιο. Εκεί μας βοήθησε πολύ ο Ισίδωρος που παραθερίζει συχνά με την οικογένειά του και μαζί με τον Σπύρο μου είπαν και αρκετούς ψαρότοπους!!!

Η Κανάλα...

Έτσι μείναμε στην Παναγιά Κανάλα. Ο κύριος λόγος που μείναμε εκεί, ήταν οι κοντινοί ψαρότοποί της. Ήταν το μόνο μέρος που είχα εύκολη πρόσβαση για κολυμπιτό ψάρεμα. Αφού τακτοποιήσαμε τα πράγματα πήγαμε μια βόλτα. Γυρίσαμε σχεδόν όλο το νησί. Έχει πολλές στροφές και δεν θέλει να βιάζεται κανείς. Άλλωστε γιαυτό είναι οι διακοπές. Γενικά είναι ένα ξερό νησί, σαν τα περισσότερα νησιά μας. Όμως υπάρχουν ακόμη και κάποιοι μερακλήδες που πρασινίζουν την ξεραΐλα του τοπίου. Σε μια στροφή, πάνω στην πλαγιά είδαμε αυτό το αμπέλι και δεν μπορούσα να μην το βγάλω φωτογραφία.

Το αμπέλι του μερακλή!!!

Σε γενικές γραμμές η Κύθνος είναι ένα νησί για ήρεμες διακοπές. Τα Λουτρά μαζί με τον Μέριχα φαίνεται να είναι τα πιο δημοφιλή τουριστικά θέρετρα. Στο Μέριχα όμως μας κέρδισε η "Βεγγέρα". Το είχε δει η Σταυρούλα στο διαδίκτυο, ότι είχε πολύ καλές αναφορές. Έτσι είπαμε να το δοκιμάσουμε. Εγώ αντί να κάτσω στα καθίσματα, κάθισα στο πεζούλι, βάζοντας τα πόδια μου μέσα στην θάλασσα. Με βλέπει η καταστηματάρχης και μου φέρνει ένα μαξιλάρι λέγοντάς μου: "Γιαυτό τα έχουμε!!!" Χωρίς πολύ καθυστέρηση, ήρθε και η Σταυρούλα για θαλάσσιο ποδόλουτρο μετά πρωινού...

Παραθαλάσσιο πρωινό....

...και η απρόσμενη παρέα...

Έλα ντε που μας πήραν χαμπάρι τρία παπάκια. Μπήκαν στο νερό και ήρθαν να πάρουν ένα μεζεδάκι, που με χαρά τους το δώσαμε. Χαλαρώσαμε απολαμβάνοντας το πρωινό, μεσημεριανό και εννοείται το βραδινό. Δεν κουνήσαμε ρούπι. Αργά το βραδάκι γυρίσαμε στην Κανάλα για ύπνο. Βλέπετε την επομένη τα χαράματα θα πήγαινα για βουτιά....
Ξύπνησα χαράματα, σαν τον κλέφτη για να μην ξυπνήσω την Σταυρούλα. Τα είχα φορτώσει όλα από βραδύς. Ο τόπος ήταν μόλις δύο λεπτά με το αμάξι. Ντύθηκα και βούτηξα τραβώντας για τον κάβο. Είχε ένα 5-6 μποφόρ ΒΒΔ. Σκέφτηκα να πάω προς τον κάβο για να με φέρει ο καιρός πίσω. Πήγα στα ρηχά, τίποτε. Η απόλυτη νέκρα. Τα νερά κρύα, 22 C. μόλις πέρναγε τα -15μ, η θερμοκρασία έπεφτε στους 19 C!!! Αυτό και μόνο έφτανε να μην κυκλοφορεί τίποτα. Ανοίχτηκα και έφτασα στην ξέρα. Ένας πολύ όμορφος βυθός απλωνόταν μπροστά στα μάτια μου. Μεγάλα μονόπετρα, ωραίες σειρές από πλάκες φάνηκαν μπροστά μου. Έκανα πολλά καρτέρια και ψαχτίρια αλλά τίποτα. Έναν μεγάλο ροφό (καμιά 10ρια κιλά) είδα να φεύγει σε μια βουτιά. Το ψάρι καθόταν μακριά, δίπλα σε μια πλάκα και μόλις ξεκόλλησα από τα -25μ., πήρε τον δρόμο για τα πολύ βαθιά. Έκανα ένα πλανάρισμα μήπως..... Γύρισα στο κεφάλι της ξέρας και έπιασα τρις σκάρους για να τους φάμε με την Σταυρούλα. Λίγο πριν φύγω, είδα πολύ ψιλό μαζεμένο σε μια μεριά της ξέρας. Έκανα ένα τελευταίο καρτέρι μήπως.... Δεν φάνηκε τίποτα. Στο τέλος του καρτεριού μου, σύρθηκα προς τον γκρεμό μήπως και δω κάτι καλό. Ένας ωραίος σαργός κάνοντας τα γνωστά του νάζια (κολυμπώντας πότε δεξιά, πότε αριστερά) με πλησίαζε αργά. Είχα βολή, αλλά μιας και το ψάρι όλο και πλησίαζε, αποφάσισα να τον περιμένω. Όταν είχα την εντύπωση ότι ετοιμαζόταν να φύγει του έριξα. Τον έπιασα και πήρα δρόμο για τον γυρισμό.

Η βολή....

....και το αποτέλεσμα...

Όπου και να βούτηξα στο νησί, το ίδιο σκηνικό παιζόταν. Ένα καλό ψάρι δεν έπιασα. Αυτό δεν με πειράζει. Αυτό που με ενοχλεί είναι πέραν του ροφού δεν είδα κανένα μεγάλο ψάρι. Το βράδυ (όπως και τα περισσότερα) φάγαμε στο "Αρχιπέλαγος".  Η νοστιμιές της κ. Ελένης απέρίγραπτες!!! 

Βλέπετε ο Ισίδωρος ήταν απόλυτα πιστικός για το που θα βρούμε καλό φαΐ. Φυσικά είχε δίκιο....

 Η Κολόνα.

Την προτελευταία ημέρα αποφασίσαμε να πάμε στην Κολόνα. Είδαμε τον χάρτη και κατά το μεσημέρι ξεκινήσαμε. Ο δρόμος μια χαρά μέχρι την τελευταία ανηφόρα. Ένας πολύ στενός τσιμεντένιος δρόμος που δεν χωράει άλλο αμάξι. Ευτυχώς ούτε στο πήγαινε αλλά ούτε στο έλα συναντήσαμε κάποιο αμάξι. Και φτάσαμε στην Κολόνα. Μια στενή λουρίδα άμμου συνδέει τη Κύθνο με το νησάκι της Κολόνας. Ένα μέρος με καταγάλανα νερά, απίστευτης ομορφιάς. Νομίζεις πως βρίσκεσαι κάπου εξωτικά. Και όμως είσαι στην Ελλαδάρα μας. Αυτά βλέπουν οι διάφοροι Ευρωπαίοι και μη και μας έχουν βάλει στο μάτι από την ζήλια τους. Αυτό μόνο  φτάνει. Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος στην Γη που θα δει αυτή την ομορφιά και δεν θα πάθει πλάκα. Και πόσα άλλα τέτοια μέρη υπάρχουν στην Ελλαδάρα μας!!! Διαλέξαμε ένα μέρος και βουτήξαμε. Η Σταυρούλα για μπάνιο και εγώ για ψάρεμα. Κολύμπησα, έφτασα στην Κολόνα και πήγα από την έξω της μεριά. Παντού νέκρα. Τι πλαναρίσματα, τι καρτέρια, τι ψαχτήρια έκανα τίποτα. Σε κάποια βουτιά είδα μια καλή στείρα. Ακολούθησα όσο μπορούσα το ψάρι και αναδύθηκα. Αφού ξεκουράστηκα βούτηξα εκεί που το είδα τελευταία φορά. Έφτασα στην βάση του μονόπετρου και στο βάθος είδα μια σκούρα σκιά να με κοιτάει. Χωρίς πολλά λόγια ευθυγράμμισα το ψαροτούφεκο και πάτησα στην σκανδάλη. Τράβηξα το ψάρι κοντά μου και με μεγάλη απογοήτευση είδα ότι επρόκειτο για ένα κιλίσιο ροφάκι. Δυστυχώς η βολή πάνω στο κεφάλι δεν του άφηνε περιθώρια για να ζήσει. Πήρα τον δρόμο για τον γυρισμό και σε μια πλάκα έπιασα έναν μισόκιλο σαργό και αποφάσισα να βγω. Στην παραλία ήταν η Σταυρούλα, αλλάξαμε και φύγαμε.

Κολόνα, ένα από τα μεγαλεία της Ελλαδάρας!!!!!

Γυρνώντας από την Κολόνα, κάναμε μια στάση στην παραλία της Απόκρουσης. Τώρα γιατί την λένε  έτσι ένας Θεός ξέρει.
"Λες να έκανε καμιά καλή απόκρουση κανένας τερματοφύλακας εδώ; " ρώτησα την Σταυρούλα που λύθηκε στα γέλια. Πήγαμε στην άκρη της παραλίας, καθίσαμε στην σκιά και στρώσαμε το απλό, αλλά βασιλικό μας δείπνο. Μετά πλύναμε στην θάλασσα τα ροδάκινα και το δείπνο τέλειωσε ειδυλλιακά. Η απόλυτη ηρεμία. Δεν ακουγόταν τίποτα.

Η Απόκρουση...ποιανού άραγε;;;

Ένας ελαφρύς παφλασμός από το ανύπαρκτο κύμα ακουγόταν που και που. Τότε ξεκίνησε το τραγούδι του ένας λυράρης τζίτζικας. Ένα μονότονο τραγούδι που ταίριαζε απόλυτα στην ηρεμία του τοπίου. Εγώ βρήκα την ευκαιρία να ξαπλώσω και έκλεισα τα μάτια μου απολαμβάνοντας το τραγούδι του. Που και που τον συνόδευε και ένας δεύτερος τζίτζικας. Και ξαφνικά όλα σιώπησαν. Δεν ακουγόταν τίποτα. Μάλλον με είχε πάρει ο ύπνος και δεν το είχα πάρει χαμπάρι. Δεν ξέρω πόση ώρα είχε περάσει, αλλά με ξύπνησε η Σταυρούλα που πετάχτηκε. Ανοίγοντας τα μάτια μου βλέπω μια μεγάλη ακρίδα να προσγειώνεται στις πέτρες, περίπου ένα μέτρο μακριά μας.
"Τι συμβαίνει;" την ρώτησα.
"Μια μεγάλη ακρίδα ήρθε περπατώντας στην άμμο και μόλις με πλησίασε πήδηξε πάνω μου!!!" μου απάντησε.
"Μάλλον αρσενική θα ήταν... Και εγώ στην θέση της το ίδιο θα έκανα!! Σε σένα θα ερχόμουν και όχι σε εμένα..." είπα γελώντας. Όμως ο ακρίδος είχε κάνει την ζημιά του. Μάταια προσπάθησα να ξανακοιμηθώ...  είχε έρθει η ώρα για να φύγουμε....
Το επόμενο πρωινό στο μπαλκόνι ήταν παρόν ένας τζίτζικας. Δεν νομίζω ότι ήταν ο ίδιος χτεσινός λυράρης, αλλά κι αυτός δεν υστερούσε με την μουσική του.

Ο λυράρης του αποχαιρετισμού!!!

Μάλλον είχε έρθει να μας αποχαιρετίσει, γιατί το απόγευμα δυστυχώς φεύγαμε.
Μπορεί ψαρευτικά στην Κύθνο να τα πήγα χάλια, αλλά η ηρεμία του νησιού και η καλοσύνη των ανθρώπων του, θα είναι πάντα μια καλή δικαιολογία για να την ξαναεπισκεφτούμε....

Ένα ψάρεμα όλο εκπλήξεις!!!

Τα τρία από τα τέσσερα είδη...

Φωτογραφίες-video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ.

Η αρχή...

Μπορεί μια από τις βασικότερες ασχολίες μου να είναι το ψάρεμα, αλλά υπάρχουν και πολλές άλλες κατά την διάρκεια της παραμονής μου στο αγαπημένο μου νησί της Καρπάθου. Έτσι μάζεψαμε φραγκόσυκα με τον Farmer John. Έχει τεσσάρων ειδών φραγκόσυκα. Το κλασικό Καρπάθικο, τα κίτρινα, τα μοβ και τα μεγάλα μοβ. Τα μεγάλα μοβ ωριμάζουν στο τέλος του Αυγούστου με αρχές Σεπτεμβρίου. Αυτά θα πρέπει να τα περιμένω αργότερα και μου αρέσουν πάρα πολύ. Επειδή ο πατέρας αναλαμβάνει το καθάρισμα των ψαριών, εγώ καθαρίζω τα φραγκόσυκα. Αφού τελειώσω, θα μπουν στο ψυγείο για να τα απολαύσουμε παγωμένα. Δεν ξέρω αν σας αρέσουν, αλλά εγώ τα τρώω πέντε-πέντε!!!

...και το τέλος....

Μετά ήρθε η σειρά του θυμαριού. Κοντεύει να μου τελειώσει κι έτσι το απόγευμα πήγα και μάζεψα αρκετό. Θα το ξεραίνω και μετά θα μπει σε ένα γυάλινο βάζο, από όπου βάζω στα φαγητά, σαλάτες κλπ. Μου αρέσει πάρα πολύ η γεύση του. Μόνο στο γάλα δεν βάζω χαχα!

Το θυμάρι στην φύση..

... το μαζεμένο..

... και το σπορείο του Farmer John!!

Το μετεωρολογικό δελτίο έλεγε ότι ο καιρός θα χαλάσει κι έτσι αποφάσισα να πάω για μια βουτιά πρωί-πρωί. Ξύπνησα στις 5:15 πμ. Κοίταξα έξω και ήταν σκοτάδι. Ξανάπεσα για ύπνο και ξύπνησα στις 5:50 πμ. Μόλις που έβλεπες έξω. Πήρα τον εξοπλισμό και τράβηξα για το μέρος που είχα πιάσει το μεγάλο σαλάχι. Ντύθηκα και βούτηξα με ανυπομονησία μπορώ να πω.
Δεν έχω κολυμπήσει πέντε λεπτά, κι ένας ροφός περίπου τρία κιλά τρέχει και μπαίνει σε μια πλάκα κάτω από τα πόδια μου. Το βάθος είναι περίπου τρία μέτρα. Η πρώτη έκπληξη!!! "'Εφαγα" την πλάκα, αλλά δεν είδα τίποτα. Την έψαξα πόντο-πόντο. Τίποτα! Ο ροφός άφαντος. Που χώθηκε το άτιμο για ψάρι;;; Προχώρησα και έπιασα έναν σαργό 400 γρ. περίπου. Μετά έπιασα δυο καλά μπαρμπούνια. Καθώς προχωράω η ματιά μου πιάνει κάτι περίεργο σε μια σκιά. Είναι ένας περίεργος κοκωβιός. Το κεφάλι του είναι μαύρο και το υπόλοιπο σώμα του κόκκινο. "Πρέπει να είναι οπαδός της Milan!!!" σκέφτηκα χαμογελώντας. Πήρα το πλάνο που ήθελα και συνέχισα το ψάρεμά μου.

Ο οπαδός της Milan!!!

Τότε φάνηκαν οι πρώτοι οι σκάροι. Έπιασα τρεις καρτερεύοντας, που ήταν και οι πιο μεγάλοι. Καθώς καρτέρευα στο απύθμενο βάθος του 1,5 μέτρων, εμφανίστηκε η δεύτερη έκπληξη. Ένας μεγάλος λούτσος 5-6 κιλών, με παρατηρεί, αλλά είναι οριακά εντός βολής. Σπρώχνω με το χέρι μου, για να τον πλησιάσω, σημαδεύω και ρίχνω την ώρα που έφευγε το μεγάλο ψάρι. Φυσικά αστόχησα. Ο μεγάλος κυνηγός ανέπτυξε ταχύτητα και τον έχασα στο μπλε. Ήταν μια βολή απελπισίας μπορώ να πω. Σιγά-σιγά ο καιρός αγριεύει. Όμως είχα αρκετή ώρα για ψάρεμα. Προχώρησα λίγο πιο κάτω και έπιασα έναν ακόμη σαργό. Σε ένα καρτέρι, την ώρα που κοιτάζω πίσω μου, βλέπω έναν λούτσο. Τον είδα πάλι άλλη μια φορά. Δεν ξέρω αν ήταν το ίδιο ψάρι. Αποφάσισα να κάνω έναν μεγάλο κύκλο και να ξανάρθω στο ίδιο μέρος. Όντος μετά από περίπου 40' ξανακαρτέρευα για τον λούτσο, εκεί που τον είχα δει. Λες και το κατάλαβαν τα ψάρια έκαναν παρέλαση μπροστά μου. Στην αρχή ήρθαν κάποιοι σκάροι. Μετά πέρασαν κάποιοι σαργοί αρκετά καλοί.
"Ρίξε..." άκουγα τον εαυτόν μου.
"Δεν ήρθαμε για αυτούς ..." απάντησα
"Την χοντρή σάρπα που περνάει; Τον κέφαλο; ή τον μεγάλο σκάρο;"
"Όχι" μου απάντησα. Είχα κάνει περίπου 15 καρτέρια χωρίς να τον δω. Ψιλό-απογοητευμένος από την μη εμφάνιση του λούτσου, αποφάσισα να ρίξω σε ότι καλό θα μου έρθει. Τότε εμφανίστηκε ένας μεγάλος κέφαλος. Το ψάρι πρέπει να ήταν περίπου 1,5 κιλά. Κρύφτηκα όσο πιο καλύτερα μπορούσα και περίμενα να με πλησιάσει. Ξαφνικά το ψάρι άλλαξε πορεία ενώ εγώ τον κοιτούσα απορημένος. Καθώς γυρίζω το κεφάλι μου από την άλλη μεριά για να δω μήπως υπάρχει κάτι άλλο, βλέπω τον μεγάλο λούτσο. Είχε έρθει ανάμεσα στα βράχια και εγώ δεν τον έχω πάρει χαμπάρι. Γυρίζω το ψαροτούφεκο όσο πιο γρήγορα μπορώ. Το ψάρι ρέει μέσα στο νερό χωρίς να κουνάει τίποτα. Ενώ αρχίζει και απομακρύνετε, σημαδεύω και πατάω την σκανδάλη. Εκείνο το δευτερόλεπτο ήρθε ένα κύμα και με κούνησε. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα η βολή να γίνει ψηλά στον σβέρκο του ψαριού. Ο μεγάλος κυνηγός τινάχτηκε και προσπάθησε να ξεφύγει, προσπαθώντας να μπλέξει το σχοινί του όπλου μου, ανάμεσα στις πέτρες. Αν τα κατάφερνε, με μια απότομη κίνηση θα απελευθερωνόταν και... Η βέργα τον κρατάει από μια μικρή πετσούλα στον σβέρκο. Βλέποντας την όλη κατάσταση, άφησα το όπλο και κυριολεκτικά όρμισα στο ψάρι σκεπτόμενος: "Όχι, όχι..." Το ψάρι πήγαινε αριστερά- δεξιά και εγώ μαζί του. Κάποια στιγμή τραβώντας απαλά την πετονιά, έπιασα την βέργα. Ο μεγάλος κυνηγός έγειρε το κεφάλι του για να βαθύνει. Άρπαξα την ευκαιρία και βυθίστηκα μαζί του, χρησιμοποιώντας την βέργα υπέρ μου. Έσπρωξα το ψάρι με την βέργα και το εγκλώβισα στον βυθό. Με το άλλο μου χέρι έψαξα για τα βράγχιά του. Μόλις πέρασε μέσα σε αυτά ο αντίχειράς μου όλα είχαν τελειώσει. Ο 4,8 κιλών λούτσος χτυπήθηκε βίαια, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να τον αφήσω. Του έδωσα ένα γρήγορο τέλος με το μαχαίρι μου και φιλώντας το, αποφάσισα να βγω.

Ο μεγάλος κηνυγός...

Αντί όμως να γυρίσω από εκεί που είχα έρθει, αποφάσισα να πάω ανοιχτά στην φυκιάδα που είχα πιάσει το μεγάλο σαλάχι. Αν έβρισα άλλο σαλάχι είχα αποφασίσει να μην το πιάσω. Άλλωστε η κατάψυξη είχε πολλά κομμάτια ακόμη από τον προηγούμενο γίγαντα. Το ευχάριστο ήταν ότι είδα καμιά δεκαριά ροφάκια. Μέσα στην φυκιάδα έπιασα έναν καλό σαργό και με κάθετη βολή μια ωραία μουρμούρα. Σε μια μεριά έχει κάτι σίδερα στον βυθό. Σε κάποια από αυτά έχουν φυτρώσει κάτι καταπληκτικά διαφανή θαλάσσια φυτά-σπόγγοι. Ήταν πολυάριθμα και πολύ όμορφα. Τα χάζεψα και θαύμασα το μεγαλείο της Φύσης. για το πως μπορεί να μεταμορφώνει κάτι άσχημο (σκουριασμένες λαμαρίνες) σε κάτι τόσο εξωπραγματικά όμορφο.

Η Πανσοφία της Φύσης σε Όλο Της το Μεγαλείο!!!

Σκέφτηκα να πάω από την άλλη μεριά της φυκιάδας. Όταν έφτασα στο τέλος της, αποφάσισα να τελειώσει εκεί το ψάρεμά μου. Όμως με περίμενε μια ακόμη έκπληξη. Ενώ ετοιμάζομαι να φύγω, βλέπω ένα ψάρι να κάθεται πάνω στην άμμο. "Κέφαλος τραυματισμένος; Λαβράκι...." σκέφτηκα. Άνοιξα την υποβρύχια κάμερά μου, πήρα μια βαθιά ανάσα και βούτηξα. Καθώς πλησίαζα, το ψάρι κινήθηκε. "Μυλοκόπι.... σημάδεψε καλά να μην αστοχήσεις..." είπα στον εαυτό μου. Το πλησίασα όσο με άφησε, σημάδεψα και έπιασα ένα μυλοκόπι 2,2 κιλών. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη.

Μια σπάνια ομορφιά για μένα...

Είναι το τέταρτο μυλοκόπι που πιάνω. Με αγκαλιές, φιλιά και ευχαριστώντας τον Ύψιστο για τα υπέροχά Του δώρα βγήκα στην ακτή.

Όλα μαζί...

Κοίταξα το ρολόι μου. Είχαν περάσει τέσσερις ώρες και έγραφε 139 βουτιές!!!

Τα δύο μεγάλα..

Τακτοποίησα τα πράγματά μου και πήγα σπίτι, όπου έγινε της κακομοίρας. Βγάλαμε και τις απαραίτητες φωτογραφίες και κατάκοπος από την τετράωρη προσπάθεια, έπεσα με τα μούτρα στα γεμιστά της μάνας μου, που δεν κατάλαβαν τι τους χτύπησε....        

Η εκθρόνηση ενός βασιλιά...

Τα δύο μικρότερα....

Φωτογραφία-Video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ

Δεν μπορώ να έχω παράπονο από το φετινό καλοκαίρι σε ότι αφορά τον καιρό στην Κάρπαθο. Εδώ και μια εβδομάδα, έχει σταθερά ένα τεσσάρι δυτικό που μου επιτρέπει να ψαρεύω όπου θέλω. Τώρα όσον αφορά τα ψάρια, αυτό είναι άλλη υπόθεση. Τι φταίει; δεν ξέρω. Με όσους φίλους έχω μιλήσει, έχει πολύ λίγα ψάρια, τα οποία και δεν κυκλοφορούν. Τώρα φταίνε τα κρύα νερά (24 C) επιφάνεια στα τέλη Ιουλίου; Δεν τα λες και ζεστά τα νερά. Από τα -14μ. τα νερά αρχίζουν και κρυώνουν αρκετά. Ελπίζω αυτή να είναι η αιτία και όχι καμιά μόλυνση, υπερθέρμανση κλπ.

Η σταφυλο-παραγωγή....

Ξύπνησα το πρωί και ο δυτικός μαζί με την υγρασία έκαναν τα ρούχα να κολλάνε πάνω σου. Βγήκα τάισα τα γατιά μας και μετά έκοψα σταφύλια. Εδώ και περίπου τέσσερα χρόνια έχουμε ένα κλήμα που αν έχουμε φάει κανένα κιλό σταφύλια είναι ζήτημα, συνολικά όλα αυτά τα χρόνια. Όλα ήταν σάπια από μια πεταλούδα που γεννάει τα αυγά της ανάμεσα στις ρόγες. Έτσι σαπίζει ολόκληρο το τσαμπί. Βλέπετε ο πατέρας μου δεν θέλει να τα ραντίζει με τίποτα. Τα πάντα είναι άκρως βιολογικά. Ο Farmer John απεφάσισε φέτος να το ρίξει κάτω και είπε στο κλήμα ότι: "Αν φέτος δεν φάμε καρπό, θα σε ξεριζώσω". Φαίνεται ότι ήταν πολύ πειστικός και το κλήμα έκανε τόσα πολλά σταφύλια που δεν προλαβαίνουμε να τρώμε. Σχεδόν κάθε τρίτη μέρα κόβω περίπου έναν κουβά και δεν λένε να τελειώσουν τα σταφύλια. Όχι πως παραπονιέμαι, αλλά μου κάνει εντύπωση...

Εκείνη την ημέρα είπα να πάω ένα μακρινό ψάρεμα σε έναν βαθύ τόπο, που λόγω του καλού καιρού θα μπορούσα να τον βουτήξω. Όμως η ζέστη και η υγρασία με έκαναν να βαριέμαι να πάω, σχεδόν μεσημεριάτικα, για βουτιά. Έπιασα τον εαυτό μου να του λέω: "Ωραία, δεν πάμε. Τι θα κάνουμε; Θα δούμε τηλεόραση ή θα αποβλακώθούμε με τις ώρες μπροστά στον υπολογιστή;" Βλέπετε όσο αφορά το μπάνιο, πέραν ότι το βαριέμαι!!! Ναι καλά διαβάσατε, κρυώνω κιόλας. Στα τόσα χρόνια ψαροτούφεκο, έχω συνηθίσει να βουτάω με στολή (χειμώνα-καλοκαίρι) και χωρίς στολή δεν το μπορώ γιατί κρυώνω. Αυτό είναι και το "παράπονο" της Σταυρούλας μου, ότι δεν κάνουμε μπάνιο μαζί αρκετή ώρα. Θυμάμαι μια φορά στην Ιεράπετρα είχαμε βρει κάτι ζεστά νερά και εκεί καθίσαμε μέχρι να μουλιάσουμε και οι δύό μας..... Ωραία που ήταν τα ζεστά νερά.....

Τράβηξα από το αυτί τον εαυτό μου και άρχιζα να ετοιμάζομαι. Αφού πήρα αυτά που χρειαζόμουν, μπήκα στο αμάξι μου και οδήγησα για τον μακρινό κάβο που ήθελα να ψαρέψω. Βαριεστημένα μέσα στην ζέστη, μπορώ να πω, ντύθηκα. Βούτηξα μέσα στο δροσερό νερό και ως δια μαγείας η βαρεμάρα εξαφανίστηκε. Έκανα μερικές ρηχές βουτιές για να "ανοίξουν" τα πνευμόνια και ξεκίνησα το κολύμπι για τον ψαρότοπου που ήταν αρκετά μακριά από τον κάβο. Στο δρόμο έπιασα και έναν σαργό περίπου 400 γρ. Σε μια πέτρα πιο κάτω ένας τριάρης περίπου ροφός με κοιτάει. Με το που κάνω να βουτήξω, τρυπώνει. Συνεχίζω την βουτιά μου και φτάνω στη είσοδο. Κοιτάζω τίποτε. Ανάβω τον φακό για να δω καλύτερα. Το ψάρι είναι στο βάθος και με κοιτάει. Σημαδεύω ανάμεσα στα μάτια και πατάω την σκανδάλη. Ο ροφός πετάγεται έξω και εγώ μένω με την βέργα στο χέρι. Η βολή έγινε εκεί που έπρεπε, αλλά δεν ήταν κάθετη. Έτσι η βέργα τον έξυσε, χαρίζοντας του μια χωρίστρα, χωρίς να του πειράξει το κρανίο. Αν είχε σπάσει κάτι στο  κρανίο του, θα έμενε στον τόπο. Δύσκολα κάποιος άλλος ψαροτουφεκάς θα τον πιάσει.... 

Η ορατότητα ήταν μέχρι τα -30μ. περίπου, πράγμα συνηθισμένο για την Κάρπαθο. Μετά από περίπου 20' κολύμπι, έφτασα εκεί που ήθελα. Η ξέρα απλωνόταν μπροστά μου. Μου ήρθαν πολλές αναμνήσεις καθώς την χάζευα. Προχώρησα κάνοντας μια βουτιά για να μπορώ να δω καλύτερα. Τίποτε δεν κυκλοφορούσε. Προχώρησα κι άλλο. Είδα ένα μεγάλο και πλατύ μονόπετρο. Αποφάσισα να κάνω ένα καρτέρι πάνω σε αυτό. Είναι αρκετά υπερυψωμένο κι έτσι θα μπορέσω να δω και καλύτερα και πιο μακριά. Αφού ηρέμησα αρκετά, πήρα μια βαθιά ανάσα και βούτηξα. Μόλις πέρασα τα -14μ., ένοιωσα το θερμοκλινές, που ήταν αρκετά δροσερό, ευχάριστα μπορώ να πω. Προσγειώθηκα από στο μονόπετρο στα -20. και κοίταξα να δω τι γίνεται. Παντού νέκρα, ούτε σαργούς, ούτε καν σκάρους δεν έβλεπα. Αφού πέρασαν αρκετά δευτερόλεπτα, αποφάσισα να αναδυθώ. Την ώρα που ξεκολλούσα από τον βυθό, ένας μικρός ροφός βγήκε να με δει. Κοίταξα που ήταν το ψάρι. Ήταν κοντά σε μια πλάκα που στο παρελθόν μου έχει δώσει αρκετά μαύρα (ροφούς). Ξεκουράστηκα και όταν ήμουν έτοιμος βούτηξα. Έφτασα εκεί που ήταν ο μικρός ροφός. Είχε λουφάξει μέσα σε μια σχισμή και με κοιτούσε όλος περιέργεια. Ήταν περίπου ένα κιλό. Τον χάζεψα για λίγο και μετά γύρισα προς την πλάκα. Δυστυχώς ήταν άδεια. Αναδύθηκα χαμογελώντας στον μικρό ροφό, που ήταν στην ίδια θέση και εξακολουθούσε να με παρατηρεί. Όμως καμιά δεκαριά μέτρα πιο μπροστά, σε μια άλλη γνωστή πλάκα, ένας τριάρης ροφός, μπήκε με πολύ φόρα μέσα. Ποντίζω την σημαδούρα μου, όσο πιο κοντά μπορώ και ετοιμάζομαι για βουτιά. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και βουτάω. Ενώ έχω διανύσει τα τρία τέταρτα περίπου της απόστασης, από την άκρη της πλάκας, πετάγεται έξω ένας μεγάλος ροφός. Με βλέπει και μπαίνει πάλι με τα χίλια μέσα. Κόβω την κατάδυση και βγαίνω στην επιφάνεια. "Αν το ψάρι τρόμαξε από εμένα που πλησίαζα, τότε τα πράγματα θα είναι εύκολα. Αν είναι τρομαγμένος.... την κάτσαμε..." σκέφτηκα. Το βάθος της πλάκας είναι στα -25μ. Ξεκουράστηκα αρκετά, αφ΄ενός για να είμαι έτοιμος για την βαθιά βουτιά, αφ΄ετέρου για να δώσω την ευκαιρία στο ψάρι να ηρεμήσει. Όταν θεώρησα ότι είχε περάσει αρκετή ώρα, βούτηξα. Πλησίασα στο σημείο που τον είχα δει, και με το ψαροτούφεκο έτοιμο, κοίταξα μέσα στην τρύπα, χωρίς να ανάψω φακό. Εκεί ήταν και ο ροφός. Ένα μεγάλο κεφάλι με παρατηρούσε. Έχοντας υπ' όψιν το χάσιμο του τρίκιλου ροφού νωρίτερα, σημάδεψα το δεξί του μάτι και πάτησα την σκανδάλη. Εκεί πήγε και καρφώθηκε η βέργα με απίστευτη ταχύτητα. Το μεγάλο ψάρι χτυπήθηκε και προσπάθησε να χωθεί πιο μέσα στην τρύπα. Όμως η μακριά βέργα, που του είχε βγει στο πλαϊνό πτερύγιο, τον εμπόδιζε. Μην έχοντας άλλη επιλογή ο ροφός πετάχτηκε έξω. Βλέποντας την όλη κατάσταση τον τράβηξα προς το μέρος μου και ανέβηκα στην επιφάνεια, κρατώντας το σκοινί του ψαροτούφεκου πάντα τεντωμένο.

Ο βασιλιάς...

εκθρονίστηκε....

Τον έφερα στην αγκαλιά μου και του έδωσα ένα γρήγορο τέλος. Τον φίλησα, ζητώντας του συγνώμη και κρέμασα τον δεκάρι (10,700γρ) ροφό στην σημαδούρα μου. Εκεί τελείωσε και το ψάρεμά μου.


Πήρα τον δρόμο για τον γυρισμό, παρόλο που στο βάθος της ξέρας κάτι "καλό" κινήθηκε. "Μια άλλη φορά..." είπα σε αυτό που είδα.

Βγήκα, τακτοποίησα τα πράγματά μου και πήγα σπίτι. Αφού κόπασαν τα επιφωνήματα, βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες....      

Τα δύο βαρεμένα...(ο ροφός δεν μετράει!!!)

  Υ.Γ. Στην γλώσσα των ψαροτουφεκάδων, βασιλιάς είναι ο ροφός και βασίλισσα η συναγρίδα. Αυτοκράτορας ο τόνος και πρίγκιπας το μαγιάτικο. Η βασίλισσα του χειμώνα είναι η τσιπούρα.....

Το μέρος είναι ψαρεμένο....να πας αλλού!!!

Η μισή παραλία του Τραχανάμμου...

... η άλλη μισή με την Κάσσο στο βάθος!!!

Φωτογραφία-video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ

Δεν σκόπευα να γράψω αυτό το άρθρο, αλλά με την ατάκα που μου είπαν, δεν μπόρεσα να κάνω αλλιώς!!!

Την παραμονή της γιορτής της Παναγίας, η θάλασσα κόλλησε στην κυριολεξία. Σπάνια την έχω δει τόσο κάλμα στην Κάρπαθο. Όμως κάτι δουλειές που δεν έπαιρναν αναβολή, με ανάγκασαν να πάω αργότερα για ψάρεμα από ότι ήθελα. Αφού τα τελείωσα όλα, φόρτωσα τον εξοπλισμό μου και πήγα στον Τραχανάμμο κατά τις 11:20πμ.. Η περιοχή λέγεται έτσι γιατί η άμμος είναι χοντρή σαν τον τραχανά, με συνέπεια να μην κολλάει στα πόδια. Είναι μια μεγάλη παραλία που σπάει σε τρία κομμάτια, αλλά το μελτέμι της αλλάζει φώτα. Έτσι θεώρησα ότι ήταν καλή ευκαιρία να τον ψαρέψω σήμερα. Σαν ψαρότοπος είναι απίστευτα μεγάλος με σειρές από πλάκες και μονόπετρα σε ότι βάθη θέλεις. Ξεκινάει από τα πολύ ρηχά και ανοίγεται όσο θέλεις. Μπορεί να τον ψαρεύεις όλη την ημέρα και ο χρόνος να μην σου φτάνει.

Βλέπετε από που πήρε το όνομά της...

Με το που φτάνω στον Τραχανάμμο, βλέπω κάποιον ψαροτουφεκά να βγαίνει από την θάλασσα. Είναι ένας συμπατριώτης και φίλος, (ονόματα δεν λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε) που παλιά είχαμε πάει μερικά ψαρέματα. Βέβαια έχει την φιλοσοφία: "ότι κινείται πεθαίνει"  και γιαυτό ξέκοψα. Βουτάει το πολύ μέχρι τα -15μ και του είχα πει τότε, αν ήθελε να άλλαζε κάποια πράγματα στον εξοπλισμό του και θα του έδειχνα κάποιες τεχνικές εγώ. Έτσι σίγουρα θα έφτανε τα -20μ αν όχι τα -25μ. Εκείνος απεφάσισε ότι δεν τον ενδιέφερε και έτσι έμεινε σε αυτά τα βάθη. Τον πλησιάζω και τον βοήθησα με τον εξοπλισμό του. Είχε πιάσει μερικά σκαράκια, τρις δράκενες μικρές και τρία ροφάκια. Όλα τα ροφάκια μαζί το πολύ να ζύγιζαν δύο κιλά!
"Τι είναι αυτά; Δεν έχουμε πει...." του λέω δείχνοντας τα ροφάκια.
"Αφού ξέρεις...." με διέκοψε. "Ότι είδα έπιασα...."
Τον ρώτησα προς τα που πήγε και μου είπε.
"Την ίδια διαδρομή σκεφτόμουν να κάνω σήμερα το πρωί, αλλά οι δουλειές με ανάγκασαν να έρθω τώρα." του είπα.
"Το μέρος είναι ψαρεμένο!!! Να πας αλλού... Να προς τα εκεί..." και μου δείχνει προς την αντίθετη κατεύθυνση. Χαμογελάω περιμένοντας το επόμενό του πείραγμα. Αντί αυτού με ρωτάει τι ώρα είναι και μπαίνει στο αμάξι του και φεύγει. Μένω κάγκελο. Δεν πιστεύω στα αφτιά μου. Πόση ανασφάλεια έχει ο κόσμος. Λες και μετά θα συγκρίναμε τι έχει πιάσει ο καθένας. Να μου το έλεγε αυτό κάποιος που ψαρεύει πιο βαθιά από ότι εγώ, όπως ο Σπύρος ή ο Ισίδωρος να το καταλάβω. Να μου το έλεγε ο Βρεττός που ψαρεύουμε μαζί, να το λάβω υπ΄όψην. Αν και κανείς τους δεν θα μου το έλεγε έτσι ή με αυτό τον τόνο. Τα πήρα στο κρανίο και αποφάσισα να ψαρέψω όπου θέλω, όπως θέλω. Ετοιμάστηκα, βούτηξα και τράβηξα προς την κατεύθυνση που σκεπτόμουν από το πρωί να ψαρέψω, η οποία ήταν η ίδια που είχε κάνει ο "φίλος-συμπατριώτης" .
Δεν έχω κολυμπήσει πενήντα μέτρα και σε μια αμμούδα κάθεται ένας τριάρης ροφός. Με το που πλησιάζω το ψάρι μπαίνει ήρεμα στην πλάκα που ήταν μπροστά του.
"Ή είναι ήμερο ψάρι, οπότε θα το πάρω εύκολα, ή είναι πολύ πονηρό και δεν θα το ξαναδώ...." σκέφτηκα. Αφού πόντισα την σημαδούρα μου, πήρα μια βαθιά ανάσα και βούτηξα. Με το που φτάνω στον πάτο (-12,4μ.) ρίχνω μια γρήγορη ματιά στην είσοδοτης πλάκας, αλλά τίποτα. Ανάβω τον φακό και ψάχνοντας τον βρίσκω λουφαγμένο σε μια σχισμή να με κοιτάει. Σημαδεύω εγκέφαλο και ρίχνω.

Καμία αντίδραση από το ψάρι. Γεμάτος ανυπομονησία τραβάω την βέργα και είναι πάνω ο κεραυνοβολημένος τριάρης ροφός.

Ο γρήγορος τριάρης!!!

"Όχι και άσχημα για ένα ψαρεμένο μέρος..." είπα και ξέσπασα στα γέλια. Αν κάποιος με έβλεπε σίγουρα θα έλεγε: "Τον καημένο, ποιος ξέρει τι προβλήματα έχει;;;"
Είχα και μια παραγγελία από τον πατέρα μου για σκάρους. Λόγω κάποιας υποχρέωσης ήθελε να δώσει σε έναν συγχωριανό πέντε-έξι σκάρους. Έτσι βάλθηκα να τους ψαρεύω όπου έβλεπα κανένα καλό. Έπιασα έξι μεσαίους. Όμως ο καιρός είχε αρχίζει να αλλάζει σιγά-σιγά. Ο δυτικός άλλαζε σε νοτιά. Ψαρεύοντας έφτασα στον κάβο, όπου πάνω στα κοφτά του είχε μεγάλους σκάρους. Έπιασα άλλους τέσσερις μεγάλους σκάρους. Κυνηγούσα όμως έναν μεγάλο κόκκινο, ο όποιος όμως καθόταν πάντα εκτός βολής και με παρατηρούσε τσιμπολογώντας τα βράχια. Είδα και απόειδα και τον παράτησα. Σε μια στιγμή βλέπω μια ομάδα σκάρων μέσα σε μια σχισμή. Μπροστά μου υπάρχει μια μεγάλη πέτρα που με καλύπτει. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και βουτάω. Σέρνομαι στον βυθό πίσω από την πέτρα και βγαίνω αρκετά κοντά τους. Γρήγορα σημαδεύω έναν από τους πρώτους και πατάω την σκανδάλη. Βλέπω ότι έχω πιάσει κάποιον και τραβάω την βέργα. Προς μεγάλην μου έκπληξη έχω πιάσει δύο. Μάλιστα ο δεύτερος είναι ο μεγάλος κόκκινος που κυνηγούσα.

Όταν Θέλει να στα Δώσει...

"Όταν Θέλει να στα Δώσει..." σκέφτηκα ευχαριστώντας το υπερπέραν....
Δεν είχε τίποτε άλλο και μπήκα στον επόμενο κόλπο. Δεν βρήκα τίποτε το σπουδαίο, αλλά θυμήθηκα ότι στο τέρμα του κόλπου, πριν από πολλά χρόνια με νοτιά είχα πιάσει μεγάλες σάρπες. Το πιο μεγάλο ψάρι ήταν 1,5 κιλά. Ωραίο ψάρι για σάρπα!!! Προχώρησα και όταν έφτασα στον κολπίσκο εκεί ήταν και οι σάρπες! Είχαν έρθει στο ραντεβού μας. Καρτέρευα και όταν έπιανα κάποια, γύριζα πίσω και στεκόμουν στην είσοδο, για να μην φύγει το κοπάδι. Με αυτό τον τρόπο έπιασα τέσσερις σάρπες. Όταν πια τα ψάρια δεν ερχόντουσαν στα καρτέρια, έψαξα τις πλάκες που γνωρίζω και έπιασα άλλη μια και ένα μελανούρι.

Μια από τις μεγάλες...

Τότε αποφάσισα να βγω ψαρεύοντας εννοείτε. Στην διαδρομή βρήκα κεφάλους. Στρίμωξα έναν σε μια πλάκα και τον έπιασα. Το ψάρι ήταν 1,5 κ. Την ώρα που βάζω τον κέφαλο στην σημαδούρα μου, αισθάνομαι κάτι να με πλησιάζει από πίσω μου. Γυρίζω και βλέπω μια μεγάλη karatta-karetta ακριβώς δίπλα μου.

Μια αρχαία ομορφιά !!!

Μαζεύω όσο πιο γρήγορα μπορώ την βέργα, για να μην τρομάξει η χελώνα, η οποία είχε αρχίσει να απομακρύνεται. Ανοίγω την υποβρύχια κάμερα και βουτάω πάνω στον αρχαίο κολυμβητή. Θέλω λίγο ακόμα για να μπορέσω να την αγγίξω, όταν με πήρε χαμπάρι. Τότε κούνησε τα πόδια της και απομακρύνθηκε με μεγάλη ταχύτητα. Χαιρέτησα το αρχαίο πλάσμα και το ευχαρίστησα που μου έφτιαξε την μέρα.
Τότε μου ήρθε η κεραμίδα στο κεφάλι μου. "Γιατί να σου φτιάξει την ημέρα η χελώνα; Γιατί να μην είναι όλη σου η ημέρα "φτιαγμένη"; Γιατί να μην ΖΕΙΣ την κάθε στιγμή; Γιατί να μην ΖΕΙΣ το ΠΑΡΟΝ, χωρίς μακρόπνοα πλάνα, που τα περισσότερα δεν βγαίνουν; Γιατί να μην χαίρεσαι την κάθε εμπειρία σου θετική ή αρνητική; Γιατί να μην είσαι ΣΥΝΕΙΔΗΤΌΣ την κάθε στιγμή της ζωής σου;"
"Και πως γίνεται αυτό;" ρώτησα... αλλά δεν πήρα απάντηση. Δεν έχει σημασία που δεν πήρα απάντηση. Έχω έναν στόχο να πετύχω.....
Με αυτά και αυτά έφτασα στην παραλία. Ένας σαργός έκανε το λάθος να τρυπώσει κάτω από τα πόδια μου σε μια πλάκα. Βούτηξα, τον έπιασα και βγήκα. Ήμουν αρκετά κουρασμένος από την όλη προσπάθεια, αλλά αισθανόμουν τόσο αναζωογονημένος!!!

Υ.Γ. Τελικά το μέρος δεν ήταν και τόσο ψαρεμένο....χα χα

Χαιρετίσματα από έναν αυτοκράτορα !!!!

Η παρέα μου...

Φωτογραφία- video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ

Το καλοκαίρι ημερολογιακά μπήκε, αν και μας κάνει κάποια νάζια ακόμη. Έτσι λοιπόν ξύπνησα ένα πρωινό και κοίταξα έξω στο μπαλκόνι για να πάω για μια βουτιά, αλλά έβρεχε δυνατά. Για μια στιγμή έπιασα τον εαυτό μου να διστάζει. "Λες να βραχούμε...." του είπα γελώντας και άρχισα να ετοιμάζω τον εξοπλισμό μου. Δεν βιαζόμουν, γιατί είχα όλη την ημέρα μπροστά μου. Μετά από ένα μισάωρο, τα φόρτωσα και τράβηξα για έναν βαθύ κάβο. Αν όλα πήγαιναν καλά θα ψάρευα αρκετές ώρες. Κανένας από τους κολλητούς δεν μπορούσε να έρθει δυστυχώς. Έτσι θα πήγαινα μόνος μου. Στον δρόμο έριχνε καρεκλοπόδαρα. Όμως η κακοκαιρία ερχόταν προς την Αθήνα, αλλά εγώ απομακρυνόμουν. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα από τα μισά της διαδρομής να μην ρίχνει άλλα τουλούμια νερού. Τα βαριά σύννεφα άρχισαν να υποχωρούν καθώς η μέρα περνούσε και που και που έβλεπες τον υπέροχο γαλανό ουρανό! Ο Μεγάλος Ζωγράφος και Ποιητής της φύσης Είχε πάρει την παλέτα Του με αποτέλεσμα να φτιάξει ένα απαράμιλλης ομορφιάς τοπίο. Τράβηξα στα κλεφτά μια-δύο φωτογραφίες καθώς οδηγούσα και εκστασιασμένος συνέχισα την πορεία μου.

Ο Ουράνιος πίνακας....

Μετά από αρκετή ώρα έφτασα στο προορισμό μου. Ντύθηκα ανυπόμονα μπορώ να πω, βούτηξα και τράβηξα για τον κάβο. Έφτασα και τακτοποιώντας την σημαδούρα μου βούτηξα και ξεκίνησα το ψάρεμα. Είχε αρκετό ρέμα, πολλά μικρόψαρα και αρκετή θολούρα. "Όλα είναι τέλια, όπως τα θέλω.... " ήταν μια σκέψη της στιγμής. Έκανα αρκετά καρτέρια έχοντας παρέα μόνο τα μικρόψαρα. Καλόγριες, γόπες, γαύροι (τα ψαράκια και όχι οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού χαχα) και άλλα μικρόψαρα ήταν σε απίστευτα μεγάλα κοπάδια. "Δεν μπορεί .... κάτι θα περάσει" .... σκέφτηκα, αλλά μάταια. Έχω κάνει καμιά δεκαριά καρτέρια και δεν έχω δει τίποτα. Την ώρα που ξεκουράζομαι και χαζεύω το απέραντο γαλάζιο στην βάση του κάβου και σε βάθος 2-3 μέτρα, βλέπω το ψιλό (τα μικρόψαρα) να τρέχουν προς τα εμένα πανικόβλητα. Κάποια από τα ψαράκια με ακουμπάνε στην κυριολεξία. Γυρίζω και προλαβαίνω να δω μια μεγάλη ουρά να στρίβει. Βλέπω τον τόνο από πίσω και υπολογίζω ότι είναι 100 με 150 κιλά, ίσως και παραπάνω. "Θα τρελαθούμε σήμερα. Στα καρτέρια δεν ήρθε τίποτα και μου έκανε το ντου σε τόσο ρηχά νερά;;;!!! " αναρωτήθηκα. Πήρα θάρρος και ξεκίνησα τις βουτιές. Όχι πως αν είχα βολή θα του έριχνα. Ο εξοπλισμός μου δεν είναι αρκετός για έναν τέτοιο γίγαντα. Απλά θα ήθελα να τον πάρω σε κάποιο πλάνο.... Συνέχισα τα καρτέρια αλλά μάταια. Μετά από αρκετές ώρες απραξίας το στομάχι μου άρχισε να παραπονιέται από την πείνα. Αποφάσισα να κάνω ένα μικρό διάλειμμα και να φάω κάτι. Ευτυχώς το μέρος έχει φούσκες!!! Τις ξέρετε τις φούσκες; Είναι σαν σφουγγάρια κολλημένες στα βράχια. Μόλις τις ξεκολλήσεις από τα βράχια μικραίνουν σε μέγεθος γιατί αδειάζουν το θαλασσινό νερό που έχουν μέσα τους και γίνονται σκληρές σαν πέτρες. Τις κόβεις στα δυο με ένα μαχαίρι και μέσα έχουν ένα ποροκαλοκίτρινο χρώμα. Αυτό είναι το φαΐ της. Η δε γεύση τους, είναι σαν να τρως θάλασσα με έντονο το θαλασσινό ιώδιο. Εγώ τρελαίνομε. Με φρέσκο ψιλοκομμένο κρεμμυδάκι και λεμόνι είναι μούρλια. Που να βρεθούν όμως αυτά εδώ κατάκαβα. Έτσι αρκέστηκα να την φάω σκέτη. Όχι πως παραπονιέμαι!!! Επειδή όμως θέλω να συνεχίσω το ψάρεμα μία είναι υπεραρκετή.

Η φούσκα είναι αυτό το γρι-σταχτί εξόγκωμα του βράχου!!

Το Υπέροχο φαΐ της...

Μετά από το σύντομο γεύμα μου, ξεκίνησα τα καρτέρια. Πήγα πιο βαθιά μήπως και δω τίποτα. Σε ένα από αυτά, ενώ περιμένω κολλημένος στον γκρεμό, βλέπω το ψιλό να τρέχει πανικόβλητο. Τα ψαράκια έχουν γίνει ένα με τους βράχους. Παίρνω την κατάλληλη θέση και περιμένω. Και τότε ο αυτοκράτορας μου ήρθε. Δεν ξέρω αν ήταν το ίδιο ψάρι, αλλά αυτό ήταν εξίσου πανέμορφο και μεγάλο. Είχα βολή γιατί μου ήρθε αρκετά κοντά, αλλά το να χτυπήσεις ένα τέτοιο πλάσμα και να καταφέρεις να το πιάσεις είναι σχεδόν αδύνατο με αυτό τον εξοπλισμό. Το μονό που θα κατάφερνα ήταν να το πληγώσω, ίσως να πέθαινε εξ αιτίας της πληγής του τελικά. Όμως θα είχα κάνει κακό σε ένα υπέροχο πλάσμα που θα το έχανα τελικά. Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα έχανα το όπλο και στην χειρότερη θα πνιγόμουν. Έτσι έβγαλα το δάχτυλο από την σκανδάλη (να μην γίνει κανένα λάθος) και απλώς ακολούθησα την διαδρομή του για να πάρω το πλάνο από τον πανέμορφο αυτοκράτορα, που μου έκανε την τιμή να έρθει στο ταπεινό καρτέρι μου.


Τα χρώματά του, η  αρχοντιά αυτού του ψαριού που δεν κουνούσε καθόλου την ουρά του αλλά παραταύτα ταξίδευε μέσα στο βαθύ μπλε, είναι πράγματα που πολύ δύσκολα θα ξεχάσω. Η ανάγκη για αέρα με έβγαλε από την όλη έκσταση και ανέβηκα στην επιφάνεια όλος χαρά. Αυτό το ψάρεμα είχε ξεπεράσει οποιοδήποτε προσδοκία είχα στο μυαλό μου όταν αποφάσισα να πάω για βουτιά κι ας μην έχω πιάσει τίποτα. Συνέχισα τα καρτέρια μήπως και τον ξαναδώ, αλλά τότε η ματιά μου έπιασε μια κίνηση μέσα σε μια τρύπα. Αναδύθηκα άλλαξα ψαροτούφεκο και βούτηξα. Όταν έφτασα άρχισα να ψάχνω τις αμέτρητες τρύπες του γκρεμού ρίχνοντας κλεφτές ματιές χωρίς να ανοίξω τον φακό. Σε μια από αυτές είδα μια ωραία σκορπίνα. Έβαλα τα λάστιχα σε μια μικρότερη σκάλα και έπιασα μια κόκκινη σκορπίνα 640 γρ.

Η κόκκινη σκορπίνα...

Όμως δεν ήταν αυτό που είχα δει. Σε μια δεύτερη βουτιά βλέπω κάτι άλλο πιο μεγάλο σε μια διπλανή τρύπα μέσα στο σκοτάδι. Χωρίς πολλές σκέψεις σημαδεύω και ρίχνω στον τριάρι ροφό  (έτσι νόμιζα) που τελικά ήταν το μισό μέγεθος από την αρχική μου εκτίμηση (1350 γρ.) Στεναχωρήθηκα αλλά η βολή ήταν στο κεφάλι και μάλλον δεν θα ζούσε.

Ο άτυχος ροφάκος...

Ενώ κρεμάω τον ροφό δίπλα στην σκορπίνα, ένα κοπάδι από καμία δεκαπενταριά άσπρα σαφρίδια κάνει ντου στο ψιλό στα ρηχά. Το όλο σκηνικό εξελίσσεται κάτω από τα πέδιλά μου. Τα ασπροσάφριδα με αγνοούν παντελώς και συνεχίζουν τις απίστευτα γρήγορες επιθέσεις τους. Το ψιλό (οι γαύροι) έχει γίνει μια μπάλα που απλώνει και μαζεύει σαν ένα σώμα όλο το κοπάδι μαζί, για να αποφύγει τις επιθέσεις αστράφτοντας στο φως του ήλιου. Μετά από σχεδόν κάθε επίθεση μικρά στίγματα γυαλίζουν στο νερό που είναι τα λέπια από τους άτυχους φαγωμένους γαύρους!!! Χωρίς πολλές σκέψεις, παίρνω μια κοφτή ανάσα και βουτάω να καρτερεύσω. Πάνω στον πανικό που επικρατεί ξεχνάω να ανοίξω την υποβρύχια κάμερα.... Το κοπάδι κάνει πως φεύγει για να γυρίσει πάλι. Δεν χάνω ευκαιρία, σημαδεύω ένα από τα πιο κοντινά και πιάνω ένα κοντά στα δύο κιλά (1700 γρ). Όταν το φέρνω στα χέρια μου, παρατηρώ ότι μια ουρά προεξέχει από το στόμα του. Μόλις είχε αρπάξει έναν γαύρο.

Το ασπροσάφριδο...

....και ο άτυχος γαύρος!!!

Εκεί τελείωσε και το σημερινό ψάρεμα. Μπορεί αυτή η ψαριά για κάποιους ψαροτουφεκάδες να μην είναι και πολύ σπουδαία, αλλά να σας πω ποιος νοιάζεται; Μόνο και μόνο που  ένας μεγάλος αυτοκράτορας μου έκανε την τιμή να τον δω και να τον έχω και σε υποβρύχιο πλάνο, αυτό μου αρκεί και ας μην έπιανα τίποτα. Το καλοκαίρι ξεκίνησε με πολύ ωραίες και αναπάντεχες συγκινήσεις. Ελπίζω να συνεχιστεί το ίδιο υπέροχα για όλους μας....

Καλό καλοκαίρι σε όλους τους φίλους!!!

Υ.Γ.  Λόγω των τελευταίων γεγονότων (δημοψήφισμα, νέο μνημόνιο, πυρκαϊές) στην πανέμορφη Ελλαδάρα μας, αισθάνομαι την ανάγκη να πω δυο λόγια. Οι καιροί είναι πονηροί και ο χρόνος περνάει με απίστευτη ταχύτητα. Χρήσιμο θα ήταν να είμαστε μονοιασμένοι, γιατί έτσι μόνο θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε τους διάφορους ύφαλους. Άλλωστε η φυλή μας είναι γνωστή ότι στα δύσκολα πάντα τα καταφέρνει!!! Το μεγάλο κουσούρι μας, από αρχαιοτάτων χρόνων, ήταν η διχόνοια. Όμως πάντα ήμασταν μπροστάριδες, καιρός να το κάνουμε και μονοιασμένοι.... και τότε ποιος μας πιάνει!!!!