Το μέρος είναι ψαρεμένο....να πας αλλού!!!

Η μισή παραλία του Τραχανάμμου...

... η άλλη μισή με την Κάσσο στο βάθος!!!

Φωτογραφία-video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ

Δεν σκόπευα να γράψω αυτό το άρθρο, αλλά με την ατάκα που μου είπαν, δεν μπόρεσα να κάνω αλλιώς!!!

Την παραμονή της γιορτής της Παναγίας, η θάλασσα κόλλησε στην κυριολεξία. Σπάνια την έχω δει τόσο κάλμα στην Κάρπαθο. Όμως κάτι δουλειές που δεν έπαιρναν αναβολή, με ανάγκασαν να πάω αργότερα για ψάρεμα από ότι ήθελα. Αφού τα τελείωσα όλα, φόρτωσα τον εξοπλισμό μου και πήγα στον Τραχανάμμο κατά τις 11:20πμ.. Η περιοχή λέγεται έτσι γιατί η άμμος είναι χοντρή σαν τον τραχανά, με συνέπεια να μην κολλάει στα πόδια. Είναι μια μεγάλη παραλία που σπάει σε τρία κομμάτια, αλλά το μελτέμι της αλλάζει φώτα. Έτσι θεώρησα ότι ήταν καλή ευκαιρία να τον ψαρέψω σήμερα. Σαν ψαρότοπος είναι απίστευτα μεγάλος με σειρές από πλάκες και μονόπετρα σε ότι βάθη θέλεις. Ξεκινάει από τα πολύ ρηχά και ανοίγεται όσο θέλεις. Μπορεί να τον ψαρεύεις όλη την ημέρα και ο χρόνος να μην σου φτάνει.

Βλέπετε από που πήρε το όνομά της...

Με το που φτάνω στον Τραχανάμμο, βλέπω κάποιον ψαροτουφεκά να βγαίνει από την θάλασσα. Είναι ένας συμπατριώτης και φίλος, (ονόματα δεν λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε) που παλιά είχαμε πάει μερικά ψαρέματα. Βέβαια έχει την φιλοσοφία: "ότι κινείται πεθαίνει"  και γιαυτό ξέκοψα. Βουτάει το πολύ μέχρι τα -15μ και του είχα πει τότε, αν ήθελε να άλλαζε κάποια πράγματα στον εξοπλισμό του και θα του έδειχνα κάποιες τεχνικές εγώ. Έτσι σίγουρα θα έφτανε τα -20μ αν όχι τα -25μ. Εκείνος απεφάσισε ότι δεν τον ενδιέφερε και έτσι έμεινε σε αυτά τα βάθη. Τον πλησιάζω και τον βοήθησα με τον εξοπλισμό του. Είχε πιάσει μερικά σκαράκια, τρις δράκενες μικρές και τρία ροφάκια. Όλα τα ροφάκια μαζί το πολύ να ζύγιζαν δύο κιλά!
"Τι είναι αυτά; Δεν έχουμε πει...." του λέω δείχνοντας τα ροφάκια.
"Αφού ξέρεις...." με διέκοψε. "Ότι είδα έπιασα...."
Τον ρώτησα προς τα που πήγε και μου είπε.
"Την ίδια διαδρομή σκεφτόμουν να κάνω σήμερα το πρωί, αλλά οι δουλειές με ανάγκασαν να έρθω τώρα." του είπα.
"Το μέρος είναι ψαρεμένο!!! Να πας αλλού... Να προς τα εκεί..." και μου δείχνει προς την αντίθετη κατεύθυνση. Χαμογελάω περιμένοντας το επόμενό του πείραγμα. Αντί αυτού με ρωτάει τι ώρα είναι και μπαίνει στο αμάξι του και φεύγει. Μένω κάγκελο. Δεν πιστεύω στα αφτιά μου. Πόση ανασφάλεια έχει ο κόσμος. Λες και μετά θα συγκρίναμε τι έχει πιάσει ο καθένας. Να μου το έλεγε αυτό κάποιος που ψαρεύει πιο βαθιά από ότι εγώ, όπως ο Σπύρος ή ο Ισίδωρος να το καταλάβω. Να μου το έλεγε ο Βρεττός που ψαρεύουμε μαζί, να το λάβω υπ΄όψην. Αν και κανείς τους δεν θα μου το έλεγε έτσι ή με αυτό τον τόνο. Τα πήρα στο κρανίο και αποφάσισα να ψαρέψω όπου θέλω, όπως θέλω. Ετοιμάστηκα, βούτηξα και τράβηξα προς την κατεύθυνση που σκεπτόμουν από το πρωί να ψαρέψω, η οποία ήταν η ίδια που είχε κάνει ο "φίλος-συμπατριώτης" .
Δεν έχω κολυμπήσει πενήντα μέτρα και σε μια αμμούδα κάθεται ένας τριάρης ροφός. Με το που πλησιάζω το ψάρι μπαίνει ήρεμα στην πλάκα που ήταν μπροστά του.
"Ή είναι ήμερο ψάρι, οπότε θα το πάρω εύκολα, ή είναι πολύ πονηρό και δεν θα το ξαναδώ...." σκέφτηκα. Αφού πόντισα την σημαδούρα μου, πήρα μια βαθιά ανάσα και βούτηξα. Με το που φτάνω στον πάτο (-12,4μ.) ρίχνω μια γρήγορη ματιά στην είσοδοτης πλάκας, αλλά τίποτα. Ανάβω τον φακό και ψάχνοντας τον βρίσκω λουφαγμένο σε μια σχισμή να με κοιτάει. Σημαδεύω εγκέφαλο και ρίχνω.

Καμία αντίδραση από το ψάρι. Γεμάτος ανυπομονησία τραβάω την βέργα και είναι πάνω ο κεραυνοβολημένος τριάρης ροφός.

Ο γρήγορος τριάρης!!!

"Όχι και άσχημα για ένα ψαρεμένο μέρος..." είπα και ξέσπασα στα γέλια. Αν κάποιος με έβλεπε σίγουρα θα έλεγε: "Τον καημένο, ποιος ξέρει τι προβλήματα έχει;;;"
Είχα και μια παραγγελία από τον πατέρα μου για σκάρους. Λόγω κάποιας υποχρέωσης ήθελε να δώσει σε έναν συγχωριανό πέντε-έξι σκάρους. Έτσι βάλθηκα να τους ψαρεύω όπου έβλεπα κανένα καλό. Έπιασα έξι μεσαίους. Όμως ο καιρός είχε αρχίζει να αλλάζει σιγά-σιγά. Ο δυτικός άλλαζε σε νοτιά. Ψαρεύοντας έφτασα στον κάβο, όπου πάνω στα κοφτά του είχε μεγάλους σκάρους. Έπιασα άλλους τέσσερις μεγάλους σκάρους. Κυνηγούσα όμως έναν μεγάλο κόκκινο, ο όποιος όμως καθόταν πάντα εκτός βολής και με παρατηρούσε τσιμπολογώντας τα βράχια. Είδα και απόειδα και τον παράτησα. Σε μια στιγμή βλέπω μια ομάδα σκάρων μέσα σε μια σχισμή. Μπροστά μου υπάρχει μια μεγάλη πέτρα που με καλύπτει. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και βουτάω. Σέρνομαι στον βυθό πίσω από την πέτρα και βγαίνω αρκετά κοντά τους. Γρήγορα σημαδεύω έναν από τους πρώτους και πατάω την σκανδάλη. Βλέπω ότι έχω πιάσει κάποιον και τραβάω την βέργα. Προς μεγάλην μου έκπληξη έχω πιάσει δύο. Μάλιστα ο δεύτερος είναι ο μεγάλος κόκκινος που κυνηγούσα.

Όταν Θέλει να στα Δώσει...

"Όταν Θέλει να στα Δώσει..." σκέφτηκα ευχαριστώντας το υπερπέραν....
Δεν είχε τίποτε άλλο και μπήκα στον επόμενο κόλπο. Δεν βρήκα τίποτε το σπουδαίο, αλλά θυμήθηκα ότι στο τέρμα του κόλπου, πριν από πολλά χρόνια με νοτιά είχα πιάσει μεγάλες σάρπες. Το πιο μεγάλο ψάρι ήταν 1,5 κιλά. Ωραίο ψάρι για σάρπα!!! Προχώρησα και όταν έφτασα στον κολπίσκο εκεί ήταν και οι σάρπες! Είχαν έρθει στο ραντεβού μας. Καρτέρευα και όταν έπιανα κάποια, γύριζα πίσω και στεκόμουν στην είσοδο, για να μην φύγει το κοπάδι. Με αυτό τον τρόπο έπιασα τέσσερις σάρπες. Όταν πια τα ψάρια δεν ερχόντουσαν στα καρτέρια, έψαξα τις πλάκες που γνωρίζω και έπιασα άλλη μια και ένα μελανούρι.

Μια από τις μεγάλες...

Τότε αποφάσισα να βγω ψαρεύοντας εννοείτε. Στην διαδρομή βρήκα κεφάλους. Στρίμωξα έναν σε μια πλάκα και τον έπιασα. Το ψάρι ήταν 1,5 κ. Την ώρα που βάζω τον κέφαλο στην σημαδούρα μου, αισθάνομαι κάτι να με πλησιάζει από πίσω μου. Γυρίζω και βλέπω μια μεγάλη karatta-karetta ακριβώς δίπλα μου.

Μια αρχαία ομορφιά !!!

Μαζεύω όσο πιο γρήγορα μπορώ την βέργα, για να μην τρομάξει η χελώνα, η οποία είχε αρχίσει να απομακρύνεται. Ανοίγω την υποβρύχια κάμερα και βουτάω πάνω στον αρχαίο κολυμβητή. Θέλω λίγο ακόμα για να μπορέσω να την αγγίξω, όταν με πήρε χαμπάρι. Τότε κούνησε τα πόδια της και απομακρύνθηκε με μεγάλη ταχύτητα. Χαιρέτησα το αρχαίο πλάσμα και το ευχαρίστησα που μου έφτιαξε την μέρα.
Τότε μου ήρθε η κεραμίδα στο κεφάλι μου. "Γιατί να σου φτιάξει την ημέρα η χελώνα; Γιατί να μην είναι όλη σου η ημέρα "φτιαγμένη"; Γιατί να μην ΖΕΙΣ την κάθε στιγμή; Γιατί να μην ΖΕΙΣ το ΠΑΡΟΝ, χωρίς μακρόπνοα πλάνα, που τα περισσότερα δεν βγαίνουν; Γιατί να μην χαίρεσαι την κάθε εμπειρία σου θετική ή αρνητική; Γιατί να μην είσαι ΣΥΝΕΙΔΗΤΌΣ την κάθε στιγμή της ζωής σου;"
"Και πως γίνεται αυτό;" ρώτησα... αλλά δεν πήρα απάντηση. Δεν έχει σημασία που δεν πήρα απάντηση. Έχω έναν στόχο να πετύχω.....
Με αυτά και αυτά έφτασα στην παραλία. Ένας σαργός έκανε το λάθος να τρυπώσει κάτω από τα πόδια μου σε μια πλάκα. Βούτηξα, τον έπιασα και βγήκα. Ήμουν αρκετά κουρασμένος από την όλη προσπάθεια, αλλά αισθανόμουν τόσο αναζωογονημένος!!!

Υ.Γ. Τελικά το μέρος δεν ήταν και τόσο ψαρεμένο....χα χα

Χαιρετίσματα από έναν αυτοκράτορα !!!!

Η παρέα μου...

Φωτογραφία- video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ

Το καλοκαίρι ημερολογιακά μπήκε, αν και μας κάνει κάποια νάζια ακόμη. Έτσι λοιπόν ξύπνησα ένα πρωινό και κοίταξα έξω στο μπαλκόνι για να πάω για μια βουτιά, αλλά έβρεχε δυνατά. Για μια στιγμή έπιασα τον εαυτό μου να διστάζει. "Λες να βραχούμε...." του είπα γελώντας και άρχισα να ετοιμάζω τον εξοπλισμό μου. Δεν βιαζόμουν, γιατί είχα όλη την ημέρα μπροστά μου. Μετά από ένα μισάωρο, τα φόρτωσα και τράβηξα για έναν βαθύ κάβο. Αν όλα πήγαιναν καλά θα ψάρευα αρκετές ώρες. Κανένας από τους κολλητούς δεν μπορούσε να έρθει δυστυχώς. Έτσι θα πήγαινα μόνος μου. Στον δρόμο έριχνε καρεκλοπόδαρα. Όμως η κακοκαιρία ερχόταν προς την Αθήνα, αλλά εγώ απομακρυνόμουν. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα από τα μισά της διαδρομής να μην ρίχνει άλλα τουλούμια νερού. Τα βαριά σύννεφα άρχισαν να υποχωρούν καθώς η μέρα περνούσε και που και που έβλεπες τον υπέροχο γαλανό ουρανό! Ο Μεγάλος Ζωγράφος και Ποιητής της φύσης Είχε πάρει την παλέτα Του με αποτέλεσμα να φτιάξει ένα απαράμιλλης ομορφιάς τοπίο. Τράβηξα στα κλεφτά μια-δύο φωτογραφίες καθώς οδηγούσα και εκστασιασμένος συνέχισα την πορεία μου.

Ο Ουράνιος πίνακας....

Μετά από αρκετή ώρα έφτασα στο προορισμό μου. Ντύθηκα ανυπόμονα μπορώ να πω, βούτηξα και τράβηξα για τον κάβο. Έφτασα και τακτοποιώντας την σημαδούρα μου βούτηξα και ξεκίνησα το ψάρεμα. Είχε αρκετό ρέμα, πολλά μικρόψαρα και αρκετή θολούρα. "Όλα είναι τέλια, όπως τα θέλω.... " ήταν μια σκέψη της στιγμής. Έκανα αρκετά καρτέρια έχοντας παρέα μόνο τα μικρόψαρα. Καλόγριες, γόπες, γαύροι (τα ψαράκια και όχι οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού χαχα) και άλλα μικρόψαρα ήταν σε απίστευτα μεγάλα κοπάδια. "Δεν μπορεί .... κάτι θα περάσει" .... σκέφτηκα, αλλά μάταια. Έχω κάνει καμιά δεκαριά καρτέρια και δεν έχω δει τίποτα. Την ώρα που ξεκουράζομαι και χαζεύω το απέραντο γαλάζιο στην βάση του κάβου και σε βάθος 2-3 μέτρα, βλέπω το ψιλό (τα μικρόψαρα) να τρέχουν προς τα εμένα πανικόβλητα. Κάποια από τα ψαράκια με ακουμπάνε στην κυριολεξία. Γυρίζω και προλαβαίνω να δω μια μεγάλη ουρά να στρίβει. Βλέπω τον τόνο από πίσω και υπολογίζω ότι είναι 100 με 150 κιλά, ίσως και παραπάνω. "Θα τρελαθούμε σήμερα. Στα καρτέρια δεν ήρθε τίποτα και μου έκανε το ντου σε τόσο ρηχά νερά;;;!!! " αναρωτήθηκα. Πήρα θάρρος και ξεκίνησα τις βουτιές. Όχι πως αν είχα βολή θα του έριχνα. Ο εξοπλισμός μου δεν είναι αρκετός για έναν τέτοιο γίγαντα. Απλά θα ήθελα να τον πάρω σε κάποιο πλάνο.... Συνέχισα τα καρτέρια αλλά μάταια. Μετά από αρκετές ώρες απραξίας το στομάχι μου άρχισε να παραπονιέται από την πείνα. Αποφάσισα να κάνω ένα μικρό διάλειμμα και να φάω κάτι. Ευτυχώς το μέρος έχει φούσκες!!! Τις ξέρετε τις φούσκες; Είναι σαν σφουγγάρια κολλημένες στα βράχια. Μόλις τις ξεκολλήσεις από τα βράχια μικραίνουν σε μέγεθος γιατί αδειάζουν το θαλασσινό νερό που έχουν μέσα τους και γίνονται σκληρές σαν πέτρες. Τις κόβεις στα δυο με ένα μαχαίρι και μέσα έχουν ένα ποροκαλοκίτρινο χρώμα. Αυτό είναι το φαΐ της. Η δε γεύση τους, είναι σαν να τρως θάλασσα με έντονο το θαλασσινό ιώδιο. Εγώ τρελαίνομε. Με φρέσκο ψιλοκομμένο κρεμμυδάκι και λεμόνι είναι μούρλια. Που να βρεθούν όμως αυτά εδώ κατάκαβα. Έτσι αρκέστηκα να την φάω σκέτη. Όχι πως παραπονιέμαι!!! Επειδή όμως θέλω να συνεχίσω το ψάρεμα μία είναι υπεραρκετή.

Η φούσκα είναι αυτό το γρι-σταχτί εξόγκωμα του βράχου!!

Το Υπέροχο φαΐ της...

Μετά από το σύντομο γεύμα μου, ξεκίνησα τα καρτέρια. Πήγα πιο βαθιά μήπως και δω τίποτα. Σε ένα από αυτά, ενώ περιμένω κολλημένος στον γκρεμό, βλέπω το ψιλό να τρέχει πανικόβλητο. Τα ψαράκια έχουν γίνει ένα με τους βράχους. Παίρνω την κατάλληλη θέση και περιμένω. Και τότε ο αυτοκράτορας μου ήρθε. Δεν ξέρω αν ήταν το ίδιο ψάρι, αλλά αυτό ήταν εξίσου πανέμορφο και μεγάλο. Είχα βολή γιατί μου ήρθε αρκετά κοντά, αλλά το να χτυπήσεις ένα τέτοιο πλάσμα και να καταφέρεις να το πιάσεις είναι σχεδόν αδύνατο με αυτό τον εξοπλισμό. Το μονό που θα κατάφερνα ήταν να το πληγώσω, ίσως να πέθαινε εξ αιτίας της πληγής του τελικά. Όμως θα είχα κάνει κακό σε ένα υπέροχο πλάσμα που θα το έχανα τελικά. Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα έχανα το όπλο και στην χειρότερη θα πνιγόμουν. Έτσι έβγαλα το δάχτυλο από την σκανδάλη (να μην γίνει κανένα λάθος) και απλώς ακολούθησα την διαδρομή του για να πάρω το πλάνο από τον πανέμορφο αυτοκράτορα, που μου έκανε την τιμή να έρθει στο ταπεινό καρτέρι μου.


Τα χρώματά του, η  αρχοντιά αυτού του ψαριού που δεν κουνούσε καθόλου την ουρά του αλλά παραταύτα ταξίδευε μέσα στο βαθύ μπλε, είναι πράγματα που πολύ δύσκολα θα ξεχάσω. Η ανάγκη για αέρα με έβγαλε από την όλη έκσταση και ανέβηκα στην επιφάνεια όλος χαρά. Αυτό το ψάρεμα είχε ξεπεράσει οποιοδήποτε προσδοκία είχα στο μυαλό μου όταν αποφάσισα να πάω για βουτιά κι ας μην έχω πιάσει τίποτα. Συνέχισα τα καρτέρια μήπως και τον ξαναδώ, αλλά τότε η ματιά μου έπιασε μια κίνηση μέσα σε μια τρύπα. Αναδύθηκα άλλαξα ψαροτούφεκο και βούτηξα. Όταν έφτασα άρχισα να ψάχνω τις αμέτρητες τρύπες του γκρεμού ρίχνοντας κλεφτές ματιές χωρίς να ανοίξω τον φακό. Σε μια από αυτές είδα μια ωραία σκορπίνα. Έβαλα τα λάστιχα σε μια μικρότερη σκάλα και έπιασα μια κόκκινη σκορπίνα 640 γρ.

Η κόκκινη σκορπίνα...

Όμως δεν ήταν αυτό που είχα δει. Σε μια δεύτερη βουτιά βλέπω κάτι άλλο πιο μεγάλο σε μια διπλανή τρύπα μέσα στο σκοτάδι. Χωρίς πολλές σκέψεις σημαδεύω και ρίχνω στον τριάρι ροφό  (έτσι νόμιζα) που τελικά ήταν το μισό μέγεθος από την αρχική μου εκτίμηση (1350 γρ.) Στεναχωρήθηκα αλλά η βολή ήταν στο κεφάλι και μάλλον δεν θα ζούσε.

Ο άτυχος ροφάκος...

Ενώ κρεμάω τον ροφό δίπλα στην σκορπίνα, ένα κοπάδι από καμία δεκαπενταριά άσπρα σαφρίδια κάνει ντου στο ψιλό στα ρηχά. Το όλο σκηνικό εξελίσσεται κάτω από τα πέδιλά μου. Τα ασπροσάφριδα με αγνοούν παντελώς και συνεχίζουν τις απίστευτα γρήγορες επιθέσεις τους. Το ψιλό (οι γαύροι) έχει γίνει μια μπάλα που απλώνει και μαζεύει σαν ένα σώμα όλο το κοπάδι μαζί, για να αποφύγει τις επιθέσεις αστράφτοντας στο φως του ήλιου. Μετά από σχεδόν κάθε επίθεση μικρά στίγματα γυαλίζουν στο νερό που είναι τα λέπια από τους άτυχους φαγωμένους γαύρους!!! Χωρίς πολλές σκέψεις, παίρνω μια κοφτή ανάσα και βουτάω να καρτερεύσω. Πάνω στον πανικό που επικρατεί ξεχνάω να ανοίξω την υποβρύχια κάμερα.... Το κοπάδι κάνει πως φεύγει για να γυρίσει πάλι. Δεν χάνω ευκαιρία, σημαδεύω ένα από τα πιο κοντινά και πιάνω ένα κοντά στα δύο κιλά (1700 γρ). Όταν το φέρνω στα χέρια μου, παρατηρώ ότι μια ουρά προεξέχει από το στόμα του. Μόλις είχε αρπάξει έναν γαύρο.

Το ασπροσάφριδο...

....και ο άτυχος γαύρος!!!

Εκεί τελείωσε και το σημερινό ψάρεμα. Μπορεί αυτή η ψαριά για κάποιους ψαροτουφεκάδες να μην είναι και πολύ σπουδαία, αλλά να σας πω ποιος νοιάζεται; Μόνο και μόνο που  ένας μεγάλος αυτοκράτορας μου έκανε την τιμή να τον δω και να τον έχω και σε υποβρύχιο πλάνο, αυτό μου αρκεί και ας μην έπιανα τίποτα. Το καλοκαίρι ξεκίνησε με πολύ ωραίες και αναπάντεχες συγκινήσεις. Ελπίζω να συνεχιστεί το ίδιο υπέροχα για όλους μας....

Καλό καλοκαίρι σε όλους τους φίλους!!!

Υ.Γ.  Λόγω των τελευταίων γεγονότων (δημοψήφισμα, νέο μνημόνιο, πυρκαϊές) στην πανέμορφη Ελλαδάρα μας, αισθάνομαι την ανάγκη να πω δυο λόγια. Οι καιροί είναι πονηροί και ο χρόνος περνάει με απίστευτη ταχύτητα. Χρήσιμο θα ήταν να είμαστε μονοιασμένοι, γιατί έτσι μόνο θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε τους διάφορους ύφαλους. Άλλωστε η φυλή μας είναι γνωστή ότι στα δύσκολα πάντα τα καταφέρνει!!! Το μεγάλο κουσούρι μας, από αρχαιοτάτων χρόνων, ήταν η διχόνοια. Όμως πάντα ήμασταν μπροστάριδες, καιρός να το κάνουμε και μονοιασμένοι.... και τότε ποιος μας πιάνει!!!!

Πρωτοκαλοκαιριά στην Αντίπαρο....

Φωτογραφία-video : Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ.

Η υπέροχη θέα...

Τις τελευταίες μέρες του Μάη με βρήκε ο χρόνος να ταξιδεύω με την καλή μου (Σταυρούλα) για το νησί της Αντιπάρου. Μας είχε "κάτσει" καλά η αργία του Αγίου Πνεύματος (μεγάλη η Χάρη Του) και έτσι βρήκαμε ένα πενταήμερο για απόδραση. Οι φίλοι μας Σωτήρης και Άννα μας είχαν προσκαλέσει προ πολλού και χωρίς καμιά αντίρρηση τα μαζέψαμε για να καταπλεύσουμε στο όμορφο Κυκλαδονήσι. Το ταξίδι ήταν μια χαρά μέχρι που πλησιάσαμε στην Πάρο. Τότε ξεκίνησε η βροχή. Βαριά σύννεφα, πολλή βροχή με απίστευτους κεραυνούς πάνω από την Αντίπαρο, κάνοντας το πρωινό να φαντάζει με δειλινό. Μέχρι να δέσει το  καράβι, να βγούμε και να φτάσουμε στο φέρι για να περάσουμε απέναντι, η κακοκαιρία είχε μετακομίσει ανατολικά. Ο ήλιος βγήκε δειλά-δειλά μέσα από τα σύννεφα και παντού μύριζε βρεγμένο χώμα. Φτάσαμε στους φίλους μας όπου έπεσαν βροχή, όχι σταγόνες αλλά οι αγκαλιές-φιλιά και τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο που μας παρείχαν τα παιδιά. Τι δωμάτιο δηλαδή... Αυτό ήταν ολόκληρο σπίτι!!! Δύο κρεβατοκάμαρες, κουζίνα, μπάνιο, τραπεζαρία.... μα πάνω απ' όλα η απίστευτη θέα. Πάρος- Αντίπαρος πιάτο στα πόδια μας. Εννοείται ότι δεν έχει ψάρεμα για τρις μέρες, λόγω της απαγόρευσης κατά τον μήνα Μάιο. Συμφωνώ απολύτως με τον νόμο, διαφωνώ όμως με την εφαρμογή του. Σωστά ο νομοθέτης απαγορεύει στους ερασιτέχνες να μην ψαρεύουν τον μήνα που έρχονται για να γεννήσουν στην ακτή τα ψάρια, με την προϋπόθεση ότι οι επαγγελματίες να ψαρεύουν ένα με ενάμισι μίλι ανοιχτά. Δυστυχώς αυτό δεν τηρείτε και ρίχνουν τα επαγγελματικά τους εργαλεία λίγα μέτρα από την ξηρά, με συνέπεια να γίνεται πολύ μεγαλύτερη ζημιά απ΄ότι με τους ερασιτέχνες. Τέλος πάντων.....  

Απολαμβάνοντας...

Παρόλο που είχε βγει ο ήλιος, η μέρα ήταν κρύα. Κάθισα με τις ώρες να ατενίζω το πέλαγος, να απολαμβάνω την ηρεμία του τοπίου μαζί με την παρέα  μου. Όταν ο Σωτήρης αποφάσισε να ξαπλώσει σε μια ξαπλώστρα, ζήλεψα και έκανα και εγώ το ίδιο. Μόνο που μαζί ήρθε η παρέα.... ο Γιώργης. Ένας ασπρόμαυρος γατούλης που με θυμήθηκε μετά από τρία χρόνια και ήρθε όπως και τότε να απολαύσουμε αγκαλιά την ηλιόλουστη μέρα. 

Απολαμβάνοντας.... με την κατάλληλη παρέα!!!

Τις επόμενες τρις μέρες πήραν φωτιά τα μαχαιροπίρουνα. Ευτυχώς τελειώνει η απαγόρευση, γιατί αν συνέχιζα έτσι δεν θα χωρούσα στην στολή μου!!! Η Άννα είχε ετοιμάσει του κόσμου τα καλά. Ντόπιο χοιρινό με πατάτες στον φούρνο, (λίγο έλειψε να φάω και τα δάχτυλά μου από την νοστιμιά), γαριδομακαρονάδα, διάφορες τοπικές πίτες, είναι μερικά από τα εκλεκτά της πιάτα.... Μετά πέσαμε βλέπετε στα γενέθλια του Σωτήρη και οι αστακομακαρονάδες, τα μύδια, η καβουρόψιχα και πολλές άλλες τοπικές νοστιμιές μας έκαναν ολονύχτια παρέα.

Η Άννα και η Σταυρούλα επί τω έργω...

Χωρίς λόγια!!!!

Επιτέλους ήρθε ο Ιούνιος. Αφού είδα την πρόγνωση του καιρού, διάλεξα ένα μέρος που το έχω ξαναψαρέψει και πήγα για βουτιά. Όλα ήταν τέλια αλλά λογάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο. Η μεγάλη κακοκαιρία είχε αφήσει πίσω τα ίχνη της. Παντού υπήρχε θολούρα. Η ορατότητα δεν ξεπερνούσε τα επτά μέτρα. Βουτούσα στα επτά και έβλεπα μέχρι τα δέκα. Πήγαινα στα δέκα και έβλεπα μέχρι τα δώδεκα με δεκατρία. Πήγα στα δεκάξι και εκεί ήταν νύχτα. Όχι μόνο δεν έβλεπα αλλά δεν κυκλοφορούσε και τίποτα. Βρήκα κάτι κατρακύλια που τους είχα βάλει σημάδια, αλλά ήταν εντελώς έρημα, μέχρι εκεί που έβλεπα τουλάχιστον. Απογοητευμένος πήρα τον δρόμο για να βγω, μετά από δυόμιση ώρες ψάρεμα, χωρίς καν να ρίξω. 

"Αν είναι έτσι η κατάσταση σε όλο το νησί, αύριο πάω για ρηχά μέσα στον καιρό...." έπιασα στον εαυτό μου να μου λέει. 

Την επομένη και τελευταία μέρα, ξύπνησα χαράματα. Φόρτωσα τον εξοπλισμό και τράβηξα για το προορισμό μου. Ο ουρανός αρκετά βαρύς αλλά ποιος ενδιαφέρεται.... εγώ θα βουτήξω.... Ντύθηκα γρήγορα και ανοίχτηκα για να φτάσω στον κάβο. Είχε περισσότερη ζωή, αλλά όχι και σπουδαία πράγματα. Είπα να πάω λίγο βαθιά. Στα εφτά με οκτώ μέτρα ίσα-ίσα που έβλεπες τον βυθό από την επιφάνεια. Νόμιζα ότι βουτούσα στα είκοσι από την πολύ θολούρα. Έκανα ένα  καρτέρι και είδα κάτι σκιές να τρυπώνουν σε μια σχισμή. Πήρα μια βαθιά ανάσα και πλησίασα όσο μπορούσα πιο ήρεμα την σχισμή. Άναψα τον φακό και είδα δύο σαργούς. Διάλεξα τον μεγαλύτερο και έπιασα έναν τετρακοσάρι σαργό. 


Αυτό ήταν και το τελευταίο πλάνο μου, γιατί η υποβρύχια κάμερα αρνιόταν να λειτουργήσει. "Όλα πάνε στραβά, αλλά δεν εγκαταλείπω..." σκέφτηκα. Το ένα καρτέρι ακολουθούσε το άλλο και σιγά-σιγά έπιασα συνολικά τρις σαργούς, τρις σκάρους και δύο κακαρέλους. Αστόχησα και αρκετές φορές λόγω των κυμάτων, αλλά αυτή την φορά το ευχαριστήθηκα. 

Συνολικά...

Μαζί με τον Σωτήρη...

Τελικά ήρθε η ώρα της επιστροφής. Αποχαιρετίσαμε τους φίλους μας και την απερίγραπτη φιλοξενία τους, την όμορφη Αντίπαρο και το καράβι ξεκίνησε για τον Πειραιά. "Που ήμασταν χτες και που θα είμαστε αύριο..." είπα στην Σταυρούλα. 

Εκείνη έγνεψε χωρίς να απαντήσει.....  

ΥΓ. Ίσως αν αγαπάγαμε περισσότερο την πόλη που ζούμε (Αθήνα) τα πράγματα να άλλαζαν προς το καλύτερο και η ζωή μας (όσοι ζούμε σε αυτήν) να γινόταν πολύ πιο όμορφη. Μπορεί να μην έχει την ομορφιά της Αντιπάρου, αλλά έχει κι αυτή ανάγκη την αγάπη μας...   

Χειμωνιάτικη Πασχαλιά στην Κάρπαθο!!!

Ο χειμωνιάτικος Απρίλιος....

Η Κάσσος στο βάθος...

Φωτογραφία -video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ
Το φετινό Πάσχα στην Κάρπαθο ήταν ένα τελείως διαφορετικό από όλα όσα θυμάμαι. Ξεκίνησε κάπως στραβά και συνέχισε έτσι, δοκιμάζοντάς με.... Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το μοναδικό καράβι που κάνει την χειμωνιάτικη διαδρομή είχε ένα πρόβλημα, καθώς προσάραξε στην Κάσσο, δέκα μέρες πριν την Μεγάλη Εβδομάδα. Έτσι άλλαξαν τα δρομολόγια και μέχρι τελευταία στιγμή δεν ήξερα αν θα πήγαινα ή όχι. Τελικά τα κατάφερα και έφτασα. Ο καιρός βαρύς με πολλά σύννεφα, πολύ κρύο, βροχή και εννοείται φουρτούνα. Μέχρι και την Μεγάλη Παρασκευή τα καιρικά φαινόμενα δεν άλλαξαν και τα μποφόρ έφτασαν μέχρι τα εννέα. Ναι καλά διαβάσατε, είχαμε και απαγορευτικό. Το Μεγάλο Σάββατο και μετά ο καιρός έφτιαξε αλλά τα μποφόρ παρέμειναν σταθερά στα 6-7 ΒΒΔ. Το ψάρεμα εννοείται γινόταν μέσα στο καιρό, αλλά τα ψάρια ήταν λιγοστά. Τα περισσότερα ήταν σκάροι που άρχισαν να έρχονται στα ρηχά. Κάποιοι λίγοι καλοί σαργοί, μερικά μπαρμπούνια, κάποιος κέφαλος..... Το αξιοσημείωτο είναι ότι μετά από πολλά χρόνια, βρήκα ένα αρκετά μεγάλο κοπάδι από αυλόστομους. Τα ψάρια ήταν λίγο τρομαγμένα και παρ όλες τις προσπάθειές μου, το μεγαλύτερο από όλα δεν με άφηνε να το πλησιάσω και ούτε ερχόταν στο καρτέρι. Τελικά κατάφερα να πιάσω ένα από τα μεγαλύτερα ψάρια των 500 γρ.

Μια από τις ψαριές...

Οι καλάουρες!!!

Μια μέρα που δεν πήγα για ψάρεμα, αποφάσισα μετά την βροχή να πάω να μαζέψω καλάουρες. Τους ξέρετε τους καλάουρες; Έτσι λένε στην Κάρπαθο τα σαλιγκάρια. Μάζεψα μια σακούλα, αλλά τώρα χρειάζεται υπομονή, μέχρι να τα μαγειρέψει η μητέρα μου (με ντομάτα και κρεμμύδια) και ας μου τρέχουν τα σάλια!!!
Όταν σταμάτησε για τα καλά η βροχή αλλά όχι τα πολλά μποφόρ, ξεκινήσαμε με τον farmer John την προετοιμασία του κήπου. Φυσικά τα κρεμμυδάκια και τις πατάτες τα είχε ήδη φυτέψει ο πατέρας μου. Ανοίξαμε τα αυλάκια για να υποδεχτούν τις ντοματιές, τις μελιτζάνες κλπ. Εννοείται η οποιαδήποτε εργασία γινόταν υπό την καθοδήγηση του farmer John!!! Όταν τελειώσαμε ότι είχαμε να κάνουμε, καθίσαμε και απολαύσαμε το γλυκό Καρπάθικο απόγευμα. Υπήρχε μια εκπληκτική ηρεμία παντού. Το μόνο που ακουγόταν ήταν το τραγούδι ενός σπουργίτι και το ερωτικό κάλεσμα μιας δεκοχτούρας. Η Απόλυτη Ηρεμία. Γαλήνευε η Ψυχή σου!!! Σαν σε έκσταση βιώνεις το Είναι σου. Οι λέξεις είναι πολύ φτωχές για να περιγράψει κανείς αυτό το μεγαλείο!! Και όμως, κάτι τόσο απλό που λείπει από εμάς που ζούμε στις μεγαλουπόλεις μέσα στην οχλαγωγία και το πανταχού παρόν βουητό !!!

Αγροτικές εργασίες ενός ψαρά..

Οι γονείς και τα γατιά....

Την τελευταία μέρα στο νησί ο καιρός "έσπασε". Μην νομίζετε ότι κόλλησε η θάλασσα, πέντε μποφόρ ο ΒΒΔ. Το μετεωρολογικό δελτίο έλεγε ότι μετά το μεσημέρι ο καιρός θα δυνάμωνε ξανά. Έτσι αποφάσισα να πάω λίγο πιο βαθιά. Φόρτωσα τον ανάλογο εξοπλισμό και τράβηξα για ένα τόπο. Αφού ετοιμάστηκα, βούτηξα και τράβηξα για το πέλαγος. Δεν είχε και πολύ ζωή. Έκανα κάποια καρτέρια μπας και δω κάτι καλό, κάτι μεγάλο, αλλά μάταια. Έπιασα κάτι καλούς σκάρους, ειδικά οι κόκκινοι είναι πολύ όμορφα ψάρια, αλλά και γευστικά εμάς τους Καρπάθιους μας αρέσουν πάρα πολύ. Έπιασα επτά, οι τρις κόκκινοι. Μετά ήρθε η σειρά με τις πετροχειλούδες. Σε ένα μεγάλο δεμάτι φύκια έπιασα τρεις κιλίσιες. Είχε και άλλες πιο μικρές αλλά δεν τις πείραξα. Πρώτη φορά βλέπω τόσες πολλές μαζεμένες. Ψάξιμο στο ψάξιμο έπιασα και τρις καλούς σαργούς και μια σάρπα.

Ένας μεγάλος...

Ο δεύτερος....

Εκεί που έψαχνα βλέπω πάνω σε μια πέτρα έναν κίτρινο κοκωβιό με μαύρο κεφάλι!! Εννοείται ότι εκεί τράβηξα χειρόφρενο στο ψάρεμα και πάω για να πάρω το πλάνο από αυτό το υπέροχο μικρό πλασματάκι. Είχε διαλέξει να κάτσει πάνω σε μια πέτρα, όπου αν το κεφάλι του δεν ήταν τόσο σκούρο, με δυσκολία θα το ξεχώριζε κανείς.

Ένας ΑΕΚτζής κοκωβιός!!!

Το ευχάριστο ήταν ότι είδα πάνω από είκοσι ροφούς!!! Ο μεγαλύτερος ίσως να ήταν ένα κιλό και ο μικρότερος κάτι γραμμάρια. Εννοείται δεν πείραξα κανένα και τους έδωσα ραντεβού σε δύο με τρία χρόνια.... Ο καιρός είχε αρχίσει να δυναμώνει και αποφάσισα ότι τα ψάρεμα έλαβε τέλος. Καθώς ετοιμάζομαι να βγω, βλέπω έναν αρκετά καλό σαργό να τρυπώνει σε μια πλάκα έξω-έξω, σε βάθος περίπου μισό μέτρο. Πλησιάζω, όσο πιο ήρεμα μπορώ και σε βάθος 30 πόντους, βλέπω έναν πετρογουβιό, να βγαίνει από μια τρύπα. Δεν με έχει πάρει χαμπάρι και έρχεται προς το μέρος μου. "Τι κάνει ο αλητάμπουρας; " αναρωτιέμαι. Από το στόμα του προεξέχει ένα φύκι!!! Φτάνει σε ένα σημείο και εκεί αδειάζει το στόμα του, που ήταν γεμάτο άμμο,πετρούλες και φύκια. Το μικρό ψάρι καθάριζε την φωλιά του από τα διάφορα υλικά που είχαν φέρει τα κύματα. Μόλις με πήρε είδηση, εξαφανίστηκε μέσα στην σπηλιά του. Περίμενα αρκετά λεπτά μήπως τον πάρω σε κάποιο πλάνο, αλλά το μόνο που κατάφερα να διακρίνω κάποια στιγμή, ήταν τα χείλη του να προεξέχουν από την είσοδο της σπηλιάς του. Τότε θυμήθηκα τον σαργό. Έψαξα την πλάκα και ενώ περίμενα ότι θα την είχε κάνει προ πολλού, ο σαργός ήταν εκεί και τον έπιασα!!! Το μεγάλο βάθος το βλέπετε από την φωτογραφία που ακολουθεί!!!

Ο τρίτος καλός σαργός... από τα πολύ βαθιά!!!

Βγήκα, άλλαξα και τρώγοντας χάζεψα τον καιρό που φόρτωνε συνέχεια. Πλησίαζε το δειλινό και αποφάσισα να το απολαύσω, μιας και ήταν το τελευταίο της πασχαλινής Καρπάθου. Ήμουν αρκετά κουρασμένος από την πολύωρη προσπάθεια, μια γλυκιά κούραση με κατέβαλε, αλλά από την άλλη πλευρά αισθανόμουν τόσο ζωντανός!!!

Η "φτωχή" ψαριά της τελευταίας μέρας.....

Ψαρευτικά, παρ όλα τα πλάνα μου, μπορώ να πω ότι ήταν η χειρότερη χρονιά μου, απ' όσες θυμάμαι. Είναι αυτές οι "δύσκολες" καταστάσεις που μας κάνουν να συνειδητοποιήσουμε ότι τίποτε δεν εξαρτάται από εμάς. Χρήσιμο θα μας είναι να καταλάβουμε ότι οτιδήποτε θεωρούμε δεδομένο στην πραγματικότητα δεν το έχουμε. Απλώς ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι ελέγχουμε τα πράγματα και κάνουμε πλάνα, πλάνα, πλάνα.... Και έρχεται η καθημερινότητα να μας δείξει ότι Άλλος Ορίζει τα πράγματα!!! Το μόνο που μας απομένει είναι να προσπαθήσουμε 100%, τίποτε άλλο και απλά να ρέουμε μέσα στις καταστάσεις της Ζωής... όπως μπορούμε... όσο μπορούμε...  αν μπορούμε....

Τα τελευταία δώρα του χειμώνα ......

Η αγαπημένη μου θολούρα...

Φωτογραφία-video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ

Ο χειμώνας αργά-αργά βγαίνει στην ζωή μας για μια ακόμη φορά. Έχει και αυτός τα καλά του, αλλά σαν το καλοκαίρι δεν είναι. Οι στολές παραμένουν ακόμη χοντρές, με τα πολλά  βαρίδια και το ψάρεμα αρχίζει σιγά-σιγά να βαθαίνει (για μένα τουλάχιστον). Φυσικά εξακολουθεί να υπάρχει και η θολούρα. Βέβαια τα καλά του χειμώνα είναι η απίστευτη ηρεμία που επικρατεί στην θάλασσα και όσες ώρες και αν ψαρεύεις, γυρίζεις στο σπίτι σου πολύ νωρίς! Νυχτώνει κατά τις πέντε, οπότε....

Έτσι και έγινε. Ξεκίνησα για ένα ακόμη ψάρεμα για τον Β. Ευβοϊκό. Οι πληροφορίες έλεγαν ότι φάνηκαν κάποια γοφάρια, όχι πολλά, αλλά ωραία ψάρια (3-4 κιλά). Ξύπνησα χαράματα, φόρτωσα τον απαραίτητο εξοπλισμό και τράβηξα για να βρω την τύχη μου....

Το κρύο ξύριζε στην κυριολεξία το πρωί, αλλά ποιος έδινε σημασία. Ντύθηκα πολύ γρήγορα και γεμάτος ανυπομονησία βούτηξα στην αγκαλιά της κρύας ερωμένης μου. Ήταν ως συνήθως θολή. Προχώρησα και έφτασα στα γνωστά μου ξενέρια. Έκανα αρκετά καρτέρια, αλλά τίποτα. Δεν με ένοιαζε καθόλου, αρκεί που βουτούσα. Αποφάσισα να κάνω μια μεγάλη βόλτα, άσχετα με το αποτέλεσμα. Είχε περάσει πάνω από μια ώρα χωρίς να δω κάτι σπουδαίο, κάτι που να άξιζε να του ρίξω. Τα μικρόψαρα ήταν εκεί. Αυτή την φορά είχαν προστεθεί και μεγάλα κοπάδια από αθερίνες. Μάταια περίμενα να δω κάποιον κυνηγό να τις κυνηγάει. Καρτέρι στο καρτέρι τελικά έριξα σε μια σκιά και έπιασα έναν κέφαλο 1,2 κιλών. "Πάλι καλά..." είπα και συνέχισα. Σε ένα καρτέρι βρήκα στολισμένα σε μια τρύπα διάφορα κοχύλια. "Χταπόδι μάλλον..." σκέφτηκα και βούτηξα να δω. Μετά από λίγο φέρνω στην επιφάνεια ένα δυόμισι κιλά.    
"Μια χαρά...συνεχίζουμε" είπα στον εαυτό μου.
Έπιασα και μια καλή σουπιά!  Με τα μελάνια που αμόλησε ήταν λες και κάπνιζε η θάλασσα!

Η σουπιά που έβαλε "φωτιά" στην θάλασσα!!!

Έτσι πέρασε ακόμη μια ώρα. Είχα κάνει έναν μεγάλο κύκλο και αποφάσισα να βγω ψαρεύοντας. Θα μου έπαιρνε πάνω από ώρα για να φτάσω στο αυτοκίνητό μου. Εκεί το τοπίο είναι σαν βούρκος και δεν μου αρέσει ιδιαίτερα, αλλά δεν είχα και άλλη επιλογή. Στο πρώτο καρτέρι πιάνω ένα λαβράκι κοντά στο ενάμισι κιλό! (1,4 κιλά). Λίγο πιο κάτω σε δυο απανωτά καρτέρια μου έρχονται από τα πλάγια 2 κέφαλοι (1,8 & 1,7 κιλών)!!!

Ένας από τους δύο...

"Κοίτα που αυτό το μέρος που δεν μου αρέσει, μου έχει δώσει τα ωραιότερα ψάρια σήμερα..." σκέφτηκα. Στις πέτρες έξω-έξω έπιασα κι έναν σαργό 320 γρ και εκεί αποφάσισα να βγω. Έβγαλα και μια γρήγορη φωτογραφία για να μην δουν τα ψάρια διάφοροι περίεργοι και χώθηκα στο αυτοκίνητό μου για μια ξεκούραση.

Συνολικά... μέρος 1ο...

Ήταν ήδη μεσημέρι και εγώ σκεφτόμουν να φύγω, να γυρίσω σπίτι. Άλλωστε είχα πιάσει πολύ περισσότερα απ΄ ότι περίμενα. Καθώς ξεκουραζόμουν, δεν ξέρω αν με πήρε και ο ύπνος, μου ήρθε στο μυαλό μια κουβέντα που είχα ακούσει πριν το καλοκαίρι για έναν μικρό κάβο λίγο πιο κάτω. Χωρίς να αλλάξω, οδήγησα το αμάξι μου στον τόπο που σκέφτηκα. Ήταν ένας μικρός κάβος που δεν έλεγε και πολλά πράγματα. Ο τρόπος όμως που μιλούσαν οι δύο ψαράδες για αυτό το σημείο, με έκανε να αποφασίσω να βουτήξω. Ξεκουράστηκα λιγάκι και αφού ετοιμάστηκα βούτηξα. Ήταν ένας λασπώδης βυθός με διάσπαρτες πέτρες. Στα πρώτα καρτέρια δεν είδα τίποτα. Ανοίχτηκα κι άλλο και πλακώθικα στα καρτέρια. Ένα μεγάλο κοπάδι από ωραίες μουρμούρες φάνηκε. Κρύφτηκα όσο καλύτερα μπορούσα και κατάφερα να πάρω τρία όμορφα ψάρια. (520, 420 & 400 γρ). Μετά το τρίτο ψάρι το κοπάδι με τις μουρμούρες στεκόταν εκτός βολής. Δεν με πείραζε καθόλου και τις χαιρέτισα, ευχαριστώντας το κοπάδι για τα 3 υπέροχα ψάρια και απομακρύνθηκα. Καρτέρι στο καρτέρι έπιασα και ένα λαβράκι καλό (1,3 κιλά) και είπα "φτάνει πια".

Καθώς πλησίαζα να βγω, πιάνει το μάτι μου κάτι περίεργο. Μια χειλού κάνει την ψόφια ή κάτι άλλο συμβαίνει. Πλησιάζω το ψάρι που έχει διπλώσει σε μια πέτρα και το παρατηρώ. Η χειλού κάνει τον ψόφιο κοριό και όταν την πλησίασα πολύ, τότε πήρε δρόμο για να κρυφτεί πιο κάτω. Χαμογέλασα με την αφέλεια του μικρού ψαριού και ξεκίνησα να βγω.

Το βάθος δεν ήταν ούτε 1,5 μέτρα και σε μια ρόδα αυτοκινήτου βλέπω μια αρκετά μεγάλη ουρά. Πλησιάζω όσο πιο απαλά μπορώ και κεραυνοβολώ ακαριαία στο κεφάλι μια τσιπούρα 1,6 κιλών. Το ψάρι ή είχε κρυφτεί εκεί για να με αποφύγει ή δεν με είχε πάρει χαμπάρι.

Μια τσιπούρα από τα "βαθιά"...

Κοιτώντας καλύτερα είδα ότι είχε βάλει το κεφάλι της μεταξύ της ρόδας και μιας μικρής πέτρας. Έτσι δεν με έβλεπε και θεώρησε ότι ήταν ασφαλής!!! Τι να πει κανείς. Περιχαρής και ευχαριστώντας τον Ύψιστο για τα υπέροχά Του δώρα βγήκα σαν τον κλέφτη, επειδή λίγο πιο κάτω υπήρχαν και άλλοι ψαράδες που ψάρευαν με πετονιές και καλάμια. Ο χειμώνας τελείωνε πολύ ευχάριστα!!!!

Συνολικά...μέρος 2ο...

Εν τω μεταξύ ο καιρός είχε αλλάξει. Βαριά σύννεφα είχαν καλύψει τον ουρανό καθώς πλησίαζε το δειλινό. Περίμενα, ότι από στιγμή σε στιγμή θα έριχνε καρεκλοπόδαρα. Μπήκα στο αμάξι μου και καταβροχθίζοντας ότι έβρισκα από τη πείνα μου, χάζεψα το τοπίο. Ήθελα να ρουφήξω και την τελευταία εικόνα της αγαπημένης μου πριν φύγω. Και τότε μου έκανε την χάρη.... μέσα από μια χαραμάδα ξεπρόβαλε το Φως, δημιουργώντας ένα τοπίο απίστευτης ομορφιάς, αναγκάζοντάς με να το χαζεύω εκστασιασμένος, όση ώρα κράτησε αυτό το τόσο απλό για Εκείνον μεγαλείο!!!

 ........μέσα από μια χαραμάδα ξεπρόβαλε το Φως!!!!

You never fish alone....

Το μεγαλείο του Φωτός μέσα στην καρδιά του χειμώνα!!!

Φωτογραφία - video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ,  Σταυρούλα Παναγέα.

Η αιτία που αποφάσισα να γράψω αυτό το άρθρο ήταν ένας κορμοράνος που ήρθε να με δει όταν ψάρευα. Καθώς άρχισα να το γράφω, συνειδητοποίησα ότι πάντα με συντροφεύουν οι σκέψεις, τα συναισθήματα, προηγούμενες ζωές.... αλλά και όλοι όσοι και όσα με έχουν επηρεάσει στο ψαροτούφεκο. Από τον πρώτο διδάξαντα που ήταν ο πατέρας μου, τον Γιώργο Ευστρατίου που με έβαλε για τα καλά στο βαθύ ψάρεμα, την αμέριστη υπομονή και αγάπη της Σταυρούλας μου, τους Σπύρους, τον Βρεττό, τελευταία τον Μιχάλη κτλ. Όμως ποτέ μέχρι τώρα δεν σκέφτηκα να την ευχαριστήσω και δημόσια για την μεγάλη βοήθεια που μου έχει προσφέρει η Φωφώ Γαϊτάνη. Την γνώρισα πριν από περίπου 20 χρόνια. Η Φωφώ κατασκευάζει στολές (για κάποια εταιρία-διαφήμιση δεν κάνουμε), αλλά το μεράκι, η αγάπη της, ο επαγγελματισμός της και η εξαιρετική ποιότητα και εφαρμογή των στολών της με κρατάνε ζεστό και προστατευμένο εδώ και πολλά χρόνια!!!.......

Η Φωφώ επί τω έργω....

Η μετεωρολογική υπηρεσία έδινε ισχυρούς νοτιάδες την επόμενη μέρα. Έτσι για να μην χάσω την βουτιά  "αναγκάστηκα" να πάω μια μέρα πιο νωρίς. Σκεπτόμενος ότι η κακοκαιρία μπορεί να έρθει πιο νωρίς απ' ότι έλεγε η πρόγνωση, ξύπνησα χαράματα και τράβηξα για τον Σαρωνικό. Μετά από οδήγηση δύο περίπου ωρών, έφτασα εκεί που ήθελα. Ντύθηκα όσο πιο γρήγορα μπορούσα και βούτηξα για να ξεκινήσω τα καρτέρια μου. Δεν είχε και πολύ ζωή εδώ που τα λέμε. Οι 12 C έκαναν την αγαπημένη μου θάλασσα να μοιάζει έρημη. Εγώ επέμενα στα καρτέρια μου χωρίς όμως αποτέλεσμα. Είχε περάσει πάνω από μια ώρα, όταν είδα τα πρώτα λαβράκια. Ήταν δύο. Το μεγαλύτερο είχε ένα κάθετο σκίσιμο στο μάγουλό του και δεν πλησίαζε καθόλου. "Μάλλον από καμάκι σε πυροφάνι..." σκέφτηκα. Ότι κι αν έκανα δεν με πλησίασαν καθόλου. Όταν βγήκα από την κρυψώνα μου για να πάρω ανάσα, εκείνα χάθηκαν στο μπλε. Πήρα λίγο κουράγιο και συνέχισα. Ένα άλλο φάνηκε διστακτικό και την ώρα που έφευγε έριξα και αστόχησα. Λίγο πριν βγω μου ήρθε ένα τρίτο από πίσω και χάθηκε κι αυτό. Κολύμπησα λίγο και έκανα μια βουτιά προς τα εκεί που έφυγε το ψάρι. Μάλιστα δεν είχα θέσει σε λειτουργία την κάμερα σκεπτόμενος "Σιγά μην έρθει..." Δεν είχα προλάβει να τελειώσω την σκέψη μου, να σου ένα λαβράκι. Δεν ξέρω αν ήταν το ίδιο, αλλά το ψάρι πλησιάζει γρήγορα και μόλις πάει να στρίψει του, ρίχνω στα μάγουλα. Το ψάρι σπαρτάρισε προσπαθώντας να απαλλαγεί από την βέργα, αλλά μάταια. Πήρα αγκαλιά το 1,5 κιλών λαβράκι και του είπα "Εσένα λατρεία μου θα σε φάμε το βράδυ!!!". Βγήκα, μπήκα στο αμάξι και πήγα σε έναν άλλο τόπο λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω. Εδώ τα νερά ήταν πιο θολά, αλλά υπήρχε περισσότερη ζωή. Μεγάλα κοπάδια από σάρπες, κεφάλους και κακαρέλους έπαιζαν. Κάποια ψάρια ήρθαν κοντά, αλλά εγώ έψαχνα για λαβράκια. Στο επόμενο καρτέρι μου ήρθε ένα κιλίσιο ψάρι και την ώρα που έκανε να φύγει του έριξα και το έπιασα. "Ωραία..." σκέφτηκα. Ξανά βουτιά λίγο πιο κάτω. Την ώρα που καρτερεύω, παρατηρώ τις καλόγριες να τρέχουν σαν τρελές πίσω μου. Όλα τα μικρόψαρα είναι πανικοβεβλημένα. Γυρίζω και βλέπω μια μαύρη σκιά μέσα στην θολούρα να με πλησιάζει. Στρέφω το όπλο μου προς την σωστή κατεύθυνση και βλέπω..... έναν κορμοράνο!!! Το μαύρο θαλασσοπούλι ήρθε να δει ποιος άλλος ψαρεύει μαζί του. Με περιεργάστηκε από πολύ κοντά και μετά πήρε δρόμο.  Είναι μια εμπειρία που την έχω ξαναζήσει, όμως αυτή την φορά η κάμερα τραβούσε το πλάνο!!!

Ο παράξενος επισκέπτης!!!

Γεμάτος χαρά συνέχισα και έπιασα έναν 800 γρ, κέφαλο. Λίγο πριν βγω το ένστικτό μου έλεγε ότι το καρτέρι πρέπει να γίνει ανάμεσα στις πέτρες μπροστά μου. "Γιατί όχι..." σκέφτηκα "Άλλωστε το μέρος φαίνεται να είναι καλό..." είπα και βούτηξα. Τα μικρόψαρα έπαιζαν ανενόχλητα... Δεν είχε περάσει μισό λεπτό και φάνηκαν δύο λαβράκια πιο ψιλά από εμένα. Και τα δύο είχαν το ίδιο μπόι. Τα άφησα να πλησιάσουν, σημάδεψα το πιο κοντινό και πάτησα την σκανδάλη. Το λαβράκι των 1,640 γρ βούλιαξε χωρίς καμιά αντίσταση. Πήρα το πλάνο μου και το αγκάλιασα φιλώντας το. Το κρέμασα μαζί με τα άλλα και πήρα τον δρόμο του γυρισμού. Λίγο πριν βγω, είχε πολύ αθερίνα. "Λες;;;;" αναρωτήθηκα και βούτηξα. Μετά από λίγο άλλο ένα κιλίσιο λαβράκι έκανε παρέα στα άλλα στην ψαροβελόνα μου. Βγήκα, τακτοποίησα τα ψάρια στο ψυγείο πάγου και πήγα λίγο πιο κάτω. Ο καιρός είχε αρχίσει να δυναμώνει, αλλά μπορούσα να ψαρέψω λίγο ακόμη. Βούτηξα και τράβηξα στις πλάκες που ήξερα. Έχω πολλούς μήνες να πιάσω κάτι καλό σε αυτό το μέρος. Απλά βούτηξα για να δω πως είναι τα πράγματα. Βρίσκω ένα μέρος που μου αρέσει και καρτερεύω. Μακριά μου έχει ένα κοπάδι με σαργούς. Κάποια από τα ψάρια είναι ιδιαίτερα μεγάλα. Μπορεί να είναι και κιλίσια. Ενώ προσπαθώ να κρυφτώ καλύτερα, μπας και μου έρθει κάποιος σαργός, αισθάνομαι ότι κάτι με πλησιάζει από τα πλάγια και πίσω μου. Γυρίζω το κεφάλι μου και βλέπω δύο μεγάλα λαβράκια στα αριστερά μου. Το ένα είναι τόσο κοντά που αν τεντώσω αρκετά το χέρι μου μπορεί και να το αγγίξω. Αν με άφηνε ίσως και να το έκανα! Στρίβω το όπλο και του ρίχνω στο πλαϊνό του φτερό. Αναδύομαι και διαπιστώνω ότι δεν έχω βάλει την κάμερα σε λειτουργία. Την ανοίγω και παίρνω τα πλάνα με το 3,1 κιλών λαβράκι.

Το πρώτο μεγάλο...

Ακολούθησαν αγκαλιές και φιλιά..... Πάω λίγο πιο κάτω και ξαναβουτάω. Μετά από λίγο εμφανίζεται άλλο μεγάλο λαβράκι. Το ψάρι έρχεται κεφαλομένο και εγώ απλά χρειάζεται να διορθώσω το ψαροτούφεκό μου. Θέλει λίγο δεξιά να το γυρίσω, απαλά, καθώς πλησιάζει το ψάρι. Όμως το όπλο δεν γυρίζει και το ψάρι πλησιάζει με ταχύτητα. Ρίχνω μια κλεφτή ματιά και βλέπω το σκοινί του όπλου να έχει μπερδευτεί σε ένα εξόγκωμα. Προσπαθώ να το ξεμπλέξω, αλλά το ψάρι πλησιάζει κι εγώ πρέπει να παραμείνω ψύχραιμος..... Στρίβω το σώμα μου για να μπορέσω να στρίψω λίγο το όπλο, σημαδεύω όσο καλύτερα μπορώ και ρίχνω. Το μεγάλο λαβράκι τράπηκε σε φυγή και εγώ έμεινα με την απορία τι συνέβη; Κοιτάω καλύτερα και βλέπω ότι το μουλινέ έχει ξεβιδωθεί και έχει μπερδευτεί στα βράχια. Το ξεμπερδεύω και αναδύομαι. "Τι κάνουμε τώρα;" αναρωτήθηκα. Προσπάθησα να το βάλω στην θέση του, αλλά μάταια. Αφού όπλισα, το τύλιξα στο χέρι μου και πήγα λίγο παρακάτω. Εκεί στα βράχια υπάρχει μια μεγάλη σχισμή, πήρα μια βαθιά ανάσα και βούτηξα. Μετά από λίγο μέσα από τους αφρούς φάνηκε ένα κιλίσιο λαβράκι. Ήρθε νευρικό και πριν μπει εντός βολής έστριψε. "Δεν θέλω εσένα μικρούλι..." του είπα σκεπτόμενος. Λες και με άκουσε, το λαβράκι έστριψε και προχώρησε προς εμένα. Όμως η ματιά μου είχε πιάσει δύο μεγάλες σκιές πιο δεξιά. Τα ψάρια πλησίαζαν καχύποπτα. Το πιο μεγάλο είχε μείνει πολύ πίσω και παρατηρούσε. Το πιο "μικρό" από τα δύο πλησίασε κι άλλο. Τότε το κιλίσιο λαβράκι έκανε πως έφευγε και αυτό που πλησίαζε άλλαξε πορεία. Ξαφνικά αλλάζει πορεία το κιλίσιο και περνάει σχεδόν πάνω από το ψαροτούφεκό μου. Αυτή η αλλαγή του, έκανε το άλλο να με πλησιάσει κατακέφαλα. Σκεπτόμενος την αστραπιαία του αντίδραση, το σημάδεψα και του έριξα. Η βέργα το βρήκε πίσω από το μάτι και του βγήκε στη ουρά. Το τρίκιλο λαβράκι βούλιαξε, ενώ το πιο μεγάλο έστριψε και έφυγε βιαστικά.

Το δεύτερο μεγάλο!!!

Το πήρα αγκαλιά... Το ψάρεμα είχε τελειώσει φανταστικά!!! Μόνο που δεν χοροπηδούσα πάνω στα τα κύματα από την χαρά μου!!! Πάω να βγω και βλέπω πάλι αθερίνες. "Έχει γούστο..." είπα και κοίταξα τον Ουρανό. Πήρα μια βαθιά ανάσα και βούτηξα. Μετά από λίγο πέρασαν κακαρέλοι, ένα μεγάλο κοπάδι από σάρπες έκοβε βόλτες δεξιά-αριστερά. Τέσσερις ωραίοι κέφαλοι πέρασαν κι αυτοί..."Δεν έχω έρθει για εσάς..." σκέφτηκα και περίμενα. Μέσα από τη θολούρα φάνηκε μια γνώριμη σκιά. "Πόσο μεγάλο είναι αυτό;" αναρωτήθηκα. Το λαβράκι στάθηκε μακριά και εγώ σημάδεψα και του έριξα. Την στιγμή που το χτυπημένο λαβράκι σπαρταρούσε, παρατήρησα ότι ένα άλλο μου είχε έρθει από τα αριστερά και εγώ δεν το είχα πάρει χαμπάρι!!! Πήρα αγκαλιά το κιλίσιο θαλασσινό στολίδι, το φίλησα και ζητώντας του συγνώμη (όπως έκανα και στα υπόλοιπα) και χωρίς να οπλίσω πήγα προς την παραλία. Ο καιρός όλο και δυνάμωνε, αλλά εγώ περίμενα μέσα στο νερό να φύγει ένα ζευγαράκι που είχε βγει περίπατο. Βγήκα σαν τον κλέφτη, έβγαλα μια γρήγορη φωτό, άλλαξα και μασουλώντας μέσα στο αμάξι μου τα διάφορα που είχα φέρει, χάζεψα την ερωμένη μου που άρχιζε να αφρίζει. Την ευχαρίστησα για τα δώρα της και αφού της έστειλα την αγάπη μου, πήρα το δρόμο για το σπίτι. Εκεί αφού καταλάγιασαν τα επιφωνήματα και οι αγκαλιές της Σταυρούλας, βγάλαμε τις φωτογραφίες που ήθελα και  φάγαμε το 1,5 κιλών λαβράκι που ήταν πεντανόστιμο....

Συνολικά....

Τα δύο μεγάλα!!!

Ζούμε σε μια υπέροχη χώρα. Όταν πραγματικά καταλάβουμε την αξία της, τότε θα αλλάξουμε και την συμπεριφορά μας απέναντί της!!!