A 5.7 bluefish gift and more!!! Δώρο γοφάρι 5,7 κιλών και άλλα!!!

You may find this article in English at the end of the Greek version.

Title: A 5.7 bluefish gift and more!!!

Video & Φωτογραφία : Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ

Καθώς ο χειμώνας άρχιζε να δείχνει τα δόντια του, τα πράγματα γινόντουσαν πιο δύσκολα στο ψαροντούφεκο. Οι χαμηλές θερμοκρασίες, ιδιαίτερα κατά την διάρκεια της νύχτας, καθιστούσαν τον ύπνο μέσα στο αμάξι σχεδόν απαγορευτικό. Έτσι αποφάσισα να ψαρέψω όσο μου επέτρεπαν οι δυνάμεις μου, έναν μεγάλο σε έκταση ψαρότοπο. Η ιδιαιτερότητα του είναι ότι μετά τον κάβο, συνήθως τα πράγματα, όπως ορατότητα, ψάρια, καιρικές συνθήκες αλλάζουν. Βρέθηκα νωρίς το πρωί να ντύνομαι στην γνωστή παραλία. Έκανα τα πρώτα καρτέρια για ζέσταμα και πριν προχωρήσω προς τον πετρώδη βυθό, είδα ένα νεκρό ψάρι πάνω στην άμμο. 

"Μάλλον είναι λύχνος και μάλιστα μεγάλος" είπα και βούτηξα. Πλησίασα και περιεργάστηκα τον λύχνο. Δεν έφερε κάποιο τραύμα. Μάλλον τον είχαν πετάξει από τα δίχτυα. 

Ο μεγάλος λύχνος!!!

"'Η είχε βρωμίσει ή δεν ξέρουν ότι κάνει πολύ καλή σούπα, γιατί από εμφάνιση εν τον λες και όμορφο, κάθε άλλο..." σκέφτηκα. Περιεργάστηκα τα δύο μεγάλα αγκάθια που έχει στο κεφάλι του και τον άφησα έτσι όπως τον βρήκα. Έφτασα στον βραχώδη βυθό. Είχα αποφασίσει ότι θα ψάρευα με συρτό καρτέρι. Μετά από μερικά άκαρπα καρτέρια, προσγειώθηκα πάνω σε έναν βράχο. Περίμενα λίγο και μετά σύρθηκα στο τελείωμά του. Στην αρχή δεν είδα τίποτε, αλλά μετά από λίγο ένας καλός σαργός εμφανίστηκε μπροστά μου. Το ψάρι λίγο νευρικό και σαστισμένο δεν ήξερε τι να κάνει. Βλέποντας ότι δεν έχω πολλές επιλογές, σημάδεψα και πάτησα την σκανδάλη. H βέργα πέτυχε τον σαργό την ώρα που έστριβε για να φύγει. 

Ο 1ος σαργός, 480 γρ... 

Τον βρήκε στο μάγουλο και βγήκε από το στόμα του. Ο σαργός έκανε διάφορες κωλοτούμπες και προσγειώθηκε στον πετρώδη βυθό. Όλος χαρά πήρα στα χέρια μου το υπέροχο ψάρι των 480 γρ. Λίγο πιο κάτω, κάνω την βουτιά σε κάτι βαθουλώματα που κάνει ο βυθός. Σέρνωμαι μπροστά και περιμένω. Στο βάθος κάποια ψάρια φεύγουν, αλλά ένας νευρικός σαργός πλησιάζει. Κάνει τα γνωστά και κοφτά ζικ-ζακ και την κατάλληλη στιγμή πατάω την σκανδάλη. Η βέργα τον πετυχαίνει κάθετα στα μάγουλα κι εκείνος τρέχει ξέφρενα για να απελευθερωθεί. Μάταια όμως και σε πολύ λίγο έχω στα χέρια μου τον 2ο σαργό των 400 γρ. 

Ο 2ος, 400 γρ... 

Στο επόμενο καρτέρι δεν έχω συνειδητοποιήσει ότι υπάρχει κάτι κοντά. μου. Μάλλον εγώ βούτηξα κοντά του. Χάριν όμως στην τέλεια παραλλαγή του δεν το είχα δει. Έτσι καθώς ξαπλώνω στον βυθό, από δίπλα μου ξεπετάγεται ένα χταπόδι αμολώντας πολύ μελάνι. Πέρασε δίπλα από το ψαροντούφεκο, ξαφνιάζοντάς με ευχάριστα. 

Δεν το πήρα χαμπάρι!!!

Μου φάνηκε πιο μικρό απ΄ότι θα ήθελα και δεν ασχολήθηκα μαζί του. Συνεχίζοντας με το ίδιο στιλ, πλησιάζω έναν μεγάλο βράχο. Προχωράω λίγο μπροστά. Από τα δεξιά μου (που είμαι ακάλυπτος) φεύγουν κάποιοι σαργοί για τα βαθειά. Αριστερά όμως με καλύπτει ο βράχος. Σέρνοντας πλησιάζω και ξεπροβάλλω δειλά-δειλά. Ένας μεγάλος σαργός, όλος απορία και νευρικός πλησιάζει. Την κατάλληλα στιγμή του ρίχνω. Η βέργα τον πετυχαίνει χαμηλά και εκείνος πασχίζει να απαλλαγεί μάταια από την βέργα. 

Ο μεγαλύτερος 500γρ, αλλά δεν έμαθε...

Είναι 500 γρ και κοιτώντας καλύτερα, διαπιστώνω ότι έχει ένα επουλωμένο τραύμα μάλλον από ψαροντούφεκο, χαμηλά στην κοιλιά του, λίγο πριν την ουρά. Τον μαζεύω και τον τρίτο σαργό. Πλησιάζοντας το κάβο, ο βυθός βαθαίνει αρκετά. Ο εξοπλισμός μου δεν είναι για μεγάλα βάθη, αλλά αποφασίζω να πάω λίγο πιο βαθειά. Βρίσκω έναν βράχο λίγο πιο βαθειά και προσγειώνομαι πάνω του. 

"Αν υπάρχει κάποιος περαστικός κυνηγός από εδώ θα περάσει..." σκέφτηκα και αφού προετοιμάστηκα βούτηξα. Κρύφτηκα πάνω στον βράχο και περίμενα. Μετά από αρκετά δευτερόλεπτα, όλες οι καλόγριες ήρθαν πάνω μου, σημάδι ότι κάποιος κυνηγός πλησιάζει. Όντως μου ήρθε ένα τονάκι λίγο πιο χαμηλά, αλλά με απίστευτη ταχύτητα που δεν πρόλαβα να κάνω τίποτα. 

Μιλάμε για ταχύτητα!!!

Έκανα μερικά ακόμη καρτέρια αλλά..... Προχωρώντας είδα μελανούρια. Ήταν λίγο βαθειά αλλά βούτηξα. Χώθηκα πίσω από τις πέτρες. Κάποια φάνηκαν από τα αριστερά μου αλλά δεν πλησίασαν. Μετά όλο το κοπάδι ήρθε από τα δεξιά μου. Ένα από τα μεγαλύτερα πλησίασε και την κατάλληλη στιγμή του έριξα. Η βέργα το πέτυχε χαμηλά στην κοιλιά και το μελανούρι έτρεχε αλλάζοντας κατευθύνσεις στο δευτερόλεπτο, παλεύοντας να απελευθερωθεί. 

Και το μελανούρι μας...

Μάταια όμως. Το έβαλα με τα υπόλοιπα ψάρια στην σημαδούρα και πέρασα τον κάβο. Εδώ τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά. Ο απαλός νοτιάς είχε φέρει... και τι δεν είχε φέρει. Η επιφάνεια ήταν γεμάτη σκουπίδια, κυρίως πλάστηκα. Μια μπίχλα απλωνόταν παντού. Προχώρησα λίγο πιο κάτω κι αποφάσισα να κάνω μερικά καρτέρια και να φύγω. Είχα πολύ χρόνο, αλλά αυτή η βρομιά μου χάλασε το κέφι. 

Μιλάμε για πολύ βρομιά!!!

Εδώ ο βυθός ήταν μεν πετρώδης αλλά πιο φτωχός. Κάνει όμως ωραία μπαλκόνια προς τα βαθειά. Βρήκα ένα που μου άρεσε και βούτηξα. Με το που προσγειώθηκα εμφανίστηκαν μπροστά μου καλόγριες. Μετά από λίγο πέρασε από μπροστά μου ένα πολύ μεγάλο κοπάδι από άσπρους γερμανούς. Πάνω από τους γερμανούς υπήρχε ένα τεράστιο κοπάδι από γαύρους. Μου φάνηκαν λίγο νευρικοί κι έτσι επέμενα σε μερικά καρτέρια ακόμη. 

Κάτι δεν πάει καλά με τους γαύρους...

Μάταια όμως....Έτσι πήρα τον δρόμο του γυρισμού. Ήμουν πολύ ικανοποιημένος από τα τρόπαια που είχα πιάσει, αν και περίμενα κάτι πιο μεγάλο μετά τον κάβο. Εκεί λοιπόν που κολυμπώ και πλησιάζω για να περάσω τον κάβο, διαπιστώνω ότι κάτι μεγάλο έρχεται προς τα εμένα. Σταματάω κάθε κίνηση και περιμένω όσο πιο ακίνητος μπορώ. Μέχρι και την αναπνοή μου πρόσεχα να μην ακουστεί τίποτα. Η σκιά μεγάλωνε και ερχόταν να περάσει από κάτω μου. Ήταν ένα μεγάλο γοφάρι που είχε αποφασίσει να αυτοκτονήσει. Κολυμπούσε πολύ αργά και την ώρα που περνούσε από κάτω μου, στο ένα μέτρο περίπου, άφησα το ψαροντούφεκο να βυθιστεί και σημαδεύοντας το κεφάλι του πάτησα την σκανδάλη. Το μεγάλο γοφάρι απλά βυθίστηκε χωρίς να κουνιέται. 

Ήθελε να μου το Δώσει!!!

Εγώ χόρευα κυριολεκτικά στην επιφάνεια της θάλασσας. Είχα κεραυνοβολήσει, σκοτώνοτάς το ακαριαία καθώς η βέργα είχε διαπεράσει τον εγκέφολό του. 

Αυτό έψαχνα!!!

Φυσικά για να μην ακουστεί ο παραμικρός θόρυβος δεν ενεργοποίησα την υποβρύχια κάμερα κι έτσι δεν υπάρχει η βολή. Λίγο που με ένοιαξε. Ενεργοποίησα την υποβρύχια κάμερα, έβγαλα τα διάφορα πλάνα που ήθελα. Ήταν 5,7 κιλά εντελώς νηστικό. Το πήρα αγκαλιά, το γέμισα φιλά, συγγνώμες  και βγήκαμε έξω χωρίς να ψαρέψω καθόλου.

"Αυτό κι αν ήταν δώρο Ζάχο..." είπα, ευχαριστώντας Τον Ύψιστο για τα υπέροχα Του δώρα. Έβγαλα τις φωτό που ήθελα, καθάρισα τα ψάρια και οδηγώντας γύρισα πίσω πανευτυχής. Είχα ήδη οργανώσει τα πλάνα για το απαραίτητο τσιμπούσι....

Τα λόγια είναι περιττά !!!

Translation of the above article.

Title: A 5.7 bluefish gift and more!!!

Video & photos : Zacharias Skevofilax.  

As winter began to show its teeth, things were getting tougher for spearfishing. The low temperatures, especially during the night, made sleeping in the car almost impossible. So I decided to fish as much as my strength allowed me, in a large fishing ground. Its peculiarity is that after the cape, things such as visibility, fish, weather conditions usually change. I found myself getting dressed early in the morning on a known beach. I did the first warm-up dives and before moving towards the rocky bottom, I saw a dead fish on the sand.

"It must be an Atlantic stargazer (Uranoscopus scaber)., and a big one..." I said, and dived in. I approached and examined the fish. It was not injured. It must have been thrown from the fishing nets. (1st Picture: The big Atlantic stargazer!!!). 

"'Ether the fish was rotten or the fishermen didn't know that it makes very good soup, because its appearance looks like an ogre...." I thought. I was curious about the two large spikes on its head. After examining the spikes and left it as I had found it. I reached the rocky bottom. I had decided that I would be using the technique of ambushing and then crawling. After a few fruitless ambushes, I landed on a big rock. I waited a while and then crawled to the end of it. At first I didn't see anything, but after a while a good white sea bream (Diplodus sargus). appeared in front of me. The fish was a bit nervous, confused and didn't know what to do. Seeing that I didn't have many options, I took aim and pulled the trigger. The spear hit the white sea bream just as it was turning to leave. (2nd Picture: The 1st white sea bream of 480 gr...). The spear found it on the cheek and came out of its mouth. The white sea bream did various somersaults and landed on the rocky bottom. I was delighted to get my hands on the wonderful 480gr fish. A little further down, I dived into some dents of the seafloor. I crawled forward and waited. In the background, I saw some fish leaving, but a nervous white sea bream approached. It was makings the familiar and sharp zig-zags turns and at the right moment I pulled the trigger. The spear stoke it vertically on the cheeks and it ran frantically to free itself. But in vain and in a very short time I had in my hands the 2nd white sea bream of 400 gr. (3rd Picture: The 2nd one of 400 gr...). In the next dive, I didn't realise a present next to me, or I should rather say, I dived very close to it. Thanks to its perfect variation, I hadn't seen it at all. So as I lied on the seabed, a common octopus (Octopus vulgaris) jumped out next to me, squirting a lot of ink. It swam passing by the speargun, pleasantly surprising me.          (4th Picture: I didn't realise its presence!!!). It seemed smaller than I would prefer, so I didn't bother it. Continuing with the same technique, I approached another large rock. As I was moving forward a bit, from my right (where I could be seen) some white sea breams left for deeper waters. But the rock was covering me to the left. Creeping, I approached and emerged timidly. A large white sea bream, surprised and nervous approached. At the right moment I pulled the trigger. The spear hit it low in the belly and it struggled to free itself from the spear, in vain. (5th Picture: The biggest one 500 gr, but it did not learn its lesson...). It was a 500gr fish and looking closer I saw that it had an old wound that was healed, probably from a speargun. The healed wound was low on its belly just before the tail. Approaching the cape, the seabed was getting quite deep. My diving gear was not for great depths, but I decide to go a little deeper. I found a rock a little deeper and landed on it. 

"If there is a predator in the area, it will be passing by here..." I thought and after preparing myself, I dived. I hid on the rock and waited. After several seconds, all the  black Damselfish (Chromis chromis) came at me, a sign that a predator was approaching. Indeed, a  little tunny (Euthynnus alletteratus) appeared a little lower than I was, but with such incredible speed that I didn't have time to do anything. (6th Picture: With incredible speed!!!). I made a few more ambushes but..... Moving on, I saw.saddled sea-bream (Oblada melanura). They were a little deeper but I dived in. I ducked behind the stones. Some saddled sea-bream appeared from my left but did not approach. Then the entire school of fish came from my right. One of the bigger ones approached and at the right moment I shot it. The spear hit it low in the belly and the saddled sea-bream started running, changing directions instantly, struggling to break free. (7th Picture: The saddled sea-bream...). But in vain too. I put it with the rest of the fish on the buoy and passed the cape. Here things were completely different. The gentle southern winds had brought... The surface was littered with trash, mostly plastic trash. The filth was spreading everywhere. I went a little further down and decided to do a few ambushes and leave. I had a lot of time, but this filth ruined my enjoyment. (8th Picture: We are talking about a lot of filth!!!). Here the seabed was stony but a bit empty. But there were many nice balconies towards the depths. I found one I liked and took the plunge. As soon as I landed, black Damselfish appeared in front of me. After a while a very large school of Streamlined spinefoot passed in front of me. Above the Streamlined spinefoot (Siganus argenteus)  was a huge school of European anchovy (Engraulis encrasicolus). They seemed a bit edgy to me, so I insisted on a few more ambushes. (9th Picture:.Something was wrong with the anchovies...). But in vain.... So I took the way back. I was very satisfied with the trophies I had caught, although I was expecting something bigger after the cape. So as I was swimming and got close to pass the cape, I noticed that something big was swimming towards me. I stoped all my movements and waited as still as I could. I was careful even my breathing not to be heard. The shadow was becoming bigger as it got closer was ready to pass under me. It was a large bluefish (Temnodom saltator) that had decided to commit a suicide. It was swimming with a very slow pace and when it passed about a meter below me, I let the speargun sank and aiming at its head, I pulled the trigger. The big bluefish just sank without moving. (10th Picture: This was a gift from the Heavens!!!). I was literally dancing on the surface of the sea. I had shot it, killing it instantly as the spear pierced its skull. (11th Picture: This was what I was looking for!!!). Of course, in order not to create the slightest noise, I did not activate the underwater camera, so there was no video of the shot. Little I cared. I activated the underwater camera, took the various video shots I wanted. It was 5.7 kg with a completely empty stomach. I hugged it, kissed it, apologised and went out without fishing at all. 

"This was a gift Zac..." I said, thanking the Almighty One for His wonderful gifts. I took the photos I wanted, cleaned the fish and drove back very happy. In my mind, I had already organised  the necessary feast... (12th Picture: No comments!!!)