Black & red fish....Μαύρα & κόκκινα ψάρια...

You may find this article in English at the end of the Greek version.

Title: Black & red fish....Μαύρα & κόκκινα ψάρια...

Video & Φωτογραφία : Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ

Φέτος είχαμε την ευχαρίστηση να φιλοξενήσουμε στο σπίτι τον αδελφό της μητέρας μου, τον θείο Νίκο και την γυναίκα του την Χιότ. Μαζί τους ήρθε και η αδελφή της η Μούλου. Είχαμε να δούμε τον θείο και την Χιότ αρκετά χρόνια κι έτσι η χαρά μας ήταν μεγάλη. Ο θείος μάλιστα είχε παραγγείλει ψάρι, μεγάλο ψάρι για φαγητό. Ευτυχώς έπιασα την λίτσα, δείτε το προ-προηγούμενο άρθρο κι έτσι όλα πήγαν μια χαρά με αυτό το θέμα. 

Ο θείος, η Μούλου, οι γονείς μου και η Χιότ απολαμβάνοντας το πρωινό...

Ο καιρός είχε αγριέψει αρκετά κι έτσι αποφάσισα να πάω σε έναν άλλο αγαπημένο ψαρότοπο, όπου ο κάβος έκοβε τον καιρό. Όμως, έτσι δεν θα μπορούσα να ψαρέψω το καλύτερο κομμάτι που είναι μετά τον κάβο. Δεν με πείραζε καθόλου, μίας και είχα πολύ μέρος για να ψαρέψω. Σκεφτόμουν λοιπόν να πάω για την βουτιά μου το μεσημέρι. Όμως εκείνο το πρωινό η Χιότ μου ζήτησε πότε μπορεί να τις πάω για μπάνιο. Όλος χαρά της είπα:"Φύγαμε...". Σε μισή ώρα είμασταν στο μικρό λιμανάκι που ονομάζεται Φοινίκι. Εκεί λόγω του κυματοθραύστη, η θάλασσα είναι πάντα γαλήνια. Έχει ωραία αμμουδιά, είναι και κοντά στο σπίτι... όλα τέλια. Φτάσαμε και τα κορίτσια πήγαν για μπάνιο. Εγώ λόγω της βουτιάς, τις περίμενα να τελειώσουν το μπάνιο τους. Είδα την Μούλου πολύ μουδιασμένη. Η Χίοτ ήταν βετεράνος, μιας και της είχαμε μάθει να κολυμπάει πριν από μερικά χρόνια. Η Μούλου ήταν σχεδόν έντρομη στην αρχή. 

Οι πρώτες προσπάθειες...ever!!!

Μετά σιγά-σιγά ξεθάρρεψε, αλλά όχι και πολλά πράγματα. Η Χιότ της έδειχνε πως κολυμπάνε κλπ. 

Το δελφίνι η Χιότ παραδίδει μαθήματα κολύμβησης!!!

Όταν τελείωσαν με το μπάνιο τους και φεύγαμε, ρώτησα πως ήταν κλπ. Εκεί έμαθα έκπληκτος ότι η Μούλου ήταν πρώτη φορά που έμπαινε σε νερό για να κολυμπήσει!!! Έμεινα κόκκαλο που λένε. Πόσα πράγματα παίρνουμε σαν δεδομένα. Που να πάει η Μούλου να κολυμπήσει? Η Ερυθρά θάλασσα είναι πάνω από 800 χιλιόμετρα μακρυά από την Αδδίς Αμπέμπα, που είναι πρωτεύουσα της Αιθιοπίας όπου μένει. Όσο για τις λίμνες, πολλές από αυτές έχουν κροκόδειλους μεγάλων μεγεθών... Πήγαμε αρκετές φορές την εβδομάδα που τους φιλοξενήσαμε, για μπάνιο. Κάθε φορά η Μούλου έδειχνε πιο εξοικειωμένη με την θάλασσα. Όσο για την Χιότ...δελφίνι... 

Έφτασα με το αμάξι, ντύθηκα και βούτηξα. Κολύμπησα αρκετά για να αποφύγω τα κύματα. Πέρασα τις γνωστές φυκιάδες, κι εκεί είδα μια όμορφη κι απρόσμενη έκπληξη. Πάνω στα κοντά φύκια, καθόταν μια υπέροχη καρέττα-καρέττα. Βούτηξα και πλησίασα για να διαπιστώσω ότι η χελώνα κοιμόταν!!! Με το που έφτασα κοντά της σήκωσε το κεφάλι της και με κοίταξε νυσταγμένη. 

Την έπιασα στον ύπνο!!!

Κινήθηκε λίγο, χωρίς να απομακρυνθεί, επιτρέποντας μου να την χαϊδέψω. Με το που την ακούμπησα, κολύμπησε πιο γρήγορα, μου έριξε μια ματιά, πήρε την κατηφόρα και την έχασα στο βαθύ μπλε της Καρπάθου. Χαμογέλασα και την χαιρέτησα λέγοντας της:"Ελπίζω να τα ξαναπούμε..." Συνέχισα το κολύμπι μου απολαμβάνοντας την ελευθερία και την ηρεμία που μου προσφέρει η θάλασσα κι έτσι έφτασα εκεί που ήθελα. Σε μια γνωστή πέτρα, πλησιάζω να δω τι γίνεται. Συνήθως βρίσκω κάποιον σαργό ή λεοντόψαρο, αλλά σπανίως και κάποιον ροφό. Χαμήλωσα την δύναμη του ψαροντούφεκου και βούτηξα όλος περιέργεια για το τι θα συναντούσα. Πλησιάζοντας παρατήρησα την σιλουέτα ενός ροφού. Το ψάρι κοίταζε μέσα στην σχισμή!!! Με το που πλησίασα, γύρισε να με δει κι εγώ πάτησα την σκανδάλη. Η βέργα ταρακουνήθηκε βίαια κι εγώ όρμηξα για να προλάβω τα χειρότερα. Άδικα όμως, γιατί η βέργα είχε πετύχει τον ροφό στο μάτι και τον είχε περάσει σχεδόν σουβλάκι. Το ψάρι βγήκε εύκολα από την τρύπα, κι εγώ χοροπηδούσα μέσα στο νερό. Τράβηξα πάνω το ψάρι που ήταν 2,2 κ. 

Μια δίκιλη έκπληξη!!!

Όλος χαρά κι ευχαριστώντας τα Ουράνια για το απρόσμενο δώρο Τους, τον κρέμασα στην σημαδούρα μου. Έκανα διάφορες βουτιές, αλλά δεν είδα κάτι που να μου αρέσει. Υπήρχαν σκάροι αρκετά μεγάλοι και πολλοί, αλλά εκεί δεν τους πειράζω για να κρατάνε τον τόπο ήρεμο. Έφτασα σε μια καλή σχισμή ή μάλλον σπηλιά, όπου στο παρελθόν είχα πιάσει έναν 12αρη ροφό. Βούτηξα με το μακρύ ψαροντούφεκο και κοίταξα μέσα. Ροφός δεν υπήρχε, αλλά υπήρχαν μεγάλα λεοντόψαρα. Ξεκινώντας από το πιο κοντινό, για να μην τρομάξω τα υπόλοιπα, έπεσα 4 μεγάλα κοντά στο κιλό κι ένα μικρό. 

Ένα του κιλού!!!

Ένα ακόμη...

Ξεκουράστηκα και είπα να κάνω ένα καρτέρι λίγο πριν τον κάβο, μήπως υπάρχει κάποια έκπληξη. Βούτηξα, καρτέρεψα και μετά σύρθηκα στον βυθό, όσο μου επέτρεπε ο έντονος κυματισμός. Ένα κοπάδι από σάλπες κι άσπρους γερμανούς τράπηκαν σε φυγή. Ανάμεσά τους υπήρχε ένας καλός σαργός και πριν εξαφανιστεί πίσω από τις πέτρες του έριξα και τον έπιασα (550 γρ.). 

...κι ένας ωραίος σαργός...

Τον τακτοποίησα με τα υπόλοιπα ψάρια και γύρισα προς το απάγκιο που μου προσέφερε ο κάβος. 

"Ξεκούραση και πάμε να δούμε την βαθειά πλάκα που κάθεται πάνω στον γκρεμό..." είπα στον εαυτό μου. Αφού ξεκουράστηκα κι ετοιμάστηκα και ψυχολογικά, πήρα μια βαθειά ανάσα και βούτηξα. Η πλάκα είναι στα -21μ κι έχει από παντού σχεδόν τρύπες που μπορεί να φιλοξενήσει ωραία ψάρια. Ακόμη και τα λεοντόψαρα που έχω πιάσει κατα το παρελθόν, ήταν όλα πάνω από κιλό!!! Βούτηξα και πήγα προς τα δεξιά της. Καθώς πλησιάζω, παρατηρώ ότι μια ωραία στήρα καρτερεύει στην αριστερή μεριά πάνω στην γωνία της πλάκας. Αλλάζω κατεύθυνση και βυθίζομαι προς την στήρα. Καθώς πλησιάζω, ένας μικρός ροφός πετάγεται έξω να με δει και αμέσως χάνεται πάλι μέσα στην πλάκα. Εγώ συνεχίζω την πορεία μου. Η στήρα έχει στρίψει και δεν την βλέπω πια, αλλά ξέρω που θα πάει να χωθεί. Πλησιάζοντας κι άλλο, παρατηρώ ένας καλός ροφός με παρατηρεί, στην σκιά που του παρέχει η πλάκα. Γυρίζω απαλά προς τον ροφό, που νομίζει ότι δεν φαίνεται, σημαδεύω και πατάω την σκανδάλη. Η βέργα δεν κουνιέται καθόλου. Την τραβάω έξω κι έρχεται βαριά έξω ενώ ο 3αρης ροφός (3,400 γρ) από τον σβέρκο και κάτω έχει ασπρίσει!!! Αυτό είναι σημάδι ότι η βέργα του έχει κάνει μεγάλη ζημιά. Είχα αστοχήσει τον εγκέφαλό του για ένα εκατοστό. Τον ανέβασα πάνω χοροπηδώντας πάλι. 

Αυτός κι αν ήταν έκπληξη!!!

Ευχαρίστησα τα Ουράνια και πάλι για το απίστευτο δώρο Τους και ζήτησα συγνώμη από τον ροφό για τον πόνο που του είχα προκαλέσει, όπως κάνω με όλα τα τρόπαια που πιάνω. Ήμουν σίγουρος ότι η πλάκα είχε κι άλλα ωραία θηράματα, αλλά αποφάσισα ότι το ψάρεμα είχε λάβει τέλος για σήμερα. Άλλωστε μου Είχε Δώσει πολλά περισσότερα από ότι περίμενα να πιάσω. 

Τέλος για σήμερα...

Καθώς κολυμπώ για να βγω έξω, πέφτω πάνω σε ένα κοπάδι ψιλής σαρδέλας. Αμέτρητα ψαράκια μεσοπέλαγα, κοντά στην επιφάνεια να δίνουν ένα υπέροχο ασημί φόντο στο βαθύ μπλε. Καθώς τα πλησίασα για να πάρω το πλάνο που ήθελα, έτρεχαν αλλάζοντας σχήμα το κοπάδι, δίνοντας μια εξωπραγματική ομορφιά στο ήδη υπέροχο βαθύ μπλε του Καρπάθιου πελάγους.

Μεσοπέλαγη ομορφιά!!!  

Χάζεψα αυτήν την απαράμιλλη ομορφιά και τράβηξα για τα ρηχά. Εκεί με περίμενε μια ακόμη έκπληξη. Ένα μεγάλο κοπάδι από μικρόψαρα, θα έλεγα πάνω από χίλια ψαράκια μου σταμάτησαν την έξοδο. Κοιτάζοντας πιο επίμονα διαπίστωσα ότι ήταν μικροί λαγοκέφαλοι. 

Το δυσοίωνο μέλλον...

Χάζεψα την ομορφιά αλλά και την μέλλουσα καταστροφή που έπεται στην θάλασσά μας και λέγοντας τους:"Η ισχύς εν τη ενώσει... " βγήκα....

Τέλος για σήμερα...

Translation of the above article.

Title: Black & red fish....

Video & photos : Zacharias Skevofilax.

This year we had the pleasure of hosting my mother's brother, Uncle Nick, and his wife, Hiot, at our home. Along with them Hiot's sister, Moulou, also came. We hadn't seen Uncle Nick and Hiot for several years, so our joy was great. Uncle Nick had even ordered fish, a big fish for dinner. Luckily I caught the leerfish (Lichia amia), see the article before-previous, so everything went well with this matter. (1st Picture: Uncle Nick, Moulou, my parents and Hiot enjoying their breakfast...). The weather was getting pretty rough, so I decided to go to another favourite fishing spot, where the cape would protecting me from the rough weather. However, that way I wouldn't be able to fish the best part that was after the cape. I didn't mind at all, since I had plenty of room to fish. So I was thinking of going for spearfishing at noon. But that morning Hiot asked me when I could take them for a swim. I happily told her: "Let's go...". In half an hour we were at the small harbor called Finiki. There, because of the breakwater, the sea is always calm. It has a nice sandy beach, it's close to home... everything was perfect. We arrived and the girls went for a swim. Because of my later-on dive, I waited for them to finish their swim. I saw Moulu being very numb. Hiot was a veteran, since we had taught her to swim a few years ago. Moulou was almost scared at first. (2nd & 3rd Picture: First attempts... ever...). Then she slowly found her courage, but not much. Hiot showed her how to swim, etc. (4th Picture: Hiot the dolphin, giving swimming lessons!!!). When they finished swimming and we were leaving, I asked how it was, etc. There I heard, to my surprise that it was Moulou's first time ever entering the sea to swim!!! I was left speechless as they say. How many things do we take for granted. On the other hand, where Moulou could go to swim? The Red sea is more than 800 kilometres away from Addis Ababa, the capital of Ethiopia, where she lives. As for the lakes and rivers there, many of them have large crocodiles...We went swimming several times during the week we hosted them. Each time, Moulou seemed more familiar with the sea. As for Hiot...was swimming like a dolphin...

I arrived by car, got dressed and dived in. I swam long enough to avoid the waves. I passed the familiar seaweed beds, and there I saw a beautiful and unexpected surprise. On the short seaweed, there was a beautiful loggerhead turtle ( Caretta caretta) sitting. I dived in and got closer to realise that the turtle was sleeping!!! As soon as I got close to it, it raised its head and looked at me sleepily. (5th Picture: I caught it sleeping!!!). The loggerhead turtle moved a little bit, allowing me to pet it. As soon as I touched it, the loggerhead turtle swam faster, glanced at me, dived deeper and I lost it in the deep blue waters of Karpathos Island. I smiled and greeted her, saying: "I hope we meet again..." I continued swimming, enjoying the freedom and tranquility that the sea offered me, and so I arrived where I wanted to be. At a familiar rock, I approached to see what was happening. I used to find White Sea breams (Diplodus sargus) or lionfish (Pterois volitans) but rarely a dusky grouper (Epinephelus guaza). I lowered the power of the speargun and dived in, curious about what I would encounter. As I approached, I noticed the silhouette of a dusky grouper. The fish was looking into the crack!!! As soon as I got closer, it turned to look at me and I pulled the trigger. The spear shook violently and I rushed to prevent any problems. But it was unnecessary, because the spear had found the dusky grouper in the eye and had almost skewered it. The fish came out of the hole easily, and I was almost dancing in the water. I pulled up the 2.2 kg fish. (6th Picture: The two kilos surprise!!!). Full of joy and thanking the Heavens for Their unexpected gift, I hung it on my buoy. I made several dives, but I didn't see anything I liked. There were quite large and numerous parrotfish, but I didn't bother them, so they kept the fishing place calm. I had reached a good crevice, or cave, where in the past I had caught a 12 kilo dusky grouper. I dived in with the long speargun and looked inside. There was no dusky grouper, but there were large lionfish. Starting with the closest one, so as not to scare the rest, I caught 4 large ones close to a kilo and a smaller one. (7th Picture: One of a kilo!!!). (8th Picture: One more...). I rested for a while and decided to make a quick ambush just before the cape, in case there was a surprise. I dived, ambushed and then crawled to the bottom, as far as the strong waves would allow me. A school of Salema porgy (Sarpa salpa) and Streamlined spinefoot (Siganus argenteus) fled. Among them was a good white sea bream and before it disappeared behind the rocks I pulled the trigger and caught it (550 gr.). (9th Picture: ...and a beautiful white sea bream...). I put it with the rest of the fish and turned towards the calm waters that the cape was providing me.

"Lets rest and let's go see the deep slab that sits on the edge of the cliff..." I said to myself. After I rested and prepared myself psychologically, I took a deep breath and dived in. The slab is at -21 m and has holes almost everywhere that can accommodate big fish. Even the lionfish that I had caught in the past were all over a kilo!!! I dived and went to its right. As I was approaching, I noticed that a nice golden grouper (Epinephelus costae) was ambushing on the left side on the corner of the slab. I changed direction and moved towards the fish. As I approached, a small dusky grouper jumped out to see me and immediately disappeared back into the slab. I continued my course. The golden grouper had turned behind the slab and I couldn't see it anymore, but I knew where it would go to hide. Coming closer, I noticed a good dusky grouper was watching me, in the shadow provided by the slab. I turned gently towards the fish, who thought it was not visible, I aimed and pulled the trigger. The spear didn't move at all. I pulled the spear out and it came out heavily while the 3 kilos dusky grouper (3,400 gr) from the neck down had turned white!!! This was a sign that the spear had done a lot of damage to the fish. I had missed its brain by a centimetre. Dancing again, I reeled in the fish. (10th Picture: This is a real surprise!!!). I thanked the Heavens again for Their incredible gift and apologised to the dusky grouper for the pain I had caused it, as I did with all the trophies I had caught. I was sure that the slab had other nice trophies, but I decided that fishing was over for today. After all, They had given me much more than I expected to catch. (11th Picture: Done for today...). As I was swimming to get out, I stumble upon a school of small sardines (Sardina pilcharduss). Countless small fish in the middle of the sea, close to the surface, providing a beautiful silvery background to the deep blue. As I approached them to get the video shot I wanted, they swam, the entire school was changing shapes, giving an unreal beauty to the already beautiful deep blue of the Carpathian Sea. (12th Picture: Mid-ocean beauty!!!). I stared at this unparalleled beauty and pulled towards the shallows. There another surprise awaited me. A large school of small fish, I would say over a thousand fish, blocked my exit. Looking more intently, I realised that they were small silver-cheeked toadfish (Lagocephalus sceleratus). (13th Picture: The ominous future...). I stared at the beauty but also at the impending disaster that awaits our seas, telling them: "Strength in unity..." and went out...(14th Picture: Done for today..). 

Big fish in very shallow waters (No1)...Μεγάλα ψάρια σε πολύ ρηχά νερα (Νο1)...

You may find this article in English at the end of the Greek version.

Title: Big fish in very shallow waters (No1)...

Video & Φωτογραφία : Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ

Επιστροφή στα πάρτια εδάφη, με το μεγάλο project του πατέρα μου ή αλλιώς all weather John, να είναι η αξωτερική, αυτήν την φορά αποθήκη. Όταν έφτασα στο νησί, πέτυχα τους "βοηθούς" του να τοποθετούνε τις μεγάλες ξήλινες πλάκες για οροφή. Μέχρι εδώ όλα καλά. Τα του κήπου πλησίαζαν στο τέλος τους. Πολλές ντομάτες και πολλά κραεμύδια ήταν αυτά που πρόλαβα. Το επόμενο πρωινό, καθώς κοιτάω να δω που είναι ο all weather John, μόνο καρδιακή προσβολή δεν έπαθα. Είναι ανεβασμένος πάνω στην οροφή της αποθήκης, για να βιδώσει τις ξήλινες πλάκες!!! Ζωή να έχει και είναι 92 ετών!!! Μάλιστα καλά διαβάσατε 92 ετών!!! Έχει απίστευτη ενέργεια στο να κατασκευάζει οτιδήποτε και τα φτιάχνει τέλεια, αλλά κάπου ξεχνάει ποσο χρονών είναι. 

"Αν γλιστρήσουν οι πλάκες ή ζαλιστεί και πέσει, να δούμε σε πόσα κομμάτια θα τον μαζεύουμε..." είπα και έτρεξα έξω μην συμβεί κάτι μοιραίο. Ευτυχώς δεν έγινε τίποτα κακό, αλλά αυτό συνεχίστηκε και τις επόμενες μέρες. Ο πατέρας μου έκανε τον Ταρζάν κι εγώ κόντευα να πάθω εγκεφαλικό ή καρδιακό επεισόδιο. 

Ο ΤΑΡΖΆΝ!!!

Δυστυχώς το project αποθήκη δεν είχε τελειώσει μέχρι που έφυγα...Κουράγιο μάνα.... 

Ας γυρίσουμε στα δικά μας. Ο καιρός ξαφνικά έκοψε εντελώς. Από το προηγούμενο απόγευμα άρχιζε να μπονατσάρει κι αυτό με έβαλε σε σκέψεις. Έτσι λοιπόν χαράματα βρέθηκα να κολυμπώ στον ποιο αγαπημένο μου ρηχό τόπο του νησιού. Είχε βέβαια βουβό κύμα και δεν με άφηνε να πάω στα πολύ ρηχά που ήθελα αλλά δεν με πείραξε καθόλου. Στην πρώτη κιόλας βουτιά, βλέπω ένα κοπάδι σκάρους. Ψάχνω να βρω κάτι άλλο, αλλά δεν υπάρχει. Συγκεντρώνομαι λοιπόν στο να βρω το μεγαλύτερο ψάρι. Μετά από λίγο, βρίσκω τον αρχηγό που είναι ένας κόκκινος σκάρος. Καθώς περνάει από μπροστά μου, του ρίχνω στον σβέρκο. Έτσι έπιασα ένα ψάρι των 900 γρ. Η βέργα τον πέτυχε στον σβέρκο κι αυτός απλά βούλιαξε. Παρατήρησα ότι στην μύτη της βάρκας υπάρχει ένα λέπι του σκάρου, τρυπημένο στη μέση. Τα λέπια του σκάρου είναι τόσο χοντρά, που μου έχει τύχει σε κάποιες μακρινές βολές να μην αφήσουν την βέργα να περάσει και να χαθεί το ψάρι!!! 

Το λέπι δεν βοήθησε και πολύ!!!

Καθώς τακτοποιώ τον σκάρο, η ματιά μου πιάνει μια κίνηση ενός καλού σαργού μέσα σε μια τρύπα. Βουτά και καρτερεύω στην είσοδο την τρύπας. Έχω κρυφτεί ανάμεσα σε δύο πέτρες και περιμένω. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα ο σαργός όλος περιέργεια βγαίνει να δει τι γίνεται κι εγώ του ρίχνω. Πιάνω έτσι το 2ο μου ψάρι που ήταν 600 γρ. 

Βρε καλώς τον..

Τοποθετώ τα ψάρια πάνω στην σημαδούρα και συνεχίζω. Δεν βλέπω κάποιο διαφέρον ψάρι κι αποφασίζω να κάνω ένα καρτέρι κι ότι βγει. Περιμένω κρυμμένος πίσω από κάποια βράχια του βυθού, όταν μετά από λίγο εμφανίζονται κακαρέλοι. Κάποια ψάρια είναι αρκετά μεγάλα. Περιμένω να πλησιάσουν και ρίχνω σε αυτό που θεώρησα ότι είναι το πιο μεγάλο. Ο κακαρέλος προσπάθησε να το σκάσει, αλλά με την βέργα να τον έχει πετύχει στο κέντρο, ήταν σχεδόν αδύνατο. 

...και ο κακαρέλος...

Λίνο πιο κάτω, ένας μεγάλος σκάρος με περιτριγυρίζει. 

"Πας γυρεύοντας φίλε μου..." σκέφτηκα. Ο σκάρος τον χαβά του. Έτσι από την επιφάνεια του έριξα. Η βέργα τον πέτυχε στο στόμα και μετά από λίγο είχα στα χέρια μου τον 2ο σκάρο των 900 γρ!!!. 

Πήγαινε γυρεύοντας...

Συνεχίζοντας βλέπω στο βάθος σαργούς. Βουτάω και κρύβομαι πίσω από έναν μεγάλο βράχο και περιμένω. Οι περισσότεροι σαργοί δεν με πλησίασαν. Ένας όμως έκανε το λάθος. Ήρθε να με δει, νευρικός, έκανε τα γνωστά του ζικ-ζακ και την στιγμή που έστριψε για να φύγει του έριξα. Το ψάρι χάθηκε πίσω από μια πέτρα κι εγώ όρμησα στο ψάρι, μη ξέροντας τι βολή έχω κάνει. Ευτυχώς, γιατί η βέργα είχε πετύχει τον σαργό χαμηλά στην κοιλιά κι αν αργούσα λίγο θα το είχα χάσει. Ήταν ένας σαργός των 550 γρ. 

Να κι ο 2ος σαργός...

Όλος χαρά τον τακτοποιώ και πάω σε ένα μέρος που πάντα κρατάει ψάρια. Είναι μια σπηλιά που από πάνω σκάνε τα κύματα κι αν δεν είναι δυνατά μπορεί να πάρεις κάποιο ψάρι. Στην πρώτη βουτιά δεν έβλεπα την μύτη μου. Μόνο μπουρμπουλήθρες κατάφερα να δω, πολλές μπουρμπουλήθρες. Αυτό έγινε άλλες δύο φορές, αλλά τελικά κατάφερα να πιάσω άλλον ένα σαργό 550 γρ. 

Κρυβόταν πίσω από τις μπουρμπουλήθρες...

Τον κρεμάω στην ζώνη μου και βουτάω λίγο πιο κάτω. Καθώς κρύβομαι στον βυθό, εμφανίζονται μπροστά μου αμέτρητα ψάρια. Ένα κοπάδι με μεσαίους κεφάλους, από πάνω μου έχει ένα κοπάδι με ψιλή σαρδέλα. Γερμανοί και σάλπες τρέχουν πανικόβλητες και τότε εμφανίζονται οι σκάροι. Τα κοπάδια είναι μεγάλα και τότε εμφανίζονται μεγάλοι σκάροι. Σημαδεύω έναν από τους πιο μεγάλους και πιάνω ένα ψάρι του κιλού. 

Να και ένας του κιλού!!!

Όλη την ώρα που τακτοποιούσα το ψάρι και το ψαροντούφεκο, μια καλή πίγκα με παρατηρεί. Οπλίζω όσο πιο γρήγορα μπορώ και βουτάω. Το ψάρι είναι στην θέση του και το περιτριγυρίζουν σκάροι. Κάποια στιγμή κάνει να στρίψει και του ρίχνω. Η βέργα πετυχαίνει ψηλά και η πίγκα προσπαθεί μάταια να ξεφύγει. Ορμάω πάνω της και την πιάνω. Είναι ένα ψάρι κοντά στα δύο κιλά. (1,8 κ). 

Η αξιότιμη πίγκα!!!

Καθώς αρχίζω να γυρίζω πίσω, παρατηρώ ένα πολύ μεγάλο κοπάδι από ψιλή σαρδέλα να δίνει ένα απίστευτο ασημί χρώμα στο γαλάζιο νερό. Χάζεψα για λίγο αυτήν την αναπάντεχη ομορφιά και συνέχισα την επιστροφή μου. 

Ομορφιά!!!

Σε ένα ακόμη καρτέρι, με περιτριγυρίζουν πάλι πολλά ψάρια. Οι σκάροι είναι μεγάλοι, αλλά αποφάσισα να μην πιάσω κάποιον στο συγκεκριμένο καρτέρι. Ευτυχώς άκουσα το ένστικτο μου. Από τα δεξιά μου και μέσα στην θολούρα, μου ήρθαν μεγάλοι σαργοί. Την ώρα που τους παίρνω χαμπάρι, ο πιο κοντινός μεγάλος σαργός στρίβει για να φύγει. Προλαβαίνω και του ρίχνω. Το ψάρι πέφτει στον βυθό. Όλος απορία τον πιάνω και διαπιστώνω ότι η βέργα τον έχει περάσει σουβλάκι βγαίνοντας διαγώνια από το απέναντι μάγουλο. Χαρούμενος τραβάω το ψάρι κοντά μου και διαπιστώνω ότι πράγματι είναι ένας πολύ μεγάλος σαργός(1,200 γρ).

Ο μεγάλος της ημέρας!!!

"Αυτός μάλιστα.... Πάμε να βγούμε..." είπα στον εαυτό μου, ευχαριστώντας τα Ουράνια για το απίστευτο δώρο Τους. Είχα πολλά χρόνια να πιάσω τόσο μεγάλο σαργό. Στο επόμενο καρτέρι, έρχονται διάφορα ψάρια. Όμως ένας μεγάλος κέφαλος τράβηξε την προσοχή μου. Το προπορευόμενο ψάρι είναι πολύ κοντά και σίγουρος για το αποτέλεσμα πάτησα την σκανδάλη και φυσικά αστόχησα.!!!

"Καλά να πάθεις γιατί πήρες δεδομένο το αποτέλεσμα...κι αστόχησες..." τα έψαλα ένα χεράκι στον εαυτό μου. Όχι γιατί αστόχησα, αλλά γιατί το πήρα δεδομένο... Λίγο πριν βγω, ένας μεγάλος σκάρος παίζει με την τύχη του. Κολυμπάει μπροστά μου και γυρίζει να με κοιτάξει. Αλλάζω κατεύθυνση, το ίδιο κάνει κι αυτός. Του ρίχνω στο κεφάλι και πιάνω έναν κόκκινο σκάρο των 900 γρ. 

Είχε τάσεις αυτοκτονίας...

Την ώρα που πάω να βγω, ένας καλός σαργός στέκεται ανάμεσα στα βράχια. Χωρίς πολλές σκέψεις το ρίχνω μια κάθετη βολή και πιάνω ένα ψάρι των 500 γρ και βγήκα. 

Πιάστηκε στον ύπνο...

Όλα μαζί...

Τα τακτοποίησα όλα και πήγα στο σπίτι, όπου αφού τελείωσαν οι χαρές και τα πανηγύρια, βγήκαν οι απαραίτητες φωτό....

Τέλος για σήμερα...

Translation of the above article.

Title: Big fish in very shallow waters (No1)...

Video & photos : Zacharias Skevofilax. 

Back to the home grounds, with my father's big project, known as all weather John, being the outdoor warehouse. When I arrived on the island, I saw his "helpers" installing the large wooden roof slabs. So far so good. The garden was nearing its summer end. The last veggies that I saw, was a lot of tomatoes and onions. The next morning, as I was looking to see where all-weather John was, I almost got a heart attack. He was up on the roof of the warehouse, screwing the wooden boards!!! I hope he lives many more years, being 92 years old!!! Yes, that's right, 92 years old!!! He has incredible energy in building anything and he makes it perfect, but somewhere he forgets how old he is. 

"If the wooden boards slip or he gets dizzy and falls, let's see how in many pieces we can pick him up..." I said and rushed outside so nothing bad would happen. Luckily nothing bad happened, but this continued for the next few days. My father was acting like Tarzan and I was close having a stroke or heart attack. (1st Picture: Tarzan!!!). Unfortunately the warehouse project wasn't finished by the time I left... Keep-it-up mom....

Let's go back to our own business. The weather suddenly became calm. Since the previous afternoon the weather was calming down and that got me thinking. So at dawn I found myself swimming in my favourite shallow spot of the island. Of course, there were windless waves and they wouldn't let me go to the very shallows that I wanted, but it didn't bother me at all. On my very first dive, I saw a school of parrotfish (Sparisoma cretense). I was looking for something else, but there wasn't any. So I focused on finding the biggest fish. After a while, I found the leader, which was a red parrotfish. As it passed in front, I shot it at its neck. This was how I caught a 900 gr fish. The spear hit it on the neck and it simply sank. I noticed that on the tip of the spear there was a fish scale of the parrotfish pierced in the middle. The scales of the parrotfish are so thick that it had happened to me on some long shots that they did not let the spear to pass through and the fish was lost!!! (2nd Picture: The fish scale didn't help much!!!). While I was arranging the fish, my eyes caught a movement of a good white sea bream (Diplodus sargus) in a hole. I dived and I waited at the entrance of the hole. I hid between two stones and waited. After a few seconds the white sea bream, full of curiosity, came out to see what was happening and I shot it. That was how I caught my 2nd fish, which was 600 gr. (3rd Picture: Wellcome...). I placed the fish on the buoy and continued. I did't see any fish of interest and decided to dive and see what would come up. I waited hidden behind some rocks on the bottom, when after a while some two-banded sea bream (Diplodus vulgaris) appeared. Some of the fish were quite big. I waited for them to come closer and shot what I thought was the biggest one. The two-banded sea bream tried to escape, but with the spear found it in the center, it was almost impossible to free itself.                        (4th Picture: Here is the two-banded sea bream...). A little further down, a large parrotfish was swimming around me.

"You are looking for trouble, my friend..." I thought. The parrotfish was still swimming close-by. So I shot it from the surface. The spear hit it in the mouth and after a while I had the 2nd 900 gr parrotfish in my hands!!!. (5th Picture: It was looking for trouble...). Continuing on, I saw white sea breams in the background. I dived and hid behind a large rock and waited. Most of the white sea breams did not approach me. But one made the mistake. It came to see me, nervous, did its familiar zig-zags and the moment it turned to leave, I pulled the trigger. The fish disappeared behind a rock and I rushed at the fish, not knowing how successful my shot was. Thank God for my rushing, because the rod had found the white sea bream low in the belly and if I had been a little late, I would have lost it. It was a 550 gr. fish. (6th Picture: Here is the 2nd white sea bream...). I happily tidy it up and swam to a place that always holds fish. It's a cave with waves crashing above it and if they're not too strong you might catch a fish. On my first dive I couldn't see my nose, as they say. I only managed to see bubbles, lots of bubbles. This happened two more times, but I finally managed to catch another 550 gr white sea bream. (7th Picture: It was hiding behind the bubbles...). I hang it on my belt and dived a little further down. As I hid on the seabed, countless fish appeared in front of me. A school of medium-sized grey mullets (Mugil cephalus), above me was a school of small sardines (Sardina pilcharduss). Dusky spinefoot (Siganus sp.) and Salema porgy (Sarpa salpa)  ran in panic and then the parrotfish appeared. The schools were large and then big parrotfish appeared. I aimed one of the biggest ones and finally caught one, which one kilo in weight. (8th Picture: One who was a kilo!!!). While I was arranging the fish and then the speargun, a good mottled grouper (Mycteroperca ruby) was watching me. I armed the speargun as quickly as I could and dived in. The fish was still there and was surrounded by parrotfish. At one point it turned and I shot it. The spear found its target high in its back and the mottled grouper tried in vain to escape. I rushed at it and caught it. It was about two kilos. (1.8 kg). (9th Picture: The honourable mottled grouper!!!). As I started my way back, I noticed a very large school of small sardines giving an incredible silver colour to the blue waters. I stared at this unexpected beauty for a while and continued my return. (10th Picture: Beauty!!!). In another ambush, I was surrounded by many fish ones more. The parrotfish were big, but I decided not to catch any. Luckily I listened to my instinct. From my right and in the blurry waters, big white sea breams appeared. As I took notice of them, the closest big white sea bream turned to leave. Immediately, I aimed and pulled the trigger. The fish fell on the seafloor. Amazed, I caught it and realised that the spear has skewered it, coming out diagonally from the opposite cheek. I happily pulled the fish closer to me and realised that it was indeed a very large white sea bream (1,200 gr). (11th Picture: The biggest one of the day!!!). 

"This is the one.... Let's go out..." I said to myself, thanking the Heavens for Their incredible gift. It had been many years since I caught such a big white sea bream. In the next ambush, various fish were coming. But a large grey mullet caught my attention. The leading fish was very close and confident of the outcome I pulled the trigger and of course I missed.!!! 

"This is what happens when you take the outcome for granted... you miss..." I said to myself. Not because I didn't catch the mullet, but because I took it for granted... Just before I got out, a large parrotfish was playing with its luck. It was swimming in front of me and turned to look at me. I changed direction to avoid it, it did not. So, I shot it at the head and caught a 900 gr red parrotfish.              (12th Picture: It had suicidal tendencies...). As I was about to go out, a good-sized white sea bream was standing between the rocks. Without much thought, I shot it vertically and caught a 500 gr fish and got out. (13th Picture: Caught asleep...). (14th Picture: All the fish together ...). I got everything sorted out and went home, where after the joys and festivities were over, the necessary photos were taken....(15th Picture: Done for today...).

A 4.8 kilos leerfish in shallow murky waters... Λίτσα 4,8 κιλών σε ρηχα και θολά νερά....

You may find this article in English at the end of the Greek version.

Title: A 4.8 kilos leerfish in shallow murky waters...

Video & Φωτογραφία : Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ

Επιτέλους έφτασε η στιγμή να πατήσω για άλλη μια φορά στην αγαπημένη μου Κάρπαθο. Με το που έφτασα σπίτι, αγκαλιές και φιλιά με τους γονείς και γρήγορο ξεφόρτωμα του αμαξιού. Η πρόβλεψη έδινε 3 ΒΒΔ και μετά το γνωστό 6αρη. Έτσι δεν υπήρχαν περιθώρια για χάσιμο χρόνου. Πήρα τον απαραίτητο εξοπλισμό για ένα ρηχό ψάρεμα κι έφυγα με το αμάξι. Με το που έφτασα στην παραλία που είχα διαλέξει, ο καιρός είχε αρχίσει να φορτώνει. Βούτηξα αμέσως για να ψαρέψω όσο μου επέτρεπε ο καιρός. Η ορατότητα σε αρκετό καλό σημείο. Πολλοί σκάροι εμφανίστηκαν στο πρώτο καρτέρι, αλλά εγώ έψαχνα σαργούς. Προχώρησα λίγο πιο κάτω και καρτέρεψα πίσω από δύο πέτρινες προεξοχές. Ανάμεσά τους φάνηκε ο πρώτος καλός σαργός. Το ψάρι γεμάτο περιέργεια, πέρασε πίσω από την μια προεξοχή κι ήρθε να δει τι ήταν αυτό που κρυβόταν πίσω από τις πέτρες. Μου έδωσε όλο τον χρόνο να σημαδέψω και να πατήσω την σκανδάλη. Έτσι έπιασα τον πρώτο μισόκιλο καλοκαιρινό σαργό την Καρπάθου. 

O 1ος του Καρπάθικου καλοκαιριού!!!

Όλος χαρά τον έβαλα στην σημαδούρα και συνέχισα. Έκανα πολλά καρτέρια, αλλά μεγάλους σαργούς δεν βρήκα. Σε ένα από τα πολλά καρτέρια, είδα μπροστά μου ωραίους σκάρους. Έψαξα να βρω τον αρχηγό του κοπαδιού που είναι και το πιο μεγάλο ψάρι. Τον είδα και βούτηξα. Ο μεγαλύτερος σκάρος πέρασε μπροστά μου για να με επιθεωρήσει και εγώ του έριξα κι έπιασα το 2ο ψάρι της ημέρας. 

Να και ο 1ος σκάρος!!!

Ήταν ένας σκάρος 780 γρ. Αποφάσισα να μην πιάσω άλλους σκάρους, αλλά να ψάξω για σαργούς. Λες και το κατάλαβαν, οι σκάροι έκαναν παρέλαση μπροστά μου... Σχεδόν σε όλα τα καρτέρια μου, σκάροι ανακατεμένοι με άσπρους γερμανούς, εμφανίζονταν μπροστά μου. Δεν υπήρχαν ιδιαίτερα μεγάλα ψάρια για να αναθεωρήσω την απόφαση μου κι έτσι συνέχισα τα καρτέρια μου. Οι σκάροι απτόητοι κυκλοφορούσαν μπροστά μου. Μετά από λίγο, δύο μεγάλα κοπάδια από κεφάλους εμφανίστηκαν. Τα μεγαλύτερα ψάρια ήταν ήρεμα. Το 2ο κοπάδι με τα μικρότερα ψάρια ήταν τρομαγμένα. Με το που πλησίασα σκόρπισαν. 

"Λες να υπάρχει κάποιος κυνηγός τριγύρω???" αναρωτήθηκα και συνέχισα. Είχα πλησιάσει σε κάτι ξενέρια, σκεπτόμενος για ένα ακόμη καρτέρι. Δεν έχω προλάβει να τελειώσω την σκέψη μου και πετάγεται μπροστά μου μια ωραία λίτσα. Το ψάρι κάνει να φύγει και εγώ κάνω έναν λαρυγγισμό. Γυρίζει να με δει, δίνοντάς μου όλο τον χρόνο να ετοιμαστώ και να σημαδέψω. Πατάω την σκανδάλη και την πετυχαίνω στο κέντρο. Η λίτσα προσπαθεί να φύγει, αλλά η βέργα την έχει πετύχει την σπονδυλική της στήλη. Πάει λίγο πιο κάτω, αλλά προσπαθεί να τρυπώσει σε μια σχισμή. Την προλαβαίνω, την πιάνω από την ουρά και μετά από τα βράγχια. Εκεί τελείωσε και η μάχη αλλά και το ψάρεμα μου. Ήταν μια λίτσα 5 κιλών και την έπιασα από την επιφάνεια, σε βάθος περίπου δύο μέτρων!!! 

Αυτό μάλιστα, 4,8 κιλά!!!

Όλος χαρά την τακτοποίησα, ευχαριστώντας τα Ουράνια για το απρόσμενο δώρο Τους. Ο καιρός είχε αρχίσει να αγριεύει. Αποφάσισα να βγω κάνοντας μερικά καρτέρια. Σε ένα από αυτά, μέσα στην θολούρα, προσγειώνομαι απάνω στα βράχια και γαντζώνομαι πάνω τους. Τα κύματα με κουνάνε αλλά εγώ παραμένω πεισματικά στο πόστο μου. Εμφανίζονται κάποιοι σκάροι όλο περιέργεια. Τότε από τα αριστερά μου εμφανίζεται ένας μεγάλος και μοναχικός κέφαλος. Το ψάρι ήρεμο περνάει από μπροστά μου κι εγώ έχω όλο τον χρόνο που θέλω για να τον σημαδέψω και να του ρίξω. Ο κέφαλος χάνεται μέσα στην θολούρα. Εγώ μην ξέροντας την βολή μου λόγω των κυμάτων, ορμάω στο ψάρι και το πιάνω. Ήταν 1,7 κιλά. 

Να και ο κέφαλος...

Μετά από αυτό το γεγονός βγήκα. Ο καιρός είχε αγριέψει αρκετά, κάνοντας την έξοδο μου δύσκολη. 

Τέλος για σήμερα!!!

Τελικά βγήκα. Πήγα σπίτι όλος χαρά, όπου με περίμενε το σόι. Περιχαρής είδαν τα ψάρια και ειδικά την λίτσα.

'Όλα μαζί!!!

Τα λόγια είναι περιττά!!!

 Ο δε Παναγιώτης (6 χρονών, γνωστός καβουρομάχος κι όχι μόνο), άνοιξε διάπλατα τα μάτια του και δεν πίστευε τι έβλεπε. Όταν μάλιστα του είπα να την πιάσει για φωτογραφία, μόνο που δεν κατουρήθηκε από την χαρά του. Την έπιασε με το ένα χέρι, αλλά του ήταν βαριά.

"Με τα δύο σου χέρια και γύρνα να σε δει ο μπαμπάς για φωτογραφία..." του είπα....

Translation of the above article.

Title:A 4.8 kilos leerfish in shallow murky waters...

Video & photos : Zacharias Skevofilax. 

Finally, the time had come to set foot once again on my beloved island of Karpathos. As soon as I got home, hugs and kisses with my parents and a quick unloading of the car. The forecast was for 3 Beaufort NNW winds and the next day it would be again the familiar 6 Beaufort NNW winds. So there was no time to loose. I took the necessary diving gear for some shallow spearfishing and drove away. As soon as I arrived at the beach I had chosen, the weather had started to change. I immediately dived in to fish as much as the weather would allowed. The visibility was quite good. Many parrotfish (Sparisoma cretense) appeared in the first ambush, but I was looking for white sea bream (Diplodus sargus). I swam a little further down and stopped behind two stone ledges. Between them the first good white sea bream appeared. The fish, full of curiosity, passed behind one of the ledges and came to see what was hidden behind the rocks. It provided me all the necessary time to aim and pulled the trigger. That's how I caught the first half-kilo summer white sea bream on Karpathos island. (1st Picture: The 1st fish of the summer in Karpathos island!!!). I happily put the fish on the buoy and continued. I made many ambushes, but I didn't find any big white sea breams. In one of the many ambushes, I saw some nice parrotfish in front of me. I looked for the leader of the school, which is also the biggest fish. I saw it and dove in. The biggest parrotfish passed in front of me to inspect me and I shot it and caught the 2nd fish of the day. (2nd Picture: The 1st parrotfish!!!). It was a 780 gr parrotfish. I decided not to catch any more parrotfish, but to look for white sea bream. As if they red my thoughts, the parrotfish paraded in front of me. In almost all my ambushes, parrotfish mixed with streamlined spinefoot (Siganus argenteus), appeared in front of me. There were no particularly large fish to reconsider my decision so I continued my fishing. The parrotfish undauntedly swam in front of me. After a while, two large schools of mullet (Mugil cephalus) appeared. The larger fish were calm. The second school of smaller mullets was scared. As soon as I got closer, they scattered.

"It seems that there is a predator around???" I asked myself and continued. I had approached something ledges, thinking about another ambush. I haven't had time to finish my thoughts and a beautiful leerfish (Lichia amia) jumped in front of me. The fish made a run for it and I let out a soft sound from my throat. It turned to look at me, giving me plenty of time to get ready to aim. I pulled the trigger and spear found its target in the center. The fish tried to escape, but the spear had hit its spine. It went a little further down, but tried to squeeze through a crack. I caught it, grabbed it by the tail and then by the gills. That's where the battle and my fishing ended. It was a 5 kilo leerfish and I caught it from the surface, at a depth of about two meters!!! (3rd Picture: Now we are talking, 4.8 kilos!!!). I happily arranged it, thanking the Heavens for Their unexpected gift. The weather was starting to get rough. I decided to go out doing some ambushes. In one of them, in the blur, I landed on the rocks of the seafloor and grabbed onto them. The waves were shaking me but I stubbornly remain at my post. Some curious parrotfish appeared. Then a large and solitary mullet appeared to my left. The fish calmly passed in front of me and I had all the time I needed to aim and pulled the trigger. The mullet disappeared into the murky waters. Not knowing how good was my shot because of the waves, I rushed to the fish and caught it. It was 1.7 kilos fish. (4th Picture: Here is the mullet...). After this incident, I went out. The weather had gotten quite rough, making my exit difficult. (5th Picture: Done for today!!!). Finally I got out. I went home happily, where my family was waiting for me. They were delighted to see the fish, especially the leerfish. (6th Picture: All the fish together!!!).  Panagiotis (6 years old, a well-known crab fighter and more), opened his eyes wide and couldn't believe what he was seeing. When I even told him to grab the leerfish for a photo, he almost peed his pants from his joy. He grabbed it with one hand, but it was heavy for him. 

"Grab it with both your hands and turned towards your dad for a photo..." I told him.... (7th Picture: No comments!!!).

Γιάννης Λανδράκης ή για εμένα ο Γιαννάρας

Μια από τις πρώτες συναντήσεις μας στο σπίτι μου...

Τον Γιάννη τον γνώρισα στο μακρινό 1988. Τότε είχα κάνει αίτηση και με προσέλαβαν σαν καθηγητή στο SouthEastern College. Επιβλητική φυσιογνωμία, ήταν η πρώτη εντύπωση. Με το που γνωριστήκαμε άρχισε τα αστεία για να σπάσει ο πάγος κι ας ήταν το άμεσο αφεντικό μου. Δουλέψαμε μαζί στον ίδιο χώρο για 6 χρόνια. 

Στην αποφοίτηση...

Μετά ξαναβρεθήκαμε στο University of Indianapolis και τελικά στο ΙΒ του Κολλεγίου Αθηνών. Εκείνος με πρότεινε και αφού πέρασα τις διάφορες συνεντεύξεις με προσέλαβαν τον Σεπτέμβριο του 1999. Είμασταν ήδη φίλοι κι έτσι η συνεργασία μας σε ένα τόσο απαιτητικό περιβάλλον, ξεπέρασε όλα τα εμπόδια. Ο Γιάννης ήταν ένας κυριολεκτικά χειμαρρώδης τύπος. Σε όλα του ήταν υπέρ-πληθωρικός. Είχε απίστευτες γνώσεις σε όλα τα θέματα. Μπορούσε να διδάξει οικονομικά, διοίκηση, μαθηματικά και φυσική, άνετα σε οποιοδήποτε επίπεδο. Δεν κόλωνε πουθενά. Αν κάτι χρειαζόταν να το πει, θα το έλεγε, πάντα όμως καλοπροαίρετα. 

Οι πλάκες που κάναμε...

Όποια απορία του έκανα πάνω στην αλλαγή της ύλης είχε και την απάντηση. Του άρεσε να δουλεύει ασταμάτητα. Όποια πέτρα κι αν σήκωνες ο Γιαννης θα ήταν παρόν. Δεν θα ξεχάσω τα απίστευτα γεύματα που κάναμε μαζί ή και με άλλους συναδέλφους, τα workshops του ΙΒ σε διάφαρα μέρη της Ευρώπης, το χιονοπόλεμο με την 'Ηρα στην Ελβετία (για τους γνώστες), την απορία του στο Aberdeen σχετικά με έμενα και την θάλασσα και αμέτρητες άλλες καταστάσεις που μοιραστήκαμε στα τόσα χρόνια φιλίας. 

Ο περίφημος χιονοπόλεμος!!!

Επηρέασε θετικά αμέτρητα παιδιά που περάσαν από την τάξη του κι όχι μόνο. Τα τελευταία χρόνια είχαμε χαθεί και δυστυχώς επικοινωνούσαμε μέσω του διαδικτύου. Όμως το τραγικό της όλης ιστορίας, ήταν ότι αυτός ο γίγαντας (στην εμφάνιση έμοιαζε με γίγαντα) είχε μια παιδική καρδιά που την έκρυβε καλά, για όσους δεν τον ήξεραν. Αυτή η παιδική καρδιά τελικά τον πρόδωσε και ο Γιαννάρας (όπως πάντα τον αποκαλούσα) δεν θα είναι πια μαζί μας. Θα πάει εκεί ψηλά στον Παράδεισο και θα Τους τρελάνει με τις αναλύσεις του πάνω σε οποιοδήποτε θέμα του Θέσουν.

Καλό ταξίδι αγαπημένε μου φίλε, είθε το χώμα να είναι ελαφρύ...

1.4 kg Quilt-head sea bream in murky waters...1,4 κ Τσιπούρα σε πολύ θολά νερά...

You may find this article in English at the end of the Greek version.

Title: 1.4 kg Quilt-head sea bream in murky waters...

Video & Φωτογραφία : Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ

Ο καιρός έπεφτε έχοντας αντίθετη φορά, οπότε βούτηξα μετά τον κάβο κι όταν  γύρισε ο καιρός σε βοριά, πέρασα τον κάβο. Με το που βούτηξα είδα ένα απρόσμενο γεγονός. Όπου και να κολύμπησα υπήρχαν άπειρα μεδουσοειδή. Πρόκειται για τις θαλάσσιες ασκίδες, επιστημονικά γνωστά ως Salpa fusiformis. Είναι είδος μεδουσοειδών που δημιουργούν πολύ μεγάλες αλυσίδες από μεμονωμένα άτομα κολλημένα όλα μαζί, από τα πολύ μικρά έως τα μεγάλα άτομα της οικογενείας. Με τα κύματα σπάει η αλυσίδα αρκετές φορές κι έτσι εμφανίζονται και μεμονωμένα. 

Σε αλυσίδα!!!

...Ή μόνο του!!!

Αναπαράγεται ασεξουαλικά, παράγοντας γονιμοποιημένα έμβρυα στις μεγάλες αλυσίδες τους. Είναι διάφανα κι έτσι μπορείς κάποιος να δει μέσα στο σώμα τους. Με το στόμα τους φιλτράρουν εκατοντάδες λίτρα θαλάσσιου νερού ημερήσιος. Έτσι καταναλώνουν φυτοπλαγκτόν που απορροφούν το CO₂. Αυτός ο μηχανισμός συντελεί στη βιολογική αντλία άνθρακα, που μεταφέρει σημαντικές ποσότητες διοξειδίου του άνθρακα από την επιφάνεια στα βαθύτερα στρώματα των ωκεανών, συμβάλλοντας στη ρύθμιση του παγκόσμιου κλίματος και στην οικολογική ισορροπία του πλανήτη μας. Ένα τόσο σημαντικό πλάσμα, που του οφείλουμε τόσα πολλά και δεν έχουμε ιδέα πόσο καλό μας κάνει. Πόση Σοφία υπάρχει στον πλανήτη μας και δεν παίρνουμε χαμπάρι!!! Το μόνο που κοιτάμε είναι πως θα τον καταστρέψουμε... τέλος πάντων. Όπου και να βούτηξα, πέραν των ασκίδων, που ήταν παντού, δεν είδα τίποτε. Έτσι πέρασα τον κάβο ναι ήρθα αντιμέτωπος με τα αποτελέσματα του χθεσινού νοτιά. Η κυρά Θολούρα ήταν παντού !!! Ακριβώς πάνω στον κάβο, βλέπω μια σουπιά. Χωρίς πολλά-πολλά έπιασα το πρώτο αλλά νόστιμο τρόπαιο της ημέρας. 

Τα έκανε μαντάρα....

Γέμισε τον κόσμο μελάνια, αλλά δεν κατάφερε να την γλιτώσει. Η επόμενη μιάμιση ώρα περίπου, πέρασε παρέα με αμέτρητους κεφάλους. 

Μάταια έψαχνα για κάτι μεγαλύτερο...

Μεσαία και μεγάλα ψάρια, σε ένα πολύ μεγάλο κοπάδι να με περιτριγυρίζουν σε κάθε μου καρτέρι. Εγώ έψαχνα γοφάρια ή λαβράκια. Δεν είδα ούτε ένα να φεύγει ή έστω να είναι μικρό. Τίποτε!!! Με τα πολλά, αποφάσισα να πιάσω μερικούς κεφάλους, με την προϋπόθεση να είναι μόνοι τους και όχι σε κοπάδι. Ο 1ος μεγάλος εμφανίστηκε μπροστά μου, κι έτσι δεν πρόλαβα να έχω στο βίντεο την βολή. Έπιασα όμως ένα ψάρι 1,7 κιλά. 

Ο 1ος και μεγαλύτερος (1,7 κ)

Περιχαρής τον κρέμασα μαζί με την σουπιά. Στο επόμενο καρτέρι, ενώ περιμένω περιτριγυρισμένος από κοκκάλια, μέσα από την θολούρα εμφανίζεται μια καλή ούγενα. 

"Έχει τάσεις αυτοκτονίας..." σκέφτομαι. Όντως, η ούγενα έρχεται καταπάνω μου κι εγώ την έπιασα. Ήταν 560 γρ. 

Η 1η ούγενα. Είχαν τάσεις αυτοκτονίας...

"Μια χαρά..." σκέφτηκα και συνέχισα. Μετά από μερικά καρτέρια, μια ακόμη ούγενα ακολούθησε το ίδιο μοτίβο με αυτήν που έπιασα. Ήρθε μέσα από την θολούρα να με δει κι εγώ την έπιασα. Ήταν όμως λίγο πιο μικρή (430 γρ). 

Η 2η...

Έκανα μερικά καρτέρια ακόμη, αλλά οι κέφαλοι που μου ήρθαν ήταν όλοι κοπαδιαστοί και δεν ήθελα να τους τρομάξω, παίρνοντας κάποιο ψάρι. Αποφάσισα να βγω ψαρεύοντας. Σε ένα από τα πολλά καρτέρια, στο τελείωμα του, διέκρινα μια σκιά μέσα στην θολούρα. Περίμενα λίγο παραπάνω και τελικά μου ήρθε ένας καλός κέφαλος. Όταν διαπίστωσα ότι δεν τον ακολουθούσε τίποτα πιο μεγάλο, αν κι είχε αρχίσει να φεύγει του έριξα. Η βέργα τον πέτυχε λίγο πριν από την μέση, κι ο κέφαλος χάθηκε μέσα στην θολούρα. Μάζεψα γρήγορα το σχοινί κι έφερα στα χέρια μου έναν κέφαλο 1,3 κιλών.

Ο 2ος των 1,3 κ...

Όλος χαρά τον έβαλα με τα υπόλοιπα ψάρια. Λίγο πιο κάτω έπιασα έναν ακόμη κέφαλο του κιλού κι αποφάσισα να κάνω τρία τελευταία καρτέρια και να βγω. Στο 1ο δεν είδα τίποτα. Στο 2ο, προσγειώνομαι στον λασπώδη και θολό βυθό και περιμένω. Τα δευτερόλεπτα περνούν βασανιστικά αργά χωρίς ίχνος ζωής. Ενώ ετοιμάζομαι για ανάδυση, από τα βαθειά, εμφανίζεται στα μεσόνερα μια ωραία τσιπούρα. Μέχρι να συνειδητοποιήσω τι συμβαίνει, η τσιπούρα έχει στρίψει κι ετοιμάζεται να φύγει. Τότε της ρίχνω. Από το σπαρτάρισμα της, καταλαβαίνω ότι έχω πετύχει το στόχο, αλλά λόγω της απόστασης, δεν ξέρω το αποτέλεσμα. Ορμάω στο ψάρι το οποίο έχει σηκώσει σύννεφα λάσπης, από τα χτυπήματά του. Τελικά την πιάνω και αναδύομαι. Όλος χαρά την γεμίζω φιλιά. Είναι μια τσιπούρα των 1400 γρ. 

Επιτέλους και μία βασίλισσα του χειμώνα κι ας μπήκε το καλοκαίρι!!!

Εννοείται η τελευταία προγραμματισμένη βουτιά δεν έγινε. Ευχαριστώντας τα Ουράνια για το εκπληκτικό Τους δώρο και αγκαλιά με την τσιπούρα πήρα τον δρόμο του γυρισμού, χωρίς να ψαρέψω. Όμως τα Ουράνια Είχαν άλλα στο Μυαλό Τους. Σε βάθος περίπου 20 πόντους, υπήρχε μια μικρή μουδιάστρα. Με το που την πλησίασα, προσπάθησε να κρυφτεί κάτω από τον βυθό. Εδώ όμως ο βυθός είναι αρκετά συμπαγής και το μικρό ψάρι δεν μπόρεσε να σκεπαστεί για να κρυφτεί. 3 φορές την χάιδεψα στο κεφάλι, αλλά η μικρούλα απτόητη. 3 φορές της άγγιξα τη ουρά και τις τρεις μου επιτέθηκε!!! 

Ο μικρός τσαμπουκάς!!!

Την άφησα στην ησυχία της και βγήκα....  

Translation of the above article.

Title: 1.4 kg Quilt-head sea bream in murky waters... 

Video & photos : Zacharias Skevofilax. 

The weather was blowing from the opposite direction this time, so I dived after the cape and when the weather turned north, I passed the cape facing south. As soon as I dived, I saw an unexpected event. Wherever I swam, there were countless jellyfish. These are sea Salps, scientifically known as Salpa fusiformis. They are a type of jellyfish that create very large chains of individual individuals all stuck together known as Salp chain, from the very small to the large members of the family. (1st Picture: The salp chain!!!). Because of the waves, the chain breaks several times and so they appear individually. (2nd Picture: ...or by itself !!!). They reproduce asexually, producing fertilized embryos in their large chains. They are transparent so someone can see inside their body. They filter hundreds of liters of sea water daily with their mouths. In this way, they consume phytoplankton that absorb CO₂. This mechanism contributes to the biological carbon pump, which transports significant amounts of carbon dioxide from the surface to the deeper layers of the oceans, contributing to the regulation of the global climate and the ecological balance of our planet. Such an important creature, that we owe so much to it and we have no idea how helpful it is to our planet. How much Wisdom there is on our planet and we don't any idea what is going on!!! All we look at is how we will destroy it... anyway. Wherever I dived, apart from the salps, which were everywhere, I saw nothing. So I crossed the cape and came face to face with the results of yesterday's southern winds. Lady Blur was everywhere!!! Right on the cape, I saw a common cuttlefish (Sepia officinalis). (3rd Picture: The waters became murkier due to the ink...). Without much effort, I caught the first but delicious trophy of the day. It filled the sea with ink, but it didn't manage to escape. The next hour and a half or so, I spent it with the company of countless grey mullets (Mugil cephalus).(4th Picture: Looking for something bigger...). Medium and large size fish, in a very large school, surrounding me in every ambush. I was looking for bluefish (Temnodom saltator) or sea bass (Dicentrarchus labrax). I didn't see a single one leaving not even a small one. Nothing!!! After all, I decided to catch a few grey mullets, provided they were alone and not in a school. The first big one appeared in front of me, so I didn't have time to get the shot on video. But I caught a 1.7 kilo fish. (5th Picture: The first grey mullet and biggest, 1.7 kg). I happily hung it up along with the common cuttlefish. In the next ambush, while I was waiting surrounded by  Guelly jack (Caranx dentex), a good sharpsnout sea bream (Diplodus putanzzo) appeared through the murky waters.             (6th Picture: The first sharpsnout sea bream.They had  suicidal tendencies....).

"It has suicidal tendencies..." I thought. Sure enough, the fish came at me and I caught it. It was 560 grams.

"Not bad..." I thought and continued. After a few ambushes, another sharpsnout sea bream followed the same pattern as the one I had caught. It came through the haze to see me and I caught it. (7th Picture: The second....). However, it was a bit smaller (430 grams). I did a few more ambushes, but the grey mullets that came to me were all schooling and I didn't want to scare them by catching one. I decided to go out fishing. In one of the many ambushes and at the end of it, I saw a shadow in the blur. I waited a little longer and finally a nice grey mullet approached me. When I realised that nothing bigger was following it, even though it had started to run away, I pulled the trigger. The spear stroke the grey mullet just short of the waist, and the grey mullet disappeared into the murky waters.           (8th Picture: The second, 1.3 kg....). I quickly reeled in the line and brought a 1.3 kilo grey mullet into my hands. I happily put it in with the rest of the fish. A little further down I caught another grey mullet of the kilo and decided to do three last ambushes and to go out. On the 1st I saw nothing. On the 2nd, I landed on the muddy and murky bottom and waited. The seconds passed excruciatingly slowly with no sign of any life. While I was preparing to emerge, from the deeper parts of the bay, a nice quilt head sea bream (Sparus aurata) appeared in the mid-waters. By the time I realised what was happening, the quilt head sea bream had turned and was about to leave. Then I pulled the trigger. From its squirming, I understood that I had achieved my goal, but due to the distance, I did not know the result of my shooting. I rushed at the fish which has raised clouds of mud, from the blows of its tale. Finally, I embraced it and emerged. I happily covered it with kisses. It is a 1.400 grams quilt head sea bream.              (9th Picture: Finally a winter queen is caught,  even though summer has arrived!!!). Of course, the last planned dive did not take place. Thanking the Heavens for their amazing gift and holding in my arms the quilt head sea bream, I took the way back, without fishing. But the Heavens had other things in mind. At a depth of about 20 cm, there was a small common torpedo or eyed electric ray (Torpedo torpedo). As soon as I approached it, it tried to hide under the bottom. But here the bottom was quite solid and the small fish could not cover itself to hide. I stroked its head 3 times, but the little one was undeterred. I touched its tail 3 times and it attacked me all three times!!! (10th Picture: The little bully!!!). I left it alone and went out....