Ένα αναπάντεχο.... βαθύ ψάρεμα...

You may find this article in English at the end of the Greek version.

Title; An unexpected....deep spearfishing expedition....

Φωτογραφία -  video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ, Θοδωρής Μούτος & Νίκος Ιωακήμ

Το πειρατικό του κάπτεν Θοδωρή.....

Η όλη ιστορία ξεκίνησε λίγο πριν την απαγόρευση του μήνα Μάη 2019. Διάφοροι πειραγμένοι ψαροτουφεκάδες ξεκινήσαμε τις προπονήσεις εν όψη του καλοκαιριού. Βρεττός, Γιάννης, Δημήτρης, Αλέξης, Θοδωρής, Νικόλας, Γιώργος, Χρίστος, Κωστής κι εγώ. Καθώς περνούσαν οι εβδομάδες κάποια άτομα, τρις από τους παραπάνω αναφερόμενους ήταν πιο τακτικοί στις προπονήσεις. Έτσι με την πάροδο των μηνών, ο Θοδωρής, Νικόλας κι εγώ γίναμε πιο ομάδα μπορώ να πω. Όχι πως αν ερχόταν κάποιος θα λέγαμε όχι, αλλά ταίριαζαν καλύτερα τα ωράρια μας θα έλεγα.  Έτσι μετά το καλοκαίρι ξαναβρεθήκαμε για προπονήσεις στο δεύτερο λιμανάκι της Βουλιαγμένης με το γνωστό πηγάδι. Οι βουτιές άρχισαν να γίνονται μεγάλες σε διάρκεια κι όταν έφτασε το σαββατοκύριακο αποφασίσαμε να πάμε οι τρις μας για ψάρεμα. 
Πρωί-πρωί στο σπίτι του Θοδωρή, φορτώσαμε όλον τον εξοπλισμό και φύγαμε.....Όταν εννοώ όλον τον εξοπλισμό, εννοώ όλον, ακόμη την βάρκα φορτώσαμε. Είναι το πειρατικό του κάπτεν Θοδωρή!!!

Κυριολεκτικά τα φορτώσαμε όλα!!!!

Φτάσαμε εκεί που θέλαμε ετοιμαστήκαμε και σαλπάραμε με την απόλυτη μπονάτσα. Ο Ποσειδώνας μας είδε πως ταξιδεύαμε κι είπε να μας κάνει την χάρη να μην μας ταλαιπωρήσει. Μετά από περίπου μισή ώρα ρίχναμε άγκυρα. Εκείνη την ώρα έφευγαν από το μέρος που σχεδιάζαμε να ψαρέψουμε, άλλοι δύο ψαροτουφεκάδες. Παρατηρώντας τους πριν φτάσουμε, είχαμε προσέξει ότι δεν ψάρευαν βαθιά. Πήραμε θάρρος ότι ο τόπος μπορεί να μην είναι τρομαγμένος. Η θερμοκρασία της θάλασσας αρκετά καλή, αν και οι τελευταίες βροχές την κρύωσαν λιγάκι. Κάναμε τις πρώτες βουτιές στα ρηχά για να ανοίξουν τα πνευμόνια και τραβήξαμε για τα ποιο βαθιά. Ορατότητα πολύ καλή για την περιοχή. Βλέπαμε μέχρι τα -20μ. Είχε πολλά κοπάδια από μικρόψαρα τα οποία έδειχναν να είναι τρομαγμένα. Καλός γνώστης της περιοχής ο Θοδωρής, βούτηξε και έφτασε έρποντας στο χείλος του σκαλοπατιού στα -29μ. Εκεί, από ότι μας είπε, κάτι που ασήμιζε πέρασε γρήγορα και μακριά του, χωρίς να μπορέσει να δει τι ψάρι ήταν. Όταν πλησίασε το σκαλοπάτι, είδε από κάτω μια καλή στείρα και τις έριξε. Άνοιξε το μουλινέ και η δίκιλη στείρα ήρθε στην επιφάνεια. 

Η δίκιλη στείρα του Θοδωρή...

Χαρές και πανηγύρια από την ομάδα για την πρώτη επιτυχία. Στην πρώτη βαθιά μου βουτιά στα -32μ. είδα μια καλή στείρα να φεύγει για το χάος. Μόνο δύο μικρές είχαν μείνει και με κοιτούσαν. Το λέω στον Νικόλα και αποφασίζει να βουτήξει πιο πέρα. Μετά από λίγο έρχεται στην επιφάνεια, αλλά η βέργα του λείπει. Κοιτάμε καλύτερα με τον Θοδωρή, μήπως χρειάζεται δεύτερη βολή, αλλά παρατηρούμε ότι η βέργα είναι χωρίς ψάρι. Ο Νικόλας μας είπε ότι όταν προσγειώθηκε στο χείλος του γκρεμού, υπήρχαν λίγο πιο κάτω τρις στείρες. Η πιο κοντινή τον κοιτούσε κι όταν πήγε να συρθεί προς τι μέρος της, το ψάρι άρχιζε να κινείται νευρικά. Της έριξε και την πήρα ψιλά στον σβέρκο. Ήταν μεγάλη στείρα, περίπου 3-4 κιλά, και από το σπαρτάρισμά της ξεψάρισε μετά από λίγο. Τα ψάρια είχαν όμως βαθύνει αρκετά. Έτσι αποφασίσαμε να βουτάμε με την "παντόφλα". Είναι ένα βαρίδι περίπου 6 κιλά, δεμένο με χοντρό σκοινί που καταλήγει σε μια σημαδούρα. Παίρναμε σειρά και βουτούσε ο ένας μετά τον άλλο, αφού είχαμε αφαιρέσει βαρίδια από τις ζώνες μας. Εγώ έβγαλα περί τα δύο κιλά. Όποιος δεν ήταν η σειρά του να βουτήξει, μάζευε το σκοινί με το βαρίδι και το ετοίμαζε. Αρκετά πρωτόγνωρη εμπειρία για εμένα. Είχα βουτήξει στο παρελθόν με αυτόν τον τρόπο αλλά όχι πολλές φορές και ούτε σε ιδιαίτερα μεγάλα βάθη. Που να ήξερα τι θα επακολουθούσε!!! Όταν ετοιμάστηκα, αφού με καθοδήγησαν οι φίλοι μου με τις απαραίτητες λεπτομέρειες, τράβηξα το σχοινάκι απελευθέρωσης της παντόφλας και έφυγα για τα βαθιά. Προσπάθησα να είμαι ήρεμος, μιας κι όλα τα κάνει η "παντόφλα". Έφτασα σε ένα βάθος που το θεώρησα καλό κι άφησα το βαρίδι να ακουμπήσει απαλά στον βυθό. Κοίταξα δεξιά μου, υπήρχαν 4-5 μικρές στείρες. Αριστερά μου τίποτα, αλλά έπιασα μια κίνηση μέσα στην σκοτεινιά του βυθού. Μια ευμεγέθης ουρά έφευγε για τα πιο βαθιά. Η κίνησή της μου έλεγε ότι το ψάρι δεν θα σταθεί κι έτσι στράφηκα προς την επιφάνεια. Τα δευτερόλεπτα κυλούν και μετά από λίγο φτάνω άνετα στην επιφάνεια, όπου με περιμένουν οι δύο φίλοι μου. Αφού παίρνω μερικές ανάσες και ηρεμώ τους εξιστορώ τι έγινε. Αποφασίζουμε να πάμε πιο κάτω. Καθώς κολυμπώ κοιτάζω το καταδυτικό μου ρολόι μου και μένω κατάπληκτος. -38,7μ. Είναι η πιο βαθιά μου βουτά σε ψάρεμα ever!!! 

Η ρηχή....

Συνεχίσαμε τις βουτιές και σε μια από αυτές έρχεται στην επιφάνεια ο Νίκος με τεντωμένο το σχοινί του μουλινέ. 
"Καθώς σερνόμουν στον βυθό προς τον γκρεμό, βλέπω μια καλή στείρα να φεύγει, αλλά υπήρχαν και άσπρες ουρές μαζί της. Συναγρίδες μάλλον. Κάνω λαρυγγισμούς και η στείρα γυρίσε αλλά όχι οι συναγρίδες. Σημαδεύω την στείρα και της ρίχνω. Όμως το ψάρι χώθηκε στο σκαλοπάτι κι εγώ έφυγα για την επιφάνεια. Εγώ ήμουν στα -46,8μ. όταν της έριξα. Την έχω πετύχει καλά...." Μας είπε. 
"Ποιος έχει σειρά;;;" ρώτησε ο Θοδωρής. 
"Εγώ" απάντησα. Με κοίταξαν περίεργα κι εγώ προετοιμάστηκα. 
"Να πάρει ένα κοντό ψαροτούφεκο για να δευτερώσει το ψάρι;;;" ρώτησε ο Νικόλας.
"Όχι ας τον να το απολαύσει..." ήταν η απάντηση του Θοδωρή.
Αφού εποιμάστηκα, τράβηξα το σκοινάκι κι έφυγα για τα βαθιά. Έκλεισα λίγο τα μάτια μου για να είμαι πιο ήρεμος. Το μόνο που μου έλεγε ότι βυθιζόμουν ήταν οι εξισώσεις των αφτιών μου. Σε κάποια στιγμή άνοιξα τα μάτια μου. Τότε σταμάτησε και το μήκος του σκοινιού. Άφησα το σχοινί και βυθίστηκα λίγο πιο κάτω. Πήγα να τραβήξω το σχοινί της βέργας, αλλά οι φίλοι μου δεν το είχαν χαλαρώσει καθόλου. Έτσι δεν μπόρεσα να κάνω κάτι άλλο. Έριξα μια ματιά στο σκαλοπάτι και είδα όλη την βέργα έξω. Το ψάρι είχε βραχώσει με την πετονιά. Κρίνοντας από το μήκος της πετονιάς το ψάρι θα πρέπει να είναι το πολύ στον προθάλαμο. Με αυτές τις σκέψεις αναδύθηκα. Βγήκα στη επιφάνεια, πήρα ανάσες και εξήγησα τι είδα. Όντως παρέλειψαν να λασκάρουν το σκοινί. 
Αφού ηρέμησα μου λέει ο Θοδωρής: "Σε τι βάθος έφτασες;;;". Είχα ξεχάσει να δω το καταδυτικό ρολόι μου. 
Ρίχνω μια κλεφτή ματιά στην αρχή, γουρλώνω τα μάτια μου και ξανακοιτάω: "-46,8μ. και το ψάρι ήταν 2-3 μέτρα πιο βαθιά..." μουρμουρίζω, κοιτώντας ξανά το ρολόι μου για να σιγουρευτώ. 

Η μεσαία....

Ακούω επιφωνήματα χαράς μου και καθώς γυρίζω να δω τον Θοδωρή τον ακούω να μου λέει: "Σου το είχα πει ότι αυτά τα μέτρα τα έχεις. Την εξοικείωση χρειάζεσαι!!!" χαμόγελα και χαρές.... 
Μετά ετοιμάστηκε και βούτηξε ο Νικόλας. έφτασε στο ψάρι και προσπάθησε να το βγάλει έξω. Τα κατάφερε, αλλά η πετονιά της βέργας είχε μπλεχτεί  και δεν έβγαινε. Είχε το ψάρι πολύ κοντά στο πρόσωπό του και δεν μπορούσε να δει που είχε μπλεχτεί στα -49,8μ.
"Να ξεκουραστώ και να ξαναπάω ή θα βουτήξει...."  ρώτησε ο Νικόλας.
"Θα πάω εγώ " του απαντώ." 
"Σίγουρα;;;;" ρώτησε ο Θοδωρής. 
"Ναι, αισθάνομαι πολύ καλά" του απάντησα. Εννοείται ότι τα διαλείμματα σε τέτοιες βουτιές είναι της τάξεως της μισής ώρας και βάλε!!! Όταν ετοιμάστηκα βούτηξα. ¨Εκλεισα τα μάτια μου και προσπάθησα να μην σκέφτομαι τίποτα. Η απόλυτη ησυχία. Σαν να έκανα ένα ταξίδι μέσα μου. Μόλις που αισθανόμουν τους χτύπους της καρδιάς μου. Απαλοί, αργοί, ήρεμοι. Λες και συνειδητά βυθιζόμουν στο υποσυνείδητό μου, μέσα στο άπειρο του εαυτού μου, στο εσωτερικό μου σύμπαν. Το απότομο τράνταγμα από το τέντωμα του σχοινιού με έβγαλε από την νιρβάνα μου. Άνοιξα τα μάτια μου, άφησα το σχοινί της σημαδούρας και συνέχισα να βυθίζομαι. Έπιασα το σχοινί του ψαροτούφεκου. Ευτυχώς αυτήν την φορά ήταν χαλαρωμένο. Το τράβηξα απαλά, αλλά το ψάρι δεν ερχόταν, Βυθίστηκα κι άλλο. Είδα την στείρα να είναι όλοκληρη έξω, ξαπλωμένη στον βυθό. Πλησίασα. Τα αφτιά μου παραπονέθηκαν. Εξίσωσα πιο δύσκολα αυτή την φορά και πλησίασα το ψάρι. Η πετονιά στην βάση της βέργας είχε ψευτομπλέξει. Την μαναουβράρισα απαλά και ξεμπλέχτηκε πολύ εύκολα. Τράβηξα το ψάρι μακριά από τα βράχια και το άφησα. Οι φίλοι μου άρχισαν να το τραβάνε προς την επιφάνεια. 

Η βαθιά στείρα από τα -50,1 μ. του Νικόλα...

Παρέμεινα χαλαρός και κολυμπούσα προς την επιφάνεια. Όταν πια έφτασα να έχω θετική πλευστότητα, σταμάτησα τις πεδιλιές και βγήκα στην επιφάνεια ήρεμος. Πήρα ανάσες και κοίταξα το ρολόι μου -50,1μ!!!!!!! Αλάλαγμοι χαράς από τους τρις μας.

....και η βαθιά!!!

Ο Θοδωρής καταχαρούμενος μου λέει: "Στο είχα πει...." 
Ένοιωθα τόσο καλά και τόσο χαρούμενος..... Για εμένα είχε τελειώσει το ψάρεμα. Ήμουν συγκινημένος, χαρούμενος. Κοίταξα το βαθύ μπλε της θάλασσας και ταπεινά το ευχαρίστησα που μου επέτρεψε να πάω τόσο βαθιά, αλλά και να επιστρέψω στην επιφάνεια σώος.... 
Οι φίλοι μου έκαναν από μια βουτιά ακόμη και φύγαμε......

Ο Θοδωρής & εγώ.,...

Ο Νικόλας με τε τρόπαια

Translation of the above article. 

Title: An unexpected....deep spearfishing expedition...

Photo-video: Zacharias Skevofilax, Theodore Moutos & Nickolas Ioakim.

(1st picture: Captain Theodore's pirate boat!!!)
The whole story began shortly before the spearfishing ban of May 2019. Several crazy spear-fishermen, began training in order to be ready for the summer. (Brettos, Giannis, Dimitris, Alexis, Theodore, Nicholas, George, Christos, Kostis and I). As the weeks went by, three of the above mentioned divers came more regularly for the weekly training. So over the months, Theodore, Nicolas and I had become more of a team I could say. The reason was that our schedules fitted better than the rest of our friends. This did not mean, if anyone would come for training, we would had said: "no". So after the summer, once again we started to train ourselves at the second port of Vouliagmeni.
The dives started getting longer in time and the three of us decided to go spearfishing during up-coming weekend. The place was chosen by Theodore and Nicolas as they knew better than me the nearby fishing spots. We were going to use Theodore's boat. We met at Theodore's home and after loading all the equipment we took-off .... When I meant loading all the equipment, I meant all, including the boat. 
(2nd picture: The total loading....).It's Captain Theodore's pirate boat!!! 
We arrived where we wanted to fish, got ready and sailed away. Poseidon saw the way we were sailing and decided to do us the favour by providing us safe passage on an ultimate calm sea..

After about half an hour we dropped the anchor. At that time, two other spear-fishermen were leaving the area. We had observing them before arriving and noticed that they were spearfishing in shallow waters only. This realization gave us courage to continue since the fishing ground would be intact. The sea was warm enough, even though the last rain falls had decreased its temperature by several degrees. We dove into the shallows to warm-up our lungs and slowly started the deeper dives. The visibility was very good for this area. We were able to see from the surface up to -20m. There were many large schools of bait-fish, but they seemed to be frightened. Knowing very well this area, Theodore dove and crawled towards the edge of the underwater cliff, at -29m. There, as he told us later, a silver fish-shape passed-by very fast and far away. He was unable to see what the fish was. As he approached the cliff, he saw a nice golden grouper (Epinephelus costae) underneath him and shot it. He unwind the reel of his speargun and after few seconds the two kilos golden grouper followed him to the surface. 
(3rd picture: Theodore's two kilos golden grouper.....). We were all full of joy for the first success of the team. In my first deep dive at -32m. I saw another nice golden grouper swimming towards the deep blue. Only two small ones had stayed and stared at me. I explained the whole situation to Nicolas and he decided to dive a bit further away. After a while he appeared on to the sea-surface but his speargun was without the spear. We looked closer with Theodore, in case a second shot was necessary, but we noticed that the spear was empty, without fish. Nicholas told us that when he landed on the edge of the cliff, he saw three golden groupers, a little deeper than he was. The closest one was looking at him, and as he crawled towards it, the fish began to swim nervously. He pulled the trigger and the spear stroke the fish on its neck. The big golden grouper, about 3-4 kg, started shaking violently its body and as a result it freed itself from the spear and disappeared in to the deep blue sea. After this incident most of the fish had gone too deep. So we decided to dive with the "weight". It is a weight of about 6 kg, tied with a thick rope, ending in a buoy. Taking turns we dove. Of course we removed weights from our diving belts before using the "weight". I removed about two kilos from my diving belt. Anyone who was not his turn to dive, would reeled in the rope with the 6 kilo weight and get it ready to be used again. Quite a new experience for me. I had used this technique a couple times in the past but not at particularly great depths.. Life is full of surprises!!! Shortly, after the guidance of my friends, I was ready, I pulled the release rope and dove for the deep. I tried to be as calm as possible, since everything was done by the "weight". When I reached a depth I felt comfortable, I let the "weight" to rest gently on the sea floor. Looking at my right, I saw the 4-5 small golden groupers. At my left there was nothing, but my glance caught a movement in the deep dark waters. An impressive fish-tail was moving for the deepest parts of the seabed. Its movement was telling me that the fish would not stay or return, so I started swimming towards the surface. The seconds were passing and after a while I reached the surface, where my two friends were waiting for me. After taking a few breaths and calming down, I told them what just had happened. We decided to swim a bit further down. As I was swimming, I looked at my diving watch and I froze. -38.7m. It was my deepest dive ever, while spearfishing !!! We continued the dives and in one of them Nicholas appeared on the surface with his reel-rope stretched. (4th picture: The "shallow" dive....).
"As I crawled on the bottom just before the underwater cliff, I saw a nice golden grouper swimming away, accompanied by white tails as well. Probably snappers (Dentex dentex). I did some noise with my larynx and the golden grouper turned but not the snappers. I aimed as best as I could and pulled the trigger. But the fish got under the rock and I swam for the surface. I was at -46.8m. when I shot it. It was a good shot .... " He told us.
"Who's turn is it ?;" asked Theodore.
"Mine..." I answered... and they looked at me curiously, while I was getting ready to dive.
"Should he dive with a speargun to shoot the fish again???" Nicholas asked.
"No, let him enjoy the dive..." Theodore replied.
After I was ready, I pulled the rope and dove for the deep blue. I closed my eyes to be more calm. The only thing that was telling me that I was sinking, was the necessary equalization of the pressure of my ears. At some point I opened my eyes. Then the length of the rope was stretched to its maximum. I let it go and sank a little further down. I tried to pull the rope of the spear, but my friends had forgot to loosen it. So I couldn't do anything else. I took a look at the rock and saw the whole spear laying down on the sea floor. The fish had pulled the line under the rock. Judging by the length of the line, the fish should be just under the rock. With these thoughts, I emerged. On the surface, took several breaths and then explained what I noticed.
After I calmed down, Theodore asked me: "How far did you dive?"
(5th picture: The mediocre dive....).I had forgotten to look at my diving watch. I took a quick look, but then my eyes opened widely and looked again: "-46.8m and the fish was 2-3 meters deeper...." I murmured, looking at my watch again to be sure what I had seen. I heard screams of joy and as I turned to see Theodore, I heard him saying: "I told you that you could dive so deep. The only thing you need is to become familiar with this depth !!!" 
Then Nicolas got ready and dove with the "weight". He reached the fish and tried to free it from the rock. He managed to pull the fish out, but the rope of the spear was tangled and was not coming out. The fish was too close to his face, so he could not see how and where the rope was tangled at the depth of -49.8m..
"I need to rest for a while before I could dive again, unless someone else would....." Nicolas said.
"I would go" I replied. "
"Surely ???? " Theodore asked.
"Yes, I feel great" I replied. Of course, dives in these depths, require about half an hour long breaks! When I got ready I dove. I closed my eyes and tried to empty my brain from any thoughts. The absolute tranquility. It was like a trip inside myself. I just felt my heartbeats. Gentle, slow, calm. As if I was deliberately sinking into my subconsciousness, into my infinite self, into my inner universe !!! A sadden jolt from the stretching of rope pulled me out of my nirvana. I opened my eyes, letting go the buoy's rope and continued sinking. I grabbed the speargun's rope. Fortunately this time it was loosen. I pulled it gently, but the fish didn't move, I sank further down. I saw the golden grouper laying on the seabed. I approached it. My ears started complaining due to the water pressure. I equalized the pressure, but this time it was a bit more difficult to do so than before. The rope at the base of the spear was tangled. I maneuvered it gently and the line got loose easily. I pulled the fish away from the rocks and let it. My friends started pulling the fish to the surface.
(6th picture: The golden grouper of Nicholas from -50.1 m....).  I remained calmed and swam to the surface. When I got into positive buoyancy, I stopped swimming and came out on the surface calm. I took several breaths and looked at my watch: -50.1m !!!!!!! Joy from the three of us.
(7th picture: The deepest dive....).Theodore said to me again, "I told you so ...." I felt fine and I was so happy .....
For me the spearfishing was over for today. I was excited, happy. I looked at the deep blue sea and humbly thanked it for allowing me to dive so deep but also letting me to return safe to the surface .... My friends dove one more time and then we left ......
(8th picture: Theodore and I).(9th picture: Nickolas and the trophies....).

Ένα ταξίδι στην Κιμώλια νήσο...

You may find this article in English at the end of the Greek version.

Title: A trip in the island of Kimolos...

Φωτογραφία -  video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ, Θοδωρής (Δανός) Παπαδόπουλος

Τα όμορφα Πράσσα...

Βρεθήκαμε, για πρώτη φορά, με την καλή μου για μερικές μέρες στην Κίμωλο. Το νησί έχει ένα μοναδικό υπέροχο λευκό χρώμα στα πετρώματά του. Εξού και το όνομα της κιμωλίας. Αν οι μαθητές το γνώριζαν αυτό, σίγουρα θα το θεωρούσαν τόπο εξορίας, όσοι πηγαίνουν εκεί για διακοπές. χαχαχα. Εννοείται πως αστειεύομαι, για να μην παρεξηγηθώ με τους ντόπιους. 'Οπως έλεγα το νησί είναι υπέροχο. Μόλις το περπατήσεις λίγο, νομίζεις ότι βρίσκεσαι μερικές δεκαετίες πίσω στον χρόνο. Όλα κυλούν κάπως αργά, ήρεμα και αυτό είναι το ωραίο. Διακοπές στην κυριολεξία!!! Έχει πολύ όμορφες παραλίες και οι περισσότερες είναι προσβάσιμες (Πράσσα, Ψαθή, Καλαμίτσι κλπ). Σε κάποιες παραλίες όμως, οι βίλες έχουν κλείσει την πρόσβαση και για να κατέβεις χρειάζεται αρκετό ποδαρόδρομο (όπως η Γούπα κτλ). Σε μια μάλιστα ενώ υπάρχει χωματόδρομος με το που φτάνεις στην παραλία, έχουν αλυσόδεσει μια σιδερόπορτα. Εκεί αναγκαστικά χρειάζεται να κάνεις όπισθεν με ανηφόρα. Και δεν υπάρχει καν σήμανση ότι ο δρόμος είναι κλειστός ή αδιέξοδος. Κατ άλλα, το νησί έχει πολύ καλό φαγητό, χαμογελαστούς, όσο επί των πλείστων ανθρώπους.....

Κου-κου τσα....μια ομορφιά!!

Ξεκινήσαμε κι εμείς τις πολυπόθητες διακοπές μας. Πήγαμε στα νότια του νησιού και μετά το μπάνιο, την πέσαμε στους εκπληκτικούς μεζέδες της παραθαλάσσιας ταβέρνας. (Για ευνόητους λόγους ονόματα δεν λέμε). Αφού φάγαμε είπαμε να αρπάξουμε κάτω από τα θαλασσόδενδρα. Μάλιστα εγώ ρώτησα την Σταυρούλα να πάμε πιο πέρα κι ευτυχώς αρνήθηκε. Δεν έχουμε κάτσει ένα τέταρτο, κι ακούγεται μια φωνή να λέει: "Είναι και τα παιδιά εδώ". Δεν έδωσα σημασία αλλά αισθάνθηκα κάποιος να είναι πολύ κοντά μας. Γυρίζουμε και βλέπουμε τον Θοδωρή (Δανό τον φωνάζουμε γιατί η μητέρα του είναι από την Δανία) και την γυναίκα του την Αρετή. Τα παιδιά μένουν Φολέγανδρο και κάναμε πολύ παρέα τις χρονιές που αλλεπάλληλα επισκεπτόμασταν το νησί. Έχουμε να τους δούμε πάνω από δέκα χρόνια. Αγκαλιές φιλιά....Είχαν έρθει με το σκάφος το Θοδωρή για ένα τριήμερο. Όλο το απόγευμα το περάσαμε συζητώντας, μπάνιο και φαΐ. Στο τέλος αποφασίσαμε για να πάμε και ένα ψαρεματάκι, μιας και υπήρχε και βάρκα. Αφού πήγαμε και μια βόλτα στη χώρα, δώσαμε ραντεβού για το πρωί. Τα κορίτσια θα πήγαιναν για μπάνιο κι εμείς για μια δίωρη βουτιά (περίπου).

Σαν τον παλιό καλό καιρό, αλλά λείπουν οι Σπύροι...

Το επόμενο πρωί με περίμενε ακόμη μια ευχάριστη έκπληξή που ακούει στο όνομα Ισίδωρος Χαλημούρδας. Ισίδωρος είναι και αυτός παλιός γνώριμος από την Φολέγανδρο. Ήταν στην Μήλο και τον έφερε ο Θοδωρής για να ψαρέψουμε μαζί οι τρεις μας. Αφου τελειώσαμε με τις αγκαλιές και τα φιλιά, καταστρώσαμε το σχέδιο της εκστρατείας. Ο Ισίδωρος ήξερε τα καλά τα μέρη και πήγαμε εκεί που μας πρότεινε. Ξεκινήσαμε από ένα ξερονήσι, από τα πολλά που υπάρχουν στην περιοχή και αφού κάναμε μερικές βουτιές για να ανοίξουν τα πνευμόνια μας, πήγαμε στα βαθιά. Εκεί σε μια βαθιά βουτιά -32μ, ο Ισίδωρος έπιασε μια +3 κιλά στήρα. Οι υπόλοιπες τρύπωσαν σε πολύ δύσκολες και βαθιές τρύπες. Προχωρώντας πιο κάτω σε ένα κατρακύλι βλέπω μερικούς καλούς σαργούς να τρυπώνουν. Η εκπληκτική διαύγεια των νερών, είχε σαν αποτέλεσμα να νομίσω ότι τα ψάρια ήταν ρηχά. Εγώ όμως πήγαινα και δεν έφτανα. Τελικά στα -21μ έφτασα εκεί που ήταν τα ψάρια. Στην σκιά των βράχων, ένας κιλίσιος σαργός, μου δίνει τα δευτερόλεπτα που χρειάζομαι για να του ρίξω πριν χαθεί στα δαιδαλοειδή χαράκια. Έτσι τον έπιασα. Τότε η παρέα αποφάσισε να πάμε σε άλλο τόπο. Ο Ισίδωρος μας πήγε σε μια μεσοπέλαγη ξέρα. Εντύπωση μου έκανε το πόσο υγιής ήταν (φυτά-ψάρια) και ότι δεν είχε δίχτυα ή παραγάδια πάνω της η ξέρα. Σε μια βαθιά βουτιά -34μ. ο Ισίδωρος έπιασε μια τεσσάρα στήρα. Καθώς ερχόταν το ψάρι, ο Θοδωρής παρατήρησε ότι το ένα φτεράκι της βέργας έχει βγει, λόγω της πληγής. Πριν προλάβει και ξεψαρίσει το ψάρι, το δευτέρωσε, ασφαλίζοντας την στήρα. 

Το δευτέρωμα του Θοδωρή...

Κάναμε πολλές βουτιές και σε μια από αυτές ο Θοδωρής έριξε σε μια σκιά που πέρασε από κάτω του, μέσα σε μια σχισμή στα -26μ. Δεν ξέραμε τι είχε κάνει και μετά από μερικές βουτιές μια τριάρα πιγκα ήρθε στην παρέα μας. 

Η τριάρα πίγκα...

Μετά από λίγο μας περικύκλωσαν παλαμίδες κι εγώ, αν και κρατούσα κοντό όπλο, βούτηξα στα ψάρια. Κατάφερα να τα φέρω κοντά μου, αλλά το κοπάδι πέρασε πολύ γρήγορα. Συνέχισα να περιμένω στα μεσόνερα και σε κάποια στιγμή τα ψάρια ήρθαν από την αντίθετη μεριά που είχαν φύγει. Εγώ όμως ήμουν έτοιμος. Το πρώτο ψάρι που μου ήρθε κοντά, έριξα. Η παλαμίδα  έφυγα ταχύτατα για τα βαθιά κι εγώ για την επιφάνεια.  Ο Δανός μου έκανε νόημα αν χρειαζόταν δευτέρωμα και του έγνεψα αρνητικά. Σιγά-σιγά έφερα την δίκλή παλαμίδα στα χέρια μου. Κάναμε αρκετές βουτιές και φύγαμε. 

Η παλαμίδα...

Αφήσαμε τον Ισίδωρο στην Μήλο κι εμείς γυρίσαμε στην Κίμωλο. Το βράδυ οι τέσσερις μας απολαύσαμε την υπέροχη πίγκα του Δανού στα κάρβουνα. Μετά την καθιερωμένη βόλτα στην χώρα, δώσαμε ραντεβού για την επομένη. 

Τα της πρώτης μέρας...

Την επομένη είχε εκδρομή στην Μήλο. Αφήσαμε τα κορίτσια σε μια οργανωμένη παραλία κι εμείς φύγαμε για ένα δίωρο ψάρεμα. Τα μέρη τα διάλεξε ο Δανός, μιας κι εγώ δεν είχε την παραμικρή ιδέα για το που να πάμε. Εκεί κοντά υπήρχαν κάτι ρηχά ξενέρια και αποφασήσαμε να πάμε για ζέσταμα. Πήραμε από ένα κοντό ψαροτούφεκο και βουτήξαμε για κανένα σαργό. Όντως βρήκα κάποιους ευμεγέθης αλλά πολύ φοβισμένους σαργούς. Άρχισα τα καρτέρια, τα ψαχτήρια, τα πλαναρίσματα αλλά δεν κατάφερα τίποτα. Μια δυο φορές ήθελα λίγο για να πατήσω την σκανδάλη αλλά.... Σε μια στιγμή έχω πλησιάσει ένα κάθετο μονόπετρο το οποίο ίσα-ίσα ξενερίζει. Κοιτώ από την πίσω του πλευρά κι έχει ένα μεγάλο κοπάδι από σαργούς γύρω από μια συναγρίδα. Το ψάρι με παίρνει χαμπάρι κι αρχίζει να κινείται σιγά-σιγά. ΣΥΝΑΓΕΡΜΌΣ. Βάζω δεύτερη σκάλα, καβαλάω στην κυριολεξία το μονόπετρο για να είμαι προς την κατεύθυνση που κινείται το ψάρι, ενεργοποιώ την υποβρύχια κάμερά μου και βουτώ. Το ψάρι κολυμπά νωχελικά πάνω από τα βράχια του βυθού σε βάθος μόλις 3-4 μέτρα. Σημαδεύω στον σβέρκο και της ρίχνω. Η συναγρίδα επιταχύνει προς κάποιες πέτρες, αλλά μετά δίπλωσε. Η βολή είχε κάνει την ζημιά της.!!!Μάζεψα με ρυθμικές κινήσεις το σχοινί και σε μισό λεπτό την είχα στα χέρια μου. 

¨Ενα υπέροχο ρηχό δώρο...

Καταλαβαίνεται την χαρά μου. Μου Είχε δώσει ένα αναπάντεχο τρίκιλο δώρο (3,2 κιλά). Την έδειξα στον Δανό ο οποίος καταχάρηκε. Έτσι είναι οι πραγματικοί φίλοι και μου είπε: "Άντε τώρα να ψαρέψεις στα βαθιά...." "Έχεις δίκιο αλλά πάμε...."  απάντησα. Πήγαμε σε μια μεσοπέλαγη ξέρα, αλλά τα ψάρια της ήταν λίγα, φοβισμένα και βαθιά. Εδώ τα νερά ήταν θολά σε σχέση με χτες.  Σε μια βουτιά ο Δανός είδε δύο ροφούς. Μου εξηγεί που είναι και του λέω: "Ξεκουράσου και βούτα. Εσύ ξέρεις που είναι τα ψάρια. Εξάλλου είναι βαθιά, δεν φαίνονται  και αν κατέβω λάθος θα τα χάσουμε." Όντως μετά από μερικά λεπτά βούτηξε. Κατευθύνθηκε στο μονόπετρο που τα είχε δει. Ο ένας ροφός τρύπωσε, αλλά ο δεύτερος κάθισε στην σκιά στα -34μ.. Χωρίς να χάσει καιρό του έριξε στον σβέρκο και τράβηξε αμέσως το ψάρι έξω από το μονόπετρο, άνοιξε το μουλινέ και έφυγε για την επιφάνεια κρατώντας πάντα το σχοινί τεντωμένο. Με το που τον βλέπω να ανεβαίνει με το όπλο χωρίς την βέργα, βουτώ και δευτερώνω τον 8αρη ροφό για να ήμαστε σίγουροι. Χαρές και πανηγύρια μεσοπέλαγα. 

ο 8αρης...

Πήγαμε στο σκάφος και φύγαμε για κάποιες μεσοπέλαγες βραχονησίδες. Ρίξαμε άγκυρα και κατά την γνώμη μου αυτό τρόμαξε τα μαγιάτικα και τα χάσαμε. Μεμονωμένα μεγάλα ψάρια είδαμε, αλλά δεν πλησίαζαν. Κάναμε ένα σωρό καρτέρια σε διάφορα βάθη αλλά τίποτα. Εγώ δεν πήρα χαμπάρι έναν εξάρι ροφό που πέρασε δίπλα μου. Όταν τον είδα ήταν πολύ αργά. Ο Θοδωρής είδε συναγρίδες πολύ βαθιά αλλά.... Τα μαζέψαμε, πήραμε τα κορίτσια μας και φύγαμε για Κίμωλο. 

Τα της δεύτερης μέρας...

Πρότεινα στην ομήγυρη να φάμε την συναγρίδα, αλλά δεν ήθελαν πάλι ψάρι. Έτσι καταλήξαμε το βράδυ στην χώρα να χλαπακιάζουμε (εγώ κι ο Δανός λόγω πείνας) τους απίστευτους ντόπιους μεζέδες. Μετά από μια τσάρκα στα μπαράκια πήγαμε για ύπνο. Δυστυχώς την επόμενη μέρα αποχαιρετίσαμε τους πολύ-αγαπημένους μας φίλους που γυρνούσαν στην όμορφη Φολέγανδρο.  

Ήταν ώρα για να δούμε το νησί. Βρήκαμε και ένα χωριό που είχε και το όνομά μου: Ζαχαρίας!!! 

Το χωριό μου??? και πίσω μου τα πετρώματα ονόματι πόρια...

Το βόριο και δυτικό κομμάτι της Κίμωλου δεν υπάρχει πρόσβαση με το αυτοκίνητο. Μόνο με βάρκα μπορεί κανείς να το δει. Η Χώρα αρκετά μεγάλη κι όμορφη. Χαθήκαμε μερικές φορές μέχρι να την μάθουμε για τις βόλτες μας τα βράδια. Υπάρχει και ένα όμορφο αλλά πολύ μικρό μουσείο. Απ' έξω φαίνεται μεγάλο, αλλά το μεγαλύτερο μέρος του οικήματος είναι τα γραφεία των αρχαιολόγων. Μας ξενάγησε η αρχαιολόγος κα. Ζαχαρούλα Κοκώνη. Με πολύ ευγένεια, χαρά  και ζεστασιά μας έδειξε κι ένα βίντεο με την ιστορία του νησιού και μετά μας απάντησε όλες τις ερωτήσεις μας. Το μουσείο έχει πολύ ωραία ευρήματα κι είναι προσεχτικά φτιαγμένο. Για παράδειγμα τα χερούλια της εισόδου έχουν το αρχαίο σχήμα μιας πάπιας που εμφανίζεται σε κάποιυς ζωγραφισμένους αρχαίους αμφορείς που βρέθηκαν στο νησί. 

Η πόρτα του μουσείου!!!

Ευχαρηστίσαμε την κα Κοκώνη για την ευγένεια και την ζεστασιά που μας έδειξε στην ξενάγηση του μουσείου και χαθήκαμε στα στενά της χώρας χαζεύοντας δεξιά και αριστερά. Πέραν του λευκού πετρώματα από όπου βγαίνει η γνωστή κιμωλία για τον μαυροπίνακα των σχολείων, το νησί έχει και ένα πέτρωμα που το ονομάζουν πόρια. Είναι τετράγωνες πέτρες που τις εξήγαγαν τα παλιά χρόνια. Το νησί είναι πολύ προσεγμένο, καθαρό και μεταξύ των άλλων, υπάρχουν και πολλές ελεύθερες βιβλιοθήκες σε διάφορα σημεία του νησιού. Το ωραίο είναι ότι αυτές η βιβλιοθήκες έχουν σχήμα βάρκας και είναι στημένες όρθιες. Η κάθε μια από αυτές τις βιβλιοθήκες είναι και διαφορετικά ζωγραφισμένη. 

Μια από τις πολλές ελεύθερες βιβλιοθήκες

Φυσικά έκανα και μερικές βουτιές κάποια πρωινά ενώ κοιμόταν κ Σταυρούλα. Υπάρχουν κάποιοι αξιόλογοι σαργοί, αλλά θέλουν πολύ υπομονή γιατί τα ψάρια είναι πολύ φοβισμένα. Έχει υπέροχες σπηλιές και υποβρύχιες αψίδες, που έδωσαν ένα εξωτικό χρώμα στα ψαρέματά μου. Έπιασα καλούς σαργούς, μουρμούρες και μπαρμπούνια. Βρήκα και κάποιους ροφούς αλλά ήταν οριακά μικροί και δεν τους πείραξα.

Κάποια από τα "ντόπια" ψάρια...

Γενικά μείναμε πολύ ευχαριστημένοι από την παραμονή μας σε αυτό το ιδιαίτερο νησί και λέμε να το επισκεφθούμε ξανά του χρόνου. Ποιος να ξέρει..... θα δούμε......

Υ.Γ. Ήταν ένα ψάρεμα γεμάτο εκπλήξεις στα ρηχά και στα βαθειά. Η Ζωή άλλες φορές μας δίνει κι άλλες φορές μας παίρνει ότι θέλει. Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο που πολλές φορές δεν είναι κατανοητός σε εμάς. Όπως λέει και το τραγούδι: "Δανεικά είναι στο κάτω-κάτω...".

Καλό ταξίδι αγαπητη Χριστιάννα Ν. Είθε να είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει...

(κούφα σοι χθὼν ἐπάνωθε πέσοι, Ευριπίδης : Άλκηστις)

Translation of he above article. 

Title: A trip in the island of Kimolos...

Photo-video: Zacharias Skevofilax, Theodore Papaddpoulos

(1st picture: The beautiful beach of Prassa...)

Stavroula and I, visited for the first time the island of Kimolos. Many of the island's rocks had a unique and beautiful white colour. Hence the Greek name of chalk (kimolia = Kimolos). If the students knew this, they would certainly consider it a place of exile, for those who went there for vacation. Hahaha. Of course I am joking, so as not to be misunderstood by the locals. As I said, the island was wonderful. As soon as you step on it, you think you are a few decades back in time. Everything was going a little slow, calm and that's fine, because that is how vacations should be !!! It had very beautiful beaches and most were accessible (Prasa, Psathi, Kalamitsi etc). On some beaches, however, villas have been blocking the road and you need to pass several obstacles to reach the sea, (such as Gupa etc). In fact, I found a dirt road to reach the beach, but at the end a chained iron gate did not allowed us to pass. Then I had to drive all the way uphill in reverse. And there was not a single sign to warn us that the road was closed or dead-end. Other than that, most of the island's taverns served us good quality food and usually the people we met were polite and friendly .....
(2nd picture: Peekaboo....and the beauty.....)

So our coveted vacation had started. We went to the southern part of the island and after swimming, we ended up eating the local delicacies of a tavern by the sea.. (For obvious reasons the name of the tavern is not mentioned). After we finished eating, we decided to take o nap under the trees of the beach. In fact, I asked Stavroula to go further down on the beach and thankfully she refused. We haven't sat down for a quarter of an hour, and I heard a voice saying: "Our friends are here too."

I didn't pay attention but I felt someone was very close to us. We turned around and saw Theodore (we call him Danish because his mother is from Denmark) and his wife, Areti. They stay in Folegandros island and we had spent a lot of time together when we repeatedly visited Folegandros.. We had not met them for more than ten years. Hugs kisses .... They arrived at Kimolos with the boat of Theodore and they were planning to stay for three days. We spent the whole afternoon talking, swimming and eating. At the end we decided to go for a spearfishing the next day since there was Theodore's boat was available.  After going for a walk in Chora (the capital of the island), we decided to meet in the morning. Our sweethearts would go for a swim and were planning for a two-hour spearfishing expedition.(approximately). (
3rd picture: Like the old times but the two Spiros were missing...)
The next morning a pleasant surprise awaited me in the name of Isidoros Halimurdas. Isidore is also an old acquaintance of Folegandros. He was in Milos and was brought by Theodoris, so we could fish again, the three of us, like the old times. After we were done with the hugs and kisses, we set the plan of our fishing expedition. Isidore knew many interesting fishing grounds and we followed his suggestions. We started from a small and deserted island, one of the many in the area, and after taking a few shallow dives to warmup our lungs, we went for the deep. There, in a deep dive -32m, Isidore caught a +3kg. golden  grouper ( Epinephelus costae) . The rest of the fish had hidden into very difficult and deep holes on the sea floor rocks. .So we swam further away and as we turned on the other side of the small island, we came across some large rocks that had fallen into the sea. There I saw some nice white sea breams (Diplodus sargus) getting under some rocks. The amazing clarity of the water made me think that the fish were in the shallows. As I dove, the rocks where the fish had hidden looked much further that I had anticipated. Finally at -21m I arrived where the fish were. In the shade of a rock, a one kilo white sea bream allowed me for a split second to pull the trigger before it disappeared into the maze, and I caught it. Then the company decided to go somewhere else. Isidore took us in a place in the middle of nowhere. I was surprised by how healthy this under water paradise was (plants-fishes) and that it had no nets or fishing lines on it. In a deep dive at -34m. Isidore shot a four kilos golden blush grouper. As the fish was reeled in, Theodore noticed that one of the flaps of the spear had come out of the flesh of the fish, because of the large wound. 
(4th picture: Theodore with the second shot on the fish....)
He dove and shot the fish for second time, in order to secure it. We dove taking turns and in one of them Theodore shot a shadow that passed underneath him, in a slit at -26m. We didn't know what he had accomplished and after few dives a three kilos mottled grouper        ( Mycteroperca ruby) joined our company. (5th picture: The three kilos mottled grouper..)
After a while we were surrounded by bonitos (Sarda sarda) and even thoughI was holding a short speargun, I dove into the fish. I was able to attract them towards me, but the flock passed by at great speed. I kept floating in mid waters waiting and at some point the fish appeared from the opposite direction they had left. This tine I was ready. The first fish that came near me, I shot it. The bonito swam quickly for the deep and myself for the surface. Theodore singled to me if a second shot was necessary, but I nodded negatively. Slowly I brought the  bonito into my hands. (6th picture: The bonito ..) We dove several times with out seeing anything worth catching and so we left. We left Isidore in Milos island and we went back to Kimolos island. In the evening, the four of us enjoyed the wonderful mottled grouper of Theodore. We visited the capital one more time and set the time for our meeting the next morning.  (7th picture: All the trophies of the first day....)

The next day the plan had an excursion to Milos island. We left our ladies on a sea shore with beach umbrellas and a cafeteria and we went for a two hour fishing trip. The places were chosen by Theodore, since I had no idea where to fish. Near by there were some shallow rocks and we decided to go there for a warm up. We took a short speargun each of us and dove separately for some whit sea breams. I found some big ones but very frighted. I started with ambushes, looking under the rocks, swimming in mid waters but I couldn't approach any fish. Twice I was very close to pull the trigger but...... At some point I had approached a large vertical rock that its tip was just below the sea surface. I looked towards the other side of the rock and saw a big flock of white sea breams surrounding a nice snapper (Dentex dentex). The snapper realised my presence and slowly started swimming away from the vertical rock. I armed my speargun to its maximum power, I literally crawled over the vertical rock in order to be in the swimming path of the snapper, The fish was slowly swimming over the sea floor that was about 3 - 4 meters only deep. I turned on my underwater camera and dove, aiming at the neck of the fish and pulled the trigger. The snapper accelerated towards some nearby stones and then fell on the sea bed. The spear had done its damage!!! I reeled in slowly but steadily my precious trophy and held it in my in less than a minute. You can imagine my joy. 
(8th picture: A beautiful gift from the shallows....)
The Almighty had given me an unexpected three kilos gift (3.2 kg). I showed it to Theodore who was very happy too. This is how real friends should react and he said: "With such a catch you would not want now to continue fishing...." "You're right but lets continue...." I replied. We went to a different fishing ground, but here the fish were few, scary and in deep waters. Here the waters were cloudy compared to yesterday's fishing expedition. We dove several times taking turns. After a dive Theodore saw two good size dusky groupers (Epinephelus guaza). He explained to me where the fish were. and I said to him, "Rest and dive again. You know where the fish are. It is very deep and from the surface I can not see the place where the fish are...If I dive, there is a great chance I will approach elsewhere the bottom, scaring the fish and they will be gone..." In fact, after a few minutes, he dove. He headed for the rocks he had seen the dusky groupers. One of them disappeared under the rocks, but the other one was sitting in the shade of the rocks at -34m. Without wasting his time, Theodore shot the fish on its neck and immediately pulled it out of the rocks, left for the surface, unwinding the rope from the reel of the speargun.but always keeping the rope stretched. As I saw him approaching the surface with the speargun without the spear, I dove and shot for the second time the 8 kilos dusky grouper to sure it. 
(9th picture: The 8 kilos dusky grouper...)
We were shouting out of joy in the middle of nowhere. After we put the second fish in the freezer, Theodore drove the boat toward some rocky islets. We tossed the anchor and in my opinion it scared the  amberjacks (Seriola dumerili) and lost them. We saw several big fish that was swimming alone, but they were not approaching no matter what trick we pulled. We ambushed at various depths but no fish approached us. In one of the ambushes, I didn't realised a near by six kilos dusky grouper until it passed by me. When I saw the fish it was too late. Theodore saw snappers at the very deep but ....
(10th picture: All the trophies of the second day...)
We gathered our gears, picked up the girls and left for Kimolos. I proposed to eat the snapper later on, but the company didn't want to eat fish again. So we ended up in Chora at night, devouring (Theodore and I due to our hunger) the incredible local appetisers. We went to bed after a hike in the bars. Unfortunately the next day we said goodbye to our dear friends who returned to beautiful island of Folegandros. It was the time for Stavroula and I to venture on the island. We found a village that had my name: Zacharias !!! 
(11th picture: The village that had the same name with me and the cubical stones called pore behind me...)
The north and west part of Kimolos island was not accessible by car. Only by boat could someone visit it. The capital of the island, Chora, was quite big and beautiful. We got lost couple times during our walks in the evenings. There was also a beautiful but very small museum that Stavroula and I visited, From the outside the museum looked huge, but most parts of the building were the archaeologists' offices. In the museum, the archaeologist Ms Zacharoula Kokoni showed us around. She showed us a video with the history of the island and with great courtesy, joy and warmth answered all our questions. The museum had very nice findings and was carefully constructed. For example the door handles had been made according the ancient shape of a duck that appeared on some painted ancient amphorae found on the island. (12th picture: The beautiful door handles of the museum!!!)
We thanked Ms. Kokoni for her kindness and warmth and got lost ones more in the narrow streets of Chora, while strolling right and left looking for several sights of this beautiful island. In addition to the white rocks where the famous chalk for the school blackboard comes from, the island also has a rock called Poria. They were cubical stones that were exported in the old days. The island was very well kept, clean and, among other things, there were many free libraries, shaped as a standing boat, in various parts of the island, when anyone could borrow a book or more to read. Every free library was painted differently too. (13th & 14th pictures: One of many free libraries.)

Of course I did some morning dives while Stavroula was sleeping. I found sone good size white sea breams, but a lot of patience was needed to catch some of them, because the fish were very scared. I found magnificent caves and underwater arches that gave an exotic colour to my fishing. I caught some nice white sea breams, striped sea-bream (Lithognathus mormyrus) and goatfish (Mullus surmuletus).  I also found some dusky groupers but they were marginally small and I didn't bother them.
(15th &16th picture: Some from the local ones...)

Generally speaking, we were very pleased with our stay on this special island and probably we were thinking to visit it again next year. Who knows ..... we'll see ......

PS It was a fishing expedition full of surprises in shallow and deep waters. Life sometimes gives us and sometimes takes away what It claims. Everything happens for a reason that often is not understood by us.

Rest in peace dear Christianna N. May the earth rests lightly on you.. Euripides : Alcestis.

Νεοι θαλάσσιοι λαθρομετανάστες....

You may find this article in English at the end of the Greek version.

Title: New illegal sea immigrants....

Φωτογραφία -  video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ, Βασίλης Νουάρος

Η εκπληκτική υποβρύχια φωτό της Καρπάθου, χωρίς Photoshop, από τον Βασίλη Νουάρο.

Ο καιρός δεν έλεγε να κοπάσει. Δεν μου άφηνε και πολλά περιθώρια κι έτσι αντί να χάσω ένα ακόμη ψάρεμα, είπα να πάω στην μεσοπέλαγη ξέρα. Είναι αρκετά ανοιχτά, αλλά ψαρεύεις πηγαίνοντας. Έτσι τα φόρτωσα όλα και έφτασα εκεί που ήθελα. Ο καιρός ήταν ένα πεντάρι γεμάτο ΒΒΔ. Ντύθηκα και βούτηξα, τραβώντας μαζί μου και την σημαδούρα με ένα δεύτερο ψαροτούφεκο, μήπως το χρειαζόμουν. Φέτος η θερμοκρασία της θάλασσας στην Κάρπαθο, είναι αρκετά χαμηλή. Μετά τα -10μ, είναι λες και βρισκόμαστε στις αρχές της άνοιξης. Ενώ στην επιφάνεια η θερμοκρασία είναι 24°C,, μετά τα -10μ είναι 19-20°C,. Γενικά δεν κυκλοφορούν και πολλά ψάρια. Όμως σε διάφορες περιοχές τα ψάρια είναι μαζεμένα!!! Έτσι κάνω διάφορα πλάνα για το που μπορεί να τα βρω. Με αυτές τις σκέψεις έπεσα στο νερό και άρχισα να κολυμπώ. Δεν έχω κολυμπήσει πενήντα μέτρα και μπροστά μου εμφανίζονται μπαρμπούνια. Φέτος το νησί έχει πολλά και μεγάλα. Στα πρώτα πέντε μου καρτέρια έπιασα τρία και αστόχησα σε άλλα δύο. Όμως ανάμεσά τους υπάρχει και ένα άλλο είδος μπαρμπουνιού. Έχει πιο μυτερό κεφάλι και όλη του η πλευρά έχει μια μαύρη γραμμή, ενώ λίγο πριν την ουρά του έχει μια μαύρη κηλίδα και η ουρά του έχει έντονο κίτρινο χρώμα.  Κολυμπούν σε μικρές ομάδες. Φέτος τα είδα για πρώτη φορά και είναι όλα τους μικρά. Ονομάζονται τα κίτρινα μπαρμπούνια και ζουν σε τροπικά νερά. Μέσω της διώρυγας του Σουέζ και με την αύξηση της θερμοκρασίας της θάλασσας, κατέφθασαν και στα νερά μας. Έπιασα ένα για να το περιεργαστώ. Ελπίζω να μεγαλώνουν και να είναι νόστιμα. 

Το κίτρινο μπαρμπούνι σε σύγκριση με τα ντόπια.

Ανοίγομαι κι άλλο και πάω για την ξέρα. Είμαι ακόμη σε ρηχά νερά και παίζουν αρκετά ψάρια. Κάνω διάφορα καρτέρια και πιάνω τρις ωραίους κόκκινους σκάρους, από τρία διαφορετικά κοπάδια. Τα ψάρια είναι και τα τρία κοντά στο κιλό, μιας και ήταν τα μεγαλύτερα του κάθε κοπαδιού.

"Καλά τα πάμε μέχρι στιγμής..." σκέφτηκα και κολύμπησα παρακάτω. Τότε είδα κεφάλους να τρυπώνουν κάτω από κάτι πλάκες. Γρήγορη βουτιά και πιάνω έναν του κιλού. Την ώρα που ξeψαρίζω τον κέφαλο, το κοπάδι βρίσκει ευκαιρία και φεύγει. Όμως δύο ψάρια που είχαν τρυπώσει σε μια διπλανή πλάκα, την γυροφέρνουν. Οπλίζω γρήγορα και βουτώ. Ένα από τα δύο ψάρια εξαφανίζεται στο μπλε. Ο δεύτερος, ενώ έχει χωθεί σε μια σχισμή και δεν τον βλέπω, με το που ανάβω τον φακό στην απέναντι πλάκα, βγαίνει και πηγαίνει να δει τι είναι!!! Έτσι μου δίνει βολή και τον κατακεραυνώνω στο δόξα πατρί. Εκείνη την στιγμή ένας σαργός αποφάσισε να αυτοκτονήσει και χώθηκε σε μια πλάκα κάτω από τα πέδιλά μου. Κάνω όσο πιο γρήγορα μπορώ και βουτώ στην πλάκα. Από την φούρια μου, ξέχασα να ενεργοποιήσω την υποβρύχια κάμερά μου κι έτσι έχασα ένα ωραίο πλάνο... Ο σαργός είναι μπροστά μου και προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από μια πέτρα. Μάταια όμως γιατί τον πρόλαβε η βέργα. Προχωρώ λίγο παρακάτω καρτερεύοντας και πιάνω άλλους τρις σκάρους λίγο πιο μικρούς από τους πρώτου, αλλά και αυτούς από διαφορετικά κοπάδια τον κάθε έναν.

Ένας από τους πολλούς...

Συνήθως πιάνω τον πιο μεγάλο και αφήνω τους υπόλοιπους για μια άλλη φορά. Κολυμπώντας προς την ξέρα, ξεκολλά ένας ροφός, λίγο πιο βαθιά. Το ψάρι είναι περίπου τέσσερα κιλά και χώνεται κάτω από μια πλάκα. Ποντίζω την σημαδούρα μου και βουτώ πάνω στο ψάρι. Καθώς πλησιάζω στην πλάκα, βλέπω το κεφάλι του να με κοιτά. Σημαδεύω στο κεφάλι του, αλλά το ψάρι κουνιέται με συνέπεια η βέργα να το βρει δίπλα από το μάτι του. Χτυπιέται να απαλλαγεί και εγώ ορμώ πάνω του, τον τραβώ έξω από την πλάκα. Τον παίρνω αγκαλιά και αναδύομαι. Κοιτώντας προσεχτικά το ψάρι, συνειδητοποιώ ότι αυτό το ψάρι είναι πιο μικρό από αυτό που είδα. Μάλλον ο πιο μεγάλος ροφός, έσπρωξε έξω τον μικρό για να τρυπώσει αυτός. Αφού  τακτοποίησα τον δίκιλο ροφό (1,9 κιλά), βούτηξα να δω τι υπάρχει κάτω από την πλάκα. Υπήρχε μια θολούρα βαθιά μέσα στην πλάκα, αλλά δεν είδα κάτι άλλο. Βέβαια τόσο μέσα στην πλάκα δεν μπορεί η θολούρα να προκλήθηκε από το ψάρι που έπιασα. Δεν χρειαζόταν όμως να ψάξω καλύτερα, γιατί μόνο η βολή έφτανε να τρομάξει αρκετά το μεγαλύτερο ψάρι και να εξαφανιστεί βαθιά στο θαλάμι του. Προχώρησα και έφτασα στην μεγάλη αμμούδα. Που και που υπάρχουν κάποια φύκια, αλλά το μέρος δεν υπόσχεται και πολλά πράγματα. Κολύμπησα γρήγορα και μετά από αρκετά λεπτά έφτασα εκεί που ήθελα. Ο βυθός είναι περίπου στα -20μ, ενώ το κεφάλι της ξέρας στο ρηχότερο του σημείο δεν ξεπερνά τα -5 μ. Με το που φτάνω, στα πρώτα μου καρτέρια πιάνω δύο ωραία μπαρμπούνια.

"Η ιστορία επαναλαμβάνεται...." σκέφτηκα χαμογελώντας. Έκανα αρκετά καρτέρια χωρίς να δω κάτι καλό. Στα βαθιά της κομμάτια επικρατούσε ερημιά και κρύο. Δεν είδα ένα ψάρι!!! Στα ρηχά της όμως, μέσα στα κύματα, έπαιζαν κάποια ψάρια. Έπιασα άλλους τρις σκάρους.

"Φτάνει με τους σκάρους, εκτός αν δούμε κάποιο πάρα πολύ μεγάλο...." μου είπα. Έφερα βόλτα όλη την ξέρα χωρίς να δω τίποτα. Στα τοιχώματα της ξέρας υπάρχει ένα καινούργιο είδος αχινού. Έχει πολύ μακριά αγκάθια και είναι και πολύ ευκίνητος. Με το που τους πλησίαζα, κουνούσαν τα αγκάθια τους δεξιά-αριστερά. Όταν αυτό δεν δούλεψε, ο αχινός μετακινήθηκε αρκετά γρήγορα. Σε κάποιους αχινούς, ανάμεσα στα μακριά τους αγκάθια έχουν βρει καταφύγιο μικροσκοπικές μπλε ηλεκτρίκ καλόγριες!!! Έχουν και πέντε άσπρες τελείες πάνω τους, και σχηματίζουν κάτι σαν αστέρι. Έχουν έρθει και αυτοί από τους τροπικούς μέσω της Ερυθράς θάλασσας και λέγεται ότι τα αγκάθια του είναι δηλητηριώδη..

Καθώς συνεχίζω να κολυμπώ βλέπω πάνω σε μια πλάκα ένα όμορφο σαλάχι.  Δεν με ενδιαφέρει να το πιάσω, αλλά να το κινηματογραφήσω. Έτσι ενεργοποιώ την υποβρύχια κάμερά μου και βουτώ πάνω του. Το σαλάχι με δέχεται και με παρακολουθεί. Με το που έκανα να σηκωθώ λίγο για να αναδυθώ, ξεκίνησε να κολυμπά και εξαφανίστηκε στο μπλε. Λίγο πιο κάτω, είδα μια μικρή πίγκα να γυροφέρνει. Καθώς όμως χαζεύω τον χορό της από την επιφάνεια, παρατηρώ

ένα πιο μεγάλο μαύρο ψάρι πίσω της. Όμως η θολούρα με κάνει να μην δω που τρύπωσε ο ροφός. Ξέροντας το μέρος, άρχισα να ψάχνω τα δίφορα σημεία που πιθανότατα να μπήκε ο ροφός. Τα περισσότερα ήταν άδεια. Όμως μια στενή τρύπα, είχε θολουρίτσα καθώς πλησίαζα.

"Αν το ψάρι πάει αριστερά στο βαθύ σιφόνι, το έχω χάσει. Αν κάτσει δεξιά στο πλάτωμα το υπάρχει καλή πιθανότητα να το πάρουμε..." είπα στον εαυτό μου. Έφτασα στην σχισμή και με τον φακό έφεξα δεξιά. Εκεί ήταν και το ψάρι. Σημάδεψα όσο καλύτερα μπορούσα στο κεφάλι του και πάτησα την σκανδάλη. Η βέργα τραντάχτηκε βίαια. Το ψάρι προσπάθησε να στρίψει προς το σιφόνι, αλλά η βέργα δεν του το επιτρέπει. Την έπιασα και την τράβηξα απαλά. Ο ροφός βγήκε αμέσως με την βέργα να τον έχει χτυπήσει κάτω από το μάτι του. Τον πήρα αγκαλιά και τράβηξα για την επιφάνεια.

Ο μεγάλος...

"Νομίζω ότι το ψάρεμα πήγε πολύ καλά. Καιρός να βγούμε..." είπα στον εαυτό μου και τράβηξα για την παραλία, σχεδόν χωρίς να ψαρέψω άλλο. Όμως μια κίνηση μου τράβηξε το βλέμμα. Στην είσοδο μιας σπηλιάς υπήρχαν πολλά παράξενα ψαράκια. Σημάδεψα και έπιασα ένα από τα πιο μεγάλα. Ήταν ένα ψάρι που ονομάζεται κόκκινος σκίουρος και έχει έρθει από τα τροπικά κι αυτό

Ο κόκκινος σκίουρος!!!

Πολύ όμορφο ψάρι με μεγάλα και σκληρά λέπια και διαθέτει από ένα μεγάλο αγκάθι σε κάθε πτερύγιο που έχει κάτω από το σώμα του. Όμως μια κίνηση στο βυθό από τρία μικρά παράξενα ψαράκια, μου τράβηξε το ενδιαφέρον. Ενεργοποιώ την υποβρύχια κάμερά μου και βουτώ. Τα δύο μικρότερα εξαφανίστηκαν εν ριπή οφθαλμού. Το κάπως μεγαλύτερο με περίμενε και με παρατηρούσε. Όταν το πλησίασα πολύ κοντά έφυγα κι αυτό. Ήταν ένας θαλάσσιος σκαντζόχοιρος. Όταν αισθανθεί κίνδυνο, φουσκώνει το σώμα του και εμφανίζονται αγκάθια σε όλο το σώμα του. Εξ ου και το όνομά του. Έχει έρθει και αυτό το είδος από τις τροπικές θάλασσες.

Θαλάσσιους σκαντζόχοιρος....

Βγήκα και αφού τα τακτοποίησα, έφυγα για το σπίτι. Αφού βγάλαμε τις απαραίτητες φωτό, στρωθήκαμε να φάμε τις λιχουδιές της μητέρας μου. Αργά το απόγευμα ανέλαβε ο farmer John να τα καθαρίσει ως συνήθως. "Μιας κι εσύ καθαρίζεις τα ψάρια, εγώ θα καθαρίσω τα φραγκόσυκα που μάζεψες... Εσύ ο γεωργός τα ψάρια κι εγώ ο ψαράς τα γεωργικά προϊόντα!!! " του είπα χαμογελώντας και στρωθήκαμε στην δουλειά....
Όμως εγώ είχα το μαγικό πιρούνι, ειδικά τροποποιημένο από τον πατέρα μου για να μην τα διαλύει τα φραγκόσυκα!!!

Το μαγικό πιρούνι!!!

Όλα μαζί...

Υ.Γ. Ο δεύτερος ροφός ήταν 2,7 κιλά....


 

Translation of the above article.

Title:New illegal sea immigrants....

Photo-video: Zacharias Skevofilax, William Nouaros

(1st Picture: The amazing underwater photo of Karpathos island, without the use of photoshop, by William Nouaros)

The weather was still holding strong. I didn't have any other choice, I decided to go fishing in a place that was quite far from the shore. So I loaded everything up and drove where I wanted to fish. The weather was a five beaufort NNW winds. I got dressed and dove, pulling with me the buoy with a second speargun, in case I needed it. This year the sea temperature in Karpathos is quite low. After -10m, it was as if we were in late spring. While on the surface the temperature is 24° C, after -10m it fell at 19-20° C,. Generally not many fish were swimming around. Instead the fish were gathered in different areas!!! So I made several plans, where I could find them. With these thoughts I got into the water and started swimming.I haven't swam fifty meters and I saw goatfish (Mullus surmuletus) on the sea bed. There were many goatfish in Karpathos island this year and they were big ones. In my first five ambushes I caught three and missed two. But among them, there was a different kind of goatfish. It had a sharper head, a black line runs along its entire side and just before its tail there was a black spot and its tail had a vivid yellow colour. They swim in small groups. I saw them for the first time this year and they were all small in size. They are called yellow goatfish (Mulloidichthys martinicus) and live in tropical waters. Through the Suez Canal and the rising of the sea temperatures, they also reached the Mediterranean Sea. I caught one to examine it. I hope they will become much larger in size and hopefully they will be delicious. (2nd picture:The yellow goatfish compared with the local ones.) I continued swimming trying. to get into deeper waters, when I realised the presence of many fish around me. I did several ambushes and managed to catch three beautiful red parrotfish (Sparisoma cretense) from three different flocks. All the fish were about a kilo in weight, as I wanted to catch only the largest ones from different flocks.

"So far, so good ..." I thought and swam further away. At that time, I saw many mullets (Mugil cephalus) swimming under a flat rock. I dove immediately and caught one about a kilo. As I was placing the fish in my fish-hanger, the majority of the mullets swam away. But two fish entered a near-by rock. I armed as fast as I could my speargun and dove. One of the two fish disappeared into the blue waters. The second one, was in a slit and I could not find it, but as I turned on my flash light towards the near-by rock, the fish came out to see what was going on!!! I grabbed the opportunity and shot it between the eyes. At that moment a white sea bream (Diplodus sargus) decided to commit a suicide and swan under rock that was under my fins. I armed as fast as I could my speargun again and dove towards the rock. As I was in a hurry, I forgot to turn on my underwater camera and so I missed a nice video shot ...The white sea bream was in front of me and tried to hide behind a stone. In vain though, because the spear caught it. I swam a little further and caught three more parrotfish, a bit smaller than the first ones, from different flocks too. 
(3rd picture: One of the many parrotfish....) Usually, I catch the biggest one and leave the rest for another time. As I was swimming towards the area I was planning to fish, a dusky grouper (Epinephelus guaza) was swimming a little deeper. The fish was about four kilos and got under a rock. Dipped my buoy and dove for the fish. As I approached the rock, I saw its head staring at me. I aimed on its head, but the fish moved and so the spear found it next to its eye. The dusky grouper tried to get rid off the spear, but I pulled it out of the rock, embraced it and swam towards the surface. Looking more carefully the fish, I realised that this fish was smaller than the one I saw. Probably the bigger dusky, pushed the little one out. After arranging for the two-kilo fish (1.9 kg), I dove to see what was under the rock. There was a cloud deep in the rock, but I didn't see anything else. Of course, so deep in the rock, the blur could not be caused by the fish I caught. But I didn't need to look any more, because only the shot was enough to scare off the bigger fish and to disappear deep into its chambers. I swam even further and reached the big sandy sea floor. There are some sea weeds, but that was all. I swam fast and after a few minutes I got to where I wanted. The bottom is about -20m, and the top of the rocks did not exceed -5m. On my two first ambushes, I caught two nice goatfish.

"History repeats itself..." I thought smiling. I did a lot of ambushes without seeing anything big. The deepest parts of the fishing ground were desolate and cold. I didn't see a single fish !!! But at the shallows, in the waves, there were some fish swimming. I caught three more parrotfish.

"Enough with the parrotfish, unless I see a really big one...." I said to myself. I swam around the sea floor without seeing anything. But on the rocks, there was a new species of sea urchin. These had very long thorns and is very agile. As I approached them, they moved their thorns right-to-left. When that didn't work, the sea urchin moved pretty fast. In some sea urchins, tiny shinny blue damselfish (Chromis chromis) had found refuge between their long thorns !!! These sea urchins also had five white dots on them, forming a star. They had also come from the tropics through the Red Sea and it is said that their thorns are poisonous. (4th &5th picture: no comment). As I continue to swim, I saw a beautiful stingray (Myliobatoidei) resting on a flat rock. I was not interested in catching it, but in filming it. So I turn on my underwater camera and dove on it. The stingray allowed me to approach it closely but its eyes were pined on me. At my siltiest movement, it disappeared into the blue swimming very fast. A little further down, I saw a little mottled grouper (Mycteroperca ruby) dancing around a rock. But as I was observing its dance from the surface, I notice a larger black fish behind it. Due to the blur, I was not able to see under which stone the dusky grouper disappeared. Knowing the place well, I began searching all the possible hideouts. Most were empty. But a narrow hole, it had a sandy blur as I approached it.

"If the fish goes left into the deep siphon, I've lost it. If it sits on the right side, I might have a chance to get it ..." I said to myself. I reached the narrow hole and turned on my flash light looking towards the right side of the hole. The fish was there. I aimed as best as I could on its head and pulled the trigger. The spear was shaking violently. The fish tried to turn toward the siphon, but the spear was blocking its movements. I grabbed and gently pulled the spear out of the narrow hole. The dusky grouper came out immediately with the spear hanging under its eye. I embraced it and swam towards the surface. (6th picture: The biggest dusky grouper...)

"I think the fishing went well. Time to get out ..." I said to myself and swam to the beach, without fishing anymore. But my eyes caught a strange movement. At the entrance of a n underwater cave there were many red fish I did not know. I shot and caught one of the biggest. It was an fish called crown squirrel (Sargocentron diadema) and it had also came from the tropics. Very beautiful fish with big scales and had a big thorn in each fin that had under his body. 

(7th picture: the crown squirrel). But a movement on the sea bed, of three small strange fish, caught my interest. I turn on the underwater camera and dove. The two smaller ones disappeared immediately. The biggest one was waiting and observing me.When I got too close it left too. It was a spot-fin porcupinefish  (Diodon hystrix). When it gets threatened, it inflates its body and thorns appear throughout its body, hence its name. This kind of fish has also come from the tropical sea.

(8th picture: The spot-fin porcupine fish). I went out and after arranging my gears and trophies, I left for home.

After getting the necessary photos, we ate my mother's delicacies. Late in the afternoon, farmer John started cleaning the fish as usual.

"Since you clean the fish, I will clean the prickly pears you collected ... You the farmer cleaning the fish and I the fisherman the agricultural products !!!" I said to him smiling and we started to work .... But I had the magic fork, specially modified by my father so as not to dissolve the prickly pears !!! (9th picture: the magic fork !!!) (10th picture: All the trophies together...)

P.S. The second dusky grouper weighted 2.7 kg....