Η Αλκυόνη ζήτησε από τον Δία να έχει λίγη καλοκαιρία στην καρδιά του χειμώνα για να μπορέσει να γεννήσει τα αυγά της. Έτσι εισακούσθηκε και φέτος και ήρθαν οι αλκυονίδες μέρες.
Από την προηγούμενη μύριζε Β. Ευβοϊκό για ψάρεμα. Είχα παραλάβει και δύο καινούργιες, δίπτερες βέργες και έτσι πήγα σε έναν φίλο να μου τις τελειοποιήσει. Συνάντησα τον Ανδρέα Κωστανάσιο στο κατάστημα καταδυτικών με το οποίο συνεργάζεται. Οι γνώσεις που έχει αποκτήσει όλα αυτά τα χρόνια, αυτός ο εραστής του ψαροτούφεκου είναι απίστευτες. Μου έδεσε τα λάστιχα με έναν εκπληκτικό τρόπο, τελειοποίησε τα φτεράκια και τους πύρους των βεργών σε τέτοιο σημείο, που σίγουρα ο κατασκευαστής θα ζήλευε. Έκανε το τέλειο φινίρισμα. Ευχαρίστησα τον φίλο μου Ανδρέα και χαρούμενος κατάστρωσα τα πλάνα μου.
Ξύπνησα από τα άγρια χαράματα. Τα πάντα είχαν φορτωθεί από βραδύς κι έτσι το πρωί πήρα δρόμο. Μετά από περίπου δύο ώρες οδήγησης έφτασα εκεί που ήθελα. Η μέρα ήταν τέλεια. Δεν φυσούσε καθόλου, ο ουρανός ήταν καθαρός κι εγώ ανυπόμονος να βουτήξω. Όπερ κι εγένετο. Όμως με περίμεναν δύο εκπλήξεις. Η πρώτη ήταν η παγωμένη θάλασσα, 11C!!! Η δεύτερη η απίστευτη ορατότητα. Σπάνια τον έχω δει έτσι. 'Εβλεπα μέχρι τα 10 μέτρα περίπου. Αυτό όμως δεν ήταν καλό, γιατί με έβλεπαν από μακριά και τα ψάρια. Πλακώθηκα στα καρτέρια και έφτασα στα πιο βαθιά μου μέρη (-13.μ) χωρίς να δω λέπι. Μόνο μικρά ψάρια είχε και αυτά ήταν ελάχιστα. Μέσα σε αυτήν την απέραντη και παγωμένη μοναξιά μου, υπήρχε και μια εκπληκτική ηρεμία στο όλο τοπίο. Δεν ακουγόταν ο παραμικρός θόρυβος. Μπορεί να βουτούσα συνέχεια, αλλά όλη μου η ύπαρξη ήταν απίστευτα ήρεμη. Το μυαλό μου είχε σταματήσει να σκέφτεται και απολάμβανα αυτό που έκανα.
Δεν είναι σύννεφο αλλά μαλούπα!!!
Παντού όμως ήταν παγωμένα με την μαλούπα να είναι πανταχού παρούσα. Η μαλούπα είναι ένα φυτοπλαγκτόν που απλώνεται πάνω στα φύκια και στα βράχια του βυθού, σηματοδοτώντας τον ερχομό του χειμώνα. Είχε απλωθεί σαν ένα απαλό σύννεφο βυθού. Σου έδινε την εντύπωση ότι μπορούσες να ξαπλώσεις πάνω της, απολαμβάνοντας την συντροφιά της. Έφτασα και σε κάποια σημεία που έχει υπόγειες πηγές. Το νερό είναι πάντα πιο κρύο εκεί, αλλά σήμερα μπορούσα να πάρω και πλάνα, λόγω της καλής ορατότητας. Η υπόγεια πηγή είχε ανοίγει μια μεγάλη τρύπα στην λάσπη, καθώς το γλυκό νερό τρέχει συνέχεια.
Εδώ κάνει περισσότερο κρύο!!!
"Αν τώρα έχει τόση χαμηλή θερμοκρασία η θάλασσα, τον Μάρτη- Απρίλη που θα λιώσουν τα χιόνια που θα πάει; Υπό το μηδέν;" Αναρωτήθηκα. Βουτιά στην βουτιά πέρασε η ώρα και μετά από τέσσερις ώρες, βγήκα άπραγος. Όχι μόνο αυτό, αλλά δεν είχα δει τίποτε. Μπήκα στο αυτοκίνητο και πήγα παρακάτω. Και εδώ τα ίδια. Κατάψυξη παντού και τα ψάρια άφαντα. Ούτε τα μικρόψαρα δεν υπήρχαν. Κάποια στιγμή άκουσα τον θόρυβο μιας βάρκας. Έβγαλα το κεφάλι μου έξω από το νερό για να δω που ήταν. Η ψαρόβαρκα περνούσε αρκετά μακριά. Γυρίζω το κεφάλι προς τα ρηχά και παρατηρώ κεφάλους να πηδάνε έξω από το νερό στα πολύ ρηχά. Δεν είχα να χάσω τίποτα και τράβηξα κατά εκεί. Δεν υπήρχε καθόλου μαλούπα κι έτσι ο βυθός διατηρούσε τα απίστευτα χρώματά του. Το βάθος δεν ήταν ούτε μισό μέτρο. Υπήρχαν σημεία του το στήθος μου ακουμπούσε κάτω. Δεν κολυμπούσα αλλά προχωρούσα έρποντας. Η θάλασσα ήταν καθρέφτης. Όχι μόνο γιατί ήταν ακίνητη, αλλά έβλεπα την αντανάκλαση του εαυτού μου και του βυθού από πάνω μου. Ήταν ένα εκπληκτικό και ταυτόχρονα απόκοσμο θέαμα. Νόμιζα ότι κολυμπούσα ανάποδα, ότι είχαν έρθει τα πάνω κάτω!!! Ανάμεσα στα φύκια είδα τον πρώτο μου κέφαλο. Αρκετά καλός, αλλά με πήρε χαμπάρι. Την ώρα που πάει να φύγει του ρίχνω. Το ψάρι χτυπιέται και μέχρι να το φτάσω, είχε ξεψαρίσει. "Συνεχίζουμεεεε..." είπα στον εαυτό μου. Κάποια στιγμή είδα κάτι να γυαλίζει ανάμεσα στα ψιλά τα φύκια. Παρατήρησα μοα αρκετά μεγάλη και διχαλωτή ουρά ανάμεσα στα φύκια. Πλησίασα σαν την γάτα αθόρυβα και έριξα από πίσω στο ψάρι. Η βέργα το πήρε λίγο ψιλά, τον έκανε σουβλάκι σκοτώνοντάς τον ακαριαία, μιας και του βγήκε από το το μέτωπο. Έπιασα έναν κέφαλο 1,4 κιλά.
Ο πιο μεγάλος...
Είχε αρκετά ψάρια, άλλα μικρά άλλα μεσαία. Πήρα άλλους δύο κιλίσιους κεφάλους και αποφάσισα να βγω. Αναρωτήθηκα γιατί τα ψάρια ήταν εδώ. Κοιτάζοντας το υποβρύχιο ρολόι μου η θερμοκρασία έδειχνε 14C. Τα ρηχά νερά κάτω από τον έντονο ήλιο, είχαν σαν αποτέλεσμα η θερμοκρασία να ανέβει αισθητά. Έτσι τα ψάρια βγήκαν να ζεσταθούν, τσιμπολογώντας την θαλάσσια βλάστηση. Πήγα στο αμάξι και έβαλα τους κεφάλους στο ψυγείο του πάγου. Όμως είχα ξεχάσει να βουτήξω το καβάκι, όπως ήταν το πλάνο μου από την αρχή, καμιά πενηνταριά μέτρα μακριά μου. Ξανά μέσα στην θάλασσα για το πέτρινο καβάκι. Εκεί πάντα έχει πολλά μικρόψαρα τα οποία μπορούν ανά πάσα στιγμή να κρυφτούν ανάμεσα στις πέτρες. Έτσι προσελκύουν και κυνηγούς. Ελπίζοντας για ένα θαύμα, πλησίασα πολύ ήσυχα. Η μια πλευρά νεκρή. Κατάκαβα είχε τα γνωστά ψαράκια, αλλά μόλις στρίβω, βλέπω μια τεράστια ράχη πίσω από έναν βράχο. Δεν έχω βολή, γιατί αν ρίξω το μεγάλο ψάρι από τα τινάγματά του θα σκιστεί σίγουρα. Πηγαίνω προς την κατεύθυνση όπου καλύπτομαι από τα βράχια. Προσπαθώ να κρατήσω την ηρεμία μου για να μην με προσδώσουν οι χτύποι της καρδιάς μου. Δεν κουνάω τα πέδιλα. Αν μπορούσα να μην αναπνέω θα το έκανα. Πλησιάζω με την απίστευτη ταχύτητα του ενός μέτρου το λεπτό!!! Αρχίζει να φαίνεται το κεφάλι. Βλέπω λίγο από το μέτωπο και τα χείλη της. Πρόκειται για μεγάλη βασίλισσα του χειμώνα. Είναι μια μεγάλη τσιπούρα. Σημαδεύω το κεφάλι της και την ώρα που πιέζω την σκανδάλη, πάνω στον πανηκό μου, νομίζω η βασίλισσα με έχει αντιληφθεί και κάνει λίγο μπροστά να δει τι είναι αυτό που την έχει πλησιάσει. Η βέργα φεύγει με ιλιγγιώδη ταχύτητα για να καρφωθεί στο μάτι της. Πετάω το ψαροτούφεκο πίσω μου και ορμάω πάνω στο πολύτιμό μου θαλάσσιο στολίδι.... και κοκαλώνω. Το ψάρι είναι ακουμπισμένο ακίνητο πάνω στην άμμο, ανάμεσα στα βράχια. Φέρνω κοντά την υποβρύχια κάμερά μου για να πάρω το υπόλοιπο πλάνο, αλλά διαπιστώνω ότι είναι απενεργοποιημένη. Πάνω στον ήρεμο πανικό μου βλέποντας την ράχη της, ξέχασα να την ανοίξω κι έχασα το πλάνο. Δεν πειράζει όμως, δεν με πειράζει ΚΑΘΟΛΟΥ!!!! Πλησίασα την βασίλισσα και την πήρα αγκαλιά γεμίζοντας την με φιλιά. Ύστερα ευχαρίστησα τα Ουράνια για το εκπληκτικό τους δώρο.
Αγκαλιά με την πληγωμένη βασίλισσα...
Κοιτώντας την τσιπούρα, παρατήρησα ότι της έλειπε ένα κομμάτι από την ουρά της. Επίσης είχε μικρές τομές, σαν από νύχια στο σώμα της. "Αυτό μόνο φώκια μπορεί να το έχει κάνει..." σκέφτηκα. Θυμήθηκα κάποτε στην Φολέγανδρο, είχα πιάσει έναν ροφό πέντε κιλά και του έλειπε σχεδόν όλη η ουρά. Το σώμα του είχε και από τις δύο πλευρές του χαρακιές που είχαν επουλωθεί. Τον είχε αρπάξει η φώκια και προσπάθησε να τον κρατήσει με τα νύχια των πτερυγίων της, αλλά ο ροφός της γλίστρησε και έμεινε σημαδεμένος. Μάλλον το ίδιο είχε συμβεί κι εδώ. Μόνο που η τσιπούρα είχε έρθει για να λουφάξει στα πολύ ρηχά, αλλά την βρήκα εγώ, όπου και να ξεψύχησε. Τα μάτια της μου έλεγαν ότι ήταν ήδη νεκρή όταν την βρήκα εγώ!!! Δεν μύριζε κι έτσι την κράτησα. Την καθάρισα αμέσως για να μην βρομήσει. Δεν μπορώ να πω ότι δεν χάρηκα με την υπέροχη βασίλισσα του χειμώνα, αλλά δεν ευχαριστήθηκα το πιάσιμό της, γιατί ήταν ήδη νεκρή όταν πάτησα την σκανδάλη. Δεν είχε την ευκαιρία να μου διαφύγει, λόγω της κατάστασή της, και αυτό με θλίβει όσο νά΄ναι. Βγήκα έξω για να τελειώσει εκεί το ψάρεμά μου, αλλά τα Ουράνια είχαν άλλα πλάνα. Με παίρνει τηλέφωνο ο φίλος μου ο Παναγιώτης που είναι πιο κάτω, μερικά χιλιόμετρα και ψαρεύει. Φεύγω και τον συναντώ. Τα λέμε, του δείχνω τα ψάρια και χάρηκε, "Δεν βουτάς κι εδώ, μήπως πιάσεις κανένα λαβράκι όπως την άλλη φορά;..." μου λέει. Άλλο που δεν ήθελα και βούτηξα. Η κατάψυξη παρούσα και πάλι, αλλά η μαλούπα ελάχιστη. Δεν κυκλοφορούσε τίποτα. Άρχισα να κάνω βουτιές ζικ-ζακ. Μια στα ρηχά, μια στα πιο βαθιά, μέχρι να εντοπίσω που είναι τα ψάρια. Σε ένα από τα ρηχά καρτέρια, πέρασαν από αριστερά και μετά από μπροστά μου 5-6 κέφαλοι του μισού κιλού περίπου. Τους αγνόησα και καθώς κοιτάζω από είχαν έρθει, παρατηρώ ότι κάτι μεγαλύτερα και πιο χαμηλά να τους ακολουθεί. "Γοφάρι..." σκέφτηκα, αλλά καθώς πλησίαζε είδα ότι ήταν λαβράκι, καλό λαβράκι. Τα νερά πολύ καθαρά, κι εγώ είμαι πίσω από μια πίνα. Δεν έχω άλλη κάλυψη. Το λαβράκι μόλις με αντιλήφθηκε, άλλαξε πορεία κι ήρθε καταπάνω μου. Κοντοστάθηκε λίγο μακριά μου και μόλις έστριψε του έριξα λίγο πίσω από τον σβέρκο. Σίγουρος για το αποτέλεσμα πήγα προς του ψάρι που χτυπιόταν. Λίγο πριν το πιάσω, φεύγει πάνω από την βέργα. Συναγερμός!!!!!!!! Το ψάρι είναι ελεύθερο κι εγώ δεν έχω τίποτα να το σταματήσω. Όμως με το που παίρνει δρόμο, κάνει έναν κύκλο και καρφώνεται στον βυθό. Μόλις το πλησιάζω τα ίδια. Η βολή μάλλον του έχει σπάσει την σπονδυλική του στήλη και όποτε με βλέπει προσπαθεί να διαφύγει. Κρατάω το ψαροτούφεκο και το κυνηγώ έξω-έξω. Θέλω να έχω και το πλάνο, αλλά η δίπτερη βέργα έχει σκαλώσει. Πανικός!!! Προσπαθώ να μαζέψω την βέργα τραβώντας το σκοινί, ενώ ταυτόχρονα κοιτάζω να μην χάσω από τα μάτια μου το λαβράκι. Τελικά τα καταφέρνω και το πλησιάζω. Σε ένα από τα "καρφώματα" το προλαβαίνω και ο πιάνω από το σβέρκο. Του δίνω ένα γρήγορο τέλος και το πλακώνω στα φιλιά κλπ.
ΟΥΦ!!!! τελικά το έπιασα...
Ήθελα καμιά 100 μέτρα για να φτάσω στο αυτοκίνητο και το έκανα ψαρεύοντας. Σε ένα από τα τελευταία καρτέρια, ένας κέφαλος με φέρνει βόλτα. Την τρίτη φορά του έριξα κι έπιασα ένα ακόμη ψάρι του κιλού και βγήκα.
Το τελευταίο για σήμερα...
Με βλέπει ο Παναγιώτης και μου λέει; "Καλά τα πήγες σήμερα. Εκεί έξω-έξω, στα ρηχά κυνηγούσες τους κεφάλους πάλι;" και του εξήγησα τι είχε συμβεί. Βγάλαμε τις φωτογραφίες και αποχαιρετηστήκαμε. Αφού άλλαξα αναλογίστηκα τι είχε συμβεί σήμερα. Τα Ουράνια μου έκαναν ακόμη μια φορά υπέροχα δώρα (όπως συμβαίνει με όλους μας, αλλά τις περισσότερες φορές μπλεγμένοι στα γρανάζια της καθημερινότητας δεν παίρνουμε χαμπάρι).
Τα λόγια είναι περιττά!!!
Ήμουν στο παγωμένο νερό για 6 ώρες (8 συνολικά στην θάλασσα) και μόνο προς το τέλος άρχισα να ψιλο-κρυώνω. Αν δεν φορούσα την στολή που μου είχε ράψει η εκπληκτική Φωφώ, δεν νομίζω ότι θα τα κατάφερνα. Επίσης μπορεί να μην είχα πιάσει το λαβράκι, αν ο φίλος Ανδρέας δεν είχε κάνει το μαγικό του φινίρισμα στις βέργες μου. Θα ήταν πιο ογκώδεις και στην μακρινή βολή στο λαβράκι, μπορεί να μην του είχε κάνει την ζημία που έγινε. Ευχαριστώντας τους όλους καθάρισα τα ψάρια. Το μόνο πλάνο μου ήταν να φύγω. Αλλά ακόμη και τώρα τα Ουράνια γελούσαν με τα πλάνα μου. Τότε χτύπησε το κινητό και έμαθα ότι η Σταυρούλα είχε πάρει το ΚΤΕΛ κι ερχόταν στην Χαλκίδα. Όλος χαρά τα μάζεψα και τράβηξα για τον σταθμό των υπεραστικών λεωφορείων. Μετά από λίγο ήρθε η καλή μου και μετά από μια σύντομη βόλτα καταλήξαμε στην γνωστή μας ταβέρνα, όπου τα πιρούνι μου έλιωσε από την τριβή που προκάλεσε η πείνα μου στα διάφορα εδέσματα που φάγαμε (εγώ τα καταβρόχθισα μπορώ να πω.) Αφού περπατήσαμε κι απολαύσαμε την ηρεμία της υπέροχης βραδιάς, της ήσυχης θάλασσας, πήραμε τον δρόμο για τον γυρισμού, που με μεγάλη μου χαρά, άφησα την αγάπη μου να μας οδηγήσει πίσω με ασφάλεια. Εγώ ήμουν κομμάτια....
Υ.Γ. Η τσιπούρα ήταν 4,2 κιλά, το λαβράκι 2,35 κιλά και οι κέφαλοι από 0,7 έως 1,4 κιλά...
Η ωραία παρέα δεν ήταν πλήρης...
2ο Υ.Γ. Η τσιπούρα μαζί με άλλους μεζέδες, την απολαύσαμε με τον Σωτήρη και την Άννα και με τον τυχερό Βασίλη, που ήρθε την κατάλληλη στιγμή από την Κρήτη για δουλειές. Δυστυχώς Ο Δημήτρης μα την Αγλαΐα δεν μπόρεσαν να παρευρεθούν λόγω του ξενοδοχείου, αλλά θα ρίξουμε ένα τσιμπούσι κάποια στιγμή στο εγγύς μέλλον...
Δόντια... και τι δόντια!!!
3ο Υ.Γ. Η οδοντοστοιχία της τσιπούρας δεν αστειεύεται. Μπορεί εύκολα να λυγίσει ένα αγκίστρι. Οι δε τραπεζίτες της, σπάνε εύκολα τις σκληροτράχηλες πορφύρες (κοχύλια).
Σε μια ανάπαυλα του σχολείου, βρήκαμε την ευκαιρία και με την καλή μου να πεταχτούμε για λίγες ήμερες στην αγαπημένη μας Πάλερο. Ο καιρός λόγω του χειμώνα έκανε αρκετό κρύο, αλλά ποιος νοιαζόταν. Φτάσαμε χωρίς κανένα πρόβλημα και μας υποδέχτηκαν εγκάρδια και με το τζάκι αναμμένο. Μετά τις αγκαλιές και φιλία με Δημήτρη, Αγλαΐα, Ντίνο και παιδιά, αράξαμε στο τζάκι για ένα ζεστό ρόφημα. Με το ζόρι σηκωθήκαμε για να τακτοποιήθουμε στο εκπληκτικό δωμάτιο του Thalassa Hotel & Spa, με την απίστευτη θέα του. Αφού τακτοποιηθήκαμε και ξεκουαστήκαμε, πήγαμε ξανά στο τζάκι. Εκεί ο Δημήτρης είχε ετοιμάσει όλα τα καλά και ένα θεσπέσιο δείπνο ετοιμάστηκε. Τα πιρούνια πήραν φωτιά και το βράδυ μας βρήκε να χουχουλιάζουμε μπροστά στο τζάκι.....
Ξύπνησα χαράματα. Ένα ελαφρό βοριαδάκι ριτίδιαζε την επιφάνεια της θάλασσας. Όταν έφτασα στο μέρος που θα βουτούσα, η θάλασσα άχνιζε. Νόμιζα ότι θα βουτούσα μέσα σε ένα τεράστιο καζάνι με βραστή θάλασσα. Η εξωτερική θερμοκρασία ήταν κάτω από το μηδέν, ενώ η θάλασσα είχε 14C! Βούτηξα με ανυπομονησία μπορώ να πω και φυσικά ήταν εδώ η αγαπημένη μου θολούρα.
Η αγαπημένη μου ήταν παρούσα....
Έψαξα και βρήκα τα μέρη μου και πλακώθηκα στα καρτέρια. Πουθενά δεν βρήκα τίποτα. Μόνο μικρά ψάρια υπήρχαν. Ανοίχτηκα, πήγα στα πιο μακρινά κομμάτια μου, αλλά κι εκεί μόνο μικρά ψάρια υπήρχαν. Όπου και να πήγα τα ίδια. Βγήκα και πήγα στο αμάξι. Οδήγησα και βούτηξα σε άλλα μέρη, αλλά τίποτα το διαφορετικό. Έτσι μετά από τέσσερις ώρες ψάρεμα γύρισα άπραγος. Το καλό είναι ότι βάζω και βγάζω την στολή στο μπάνιο!!! Η υπόλοιπη μέρα πέρασε με βόλτες και φυσικά καταλήξαμε στο υπέροχο τζάκι. Ο Δημήτρης είχε ετοιμάσει σουβλάκια που ψήθηκαν στο τζάκι και τα περιδριομιάσαμε με σαλάτα και πατάτες ψημένες στην χόβολη του τζακιού.
Η επόμενη μέρα είχε μια εκδρομή στην Λευκάδα. Κάποιοι φίλοι μου είχαν πει διάφορα μέρη. Έτσι δεν θα βουτούσα στα τυφλά. Φτάσαμε σε ένα από τα μέρη που είχα υπ' όψη μου. Με το που κατέβηκα από το αμάξι, άρχιζε να βρέχει. Φυσούσε και ένας Δ.ΝΔ. και χάρηκα με που τον είδα. Τις επόμενες δύο ώρες δεν είδα τίποτε. Ένας εκπληκτικός τόπος απλωνόταν μπροστά μου. Είχε πλάκες, φύκια με εναλλαγές. Όμως ήταν έρημος. Μόνο μια παλαμίδα πέρασε από πάνω μου, με όλη της την ταχύτητα. Εγώ πρόλαβα να δω την σκιά της καθώς χανόταν μέσα στην θολούρα. Βγήκα και πήγαμε σε άλλο μέρος. Μια από τα ίδια. Φύγαμε και πήγαμε κάπου που δεν έπιανε ο καιρός. Με το που βούτηξα, να την πάλι η βροχή. Ο καιρός άλλαξε σε Α.ΝΑ. και η βροχή με είχε πάρει στο κατόπι. Αισθάνθηκα σαν τον Ντόναλντ Ντακ που τον κυνηγούσε το σύννεφο και έβρεχε μόνο από πάνω του, όπου και να πήγαινε! Βούτηξα σε τέσσερα μέρη και δεν είδα τίποτε μεγάλο, μετά από συνολικά πέντε ώρες ψάρεμα. Καταλήξαμε σε μια ταβέρνα της Λευκάδας, όπου απολαύσαμε ντόπιους μεζέδες. Αργά το βράδυ γυρίσαμε στην βάση μας και την πέσαμε για ύπνο.
Χαράματα τράβηξα για μια ακόμη βουτιά. Ο βοριάς ξύριζε, καθώς η θερμοκρασία ήταν κάτω από το μηδέν. Βούτηξα και πήγα στις πλάκες που ήξερα. Η ορατότητα καλύτερη απ΄ότι χτες, αλλά κι εδώ δεν κυκλοφορούσε τίποτε. Βέβαια όταν λέμε τίποτα, εννοούμε κάτι για να πιαστεί. Σε ένα από τα πολλά καρτέρια μου, έπεσα πάνω σε μια πέτρα που είχε δύο υπέροχους σπυρογράφους. Δεν μπορείς να μην πάρεις κάποιο πλάνο από αυτήν την ομορφιά!
Επίσης παρατήρησα ότι πάρα πολλοί χοντροί γυμνοσάλιαγκες είχαν χωθεί μέσα στην άμμο κοντά σε βράχια. Τόσους πολλούς και χοντρούς, πρώτη φορά είδα στην ζωή μου. Είχαν πάρει ένα σταχτογκρί με τις γνωστές μοβ κηλίδες τους και νομίζω ετοιμάζονταν να γεννήσουν.
Ο χοντρούλης;.. ή μάλλον η χοντρούλα...
Καρτέρι στο καρτέρι είχα φτάσει σε κάτι καλές πλάκες, που στο παρελθόν είχα πάρει κάποια ψάρια. Είχαν περάσει δύο ώρες και δεν είχα δει τίποτε. Άρχισα να απογοητεύομαι ότι πάλι δεν θα πιάσω τίποτε και η παρέα περίμενε να φάμε ψάρια το βράδυ. Σε ένα σημείο που έχουν σπάσει οι πλάκες, αποφάσισα να καρτερέψω. Προσγειώθηκα στον βυθό και κρύφτηκα όσο καλύτερα μπορούσα. Δεν έχει περάσει ούτε μισό λεπτό και η ματιά μου πιάνει μια φεβγαλέα κήνηση. Στα δεξιά μου υπάρχει ένα λαβράκι λίγο νευρικό. Προσπαθώ να μείνω όσο πιο ήρεμος μπορώ, για να μην τρομάξω το ψάρι. Γυρίζω σιγά-σιγά προς τα δεξιά και διαπιστώνω ότι τα ψάρια είναι καμιά δεκαριά, αλλά νευρικά. Το κοπάδι απομακρύνεται για λίγο, αλλά επειδή παραμένω ακίνητος, στρίβει για να περάσει όλο από μπροστά μου. Σημαδεύω το πιο μεγάλο, που είναι και το τελευταίο. Η βολή γίνεται στον σβέρκο του ψαριού και το κιλίσιο (940γρ.) λαβράκι έρχεται στην αγκαλιά μου.
Επιτέλους...
Το υπόλοιπο κοπάδι δεν το ξαναείδα ποτέ. Έπιασα και έναν μεσαίο σαργό και αποφάσισα να πάρω τον δρόμο του γυρισμού. Έχω διανύσει αρκετή απόσταση όταν παρατηρώ διάφορα κομμάτια μιας βάρκας, που έχει διαλυθεί και διασκορπιστεί στον βυθό. Εκεί σε ένα κομμάτι υπάρχει ένα καλό χταπόδι. Δεν μπορώ να καταλάβω πόσο μεγάλο είναι, αλλά φαίνεται καλό. Σημαδεύω και πιάνω μετά από λίγο ένα δίκιλο χταπόδι.
Ο μεζές πιάστηκε....
Όλος χαρά το παίρνω και βγαίνω. Δεν υπάρχει λόγος να ψαρέψω κι άλλο, γιατί έπιασα πολύ περισσότερα από ότι περίμενα. Τα υπόλοιπα τα ανέλαβε ο Δημήτρης. Το χταπόδι μαζί με τα ψάρια μου και άλλα δύο που είχε ο Δημήτρης μπήκαν στην σκάρα. Την σαλάτα την έφερε η Αγλαΐα, τις πατάτες ο Ντίνος και έγινε το έλα να δεις....
Ο σεφ Δημήτρης...... τα λόγια είναι περιττά....
Καθίσαμε όλοι μαζί μέχρι αργά, μιας και την επομένη θα φεύγαμε. Είχαμε και την συντροφιά από τα σκυλάκια των παιδιών, που είναι χαδιάρικα κι αξιολάτρευτα. Ο καιρός είχε αρχίζει να βαραίνει. Το πρωί όλα ήταν κάτασπρα. Δεν είχε ρίξει πολύ χιόνι, αλλά το είχε παγώσει. Για να μην έχουμε περιπέτειες, (εδώ γελάμε) αποφασίσαμε να φύγουμε κατά τις 12:00 το μεσημέρι. Ο δρόμος μέχρι το Αντίρριο μια χαρά. Ψιλοχιόνιζε, αλλά όχι σπουδαία πράγματα. Περάσαμε απέναντι στην Πελοπόννησο και εκεί μας βρήκε ο χιονιάς. Λίγο μετά το Αίγιο σταματήσαμε πίσω από μια ουρά αυτοκινήτων, αρκετών χιλιομέτρων. "Το σύννεφό σου μας ακολουθεί κι εδώ!!!" είπε χαριτολογώντας η Σταυρούλα και λυθήκαμε στα γέλια. Είχε έρθει η τροχαία και η πυροσβεστική. Ρωτήσαμε, αλλά κανείς δεν μπορούσε να μας κατατοπίσει. Καθώς περνούσαν οι ώρες, ήρθαν και αρκετά εκχιονιστικά που καθάριζαν τους δρόμους. Κοιτώντας την όλη κατάσταση είπα η Σταυρούλα: "Κοίταξε να δεις, με όλη την τεχνολογία που διαθέτουμε και την υπεροψία μας απέναντι στην Φύση.... ήρθε ένας χιονιάς να μας αποδείξει πόσο μικροί είμαστε και δεν ελέγχμε τίποτα"..... Ο δρόμος όμως δεν άνοιγε. Ο Δημήτρης που έφυγε μερικές ώρες αργότερα δεν τον άφησαν να πάει προς Αίγιο. Πήγε Πάτρα, Πύργο, Κυπαρισσία, Τρίπολη, Κόρινθο και έφτασε χωρίς προβλήματα στην Αθήνα.
Ο δρόμος έκλεισε...
Αφού έβγαλαν μια διπλή νταλίκα που είχε διπλώσει, έγινε ένα άλλο τροχαίο με δύο αυτοκίνητα και ξανάκλεισε ο δρόμος. Ρώτησα έναν πυροσβέστη και μου είπε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να περάσει κανένα αμάξι, λόγω του χιονιού. Μας προέτρεψε να πάμε πίσω, παρά να μείνουμε το βράδυ στον δρόμο.
Είχε λίγο χιόνι....
Μετά από ένα μίνι συμβούλιο με την Σταυρούλα, αποφασίσαμε να πάμε προς Πάτρα. Όσο για την παλιά Εθνική οδό, ούτε που να το σκεπτόμαστε μας είχε πει ο Πυροσβέστης. Έτσι ακολουθήσαμε τον δρόμο που υπέδειξε ο Δημήτρης. Όντως οι δρόμοι ήταν καθαροί, μιας και δεν είχε ρίξει πολύ χιόνι και αργά το βράδυ φτάσαμε στην Αθήνα.
Ας υποθέσουμε ότι...
Υ.Γ το Thalassa Hotel & Spa μέσα από την ματιά του Δημήτρη!!!
