Είπα να πρωτοτυπήσω και για μια ακόμη φορά ξύπνησα χαράματα. Ο εξοπλισμός ήταν φορτωμένος από βραδύς στο αυτοκίνητο και περίμενε. Η μέρα προβλεπόταν υπέροχη και εγώ αισθανόμουν πολύ καλά. Πριν από δύο μέρες ενώ ξεκίνησα να πάω για βουτιά, κάτι με έτρωγε και δεν πήγα. Σήμερα όμως όλα ήταν τέλεια. Η διάθεσή μου στα ύψη. Οδήγησα και έφτασα στον Σαρωνικό, μόλις είχε χαράξει. Το πλάνο ήταν να βουτήξω όλη την ημέρα. Ήταν οι τελευταίες μέρες πριν την απαγόρευση του Μάη και ήθελα να περάσω σχεδόν όλη την ημέρα στην θάλασσα. Έτσι τουλάχιστον σχεδίαζα....αλλά χωρίς τον ξενοδόχο. Είχε ένα πολύ ελαφρύ βοριαδάκι, όλα ήταν τέλεια, όλα ήρεμα. Ντύθηκα γρήγορα, ανυπόμονα μπορώ να πω και τράβηξα για τον κάβο που ήταν καμιά 300αρια μέτρα μακριά. Θυμήθηκα όμως κάτι μονόπετρα, καμιά πενηνταριά μέτρα μπροστά μου και είπα να κάνω καμιά βουτιά πάνω τους. Τα μονόπετρα σχηματίζουν μεταξύ τους ωραίες σχισμές. Πολλά χρόνια πριν παίρναμε καμιά τσιπούρα ή σαργό στα χαράκια ή στις σπηλίτσες που σχηματίζονται με τον Σπύρο (Μαρίνη). Το βάθος κυμαίνεται από -12 έως -17μ. Τα νερά ψιλοθολά, αλλά μια χαρά θα έλεγα. Ξέρω που είναι η καλύτερη κρυψώνα και φυσικά εκεί έγινε η πρώτη βουτιά. Μπαίνω σιγά-σιγά στο βαθύ άνοιγμα και αμέσως έρχεται κατά πάνω μου μια μεσαία ούγενα. Το ψάρι είχε τάσεις αυτοκτονίας, αλλά για καλή του τύχη εγώ δεν είχα όρεξη για κάτι μικρό. Ήρθε σχεδόν πάνω στην βέργα, κοντοστάθηκε και όταν συνειδητοποίησε τι ήμουν εξαφανίστηκε. Γέλασα και κοίταξα πιο βαθιά μέσα στο άνοιγμα. Περιεργάστηκα το όλο μέρος αλλά δεν είδα τίποτα πιο μεγάλο από την παλαβή ούγενα. Βγαίνοντας έριξα μια ματιά προς τα βαθιά μήπως.... και είδα συναγρίδες!!! Μου φάνηκαν δίκιλες και έπαιζαν λίγο πιο βαθιά. Ανέβηκα ήρεμα στην επιφάνεια και πήρα το πιο μακρύ ψαροτούφεκο που είχα. Από την φούρια μου, ξέχασα να βάλω την υποβρύχια κάμερα στο 95άρι μου. Χαλάρωσα και βούτηξα. Οι συναγρίδες ήταν εκεί, αλλά δεν πλησίαζαν. Έκανα μια δεύτερη βουτιά στο τελείωμα των πετρών και περίμενα. Μετά από ένα περίπου λεπτό, ήρθαν δύο μικρές. Πίσω ακολουθούσαν 3-4 ψάρια. Μερικά ήταν πιο μεγάλα. Περίμενα και όταν κεφάλωσε ένα από τα πιο μεγάλα το σημάδεψα. Αυτή η αρχόντισσα πλησίαζε αργά-αργά δείχνοντάς μου τα μεγάλα δόντια της. Με το που έκανε να στρίψει, στα τρία πέτρα περίπου, σημάδεψα τον σβέρκο της και πάτησα την σκανδάλη. Η βέργα πήγε εκεί που ήθελα, και η βασίλισσα τινάχτηκε με αστραπιαία ταχύτητα. Άνοιξα το μουλινέ και αναδύθηκα. Το ψάρι πήγε για τα βαθιά, αλλά μην έχοντας που να χωθεί γύρισε και με απίστευτη ταχύτητα χώθηκε κάτω από ένα μονόπετρο. ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ!!! Τραβάω κοντά μου την σημαδούρα και έχοντας πάντα τεντωμένο το σκοινί, το κρεμάω στην σημαδούρα. Παίρνω το 82άρι μου, το οπλίζω και εγώ δεν ξέρω πως με τέτοια ταχύτητα, γεμίζω τα πνευμόνια μου αέρα και βουτάω. Όλα γίνονται μηχανικά χωρίς πολύ σκέψη και ευτυχώς θέτω σε λειτουργία ασυναίσθητα την υποβρύχια κάμερα. Ακολουθώ το σκοινί από το ψάροτούφεκο που έκανα την βολή και όταν φτάνω στον πάτο βλέπω την ουρά του ψαριού. Η βέργα τραντάζεται που και που, καθώς χτυπιέται η βασίλισσα για να απελευθερωθεί. Χωρίς πολλά-πολλά πηγαίνω από την άλλη μεριά που υποτίθεται είναι το κεφάλι της. Όλα πρέπει να γίνουν γρήγορα, γιατί η συναγρίδα σκίζεται εύκολα και.... Έχει ένα άνοιγμα και κοιτώντας με προσοχή βλέπω το κεφάλι της. Σημαδεύω εγκέφαλο και όλα τελειώνουν κατ΄εχήν.
Βραχομένη..
Ανάδυση. Χαλαρώνω από την αδρεναλίνη και μετά από λίγο βουτάω για να εκτιμήσω την κατάσταση. Το ψάρι είναι νεκρό, αλλά δεν βγαίνει. Το εμποδίζουν οι δύο βέργες. Η πρώτη βολή έχει κάνει μια μεγάλη πληγή στον σβέρκο της και αποφασίζω να βγάλω αυτή την βέργα. Βγαίνει με σχετική ευκολία, πάω από την άλλη και τραβάω το ψάρι έξω.
Η 1η...
Αγκαλιές-φιλιά, αλλά καθώς ανεβαίνω το μάτι μου πιάνει μια γνωστή κίνηση, καμιά δεκαριά μέτρα πιο πέρα, στο επόμενο μονόπετρο. Ένα αρκετά μεγάλο μαύρο (ροφοειδές) με κοιτάει κουνώντας τα πλαϊνά του πτερύγια. Μαρμαρώνω. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Αναδύομαι χωρίς να κουνώ το παραμικρό, φροντίζοντας να μην χάσω από την ματιά μου το μαύρο. Ευτυχώς η σημαδούρα είναι δίπλα και κρεμάω την συναγρίδα. Βλέποντας συνέχεια το ψάρι, ξεψαρίζω την συναγρίδα, κάτι που όταν το συνειδητοποίησα αργότερα, εξεπλάγην με τον εαυτό μου, για το πόσο γρήγορα κατάφερα να βγάλω την βέργα μέσα από το κρανίο της συναγρίδας!!! Άλλες φορές δεν βγαίνει, αλλά τώρα με το ζόρι να τα κάνω όλα γρήγορα τα κατάφερα σχεδόν χωρίς να κοιτώ την βέργα. Οπλίζω το ψαροτούφεκο και κολυμπώ προς το ψάρι, που συνεχίζει να με παρακολουθεί. Το βάθος είναι περίπου -17μ. Καθώς πλησιάζω το μεγάλο μαύρο αρχίζει να γλιστράει προς το μονόπετρο. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και βουτάω. Το μεγάλο μαύρο στρίβει και μπαίνει μέσα στο μονόπετρο, σηκώνοντας μπόλικη άμμο. Γνωρίζοντας την σχισμή που μπήκε, κοιτάω από την άλλη πλευρά, μήπως το ψάρι βγει και το χάσω. Η συνέχεια της σχισμής που μπήκε είναι μια μεγάλη σπηλιά, που τελειώνει σε "κεφαλοτύρι". Αν μπει εκεί μέσα το ψάρι μάλλον το έχω χάσει. Δεν φάνηκε τίποτα και έτσι υπέθεσα ότι παρέμεινε μέσα στην αρχική σχισμή. Πλησιάζω όσο πιο ήσυχα μπορώ. Αν γινόταν να σταματήσω τους χτύπους της καρδιάς μου, θα το έκανα. Ευτυχώς είμαι αρκετά ήρεμος και οι χτύποι της καρδιάς μου είναι φυσιολογικοί. Πλησιάζω και κοιτώ μέσα στην θολούρα. Το ψάρι είναι εκεί και έχει λουφάξει σε μια μεριά. Σημαδεύω κεφάλι και ρίχνω. Ο χαμός!!! Πετάω το όπλο πίσω και προσπαθώ να τραβήξω έξω το μεγάλο μαύρο. Αδύνατον!!! Παίρνω το ψαροτούφεκο και ανοίγοντας το μουλινέ φτάνω στην επιφάνεια, κρατώντας πάντα το σκοινί τεντωμένο. Το κρεμάω στην σημαδούρα και παίρνω ένα άλλο 82άρι. Συνήθως δεν το έχω μαζί μου, αλλά σήμερα κάτι με έτρωγε από το πρωί να το πάρω. Κάνω αρκετές βουτιές, αλλά τα πάντα είναι θολά. Αφήνω να περάσουν αρκετά λεπτά, και βουτάω πάλι. Πλησιάζω και κοιτάζω για σημάδια μέσα στην θολούρα. Βλέπω το μεγάλο κεφάλι του. Το ψάρι προσπαθεί να τρυπώσει, αλλά η βέργα το κοντράρει και δεν μπορεί να πάει πιο βαθιά στην σχισμή. Διακρίνω τα μάτια του και ρίχνω μια βολή ανάμεσα τους. Το ψάρι κουνιέται με αποτέλεσμα η βολή να πάει λίγο πιο ψιλά από ότι σημάδευα, αλλά είναι εξίσου θανατηφόρα. Τραβάω τις δύο βέργες και έρχομαι αντιμέτωπος με μια μεγάλη σφυρίδα. Αγκαλιές φιλία!!!!!
Η 2η....
Είναι μόλις μιάμιση ώρα από τότε που βούτηξα και το ψάρεμα τελείωσε. Μπορεί παρακάτω να έχει κι άλλα ψάρια, αλλά ποιος νοιάζεται.... Μου Έδωσε δύο υπέροχα στολίδια σε μηδαμινό χρόνο. Ας μην είμαι αχάριστος. Σπάνια έχω κάνει τόσο καλή ψαριά σε τόσο λίγο χρόνο. Χοροπηδώντας στην επιφάνεια της θάλασσας, γύρισα πίσω. Όμως χρειάστηκε να βολοδέρνω στο νερό για κανένα τέταρτο, γιατί είχε έρθει ένας με μηχανάκι και περίμενα να φύγει. Όταν συνέβη αυτό, βγήκα, πήγα κάπου απόμερα, έβγαλα τις φωτογραφίες και έβαλα τα ψάρια στο ψυγείο πάγου.
Χαλάρωσα και άρχισα να βγάζω της στολή. Τότε εμφανίστηκε ένας ψαροτουφεκάς ή μάλλον χταποδάς όπως μου είπε. Μιλήσαμε και με ρώτησε αν έπιασα τίποτε και γιατί φεύγω τόσο νωρίς. Του απάντησα ότι δεν βρήκα κάτι και ότι δεν αισθάνομαι και τόσο καλά. Χαιρετηστίκαμε και όπου φύγει-φύγει. Ευχαριστώντας τα Ουράνια για τα δώρα Του, πήγα σπίτι. Όταν είδε η Σταυρούλα τα ψάρια χοροπηδούσαμε μαζί!!! Βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες και ξεκίνησε ο ευχάριστος Γολγοθάς του να τα καθαρίσω και να κόψω φέτες την σφυρίδα.
Θα καούν τα κάρβουνα soon!!! Η σφυρίδα ήταν 10,800 γρ. και η συναγρίδα 4,670 γρ.
...και οι δύο μαζί....
Υ.Γ. Επειδή κάποιοι "φίλοι" μου την λένε: Τι προπόνηση κάνεις τον Μάη; Μήπως απλά πλατσουρίζεις και μας λες ότι κάτι κάνεις, και άλλα τέτοια....... Παραθέτω τις δύο παρακάτω φωτογραφίες από το καταδυτικό μου ρολόι ως απάντηση....
Όλη η εβδομάδα είχε πολύ τρέξιμο. Να διορθώσω τα γραπτά, να βγάλω την βαθμολογία του τετραμήνου, να τελειώσω τα ψώνια κλπ. Τέλος ήρθε η ημέρα αναχώρησης για την Κάρπαθο!!! Το καράβι έκανε τα δικά του και έφτασε στο νησί στις 21:00, μετά από 27 ώρες ταξίδι!!! Να ξεφορτώσω, να ετοιμάσω τα πάντα, τελικά έπεσα για ύπνο τα μεσάνυχτα.
Η θάλασσα όμως ήταν κολλημένη. Πως να μην πάει για βουτιά κανείς; Ξύπνησα χαράματα, αλλά η μέση μου με ενοχλούσε από τα χτεσινά σούρτα-φέρτα. Έτσι αναγκαστικά μόνο για ρηχά μπορούσα να πάω. Τα φόρτωσα όλα και έφυγα μόλις είχε ξημερώσει. Πήγα στον πιο αγαπημένο μου ρηχό ψαρότοπο. Μια απίστευτη γαλήνη ήταν απλωμένη παντού. Ακόμη και η θάλασσα δεν κουνιόταν. Ντύθηκα και βούτηξα με ανυπομονησία. Ορατότητα καλή και 18C η θερμοκρασία της θάλασσας. Όλα έδειχναν ότι το καλοκαίρι κατέφθανε. Προχώρησα και άρχισα τα καρτέρια. Πολλά μικρά ψάρια σχεδόν σε κάθε βουτιά. Καθώς κολυμπώ βλέπω μια σουπιά. Βουτάω, σημαδεύω και από την πολύ σιγουριά μου αστόχησα. Οπλίζω γρήγορα με το ένα μάτι πάνω στην σουπιά. Σίγουρα είχα αλληθωρίσει. Σημαδεύω από την επιφάνεια και πιάνω μια ωραία σουπιά.
Το 1ο μου Καρπάθικο τρόπαιο...
Συνέχισα μέχρι που είδα έναν καλό σαργό να τρυπώνει. Βουτάω ήρεμα και πιάνω έναν μισόκιλο σαργό. Την ώρα που ετοιμάζω το ψαροτούφεκό μου, βλέπω έναν ακόμη σαργό να τρέχει προς τα ρηχά. Από πίσω εγώ αφήνοντας αρκετή απόσταση από το ψάρι, μήπως και αυτό τρυπώσει. Έχω φτάσει στο απύθμενο βάθος των 70..... εκατοστών!!! Ναι καλά διαβάσατε. Στους 70 πόντους νερό χάνω τον σαργό, δεν ξέρω που μπήκε. Τεντώνω το χέρι μου και ακουμπώ τον βυθό. Κοιτάζω μπροστά και έχω έρθει πολύ πιο πλάγια και ρηχότερα από ότι είχα σκοπό να πάω. Όμως είναι πολύ αργά, γιατί καμιά 15αρια μέτρα μπροστά μου έχει τρία λαβράκια. Κάθονται στην σκιά της πλάκας που ήθελα να ψαρέψω. Όμως είμαι ακάλυπτος. Τραβάω λίγο με το χέρι μου και κινούμαι ανεπαίσθητα. Τα λαβράκια με παίρνουν χαμπάρι και αρχίζουν να κινούνται νευρικά. Το μικρότερο (περίπου ένα κιλό) κάνει να έρθει προς εμένα, αλλά αλλάζει πορεία αμέσως. Έχει μια πέτρα που προεξέχει περισσότερο από τις υπόλοιπες μπροστά μου. Πολύ απαλά στουλάω και φτάνω πίσω της, μήπως καταφέρω να κρυφτώ. Με καλύπτει ελάχιστα. Τότε το μεγαλύτερο ψάρι έρχεται αργά προς το μέρος μου. Εγώ είμαι στην επιφάνεια και περιμένω ακίνητος. Ακόμη και η αναπνοή μου δεν ακούγεται. Το ψάρι πλησιάζει κι άλλο. Η αγωνία μου μεγαλώνει με κάθε δευτερόλεπτο που περνά. Εγώ σημαδεύω και περιμένω όσο πιο ακίνητος μπορώ. Το ψάρι πλησιάζει κι άλλο, σημαδεύω κεφάλι και πατώ την σκανδάλη. Ο μεγάλος κυνηγός προλαβαίνει και στρίβει, αλλά η βέργα τον πετυχαίνει στα πλαϊνά πτερύγιά του. Με απίστευτη ταχύτητα, παρότι χτυπημένο, το ψάρι χάνεται πίσω από την πλάκα που καθόταν. Ορμάω καταπάνω του ακολουθώντας το σκοινί, χωρίς να το τραβάω με δύναμη. Το σκοινί χάνεται πίσω από μια πλάκα και δεν τραντάζεται πια. "Το έχασα;;; ξεψάρισε;;;" ήταν κάποιες σκέψεις που πέρασαν από το μυαλό μου. Με το που φτάνω στην πλάκα, βλέπω μια μεγάλη ουρά να προεξέχει μέσα σε μια τρύπα, που αρκετές φορές έχω πάρει κάποια μικρά μαύρα. Πιάνω το λαβράκι και το τραβάω απαλά έξω. Το ψάρι χτυπιέται αλλά είναι ήδη πολύ αργά. Του δίνω ένα γρήγορο τέλος και ζητώντας του συγνώμη το γεμίζω φιλιά.
Ο υπέροχος κυνηγός πιάστηκε!!!
Το ψάρεμα βασικά έχει ήδη τελειώσει, αλλά λέω να συνεχίσω λίγο ακόμη. Ο βυθός είναι στρωμένος με πέτρες. Κάνω καρτέρια αλλά τα μεγαλύτερα ψάρια δεν πλησιάζουν. Έχει βλέπεται πολύ καλή ορατότητα. Όμως παρατήρησα ότι οι μεγαλύτεροι σαργοί τρύπωναν όπου είχε βαθιές κρυψώνες. Έτσι έπιασα άλλους τρεις έξω-έξω. Ο ποιο μεγάλος ήταν 830 γρ κρυμμένος σε 50 πόντους νερό!
Ο ποιο μεγάλος...
Έπιασα και έναν κέφαλο του κιλού σε ένα καρτέρι. Καθώς αποφασίζω να γυρίσω βλέπω μια σκιά πάνω στην άμμο. Ένας λούτσος κάθεται διαγώνια και κουνάει τα πλαϊνά του πτερύγια. Δεν έχω και πολλά περιθώρια, γιατί η στάση του ψαριού δείχνει ότι είναι νευρικό. Με το που βουτάω πάνω του εξαφανίστηκε. Καθώς πλησιάζω να βγω, βλέπω έναν μισόκιλο σαργό να τρυπώνει. Βουτάω αθόρυβα και βλέπω και μια σφυρίδα!!!Το ψάρι είναι μόλις 300-400 γρ.
Ένας ωραίος ακόμη...
Προσπαθώ να σημαδέψω τον σαργό, χωρίς να τραυματίσω την σφυριδούλα. Έτσι κι έγινε. Έπιασα τον σαργό, αλλά είμαι σίγουρος ότι η σφυριδούλα τα είδε όλα. Πήγα σπίτι όπου έβγαλα τις φωτό που ήθελα υπό τις επευφημίες των γονιών μου. Το λαβράκι ήταν 2,680 γρ!
Όλα μαζί...
Την επομένη σκόπευα να πάω σε έναν άλλον αγαπημένο μου τόπο, αλλά βαθύ. Όμως λογάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο. Ένας ισχυρός δυτικός με καθήλωσε στο σπίτι. Δεν είχε καθόλου αέρα αλλά είχε ισχυρό βουβό κύμα. Έτσι ήταν ώρα για αγροτικές εργασίες και όχι μόνο. Υπό τις οδηγίες του farmer John, επιθεωρήσαμε τις ντοματιές και φτιάξαμε τις φούστες τους. Έτσι ονομάζει ο πατέρας μου τα πλαστικά που έχει βάλει τριγύρω από τα φυτά του.
Οι φούστες του farmer John!!!
Ποτίσαμε τα διάφορα και έκοψα τις λίγες αλλά πεντανόστημες φράουλες. Εννοείται ότι δεν πρόλαβαν να φτάσουν στο σπίτι. Πλύσιμο στον κήπο και τις περιδρόμιασα. Σειρά πήραν οι παπάγιες. Αφού τις περιποιήθηκα υπό την καθοδήγηση του farmer John πάντοτε, έκοψα τις πιο ώριμες, και φροντίσαμε τις κουκιές, τα παντζάρια και τα κρεμμυδάκια. Βγάλαμε αρκετά μαρούλια και ανοίχτηκε ένα αυλάκι για να υποδεχθεί τις μελλοντικές μπάμιες.
Οι παπάγιες....
Ταΐσαμε τα δώδεκα, ζωή να έχουν τα γατιά και ο farmer John, έγινε fisherman John για να καθαρίσει τα ψάρια. Η κυρά Μιμίτσα, όπως πειράζω την μάνα μου, αφού μου έδειξε με καμάρι την ιπτάμενη απλώστρα της και το πως λειτουργεί. Με περίσσιο καμάρι μου είπε ότι οι γάτες δεν μπορούν τώρα πια να φτάσουν την μπουγάδα της.
Η πατέντα..
Μετά πήρε τις αγκινάρες και αποφάσισε να κάνει την λαμπαδηδρόμο για την επικείμενη Ολυμπιάδα του Ρίο...... και η μέρα πέρασε απλά, όμορφα και πάνω απ' όλα ήρεμα.
Η λαμπαδηδρόμος
Με άλλα λόγια, η Άνοιξη στην εξοχή σε όλο της το μεγαλείο. Όμως πάλι λογάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο.
Η επόμενη μέρα μας υποδέχθηκε με έναν ισχυρό ΒΒΔ 6-7 μποφόρ. Είναι ο πιο συνήθης καιρός της Καρπάθου και το Καρπάθιο πέλαγος όταν φουρτουνιάσει δεν αστειεύεται. Τι να έκανα; Να έχανα και αυτή την βουτιά; Ούτε να το σκέφτομαι δεν ήθελα. Έτσι μάζεψα τα κουράγιο μου και τράβηξα για κάπου που να έκοβε ο καιρός. Βρήκα μια γνωστή παραλία που έχω να πάω χρόνια.
Όταν το Καρπάθιο δεν αστειεύεται...
Βούτηξα και τράβηξα για τον κάβο. Θυμήθηκα γιατί έχω τόσα χρόνια να ψαρέψω εκεί. Επειδή είναι κάπως υπήνεμα ψαρεύεται πολύ. Πέραν από μια ωραία γλώσσα και τρεις μεσαίους σκάρους, δεν έπιασα τίποτε άλλο. Είδα και δύο τρίκιλους ροφούς, αλλά με είδαν και εκείνοι και δεν τους ξαναείδα. Ειδικά ο πρώτος ήταν τόσο ήρεμος που ακόμη δεν κατάλαβα που μπήκε αυτό το ψάρι. Χώθηκε κάτω από τα πόδια μου σε μια πλάκα και δεν τον ξαναείδα ποτέ. Ο δεύτερος έτρεχε σαν τρελός, ενώ ο τρίτος ήταν το πολύ μέχρι 1,5 κιλά και στεκόταν μπροστά στην βέργα μου σαν χαζός. Φυσικά τον χάζεψα και δεν τον πείραξα. Έτσι άπραγος πήρα τον δρόμο του γυρισμού. Όμως λίγο πριν βγω και σε βάθος 6-7 μ. βλέπω μια ωραία και βαθιά σχισμή. "Αν κάτι κρατάει η περιοχή θα είναι εδώ μέσα..." σκέφτηκα. Πήρα μια ανάσα και βούτηξα για να δω μήπως υπάρχει κάποιος σαργός ή αν ήμουν τυχερός κανένα ροφόπουλο. Τρυπώνω όσο πιο μέσα μπορώ και ψάχνω με τον φακό, όταν.... Στο βάθος φαίνονται δύο μεγάλες κεραίες και δεν έχω ανοίξει την υποβρύχια κάμερα. Την ενεργοποιώ αμέσως, σημαδεύω και ρίχνω. Τραβάω κοντά μου τον αστακό και αναδύομαι όλος χαρά. Όμως έχω περάσει κάτω από τον βράχο και βγήκα πιο μπροστά, με αποτέλεσμα να έχει μπερδέψει το σκοινί της σημαδούρας. Έτσι αφήνω το βαρίδι με το σκοινί να πέσει και εγώ φεύγω για την επιφάνεια. Αμ δε... Το σκοινί από το ψαροτούφεκο έχει και αυτό μπερδευτεί. Έχει δεθεί κόμπο με αυτό της σημαδούρας!!! Έτσι αφήνω τον αστακό, ανοίγω το μουλινέ και αναδύομαι. Ευτυχώς η βολή είναι πολύ καλή και δεν κινδυνεύω να χάσω το υπερπολύτιμό μου λάφυρο. Βουτάω τα πιάνω όλα μαζί και στην επιφάνεια πάλι. Εκεί αφού σιγούρεψα τον αστακό (1,620γρ), βάλθηκα να λύσω τον γόρδιο δεσμό μου. Πως δέθηκε κόμπο το σκοινί του ψαροτούφεκου με αυτό της σημαδούρας, ακόμη δεν μπορώ να το καταλάβω...
Ο νόστιμος μουστακαλής
Βγήκα έξω, έβγαλα τις φωτό που ήθελα και έφυγα για το σπίτι πετώντας από την χαρά μου. Όταν τον είδαν οι γονείς....
Την επομένη ο καιρός κάπως έκοψε. Τράβηξα κι εγώ για τα βαθιά. Ήταν θολά όμως και με δυσκολία έβλεπα τον βυθό. Έψαξα όλες τις καλές πλάκες και στην καλύτερη έπιασα ένα ωραίο μελανούρι. Άρχισα τις μεσόνερες βουτιές ψάχνοντας τον βυθό. Σε μια βουτιά είδα έναν ροφό 6-7 κιλά να τρυπώνει με ταχύτητα σε μια πλάκα. Δεν τον ξαναείδα... Παραδίπλα είδα μια φάτσα να με κοιτά. Αναδύομαι και μετά από μια σύντομη ξεκούραση βουτάω πάλι. Το βάθος είναι περίπου-24μ. Πλησιάζω και με το που μπαίνω στην αρνητική πλευστότητα σταματάω κάθε κίνηση. Αυτό εξιτάρει ακόμη περισσότερο τον ροφό, που βγαίνει πιο έξω για να με δει. Σημαδεύω και όλο τον πλησιάζω. Μπαίνω εντός βολής αλλά το ψάρι μου επιτρέπει να πλησιάσω κι άλλο. Μόλις κάνει πως κλείνει τα πτερύγιά του (σημάδι ότι ετοιμάζεται να φύγει και θα φύγει γρήγορα) πατάω την σκανδάλη. Η βέργα εμποδίζει το ψάρι να χωθεί και εγώ τον παίρνω αγκαλιά και βγαίνω. Είναι ένας ροφός 2,7 κιλά. Ο καιρός όμως άρχισε να φορτώνει και εγώ δεν ήθελα να με βρει τόσο ανοιχτά.
Όχι πως θα ψάρευα κι άλλο... Λίγο πριν βγω βρήκα τρία σαλάχια. Τα δύο πρώτα ήταν μικρά, αλλά το τρίτο πρέπει να ήταν 6-8 κιλά. Βούτηξα και στα τρία και πήρα τα πλάνα που ήθελα. Μάλιστα τα δύο είχαν και κομμένες ουρές. Κάποιοι ψαράδες τα είχαν πιάσει μικρά και τους έκοψαν τις ουρές για να μπορέσουν να τα βγάλουν από τα εργαλεία τους. Τα χαιρέτισα και έφυγα.
Όπου φύγει-φύγει...
Την επόμενη μέρα πρωί-πρωί πήγα το αμάξι στο λιμάνι και το έστειλα για τον Πειραιά. Εγώ θα πετούσα το μεσημέρι. Η θάλασσα ήταν κόλα!!! Έπιασε και μια καλή βροχή. Έτσι με αποχαιρέτισε η Κάρπαθος. Υπήρχε παντού μια απίστευτη ηρεμία. Η Κάρπαθος μύριζε υπέροχα λόγω της βροχής. Δεν ακουγόταν ο παραμικρός θόρυβος. Κάθισα στο μπαλκόνι να απολαύσω αυτό το υπέροχο δώρο. Αισθάνθηκα πολύ τυχερός που ήμουν παρόν σε αυτή την τόσο απλή αλλά μαγική εμπειρία...
Πόσο θα ήθελα να ήμουν με την βροχή μέσα στην θάλασσα...
Χαλάρωσα και άρχισα να βγάζω της στολή. Τότε εμφανίστηκε ένας ψαροτουφεκάς ή μάλλον χταποδάς όπως μου είπε. Μιλήσαμε και με ρώτησε αν έπιασα τίποτε και γιατί φεύγω τόσο νωρίς. Του απάντησα ότι δεν βρήκα κάτι και ότι δεν αισθάνομαι και τόσο καλά. Χαιρετηστίκαμε και όπου φύγει-φύγει. Ευχαριστώντας τα Ουράνια για τα δώρα Του, πήγα σπίτι. Όταν είδε η Σταυρούλα τα ψάρια χοροπηδούσαμε μαζί!!! Βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες και ξεκίνησε ο ευχάριστος Γολγοθάς του να τα καθαρίσω και να κόψω φέτες την σφυρίδα.
