"Γέννεσις": ή πως ξεκίνησαν όλα!!!

Στις λίμνες της Αιθιοπίας οι βουτιές γίνονταν μόνο στα βαθιά...

Φωτογραφία: Ιωάννης & Ευθυμία Σκευοφύλαξ, επεξεργασία: Αθανασία Παναγέα

Γεννήθηκα στην Αιθιοπία και φυσικά εκεί δεν γινόταν να ψαρεύω με ψαροτούφεκο. Αφενός η θάλασσα ήταν πάρα πολύ μακριά και αφετέρου στα ποτάμια και σε αρκετές λίμνες υπάρχουν άφθονοι και ευμεγέθης κροκόδειλοι. Όμως τα περισσότερα σαββατοκύριακα τα περνούσαμε στο κτήμα του πατέρα μου, πότε ψαρεύοντας με το καλάμι ή κυνηγώντας ότι οτιδήποτε με το αεροβόλο....

Πάσχα 1970

Διάφορες ταρζανιές...

Ψαρεύοντας στο φράγμα της Κόκας (1971)

Το 1973 ήρθαμε στην Ελλάδα πρόσφυγες, λόγω αλλαγής του καθεστώτος. Το αεροπλάνο προσγειώθηκε στο Ελληνικό και πηγαίνοντας για τον Πειραιά, είδα στην διαδρομή την θάλασσα για πρώτη φορά. Γύρισα και είπα στην αδελφή του πατέρα μου: "Τι μεγάλη λίμνη που έχετε!!!" για να μου απαντήσει: "Δεν είναι λίμνη, αλλά θάλασσα". Την ερωτεύθηκα αμέσως μπορώ να πω. Την κοιτούσα εκστασιασμένος καθ όλη την διαδρομή προς τον Πειραιά, όπου θα μας φιλοξενούσαν. Τα χρόνια πέρασαν, οι βουτιές στην θάλασσα αυξάνονταν. Μου πήραν τα πρώτα βατραχοπέδιλα, την πρώτη μάσκα... Ήπια πολύ νερό μέχρι να μάθω την χρήση του αναπνευστήρα....

Γλυφάδα 1973!!!

Το 1976, δεκαπέντε χρονών, ήταν η χρονιά όπου τα πάντα έμελλαν να αλλάξουν. Μερικές μέρες πριν πάμε για τις καλοκαιρινές διακοπές στην αγαπημένη μου Κάρπαθο, κατέστρωσα τα πλάνα για να το πως θα αποκτούσα το πρώτο μου ψαροτούφεκο. Μπήκαμε στον ηλεκτρικό και κατεβήκαμε στην Ομόνοια για να πάμε στον Κλαουδάτο, ένα από τα μοναδικά πολυκαταστήματα. Αγοράσαμε τα διάφορα δώρα για τους συγγενείς και ότι άλλο θεωρούσαμε απαραίτητο. Καθώς έψαχνα μέσα στο πολυκατάστημα, το είδα. Τα μάτια μου πρέπει να γούρλωσαν! Έμεινα άφωνος δεν ξέρω για πόση ώρα! Ένα λεπτεπίλεπτο ψαροτούφεκο, περίπου 80-90 πόντους (μαζί με την βέργα του), που στα παιδικά μου μάτια φάνταζε σαν το καλύτερο ψαροτούφεκο στον κόσμο. Η τιμή του 327 δραχμές!!! Κατέστρωσα το πλάνο μου... Πήγα στην μητέρα μου και το είπα. Φυσικά όπως περίμενα είπε "ΌΧΙ". Η απάντηση ήταν κοφτή και δεν έπαιρνε άλλη κουβέντα. Δεν με πείραζε, γιατί την ήξερα από πριν την έκβαση του αιτήματός μου. Τότε πήγα στον πατέρα μου. 

"Μπαμπάάάά, να πάρουμε αυτό το μικρούλι ψαροτούφεκο;" τον ρώτησα όσο πιο γλυκά μπορούσα..

"Τι λέει η μάνα σου;" με ρώτησε

"'Οτι πεις εσύ, μου είπε.." του απάντησα και φυσικά το αγοράσαμε. Καθ όλη την διάρκεια της αγοράς του, πρόσεχα να μην μας πάρει χαμπάρι η μάνα μου. Βάλαμε το ψαροτούφεκο μέσα σε μια μεγάλη σακούλα. Έλα ντε που δεν χωρούσε και φαινόταν η λαβή του. Το κρατούσα εγώ, φροντίζοντας να αποφεύγω την μητέρα μου. Όταν όμως βγήκαμε από το πολυκατάστημα το είδε.
"Τι σου είπα;;;" με ρώτησε αγριεμένη.
"Ο μπαμπάς...." είπα.
"Βρε συ ..." μου λέει ο πατέρας μου και εγώ το έβαλα στα πόδια τρέχοντας για τον ηλεκτρικό. Οι γονείς ξέσπασαν στα γέλια και έτσι απέκτησα το πρώτο ψαροτούφεκό μου. Στην Κάρπαθο υπό την καθοδήγηση του πατέρα μου, έγιναν οι πρώτες βουτιές κυνηγώντας κοκωβιούς, χειλούδες, σπάρους κλπ. Τότε μου μπήκε η ιδέα να αποκτήσω ένα σακάκι στολής. Το χαρτζιλίκι μου ήταν 100 δραχμές τον μήνα. Ότι άλλα χρήματα μου έδιναν οι διάφοροι συγγενείς, έμπαιναν στον κουμπαρά. Κανείς από την άμεση οικογένειά μου, δεν γνώριζε την ύπαρξή του. Με χίλιους κόπους και αιματηρές οικονομίες, κατάφερα να μαζέψω 3,900 δραχμές μέχρι τις αρχές του επόμενου καλοκαιριού (1974). Το σακάκι όμως έκανε 4,000 δραχμές και δεν υπήρχε χρόνος για χάσιμο, μιας και πλησίαζε η ημερομηνία αναχώρησης για την Κάρπαθο. Το επόμενο χαρτζιλίκι θα το έπαιρνα στο νησί. Κάτι έπρεπε να κάνω. Πήγα στην μητέρα μου για μια προκαταβολή, αλλά ήταν ανένδοτη. Δεν μπορούσα να περιμένω τον πατέρα μου, γατί θα ερχόταν το βράδυ. Η παραγγελία της στολής έπρεπε να γίνει σήμερα, αλλιώς δεν θα προλάβαινε το κατάστημα να μου την φέρει πριν φύγουμε για το νησί. Μέσα στην παιδική απελπισία μου, ήρθε ως μάνα εξ ουρανού, ένα μικρό πλασματάκι που δεν το έχουμε και σε μεγάλη υπόληψη... Μια κατσαρίδα!!! Ακούω την μάνα μου να φωνάζει και τρέχω να δω τι συμβαίνει. Η μητέρα μου έχει σκαρφαλώσει σε ένα σκαμπό. (Τις συχαίνεται και τις φοβάται). Δεν αφήνω την κατσαρίδα να φύγει και λέω στην μητέρα μου. "Θα την σκοτώσω, αν μου δώσεις το χαρτζιλίκι μου του επόμενου μήνα..."  της είπα.

"Καλά, καλά.." μου λέει και όπερ και εγένετο το φονικό. Όμως η μητέρα μου δεν κράτησε τον λόγο της... Έτσι πήγα στο μπαλκόνι και άνοιξα το καπάκι της υδρορροής και περίμενα. Πρέπει να είχαν περάσει δύο περίπου ώρες όταν φάνηκε η επόμενη κατσαρίδα. Την αρπάζω και την πετάω μέσα στην κουζίνα. Την βλέπει η μητέρα μου και πηδάει πάνω στον πάγκο της κουζίνας. Δεν αφήνω την κατσαρίδα να φύγει και λέω: "Ένα εκατοστάρικο παρακαλώ.."

"Καλά-καλά σκότωσέ την και στο δίνω.." μου απαντά. 
"Όχι!!! Πρώτα τα λεφτά!!!" και την κοιτάω χαμογελώντας πονηρά. Ανένδοτη η μάνα μου, απτόητος εγώ και στην μέση η κατσαρίδα.... 

Με την βοήθεια της κατσαρίδας...

Μετά από λίγα λεπτά μου λέει: "Καλά, πήγαινε και πάρτο από το πορτοφόλι μου.." Αστραπιαία πηγαίνω στην κρεβατοκάμαρα, παίρνω το εκατοστάρικο, βουτώ την κατσαρίδα και την αφήνω μέσα στην υδρορροή ολοζώντανη. Δεν μου πήγαινε να σκοτώσω την ευεργέτιδά μου. Γυρίζω στην μάνα μου και της λέω: "Μαμά θέλω να αγοράσω μια στολή.."

"Πόσο κάνει;" με ρωτάει.
"4000 δραχμές" της λέω. 
"Και που θα βρεις τόσα λεφτά;" με ρωτάει. 
"Θα πιάσω δουλειά. Μπορώ να την πάρω;" ρωτάω όλο γλύκα... 
"Φυσικά!!! Αν προλαβαίνεις γιατί φεύγουμε για Κάρπαθο..." μου λέει χαμογελώντας. 
"Ναι το ξέρω, αλλά εγώ θα προσπαθήσω.." απαντάω. Πάω στο δωμάτιό μου, παίρνω τα χρήματα και σαν σίφουνας εξαφανίζομαι τρέχοντας για το κατάστημα καταδύσεων. Μετά από τρις μέρες, την παραμονή πριν φύγουμε, μπαίνω θριαμβευτής στο σπίτι αγκαλιά με την στολή. Κόκκαλο η μάνα... 
"Που βρήκες τα λεφτά; Πως την πήρες;;;" μου ρωτάει όλο απορία. 
"Τα μάζευα όλο τον χρόνο, αλλά μου έλειπαν 100 δραχμές, αυτές της κατσαρίδας. Εξάλλου εσύ συμφώνησες και είπες ότι μπορώ να την πάρω!!!" και αγκαλιάζοντας σφιχτά την πρώτη μου στολή, πήγα χοροπηδώντας στο δωμάτιό μου...
Το τι έγινε εκείνο το καλοκαίρι δεν φαντάζεστε!!! Λέπια σίγουρα έβγαλα, τα βράγχια προσπαθώ να αποκτήσω, αλλά δεν τα κατάφερα ακόμη. Βλέποντας την μανία μου για το ψαροτούφεκο, ο πατέρας μου, μου κότσαρε και ένα κίτρινο σωσίβιο για κάθε ενδεχόμενο. Το καλό ήταν ότι μια φορά ενώ κολυμπούσα, τράβηξα την περόνη του για να δω πως λειτουργεί και αυτό φυσικά φούσκωσε. Όμως δεν μπορέσαμε να ξαναβρούμε βιδωτή φιάλη διοξειδίου και έτσι ευτυχώς απαλλάχτηκα από αυτό.

Ο πρώτος εξοπλισμός..

Από τότε έχουν περάσει αρκετές δεκαετίες. Άλλαξα στολές, άλλαξα ψαροτούφεκα, άλλαξα τον τρόπο που ψάρευα αρκετές φορές. Σιγά-σιγά ήρθαν και οι πρώτες επιτυχίες που όσο περνούσε ο καιρός γίνονταν όλο και περισσότερες και μεγαλύτερες. Άσχετα όμως με τις επιτυχίες μου, πάντα παραμένουν στην ψυχή μου χαραγμένα εκείνα τα παιδικά μου συναισθήματα της πρώτης φοράς!!!

Υ.Γ...... Γ@@@το... μετά από τόσα χρόνια που ψαρεύω, δεν κατάφερα να βγάλω βράγχια... ακόμη!!!!

Μια από τις πρώτες (1979)

Αγκαλιά με έναν βασιλιά..

Ένα ψάρεμα στον Αμβρακικό...

Φωτογραφία-video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ, Σταυρούλα Παναγέα.

Το Σύμπαν συνωμότησε για μια ακόμη φορά και η αργία της 28ης Οκτωβρίου έγινε πενταήμερη. Εκκρεμούσε και μια πρόσκληση από τον Δημήτρη και την Αγλαΐα κι έτσι όπου φύγει-φύγει για το Thalassa-Spa Hotel στην Πάλερο. Μόνο που αυτή την φορά δεν ακολουθήσαμε τον γνωστό δρόμο μέσου του Αστακού. Πήγαμε από Αγρίνιο-Αμφιλοχία... Ο λόγος γιατί δύο φίλοι μου, ο Κώστας και ο Νικόλας που μου είπαν μερικούς καλούς ψαρότοπους του Αμβρακικού. 

"Μόνο που είναι θολά, έως πολύ θολά..." με προειδοποίησε ο Κώστας

"Μην ανησυχείς... " του απάντησα. "Ας όψεται ο Β. Ευβοϊκός..."

Το αριστερό μέρος...

...το δεξί...

Το πρώτο μέρος αν δεν σου πουν, δεν υπάρχει περίπτωση να το βρεις! Πάνω σε μια στροφή υπάρχει ένα μικρό δρομάκι που οδηγεί στην παραλία. Η Δυτική Στερεά Ελλάδα έχει τόσο πυκνή βλάστηση που δεν μπορείς να δεις που σε βγάζει κάποιος δρόμος. Έτσι αν δεν σου πουν που να πας, απλά δεν το τολμάς. Εγώ όμως είχα τις πληροφορίες μου και ήταν ακριβείς! Νάναι καλά οι δύο φίλοι μου. Βρήκαμε το στενάκι και μετά από λίγο φτάσαμε στην παραλία. Νόμιζα ότι βρισκόμασταν κάπου στα τροπικά. Παντού πράσινο, τεράστια δένδρα και μια θάλασσα να την πιεις στο ποτήρι. Τραβήξαμε τις φωτογραφίες που θέλαμε και χωρίς πολλά-πολλά ντύθηκα και βούτηξα. Ήταν όπως μου το είχαν πει οι φίλοι μου. Θολούρα αρκετή, ρηχά νερά και λίγο κρύο. Στο πρώτο καρτέρι μου ήρθαν μικρά λαβράκια. Προχώρησα και καρτέρεψα. Που και που ο βυθός ήταν στρωμένος με αμέτρητα μύδια. 

"Ωραία, αυτό δείχνει ότι μάλλον θα δω τσιπούρες..." σκέφτηκα (στις τσιπούρες αρέσουν πολύ τα μύδια και σε μένα οι τσιπούρες!!!). Ψάρεψα έξω-έξω εκεί που σκάει το κύμα. Ψάρεψα πιο βαθιά, το ίδιο σκηνικό. Πολλά μικρά αλλά και κατατρομαγμένα ψάρια. Ένα καλό ψάρι δεν είδα. Απορημένος πήρα τον δρόμο του γυρισμού. Σε μια στιγμή που κοίταξα προς την παραλία είδα την Σταυρούλα να κουνάει τα χέρια της. Την χαιρέτισα και βούτηξα. Έκανα δυο-τρία καρτέρια και βγήκα. Με περίμενε με την αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της. Την κοίταξα απορημένος και μου είπε: "Υπήρχε ένα μαύρο κεφάλι στην επιφάνεια λίγο πιο βαθιά από εσένα, γιαυτό σου έγνεψα. Δεν μπορεί να ήταν ψαροτουφεκάς, γιατί το κεφάλι ήταν μικρό, παιδικό θα έλεγα!!!"

..και το αστέρι μου στην μέση!!!

Κοίταξα απορημένος την θάλασσα χωρίς να της πω κάτι. Όλη την ώρα που ντυνόμουν, το ένα μου μάτι ήταν στραμμένο προς την θάλασσα, λες και ήμουν ένας χαμελέων. (Εκείνος έχει την ικανότητα να κοιτάει προς διαφορετικές κατευθύνσεις ταυτόχρονα). Κόντεψα να αλληθωρίσω από την όλη προσπάθεια, όταν στο βάθος φάνηκε ο παράξενος επισκέπτης. Είδα το μαύρο κεφάλι του, την πλάτη του και βούτηξε. Μετά από λίγο το ίδιο, μόνο που αυτή την φορά είχε έρθει πιο κοντά μας. Έσκυψα, προχώρησα προς την θάλασσα και κρύφτηκα πίσω από κάτι βράχια. Περίμενα λίγο και τότε βγήκε πάλι στην επιφάνεια. Είδα δυο μεγάλα ρουθούνια να ανοίγουν και να παίρνουν μια βαθιά ανάσα πριν χαθεί στο πανέμορφο υγρό στοιχείο. Ήταν μια φώκια περίπου με ένα μέτρο μήκος.. 

"Τώρα εξηγείτε γιατί ήταν όλα τόσο τρομαγμένα και δεν είδα τίποτα μεγάλο..." είπα στην Σταυρούλα. Χάζεψα λίγο την θάλασσα και την είδα πάλι καμιά εκατοστή μέτρα πιο πέρα. Μπήκαμε στο αμάξι και τραβήξαμε για τους φίλους μας. Μας περίμεναν στο ξενοδοχείο και αφού έπεσαν βροχή οι αγκαλιές και τα φιλία, φάγαμε όλοι μαζί στο πλούσιο τραπέζι που μας είχαν ετοιμάσει.

Την επομένη το πρωί ο Δημήτρης με ρώτησε αν θα πήγαινα για βουτιά. Παραξενεύτηκα που με ρώτησε και τον ρώτησα γιατί...

"Η θάλασσα έχει κολλήσει και λέγαμε να πάμε μέχρι το Μεγανήσι με το σκάφος..." μου είπε.

"Όχι δεν θα βουτήξω, αυτή την φορά θα το απολαύσω κι εγώ..." του απάντησα χαμογελώντας.

Η θάλασσα είχε κολλήσει..

Αφού τακτοποιήσαμε τα πάντα, πήραμε και προμήθειες, κατεβήκαμε στο λιμάνι και μετά την επιβίβαση, βάλαμε πλώρη για το Μεγανήσι. Η θάλασσα ήταν σαν γιαούρτη. Μπορούσες να γράψεις πάνω της. Στα μισά της διαδρομής ο Καπετάν Δημήτρης έσβησε την μηχανή. Η ΑΠΟΛΥΤΉ ΗΡΕΜΙΑ!!! Δεν ακουγόταν τίποτε. Απολαύσαμε το τοπίο, τον ζεστό ήλιο. Πότε-πότε κάποιο αφρόψαρο πλατσούριζε στην επιφάνεια. Μετά από λίγο στρώσαμε το τραπέζι και τα πιρούνια ανάψανε. Το θαλάσσιο αεράκι μας είχε ανοίξει την όρεξη κι έτσι ρημάξαμε τις νοστιμιές που είχαν ετοιμάσει οι φίλοι μας.

Το τσιμπούσι!!!

Στην συνέχεια καταπλεύσαμε στο όμορφο Μεγανήσι όπου μας περίμενε το κυρίως πιάτο. Αργά το απόγευμα πήραμε τον δρόμο για τον γυρισμό. Απόλαυσα την διαδρομή κοιτώντας τα παράλια από την πλευρά της θάλασσας που μου έδινε μια διαφορετική σκοπιά της διαδρομής που έχω κάνει τόσες πολλές φορές οδικώς. Έτσι τελείωσε και η δεύτερη ημέρα. 

Ξύπνησα χαράματα και ξεκίνησα για έναν γνωστό τόπο. Ντύθηκα γρήγορα και βούτηξα στην αγαπημένη μου θάλασσα. Παρόλο που ήταν πολύ θολή, δεν κυκλοφορούσε τίποτα μεγάλο. Καρτέρι στο καρτέρι περνούσαν οι ώρες. Σε μια στιγμή κι ενώ καρέτευα, είδα μια γρήγορη σκιά να περνάει από πάνω μου. Γύρισα το ψαροτούφεκό μου κι έριξα. Περίμενα να έχω αστοχήσει, αλλά το τρελό τράβηγμα της πετονιάς μου έλεγε το αντίθετο. Μην ξέροντας τι έχω χτυπήσει και που, δεν κόντραρα το ψάρι. Σιγά-σιγά πήρα στα χέρια μου μια κουρασμένη παλαμίδα κοντά στο κιλό.

Καλόστην...

"Πάλι καλά..." σκέφτηκα και αφού τακτοποίησα το ψάρι προχώρησα για ένα μικρό κατρακύλι. Εδώ λόγω των πετρών, η ορατότητα ήταν κάπως πιο βελτιωμένη και είχε και πολύ περισσότερη ζωή. Πολλά ψάρια (σαργοί, κέφαλοι, τσιπούρες, μελανούρια) πηγαινοέρχονταν. Το μόνο δυσάρεστο, ήταν όλα μικρά. Καρτέρευα χαζεύοντας τον υπέροχο αλλά και ζωντανό θαλάσσιο πίνακα. Σε κάποια βουτιά είδα και μια ομάδα σικιών. Τα μεγαλύτερα ψάρια ήταν περίπου μισόκιλα. Βούτηξα αρκετές φορές για να πάρω τα πλάνα που ήθελα χωρίς να πατήσω σκανδάλη. Καλό είναι τα μικρά ψάρια να τα αφήνουμε να μεγαλώνουν. Βέβαια λάθη γίνονται κι εγώ έχω πιάσει μικρά ψάρια. Το θέμα είναι να μην γίνεται εξεπίτηδες!!!

Καρτέρι στο καρτέρι τελείωσε το κατρακύλι και ξαναμπήκα στην θολούρα. Αποφάσισα ότι το σημερινό ψάρεμα του Αμβρακικού είχε τελειώσει. Ενώ είχα πλησιάσει στην ακτή είπα να κάνω το τελευταίο μου καρτέρι. Προσγειώθηκε ανάμεσα σε κάτι πλάκες. Το βάθος δεν ήταν πάνω από δύο μέτρα. Εκεί που καρτερεύω βαριεστημένα, παρατηρώ ότι μια μεγάλη σκιά να κινήτε πολύ γρήγορα προς το μέρος μου. Μέχρι να συνειδητοποιήσω τι γίνεται, το ψάρι έχει στρίψει και το χάνω. Τα βάζω με την ολιγωρία μου (γιατί είχα βολή), αλλά καθησυχάζω τον εαυτό μου μήπως και γυρίσει. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα ξαναβλέπω την μεγάλη σκιά να με προσπερνά και να χάνεται μέσα στην θολούρα. Όμως, τώρα είμαι προετοιμασμένος και το ψαροτούφεκο βλέπει προς στην σωστή κατεύθυνση. Σημαδεύω αστραπιαία και πατάω την σκανδάλη. Η βέργα εκτινάσσεται με απίστευτη ταχύτητα και χάνεται μέσα στην θολούρα. Επικρατεί νεκρική σιγή! Δεν κουνιέται τίποτα! "Αστόχησα..." σκέφτηκα και τράβηξα την βέργα από την πετονιά της πολύ βαριεστημένα. Όμως η πετονιά έρχεται με δυσκολία, γιατί σέρνει κάτι βαρύ. ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ!!! Βουτάω μέσα στην πηχτή θολούρα και πιάνω την βέργα. Δεν πιστεύω στα μάτια μου. Έχω πιάσει ένα πολύ μεγάλο λαβράκι.

Το μεγάλο δώρο του Αμβρακικού!!!

Το ψάρι δεν μπορεί να κινηθεί, γιατί η βέργα του έχει μπει λίγο πιο μπροστά από την ουρά και η μύτη της βέργας μόλις προεξέχει πάνω από το αριστερό του μάτι. Αγκαλιές-φιλιά.... Μόνο στην επιφάνεια της θάλασσας δεν περπάτησα  από την χαρά μου. Είχα πιάσει έναν μεγάλο κυνηγό 4,5 κιλών!

..δεν ήμουν εγώ!!!

Εννοείται ότι το ψάρεμα τελείωσε εκεί. Βγήκα στην παραλία και έβγαλα τις φωτογραφίες που ήθελα και περιχαρής γύρισα στο ξενοδοχείο όπου έγινε της κακομοίρας μόλις είδε η παρέα το ψάρι...

Ο γίγαντας...

Η επόμενη ημέρα ήταν και αυτή θαυμάσια. Ήλιος, ζέστη, άπνοια. Ο Δημήτρης ρώτησε την Σταυρούλα για έναν φοίνικα. Πήγαμε όλοι μαζί να δούμε το δένδρο, που ήταν σε κακό χάλι. Η γεωπόνος της παρέας επιβεβαίωσε τους φόβους του Δημήτρη ότι πρόκειται για το κόκκινο σκαθάρι. Η Σταυρούλα του είπε ότι δεν υπάρχει σωτηρία και θα πρέπει να κάψουμε τον φοίνικα για να μην μολύνει και τους άλλους.

Ο δυστυχής φοίνικας...

Η οικολογική συνείδηση του Δημήτρη δεν του επέτρεπε να αγνοήσει το γεγονός, παρόλο που το όλο εγχείρημα θα μας έπαιρνε μια ολόκληρη ημέρα να το τελειώσουμε. Έτσι ξεκινήσαμε με το να κόψουμε τα κλαδιά. Αφού ο Ντίνος περιέλουσε τον φοίνικα με πετρέλαιο, του έβαλε φωτιά. Αυτό έγινε για να προλάβουμε τυχόν έντομα που ήταν έτοιμα να φύγουν και να πάνε αλλού. Όταν έσβησε η φωτιά μετά από ώρα, άρχισε το σκάψιμο του φοίνικα. Τα έντομα είχαν φάει εσωτερικά τον κορμό του σε τέτοιο σημείο που έμοιαζε σαν νερουλός πουρές. Ψάχνοντας βρήκαμε τις προνύμφες. Αυτές είναι μεγάλες και χοντρές άσπρες κάμπιες, οποίες κατά την γεωπόνο μας, κάνουν την περισσότερη ζημιά. Μετά βρήκαμε το κουκούλια όπου μπαίνουν μέσα οι κάμπιες για να μεταλλαχθούν σε τελικής μορφής έντομα. Τα κουκούλια ήταν εκπληκτικά. Οι κάμπιες είχαν πάρει ίνες από τον φοίνικα και τις είχαν μετατρέψει σε φωλιά. Μια εκπληκτική κατασκευή! Το μεγαλείο και η τελειότητα της Φύσης ήταν για άλλη μια φορά παρούσα μέσα στα χέρια μου. Ανοίγοντας με προσοχή τα κουκούλια βρήκαμε μέσα τα έντομα στην τελική τους μορφή, έτοιμα να πετάξουν για άλλους φοίνικες. Αυτά τα καταστροφικά μεν, αλλά εκπληκτικά δε έντομα, ήρθαν με τους φοίνικες για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004. Οι Φοίνικες έφτασαν την τελευταία στιγμή κατά εκατοντάδες και δεν υπήρχε χρόνος να ελεγχθούν. 'Ετσι τοποθετήθηκαν για να καλλωπίσουν τους διάφορους αθλητικούς και μη χώρους, με συνέπεια να απλωθούν σχεδόν σε όλη την χώρα, μιας και δεν υπάρχει φυσικός εχθρός. Είναι πάντως εκπληκτικό, πως ένα τόσο μικρό πλασματάκι, μας αποδεικνύει πόσο αδύναμοι είμαστε απέναντι στο μεγαλείο που λέγεται Φύση.. ή όπως αλλιώς θέλετε να Το πείτε. Ένας τόσος μικρός λαθρεπιβάτης, μας βάζει τα γυαλιά στην καταπολέμησή του. Κοκορευόμαστε ότι μπορούμε να πάμε στο Φεγγάρι και πολύ σύντομα στον Άρη, ότι έχουμε τεχνολογία, πυραύλους, υπερσύγχρονα οπλικά συστήματα για να καταστρέψουμε ο ένας τον άλλο και δεν μπορούμε να σταματήσουμε την απλοϊκή επέλαση ενός μηδαμινού σκαθαριού!!!!!!! Αυτή είναι η αξία του πολιτισμού μας; Τέλος πάντων.... Με αυτές τις σκέψεις με βρήκε η εκπληκτική δύση του σχεδόν χειμωνιάτικου ήλιου. Αποφασίσαμε να φάμε το ψάρι την επομένη και τελευταία μας μέρα στην όμορφη Πάλερο.
Νωρίς το πρωί έκανα μια γρήγορη βουτιά στο μέρος που είχα πιάσει το υπέροχο λαβράκι. Δεν κολύμπησα όλη την απόσταση αυτή την φορά. Όντος βρήκα 4-5 λαβράκια, αλλά ήταν όλα μικρά. Τα χάζεψα, έκανα μερικές βουτιές παρακάτω και βγήκα. Δεν με ένοιαζε που δεν βρήκα κάποιο άλλο αξιόλογο ψάρι. Γύρισα στο ξενοδοχείο και μετά από λίγο αρχίσαμε τις ετοιμασίες. Ο σεφ Δημήτρης τα είχε προβλέψει όλα όπως κάνει πάντα!!!

Ο σεφ Δημήτρης επί τω έργω...

Το ψάρι ψήθηκε στα κάρβουνα και μαζί με τις υπόλοιπες ντόπιες λιχουδιές, ευχαριστηθήκαμε ένα Λυκούλιο δείπνο μπορώ να πω. Για άλλη μια φορά η Πάλερος μας είχε δείξει την Πραγματική της Αγάπη (friends included)!!!  

Υ.Γ.: Οι φωτογραφίες που ακολουθούν έχουν ως εξής:
1η & 2η το κάψιμο του φοίνικα. 3η η κάμπια (προνύμφη), 4η μια τρύπα από τα έντομα,
5η & 6η Το κουκούλι, 7η το κουκούλι με το τελειοποιημένο έντομο,
7η & 8η Η τελική φάση του πλήρους εντόμου, το γνωστό κόκκινο σκαθάρι.

Διακοπές στην Κύθνο.

Φωτογραφία-video:Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ.

"Αγάπη που θα πάμε διακοπές:" με ρώτησε η Σταυρούλα.
"Όπου θες αρκεί να έχει θάλασσα!!!" απάντησα.
Αφού το σκέφτηκε λιγάκι..."Τι λες για Κύθνο, που είναι και κοντά:"
"Μια χαρά μου ακούγετε..." και βαλθήκαμε να βρούμε δωμάτιο. Εκεί μας βοήθησε πολύ ο Ισίδωρος που παραθερίζει συχνά με την οικογένειά του και μαζί με τον Σπύρο μου είπαν και αρκετούς ψαρότοπους!!!

Η Κανάλα...

Έτσι μείναμε στην Παναγιά Κανάλα. Ο κύριος λόγος που μείναμε εκεί, ήταν οι κοντινοί ψαρότοποί της. Ήταν το μόνο μέρος που είχα εύκολη πρόσβαση για κολυμπιτό ψάρεμα. Αφού τακτοποιήσαμε τα πράγματα πήγαμε μια βόλτα. Γυρίσαμε σχεδόν όλο το νησί. Έχει πολλές στροφές και δεν θέλει να βιάζεται κανείς. Άλλωστε γιαυτό είναι οι διακοπές. Γενικά είναι ένα ξερό νησί, σαν τα περισσότερα νησιά μας. Όμως υπάρχουν ακόμη και κάποιοι μερακλήδες που πρασινίζουν την ξεραΐλα του τοπίου. Σε μια στροφή, πάνω στην πλαγιά είδαμε αυτό το αμπέλι και δεν μπορούσα να μην το βγάλω φωτογραφία.

Το αμπέλι του μερακλή!!!

Σε γενικές γραμμές η Κύθνος είναι ένα νησί για ήρεμες διακοπές. Τα Λουτρά μαζί με τον Μέριχα φαίνεται να είναι τα πιο δημοφιλή τουριστικά θέρετρα. Στο Μέριχα όμως μας κέρδισε η "Βεγγέρα". Το είχε δει η Σταυρούλα στο διαδίκτυο, ότι είχε πολύ καλές αναφορές. Έτσι είπαμε να το δοκιμάσουμε. Εγώ αντί να κάτσω στα καθίσματα, κάθισα στο πεζούλι, βάζοντας τα πόδια μου μέσα στην θάλασσα. Με βλέπει η καταστηματάρχης και μου φέρνει ένα μαξιλάρι λέγοντάς μου: "Γιαυτό τα έχουμε!!!" Χωρίς πολύ καθυστέρηση, ήρθε και η Σταυρούλα για θαλάσσιο ποδόλουτρο μετά πρωινού...

Παραθαλάσσιο πρωινό....

...και η απρόσμενη παρέα...

Έλα ντε που μας πήραν χαμπάρι τρία παπάκια. Μπήκαν στο νερό και ήρθαν να πάρουν ένα μεζεδάκι, που με χαρά τους το δώσαμε. Χαλαρώσαμε απολαμβάνοντας το πρωινό, μεσημεριανό και εννοείται το βραδινό. Δεν κουνήσαμε ρούπι. Αργά το βραδάκι γυρίσαμε στην Κανάλα για ύπνο. Βλέπετε την επομένη τα χαράματα θα πήγαινα για βουτιά....
Ξύπνησα χαράματα, σαν τον κλέφτη για να μην ξυπνήσω την Σταυρούλα. Τα είχα φορτώσει όλα από βραδύς. Ο τόπος ήταν μόλις δύο λεπτά με το αμάξι. Ντύθηκα και βούτηξα τραβώντας για τον κάβο. Είχε ένα 5-6 μποφόρ ΒΒΔ. Σκέφτηκα να πάω προς τον κάβο για να με φέρει ο καιρός πίσω. Πήγα στα ρηχά, τίποτε. Η απόλυτη νέκρα. Τα νερά κρύα, 22 C. μόλις πέρναγε τα -15μ, η θερμοκρασία έπεφτε στους 19 C!!! Αυτό και μόνο έφτανε να μην κυκλοφορεί τίποτα. Ανοίχτηκα και έφτασα στην ξέρα. Ένας πολύ όμορφος βυθός απλωνόταν μπροστά στα μάτια μου. Μεγάλα μονόπετρα, ωραίες σειρές από πλάκες φάνηκαν μπροστά μου. Έκανα πολλά καρτέρια και ψαχτίρια αλλά τίποτα. Έναν μεγάλο ροφό (καμιά 10ρια κιλά) είδα να φεύγει σε μια βουτιά. Το ψάρι καθόταν μακριά, δίπλα σε μια πλάκα και μόλις ξεκόλλησα από τα -25μ., πήρε τον δρόμο για τα πολύ βαθιά. Έκανα ένα πλανάρισμα μήπως..... Γύρισα στο κεφάλι της ξέρας και έπιασα τρις σκάρους για να τους φάμε με την Σταυρούλα. Λίγο πριν φύγω, είδα πολύ ψιλό μαζεμένο σε μια μεριά της ξέρας. Έκανα ένα τελευταίο καρτέρι μήπως.... Δεν φάνηκε τίποτα. Στο τέλος του καρτεριού μου, σύρθηκα προς τον γκρεμό μήπως και δω κάτι καλό. Ένας ωραίος σαργός κάνοντας τα γνωστά του νάζια (κολυμπώντας πότε δεξιά, πότε αριστερά) με πλησίαζε αργά. Είχα βολή, αλλά μιας και το ψάρι όλο και πλησίαζε, αποφάσισα να τον περιμένω. Όταν είχα την εντύπωση ότι ετοιμαζόταν να φύγει του έριξα. Τον έπιασα και πήρα δρόμο για τον γυρισμό.

Η βολή....

....και το αποτέλεσμα...

Όπου και να βούτηξα στο νησί, το ίδιο σκηνικό παιζόταν. Ένα καλό ψάρι δεν έπιασα. Αυτό δεν με πειράζει. Αυτό που με ενοχλεί είναι πέραν του ροφού δεν είδα κανένα μεγάλο ψάρι. Το βράδυ (όπως και τα περισσότερα) φάγαμε στο "Αρχιπέλαγος".  Η νοστιμιές της κ. Ελένης απέρίγραπτες!!! 

Βλέπετε ο Ισίδωρος ήταν απόλυτα πιστικός για το που θα βρούμε καλό φαΐ. Φυσικά είχε δίκιο....

 Η Κολόνα.

Την προτελευταία ημέρα αποφασίσαμε να πάμε στην Κολόνα. Είδαμε τον χάρτη και κατά το μεσημέρι ξεκινήσαμε. Ο δρόμος μια χαρά μέχρι την τελευταία ανηφόρα. Ένας πολύ στενός τσιμεντένιος δρόμος που δεν χωράει άλλο αμάξι. Ευτυχώς ούτε στο πήγαινε αλλά ούτε στο έλα συναντήσαμε κάποιο αμάξι. Και φτάσαμε στην Κολόνα. Μια στενή λουρίδα άμμου συνδέει τη Κύθνο με το νησάκι της Κολόνας. Ένα μέρος με καταγάλανα νερά, απίστευτης ομορφιάς. Νομίζεις πως βρίσκεσαι κάπου εξωτικά. Και όμως είσαι στην Ελλαδάρα μας. Αυτά βλέπουν οι διάφοροι Ευρωπαίοι και μη και μας έχουν βάλει στο μάτι από την ζήλια τους. Αυτό μόνο  φτάνει. Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος στην Γη που θα δει αυτή την ομορφιά και δεν θα πάθει πλάκα. Και πόσα άλλα τέτοια μέρη υπάρχουν στην Ελλαδάρα μας!!! Διαλέξαμε ένα μέρος και βουτήξαμε. Η Σταυρούλα για μπάνιο και εγώ για ψάρεμα. Κολύμπησα, έφτασα στην Κολόνα και πήγα από την έξω της μεριά. Παντού νέκρα. Τι πλαναρίσματα, τι καρτέρια, τι ψαχτήρια έκανα τίποτα. Σε κάποια βουτιά είδα μια καλή στείρα. Ακολούθησα όσο μπορούσα το ψάρι και αναδύθηκα. Αφού ξεκουράστηκα βούτηξα εκεί που το είδα τελευταία φορά. Έφτασα στην βάση του μονόπετρου και στο βάθος είδα μια σκούρα σκιά να με κοιτάει. Χωρίς πολλά λόγια ευθυγράμμισα το ψαροτούφεκο και πάτησα στην σκανδάλη. Τράβηξα το ψάρι κοντά μου και με μεγάλη απογοήτευση είδα ότι επρόκειτο για ένα κιλίσιο ροφάκι. Δυστυχώς η βολή πάνω στο κεφάλι δεν του άφηνε περιθώρια για να ζήσει. Πήρα τον δρόμο για τον γυρισμό και σε μια πλάκα έπιασα έναν μισόκιλο σαργό και αποφάσισα να βγω. Στην παραλία ήταν η Σταυρούλα, αλλάξαμε και φύγαμε.

Κολόνα, ένα από τα μεγαλεία της Ελλαδάρας!!!!!

Γυρνώντας από την Κολόνα, κάναμε μια στάση στην παραλία της Απόκρουσης. Τώρα γιατί την λένε  έτσι ένας Θεός ξέρει.
"Λες να έκανε καμιά καλή απόκρουση κανένας τερματοφύλακας εδώ; " ρώτησα την Σταυρούλα που λύθηκε στα γέλια. Πήγαμε στην άκρη της παραλίας, καθίσαμε στην σκιά και στρώσαμε το απλό, αλλά βασιλικό μας δείπνο. Μετά πλύναμε στην θάλασσα τα ροδάκινα και το δείπνο τέλειωσε ειδυλλιακά. Η απόλυτη ηρεμία. Δεν ακουγόταν τίποτα.

Η Απόκρουση...ποιανού άραγε;;;

Ένας ελαφρύς παφλασμός από το ανύπαρκτο κύμα ακουγόταν που και που. Τότε ξεκίνησε το τραγούδι του ένας λυράρης τζίτζικας. Ένα μονότονο τραγούδι που ταίριαζε απόλυτα στην ηρεμία του τοπίου. Εγώ βρήκα την ευκαιρία να ξαπλώσω και έκλεισα τα μάτια μου απολαμβάνοντας το τραγούδι του. Που και που τον συνόδευε και ένας δεύτερος τζίτζικας. Και ξαφνικά όλα σιώπησαν. Δεν ακουγόταν τίποτα. Μάλλον με είχε πάρει ο ύπνος και δεν το είχα πάρει χαμπάρι. Δεν ξέρω πόση ώρα είχε περάσει, αλλά με ξύπνησε η Σταυρούλα που πετάχτηκε. Ανοίγοντας τα μάτια μου βλέπω μια μεγάλη ακρίδα να προσγειώνεται στις πέτρες, περίπου ένα μέτρο μακριά μας.
"Τι συμβαίνει;" την ρώτησα.
"Μια μεγάλη ακρίδα ήρθε περπατώντας στην άμμο και μόλις με πλησίασε πήδηξε πάνω μου!!!" μου απάντησε.
"Μάλλον αρσενική θα ήταν... Και εγώ στην θέση της το ίδιο θα έκανα!! Σε σένα θα ερχόμουν και όχι σε εμένα..." είπα γελώντας. Όμως ο ακρίδος είχε κάνει την ζημιά του. Μάταια προσπάθησα να ξανακοιμηθώ...  είχε έρθει η ώρα για να φύγουμε....
Το επόμενο πρωινό στο μπαλκόνι ήταν παρόν ένας τζίτζικας. Δεν νομίζω ότι ήταν ο ίδιος χτεσινός λυράρης, αλλά κι αυτός δεν υστερούσε με την μουσική του.

Ο λυράρης του αποχαιρετισμού!!!

Μάλλον είχε έρθει να μας αποχαιρετίσει, γιατί το απόγευμα δυστυχώς φεύγαμε.
Μπορεί ψαρευτικά στην Κύθνο να τα πήγα χάλια, αλλά η ηρεμία του νησιού και η καλοσύνη των ανθρώπων του, θα είναι πάντα μια καλή δικαιολογία για να την ξαναεπισκεφτούμε....

Ένα ψάρεμα όλο εκπλήξεις!!!

Τα τρία από τα τέσσερα είδη...

Φωτογραφίες-video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ.

Η αρχή...

Μπορεί μια από τις βασικότερες ασχολίες μου να είναι το ψάρεμα, αλλά υπάρχουν και πολλές άλλες κατά την διάρκεια της παραμονής μου στο αγαπημένο μου νησί της Καρπάθου. Έτσι μάζεψαμε φραγκόσυκα με τον Farmer John. Έχει τεσσάρων ειδών φραγκόσυκα. Το κλασικό Καρπάθικο, τα κίτρινα, τα μοβ και τα μεγάλα μοβ. Τα μεγάλα μοβ ωριμάζουν στο τέλος του Αυγούστου με αρχές Σεπτεμβρίου. Αυτά θα πρέπει να τα περιμένω αργότερα και μου αρέσουν πάρα πολύ. Επειδή ο πατέρας αναλαμβάνει το καθάρισμα των ψαριών, εγώ καθαρίζω τα φραγκόσυκα. Αφού τελειώσω, θα μπουν στο ψυγείο για να τα απολαύσουμε παγωμένα. Δεν ξέρω αν σας αρέσουν, αλλά εγώ τα τρώω πέντε-πέντε!!!

...και το τέλος....

Μετά ήρθε η σειρά του θυμαριού. Κοντεύει να μου τελειώσει κι έτσι το απόγευμα πήγα και μάζεψα αρκετό. Θα το ξεραίνω και μετά θα μπει σε ένα γυάλινο βάζο, από όπου βάζω στα φαγητά, σαλάτες κλπ. Μου αρέσει πάρα πολύ η γεύση του. Μόνο στο γάλα δεν βάζω χαχα!

Το θυμάρι στην φύση..

... το μαζεμένο..

... και το σπορείο του Farmer John!!

Το μετεωρολογικό δελτίο έλεγε ότι ο καιρός θα χαλάσει κι έτσι αποφάσισα να πάω για μια βουτιά πρωί-πρωί. Ξύπνησα στις 5:15 πμ. Κοίταξα έξω και ήταν σκοτάδι. Ξανάπεσα για ύπνο και ξύπνησα στις 5:50 πμ. Μόλις που έβλεπες έξω. Πήρα τον εξοπλισμό και τράβηξα για το μέρος που είχα πιάσει το μεγάλο σαλάχι. Ντύθηκα και βούτηξα με ανυπομονησία μπορώ να πω.
Δεν έχω κολυμπήσει πέντε λεπτά, κι ένας ροφός περίπου τρία κιλά τρέχει και μπαίνει σε μια πλάκα κάτω από τα πόδια μου. Το βάθος είναι περίπου τρία μέτρα. Η πρώτη έκπληξη!!! "'Εφαγα" την πλάκα, αλλά δεν είδα τίποτα. Την έψαξα πόντο-πόντο. Τίποτα! Ο ροφός άφαντος. Που χώθηκε το άτιμο για ψάρι;;; Προχώρησα και έπιασα έναν σαργό 400 γρ. περίπου. Μετά έπιασα δυο καλά μπαρμπούνια. Καθώς προχωράω η ματιά μου πιάνει κάτι περίεργο σε μια σκιά. Είναι ένας περίεργος κοκωβιός. Το κεφάλι του είναι μαύρο και το υπόλοιπο σώμα του κόκκινο. "Πρέπει να είναι οπαδός της Milan!!!" σκέφτηκα χαμογελώντας. Πήρα το πλάνο που ήθελα και συνέχισα το ψάρεμά μου.

Ο οπαδός της Milan!!!

Τότε φάνηκαν οι πρώτοι οι σκάροι. Έπιασα τρεις καρτερεύοντας, που ήταν και οι πιο μεγάλοι. Καθώς καρτέρευα στο απύθμενο βάθος του 1,5 μέτρων, εμφανίστηκε η δεύτερη έκπληξη. Ένας μεγάλος λούτσος 5-6 κιλών, με παρατηρεί, αλλά είναι οριακά εντός βολής. Σπρώχνω με το χέρι μου, για να τον πλησιάσω, σημαδεύω και ρίχνω την ώρα που έφευγε το μεγάλο ψάρι. Φυσικά αστόχησα. Ο μεγάλος κυνηγός ανέπτυξε ταχύτητα και τον έχασα στο μπλε. Ήταν μια βολή απελπισίας μπορώ να πω. Σιγά-σιγά ο καιρός αγριεύει. Όμως είχα αρκετή ώρα για ψάρεμα. Προχώρησα λίγο πιο κάτω και έπιασα έναν ακόμη σαργό. Σε ένα καρτέρι, την ώρα που κοιτάζω πίσω μου, βλέπω έναν λούτσο. Τον είδα πάλι άλλη μια φορά. Δεν ξέρω αν ήταν το ίδιο ψάρι. Αποφάσισα να κάνω έναν μεγάλο κύκλο και να ξανάρθω στο ίδιο μέρος. Όντος μετά από περίπου 40' ξανακαρτέρευα για τον λούτσο, εκεί που τον είχα δει. Λες και το κατάλαβαν τα ψάρια έκαναν παρέλαση μπροστά μου. Στην αρχή ήρθαν κάποιοι σκάροι. Μετά πέρασαν κάποιοι σαργοί αρκετά καλοί.
"Ρίξε..." άκουγα τον εαυτόν μου.
"Δεν ήρθαμε για αυτούς ..." απάντησα
"Την χοντρή σάρπα που περνάει; Τον κέφαλο; ή τον μεγάλο σκάρο;"
"Όχι" μου απάντησα. Είχα κάνει περίπου 15 καρτέρια χωρίς να τον δω. Ψιλό-απογοητευμένος από την μη εμφάνιση του λούτσου, αποφάσισα να ρίξω σε ότι καλό θα μου έρθει. Τότε εμφανίστηκε ένας μεγάλος κέφαλος. Το ψάρι πρέπει να ήταν περίπου 1,5 κιλά. Κρύφτηκα όσο πιο καλύτερα μπορούσα και περίμενα να με πλησιάσει. Ξαφνικά το ψάρι άλλαξε πορεία ενώ εγώ τον κοιτούσα απορημένος. Καθώς γυρίζω το κεφάλι μου από την άλλη μεριά για να δω μήπως υπάρχει κάτι άλλο, βλέπω τον μεγάλο λούτσο. Είχε έρθει ανάμεσα στα βράχια και εγώ δεν τον έχω πάρει χαμπάρι. Γυρίζω το ψαροτούφεκο όσο πιο γρήγορα μπορώ. Το ψάρι ρέει μέσα στο νερό χωρίς να κουνάει τίποτα. Ενώ αρχίζει και απομακρύνετε, σημαδεύω και πατάω την σκανδάλη. Εκείνο το δευτερόλεπτο ήρθε ένα κύμα και με κούνησε. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα η βολή να γίνει ψηλά στον σβέρκο του ψαριού. Ο μεγάλος κυνηγός τινάχτηκε και προσπάθησε να ξεφύγει, προσπαθώντας να μπλέξει το σχοινί του όπλου μου, ανάμεσα στις πέτρες. Αν τα κατάφερνε, με μια απότομη κίνηση θα απελευθερωνόταν και... Η βέργα τον κρατάει από μια μικρή πετσούλα στον σβέρκο. Βλέποντας την όλη κατάσταση, άφησα το όπλο και κυριολεκτικά όρμισα στο ψάρι σκεπτόμενος: "Όχι, όχι..." Το ψάρι πήγαινε αριστερά- δεξιά και εγώ μαζί του. Κάποια στιγμή τραβώντας απαλά την πετονιά, έπιασα την βέργα. Ο μεγάλος κυνηγός έγειρε το κεφάλι του για να βαθύνει. Άρπαξα την ευκαιρία και βυθίστηκα μαζί του, χρησιμοποιώντας την βέργα υπέρ μου. Έσπρωξα το ψάρι με την βέργα και το εγκλώβισα στον βυθό. Με το άλλο μου χέρι έψαξα για τα βράγχιά του. Μόλις πέρασε μέσα σε αυτά ο αντίχειράς μου όλα είχαν τελειώσει. Ο 4,8 κιλών λούτσος χτυπήθηκε βίαια, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να τον αφήσω. Του έδωσα ένα γρήγορο τέλος με το μαχαίρι μου και φιλώντας το, αποφάσισα να βγω.

Ο μεγάλος κηνυγός...

Αντί όμως να γυρίσω από εκεί που είχα έρθει, αποφάσισα να πάω ανοιχτά στην φυκιάδα που είχα πιάσει το μεγάλο σαλάχι. Αν έβρισα άλλο σαλάχι είχα αποφασίσει να μην το πιάσω. Άλλωστε η κατάψυξη είχε πολλά κομμάτια ακόμη από τον προηγούμενο γίγαντα. Το ευχάριστο ήταν ότι είδα καμιά δεκαριά ροφάκια. Μέσα στην φυκιάδα έπιασα έναν καλό σαργό και με κάθετη βολή μια ωραία μουρμούρα. Σε μια μεριά έχει κάτι σίδερα στον βυθό. Σε κάποια από αυτά έχουν φυτρώσει κάτι καταπληκτικά διαφανή θαλάσσια φυτά-σπόγγοι. Ήταν πολυάριθμα και πολύ όμορφα. Τα χάζεψα και θαύμασα το μεγαλείο της Φύσης. για το πως μπορεί να μεταμορφώνει κάτι άσχημο (σκουριασμένες λαμαρίνες) σε κάτι τόσο εξωπραγματικά όμορφο.

Η Πανσοφία της Φύσης σε Όλο Της το Μεγαλείο!!!

Σκέφτηκα να πάω από την άλλη μεριά της φυκιάδας. Όταν έφτασα στο τέλος της, αποφάσισα να τελειώσει εκεί το ψάρεμά μου. Όμως με περίμενε μια ακόμη έκπληξη. Ενώ ετοιμάζομαι να φύγω, βλέπω ένα ψάρι να κάθεται πάνω στην άμμο. "Κέφαλος τραυματισμένος; Λαβράκι...." σκέφτηκα. Άνοιξα την υποβρύχια κάμερά μου, πήρα μια βαθιά ανάσα και βούτηξα. Καθώς πλησίαζα, το ψάρι κινήθηκε. "Μυλοκόπι.... σημάδεψε καλά να μην αστοχήσεις..." είπα στον εαυτό μου. Το πλησίασα όσο με άφησε, σημάδεψα και έπιασα ένα μυλοκόπι 2,2 κιλών. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη.

Μια σπάνια ομορφιά για μένα...

Είναι το τέταρτο μυλοκόπι που πιάνω. Με αγκαλιές, φιλιά και ευχαριστώντας τον Ύψιστο για τα υπέροχά Του δώρα βγήκα στην ακτή.

Όλα μαζί...

Κοίταξα το ρολόι μου. Είχαν περάσει τέσσερις ώρες και έγραφε 139 βουτιές!!!

Τα δύο μεγάλα..

Τακτοποίησα τα πράγματά μου και πήγα σπίτι, όπου έγινε της κακομοίρας. Βγάλαμε και τις απαραίτητες φωτογραφίες και κατάκοπος από την τετράωρη προσπάθεια, έπεσα με τα μούτρα στα γεμιστά της μάνας μου, που δεν κατάλαβαν τι τους χτύπησε....