Στο παραπέντε....

You may find this article in English at the end of the Greek version.

Title: The last minute... 

Φωτογραφία -  video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ

Το lockdown είχε ανακοινωθεί ότι θα ίσχυε από το βράδυ της ίδιας ημέρας. Έτσι δεν έχασα χρόνο και έφυγα με το που τελείωσε η δουλεία μου. Είχα μόνο τρεις ώρες πριν νυχτώσει κι έτσι όπου φύγει-φύγει. Τα είχα ήδη φορτώσει όλα για να είμαι έτοιμος και έτσι τα κατάφερα. Με το που έφτασα τέσσερις φίλοι με περίμεναν. 

Οι τέσσερις.... φίλο μου...

Τέσσερις κορμοράνοι κολυμπούσαν σαν να ήθελαν να με προϋπαντήσουν. Τους χάζεψα για λίγο, ζήλεψα την ανεμελιά και την ελευθερία τους. Ούτε κορονοϊό, ούτε άλλες έγνοιες έδειχναν να έχουν. Έπλεαν ανάλαφροι μέχρι που βούτηξαν και τους έχασα. Δεν περίμενα να βγουν στην επιφάνεια, αλλά πήγα να φορέσω την στολή μου. Ετοιμάστηκα σε χρόνο ντε-τε και βούτηξα για να ξεδώσω. Έκανα μερικές βουτιές για να ζεσταθούν τα πνευμόνια μου και ξεκίνησα τα καρτέρια μου. Στο πρώτο κιόλας καρτέρι, ενώ έχω ξαπλώσει πάνω στα φύκια, διακρίνω έναν σκούρο όγκο μπροστά μου. Κοίταξα καλύτερα και διέκρινα τι ήταν. Μια μικρή χελώνα η οποία είχε πάρει χαμπάρι την παρουσία μου. Γύρισα την κάμερα και σύρθηκα πάνω στα φύκια, πλησιάζοντας την χελώνα σιγά-σιγά. 

Η μικρή χελώνα..

Καθώς την πλησίασα, άρχισε σιγά-σιγά να επιταχύνει μέχρι που εξαφανίστηκε στο βαθύ γαλάζιο. Την αποχαιρέτησα και γύρισα στο ψάρεμά μου. Στο επόμενο καρτέρι πάνω στα φύκια, διακρίνω στο βάθος έναν καλό κέφαλο.

"Είναι μακριά... για να δούμε θα πλησιάσει???" αναρωτήθηκα. Περίμενα στο πόστο μου και ο κέφαλος ερχόταν προς το μέρος μου. Προχώρησε κι άλλο, τσιμπολόγησε μερικές φορές κάτι από τον βυθό. Μετά σηκώθηκε για να με δει καλύτερα, αλλά αυτό ήταν και το μοιραίο λάθος του. Είχα πολύ μεγάλο στόχο και τον πέτυχα. Ο κέφαλος προσπάθησε να φύγει αλλά ήταν αργά. Έτσι έπιασα το πρώτο ψάρι της ημέρας που ήταν πάνω από κιλό (1200 γρ.). 

Το πρώτο της ημέρας...

Ξανά καρτέρι στο τέλος της φυκιάδας. Ενώ περιμένω και δεν έχω δει τίποτα, ένας κέφαλος εμφανίζεται μπροστά μου. Το ψάρι είχε έρθει χαμηλά πάνω από τον βυθό τρώγοντας κι λόγω της θολούρας δεν τον πήρα χαμπάρι. Έκανε ένα μοιραίο λάθος. Αντί να φύγει για τα βαθιά και να τον χάσω, έστριψε για να με δει. Έτσι μου έδωσε μεγάλο στόχο και εγώ έπιασα έναν ακόμη κέφαλο του κιλού. Συνέχισα τα καρτέρια μου όταν παρατήρησα κάτι παράξενο στον αμμώδη βυθό. Στον επίπεδο βυθό, σε πολλές μεριές υπήρχαν λοφάκια από άμμο. Ένα μάλιστα ήταν διπλό. 

???

Έκανα καρτέρια αλλά δεν είδα τον κατασκευαστή. Πλησίασα τον διπλό λοφίσκο και περίμενα λίγο μήπως δω τον δράστη. Όταν αναδύθηκα είδα μια μικρή τρύπα στην κορυφή του διπλού λoφίσκου.

"Μάλλον ο κατασκευαστής είναι μέσα..." σκέφτηκα και προχώρησα παρακάτω. Καρτέρι στο καρτέρι περνούσε η ώρα όταν φάνηκαν στο βάθος μουρμούρες. Βουτώ και προσγειώνομαι στα όρια της φυκιάδας. Όμως οι μουρμούρες δεν πλησίαζαν. Περίμενα λοιπόν μήπως και... όταν ήρθε δίπλα μου μια κατσούλα. 

Η περίεργη κατσούλα...

Είναι ένα ροζ ψαράκι με σιέλ γραμμές σαν Αγγλικό σίγμα, κάθετες στο σώμα της. Περίμενα να δω τι θα κάνει. Με περιεργάστηκε την πρώτη φορά από κάποια απόσταση. Μετά γύρισε πάλι, πλησίασε την υποβρύχια κάμερα κι έριξε μια ματιά. Προχώρησε προς τα λάστιχα του ψαροτούφεκου λες και ήθελε να τα τσιμπολογίσει. Έφυγε για να γυρίσει πίσω, έριξε μια γρήγορη ματιά και απομακρύνθηκε σαν αν σκεφτόταν: "Αρκετά με αυτόν τον περίεργο..." Καθώς κολυμπώ στην επιφάνεια διακρίνω μια ακόμη χελώνα Καρέτα-καρέτα. Βουτώ και την πλησιάζω. Αυτή είναι πολύ πιο μεγάλη από την προηγούμενη. Όταν έφτασα αρκετά κοντά της, ακολούθησε την κατηφόρα του βυθού και χάθηκε στο μπλε. 

Η μεγάλη Καρέτα-καρέτα

Το ευχάριστο είναι ότι φέτος έχω δει πάρα πολλές χελώνες Καρέτα-καρέτα στα ψαρέματά μου, σε σχέση με άλλες χρονιές.... Όμως εμφάνιση των μουρμούρων με είχε βάλει σε σκέψεις. Πήρα την απόφαση να μην κυνηγήσω άλλους κεφάλους. Εξάλλου ο βυθός είχε αλλάξει όψη και είχε γίνει βραχώδης. Εδώ τριγυρνούσαν λαβράκια και τσιπούρες άλλες φορές. Σε ένα καρτέρι κι ενώ δεν φαίνεται τίποτε σπουδαίο, μια μεσαία μουρμούρα με τάσεις αυτοκτονίας εμφανίστηκε μπροστά αλλά λίγο μακριά μου. Το ψάρι κολύμπησε νωχελικά παράλληλα προς εμένα. Μου έδωσε όλο τον απαιτούμενο χρόνο να σημαδέψω και να πιάσω την πρώτη μου μουρμούρα. Στο επόμενο καρτέρι ένα κοπαδάκι από μικρές γόπες με γυροφέρνουν. Περιμένω να δω κάποιον κυνηγό. Όμως ένα κοπάδι από κεφάλους εμφανίστηκε από τα δεξιά μου. Λες κι είχαν ακούσει την απόφασή μου και παρέλασαν μπροστά μου. Εγώ απλώς τους παρακολουθούσα για να έχω ένα καλύτερο πλάνο. Συνεχίζοντας και ενώ έχω κρυφτεί ανάμεσα σε κάτι βράχια και περιμένω, διακρίνω μακριά και λίγο πλάι μου μια μεγάλη ουρά. Έχει και σύννεφα άμμου τριγύρω από το ψάρι.

"Μάλλον είναι μεγάλη μουρμούρα..." σκέφτηκα. Αν αναδυόμουν και βουτούσα ξανά, σίγουρα θα την έχανα. Θα με έπαιρνε χαμπάρι.....Έτσι λοιπόν σύρθηκα όσο πιο ήρεμα μπορούσα, τραβώντας με τα χέρια μου και όχι κουνώντας τα πέδιλα μου, για να αποφύγω τους κραδασμούς και πλησίασα την μουρμούρα. Εκείνη όλη αυτήν την ώρα απλά έτρωγε, σκάβοντας τον βυθό σηκώνοντας σύννεφα άμμου. Μόνο όταν είχα πλησιάσει αρκετά κοντά της, σηκώθηκε να δει τι ήταν αυτό που αισθάνθηκε. Χωρίς να χάσω χρόνο της έριξα στο κεφάλι και έπιασα μια ωραία μουρμούρα.

 

Η μεγάλη μουρμούρα...

Στο τέλος του ψαρότοπου υπάρχει ένα μεγάλο πέτρινο ζάρι. Είναι κατασκευασμένο από μπετόν και το χρησιμοποιούσαν μάλλον για κάποια παλιά ιχθυοκαλλιέργεια. Οι αλυσίδες υπήρχαν ακόμη. Πλησίασα και βούτηξα πίσω από το ζάρι. Είδα κάτι λάμψεις στον βυθό. Σύρθηκα λίγο ακόμη κι όταν είδα πιο ήταν το μεγαλύτερο ψάρι, σημάδεψα κι έριξα. Έπιασα μια σάρπα. Την ήθελα για να δω την γεύση της στο σούσι που ήθελα να φτιάξω. Δεν είδα τίποτε άλλο και βγήκα έξω. Εκεί δίπλα, πάνω στα ψηλά βράχια της παραλίας με περίμεναν τρις από τους τέσσερις "φίλους μου". Δεν γνωρίζω αν ήταν οι ίδιοι πρωινοί μου φίλοι, αλλά αυτό έχει ελάχιστη σημασία. 

Τρις από τους τέσσερις???

Μπήκα στο αμάξι κι οδήγησα δυο κόλπους παρακάτω. Δεν είχα πολύ χρόνο γιατί νύχτωνε. Βούτηξα και προχώρησα στον λασπώδη βυθό. Λίγο πιο κάτω ήταν το "καλό σημείο". Βούτηξα και προχώρησα λίγο πιο βαθιά. Όταν έφτασα εκεί που νόμιζα ότι έπρεπε να είμαι, καρτέρεψα. Μέσα την θολούρα εμφανίστηκαν αρκετές σκιές. Έψαχνα την πιο μεγάλη, η οποία εμφανίστηκε ελαφρώς στα δεξιά μου. Δεν περίμενα κάτι άλλο κι έτσι έριξα στο λαβράκι. Είδα την λάμψη του, το σπαρτάρισμά του, αλλά τίποτε άλλο. Δεν υπήρχε η παραμικρή αντίσταση....

"Αστόχησα??? " αναρωτήθηκα..."Μα η βολή ήταν στον στόχο... Πόσες φορές όμως έχω αστοχήσει σε σίγουρους στόχους... Πάρα πολλές..." απάντησα στον εαυτό μου και μάζεψα το σκοινί που κατέληγε στην βέργα του ψαροτούφεκου. Όμως αισθανόμουν πιο βαριά την βέργα, καθώς μάζευα το σχοινί. Με ανυπομονησία το μάζεψα γρήγορα, όπου πάνω στην βέργα με περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη. Όπως έστριψε το λαβράκι για να φύγει, η βέργα το πέτυχε πίσω στην πλάτη και του βγήκε ανάμεσα στα μάτια, σκοτώνοντάς το ακαριαία. Αυτός ήταν ο λόγος που δεν μου έφερε την παραμικρή αντίσταση κι εγώ νόμισα ότι είχα αστοχήσει. 

Επιτέλους...

Περιχαρής μάζεψα το πολύτιμο τρόπαιό μου και βγήκα. Άλλωστε είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει. Έβγαλα τις φωτό που ήθελα και πήρα τον δρόμο του γυρισμού. Ποιος ξέρει πότε θα μπορέσω να ψαρέψω ξανά λόγω του lockdown? 

Τέλος για σήμερα...

Translation of the above article. 

Title: The last minute... 

Photo-video: Zacharias Skevofilax

The lockdown was announced and was going to be enforced late in evening of this day. So I did not want to lose this last opportunity and I left when my job was over. I had only three hours before nightfall. I had already loaded all my diving gear and drove away. When I arrived, four friends were waiting for me. (1st Picture:My four...friends...) Four cormorants were swimming as if they were waiting me. I gazed at them for a while, I envied their carelessness and freedom. Neither coronavirus nor any other worries seemed to bother them. They were floating as they were weightless, then dived and I lost them from my sight. I did not wait them to surface, but I went to put on my diving gear. I got ready in no time and dived at once. I did some shallow diving to warm up my lungs and started my ambushes. In the very first ambush, while I was lying on the seaweed, I saw a dark object in front of me. I took a closer look and saw what it was. A small loggerhead sea turtle (Caretta-caretta), that had seen me. I turned around my underwater camera and crawled on the seaweeds, slowly approaching the turtle.(2nd Picture: The small loggerhead sea turtle...) As I approached it, slowly began to accelerate until it disappeared into the deep blue. I goodbyed the small sea turtle and contιnued my spearfishing. In the next ambush on the seaweed, I saw in the background a good size mullet (Mugil cephalus).

"It's far away... let see if it will approach me???" I wondered. I maintained my position while the mullet continued approaching me. The mullet continued swimming towards my position, while nibbling the seabed. Then it got up to get a better look at me, but that was also its fatal mistake. I had a very big target in front of me and I got it. The mullet tried to swim away but it was too late. So I caught the first fish of the day that was over a kilo (1200gr.) (3rd Picture:The first one of the day...). Ambushing again at the end of the seaweed. While I was waiting, a mullet suddenly appeared in front of me. The fish was swimming very close to the sea floor while eating and due to the blurry water, I did not realised its presence. It made a fatal mistake. Instead of swimming to deep waters and definitely loose it, it swam around me to get a better look at me. So it gave me a big target and I caught another mullet about a kilo. I continued my ambushes when I noticed something strange on the sandy bottom. On the flat bottom, in many places there were small hills of sand. One of them was double           (4th Picture:???). I continued my ambushes trying to find out who was the builder of these sandy hills, but I did not find it. I approached the double hill, waiting to see the builder. As I emerged I saw a small hole in the top of the double hill.

"Probably the builder is inside ..." I thought and proceeded with my spearfishing. Ambush after ambush, the time passed when striped sea-breams (Lithognathus mormyrus) appeared in the background. I dived and landed on the seabed. But the striped sea-bream did not approach me. So I was waiting in case that... when a pearly razorfish (Xyrichtys novacula) swam next to me. (5th Picture: The curious pearly razorfish...) It is a pink fish with light blue lines like es, perpendicular to its body. I waited to see what it would do. It observed me from a distance. Then it turned, approached the underwater camera and glanced at it. It swam towards the speargun as if he wanted to take a bite off it. It left to turn back, took a quick glance and swam away as it was thinking: "Enough with this strange creature..." As I swam to the surface I saw another loggerhead sea turtle . I dived and approached it. This turtle was much larger than the previous one. When I got close enough to it, the turtle followed the deep slope of the seabed and got lost in the deep blue.(6th Picture:  The loggerhead sea turtle ). It is exciting that I have seen so many loggerhead sea turtles in my fishing trips this year, compared to other years. On the other hand, the appearance of the striped sea-breams put me in thoughts. So I decided not to chase any more mullets. Besides, the seabed had changed and become rocky. Sea basses (Dicentrarchus labrax) and gilt-head (sea) breams (Sparus aurata) used to roam here. In an ambush and while nothing great seems to appear, a medium size striped sea-bream with suicidal tendencies appeared in front but it was a bit away from me. The fish swam lazily parallel to me. It gave me all the time I needed to aim and finally caught my first striped sea-bream. At the next ambush, a flock of small bogue (Boops boops) surrounded me. I was expecting to see a predator. But instead a school of mullets appeared from my right. It was as if they knew my decision and paraded in front of me. I was just followed them with the underwater camera to get a better video. Continuing and while I was hiding among some rocks and waited, I saw a big tail a bit far from me. Sand clouds were all around the fish.

"It's probably a big striped sea-bream..." I thought. If I emerged and dived again, I would definitely scared it. It would realise my presence..... So I crawled as calmly as I could, pulling my body with my hands and not using my fins to swim in order to avoid any vibration as I was approaching the striped sea-bream. All this time the fish was eating, digging the seabed creating sand clouds. Only when I got close enough to the fish, the striped sea-bream got up to see what it was approaching. Without wasting any time, I shot the striped sea-bream on its head and caught a nice fish.     (7th Picture: The big striped sea-bream...). At the end of the fishing spot there is a large stone that looked like a dice. It was made of concrete and was probably used for some old aquaculture. The chains were still there. I approached and dived behind the dice. I saw some flashes, in the blurry waters, at the sea floor. I crawled a little more, when I saw the biggest fish, I aimed and pulled the trigger. I caught a salema porgy (Sarpa salpa). I wanted to make a sushi with the salema porgy, wondering how it would taste. I did not see something else worth catching and went out. Right there, on the high rocks of the beach, three of my four "friends" were waiting for me. I do not know if they were my morning friends, but that did not matters at all. (8th Picture: Three out of four???). I got in the car and drove a couple kilometres further down. I did not have much time because it was getting dark. I dived and landed on the muddy bottom. A little further down was the "best spot". I dived and descend a little deeper. When I got to the spot where I thought I should be, I waited on the seabed. Several shadows appeared in the blur. I was looking for the biggest one, which appeared slightly to my right. I was not expecting anything else so I pulled the trigger at the sea bass. I saw its shine, its writhe, but nothing else. There was not the slightest resistance ...

"Did I miss ???" I wondered... "The shot was on the target... But how many times have I missed at targets that I was sure of the outcome... Too many ..." I answered myself and reeled in the rope that was connected to the spear. But I felt it heavier as I reeled in the rope. With impatience I reeled it in quickly, where a pleasant surprise was waiting me. As the seabass turned to leave, the spear stroke it in the back and came out between its eyes, killing it instantly. That was the reason why I did not feel the slightest resistance and I thought I had missed. (9th Picture: At last...). Happily I picked up my precious trophy and left. Besides, it was getting dark. I took the photos I wanted and took the road back home. Who knows when I will be able to fish again because of the lockdown? (10th Picture:Done for today...)

Άστεγα Χριστούγεννα....

You may find this article in English at the end of the Greek version.

Title: Homeless Christmas... 

Φωτογραφία: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ

....με ανάμεικτα συναισθήματα ξεκίνησα να γράφω αυτό το άρθρο...

Όλα άρχισαν με το lockdown... Από ότι είπαν οι ειδικοί, επιτρεπόταν το κολύμπι ανοικτής θαλάσσης, αλλά απαγορευόταν η κάθε είδους ερασιτεχνική αλιεία!!! Έτσι λοιπόν βρήκα μια παραλία στην περιοχή μου και ξεκίνησα τις προπονήσεις μου. Που να ήξερα τι θα ακολουθούσε!!! Πήγαινα περίπου 2 με 3 φορές την εβδομάδα και κολυμπούσα. Έκανα τις βουτιές μου, τις άπνοιές μου και χάζευα τα ψάρια που περνούσαν τριγύρω μου. Σχεδόν κάθε φορά που πήγαινα για βουτιά, έψαχνα μήπως υπήρχε κάποιο καλύτερο μέρος για να βουτήξω. Έτσι μια μέρα πήγα στο τέρμα της παραλίας. Εκεί συνάντησα δύο ανθρώπους να λιάζονται στο ζεστό χειμωνιάτικο ήλιο. Τους χαιρέτησα και πήγα σε μια γωνιά να ντυθώ. Χωρίς να με πλησιάσει, ο ένας μου έπιασε την κουβέντα. Μιλήσαμε κυρίως για το ψάρεμα και του άρεσαν ιδιαίτερα τα μακριά μου πέδιλα. Βουτούσε κι εκείνος στο παρελθόν, αλλά δεν μπορούσε πια, γιατί τον πονούσε το πόδι του. Καθώς ντυνόμουν είδε την μπλε σαπουνάδα στο μπουκάλι και την πέρασε για γαλαζόπετρα. Με πολύ ευγένεια μου έκανε την σύσταση να μην την χρησιμοποιήσω για τα χταπόδια, γιατί καταστρέφονται τα θαλάμια τους. (Οι στολές που χρησιμοποιώ χρειάζονται σαπουνάδα ή να βραχούν καλά για να φορεθούν, αλλιώς θα σκιστούν). Χαμογέλασα και του εξήγησα την χρήση του γαλάζιου υγρού. Ένα δυνατό γέλιο ακούστηκε και μετά μου ζήτησε συγνώμη. Εγώ τους χαιρέτησα και βούτηξα.... Συναντηθήκαμε πολλές φορές καθώς περνούσαν οι μέρες, οι εβδομάδες. Ήταν δύο άστεγοι που έμεναν σε ένα ερειπωμένο χάλασμα. Σπίτι δεν το έλεγες. Αυτοί οι δύο που στο ήλιο δεν είχαν μοίρα, είχαν μαζέψει και περιποιόντουσαν τέσσερα αδέσποτα σκυλιά!!! 

Ο Μιλτιάδης & εγώ...

Ο Μιλτιάδης ήταν ο πιο ομιλητικός και ο φίλος του από την Αίγυπτο τον έλεγαν Μάρκο. Είπαμε πολλά, διηθηθήκαμε ο ένας στον άλλον ιστορίες. Εντύπωση μου έκανε η αξιοπρέπεια των δύο. Θα μπορούσαν να ζητάνε κάθε φορά που τους συναντούσα, τα πάντα. Όμως, όσες φορές τους ρώτησα αν χρειάζονταν κάτι, η απάντηση ήταν πάντα η ίδια: "Τίποτα, να' σαι καλά" !!!

Αυτό ήταν ένα μάθημα ζωής. Είναι δυνατόν εν έτη 2020 να υπάρχουν άστεγοι στην Ελλάδα, στον Δυτικό πολιτισμό; Που είναι άραγε αυτός ο πολιτισμός μας; Εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ ξοδεύονται δεξιά και αριστερά άσκοπα και δεν μπορούν να εξαλείψουν την πείνα;

Ρε παιδιά, που πήγε εκείνο το "Αγαπάτε Αλλήλους"???

Ο Μάρκος...

Μια από τις ημέρες που τους επισκέφθηκα, τους πήρα ότι μου ήρθε στο μυαλό. Με πολύ δυσκολία κατάφερα να τους πείσω να τα πάρουν. Βλέπετε δεν μου έλεγαν τι χρειάζονταν κι έτσι έπρεπε να το μαντέψω.... Μετά από αρκετή ώρα γύρισα σπίτι. Με είχε πιάσει και μια λιγούρα κι άνοιξα το ψυγείο. Δεν ήξερα τι να πρωτοδιαλέξω. Ένιωσα τέτοια ντροπή που το έκλεισα χωρίς να πάρω κάτι. Άλλοι να μην ξέρουν τι έχουν κι άλλοι να μην έχουν ένα πιάτο φαΐ.... Δεν εννοώ να ζήσουμε μέσα στην μιζέρια. Δεν εννοώ να απαρνηθούμε τα χρήματα. Τα χρήματα στην εποχή που ζούμε είναι μια πολύ δυνατή ενέργεια. Αν την απαρνηθείς τότε θα απομακρυνθεί, και τα βιώματα από την έλλειψή της δεν θα είναι και τόσο ευχάριστα. Από την άλλη αν γίνουμε σκλάβοι της, τότε χάσαμε όλο το μεγαλείο αυτής της ενέργειας. Γιατί αυτή η ενέργεια κρύβει ένα τεράστιο μεγαλείο μέσα της. Αν χρησιμοποιηθεί κατάλληλα, μπορεί να απαλύνει τον πόνο πολλών συνανθρώπων μας. Τότε αυτό που θα νιώσεις είναι τόσο σπουδαίο, τόσο μαγικό... Τότε γεύεσαι την πραγματική αξία αυτής της ενέργειας, αλλά με μια προϋπόθεση.  Ότι κάνουμε, το κάνουμε για τον συνάνθρωπό μας κι όχι για να μας πουν μπράβο, γιατί τότε ότι κάναμε δεν μετράει. Είναι σαν να μην κάναμε τίποτα. Ωφελείται ο αποδέκτης μεν, αλλά στο δικό μας ταμείο δεν μπήκε τίποτα δε. Βλέπετε Αυτοί που Είναι εκεί ψηλά, Μπορούν και διαβάζουν τις καρδιές μας, Μπορούν και Γνωρίζουν τον λόγο της κάθε μας πράξης. Όπου λοιπόν εμφανίζεται ο εγωισμός, δεν μετράει υπέρ μας η καλή πράξη, όσο μεγάλη κι αν ήταν. 

Ας αρπάξουμε την ευκαιρία και να αδράξουμε στις φετινές γιορτές το Πνεύμα των Χριστουγέννων, δείχνοντας καλοσύνη στους συνανθρώπους μας. Είναι το μόνο που μας έχει απομείνει. Υπάρχει μια πανδημία που μας επηρεάζει όλους, ανεξαρτήτως κοινωνικής ή/και οικονομικής τάξης. Η κλιματική αλλαγή τα ίδια. Ο χρόνος κυλά πολύ πιο γρήγορα. Έχουμε την αίσθηση ότι έχουμε λιγότερο χρόνο καθημερινά. Κι έτσι είναι. Με κάθε δευτερόλεπτο που περνά, ο χρόνος μας πάνω στην Γη μειώνεται. Δεν έχουμε έρθει για να ζήσουμε απ' αόριστον εδώ στον χωμάτινο αυτόν κόσμο. Καλούμαστε να αποφασίσουμε με ελεύθερη βούληση, τι πορεία θα ακολουθήσει ο καθένας μας. Μόνο που εδώ λαμβάνονται υπόψη οι πράξεις μας, γιατί κάνουμε ότι κάνουμε, και όχι τα ευχολόγια και οι φανφάρες που είναι τόσο έντονες στην εποχή μας. Είμαστε τόσο ευλογημένοι, ας μην επιλέξουμε να ζούμε στην μιζέρια.....

Με αυτές τις σκέψεις και προβληματισμούς, σας εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου Καλά Χριστούγεννα και ένα Φωτισμένο Νέον Έτος. 

Translation of the above article. 

Title: Homeless Christmas...

Photo: Zacharias Skevofilax

... with mixed feelings I started writing this article... 

It all started with the covid 19 lockdown... The experts decided: swimming in the open sea was allowed, but amateur fishing was forbidden!!! So I found a beach close-by and started my training. I had no idea what was going to follow!!! I was going about 2 to 3 times per week and dived. I did my dives, my ambushes (without a speargun) and I was looking around as the fish were passing-by me. Almost every time I went for diving, I wondered if there was a better place to dive on this sea shore. So one day, I went to the far end of the beach. There I saw two people sunbathing under warm winter sun. I greeted them and went to a corner to get dressed. Without approaching me, one of them started a conversation. We mainly talked about fishing and he especially liked my long diving fins. He used to dive in the past, but he could no longer, because his leg was hurt. While I was getting dressed, he saw the blue soap in the bottle and thought it was a blue chemical that was used to catch octopus. Very kindly advised me not to use it for octopuses, because their chambers would be poisoned. (The diving uniforms I use, need soap suds or need to get very well wet to wear them, otherwise they will be torn). I smiled and explained to him the use of the blue liquid. I heard a loud laugh and then he apologised to me. I greeted them and dived.... We met many times as the weeks passed. They were two homeless people living in some ruins. You could not call these ruins home. These two who had practically nothing, had gathered and took care four stray dogs!!! Miltiades was the most talkative one and his Egyptian friend was called Marco. (1st Picture: Miltiades & me...) We talked a lot, telling each other stories. I was impressed by their dignity. They could ask for many things/goods every time I met them. But every time I asked them if they needed something, the answer was always the same. Nothing, thank you!!! This was a life-time lesson. How is it possible in 2020 to have homeless people in Greece, in Western civilisation? Where is our civilisation? Hundreds of millions of euros are spent unnecessarily and cannot eradicate hunger? Hey guys, where did that: "To Love Each Other" go ???             (2nd Picture: Markos...)

One of the days I visited them, I brought them what ever I thought they might needed. It took me a while to persuade them to take the goods I brought them. They never told me what they needed and so I had to guess.... After a while I returned to my home. I was a bit hungry and I opened the refrigerator. I did not know what to choose to eat. I felt so ashamed that I closed it without eating anything. Others do not know what they have in their possession and others do not have a single plate of food... I do not mean to live in misery. I do not mean to give up money. Nowdays, money is a very powerful energy. If you deny the money-energy, then it will move away and the experiences of its absence will be unpleasant. On the other hand, if we become its slaves, then we have lost all the greatness of this energy, since it is hidden inside it. When used properly, it can alleviate the pain/sores of many of our fellow human beings. Then you will feel so great, so amazed... At that point, you have tasted the true value of this energy. 

But this must be done under the following condition. Whatever we do, we do it for our fellow man and not to be applauded, because then what we did, does not count for us. It's like we did nothing. You see, Those Who are up above, They are able reading our hearts. They know the reason of our every action. So whenever egoism appears in good deeds, no matter how great these deeds may be, they do not count in our favour.

Let us seize the opportunity and let us seize the Christmas Spirit by showing kindness to our fellow human beings. It's all we have. There is a pandemic that affects us all, regardless of social and/or economic status. The climate change affects us too. Time flows much faster. We are experiencing the feeling that we have less time every day. And so it is. With each passing second, our time on Earth decreases. We did not come to live indefinitely in this world. We are called to decide, based on our free will, what path each of us will follow. Here only our actions are taken into account and not what we declare doing.

We are so blessed, let us not choose to live in misery ....

With these thoughts and questioning, I wish you from the bottom of my heart Merry Christmas and an Enlighten new Year.

Συνάντηση με ένα τραυματισμένο αρχαίο ον.....

You may find this article in English at the end of the Greek version.

Title: Meeting a wounded ancient being.....

Φωτογραφία -  video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ  

Η εποχή μύριζε μπαρούτι και το 2ο lockdown ήταν προ των πυλών. Τα ΜΜΕ και ειδικά η τηλεόραση προσπαθεί να σπείρει τον φόβο και την ανασφάλεια. Τα περισσότερα ρεπορτάζ έχουν να κάνουν με το δράμμα ή τον πόνο κάποιου συνανθρώπου μας, για να μας πείσουν ότι η κατάσταση είναι έτσι όπως μας την περιγράφουν. Αηδιασμένος από την όλη κατάσταση, αποφάσησα να προλάβω και πήγα ένα ακόμη ψάρεμα, πριν το απαγορεύσουν. Βλέπετε ο κορονοϊός κολάει ιδιαίτερα όταν ψαρεύει κάποιος και μάλιστα όταν κάνει υποβρύχιο ψαρεμα. Έτσι αποφάσισαν οι ειδικοί στο θέμα!!!

Με αυτές τις σκέψεις, έφτασα εκεί που ήθελα και άρχισα να ετοιμάζομαι. Μέσα στην μαυρίλα που υπήρχε στην ατμόσφαιρα, την ανασφάλεια, τον φόβο και την τρομολαγνεία της εποχής μας, κάτι μου τράβηξε το βλέμμα. Ανάμεσα στα βότσαλα της παραλίας, ανάμεσα στις πέτρες, ένα μικρό φυτό είχε ξεπροβάλει. Η φύση, μου έδειχνε το μεγαλείο της, απλά, όμορφα, ταπεινά. 

Το μεγαλείο της Φύσης!!!

Κοίταξα το λιλιπούτειο φυτό, το οποίο φύτρωσε σε ένα εχθρικό κατά την απόψή μου για αυτό περιβάλλον. Δεν παραπονιόταν, δεν γκρίνιαζε για την κακή του τύχη. Έμενε αγέρωχο και προσπαθούσε να ζήσει άλλη μια μέρα. Ήταν δε τόσο μικρό που πολύ εύκολα θα μπορούσε κάποιος να το πατήσει ή να το ξεριζώσει κτλ. Όμως αυτό ήταν εκεί χωρίς να παραπονιέται, καμαρωτό να παλεύει για την επιβίωσή του. Το κοίταξα αρκετή ώρα και μια σκέψη τρύπωσε στο μυαλό μου. Ακόμη και αυτό το μικροσκοπικό φυτό, έχει περισσότερη Πίστη στο Θείο Σχέδιο από εμάς τους ανθρώπους!!! Κάνουμε μεγαλεπίβολα σχέδια, προσπαθούμε να ελέγξουμε τα πάντα και τους πάντες κάνοντας την ζωή μας και την ζωή των συνανθρώπων μας μίζερη και ξεχνάμε το ποιο βασικό. Να ζούμε, να ζούμε την κάθε στιγμή μας σαν Άνθρωποι του Πνεύματος, σκορπώντας χαμόγελα και καλοσύνη!!! Μια ήταν η οδηγία που μας Άφησε, μία. Δεν ήταν πολλές για να μπερδευτούμε, ΜΙΑ. "Αγαπάτε Αλλήλους" Είπε. Τίποτε άλλο, "Αγαπάτε Αλλήλους". Κι εμείς κάνουμε οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό...

Έβαλα την στολή μου, πήρα και τα υπόλοιπα συμπράγκαλά μου και τράβηξα για την παραλία. Μετά από μερικά μέτρα άρχιζε η άμμος. Καθώς πλησιάζω το νερό, βλέπω ένα ακόμη αξιοπερίεργο θαύμα της φύσης. Ένα παγκάκι που είχε τοποθετηθεί στην παραλία για να κάθονται οι περαστικοί, η άμμος το είχε καταπιεί. Το είχε σκεπάσει όλο και στην πλάτη του είχε φυτρώσει ένα θαλασσόδενδρο.

 

Τα πάντα ρει, μηδέποτε κατά τ’ αυτό μένειν (Ηράκλειτος)!!!

Μου θύμισε τα πλάνα που κάνουμε σαν άνθρωποι, τους υπολογισμούς μας κτλ για να έρθει μια στιγμή η Ζωή και να σου υπενθυμίσει ότι τίποτε δεν ορίζουμε. Άλλος Κρατάει τα λουριά και Κουμαντάρει αυτόν τον υλικό κόσμο. Το μόνο που μας μένει είναι να κάνουμε μια προσπάθεια, μια θετική προσπάθεια.... και βούτηξα στην κάπως κρύα αλλά συνάμα θολή ερωμένη μου. Μπροστά μου απλωνόταν μια αρκετά μεγάλη φυκιάδα. Ξεκίνησα τα καρτέρια μου, προσμένοντας τα λαβράκια. Έκανα αρκετά καρτέρια χωρίς κάποια επιτυχία. Γνωρίζοντας καλά το μέρος επέμεινα να καρτερεύω. Σε ένα από αυτά κάτι φάνηκε να με πλησιάζει από τα δεξιά μου. Έμεινα στο πόστο μου και μετά από λίγο φάνηκαν κέφαλοι. Ξέροντας ότι το μέρος κρατάει λαβράκια, αποφάσισα να μην τους ρίξω. Όμως το τελευταίο ψάρι ήταν πιο μεγάλο και δεν ήταν κέφαλος. Χαρούμενος από την διαπίστωση σημάδεψα και πάτησα την σκανδάλη. Το σχοινί του μουλινέ ξετυλίχτηκε σαν τρελό κι εγώ κατάλαβα ότι η βολή μου ήταν επιτυχημένη. Μετά από λίγο ήρθε στα χέρια μου ένα λαβράκι του ενάμισι κιλού (1,600 γρ.). Το είχα πετύχει λίγο πιο ψηλά από ότι ήθελα στον σβέρκο, χωρίς να του κάνω σοβαρή ζημιά και γι αυτό μου αντιστάθηκε σθεναρά μπορώ να ομολογήσω. Έτσι χρειάστηκα λίγο παραπάνω χρόνο μέχρι να το πάρω στα χέρια μου. 

Ο κυνηγός πιάστηκε...

Χαρούμενος από την έκβαση της μάχης συνέχισα τα καρτέρια μου χωρίς μια δεύτερη επιτυχία. Το μέρος τελείωσε κι εγώ αποφάσισα να αλλάξω τόπο. Βγήκα στην παραλία προσεχτικά να μην πληγώσω το μικρό φυτό, το χαιρέτισα και οδήγησα προς σε ένα βραχώδη ψαρότοπο. Εδώ υπήρχε λιγότερη θολούρα. Ξεκίνησα τα καρτέρια μου, αλλά μόνο μικρά ψάρια υπήρχαν. Σε μια βουτιά, λίγο πριν προσγειωθώ στον βυθό, βλέπω ένα καλό μπαρμπούνι να βόσκει κοντά μου. Αλλάζω κατεύθυνση και πριν ακουμπήσω στον βυθό, πατάω την σκανδάλη. Η βέργα καρφώνεται με ταχύτητα στον βυθό, έχοντας διαπεράσει το λεπτό ψάρι. Το μπαρμπούνι πέθανε ακαριαία κι εγώ μάζεψα το δεύτερό μου ψάρι. 

Το 1ο μπαρμπούνι...

Συνεχίζω να κολυμπώ όταν διαπιστώνω την παρουσία ενός μεγάλου κοπαδιού σαρδέλας να κολυμπά από κάτω μου.

"Ευκαιρία να δούμε αν υπάρχει κάποιος κυνηγός στην περιοχή..." σκέφτηκα. Πήρα μια βαθειά ανάσα και βούτηξα. Πέρασα ανάμεσα από τα ψαράκια και προσγειώθηκα στον αμμώδη βυθό. Πέρασαν αρκετά δευτερόλεπτα και σε κάποια στιγμή τα ψαράκια όλα μαζί τρέξανε προς μια κατεύθυνση. Γυρίζω προς την αντίθετη πλευρά και διακρίνω μια παλαμίδα να έρχεται με ταχύτητα προς το μέρος. Το ψάρι είναι πολύ πιο ψιλά από ότι εγώ και φαίνεται ότι απλά θα περάσει. Δεν έχω και πολλές επιλογές. Σημαδεύω και πατώ την σκανδάλη. 

Η άστοχη βολή...

Απλά τρόμαξα τον κυνηγό, ο οποίος εξαφανίστηκε τόσο γρήγορα όσο είχε έρθει. Έκανα ένα ακόμη καρτέρι, μήπως περάσει κανένας άλλος κυνηγός. Όμως αντί να δω κάποιο τονοειδές που περίμενα, ένας ωραίος σαργός ήρθε κατα πάνω μου κάνοντας τα γνωστά του ζικ-ζακ. Με το που έκανε να στρίψει του έριξα και έπιασα ένα σαργό 400 γρ. Όμως καθώς μάζευα το σχοινί του ψαροτούφεκου, παρατήρησα ένα κοπάδι με σηκιούς να τρυπώνουν τρομαγμένοι κάτω από μια μεγάλη πέτρα. Υπήρχε ένα μεγάλο ψάρι μεταξύ τους, ενώ όλα τα υπόλοιπα ψάρια ήταν μικρά. Κολυμπώ προς την πέτρα, παίρνω μια ανάσα και βουτώ. Με το που πλησιάζω μια από τις τρύπες, βλέπω μια στήρα λίγο μικρότερη από κιλό να χάνεται κάτω από την πέτρα. 

"Εδώ μάλλον θα έχει ενδιαφέρον...." είπα και αναδύθηκα. Πήγα στην σημαδούρα και πήρα τον υποβρύχιο φακό μου. Όταν ήμουν έτοιμος, πήρα μια βαθειά ανάσα και βούτηξα. Πλησίασα όσο πιο ήρεμα και ήσυχα μπορούσα. Έριξα μια ματιά κάτω από την πέτρα και είδα τους σηκιούς. Ήταν ένας μεγάλος περίπου 500-600 γρ. και οι υπόλοιποι ήταν μικρούλιδες. Σύρθηκα στην επόμενη είσοδο της πέτρας όταν είδα τις ασημένιες σιλουέτες των σαργών να αστράφτουν μέσα στο σκοτάδι της πέτρας. Άναψα τον φακό, χρησιμοποιώντας την πιο χαμηλή δέσμη, ίσα-ίσα για να δω τα ψάρια. Είδα καμιά δεκαριά ψάρια. Σημάδεψα τον μεγαλύτερο και πάτησα την σκανδάλη. Η βέργα τραντάχτηκε, δείχνοντας ότι ο στόχος επιτεύχθη. Τράβηξα την βέργα γρήγορα έξω για να μην τρομάξουν τα υπόλοιπα ψάρια. Έπιασα έναν ωραίο σαργό κοντά στα 600 γρ. 

Ο μεγαλύτερος....

Αφού τον τακτοποίησα βούτηξα ξανά στην ίδια τρύπα. Υπήρχε πολύ θολούρα και δεν επέμεινα. Πήγα από την πίσω πλευρά της πέτρας και σε μια σχισμή είδα δύο σαργούς. Σημάδεψα και έπιασα άλλον έναν. Προηγουμένως είχα δει ένα μεγαλύτερο ψάρι από τον τελευταίο που είχα πιάσει. Όμως η πέτρα χρειαζόταν να ησυχάσει μερικά λεπτά για να μπορέσω να την ψάξω καλύτερα. Πόντισα την σημαδούρα μου και κολύμπησα λίγο πιο πέρα. Χαζεύοντας εδώ κι εκεί είδα ένα καλό μπαρμπούνι. Απομακρύνθηκα για να ηρεμίσει και όταν κάθισε στον βυθό παραλλαγμένο, έκανα την βουτιά μου. Το πλησίασα με ήρεμες κινήσεις κι όταν έκρινα ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή, πάτησα την σκανδάλη. Η βέργα βρήκε το μπαρμπούνι χαμηλά κι εγώ όρμησα να το προλάβω πριν σκιστεί και το χάσω. Τα κατάφερα κι έτσι έπιασα ένα ακόμη καλό ψάρι. Κολύμπησα λίγο ακόμη και μετά γύρισα στην πέτρα. Ψάχνοντας την πλάκα βρήκα πάλι τον σηκιό. Τον αγνόησα και συνέχισα να ψάχνω. Σε μια πλευρά που δεν είχα ψάξει, είδα την στήρα. Δεν με ενδιέφερε και συνέχισα να ψάχνω. Σε μια σχισμή δίπλα στην στήρα είδα τον σαργό που έψαχνα. Είχα όμως ξεμείνει από αέρα και αναδύθηκα. Πήρα μια γρήγορη ανάσα και βούτηξα. Το ψάρι ήταν λίγο πιο μέσα από εκεί που το είχα δει. Σημάδεψα κι έριξα στον 4ο σαργό. Η βέργα βρήκε το ψάρι λίγο πιο πάνω από το πλαϊνό πτερύγιο και βγήκε από το στόμα. 

Ο 4ος....

Ήταν ένα ψάρι 450 γρ. Άφησα το υπόλοιπα ψάρια στον πανικό που τους είχα προκαλέσει και προχώρησα πιο κάτω. Η βασική ιδέα είναι να αφήνουμε αρκετά ψάρια, ώστε η πέτρα να κρατά ψάρια στο μέλλον. Επίσης, τα ψάρια όπως η στήρα ή ο σηκιός ήταν ο λόγος που τόσοι πολλοί σαργοί βρέθηκαν κάτω από την πέτρα. Καλό είναι λοιπόν να μην πειράζουμε τέτοια ψάρια. Έτσι το μέρος θα φιλοξενεί πάντα ωραία ψάρια. Στα καρτέρια μου δεν είδα κάτι σπουδαίο και αποφάσισα να βγω. Ενώ κολυμπώ για να φτάσω στην παραλία, συνάντησα μια χελώνα Καρέτα-καρέτα. Την άφησα λίγο για να ηρεμίσει και μετά την πλησίασα. Όμως με αυτό το αρχαίο ον κάτι δεν πήγαινε καλά. Βούτηξα και την πλησίασα από πίσω. Μόλις με πήρε χαμπάρι, έστριψε και είδα το πρόβλημα. Το δεξί μπροστινό πτερύγιο έλειπε ολόκληρο. Με το που προσπάθησε να με αποφύγει, αυξάνοντας ταχύτητα και κουνώντας βίαια το πτερύγιά της, μπουρμπουλήθρες βγήκαν από το κομμένο πτερύγιο και η χελώνα τράβηξε για τα βαθειά, σε μια προσπάθεια να με αποφύγει. 

???!!!

Για να μην την βάλω σε κίνδυνο, απομακρύνθηκα, μιας και δεν ήξερα πόσος αέρας της είχε απομείνει και θα μπορούσε να πνιγεί. Εκείνη σταμάτησε να βυθίζεται και αναδύθηκε. Χαιρέτισα το αρχαίο ον και βγήκα. Ποιος ξέρει τι της προκάλεσε αυτόν τον τραυματισμό. Πάντως μια χαρά τα έχει καταφέρει μέχρι τώρα. Έβγαλα τις φωτό που ήθελα και έφυγα για το σπίτι, ήρεμος πνευματικά μεν αλλά κουρασμένος σωματικά δε λόγω του 4ωρου ψαρέματος.

Όλα μαζί...

Translation of the above article. 

Title: Meeting a wounded ancient being.....

Photo-video: Zacharias Skevofilax

The atmosphere was heavy as the 2nd lockdown was just round the corner. The mass media and especially the television was trying to spread the fear and the uncertainty. Most of the reports had to do with the drama or the pain of one of our fellow human beings in order to convince us that the reality was as they had shown it to us. Disgusted by the whole situation, I decided to go for spearfishing again, before they forbid it. You see, the covid-19 can spread particularly when someone is fishing and especially when he/she is fishing underwater. So was decided by the experts of the subject !!! 

With these thoughts, I got where I wanted to go and started getting ready. In the darkness that existed in the atmosphere, the insecurity, the fear and the lust for terrifying everyone, something caught my eye. Among the pebbles of the beach, among the stones, a small plant had sprouted. Nature showed me its greatness, its simplicity, its beauty and how to be humble.         (1st picture: Nature's wonder!!!) I looked at the lilliputian plant, which grew, in my opinion, in a hostile environment. It did not complain, it did not growl about its bad luck. It remained lofty and tried to live another day. It was so small that someone could very easily step on it or pull it out of the ground etc. But it was there without complaining and fighting for its survival. I looked at it for quite some time and a thought penetrated my mind. Even this tiny plant had more Faith in the Divine Plan than us humans !!! We make grandiose plans, we try to control everything and everyone, making our lives and the lives of our fellow human beings miserable, while forgetting the most basic thing. To live, to live every moment as People of the Spirit, scattering smiles and kindness !!! One was the instruction He had left us, one. There were not many to be confused, ONE. "To love each other," He said. Nothing else, "To love each other". And we just do the opposite...

I put on my wet suit, took the rest of my gear and walked towards the beach. As I was approaching the sea, I noticed another wonder of the nature. A bench that had been placed on the beach for passers to sit on, it was being "swallowed" by the sand of the beach. The sand was all over it and a sea tree had grown on its back.(2nd picture: Everything flows, never stays the same (Heraclitus)!!!) Reminded me of the plans we were making, our calculations etc., so that Life could come in an instant and reminded us that we do not control anything. Someone else Holds the straps and Commands this material world. All we have left is to make an effort, a positive effort.... and I dived into my somewhat cold but at the same time blurry mistress. A rather large seaweed bottom was spreading in front of me. I started my ambushes, waiting for the sea basses (Dicentrarchus labrax). I made several ambushes without any success. Knowing the place well, I insisted on my ambushes. In one of them something seemed to be approaching me from my right. I stayed in my position and after a while, mullets (Mugil cephalus) appeared. Knowing that the place holds sea bass, I decided not to shoot them. But the last fish was bigger and was not a mullet. Happy with this realisation, I aimed and pulled the trigger. The reel was unfolding like crazy and I realised that my shot was successful. After a while, I got in my hands a one and a half kilo sea bass (1,600 gr.). I had shot it a little higher than I wanted, in its neck, without achieving any serious damage and this was the reason that it strongly resisted. So it took me a little more time to get it in my hands. (3rd Picture: The predator is caught...) Happy with the outcome of the battle, I continued my ambushes without succeeding again. The fishing ground was ending and I decided to change place. I went out watching not to step on the small plant, greeted it farewell and drove to a rocky fishing spot. The visibility was better in this fishing ground. I started my ambushes, but saw only small fish. In a dive, just before I reached the sea bed, I saw a large size goatfish (Mullus surmuletus) grazing near me. I changed direction and just before I touched the bottom, I pulled the trigger. The spear, having penetrated the thin fish, got stuck in the sandy bottom. (4th Picture: The 1st goatfish...) The goatfish died instantly and I caught my second fish. I continued swimming when I noticed the presence of a large flock of sardines (Sardina pilcharduss) swimming below me.

"There is a good chance a predator to be around ..." I thought. I took a deep breath and dived. I passed through the fish and landed on the sandy bottom. Several seconds passed and at some point all together the sardines ran away. I turned to the opposite side and saw a bonito (Sarda sarda) coming towards me with great speed. The fish was much higher than me and it looked like it would not slow down. I did not have many choices. So, I aimed and pulled the trigger.(5th Picture: The missed shot...) I just scared the predator, which disappeared as fast as it came. I decided to dive once more, to see if any other predator would pass. But instead of seeing a tonoid that I was waiting for, a nice white sea bream (Diplodus sargus) swimming towards me, doing its known zig-zag. As it turned, it showed me its full size, I shot it and caught a fish of about 400gr. But as I was reeling in the speargun's rope, I noticed a flock of terrified corvina (Sciaena umbra) hiding under a large rock. There was a large fish among them, while the rest of the fish were small. I swam towards the rock, took a breath and dived. As I approached one of the entrances, I saw a golden grouper (Epinephelus costae) slightly smaller than a kilo, disappearing under the rock.

"This looks interesting..." I said and emerged. I went to the buoy and got my underwater flash light. When I was ready, I took a deep breath and dived. I approached as calmly and quietly as I could the rock. I glanced under the rock and saw the corvinas. The biggest one was of about 500-600 gr. and the rest were tiny. I crawled at the next entrance of the rock, when I saw the silver silhouettes of the white sea bass, shining in the darkness of the rock. I turned on the flashlight, using the lowest beam, just enough to see the fish. I saw about a dozen fish. I aimed at the largest one and pulled the trigger. The spear was shaken violently, indicating that I had achieved my goal. Immediately I pulled the spear out so the rest of the fish would not be scared. I caught a nice size white sea bream about 600 gr.       (6th Picture: The biggest of all...) After arranging it on my buoy, I dived into the same entrance again. There was a lot of blur and I could not do much. I swam to the opposite side of the rock and in a slit I saw two white sea breams. I aimed and caught one more. But I had seen a bigger fish than the last one I caught. But the rock needed to calm down for a few minutes so I could search it again. I dipped my buoy and swam a little further. While looking around, I saw a nice size goatfish. Ι swam a little further away, so the fish would calm down and when it sat on the seabed in variation, I dived. I approached it with calm movements and when I thought it was the right time, I pulled the trigger. The spear stroke the goatfish lower than I wanted and I rushed to catch it, before it tore itself and got lost. So I caught another good size fish. I swam around for a little more and then I turned to the rock. Searching the rock I found again the big corvina. I ignored it and kept looking. In one side of the rock that I had not searched, I saw the golden grouper.  I was not interested and kept looking. In a slit next to the golden grouper, I saw the white sea bream I was looking for. But I had run out of air and emerged. I took a quick breath and dived. The fish was a little deeper than where I had seen it. I aimed and pulled the trigger to the 4th white sea bream. The spear stroke the fish just above the side fin and came out of its mouth. (7th Picture: The 4th one...) It was a fish of 450 gr. I left the rest of the fish in the panic I had caused them and swam further away. The main idea was to leave enough fish alive so the rock would provide more fishes in the future. Also fish such as the golden grouper or corvina were the reason that so many white sea breams had gathered under the rock. So it is good not to catch such fish. By doing so, the rock will always host nice size fish to catch. I did not see anything great in my ambushes and I decided to go out. While swimming to reach the shore, I met a loggerhead sea turtle (Caretta-Caretta). I stayed away for a while from the turtle to calm down and then I approached it slowly. But with this ancient being something was wrong. I dived and approached it from behind. As soon as the turtle realised my presence, it turned around and I saw the problem. The right front fin was entirety missing. As it tried to avoid me by increasing speed and violently waving its fin, bubbles came out of the missing fin and the turtle pulled for the deep, in an attempt to avoid me.(8th Picture: ???!!!) In order not to put the turtle in more danger, I change my direction swimming away from it, since I did not know how much air it had left in its lungs and it could drown. The turtle stopped descending and emerged. I greeted farewell this ancient being and left. Who knows what caused this injury. I took the necessary pictures I wanted with all the fish and drove home, mentally calmed but physically tired due to the 4 hours of spearfishing. (9th Picture: All together...)

Εκεί που δεν το περιμένεις Νο 2

Φωτογραφία : Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ 

Θα σας εξιστορήσω μια περιπέτεια εντελώς διαφορετική από όλες τις άλλες. Όλα ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 1973, όταν πρόσφυγες από την Αιθιοπία ήρθαμε στην Ελλάδα. Το σόι μας υποδέχτηκε εγκάρδια και μετά από αρκετές μέρες πήγαμε να δούμε και τους παππούδες (τους γονείς του πατέρα μου) στην Κάρπαθο. Εκεί μεταξύ των άλλων συγγενών, γνώρισα ένα κοριτσάκι (πρώτη μου ξαδέρφη), που έμελλε να γίνει η μέλλουσα αδελφή μου (μη βιολογική). Το εν λόγω κοριτσάκι το ονόμαζαν Πόπη.

Καλοκαίρι 1973. Η αρχή της συμμορίας!!!

Με την Πόπη κάναμε πολλά. Ήμασταν κοντά στην ηλικία και έτσι σμίξαμε πολύ μπορώ να πω μετά βεβαιότητος. Κύλισε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι που λένε. Να φανταστείτε ότι την πρώτη μέρα της συνάντησης μας, μετά από μερικές ώρες, οι ενήλικες ανησύχησαν για το που είναι τα δύο μικρά του σογιού. Μας έπιασαν επ' αυτοφόρω, να έχουμε ανέβει πάνω στο κρεβάτι, έχοντας ακουμπήσει έναν κουβά γεμάτο νερό στο πρεβάζι του παράθυρου και με ένα καλάμι ψαρέματος, ψαρεύαμε τα χρυσόψαρα της διπλανής στέρνας. Όσα ψάρια πιάναμε τα μεταφέραμε στην δική μας στέρνα. Όμως μας έπιασαν και σταμάτησε άδοξα το ψάρεμα της ημέρας. Εννοείται ότι ξανά-ψαρέψαμε κάποια άλλη μέρα από διαφορετικό πόστο, μιας κι ο εχθρός (οι ενήλικες) έριχναν κάποιες ματιές μήπως ήμασταν πάνω στο κρεβάτι με τα συμπράγκαλα του ψαρέματος.

Τι να πρωτοθυμηθώ. Το κυνήγι με τις κότες...... Γιατί θέλαμε να παίξουμε ινδιάνους και καουμπόηδες. Είχαμε τον εξοπλισμό αλλά μας έλειπαν τα φτερά της κότας. Έτσι την πλήρωσαν οι κότες της θείας, μιας και ξεπουπουλιάσαμε κάποιες, για να εμπλουτίσουμε τις στολές μας. Βέβαια, στο τέλος μια από τις κότες μας άφησε χρόνους και ψάχναμε δικαιολογίες για το τι και πως συνέβη!!!! 

Τι να πρώτο εξιστορήσω...Την αυτοσχέδια κούνια, τις μάχες με τα καλάμια, τις βάρκες, τις συνεχόμενες βουτιές στην θάλασσα ή το κλεμμένο χοιρινό της θείας που τεμαχίσαμε σε κομμάτια .....το περάσαμε σε καλάμια και ψήσαμε τα αυτοσχέδια σουβλάκια μας. Στο τέλος εννοείται ότι τα φάγαμε. Ήταν πεντανόστιμα, αλλά μια αμφιβολία τριγυρνά ακόμη στο μυαλό μου για το πόσο καλά ήταν ψημένο το κρέας!!! 

Καθώς πέρασαν τα χρόνια η Πόπη οικογενειακώς πήγαν στις ΗΠΑ, για να βρεθούμε πάλι στην αγαπημένη μας Κάρπαθο. Άλλες καταστάσεις, άλλες έγνοιες, αλλά εννοείται ότι τα τσιμπούσια έπεφταν σωρηδόν. 

Τα εν λόγω τσιμπούσια....

Όμως τότε εμφανίστηκε η μπιρίμπα και μπήκε σφήνα στην σχέση μας. Πόσα καλοκαιρινά βράδια δεν περάσαμε με το υπόλοιπο σόι, παίζοντας μπιρίμπα και γράφοντας το σκορ. Το τι γέλιο έπεφτε, το τι καζούρα στους χαμένους (πάντα με αγάπη). Συνήθως παίζαμε στην ίδια ομάδα, έχοντας αντιπάλους την μάνα μου με την Φαίνη (την αδελφή της Πόπης ή την Θεία Ειρήνη - μητέρα των κοριτσιών). Τα χρόνια πέρασαν, μεγαλώσαμε κάπως αλλά η τρέλα δεν έπαψε να υπάρχει. 

Ο Ποππουλιός ή η Πομ-πο (έτσι την φώναζα εγώ και εκείνη με φώναζε Χαρουλιώ) ήταν μια ψυχή ντόμπρα, μία ψυχή καθαρή. Ότι είχε να σου πει στο έλεγε κατάμουτρα και δεν κώλωνε πουθενά. Ευαίσθητος άνθρωπος με πολύ μεγάλη καρδιά. Αυτή η καρδιά την πρόδωσε ξαφνικά ένα πρωινό του Νοέμβρη....

Καλό ταξίδι Ποπουλιέ, βρες το υπόλοιπο σόι και τρέλανέ τους στην μπιρίμπα, στο ζειμπέκικο και στον Ρέμο. Θα μας λείψεις πολύ, αλλά από την άλλη γλίτωσες τον φόβο, την ανασφάλεια, τον κορωνοϊό, την τρομολαγνεία και άλλες βλακείες που διέπουν την εποχή μας. 

Καλό ταξίδι αδελφούλα μου, είθε να είναι ελαφρύ το χώμα....

Μας έχεις ήδη λείψει πολύ...

Την αδελφούλα μου εγώ έτσι την θυμάμαι....

Εκεί που δεν το περιμένεις....

You may find this article in English at the end of the Greek version.

Title: Out of nowhere.....

Φωτογραφία -  video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ  

Όταν σκέφτηκα τι τίτλο να βάλω στο νέο άρθρο μου, είχα κατά νου το ψάρεμα μόνο. Τι ειρωνεία. Που να ήξερα τι μου επιφύλασσε η ΖΩΗ. Είναι αυτό που λένε: "Όσα δεν φέρνει η ζωή όλη, τα φέρνει η στιγμή" . 

Χτύπησε το τηλέφωνο και εκεί που δεν το περιμένεις, έμαθα ότι έφυγε από κοντά μας ο φίλος μου Μάριος. Ποιός ξέρει, ίσως ακόμη και ο Παράδεισος χρειάζεται έναν καλό άνθρωπο με χιούμορ στις εποχές που ζούμε. Καλό ταξίδι αδελφέ, είθε να είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει....

(κούφα σοι χθὼν ἐπάνωθε πέσοι, Ευριπίδης : Άλκηστις) 

Όλα ξεκίνησαν όταν η παρέα μου δήλωσε ότι λόγω οικογενειακών καταστάσεων δεν μπορούσαν να πάμε ψάρεμα το Σαββατοκύριακο. Να έχανα την ευκαιρία για ένα μοναχικό ψάρεμα ή να καθόμουν σπίτι? πολύ εύκολο δίλλημα...Τα φόρτωσα όλα και έφυγα χαράματα.... Με το που χάραξε ήμουν ήδη στο νερό. Την επόμενη ώρα δεν είδα τίποτε το σπουδαίο. Σε ένα καρτέρι μου ήρθε μια μικρή τσιπούρα να με επιθεωρήσει. Άφησα το μικρό ψάρι να φύγει.... Καθώς κολυμπώ βλέπω μπαρμπούνια πάνω στην άμμο να βόσκουν. 

"Ευκαιρία να μαζέψω μερικά...." σκέφτηκα. Απομακρύνθηκα λιγάκι και βούτηξα όσο πιο ήρεμα μπορούσα. Προσγειώθηκα στον βυθό και σημάδεψα για να πιάσω δύο μαζί και τα κατάφερα. 

Η πρώτη διπλή....

Μάζεψα τα λάφυρά μου, αλλά το κοπάδι με τα ψάρια δεν απομακρύνθηκαν πολύ. 

"Μάλλον επειδή πέθαναν ακαριαία και δεν σπαρτάρισαν, δεν φόβισαν τα υπόλοιπα..." σκέφτηκα. Πήγα λίγο πιο κάτω και προσπάθησα για μια ακόμη διπλή βολή. Τα κατάφερα πάλι, μόνο που αυτήν την φορά, ένα από τα δύο σπαρτάρισε και το υπόλοιπο κοπάδι τράπηκε σε φυγή. 

"Ας μην είμαστε αχάριστοι Ζάχο. Με δύο βολές έπιασες τέσσερα ψάρια!!!" είπα στον εαυτό μου. Μετά από λίγο, σε άλλες δύο βολές έπιασα άλλα δύο μπαρμπούνια. Το τελευταίο ήταν και το μεγαλύτερο. 

"Αρκετά με τα μπαρμπούνια, ας σοβαρευτούμε λιγάκι..." σκέφτηκα. Συνέχισα να κολυμπώ, να βουτώ χωρίς να δω κάτι μεγάλο. Καθώς κοιτώ δεξιά-αριστερά, αντιλαμβάνομαι κάτι μεγάλο να κινείται νωχελικά στα πολύ πιο ρηχά. Αναδύομαι και καθώς πλησιάζω είναι μια αρκετά μεγάλη χελώνα Καρέτα-Καρέτα, Παίζω μαζί της, πλησιάζοντας την αργά-αργά για να μην φοβηθεί. Με τα πολλά καταφέρνω να την πλησιάσω και γίνεται το θαύμα. Η χελώνα με αφήνει να έρθω τόσο κοντά, που την πιάνω από το κέλυφος πίσω από το κεφάλι της και με πάει βόλτα!!! Πάμε αρκετά μέτρα και αντιλαμβάνομαι ότι είναι τρομαγμένη και την αφήνω. 

Το θαύμα!!!

Νοερά την ευχαρίστησα και εκείνη έφυγε αρκετά ήρεμη για το βαθύ μπλε. Εκστασιασμένος από την όλη κατάσταση κολυμπούσα χωρίς να προσέχω τριγύρω μου. Όμως σε μια στιγμή και ενώ είμαι στην επιφάνεια, πετάγεται κάτω από έναν βράχο μια μεσαία τσιπούρα. Με την θολούρα που επικρατεί, δεν μπορώ να καταλάβω πόσο μεγάλη ήταν. Το ψάρι απομακρύνεται κι εγώ καλούμε να κάνω κάτι. Γυρίζω το ψαροτούφεκο προς το ψάρι, σημαδεύω όσο πιο καλά μπορώ και πατώ την σκανδάλη. Η βέργα φεύγει με απίστευτη ταχύτητα και πετυχαίνει την τσιπούρα στον σβέρκο!!! Μάζεψα το σκοινί και την πήρα αγκαλιά. Όμως έχει θολώσει λίγο η μάσκα μου. Χρειάζεται να την βγάλω για να την καθαρίσω. Καθώς την ξανά βάζω, βλέπω κάτω από τα πόδια μου μια αρκετά μεγάλη θολούρα. Ένα μεγάλο μπαρμπούνι σκάβει και τρώει μετά μανίας. Πρέπει να κάνω γρήγορα γιατί το ψάρι δεν θα μείνει για πολύ κοντά μου. Έτσι δεν φορώ την παραλλαγή στο κεφάλι μου και βουτώ μακριά του, καλυπτόμενος από έναν βράχο. Το μπαρμπούνι απτόητο συνεχίζει το γεύμα του.  

Το πρόδωσε η λαιμαργία του...

Μου δίνει μεγάλο στόχο, καθώς με αγνοεί κι έχει χώσει το κεφάλι του μέσα στην άμμο. Σημαδεύω και το πετυχαίνω στον σβέρκο σκοτώνοντας το ακαριαία. 

Όσο περνούσε η ώρα, ο νοτιάς άρχισε να δυναμώνει, με αποτέλεσμα τα νερά να θολώνουν όλο και περισσότερο. Δεν με χάλασε καθόλου, απλά έκανε το ψάρεμα μου πιο συναρπαστικό. Σε κάποια καρτέρια εμφανίστηκαν κάποιοι καλοί κέφαλοι. Τους αγνόησα, ψάχνοντας για κάτι καλύτερο. Μετά από μερικά άκαρπα καρτέρια, οι κέφαλοι εμφανίστηκαν πάλι. Περίμενα να περάσουν οι πιο μικροί και στην κατάλληλη στιγμή, πάτησα την σκανδάλη κι έπιασα έναν από τους μεγαλύτερους. Το ψάρι ήταν περίπου ένα κιλό. 

Ελλείψει κυνηγών....

Σε πολλά καρτέρια μου είχα παρέα κοπάδια από διάφορα μικρόψαρα, αλλά ποτέ δεν εμφανίστηκε κάποιος κυνηγός. Έτσι μέσα στην θολούρα απολάμβανα το χόμπι μου, χαζεύοντας δεξιά-αριστερά. Σε μια βουτιά κι ενώ ψάχνω τον θολό βυθό, αντιλαμβάνομαι ένα ψάρι να με παρατηρεί από τα μεσόνερα. Στέκεται μακριά, καλυμμένο από την θολούρα και με κοιτά. Δεν μπορώ να καταλάβω τι ψάρι και πόσο μεγάλο είναι. Περιμένω μήπως κι με πλησιάσει.... Κάποια στιγμή καθώς κουνά την ουρά του, μόλις και καταφέρνω να διακρίνω τα μπλε άκρα της ουράς του. Αμέσως σημαδεύω και πατώ την σκανδάλη.

"Μάλλον αστοχήσαμε...." σκέφτηκα και τράβηξα το σχοινί της βέργας. Όμως πάνω στην βέργα ήταν περασμένο σαν σουβλάκι ένα χρυσό-ροζ μουσμούλι. 

Μια ακόμη έκπληξη!!!

Δεν πίστευα στα μάτια μου τι είχα καταφέρει. Χαρούμενος το τακτοποίησα στην σημαδούρα και συνέχισα. Στα επόμενα δύο καρτέρι κατάφερα να πιάσω και δύο μεσαίους σαργούς. Καθώς έστριψα στον κάβο, συνάντησα τα κύματα του νοτιά. Εδώ τα νερά ήταν ακόμη πιο θολά. Στο πρώτο μου καρτέρι κι ενώ δεν έχει περάσει μισό λεπτό, μια σχεδόν κιλίσια τσιπούρα ήρθε να με δει, με τάσεις αυτοκτονίας. Εγώ είμαι τοποθετημένος και κοιτώ προς τα αριστερά της. Το ψάρι ήρθε καταπάνω μου, με είδε και ήρεμα έστριψε για να φύγει. Μου έδωσε όλο τον απαραίτητο χρόνο να γυρίσω το ψαροτούφεκό μου, να σημαδέψω και να πατήσω την σκανδάλη. Η βέργα την πέτυχε στον σβέρκο και την ακινητοποίησε. 

"Τόσο εύκολο ψάρι, έχω να πιάσω αρκετό καιρό. Μάλλον Κάποιος μου Έστειλε ένα ακόμη δώρο!!!" σκέφτηκα. Τα καρτέρια συνεχίζονταν, η ώρα είχε περάσει και τα αρκετά σύννεφα έκαναν τον βυθό να φαίνεται ακόμη πιο σκοτεινός. Είμαι στα τελευταία φύκια πριν αρχίσει ο πετρώδεις βυθός. Σε ένα καρτέρι πέρασαν από μπροστά μου τρία μεγάλα λαβράκια με απίστευτη ταχύτητα. Ειδικά το πρώτο, που ήταν και το πιο μεγάλο, πρέπει να ήταν πάνω από τρία κιλά. Στο επόμενο καρτέρι διακρίνω ένα λαβράκι μέσα στην θολούρα. Την ώρα που στρίβει του ρίχνω και μένει ξερό. Δυστυχώς ήταν ένα ψάρι του κιλού. 

Λόγω θολούρας....

Στεναχωρήθηκα γιατί πιο πριν είχα δει τέτοια ψάρια αλλά δεν τα πείραξα. Έχω φτάσει όμως σε ένα πετρώδες πλάτωμα που απλώνεται αρκετά ανοιχτά. Στο παρελθόν έχω δει ευμεγέθη ψάρια σε μεγάλους αριθμούς. Εκεί που κολυμπώ και ψάχνω που θα κάνω την επόμενη βουτιά, η ματιά μου πιάνει μια κίνηση στον βυθό. Η σκιά είναι πολύ μεγάλη και κάθεται στον βυθό. Ίσα-ίσα που μπορώ το ξεχωρίσω ότι δεν είναι βράχος. Παίρνω μια βαθειά ανάσα και βουτώ. Πλησιάζω αργά, όταν διαπιστώνω ότι είναι μια τεράστια χελώνα Καρέτα-Καρέτα!!! Είναι η μεγαλύτερη χελώνα που έχω συναντήσει μέχρι σήμερα και η σκοτεινιά του βυθού την κάνει να φαίνεται ακόμη μεγαλύτερη. Πλησίασα ήρεμα τον εκπληκτικό μαθουσάλα που είχε μήκος πάνω στο 1,6 μέτρα. Καθώς είμαι δίπλα της, αντιλαμβάνομαι ότι το ύψος αυτού του υπέροχου ζώου είναι πάνω από μισό μέτρο!!! Δυστυχώς με το που πλησίασα, κούνησε τα πόδια της και αυτό ο τεράστιος όγκος χάθηκε μέσα στα θολά νερά με απίστευτη ταχύτητα και χάρη!!! Έχω διανύσει περίπου 30 μέτρα, όταν αντιλαμβάνομαι μια ακόμη μεγάλη σκιά στον βυθό. Νομίζω πως είναι σαλάχι και βουτώ. Είναι ακόμη μια μεγάλη χελώνα Καρέτα-Καρέτα!!! Αυτή είναι λίγο μικρότερη από την άλλη, αλλά είναι ένα επιβλητικό ον. Την πλησιάζω και απομακρύνεται ήρεμα. Την ακολουθώ από μακριά για να μην με φοβηθεί. Ξανά βουτιά και αυτήν την φορά την ακουμπώ, αλλά απογειώνεται ταχύτατα και την χάνω και αυτήν μέσα στην θολούρα. Αποχαιρέτησα και αυτήν την υπέροχη αρχαία ομορφιά και πήρα τον δρόμο για τον γυρισμό. Παρόλο που δεν είχα πιάσει κάτι μεγάλο, ήμουν πανευτυχής για τις εκπληκτικές εμπειρίες που είχα γευτεί και σε αυτό το ψάρεμα. Αποφάσισα να μην κολυμπήσω τα ίδια μέρη, αλλά να ανοιχτώ λίγο πιο βαθειά. Δεν είχα ξανά κολυμπήσει βαθύτερα αυτό το μέρος. Συνήθως τον χειμώνα ψάρευα το πετρώδες πλάτωμα που σχεδόν πάντα κρατούσε ευμεγέθη θηράματα. Έτσι ανοίχτηκα και όπου μου άρεσε βουτούσα. Οι περισσότερες βουτιές ήταν χωρίς κανένα ενδιαφέρον. Όμως σε μια από αυτές τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Καθώς πάω να προσγειωθώ κοντά σε ένα λάστιχο αυτοκινήτου, την τελευταία στιγμή αντιλαμβάνομαι μέσα στην θολούρα μια σφυρίδα. Το ψάρι είναι κρυμμένο πίσω από το λάστιχο και με παρατηρεί. Με το που πάω να γυρίσω το ψαροτούφεκο, φεύγει. Πάει μερικά μέτρα πιο πέρα και γυρίζει απότομα και με κοιτά. Σέρνομαι όσο πιο ήρεμα μπορώ προς το μέρος της, αλλά με το που ευθυγραμμίζω το ψαροτούφεκο και αρχίζω να πιέζω την σκανδάλη, την χάνω μέσα στην σκοτεινιά της θολούρας. Απογοητευμένος αναδύομαι. Δεν έχω την παραμικρή ιδέα που μπορεί να είναι το ψάρι. Ξεκουράζομαι και όταν είμαι έτοιμος, αφού κολυμπώ μερικά μέτρα προς την κατεύθυνση που χάθηκε η σφυρίδα βουτώ. Καθώς πλησιάζω τον βυθό, διαπιστώνω ότι υπάρχει μια πλάκα μπροστά μου. Παρατηρώντας καλύτερα, βλέπω ότι η πλάκα είναι σκαμμένη γύρω-γύρω. Προχωρώ με όλες τις αισθήσεις μου στο μάξιμουμ. Καθώς πλησιάζω αργά την κύρια είσοδο της πλάκας, διαπιστώνω ότι ένα κεφάλι με παρατηρεί. Πλησιάζω κι άλλο, το ψάρι με όπισθεν χώνεται κάτω από την πλάκα. Αν πλησιάσω ή αργήσω κι άλλο θα το χάσω σίγουρα. Σημαδεύω και πατώ την σκανδάλη. Καπνοί βγαίνουν από την πλάκα και η βέργα ταλαντεύεται βίαια. Ορμάω, πιάνω την βέργα και την τραβώ σταθερά προς τα έξω. Εμφανίζεται η σφυρίδα με την βέργα να την έχει πετύχει δίπλα από το δεξί της μάτι. 

Δεν γινόταν καλύτερο τέλος!!!

Την παίρνω αγκαλιά και αναδύομαι. Η χαρά μου δεν περιγράφεται. Αν είχα βουτήξει λίγα μέτρα πιο μακριά δεν θα την είχα βρει. Ειδικά με τόση θολούρα και σκοτεινιά.... λόγω ότι είχε περάσει η ώρα και νύχτωνε.... Ευχαριστώντας τα Ουράνια για το δώρο Τους, βγήκα χωρίς να κάνω ούτε μια βουτιά. 

"Ας μην είμαστε αχάριστοι..." είπα στον εαυτό μου. Όμως η παραλία είχε αρκετούς περαστικούς. Περίμενα να φύγουν και βγήκα σαν τον κλέφτη. Τοποθέτησα τα ψάρια στο ψυγείο πάγου που είχα στο αυτοκίνητο και έφυγα χωρίς να βγάλω μια φωτό με όλα τα ψάρια μαζί.

Υ.Γ#1. Η σφυρίδα ζύγιζε 1,7 κιλά.

Υ.Γ#2. Μήπως καλό θα ήταν να ζούμε πιο συνειδητά και να δείχνουμε περισσότερη καλοσύνη προς τον συνάνθρωπό μας.... λέω τώρα εγώ.....

Translation of the above article. 

Title: Out of nowhere.....

Photo-video: Zacharias Skevofilax

When I was thinking what would be the title for my next article, my thoughts were about spearfishing. What an irony. How could I know what LIFE had in mind. A Greek saying says: "What the whole life does not bring, a moment does". 

The phone rang and out of nowhere, I found out that my friend Marios left us. Who knows, maybe even Paradise needs a kind human being with humor now days. Have a nice trip to Heaven my dear bro. 

Rest in peace dear Marie R. May the earth rests lightly on you.. Euripides : Alcestis.

It all started when my friends told me that due to family circumstances they could not go fishing during the weekend. Should I miss the opportunity for a solitary fishing or stay at home? very easy dilemma ... I loaded all my diving gear and left at dawn .... By the time it dawned I was already swimming. The next hour I did not see anything worth catching. A small gilt-head (sea) bream (Sparus aurata) came to me to inspect me. I let the small fish to pass .... As I was swimming, I saw goatfish (Mullus surmuletus) grazing on the sand.

"Opportunity to catch some ..." I thought. I moved away a bit and dived as calmly as I could. I landed on the seabed and aimed to catch two together and I did it. I picked up my trophies, but the flock of fish did not swam far away.

(1st picture: The first double shot....)

"Probably because they died instantly, they did not scared the rest ..." I thought. I went a little further down and tried for another double shot. I did it again, only this time, one of the two trembled violently and the rest of the herd fled.

"Let us not be ungrateful Zac. With two shots you caught four fish !!!" I told myself. A little further on two more shots I caught two more goatfish. The last one was the largest.

"Enough with the red mullets, let's get serious ..." I thought. I continued to swim, to dive without seeing anything big. As I was looking around, I realised something big was moving slowly in the shallows. I emerged and as I approached the shallows, I saw a pretty big loggerhead sea turtle (Caretta caretta). I played with it, approaching it slowly so that it would not get scared. Dive after dive, the turtle let me to approach it and then the miracle happened. The turtle let me to get so close that I grabbed it by the shell, behind its head and swam together !!! We travelled several meters when I realised that it was getting scared and I let it go.

(2nd picture: The miracle!!!) I mentally thanked it as the turtle swam calmly for the deep blue waters. Ecstatic from the whole situation, I swam without paying attention what was going on around me. While I was on the surface, a medium size gilt-head (sea) bream jumped out under a rock. Due to the blurry waters, it not possible to realise the size of the fish. The fish started to swim away and I had to do something. I turned the speargun towards the fish, aimed as best as I could and pressed the trigger. The spear left with incredible speed and stroke the sea bream on the neck !!! I reeled in the fish embracing it. But my diving mask was a little blurred. I took it off and cleaned it. As I put it back on, I saw a fairly large blur under my feet. A big goatfish was digging and eating with rage. So I did not wear the camouflage on my head, in order not to lose any time, dived away from it, using a rock to cover my presence. The goatfish continued its feast. It was a big target, as it ignored me and had buried its head in the sand. I aimed it and shot it on the neck, killing it instantly. (3rd picture: Its gluttony betrayed it...)

As time went on, south winds began to get stronger, causing the waters to become more and more cloudy. It did not mind at all, it just made my fishing more exciting. Some good size mullets (Mugil cephalus) appeared in some ambushes. I ignored them, looking for something better. After a few fruitless ambushes, the mullets reappeared. I waited for the smaller ones to pass and at the right moment, I pulled the trigger and caught one of the biggest ones. The fish was about a kilo.

(4th picture: Due to absence of predators....) In many ambushes, flocks of various small fish were around, but no predator ever appeared. So in these murky waters I was enjoying my hobby, wandering around. In a dive and while looking for the cloudy bottom, I noticed a fish was observing me from midwater. It stayed far away, using the blurry waters as cover and was observing me. I could not realise what type of fish and how big it was. I waited for it to come closer .... At some point as it shocked its tail, I just manage to distinguish the blue tips of its tail. I immediately aimed and pressed the trigger.

"I probably missed ..." I thought and reeled in the rope of the spear  But on the spear had passed like a skewer a golden-pink axillary sea-bream (Pagellus acarne). (5th picture: Another surprise!!!) I did not believe in my eyes what I had achieved. Happy I arranged it on the buoy and continued my fishing. In the next two ambushes I managed to catch two medium size white sea breams (Diplodus sargus). As I passed the cape by, I met the south wind waves. Here the water was even more turbid. In my first ambush, while less than half a minute had passed, nice guilt-head (sea) bream came to observed me with suicidal tendencies. My underwater position was totally wrong, as the fish had approached me from my right side. The fish came over me, saw me and calmly turned to leave. It gave me all the needed time so I could turn my speargun, to aim and pulled the trigger. The spear stroke the fish on its the neck and immobilised it.

"Such an easy trophy, I had a long time to catch. Probably Someone Sent me another gift !!!" I thought. The ambushes continued, the time had passed and the appearance of clouds on the sky, made the seabed looking even darker. I had reached the last seaweeds just before the beginning of the rocky bottom. Three large sea bass (Dicentrarchus labrax) passed in front of me with incredible speed. Especially the first one, which was the biggest, was about three kilos and more. In the next ambush I could barely see a sea bass in the blur. As it turned, I shot it on its neck and it laid on the seabed motionless. (6th picture: Due to blurry waters...) Unfortunately it was a fish about a kilo. I felt sorry for the small fish, because I had met some fish of same size and I did not bother them. At that moment I had reached the stony plateau that stretched quite far. In the past I had seen large fish in impressive numbers on it. As I was swimming and looking for the next dive, my gaze caught a movement on the seafloor. It was a very large shadow. I could barely tell that it was not a rock. I took a deep breath and dived. I approached slowly, when I realised that it was a huge loggerhead sea turtle !!! It was the largest turtle I have ever encountered and the darkness of the seabed made it to look even bigger. I calmly approached the amazing Methuselah that was over 1.6 meters long. As I was next to it, I realised that the height of this wonderful animal is more than half a meter !!! Unfortunately, as I approached it, the turtle shook its legs and this huge creature was lost in the murky waters with incredible speed and grace !!! I continued swimming and about 30 meters further, I noticed another large shadow on the seabed. I thought it was a large stingray (Myliobatoidei) and I dived. It was another big loggerhead sea turtle !!! It was a little smaller than the previous one, but still was an imposing being. I approached it and it swam calmly. I followed the turtle from a distance so that it would not afraid of me. I dived again and this time I touched it, but it took off quickly and I lost it in the blur. I goodbye also to this wonderful ancient beauty and decided to go out. Although I did not catch anything big, I was overjoyed with all the amazing experiences I had in this fishing expedition. I decided not to swim the same places, but to go a little deeper. I had never swam deeper this place. Usually in the winter I fished on the stony plateau that almost always held large prey. So I swam towards the edge of the stony plateau and started my dives. In most of the dives I did not see anything that would interested me. But in one of the last dives everything changed. As I was ready to land near a car tire on the seabed, at the last moment I notice a white grouper (Epinephelus aeneus) in the blur. The fish was hidden behind the car tire and was observing me. As soon as I turned the speargun, it took off. The fish went a few meters away, turned around and looked at me. I crawled as calmly as I could towards the white grouper, but as I aligned my speargun and started pressing the trigger, it vanished in darkness of the murky waters. I emerged disappointed. I had no idea where fish might be. I rested for a moment and when I was ready, I swam a few meters towards the direction that the white grouper was lost and dived. As I approached the sea floor, I noticed that there was a flat rock in front of me. Examining carefully the flat rock, I realised it was dug all around. I moved closer with all my senses to the maximum. As I slowly approach the main entrance of the rock, I noticed that a head of a fish was watching me. I approached the rock even closer. The fish moved its side fin backwards and almost disappeared under the rock. If I got even closer or delayed the shot, I would definitely lose it for good. I aimed and pressed the trigger. Smoke came out of the flat rock and the spear oscillated violently. I grabbed the spear and pull it firmly out. The white grouper appeared with the spear sticking out next to its right eye. (7th picture: The best end!!!) I took it in my arms and emerged. My joy was indescribable. If I had dived a few meters further, I would not be able to found it. Especially with this blur and the existing darkness .... since it was getting late time wise and the darkness of the night was approaching.... Thanking the Heavens for Their gift, I went out without even taking a single dive.

"Let's not be ungrateful ..." I said to myself. But the beach had many people walking around. I waited for them to leave and I got out without making a single noise. I placed the fish in the ice cooler I had in my car and left without taking a single photo of the fish.

P.S#1. The white grouper weighed 1.7 kg.

P.S#2. Maybe the time has come to live more consciously and show more kindness to our fellow man .... so I say .....