Στα Κύθηρα για μια βουτιά.... Μέρος 1ο.

Η καμπούρα πίγκα....

Φωτογραφία-video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ, Βρεττός Παχούλης

Στις αρχές Ιουλίου, μεταξύ των διαφόρων προβλημάτων, κατάφερα να βρω ένα long weekend (όπως το απεκάλεσε ο Βρεττός) και να πεταχτώ μέχρι τα Κύθηρα. Τα χειμωνιάτικα πλάνα ήταν να κατέβω για δέκα ημέρες, αλλά το Σύμπαν είχε άλλα στο μυαλό Του. Τελικά ξέκλεψα τέσσερις μέρες. Μπήκα στο αεροπλάνο και σε 35' ήμουν στην φιλοξενία του φίλου μου Βρεττού. Εννοείται ότι με το που έφτασα τα πλάνα της βουτιάς καταστρώθηκαν και σε δύο ώρες αργότερα βουτούσαμε. Ο καιρός δεν βοηθούσε και πολύ, αλλά ποιος νοιαζόταν; Είχε ένα 4-5 ΒΒΔ που όσο πέρναγε η ώρα ο καιρός έπεφτε. Τα φορτώσαμε όλα στο φουσκωτό του φίλου μου και όπου φύγει-φύγει. Πήγαμε στα ρηχά στην αρχή για να ανοίξουμε, αλλά δεν υπήρχε κυκλοφορούσε ψυχή. Αλλάξαμε τόπο και σε ένα γνωστό θαλάμι ο Βρεττός πήρε έναν τεσσάρι ροφό. Όλο χαρά συνεχίσαμε αλλά μας συνόδευε η απογοήτευση. Όχι επειδή δεν πιάσαμε ψάρια, αλλά επειδή δεν βλέπαμε τίποτα το σπουδαίο. Υπήρχαν πολλά μελανούρια, τα μικρόψαρα ήταν άπειρα σε ορισμένα σημεία, αλλά τίποτα μεγάλο. Καταλάβαμε τον λόγο όταν βάθυναν οι βουτιές μας. Μόλις πλησιάζεις τα -20μ. υπήρχε ένα αρκετά κρύο θερμοκλινές που μετά τα -25μ η θάλασσα ήταν παγωμένη. Αυτή πιστεύω ήταν η αιτία που δεν κυκλοφορούσε τίποτε στα βαθιά. Πήραμε και δύο στήρες του 1,5 κιλού και αποφασίσαμε να πάμε σε ένα άλλο μακρινό κομμάτι που ήξερε ο Βρεττός για κατρέρια. Προς μεγάλη μας έκπληξή δεν υπήρχε θερμοκλινές. Πλακωθήκαμε στα καρτέρια περιστοιχισμένοι από δεκάδες μικρούς λούτσους που την περισσότερη ώρα ήταν για χάζι. Όποιος βουτούσε, ολόκληρο το κοπάδι τον ακολουθούσε, δημιουργώντας μια ασημένια ουρά πίσω από τον δύτη, απαράμιλλης ομορφιάς. Έμοιαζε σαν ένα μαύρο κομήτη με μια μακριά ασημένια ουρά. Μια ουρά ζωντανή που κουνιόταν και άλλαζε σχήμα όταν και όπως ήθελε. Σε κάποια στιγμή το κοπάδι των λούτσων έγινε ένα με ένα κοπάδι από μανάλια (μικρά μαγιάτικα) και το όλο θέαμα με έκανε να μην θέλω να βουτήξω, παρά να κάθομαι και να χαζεύω αυτό τον ζωντανό θαλάσσιο πίνακα. Όπου πήγαινε το κοπάδι, τα μικρόψαρα εξαφανίζονταν έντρομα. Καρτέρι στο καρτέρι ο Βρεττός έπιασε έναν ωραίο σηκιό που πλησίαζε τα δύο κιλά. Εγώ δεν τα πήγαινα και τόσο καλά. Είχα αστοχήσει σε μια τρίκιλη συναγρίδα και μου είχε σκιστεί μια πολύ ωραία στήρα. Το δειλινό πλησίαζε και αποφασίσαμε να κάνουμε μια-δυο βουτιές και να φύγουμε. Άλλωστε η κούραση είχε αρχίσει να εμφανίζεται δειλά-δειλά. Σε ένα καρτέρι και ενώ κοιτάζω το βαθύ μπλε, αισθάνομαι κάτι να πλησιάζει από τα αριστερά μου. Γυρίζω το βλέμμα μου και βλέπω μια κατάμαυρη με καμπούρα πίγκα να έρχεται του σκοτωμού καταπάνω μου. Στρίβω το μακρύ ψαροτούφεκο όσο πιο γρήγορα και ήρεμα μπορώ, σημαδεύω και ρίχνω την ώρα που κάνει να στρίψει. Το ψάρι χτυπιέται και με απίστευτη ταχύτητα πάει και χώνεται λίγο παρακάτω σε κάτι πλάκες. Ανοίγω το μουλινέ και αναδύομαι. Με την μια βουτάει ο Βρεττός, αλλά γυρίζει άπραγος γιατί η πίγκα τα έχει θολώσει όλα. Περιμένουμε αρκετά λεπτά και βουτάω. Έχει τρυπώσει στα -25,4μ και φαίνεται ελάχιστα η ουρά της. Η βέργα είναι όλη έξω, το ψάρι έχει περάσει στην πετονιά και έχει χωθεί προς τα επάνω χωρίς να φαίνεται καθόλου. Ούτε λόγος για δεύτερη βολή. Το ανησυχητικό είναι ότι δεν ξέρω τι βολή έχω κάνει και σκέφτομαι μην σκιστεί και το χάσουμε και αυτό. Τραβάω λίγο την πετονιά αλλά τίποτα. Τα ίδια και ο Βρεττός. Αποφασίζουμε να κάνουμε άλλη μια προσπάθεια ο καθένας μας και αν δεν βγει το ψάρι, να το δέσουμε σε ένα μπαλόνι και να πάμε το πρωί. Αφού πήρα τις απαραίτητες ανάσες και ηρέμησα, βούτηξα για να δω τι γίνεται. Από κάτω δεν φαίνεται ούτε η ουρά της τώρα. "Την πατήσαμε..." σκέφτηκα και πριν αναδυθώ έριξα μια ματιά από την πάνω πλευρά που δεν είχαμε δει τίποτα μέχρι τώρα. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Κοιτάζω καλύτερα και βλέπω όλο το κεφάλι της. Σημαδεύω και της ρίχνω ανάμεσα στα μάτια και αναδύομαι. Λέω στον Βρεττό να κόψει το πρώτο σκοινί και το ψάρι θα βγει από την πάνω μεριά. Στην επόμενη βουτιά του Βρεττού, πήραμε στα χέρια μας την τριάρα πίγκα. Ήταν κατάμαυρη και είχε και μια καμπούρα που δεν την έχουμε ξαναδεί σε άλλη πίγκα. Εκεί τελείωσε και το σημερινό μας ψάρεμα. Κουρασμένοι από την πολύωρη προσπάθεια αλλά και γεμάτοι εμπειρίες πήραμε το δρόμο για τον γυρισμό. Αφού τακτοποιήσαμε τα πάντα, πέσαμε με ορμή πάνω σε μια "άτυχη" μακαρονάδα, που δεν κατάλαβε από που έχανε τα πολλά μέλη της. Το βράδυ παραδόθηκα στην αγκαλιά του Μορφέα αμαχητί....

Την επόμενη μέρα ο καιρός είχε αγριέψει πάρα πολύ. Ένας ισχυρός ΒΒΔ της τάξεως των 6-7 μποφόρ μας απέτρεψε να πάμε για ψάρεμα. Έτσι κοιτάξαμε τον εξοπλισμό μας, να φτιαχτούν οι βέργες, να κολληθούν όπου χρειαζόταν οι στολές κτλ. Φυσικά δεν έλειψε και ο φοβερός αγώνας τάβλι μεταξύ του Βρεττού και του Νίκου. Ο αγώνας ήταν αμείλικτος και από τις δύο αντιπάλους. Την ώρα που δινόταν ο φοβερός αγώνας, ο Δημήτρης και η Νάγια (τα παιδιά του Νίκου και της Τίνας) αψηφώντας τον καιρό πήγαν στον μικρό μόλο για ένα ντουζ θα το έλεγα. Τα κύματα χτυπούσαν με δύναμη πάνω στο μικρό μόλο και πιτσιλούσαν τα πάντα σε μια απόσταση περίπου 8-10 μέτρα. Καθόμουν και κοιτούσα τα δύο παιδιά, που όλο χαρά, να απολαμβάνουν κάτι που για εμάς τους μεγάλους θεωρείτο αδιανόητο!!!

Θαλάσσιο φυσικό ντουζ!!!

"Πόσα όμορφα πράγματα χάνεις γιατί έχεις βάλει μια στείρα ενήλικη λογική στην ζωή σου;;;" αναρωτήθηκα...

Το ματς ξεκίνησε το πρωί...

Οι δυνατές φωνές των δύο "μονομάχων" με επανέφερε.... Το σκορ "άλλαζε" χέρια καθώς τα παιχνίδια κράτησαν αρκετές ώρες με κάποιες καταπαύσεις πυρός, όπως για φαΐ, για μπάνιο στην παραλία (όπου και εκεί παίχτηκε ένα ματσάκι) για να τελειώσει το βράδυ υπό το φως του φακού όπως βλέπετε στην φωτογραφία....

....και τελείωσε το βράδυ!!!

Όμως ο καιρός και την επομένη, δεν έλεγε να κοπάσει και για να μην χάσουμε το ψάρεμα και αυτήν την ημέρα, αποφασίσαμε να πάνε στα νότια όπου δεν χτυπάει ο καιρός. Εκεί όμως δεν μπορούμε να πάμε με το σκάφος, αλλά κολυμπιτό. Η θάλασσα ήταν όντως κόλα και η ομορφιά του τοπίου, όπως είναι ολόκληρη η χώρα μας ήταν απερίγραπτη. Ο βυθός εδώ ήταν σπαρμένος με απίστευτα και αμέτρητα μονόπετρα. Δυστυχώς ήταν παρόν και το έντονο θερμοκλινές στα -22μ. Αυτό είχε σαν συνέπεια ότι δεν κυκλοφορούσε τίποτα. Κολυμπήσαμε μια μεγάλη απόσταση χωρίς να δούμε κάτι αξιόλογο. Καναδυό σαργοί που εξαφανίστηκαν έντρομοι ήταν τα μόνα αξιόλογα ψάρια που είδαμε. Αποφασίσαμε με τον Βρεττό να πάμε στο καλύτερό του μέρος και να βγούμε. Όντος φτάσαμε και αφού ετοιμάστηκε ο Βρεττός βούτηξε. Έψαξε την πλάκα που ήταν άδεια και την ώρα που ετοιμαζόταν να αναδυθεί ένας ροφός αποφάσισε να αυτοκτονήσει. Ο ροφός ενώ δεν φαινόταν αποφάσισε να πάρει δρόμο με αποτέλεσμα να του ρίξει ο Βρεττός και το ψάρι να χωθεί σε μια σχισμή στα -25μ. Μετά από λίγη ώρα έγινε και μια δεύτερη βολή για να σιγουρεύουμε το ψάρι. Αφού ξεκουραστήκαμε ήταν η σειρά μου να βουτήξω. Πήρα μια βαθιά ανάσα και βούτηξα. Έφτασα στο ψάρι και προσπάθησα να το τραβήξω έξω. Μάταια όμως. Ο ροφός ούτε που κουνήθηκε. Επειδή όμως δεν ήταν πολύ βαθιά μέσα στην σχισμή, έβαλα το χέρι μου και τον ψηλάφισα και όταν κατάλαβα τι είχε συμβεί, έσπρωξα κάτω το ψάρι και το τράβηξα πίσω. Ο έξάρης ροφός πετάχτηκε έξω, στην προσπάθειά του να απελευθερωθεί, με αποτέλεσμα να ανεβεί στην επιφάνεια με ευκολία. Πήραμε τον δρόμο για τον γυρισμό και πιάσαμε σε άλλες δύο πλάκες δύο καλές στείρες. Αποφασίσαμε να πιάσουμε σκάρους για να τους φάμε όλοι μαζί. Καρτέρι στο καρτέρι πιάσαμε καμιά δεκαριά σκάρους και τους φάγαμε το βράδυ σε ένα γερό παρεϊστικο τσιμπούσι.

Για κολυμπιτό δεν τα πήγαμε και άσχημα...

Την τελευταία μέρα έφευγα το απόγευμα. Έτσι προλαβαίναμε για μια πρωινή βουτιά. Ο καιρός είχε κόψει αρκετά. Πήγαμε στα γνωστά βαθιά μέρη, αλλά το έντονο θερμοκλινές τα είχε κάνει όλα μαντάρα. Αποφασίσαμε να ψάξουμε στα πιο ρηχά. Και εκεί ήταν τα πάντα νεκρά. Λίγο πριν τον γνωστό κάβο μου λέει ο Βρεττός να ψάξουμε ένα σχετικά ρηχό μονόπετρο. Το ρέμα όμως ήταν πολύ ισχυρό και έτσι είχαμε ευκαιρία για μια βουτιά μόνο την φορά. Αν χρειαζόμασταν δεύτερη θα έπρεπε να έρθει το φουσκωτό να μας πάρει και να μας αφήσει πιο πέρα για να μας φέρει το ρέμα εκεί που θέλαμε κ.ο.κ. Έτσι κι έγινε. Βουτάει ο Βρεττός, προχωράει στο κέντρο της πλάκας, αφήνει την πιο βαθύτερη σχισμή και κοιτάει στο κέντρο και ψηλά της πλάκας. Ευθυγραμμίζει το ψαροτούφεκο και ρίχνει. Τραβάει αλλά η βέργα δεν έρχεται. Αναδύεται και μου λέει: "Μια στήρα και θα βγει εύκολα"..... Έρχεται το φουσκωτό μας πάει πιο πάνω και βουτάει πάλι ο Βρεττός και βγάζει από την πλάκα έναν εξάρι ροφό, κεραυνοβολημένο στο κεφάλι.
"Surprise!!!" μου λέει γελώντας. "Πόση μεγάλη διαφορά κάνει όταν γνωρίζεις τον τόπο τόσο καλά. Ο Βρεττός ήξερε που να κοιτάξει, αγνόησε το ωραίο χαράκι (όπως φαινόταν από την επιφάνεια) και πήγε εκεί που ήξερε ότι θα καθόταν το ψάρι!!!" σκέφτηκα. Δίνουμε το ψάρι στο σκάφος και συνεχίζουμε. Τι ωραία που είναι να σε πηγαίνει το ρέμα!!! Αισθάνθηκα σαν τους μεγάλους τόνους που δεν φαίνεται να κουνάνε την ουρά τους και όμως ταξιδεύουν στο βαθύ μπλε. Μόλις περάσαμε τον κάβο το ρέμα έσπασε και αρχίσαμε το κολύμπι. Βουτιά στην βουτιά πιάσαμε μια ωραία στήρα. Αλλά πάλι δεν υπήρχε τίποτε. Έτσι αποφασίσαμε να πάμε αλλού. Σε μια βαθιά βουτιά μου -27,1μ ένας ροφός 8 κιλών κάνει σαν τον τρελό, τρέχοντας μέσα σε μια συστάδα από πέτρες. Προσπαθώ να ταιριάξω το όπλο, αλλά το ψάρι δεν με αφήνει, για να τρυπώσει ένα μέτρο πιο βαθιά. Αναδύομαι και λέω στον Βρεττό: "Ο ροφός είναι γύρω στα οκτώ κιλά και έχει μπει στην τελευταία πέτρα. Μαζί του υπάρχει και ένας χαζός δίκιλος. Προσπάθησε να πάρεις το μεγάλο ψάρι..." Μετά από λίγο βουτάει ο Βρεττός και μόλις που τον διακρίνω από την επιφάνεια. Αναδύεται και έχει πιάσει τον δίκιλο και μου λέει: "Το μεγάλο ψάρι με το που πλησίαζα έφυγε για τα πιο βαθιά. Έψαξα τις καλύτερες πέτρες που ξέρω και το μόνο που βρήκα ήταν ο δίκιλος..." "Καλά έκανες..." του απάντησα. Κάναμε δυο-τρις βουτιές ακόμη και φύγαμε. Η ώρα είχε περάσει και εγώ έπρεπε να ετοιμαστώ για την επιστροφή στην Αθήνα. Τι να κάνουμε, ίσως μια άλλη φορά να τα καταφέρω να μείνω πιο πολύ σε αυτό το υπέροχο νησί με την ωραία του παρέα....        

Κύθηρα τέλος για φέτος;;;

Υ.Γ. Το κακό είναι ότι κράσαρε ο υπολογιστής του Βρεττού και χάσαμε τα video και τις φωτογραφίες του είχαμε περάσει μέσα του. Μόνο ότι είχα στο κινητό μου σώθηκε.

Οι φωτογραφίες του Βρεττού είναι ενώ εγώ έχω φύγει, έπιασε μεταξύ των άλλων, τα δύο μαύρα της φωτογραφίας. Ο μεγάλος ροφός ήταν 14 κιλά και πιάστηκε στα -31μ, ενώ ο "μικρός των 10 κιλών" πιάστηκε στα -28μ. Καθόλου άσχημα θα έλεγα. 

Εμπαινε Βρεττέ!!!! WELL DONE!!!

Χαμογελάστε παρακαλώ...

....με τα μεγάλα τρόπαια αγκαλιά...