Στις όχθες του ποταμού της Εύβοϊας... κάθησα και ψάρεψα...

Η Φύση σε όλο της το μεγαλείο!!!

Φωτογραφία-video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ

Άλλο ένα πρωινό με βρήκε στον δρόμο για τον Β. Ευβοϊκό. Έφτασα στο μέρος που ήθελα, αλλά ο καιρός δεν μου επέτρεπε να βουτήξω. Είχε πολύ κυματισμό και όλα είχαν γίνει καφέ.  Όμως το μεγαλείο της Φύσης ήθελε να με χαιρετήσει, παρόλο που δεν μου επέτρεψε να βουτήξω. Έχοντας κάνει ανθοδοχείο έναν σκουριασμένο σωλήνα, επέτρεψε σε ένα στάχυ να φυτρώσει, στολίζοντάς τον ταυτόχρονο. Την όλη πανδαισία ομόρφυναν με την παρουσία τους δύο σαλιγκάρια..... 

Αποφάσισα να πάω αλλού. Πήγα σε δύο-τρία μέρη, αλλά δεν κυκλοφορούσε τίποτα.  Κολύμπησα για δύο ώρες χωρίς να δω κάτι καλό. Τότε μου ήρθε μια "τρελή" ιδέα. Γιατί να μην βουτήξω στο ποτάμι; Βέβαια όταν λέμε ποτάμι μην νομίζετε για κάτι μεγάλο. Είναι βασικά ένας ξεροπόταμος που κυλάει λίγο νερό. Η θάλασσα μπαίνει αρκετά βαθιά στην στεριά και σώζει την ξεραΐλα. Τον χειμώνα με τις βροχές έχω δει να κυλάει αρκετό νερό. Άλλαξα πορεία και τράβηξα για το ποτάμι. Κατά το παρελθόν, έχω έρθει αρκετές φορές σε αυτό το σημείο, αλλά πάντα ήταν πολύ θολό. Έφτασα και βούτηξα με ανυπομονησία. Όμως αυτή την φορά το ποτάμι μου έκανε την χάρη.

Στο ποτάμι έξω-έξω...

Μην νομίζετε ότι είχε και μεγάλη ορατότητα. Με το ζόρι έβλεπα στα 2 μ περίπου. Όμως αυτό μου αρκούσε. Πήγα στα καλάμια που ήταν στα ρηχά μήπως και υπήρχε τίποτα. Πολλά μικρά λαβράκια και κεφαλόπουλα. με τα οποία δεν ασχολήθηκα. Προχώρησα προς το βάθος του ποταμού, αλλά η θολούρα με απέτρεψε από την πορεία μου. Αποφάσισα να τραβήξω για την εκβολή του στην θάλασσα. Μετά από λίγο βλέπω ένα μπλε καβούρι να τρυπώνει μέσα σε κάτι πλατιά φύκια. Εύκολος στόχος. Το να τα χτυπήσει κανείς είναι πολύ εύκολο, αρκεί να μπορείς να τα δεις. Τα προβλήματα ξεκινάνε όταν τα καρφώσει κανείς γιατί έχουν μεγάλες και πολύ δυνατές δαγκάνες. Τις κουνάνε με απίστευτη ταχύτητα και επειδή είναι πολύ μακρές, φτάνουν σχεδόν από όπου και να το πιάσεις... Έπιασα το καβούρι και το μυαλό μου το είχε μαγειρέψει κιόλας με μακαρόνια. Αφού κατάφερα να το τακτοποιήσω, δεν έχω κολυμπήσει πέντε μέτρα και νάσου άλλο ένα. Το πιάνω κι αυτό και η μακαρονάδα όλο και πλησιάζει!!!  

Η μακαρονάδα ετοιμάζεται....

Χαρούμενος προχώρησα λίγο πιο κάτω. Τότε η θολούρα έκανε την εμφάνισή της πιο πυκνή. Στο πρώτο καρτέρι έπιασα μια καλή μουρμούρα.

Η μουρμούρα...

Όμως είχαν αρχίσει να εμφανίζονται κλαδιά και ξύλα που είχαν παρασυρθεί όταν το ποτάμι ήταν φουσκωμένο από τις βροχές. Προσέχοντας, γιατί δεν ήξερα τι θα βρω μπροστά μου, βούτηξα. Καθώς πλησίαζα τον βυθό, να σου ένα δένδρο!!! Ένα πλατάνι υπάρχει στον βυθό, μαζί με καμιά δεκαριά καλάμια!!! Πλησίασα με προσοχή και καρτέρεψα μέσα στην θολούρα. Έριξα και μια γρήγορη ματιά, μήπως υπήρχε κανένα κλαδί ή πετονιά, για να μην μπλέξω και κινδυνέψω. Όταν είδα ότι όλα ήταν καλά, χαλάρωσα και καρτέρεψα. Μετά από λίγο φάνηκε μια μικρή τσιπούρα. Χάζεψα το όμορφο ψάρι και το παρατήρησα να χάνεται στα βαθιά. 

"Δεν μπορεί, κάτι καλό θα έρθει. Το δένδρο πρέπει να κρατάει ψάρια σε αυτή την ερημιά..." σκέφτηκα και ξαναβούτηξα. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα, με πλησίασε ένα κοπάδι από λαβράκια. Τα προπορευόμενα ψάρια ήταν μικρά, το τελευταίο όμως ήταν το πιο μεγάλο. Κούνησα το ψαροτούφεκο για να το σημαδέψω και το κοπάδι τράπηκε σε φυγή. 

"Θα ξανάρθει..." σκέφτηκα και περίμενα. Όντως μετά από μερικά δευτερόλεπτα φάνηκε το πιο μεγάλο ψάρι. Δεν ξέρω αν ήταν το ίδιο, αλλά ήταν του ιδίου μεγέθους. Σημάδεψα και έριξα στο κιλίσιο λαβράκι. Το ψάρι τινάχτηκε και μπερδεύτηκε στα κλαδιά του δένδρου. Έκλεισα την υποβρύχια κάμερά μου και σιγά-σιγά προσπάθησα να ξεμπλέξω τον υπέροχο κυνηγό. Οι κινήσεις μου έπρεπε να είναι απαλές, γιατί η λάσπη από τον βυθό σε κάθε κίνησή μου σηκωνόταν και δεν έβλεπα την μύτη μου. Κατάφερα να το ξεμπλέξω και το πήρα αγκαλιά φιλώντας το.

Το "ποταμίσιο"λαβράκι...

Έκανα άλλες δύο βουτιές στο δένδρο, αλλά δεν ήρθε τίποτα. Λίγο πιο κάτω σε ένα καρτέρι έπιασα άλλη μια καλή μουρμούρα. Οι βουτιές συνεχίζονταν η μια μετά την άλλη, όταν είδα μια σκιά. Από την κίνηση του ψαριού κατάλαβα ότι ήταν λαβράκι. Σημάδεψα μέσα στην θολούρα, όσο καλύτερα μπορούσα και πάτησα την σκανδάλη. Το λαβράκι τινάχτηκε αλλά η βολή μου ήταν καλή. Μετά από λίγο έπιασα άλλο ένα κιλίσιο λαβράκι. Λίγο πιο κάτω ενώ προσγειώνομαι στον βυθό, μπροστά υπάρχουν μια μαύρη και μια άσπρη ανεμώνη του βυθού δίπλα-δίπλα. Ξέχασα το ψάρεμα και χάζεψα το υπέροχο θέαμα όσο μπορούσα. 

Στην Φύση δεν υπάρχει η έννοια του ρατσισμού!!!

"Στην Φύση δεν χωράει ο ρατσισμός!!! Το άσπρο και το μαύρο συνυπάρχουν σε απόλυτη αρμονία!!!" σκέφτηκα. Αφού πήρα το πλάνο που ήθελα, αποφάσισα να βγω. Πλησιάζοντας προς την παραλία, με υποδέχεται μια μεγάλη φυκιάδα σπαρμένη από πολλές πίνες. Καθώς κολυμπώ βλέπω το μουστάκι του Ποσειδώνα. 

Το μουστάκι του Ποσειδώνα...

Μέσα σε μια νεκρή πίννα έχει κάνει την φωλιά της μια ανεμώνη. Ο κυματισμός κουνάει τα πλοκάμια της, εκείνη προσπαθεί μήπως και πιάσει κάτι που περνάει για να τραφεί. Λίγο πιο κάτω μια πρασινοκίτρινη σαλιάρα (ψάρι) έχει κάνει και αυτή την φωλιά της σε άλλη μια νεκρή πίννα. 

Η σαλιάρα και το σπίτι της...

"Παρατήρησε πως η Πανσοφία της Φύσης χρησιμοποιεί τον θάνατο ενός οργανισμού, για να δώσει ζωή σε κάποιον άλλον οργανισμό!!!" είπα στον εαυτό μου.

Οι ζοχοί.....

Εκεί τελείωσε και το ψάρεμά μου. Βγαίνοντας βρήκα ζοχούς!!! Μάζεψα μια σακούλα. Είναι γλυκά χόρτα και θα συνοδέψουν το λαβράκι μια χαρά. Από ψαρευτικής άποψης μπορεί να πει κανείς ότι δεν ήταν και πολύ πετυχημένο. Αλλά από εμπειρίες ήταν πολύ πλούσιο. 

Πανευτυχής μεν, κουρασμένος δε πήρα τον δρόμο του γυρισμού...

ΥΓ. Σήμερα κατάφερα να πάω στον Β. Ευβοϊκό γιατί δεν υπήρχαν πια τα μπλόκα των αγροτών. Φυσικά για κάποια θέματα έχουν δίκιο να διαμαρτύρονται. Αλλά το να διεκδικείς το δίκιο σου χωρίς να υπολογίζεις κανέναν άλλον, αυτό είναι ένα τελείως διαφορετικό θέμα. Αυτό είναι που μας έχει πάει τόσο πίσω. Ο καθένας για την πάρτη του. Ας κάνω εγώ το δικό μου και δεν πάνε να καούν όλοι οι άλλοι!!! Στην συλλογική συνειδητότητα σαν λαός παίρνουμε μηδέν. Μας έχουν φανατίσει και δεν βλέπουμε ούτε την μύτη μας. Μας έχουν χωρίσει σε διάφορα στρατόπεδα (πολιτικά, αθλητικά κλπ) και είμαστε τόσο φανατισμένοι που δεν μπορούμε να διακρίνουμε το σωστό. Και όταν έρχονται οι δυσκολίες, φταίνε όλοι οι άλλοι, εκτός από εμάς τους ίδιους. Πρέπει να φτάσουμε στον πάτο για να βάλουμε μυαλό;;;;; Όμως στις δυστυχίες άλλων λαών είμαστε μπροστάρηδες. Εκεί βλέπουμε το μεγαλείο του να είσαι Έλληνας. Παρ όλη την πολυετή οικονομική κρίση, μέσα από το υστέρημά μας, είμαστε η μόνη χώρα που εθελοντικά βοηθάει τόσο πολύ τους πρόσφυγες του πολέμου ή τους μετανάστες. Αν αυτό το μεγαλείο της Ελληνικής Ψυχής το δείχνανε και για την χώρα μας, τότε τίποτε και κανένας δεν θα μας έφτανε. Γιατί στο εξωτερικό να διαπρέπουν οι επιστήμονές μας και όχι και στην Ελλάδα μας; Ζούμε στην ομορφότερη χώρα του πλανήτη. Μήπως έχει έρθει η ώρα να σκεφτούμε την Ελλαδάρα μας, τον 'πλησίον' μας και όχι τον μικροσκοπικό εαυτούλη μας μόνο;;;;... Και επειδή οι καιροί είναι πονηροί και ο χρόνος έχει συμπιεστεί και περνάει πολύ πιο γρήγορα, είναι καιρός ο καθένας μας να αναλάβει τις ευθύνες του.....